CHECK UP မလုပ္ရေသးေသာ တဏွာမ်ား

ဘဝက တဏွာေၾကာင့္စခဲ့၏။
အတန္ငယ္ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ တဏွာသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေၾကာင္း သင္ၾကား ၾကရ၏။ စာသင္၏။ တဏွာကို လည္းသင္၏။ ထို႔ေနာက္ ေလာကီအာရံုမွ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေတာင္းဆိုလာ၏။

ဟုတ္သလိုလိုရွိ၏။ သို႔ေသာ္မဟုတ္ေသး။ ကာမဂုဏ္မွ ပယ္ခြာေရးဆိုေသာ္လည္း ထိုကာမဂုဏ္က အဘယ္နည္း။ ဘာကိုဆိုသနည္း။ ထိုကာမဂုဏ္ကို သံုးစြဲၿပီးမွ ထြက္ေျမာက္ေရးကို ေတာင္းဆိုလာေသာ္ မွန္ကန္ဖို႔ ရာႏႈန္းမ်ား၏။ သို႔ေသာ္ ဘာမွမရွိဘဲ ဘာမွ မရွိရာမွ စြန္႔ခြာေရးကို ေျပာလာ၏။ မဟုတ္ေတာ့။ လံုးဝမဟုတ္ေတာ့။

တစ္ခ်ိန္ ေက်းလက္ကလူမ်ားကို လြန္စြာရိုးသားၾက၏၊ အလိုနည္းပါးၾက၏ ဟုထင္ခဲ့၏။ ေက်းလက္သားတို႔ တဏွာကို ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့မိ၏။ တကယ္မူ မဟုတ္။ တဏွာသည္ တဏွာသာျဖစ္၏။ တနည္းဆိုရေသာ္ လိုခ်င္ ရေကာင္းမွန္း မသိၾကျခင္းသာျဖစ္၏။ မလိုခ်င္ၾကျခင္းမဟုတ္။ ယေန႔ေက်းလက္သည္ ၿမိဳ႕ျပ၏ စမ္းသပ္မႈ ဒဏ္က္ို အျပင္းအထန္ခံေနရ၏။ ဘီယာဆိုင္မ်ားေပါလာ၏။ ဗီြဒီယိုရံုမ်ားေပါလာ၏။ အျခားအျခားေသာ လိုက္စရာ အာရံု မ်ား ေပါလာ၏။ ထိုအာရံုမ်ားေနာက္သို႔ သူတို႔တဏွာလိုက္ၾကေတာ့၏။

ဤသို႔ဆိုေသာ ေက်းလက္ေတာသားမ်ား အလိုနည္းျခင္း မွန္ကန္ပါမည္လား။ တခ်ိဳ႕က နည္း၍ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်ား၏။ သို႔ေသာ္ ထိုတဏွာကို Check up မလုပ္ႏိုင္ေသးသျဖင့္ သိပ္မသိသာလွ။ အမွန္မူ လူ႔တဏွာ သည္ လူ႔တဏွာသာျဖစ္သည္။

ဤသည္ကိုပင္ ယေန႔ေခတ္လူတို႔သည္ ေလာဘပိုႀကီးလာၾကသည္ဟု သိပ္အဆင္မေျပလွေသာ အယူ အဆ တင္ျပလာၾကျပန္သည္။ ဘဝရလာသူတိုင္း၏ တဏွာကို ေလွ်ာ့တြက္၍ရမည္မထင္။ ယေန႔ စီးပြားေရးေၾကာင့္ လူသားမ်ားတိုက္ခိုက္ေနသလိုသားေကာင္တစ္ေကာင္အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာက္ေခတ္လူသားမ်ား တိုက္ခိုက္ေန ၾက၏။ သားေကာင္ဆိုေသာအာရံုက အားသိပ္မေကာင္းေသာအခါ တဏွာလည္း အားေလ်ာ့၏။ ဤသည္မွာ တဏွာ အားနည္းျခင္း ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ တဏွာ သည္းေျခႀကိဳက္အာရံုႏွင့္ေတြ႔ကာ Check up မလုပ္ရေသးျခင္းသာျဖစ္သည္။

ယေန႔ ကမာၻက ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားရိုးသား၏။ အလိုနည္း၏။ ေအးခ်မ္း၏ဟု ေျပာလာျပန္သည္။ (အကင္း ပါးေသာ လူမ်ားကမူ မေျပာၾက။) မွန္ကန္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းနည္း၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခုေက်းလက္ သည္ တစ္ခ်ိန္က ေက်းလက္ မဟုတ္ေတာ့သလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ျမဴဆြယ္ေသာ အာရံုက သိပ္အားမေကာင္း သျဖင့္ ရွိေနေသာ တဏွာက လက္စြမ္း မျပေသးျခင္းသာျဖစ္၏။

ရိုးသားေသာႏုိင္ငံသည္ သူခိုးမ်ား၏။ ဟန္လုပ္ေသာႏိုင္ငံ၌ အရက္ပုန္းေရာင္းေသာဆိုင္မ်ား ေပါ၏။ ယဥ္ေက်းေသာႏိုင္ငံ၌ အေပ်ာ္အပ်က္ အႏွိပ္ခန္းမ်ားေပါ၏။

ယေန႔ ကမာၻ႔ယဥ္ေက်းမႈက ျမန္မာကို အားေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဝင္တိုက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ျမန္မာေတြ ဘယ္လိုလက္ခံ ယူမလဲ။ ဤကိစၥ အလြန္ အေရးႀကီး သည္ဟု ထင္သည္။ သူတို႔က တဏွာကို ကမာၻ႔အာရံုႏွင့္ စမ္းသပ္ေတာ့ မည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာမ်ား တကယ္ရိုးသားၾက ပါေသးရဲ႕လား။ အားနာစရာေတာ့ အနည္း ငယ္ေကာင္း၏။

စဥ္းစားမိသည္။ “ကာမဂုဏ္မွ ခြာ ၊ ကာမဂုဏ္က မခြာ။" ခက္သည္က ခြာစရာ ကာမဂုဏ္ကမရွိ။ မရွိရင္ မရွိတဲ့ ကာမဂုဏ္ကခြာ၊ ခြာရင္ၿပီးေရာ။ အဓိပၸါယ္ေတာ့သိပ္မပါ။

တစ္ခ်ိန္က ကြန္ပ်ဴတာမရွိ၊ ကြန္ပ်ဴတာမသိ။ ကြန္ပ်ဴတာမရွိသျဖင့္ အျခား ေဆာင္ရြက္စရာ လည္းမလို။ အႏွီ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ကြန္ပ်ဴတာမလိုခ်င္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလား။ မဟုတ္ဟုထင္သည္။ လိုခ်င္ရေကာင္းမွန္း မသိသူမ်ားသာျဖစ္၏။

ေဂ်ေဒါ့နတ္မရွိ၊ ေကအက္(ဖ)စီမရွိ၊ ေဒၚလာ ၂၅၀တန္ ဘူေဖးမရွိ၊ မရွိသျဖင့္ မသိ။ မရွိ၍ မသိေသာ ထို ပုဂၢဳိလ္မ်ားကို ေလာဘနည္းသူဟု ေျပာ၍ ရပါမည္ေလာ။ မထင္မိ။ မရွိ၊ မသိ၊ မလိုခ်င္ သာျဖစ္ၿပီး ရွိ၊ သိ၊လိုခ်င္ျဖစ္ လာပါလိမ့္မည္။

ေလယာဥ္တစ္ခါစီးဖူးတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေမ့လို႔ကို မရဘူး။ အဲဒီတုန္းက နင္တို႔ အေပၚ တည့္တည့္ ကေန ငါတို႔ျဖတ္သြားတာ ဆိုသည့္ ေက်းေတာသားသည္ ကိုယ္ပိုင္ဟယ္လီေကာ္ပတာ မဝယ္ႏိုင္ရင္ ရွိမည္ -- မလိုခ်င္ ဟူ၍ေတာ့ ေျပာ၍မရ။ (လိမ္ညာေျပာလို႔ေတာ့ရပါသည္။)

စာေပလာ ဇာတ္နိပါတ္၊ ဗုဒၶဝင္ စသည္တို႔ကို ၾကည့္ရွဳရာ ကာမဂုဏ္၊ ထို႔ေနာက္ ကာမဂုဏ္မွ ခြာ၊ ဤေဖာ္ျမဴလာကိုေတြ႔ရသည္။ တြယ္တာစရာ ကာမဂုဏ္မရွိ ထုိမရွိ ကာမဂုဏ္မွ ခြာကို မေတြ႔ရ။

သုေမဓာရေသ့သည္ သူေဌးျဖစ္သည္။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ အာဏာႏွင့္ စည္းစိမ္အလံုးစံုရွိသည္။ ဤသည္မွာ ကာမဂုဏ္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာမဂုဏ္မွ ခြာလို႔ရ၏။ ကာမဂုဏ္မွ ခြာရန္ ကာမဂုဏ္ရွိေနဖို႔ အေရးႀကီးသည္။စကၤာပူမွထြက္ခြာရန္စကၤာပူလို၏။ ျမန္မာျပည္မွထြက္ခြာရန္ ျမန္မာျပည္လို၏။ ေလဆိပ္မွထြက္ခြာရန္ ေလဆိပ္လို၏။ စကၤာပူမရွိ ၊ ျမန္မာမရွိ ၊ ေလဆိပ္မရွိဘဲ ဤကိစၥမ်ား လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္။

ကာမဂုဏ္မွခြာဆိုသည့္ ေဝါဟာရကိုသံုးစြဲရန္အနည္းဆံုးတူတူတန္တန္ကာမဂုဏ္ေတာ့ရွိေနရမည္။ ႏို႔မို႔ ေတာ့ “ခြာ“ သာ “ခြာ“ မည။္ ကာမဂုဏ္မွေတာ့ မဟုတ္။ မဟုတ္သျဖင့္ ထိုတဏွာက လက္စြမ္းျပ ခြင့္မရ။ အမွန္တကယ္ တဏွာႀကိဳက္အာရံုႏွင့္ေတြ႔ေတာ့မွ သူ႔ကိုယ္သူ မရွိဘူး ဟုထင္ထားေသာ ထိုတဏွာက လွ်ာတျမားျမား၊ တံေတြး တမ်ိဳမ်ိဳႏွင့္ထြက္လာ ပါလိမ့္မည္။

ျမန္မာေတြရိုးသားၾကတယ္။ အလိုနည္းၾကတယ္ဟု အေျပာမေစာမီ ထိုျမန္မာတို႔၏ တဏွာကို Check up လုပ္ရမည္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ (၂၁)ရာစု ေလာကီအာရံုမ်ားပင္ျဖစ္ေပသည္။

ျမန္မာေတြ တူတူတန္တန္ျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ရမည္။
စီးပြားေရး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ရမည္။
ကမာၻႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ အရင္လုပ္ရမည္။
ျဖစ္သလို စား-စားေနရေသာ (အာဟာရမျပည့္ေသာ) ထမင္းပြဲမ်ားကို ေက်ာ္လႊား ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမည္။
ႏွစ္ဦးသား ခ်စ္ပါလ်က္ အဆင္မေျပေသာ စီးပြားေရးေၾကာင့္ လက္မထပ္ရေသာ သမီးရည္းစားမ်ား နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္လုပ္ရမည္။
တြယ္တာေလာက္ေသာ ေငြေၾကးတန္ဖိုး ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈ အိမ္ယာရွိေနရမည္။


ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ကာမဂုဏ္မွ ခြာလိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားခြာလို႔ ရပါၿပီ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ခြာစရာ ကာမဂုဏ္ တူတူတန္တန္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

အေမရိကႏွင့္ ဥေရာပမွ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အလြန္ၾကည္ညိဳမိ၏။ (ဘာသာေရးလုပ္စားသည့္ ရဟန္းတခ်ိဳ႕လည္းရွိေကာင္းရွိႏိုင္၏။ မေျပာပေလာက္။) သူတို႔သည္ ကာမဂုဏ္မွ ခြာခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ကာမဂုဏ္ရွိ၏၊ ကာမဂုဏ္ကို သိ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုကာမဂုဏ္မွ ခြာ၏။

မိဘမ်ားမရွိ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကလည္း မတတ္ႏိုင္။ ထိုကေလးကို ကိုရင္ဝတ္ေလးလိုက္။ ထိုကေလး သည္ဘာကာမဂုဏ္မွမရွိဘဲ ကာမဂုဏ္ခြာထြက္ေရးလမ္းေပၚကို ေရာက္လာရရွာ၏။သူ႔ကိုယ္သူလည္းမသိ ။ေလွ်ာက္မိသည့္ လမ္းကိုလည္းမသိ။ ထို႔ေနာက္စာေပမ်ားသင္၍ စာေပမ်ားတတ္၏။ သို႔ေသာ္ ကာမဂုဏ္ကိုမူ သူမသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔တဏွာကိုလည္း သူမသိ။ ေသခ်ာသည္ကား တဏွာရွိ၏။(ထိုသို႔ေသာ သာမေဏငယ္မ်ား အထင္ကရ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါး မျဖစ္ဟု မဆိုလိုပါ။)

ဤသည္မွာ သမားရိုးက် ရဟန္းဘဝႏွင့္ သမားရိုးက် မဟုတ္ေသာ ရဟန္းဘဝျခားနားမႈသာျဖစ္၏။ သာသနာ့ေဘာင္ဝင္လာတာျခင္း တူေသာ္လည္း ကာမဂုဏ္မွ လာျခင္းႏွင့္ ဘာမွ မရွိရာမွ လာျခင္းမတူညီၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ တန္ဖိုးလည္းကြာ၏။

ဤျပႆနာမ်ား ဘယ္ကလာသနည္း။
ဆင္းရဲမြဲေတရာမွ လာ၏။
အသိပညာ အားနည္းရာမွ လာ၏။
ဘာသာေရး အဆံုးအမကို မ်က္စိမွိတ္ယံုၾကည္ရာမွ လာ၏။


ကိုယ့္တဏွာကို Check up မလုပ္မိ၊ လုပ္ခြင့္မရ၊ ထို႔ေၾကာင့္ တဏွာပမာဏကို မသိ။ သိေသာ္ တဏွာကို မႏိုင္။ မႏိုင္ေသာ္လည္း လူသိမခံရဲ။ လူသိမခံရဲသျဖင့္……

ဤသို႔ျဖင့္
မသမာမႈမ်ားေပါမ်ားလာ၏။
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ ေပါလာ၏။
ပရဟိတေရွ႕ကျပၿပီး အတၱဟိတလုပ္သူမ်ား မ်ားလာ၏။
အရက္ပုန္းေရာင္းေသာဆိုင္မ်ား ေပါမ်ားလာ၏။
အေပ်ာ္အပ်က္ အႏွိပ္ခန္းမ်ားေပါလာ၏။


ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝျဖစ္၏။ ရွက္စရာေတာ့ သိပ္မလို။ အထိုက္အေလ်ာက္ ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းသာ ရွာဖို႔လို၏။ ဒါကို သေဘာမေပါက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖံုးဖိဖို႔ႀကိဳးစား၏။ ဖံုးလိုက္ပါမွ ေလစိမ္းအတိုက္မခံရသည့္အတြက္ ပုပ္ပြၿပီး အန႔ံတစ္ေထာင္းေထာင္း ထြက္လာ၏။ ထိုပုပ္္ပြေနေသာ အန႔ံကို မရွဳလိုမႈသည္ တဏွာကုန္ျခင္းအစစ္မဟုတ္။ ေဒါသျဖစ္၏။

လိုခ်င္စရာေကာင္းေသာ အာရံုကို မလိုခ်င္မွ တဏွာကို လြန္၏။ သို႔ေသာ္ … ေဒၚလာဆယ္သန္းတန္ အာရံုက အၾကင္လူသားထံမလာေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုလူသား၏ တဏွာသည္ ေဒၚလာဆယ္သန္း ဒဏ္ကို ခံမခံမသိရ။

လူသည္ လူျဖစ္၍ လူ႔တဏွာသည္ လူ႔တဏွာသာျဖစ္ေပေတာ့၏။

အေမရိကန္ဘိကၡဴနီမ တစ္ေယာက္က Tanha (or) The Longest River ဟုသံုး၏။ ထိုဘိကၡဴနီမကို ၾကည္ညိဳ၏။



သီဟနာဒ







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳး


ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အလႉခံတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း (သိပ္ေတာ့မရင္ႏွီး) တစ္ေယာက္ရွိဖူးတယ္။

သူဘယ္ကရလာသလဲ မသိဘူး။ ေခါင္းေတာ္နဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ ဆက္လို႔မရတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရားဆင္းတုေတာ္ေလး သူ႔အခန္းထဲမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆင္းတုေလးျပဳျပင္ဖို႔ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက အလႉခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါကို သိပ္ၾကည့္လို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အလႉခံမယ့္ အလွည့္လည္းေရာက္လာေရာ….

သူငယ္ခ်င္းရာ… ေျပာလို႔သာေျပာရတာ ငါက ဘုရားကို မင္းေလာက္ေတာင္ သံေယာဇဥ္မရွိဘူး။ ဒီအတြက္ေတာ့ မလႉခ်င္ဘူးကြာ။ မင္းေခါင္းျပတ္သြားလို႔ ျပန္ဆက္ဖို႔ ေငြလိုရင္ေတာ့ ငါတတ္ႏိုင္သ၍ ထည့္ပါ့မယ္။ ငါ့ကို အသိေပးပါဦး “ လို႔။

သူတစ္ခ်ိဳးတည္းလစ္ထြက္သြားတယ္။

ကဲဗ်ာ… တိုက္ဆိုင္ပံုက - ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အခမ္းအနားေတြ၊ ဘာေတြရွိရင္ သူက ဓာတ္ပံုရိုက္၊ ဗီြဒီယိုရိုက္ တာဝန္ယူေလ့ရွိသူေလ။ အဲသလိုေျပာမိၿပီးတဲ့ေနာက္ - အဖြဲ႔လိုက္ဓာတ္ပံုေတြရိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ပံုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းပါမလာေတာ့ဘူး။ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳး။


အဲ.. ေျပာဖို႔ေမ့ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္က ၅ေပနဲ႔ ၁၁လက္မရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပါ။
 
ဦးကိုေမာင္















Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.                                                    

ပရိုက္ဘိတ္ဂ်က္ႏွင့္ ၂၁-ရာစုစ်ာန္ရ ရဟန္းေတာ္မ်ား

လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀)ႏွစ္ကို ၿပန္ၾကည္႕လွ်င္ ဆရာေတာ္မ်ား ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္(သို႕) ရာဘာ ဖိနပ္မ်ားစီးထားလွ်င္ စိတ္ပ်က္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဒီဆရာေတာ္ကလည္း ကေလးကလား ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္ စီးရတယ္လို႕ ဟုထင္ၿခင္းေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာေရးကို ခြဲၿခားမၾကည္႕ တတ္ၿခင္းေၾကာင့္ ဟုယူဆမိသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ဟူသည္ကလည္း မိမိၿမင္ေတြ႕ေနၾက ကိစၥမ်ားကို အေၿခခံမူအၿဖစ္ထားၿပီး တိုင္းတာသည္။ ကိုယ္ၿမင္ေနက်ၿဖစ္ေနလွ်င္မ်က္စိထဲ၊ နားထဲတြင္ ယဥ္ေက်း ေနတတ္ၿပီး ကိုယ္ၿမင္၊ ၾကားေနက် မဟုတ္သည္႕အရာမ်ားၿဖစ္ေနလွ်င္ ရိုင္းေနတတ္သည္။ ဤသည္မွာ သညာကိစၥသက္သက္သာၿဖစ္သည္။

ဤတြင္ ဤေမးခြန္းေမးရန္ အေၾကာင္းၿဖစ္လာခဲ့သည္။

ငါတို႕စီးေနတဲ့ဖိနပ္ေတြကေရာ ဘုရားလက္ထက္ကဖိနပ္ေတြနဲ႕ တူႏိုင္ပါ့မလား။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က ဘယ္လိုဖိနပ္ေတြကို ရဟန္းေတာ္ေတြ စီးေတာ္မူၾကသလဲ။

ဖိနပ္ဟူသည္႕ ေၿခေထာက္ကို အကာအကြယ္ေပးေသာ၀တၳဳသည္ ေရွးဦးဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈတြင္ က်ယ္က်ယ္ ၿပန္႕ၿပန္႕ၾကီး ထြန္းကားခဲ့ဟန္ေတာ့မတူပါ။ (Early Buddhist Culture)။ ဘုရားရွင္ ခရီးတစ္ခုခုၿပန္ၾကြလာသည္႕အခါ၊ ဆြမ္းခံရာမွ ၿပန္ၾကြလာသည္႕အခါတို႕၌သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ေတာ္မူလွ်င္ ေၿခေဆးေတာ္မူၿခင္း၊ ေၿခသုတ္ေတာ္မူၿခင္းစသည္တို႕ကို မပ်က္ မကြက္ၿပဳလုပ္ေတာ္မူေလ့ရွိသည္။ ဤသည္မွာ ဘုရားရွင္ ဖိနပ္စီးေတာ္မမူေၾကာင္း ယူဆခ်င္လွ်င္ ယူဆႏိုင္ေသာ အေထာက္အထားၿဖစ္သည္။

သို႕ေသာ အနည္းငယ္ၾကာလာေသာအခါ (၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား ပညတ္ရသည္႕အခါ) ထိုဖိနပ္ ဆိုသည္႕ ေၿခေထာက္ အကာအကြယ္ေပး အရာ၀တၳဳအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေတြ႕လာရသည္။ ဤကိစၥသည္ ၀ိနည္းကိစၥၿဖစ္ေနသၿဖင့္ ဤေနရာ၌ က်ယ္က်ယ္ၿပန္႕ၿပန္႕ ေၿပာရန္မသင့္ဟုထင္သည္။ ေသခ်ာသည္မွာ သစ္သားဖိနပ္(ခံုဖိနပ္)လို အသံျမည္လြန္းေသာဖိနပ္မ်ား ကိုပိတ္ပင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္မႈကို ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ စ်ာန္မရၾကေသာေခတ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ စက္ဘီး၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကယ္၊ ကား စသည္မ်ားကိုလည္း ယာဥ္(သို႕) ဖိနပ္ ဟုဆက္စပ္ေတြးမည္ဆိုလွ်င္ ေတြးလို႕ရႏိုင္ၿပန္သည္။

ရဟန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကယ္စီးၾကၿပီ။ ရဟန္းတစ္ခ်ိဳ႕(အထူးသၿဖင့္) အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ကား ကိုယ္တိုင္ေမာင္းေနၾကၿပီ။ ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်က္မွန္ အေသတပ္ထားလွ်င္ လံုး၀အဆင္မေၿပႏိုင္ေသာ ၿမင္ကြင္းမ်ား ၿဖစ္ႏိုင္သည္။

ဒါကိုမသိလွ်င္ ၀ိနည္းေတာ္ဘာညာႏွင့္ ေလွ်ာက္ေၿပာလာႏုိင္သည္။ ထိုေခတ္က ကားမရွိ သၿဖင့္ ကားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သိကၡာပုဒ္ တိုက္ရိုက္ေတြ႕ႏိုင္ စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ႏြားပိန္မ၊ ၿမင္းပိန္မေလးေတြၿဖင့္ေမာင္းႏွင္ေသာ ႏြားလွည္း၊ ၿမင္းလွည္းမ်ား ကိုေတာ့ မစီးေကာင္းပါ။ စီးေကာင္းသည္ၿဖစ္ေစ မစီးသင့္ပါ။ “မစီးေကာင္း” သည္ ဘုရား၀ါဒၿဖစ္ၿပီး “မစီးသင့္”သည္ လူသား၀ါဒ သက္သက္သာၿဖစ္ပါသည္။ ကရုဏာသေဘာပါ၀င္သည္။

ရဟန္းမ်ားကားေမာင္းၿခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၿမန္မာမ်ားသာမက ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာရဟန္း ႏွင့္လူမ်ား သေဘာတူညီမႈ မရၾကေသးပါ။ ေမာင္းသူကေမာင္းၿပီး ေ၀ဖန္သူကေ၀ဖန္ဆဲၿဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ၿမင္းပိန္၊ ႏြားပိန္မေလးဆြဲသည္႕ လွည္းႏွင့္စာလွ်င္ ကားေမာင္းတာက ပိုၿပီးလူသားဆန္သည္ ဟုထင္ပါသည္။ ကရုဏာသေဘာပါသည္။

ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီး စသည္တြင္လည္း ဤအတိုင္းပင္ၿဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀)ႏွစ္က နယ္တြင္ စက္ဘီးစီး၊ ဆိုင္ကယ္စီးေသာရဟန္းေတာ္မ်ား မရွိေသးပါ။(မၿမင္မိဟု ဆိုလိုပါသည္။) ေနာက္မွ စီးလာၾကသည္။ ၿပစ္တင္သံ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကားရသည္။ ၾကာေတာ့ေပ်ာက္သြားသည္။ ယခု ေနာက္မွထိုင္ခံုမွာမထိုင္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္တိုင္စီးလာၾကၿပီ ဟုသိရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ (ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက) သေဘာမတူၾက။ သို႕ေသာ္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေပၚကရဟန္းကို ဆြဲခ်၍မရ။ ထို႕ေၾကာင့္ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ထိုေ၀ဖန္သည္႕အသံမ်ားလည္း ၾကာလွ်င္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို မေၿပာလိုေသာ္လည္း စက္ဘီးကိုေတာ့ေၿပာခ်င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ စက္ဘီးစီးသင့္၊ မစီးသင့္ကိစၥမဟုတ္ပါ။ေၿခသလံုးပိန္တာရိုးႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္နင္းသည္႕စက္ဘီးကို ဘုန္းၾကီး၀၀ၾကီးက အခန္႕သားထိုင္စီးေနၿခင္းထက္ ကိုယ္တိုင္နင္းလိုက္တာက ပိုၿပီးလူသားဆန္သည္ဟုထင္ပါသည္။ ကရုဏာသေဘာ ပါ၀င္သည္။ ထိုပိန္တာရိုးေလးကစီးရဲလွ်င္ သူ႕ကိုကယ္ရီယာခံုေပၚကေနအစီးခိုင္းလိုက္ပါ။ (ထိုပိန္တာရိုးေလးက စီးရဲ၊ မစီးရဲေတာ့ မေသခ်ာပါ။ စီးေကာင္းသည္ဟုထင္သည္။)

ဖိနပ္ကိစၥဆက္ပါမည္။

ယေန႕ ရဟန္းေတာ္မ်ားစီးေနေသာဖိနပ္မ်ားသည္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကမွ ဒီဇိုင္းထြင္လိုက္ေသာ ဖိနပ္မ်ားၿဖစ္သည္ဟု တကၠသိုလ္ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေဆြးေႏြးသည္႕လက္ခ်ာကို မွတ္သားရဖူးသည္။ မွန္ပါသည္။ ဤ ဦး၀ိုင္း၀ိုင္းႏွင့္ဖိနပ္သည္ မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ထိုေခတ္ကဆရာေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕၏ စနက္သာၿဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္၊ ဗိမိၼသာရတို႕ႏွင့္ လံုး၀မဆိုင္ပါ။ ထိုဖိနပ္ကို စီးလိုကစီးႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဘုရားက ဒီဖိနပ္မ်ိဳးကိုစီးဖို႕ပဲ မွာေတာ္မူခဲ့တာဟုေတာ့ မေၿပာသင့္ဟုထင္သည္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲဟုဆိုလွ်င္ ရွက္စရာေကာင္းေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္ ဟုေၿဖရမည္ထင္သည္။

ၾကက္ေပါင္ဖိနပ္၊ ရာဘာဖိနပ္မ်ားဘာေၾကာင့္မစီးသင့္သလဲ ဟုေမးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လူေတြစီးတဲ့ ဖိနပ္ၿဖစ္ေနလို႕ဟု ၿပီးစလြယ္ေၿဖတတ္ၾကသည္။ အမွန္မူ ထိုရဟန္းစီးဖိနပ္ဆိုသည္႕ ဦး၀ိုင္း၀ိုင္းဖိနပ္ပံုစံသည္ မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ သူ႕မိသားစု(ေတာ္၀င္မိသားစု မသံုးလိုပါ၊ ကုမၸဏီနာမည္ႏွင့္ တူသြားႏိုင္ၿခင္းေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။) မ်ားစီးသည္႕ ဖိနပ္ပံုစံမ်ားဟု သိရၿပန္ပါသည္။

ဤသို႕ဆိုလွ်င္ လူအမ်ားစုစီးသည္႕ဖိနပ္ပံုစံကိုေတာ့မစီး၊ ဘုရင္စီးသည္႕ဖိနပ္ပံုစံႏွင့္တူသည္႕ ဖိနပ္ကိုေတာ့ စီးသည္ဆိုသည္႕ အဓိပၸာယ္ေရာက္ေနၿပန္သည္။ အဓိပၸာယ္မရွိလွေတာ့ပါ။တၿခားေၿဖရွင္းခ်က္တစ္ခုကေတာ့ “အသြင္ဖ်က္ၿခင္း” ဆိုသည္႕ ဘုရားစကားကိုနားေထာင္ၿပီး ထိုၾကက္ေပါင္၊ ရာဘာဖိနပ္တို႕၏ ဦးပိုင္းကို အနည္းငယ္ၿဖတ္ၿပီးစီးၿခင္းပင္ၿဖစ္ပါသည္။ “လူေတြစီးတဲ့ဖိနပ္မို႕” ဆိုသည္႕အေၿဖထက္ လူဖိနပ္ႏွင့္ကြဲသြားေအာင္ အသြင္ဖ်က္ၿခင္းက ၀ိနည္းႏွင့္ ဆက္စပ္လို႕ ပိုအဆင္ေၿပႏုိင္ပါသည္။

ဖိနပ္ဟူသည္ ေၿခေထာက္ကို အကာအကြယ္ေပးေသာအရာၿဖစ္သည္။ ထို႕ထက္လံုး၀မပို။ ကိစၥၿပတ္ၿပီၿဖစ္ပါသည္။မႏၲေလးေရာက္စဥ္ မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးက မင္းဖိနပ္ၾကီးကလည္းကြာ လူစီးဖိနပ္ၾကီး ဟုေၿပာသည္။ လူစီးဖိနပ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒီဖိနပ္က သားေရဖိနပ္မဟုတ္ဘူး။ သားေရဖိနပ္မဟုတ္ေတာ့ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေကာင္ သားေရအတြက္ေသစရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႕ ေၿဖခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ယံုၾကည္ထားသည္႕ ယံုၾကည္မႈၿဖစ္သည္႕အတြက္ ၿပႆနာ မရွိလွပါ။ သားေရဖိနပ္ ကိုသာစီးၾကသည္႕ ရဟန္းေတာ္တစ္ရာအတြက္ အနည္းဆံုး ႏြားသားေရတစ္ခ်ပ္ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ ဤသုိ႕ဆိုလွ်င္ ရဟန္းေတာ္ငါးသိန္းအတြက္ သားေရဦး၀ုိင္း ဖိနပ္မ်ားရဖို႕ ႏြားသားေရမည္မွ် လိုအပ္ပါမည္နည္း။

ဒီသားေရေတြကို တို႕ဖိနပ္လုပ္မစီးလည္း ႏြားေတြကေတာ့ ေသေနမွာပဲ ဟုေၿပာရန္ရွိပါသည္။ မွန္လည္း မွန္ပါသည္။ ႏြားမ်ားေသရၿခင္းသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား သားေရဖိနပ္စီးၿခင္းႏွင့္ဘာမွမဆိုင္ပါ။

သို႕ေသာ္ ၂၁-ရာစုလူသားမ်ားတြင္ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ခ်ိဳ႕ သက္သတ္လြတ္စားလာၾကသည္ (ဥပမာ- စတိဗ္ေဂ်ာ့)၊ သားေရၿဖင့္ခ်ဳပ္ေသာဂ်က္ကင္မ်ား မ၀တ္ၾကေတာ့(ဥပမာ- ရစ္ခ်တ္ဂီယာ)၊ မက္ထီရီ ယယ္ဂါးဆိုသည္႕ ေၿပာင္စပ္စပ္(တစ္ခ်ိန္က) မက္ေဒါနားကပင္ သိုးေမႊး စသည္ၿဖင့္ ရက္လုပ္ေသာ အ၀တ္အထည္ မ်ား၀တ္ဆင္ရန္ စိတ္မရဲလွေတာ့ဟု ဆိုလာၾကသည္။

၀ိနည္းက သားေရဖိနပ္ကို လက္ခံပါသည္။

သားေရႏွင့္တူသည္႕ ရာဘာလို၊ ၾကက္ေပါင္လိုပစၥည္းမ်ား ဘုရားလက္ထက္ကရွိလွ်င္ ဘုရားရွင္ကလည္း ခြင့္ၿပဳေတာ္မူႏိုင္ပါသည္။ (ဤစကားကို သေဘာမက်သူမ်ား ရာဘာႏွင့္ၾကက္ေပါင္ေတြ႕ရွိၿခင္းသမိုင္းကို ဖတ္ဖို႕အၾကံၿပဳပါသည္။)

ဤသည္မွာ ရဟန္းႏွင့္ဖိနပ္ၿပႆနာၿဖစ္သည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ား ဖိနပ္စတင္စီးစဥ္က ထိုရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေ၀ဖန္ၾကဖူးသည္။ ယခုဖိနပ္စီးၿခင္းသည္ ၾကီးက်ယ္ေသာကိစၥမဟုတ္ေတာ့။ ထို႕ေနာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား စက္ဘီးစီး၊ ဆိုင္ကယ္စီး၊ ကားစီးလာၾကသည္။ ေ၀ဖန္သည္။ ထိုအသံမ်ားေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား စက္ဘီးကိုယ္တိုင္စီး၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကိုယ္တိုင္စီး၊ ကားကိုယ္တိုင္ေမာင္း လာၾကသည္။ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္ဦးမည္။

၂၁-ရာစုေႏွာင္းပိုင္းေရာက္လွ်င္(သို႕) ၂၂-ရာစုဦးဆိုလွ်င္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ား ကိုယ္ပိုင္ ေလယာဥ္မ်ားပင္ ရွိလာႏိုင္ပါသည္။ (မၿဖစ္ႏိုင္ဟု မ်က္စိမွိတ္၍ေတာ့ မၿငင္းေစခ်င္ပါ၊ တစ္ခ်ိန္က လွည္း(သို႕)ေလွ တစ္ခုခု ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတိုင္းရွိခဲ့သည္။ ထုိေက်ာင္းမ်ား၌ ယခု ကား(သို႕) ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ား ရွိေနၿပီးၿဖစ္သည္။) ထိုအခါ ကနဦး လူမ်ားကိုအေမာင္းခိုင္းၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ား ပရိုက္ဘိတ္ဂ်က္စီးလာပါလိမ့္မည္။ ထို႕ေနာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ ပရိုက္ဘိတ္ဂ်က္မ်ား ေမာင္းရင္းပ်ံသန္းၾကပါလိမ့္မည္။

စ်ာန္မရေသာရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ပရိုက္ဘိတ္ဂ်က္သည္ အစားထိုးပစၥည္းတစ္ခု ၿဖစ္လာႏိုင္သည္။ စ်ာန္ရေသာရဟန္းတစ္ပါးသည္ လူတစ္ေယာက္အပိုေခၚၿပီး ေကာင္းကင္ပ်ံလို႕ရ၊ မရ မသိေသာ္လည္း ထိုပရိုက္ဘိတ္ ဂ်က္ေမာင္းႏိုင္ေသာ ရဟန္းကေတာ့ လူငါးေယာက္ခန္႕ (မေသခ်ာ၊ ဂ်က္အရြယ္အစားအတိုင္းရွိမည္) လိုရာခရီးကို ပို႕ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

စ်ာန္ရေသာရဟန္းေတာ္တစ္ပါးစ်ာန္ေလွ်ာလွ်င္ စ်ာန္သာေလွ်ာၿပီး ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ရရွိသည္ဟု စာေပမွာမေတြ႕ရပါ။ သို႕ေသာ္ ပရိုက္ဘိတ္ဂ်က္ေမာင္းေသာရဟန္းေတာ္မ်ား စက္ေလွ်ာလွ်င္ေတာ့ မသက္သာလွဟု ၂၁-ရာစုေႏွာင္းပိုင္းကို မွန္း၍ စိတ္ပူမိသည္။



သီဟနာဒ









Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အညာသား ျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသျပ



(ခက္၊ စပ္) ။              ။ ေဖႀကီးတစ္ေယာက္ထဲ သက္ျပင္းေတြ ဘာေတြခ်လို႔ ဘာျပႆနာတက္ေနလို႔လဲ ။

(ဦး)          ။              ။ ေၾသာ္… ခက္ခက္နဲ႔ စပ္စပ္လား ။ ဒီလိုကြဲ႔ ေဖႀကီးက အညာသားမို႔ အညာသားလို႔ ေျပာမိတာ ဟုိတစ္ေယာက္က အညာသားမွန္ရင္ အညာသားျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပတဲ့ “ သူကေတာ့ ျပၿပီးသြားၿပီ “

(ခက္ခက္) ။               ။ အညာသားက အညာသားေပါ့။ အညာသားျဖစ္ေၾကာင္း ဘာသက္ေသျပေနရဦးမွာလဲ။

(စပ္စပ္)    ။              ။ အဲဒါမွ ဒုကၡပဲ ခက္ခက္ေရ။ ေဖႀကီးက အညာသားလို႔သာေျပာတာ အသားကလည္း မမည္းဘူး။

(ခက္ခက္) ။              ။ ေဖႀကီးက ဒါေတာင္ အျပင္ထြက္ရင္ ထီးမေဆာင္းဘူး။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က အသားျဖဴလြန္းရင္ ႏြဲ႔သြားတတ္လို႔တဲ့။ 

(ဦး)          ။             ။ ေအးေလ… ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။

(စပ္စပ္)    ။              ။ တခ်ိဳ႕က အညာသားဆိုရင္ အသားမဲတာတင္မကဘူး။ အရပ္ပုတာေတာင္ဆြဲထည့္တတ္ၾကေသးတယ္။

(ခက္ခက္) ။              ။ ဒါလည္း ဒုကၡပဲ၊ တို႔ေဖႀကီးအရပ္က ၅ေပ ၁၁လက္မရွိတယ္။

(စပ္စပ္)    ။              ။ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြဆို ေဖႀကီးလမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေငးကိုၾကည့္ေနၾကတာ။ ဟြန္း…. အျမင္ကိုကတ္တယ္။

(ဦး)          ။             ။ ေအးေလ… ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။

(ခက္ခက္) ။              ။ ေနာက္ၿပီး ေဖႀကီးစကားေျပာတာက အညာသားနဲ႔ မတူဘူး။

(စပ္စပ္)    ။              ။ ဟုတ္တယ္မတူဘူး။ အညာသားက ဘြင္းဘြင္းပဲေျပာတာ။ ေဖႀကီးက မပြင့္တပြင့္နဲ႔။

(ခက္ခက္) ။              ။ ဒါေတာင္ ေငးေငးၾကည့္တဲ့ မိန္းမေတြကရွိေသး။ မ်က္ေတာင္မ်ား ခတ္ၾကရဲ႕လား မသိဘူး။ ခက္ခက္ အျမင္ကတ္လြန္းလို႔။

(ဦး)          ။             ။ ေအးေလ… ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။
( ဦးကိုေမာင္က ေဒးဗစ္ေကာ္ဗာဖီး ဆန္ဆန္ၿပံဳးလိုက္သည္။)

(ခက္ခက္) ။              ။ ေဖႀကီးၿပံဳးေနတယ္။ ၿပံဳးေနတယ္။ ဘာၿပံဳးတာလဲ။

(ဦး)          ။             ။ သက္ေသေတာ့မရပါဘူးကြာ။ အေျဖေတာ့ရၿပီ။

(ခက္၊ စပ္) ။              ။ ဘာအေျဖလဲ ။ သမီးတို႔ကို ေျပာျပ။

(ဦး)          ။             ။ Lip Stick ဆိုရင္ သမီးတို႔ ပါးစပ္ ဘာေၾကာင့္ဖြင့္လို႔တာလဲ။

(ခက္၊ စပ္) ။              ။ အမ္……… ဒါလဲ ဟုတ္တာပဲ။

(ဦး)          ။             ။ Lip Stick မွန္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု ကပ္ေနရမယ္။ ခြာလို႔မရဘူး။ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ Lip Stick သံုးလိုက္မွ ႏႈတ္ခမ္းက ပိုေတာင္လႈပ္လာေသး။

(ခက္၊ စပ္) ။              ။ ဒါဆို ေဖႀကီးရဲ႕ အေျဖဆိုတာက ဘာလဲ။

(ဦး)          ။             ။ Lip Stick ကိုေျပာမွာေပါ့။ Lip Stick ဆိုရင္ Lip Stick ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပလို႔။

(ခက္၊ စပ္) ။              ။ ေရး…… ဒါမွ တို႔ေဖႀကီးကြ ၊ ေဖႀကီးသိပ္ေတာ္တာပဲ။


(ဦး)          ။             ။ (ဦးကိုေမာင္က ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)ရဲ႕ မေျပာလည္း သိပါတယ္ဆိုတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳး အျမင္ကတ္ေလာက္ေအာင္ၿပံဳးတယ္) ဒါနဲ႔ သမီးတို႔  အိုက္အိုက္ေရာ မေတြ႔ပါလား။

(စပ္စပ္)    ။              ။ မအိုက္ မလာဘူးထင္တယ္ေဖႀကီး။ သူ႔အခန္းက ပ်က္ေနတဲ့ အဲကြန္း ျပင္လိုက္ၿပီလို႔ေျပာတယ္။

(ခက္ခက္) ။              ။ အမ္… ဒါဆို ေနာက္တစ္ခါ အဲကြန္းပ်က္မွ မအိုက္ေပၚလာေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ဂ်ာမဏီမိတ္ ဝယ္တပ္ခုိင္းရမယ္ ဟီးဟီး။

(ဦး)          ။             ။ သမီးတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္။

(စပ္စပ္)    ။              ။ ေဖႀကီးကလည္း ကိုယ့္သမီးေတြပဲဟာ ဘာေက်းဇူးတင္ေနရမွာလဲ။

(ခက္ခက္) ။              ။ ေဖႀကီးက ဘာကို ေက်းဇူးတင္တာလဲ ။

(ဦး)          ။             ။ ဒီလိုပါ ။ ေဖႀကီးမွာ သမီးေတြရွိေတာ့ ၾကြားစရာရွိရင္ေတာင္ သမီးေတြ ၾကြားေပးတာကို ေထာက္ေပးလိုက္ရံုပဲ။ တခ်ိဳ႕ သမီးမရွိတဲ့ ေကာင္ေတြဆို ကိုယ္တိုင္ၾကြားရတာ။ သိပ္မနိပ္ဘူးေပါ့ကြယ္။ ကဲ… ညဥ့္နက္ၿပီ။ သမီးတို႔ အိပ္ၾကေတာ့။

အိုက္၊ စပ္ (ေနရတဲ့အထဲ) ခက္ (ေတာ့တာပဲ)။ ၿပီးေရာ………။ 

ဦးကိုေမာင္















Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.                                                              

အေရာင္မ်ားႏွင့္ ကစားျခင္း

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဒီအေရာင္ကိုႀကိဳက္လွတယ္ လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။သိပၸံပညာရွင္ေတြေျပာ တာက မ်က္စိအတြက္ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာ အၾကာႀကီး ထိုင္မၾကည့္ရင္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ မ်က္စိေကာင္းတာပါ။ လူကလြဲရင္ ဘယ္သတၱဝါမွ မ်က္မွန္ တပ္ထားတာ မေတြ႔ရဖူးပါဘူး။ ထားပါေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ဒီအေရာင္က ေပါ့စတစ္ သေဘာဆန္တယ္။ လုပ္လို႔ရၿပီ။ လမ္းျဖတ္ကူးလို႔ရၿပီ။ ဒီအိမ္မွာ လူရွိတယ္။ ဒါမ်ိဳး အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုရွယ္ရပ္ဝန္းမွာ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေရာင္ေပါ့။ သိပ္မႀကိဳက္လွေပမယ့္ အင္း….ေကာင္းပါတယ္ေလ။

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က “ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲေနပါ့မယ္“ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ မၾကာမၾကာေျပာေနတာ ၾကားရတယ္။ အဲ...ေမ့ေနျပန္ၿပီ။ ဆိုရွယ္ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကို ၾကည့္ရင္ ဒီအေရာင္က ေပါ့စတစ္ သေဘာေဆာင္ေပမယ့္ သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာက်ေတာ ့ဒီအေရာင္ကနက္ဂတစ္ သေဘာေလးရွိေနျပန္ေရာ။ ႀကိဳက္ေလာက္ ပါတယ္။ ႏြားေတြရဲ႕ေဖးဘရိတ္ကာာေပါ့ေလ။အဲ့ -ေမ့သြားျပန္ၿပီ။ အဲဒီေကာင္မေလးက သူ႔ရည္းစားကို မ်ား ရင္ဖြင့္ေနတာလား။ ကိုယ့္ကိုပဲသူမရွိေၾကာင္း ေျပာတာလား မသိဘူး။ ရွဳပ္ပါတယ္။ အဲဒီစကားက အဓိပၸါယ္ႏွစ္ခြနဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေရာင္ကို ေရြးၿပီး ကစားၾကည့္တယ္။

“ ဟိုင္း “
“ မေတြ႔တာၾကာၿပီေနာ္ ။ ေနေကာင္းလား။ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ထင္ေနတာ။ ……၊ ….. ၊ “


ဘာေတြမွန္းမသိ။ … ။ …။ မၿပီးေတာ့ဘူး။

အိမ္ကတံခါးဖြင့္ထားေတာ့ လူစံုဝင္ထြက္တဲ့သေဘာရွိတာေပါ့။ လူစံုဆိုမွေတာ့ ေကာင္းတဲ့လူ၊ မေကာင္းတဲ့လူ၊ စကားနည္းသူ၊ ေလေၾကာရွည္သူ၊ အဓိပၸါယ္ရွိရွိေျပာတတ္သူ၊ အဓိပၸါယ္မရွိ ေျပာတတ္သူ၊ ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္သူ၊ ကိုယ္မေတြ႔ခ်င္သူ၊ … သူ၊ …သူ၊ အစံုေပါ့ေလ။

သူလာရင္မေတြ႔ဘဲလွည့္ျပန္သြားမွာစိုးလို႔(တခ်ိဳ႕ကစိတ္မရွည္ဘူး) ဒီအေရာင္ေလးနဲ႔ ကစားမိတယ္။ ေစာင့္ေနသူက မလာဘဲ ၊ မေစာင့္သူေတြပဲလာလို႔ ေနာက္ အေရာင္ကိုေျပာင္းလိုက္တယ္။ ရက္(ဒ္)-ဓာ့ဗယ္ ။ မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္ ကာလာေပါ့။ သူရဲနီ။

မန္ခ်က္စတာကို ခ်စ္သေလာက္ ဒီအေရာင္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အဓိပၸါယ္ကိုမုန္းမိတယ္။

အလုပ္ရွဳပ္ေနတယ္။ မဆိုးဘူး။ ဘာေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတာလဲ။ မသိဘူး။အလုပ္ရွဳပ္ေနတယ္။ ဒါပဲ။ဟင္….မရိုးမသားႀကီး။ တကယ္လည္းမရွဳပ္ပဲနဲ႔။ အင္း ခပ္ညံ့ညံ့လူတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အထင္ႀကီးေစ မွာေပါ့။ ဒါလည္း မေသခ်ာပါဘူး။ ဒီေခတ္လူေတြ ဒီေလာက္မည့ံေတာ့ပါဘူး။ အလုပ္ရွဳပ္တယ္ ဆိုတာ ေလာက္္နဲ႔ အထင္မႀကီးၾကေတာ့ပါဘူး။

တရားထိုင္ေနသည္။ စာက်က္ေနသည္။ ေရခ်ိဳးသနပ္ခါးလိမ္းေနသည္။ Expo ကိုေရာက္ေန သည္။ မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔။ ဟုတ္ေရာဟုတ္သလား။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာေတာ့ မသိဘူး။ အလုပ္ရွဳပ္ ေနသည္။ ဒါပဲ။

“ ဟိုင္း ၊ မစ္ ဘီးစီး ( Ms.Busy) “ ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က
“ ဟိ ဟီး၊ ရွဳပ္ဘူး၊ ရွဳပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ“ တဲ့။


ဘာျဖစ္လို႔ ရွဳပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလည္း လို႔ေတာ့ မေမးေတာ့ဘူး။ သူအလုပ္ရွဳပ္ေနတယ္။ အလကားေနတဲ့လူ မဟုတ္အဓိပၸါယ္ရွိရွိေနထိုင္သူ။ ဒါပဲ။ အလုပ္ရွဳပ္ေနသည္။ ဒါကိုအိုင္တိီက အရူး ဗံုေျမာက္ လုပ္တယ္။

“သူမသည္အလုပ္ရွဳပ္ေနပါသျဖင့္သင္၏ဆက္သြယ္မႈသည္သူမကိုအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစႏိုင္သည္“ တဲ့။ ခက္ကေရာ။ ခက္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ ေဒၚခက္ခက္ေရ။ ဒီအေရာင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေကာင္းက်ိဳး မေပးဘူး။ ဒီအေရာင္နဲ႔လည္း ကစားလိုက္ေရာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က-

“ ရွဳပ္လြန္းသူႀကီးေရ၊ နီလြန္းသူႀကီးေရ၊ ခင္ဗ်ားလည္းပဲ တစ္ေန႔က်ရင္ျမင္လာမယ္ “ (ကိုထီးႀကီးရဲ႕ သီခ်င္းေလသံနဲ႔ ဆိုရန္)ဆိုတဲ့မက္ေဆ့(ခ်္)ေေလးခ်န္ထားခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ တယ္။ ဒါေပမယ့္္ အေရာင္ေျပာင္းၿပီး ကစားတာေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယ မက္ေဆ့ေလးရလိုက္ျပန္ေရာ။

“Where the fields are green …to see you once again, my love“တဲ့။
Westlife သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ My Love လို႔ထင္တာပဲ။

ဒုတိယမက္ေဆ့(ခ်္)ေေလးရတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ဒီအေရာင္ကိုေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္နာမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ မရိုးသားတဲ့ အေရာင္။ အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတယ္။ ေနပါဦး။ဘာေတြလုပ္ေနလို႔ရွဳပ္ေန တာလဲ။ လာမေမးနဲ႔အလုပ္ရွဳပ္ ေနတယ္။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု လုပ္ေနရလို႔ေပါ့။ ခဏေလးပါ၊ ေနပါဦး။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုဆိုတာထဲက တစ္ခုခုကို ေျပာလို႔မရဘူးလား။ မရဘူး။ အရမ္း အလုပ္ရွဳပ္ ေနတယ္။တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုဆိုၿပီးေရာေပါ့။ ဘာတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုထဲက တစ္ခုခု လာေမးေန ရတာ လဲ။ မအားဘူး ။ ရွဳပ္တယ္။

ေနပါဦး။ ခဏေလးပါ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကို ေျပာဖို႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနရင္ အလုပ္ရွဳပ္ေနပါတယ္လို႔ေတာ့ ပါးစပ္က ေျပာသင့္တာေပါ့။ စိတ္ညစ္တယ္။ဘာေတြလာေရာင္း ေနတာလဲ။ အလုပ္ရွဳပ္ေနတယ္လို႔ ပါးစပ္က ေျပာဖို႔ကို မအားေအာင္ အလုပ္ရွဳပ္ေနတာ။ ရွဳပ္တယ္။ မအားဘူး။ အရမ္းရွဳပ္တယ္။ အင္း…. ရွဳပ္၊ ရွဳပ္လွခ်ည္လား ဦး ရွဳပ္ရွဳပ္ရယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တတိယ မက္ေဆ့(ခ်္)ေေလးရလိုက္ျပန္ေရာ

“Sorry, I’ll look for greener field “ တဲ့။ သြားကေရာ။
“ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး အသည္းကြဲ………“


ေနာက္ဆံုးေရြးၿပီး ကစားလိုက္တဲ့ အေရာင္ကေတာ့ စႏိုက္ပါ အေရာင္။ ရယ္ရတယ္။ ကိုယ္က သူမ်ားကုိေတြ႔ေနရတယ္။ ခပ္စိမ္းစိမ္းေနတဲ့လူေတြေရာ။ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု လုပ္ေနသူေတြေရာ၊ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုထဲက မဟုတ္ရင္ေတာင္ အျခားတစ္ခုခုကို လုပ္ေနလို႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့ သူေတြေရာ။ ကိုယ့္ကိုေတာ့ သူတို႔ မေတြ႔ရဘူး။

ေတာ္ေတာ္ေကာက္က်စ္တဲ့ အေရာင္။ တေစၦေတြ စကားေျပာသလိုပဲ။ တေစၦကို မျမင္ရဘူး။ တေစၦကေျပာတာက်ေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ ဒီအေရာင္က တေစၧေတြကို ကိုယ္စားျပဳ ေရာက္လာ သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။

ဒါနဲ႔ “ မေတြ႔တာၾကာၿပီေနာ္ ။ မအားလို႔ မအြန္ျဖစ္ဘူး။ ေမြးေန႔ကတ္ေလး ပို႔ၿပီးကတဲက မအြန္ျဖစ္တာ။ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ “ ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့(ခ်္) ေလး စႏိုက္ပါရဲ႕ စာထည့္စကြဲယား အကြက္ေလးထဲ ေရာက္လာတယ္။

“ ေမြးေန႔ကတ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ “
“ ဟယ္… ဘယ္လိုႀကီးလည္း။ ခပ္စိမ္းစိမ္းလည္း မေန၊ မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္လည္း မျပဘဲနဲ႔ စကားေျပာလို႔ရတယ္ေတာ့“

ရွက္သြားတယ္။ မစြံပါဘူး။ တေစၧတစ္ေကာင္လို စကားေျပာေနရတာထက္စာရင္ေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္း ၊ ခပ္ဘြင္းဘြင္း၊ ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲေနလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မိေတာ့တယ္။

ဒီကာေလာသံုးမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပရို(စ္)အင္(န္)ကြန္႔ကို ( Pros and Cons) ကိုစာရင္းျပဳၾကည့္တယ္။




အစိမ္း ။ ရိုးသားတယ္။ အရည္မရ အဖတ္မရေတြ ေတြ႔ရတယ္။
အနီ ။ ကံေကာင္းရင္ လူအထင္ႀကီးခံရမယ္။ ရိုးသားမႈမရွိလွ။
မျမင္အပ္ ။ စိတ္ေအးရတယ္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့သေဘာ မသိမသာေဆာင္တယ္။


ဒါနဲ႔ပဲ အရည္မရ အဖတ္မရေပမယ့္ (ကြမ္းယာဝါးသလို) ရိုးသားတဲ့အေရာင္ကို ေရြးၿပီး ကစားမိေတာ့တယ္။

Overseas from Cost to Cost…To find the place I love the most
Where the fields are green…To see you once again,
To hold you in my arms… To promise you my love
- - - - - - - - - - - - -
Where the fields are green, to see you once again… My LOVE……..



ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ေကာက္စိုက္ေနေသာရဟန္းမ်ား

မိုက္တယ္ပဲ ဆိုဆို
မိုးၿပိဳမွာ စိုးရိမ္ရရင္ေတာ့
စာမ်က္ႏွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာ္ဖတ္ရလိမ့္မယ္…

တကယ္ဆို
ေကာက္မစိုက္သင့္တာက
ရဟန္းတစ္ပါးထက္
ကိုယ္ဝန္ အရင့္အမာနဲ႕ မိခင္ေလာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူမကို ေကာက္မစိုက္ပါေစနဲ႔။ ။


"အရွင္ဘုရား၊ ဘယ္ကျပန္ၾကြလာတာလဲ ဘုရား"
"မွိဳရွာျပန္လာတာ ဒကာႀကီး"
"အရွင္ဘုရားကလည္း ရဟန္းတန္မဲ့ မွိဳရွာရတယ္လို႔"
"ရဟန္းက မွိဳမရွာရင္ ေက်ာင္းက နာဂေလးေတြ ငါးမွ်ားထြက္ခ်င္ထြက္၊ အမဲလိုက္ထြက္ခ်င္ထြက္ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္။
သတၱဝါေတြ အသက္ မသတ္ဘဲ ဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သင္ေပးရဦးမယ္။"


"ဒါေပမယ့္ ရဟန္း မွိဳရွာတယ္ဆိုေတာ့ ၾကားလို႕ေတာ့ မေကာင္းဘူးထင္တယ္ဘုရား "
"ဒကာႀကီးဦးဇင္ေဝေသာ္၊ ဒကာႀကီး ဖတ္မိတဲ့ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာေတြကို ဦးဇင္း မဖတ္ခဲ့မိဘူး"
Me and my big mouth ခပ္ကုပ္ကုပ္ထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါ။
စာမ်က္ႏွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာ္ဖတ္ရလိမ့္မယ္…

ဟိုမွာရဟန္းတစ္ပါး၊ စစ္တပ္ေတြၾကားမွာ သကၤန္းႀကီး တလႊားလႊားနဲ႔ ဘာေတြ အလုပ္ရွဳပ္ေနပါလိ္မ့္။
ရဟန္းနဲ႔ စစ္ေျမျပင္ - သံစဥ္ မဟပ္လွတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘာေတြမ်ား မိန္႔ေနပါလိမ့္...
"ဒကာႀကီးတို႔က ဘာအတြက္တိုက္ခိုက္ၾကမွာလဲ" "ေရအတြက္ပါ ဘုရား"

"ေရအတြက္ ေသြးေတြထြက္ကုန္မွာေပါ့"
"ထြက္လည္းတိုက္ရမွာပဲ"

"ေရနဲ႔ေသြး ဘယ္ဟာက တန္ဖိုးပိုႀကီးလဲ"
"ေသြးကေတာ့ ပိုတာေပါ့" (ေထာင္ေနတဲ့ ဓါးလွံတစ္ခ်ိဳ႕ ငိုက္က်လာတယ္)

"တိုက္ရင္ ဘယ္သူက ႏိုင္မယ္ထင္သလဲ"
"ဥေဒါင္းအလံနဲ႔ စစ္တပ္က ႏိုင္မွာေပ့ါ။ သူကမွ တကယ့္ စူပါ ပါဝါပဲ။ ႏိုင္ငံႀကီး၊ စစ္တပ္ႀကီး။" "ယုတၱိမရွိဘူး။ အဲဒီဥေဒါင္းကို အေမႊးႏွဳတ္ပစ္လိုက္မယ္။ ႏိုင္ငံေသးေပမယ့္ ရေသ့ ၿမိဳ႕သားတို႔က မေၾကာက္။ လူနဲ႔ မတိုက္ဘူး၊ စြမ္းရည္နဲ႔ တိုက္မယ္။"
စာမ်က္ႏွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာ္ဖတ္ရလိမ့္မယ္…

"ဒီလိုဆိုရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုး ကိုယ္စီႏိုင္ေနၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရဟန္းထင္တယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲပဲႏိုင္မယ္။ ႏိုင္သူကလည္း ရွံဳးၿပီးမွပဲ ႏိုင္လိမ့္မယ္။"
စာမ်က္ႏွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာ္ဖတ္ရလိမ့္မယ္…

ရဟန္းရဲ့ ေမတၱာ၊ ရဟန္းရဲ့ စကားေျပာစြမ္းရည္ေၾကာင့္ ရန္သူရဲ့ရင္ဝကို ခ်ိန္ထားတဲ့ ဓါးလွံေတြ ေျမျပင္ကို ထိုးစိုက္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီရဟန္းလည္း ေကာက္စိုက္ခဲ့ ဖူးတာပါပဲ။ စာမ်က္ႏွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာ္ဖတ္ရလိမ့္မယ္…


စာမ်က္ႏွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာ္ဖတ္ရလိမ့္မယ္…

က်ေနာ္ ဘာေျပာရဦးမလဲ။ ၿပံဳးစိစိ စကားလံုးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ပစ္ေပါက္ရမွာလား၊ ေတာက္ေခါက္သံေတြ တစ္ေတာင့္ခ်င္းထိုးၿပီး ရင္ဝကို တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပစ္ထည့္ရမွာလား ..။

တကယ္ဆို... ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ ေကာက္စိုက္ဖူးတယ္။ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ ဦးေကာဝိဒါဘိဝံသ ေကာက္စိုက္ဖူးတယ္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ေကာက္စိုက္ဖူးတယ္။ ကန္သင္းေဘးက ထိုင္ၿပီးေဝဖန္တဲ့ ရဟန္းေတြ ရွိခဲ့ဖူးသလို လယ္ထဲဆင္း ေကာက္စိုက္ဖူးတဲ့ ရဟန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိဖူးတယ္။ ရွိလိမ့္မယ္။ မိခင္ေလာင္းေတြအတြက္ ရဟန္းေကာက္စိုက္သင့္တယ္။
ဥေဒါင္းအလံ - ေကာလိယ။
ရေသ့ၿမိဳ႕ - ကပိလဝတၳဳ၊ သာကိယ။ (ကပိလရေသရဲ့့ၿမိဳ႕)
ရဟန္း - ေဂါတမဗုဒၶ။ သမဏ။


စာၾကြင္း။ ။"ရဟန္းက ေကာက္စိုက္ထြက္ခ်င္လို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့" ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးဆင္းျဖစ္ေအာင္ တြန္းခ်လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ႀကံဳရင္ေက်းဇူးစကား နည္းနည္း ပါးပါးေလး ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာဦး     မွေတာ့ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္လို႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ (ေကာင္မေလးနာမည္က ခက္ခက္ရိုးလြန္ ျဖစ္ပါတယ္။ )



ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

က်ေနာ့္ကိုေမြးစားသြားတဲ့ အက္ဂ်စ္တစ္မ်ားနဲ႔ေကာင္းကင္

တကယ္ပါ က်ေနာ္ဟာေကာင္းကင္ရဲ့ ေမြးစားတာကို ခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေကာင္းကင္ ကလည္း အက္ဂ်စ္တစ္ေတြနဲ႔ ေလးလံေနတဲ့ ေကာင္းကင္ပါ။ ဒီျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ ဘယ္က စေျပာရမလဲ။ အဲ...ဟိုလူ။ ႀကိယာဝိေသသနေတြနဲ႔ လူလည္လုပ္ေနတဲ့လူ။ သူပိုင္ ဆိုင္တာ ဆိုလို႔ ႀကိယာဝိေသသန။ သူ႕ရွိတာ ဆိုလို႔လည္း ႀကိယာဝိေသသနပဲ။

ဒါေပမယ့္ဒီႀကိယာဝိေသသန နဲ႕တင္ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သူလုပ္ႏိုင္တယ္။ မင္းခိုက္စိုးစံရဲ႕ စကားေတြကို ရြတ္ျပေတာ ့သူဟားဟားနဲ႔ရီတယ္။ "သူသည္ႀကိဳးစား၏။ အလြန္ႀကိဳးစား၏ ။ အလြန္႕ အလြန္ ႀကိဳးစား၏ ။ႀကိဳးစားရင္း ႀကိဳးစားရင္း သူသည္ အလြန္ႀကိဳးစားသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ ။သူ႕ထံမွာေတာ့ ဘာမွ မရွိေခ်။" ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို ႀကိယာဝိေသသန (အလြန္႕ အလြန္ ဆိုတာ မ်ိဳးေတြ ခ်မ္းသာ) သူလို႔ ေခၚတာပါ။

ခက္တာက ႀကိယာေတြ မရွိဘဲ ဘယ္လိုလုပ္ ဝိေသသန လုပ္ခ်င္လို႔ ရမလဲ ။ သူကလည္း ေခသူေတာ့ မဟုတ္။ ႀကိယာဝိေသသန လုပ္ခ်င္တဲ့ သူဆိုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႕ ႀကိယာတစ္ခုခု ရေအာင္ရွာေေနတတ္သူ။ ထားပါေတာ့ က်ေနာ့့္္ကို အဲဒီ အက္ဂ်စ္တစ္ေတြနဲ႕ ေလးလံေနတဲ့ ေကာင္းကင္နဲ႔ တိုးတိုးတစ္မ်ိဳး က်ယ္က်ယ္ တစ္ဖံု မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာက အဲဒီ လူ။ ေမ့မသြားႀကပါနဲ႕။ ႀကိယာဝိေသသနေတြနဲ႔ လူလည္ လုပ္ေနတဲ့ လူ။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က ေျပာမိတယ္။
"မင္းေကာင္းကင္က အက္ဂ်စ္တစ္ေတြနဲ႕ ေလးလံေနတဲ့ ေကာင္းကင္ပါ။ ငါနဲ႕ အဆင္ မေျပပါဘူးလို႔။" သူဘာမွဆက္ မေျပာဘူး။ ႀကိယာဝိေသသနေျပာင္းဖို႔ႀကိတ္ႀကံေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေကာင္းကင္နဲ႕မိတ္ေဆြျဖစ္ေတာ့ သူ႕မွာေတာင္ အိမ္ေျခယာေျခ မဲ့လို႕။ ဒါကိုပဲ (ႀကိယာဝိေသသန ခ်မ္းသာတဲ့လူက) မိုဘိုင္း ဆိုဆိုက္တီးတဲ့ ။ မခက္ဘူးလား။

တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ သူကေျပာတယ္။ "ေကာင္းကင္က အက္ဂ်စ္တစ္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကိယာေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။" တဲ့။ ဒီစကားက က်ေနာ့့္္ကို လွဳပ္ႏွိဳးသြားတာပါ။ အက္ဂ်စ္တစ္ထက္ ႀကိယာကို က်ေနာ္က ပိုခ်စ္တယ္။ ဒါကလည္း တခါက သူေျပာဖူးတဲ့ စကားပါ။

"ဒီတကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရပါ၊ ဟိုတကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရပါ။ ေဒါက္တာပါ၊ မေဒါက္တာပါ။ လူျဖဴပါ၊ လူမည္းပါ။" "မလိုခ်င္ဘူး ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး လိုခ်င္တာက ေရနံရွာေပးႏိုင္တဲ့ လူ" ဆိုတာေလ။

တိုတိုေျပာႀကပါစို႔။ ဒီလိုနဲ႔ ႀကိယာဝိေသသနေတြနဲ႕ လူလည္လုပ္ေနတဲ့ လူရယ္။ အက္ဂ်စ္တစ္ေတြနဲ႕ ေလးလံေန တဲ့ ေကာင္းကင္ရယ္ ။ ကက္ပီတယ္ လက္တာနဲ႕ စာလံုးေပါင္းရမွ ေက်နပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ္ရယ္။ သံုးပြင့္ ဆိုင္  ေတြ႕ဆံု ပြဲေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဖဲယား ပေလး ျဖစ္ပါတယ္။ မညွာေၾကး။

ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ပဲ က်ေနာ္က ဝါက် အစ၊ ဝါက်အလယ္၊ ဝါက် အဆံုး ဘာမွမေရြးဘူး။ က်ေနာ္ေရြးတဲ့ စကားလံုးတိုင္းကို ကက္ပီတယ္ လက္တာနဲ႕ခ်ည္းပဲ စာလံုးေပါင္းပစ္လိုက္တယ္။ ႏွလံုးသြင္း မတတ္လို႔ကေတာ့ တကယ့္ကို အျမင္ကတ္စရာပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ႀကိယာဝိေသသနနဲ႕ အက္ဂ်စ္တစ္ေတြ ၾကားထဲမွာ ကက္ပီတယ္ နဲ႔မွ စာလံုးမေပါင္းရင္ ညွပ္သြား လိမ့္မယ္။ ေပါင္းတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ... ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ မဆိုးဘူး။ အထိုက္အေလ်ာက္ တီးခတ္လို႕ ရတယ္။

ႀကိယာ၀ိေသသနက ဒါေလးကို ႀကိယာလုပ္ၿပီး သူကဝိေသသန စင္ေပၚတက္ ဘေလာ့ေပၚတက္ဖြမယ္ မနည္းလုပ္ေနလို႕ --- ဟင္း...။

ေကာင္းကင္ကလည္း ဒါေလးကို ေနာင္းလုပ္ၿပီး သူတို႕ အက္ဂ်စ္တစ္ အႀကီးႀကီးေတြ ေရွ႕က (သို႕) ေနာက္က (သို႕) ေရွ႕ေနာက္ညွပ္သံုးဖို႔ ဖြဘြတ္ေတြ က်ည္အျပည့္ထိုးထားၾကတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ခပ္တင္းတင္းပဲ။ လာသမွ် အက္ဗတ္နဲ႔ အက္ဂ်စ္တစ္ေတြကို ကက္ပီတယ္ လက္တာနဲ႔ ဖမ္းပစ္ဖို႔ (၂၄) နာရီ ကင္းခ်ထားတာ။ ဒါနဲ႕ေကာင္းကင္က ဘယ္လိုလုပ္ မင္းကို ေမြးစားသြားရတာလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ မရွင္းဘူး။ ဘာနဲ႕ တူသလဲဆိုရင္ ဘဝျပႆနာနဲ႕ တူတယ္။ ဘဝဆိုတာ ဘာလဲ။ ဘဝက ဘယ္က စခဲ့တာလဲ - လို႕ ေမးမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဝက က်ေနာ္တို႔ကို ေမြးစားၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ အတိုင္းပဲ။ ေကာင္းကင္က ဘာလဲလို႕ ေမးမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္က က်ေတာ့့္္ကို သူပိုင္တယ္လို႕ ေၾကညာ ၿပီးသြားၿပီ။ ဘာမွန္း မသိဘူး။

ႀကိယာဝိေသသန ေျပာတာမွန္တယ္။ အဲဒီေကာင္းကင္ထဲမွာ ႀကိယာေလးေတြ ပါတယ္။ အခုထိ က်ေနာ္သိသမွ် ေျပာရရင္ ဣတၳိလႅိင္ႀကိယာက ႏွစ္ပုဒ္၊ ပုလႅိင္ႀကိယာက ႏွစ္ပုဒ္။ (က်ေနာ္သိသမွ် ေျပာတာပါ၊ က်ေနာ္ မေလ့လာ ရေသးတဲ့ ႀကိယာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္ပါတယ္။) ဤကား အဆဲလြတ္ေအာင္...။

ျဖည့္စြက္ခ်က္ အမွာ။ ။

ပုလႅိင္ႀကိယာ ႏွစ္ပုဒ္မွာ တစ္ပုဒ္က Verb to be. ေနရာတိုင္းပါတယ္ ။ စပ္စပ္..စပ္စပ္နဲ႕ ။ တစ္ပုဒ္က Verb to read. စာအုပ္ထူထူႀကီးေတြ Read တယ္။ ပါးရင္ မတူမတန္သလို။ (စိတ္မရွိပါနဲ႔ ၊ ေဆာ္ၿပီ)

နည္းနည္းပိုကဲတာက ဣတၳိလႅိင္ႀကိယာႏွစ္ပုဒ္။ ႀကိယာဆိုတဲ့အတုိင္းေထ့တယ္၊ ေအာ္တယ္၊ ေမြးစားတယ္။ စကားနာထိုးတယ္။ တခါတခါ ႀကိယာေနရာမေနဘူး။ ဗိုေကးတစ္ ျပန္ရမဲ့ အပိုင္းေတြကို ဝင္ရွဳပ္တယ္။

ဒယ္ဒီႀကီး ၊
ဒယ္ဒီလတ္ ၊
ဒယ္ဒီေလး တဲ့။


ႀကိယာေထ့က ဒါကိုျမန္မာမွဳ ျပဳတယ္ ။"ခ်စ္ေဖႀကီး..." တဲ့။ တစ္သက္လံုး အစဥ္ အလာေကာင္းခဲ့ တဲ့ ေခါင္းေပၚမွာ အဲ့ဒီေန႕ ကဆံပင္ျဖဴ တစ္ေခ်ာင္း ခ်က္ခ်င္းထြက္လာပါတယ္။ ျပန္ကို မမည္းေတာ့ဘူး။ အဲဒါ  က်ေနာ့္ကို ေမြးစား သြား တဲ့ ေကာင္းကင္ ပါ။ ေကာင္းကင္ ဆိုတာ ကလည္း ေမာ့ၾကည့္လိုသာရၿပီး စိုက္ပ်ိဳးလို႕ မရဘူးေလ။ ဒီေတာ့ စာထိုင္ေရးၾကတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ လွလွပပ ဝါက်ေလးေတြ စီဖို႕ေတာ့ …အက္ဂ်စ္တစ္ေတြနဲ႕ေကာင္းကင္ရယ္၊ ႀကိယာဝိေသသန နဲ႕ ျမစ္တစ္စင္းရယ္ (ဒယ္ဒီေလး)၊ ႀကိယာဝိေသသနပိုင္ရွင္ကိုတားျမစ္မဲ့ ဖူးစေတာ့(ပ္) ပိုင္ရွင္ ဒယ္ဒီလတ္ရယ္၊ ကက္ပီတယ္ လက္တာနဲ႕ ေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္ရယ္ ... ဝါက်စဖို႔..(ဒယ္ဒီႀကီး) ၊ဣတၳိလႅိင္ ၊ ပုလိႅင္ႀကိယာေလးေတြရယ္ ...

ေမ့လို႔ - ဣတၳိလႅိင္ ေမြးစားႀကိယာကေျပာတယ္..."မီးတို႕ေကာင္းကင္က ၾကယ္တာရာ သိပ္မမ်ားဘူး တာဝန္မေက်မွာ စိုးတယ္" တဲ့ ။ စိတ္ထဲရွိတာသာ ေျပာလိုက္ရရင္ ေမတၱာသုတ္ တစ္သုတ္လံုး ပုဒ္ထီး ၊ ပုဒ္မပါ မက်န္ ဝိုင္းၿပီး ေမတၱာပို႔ ခံရေတာ့မယ္ ။ (ဦးပုည ေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါ။) "ၾကယ္တာာရာ သိပ္ မမ်ားဘူးသာ ဆိုတယ္ ၊ ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္လည္းဆိုေရာ ၾကယ္တာရာေတြကို ျပြတ္သိပ္လို႔"



ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.