တက္ေခါက္ျခင္း အႏုပညာ


 
ဒီလူကေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတဲ့လူ။ သူနဲ႔ေတြ႔မွတက္ေခါက္ျခင္းအႏုပညာဆိုတာ  ၾကားဖူးတယ္။ ေလခြ်န္တာတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ေတာ့ ထားပါေတာ႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဟာနဲ႔ သူက်ေတာ့ အဟုတ္ပဲ။

          “ ဒီလိုဗ်၊ တက္ေခါက္သံကို ျခံဳၿပီးၾကည့္လုိက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲရိွတာ။ ခပ္မာမာေခါက္လိုက္တဲ့ “ တက္” ေခါက္သံနဲ႔ ခပ္ညွင္းညွင္းေလး ဆြဲေခါက္လိုက္တဲ့ “ တက္” ေခါက္သံဆိုတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအသံႏွစ္သံရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အမ်ားႀကီးကြဲသြားတယ္”

          ဒီလူဘာစိတ္ကူးနဲ႔ တက္ေခါက္သံေတြအေၾကာင္း လာရွုင္းျပေနတာလည္း မသိဘူး။ မဆိုးဘူး၊ စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ေထာက္ေပးလိုက္တယ္။

          “ ဟုတ္ၿပီ၊ လုပ္ပါဦးဗ်။ နည္းနည္းေလး ထပ္ရွင္းပါဦး”


           “ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ၊  ႏြားေမာင္းေနတုန္း “တက္” ေခါက္သံ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္၊ အဲဒီ “ တက္” ေခါက္သံရဲ့ အဓိပၸါယ္က “ႀကိမ္နဲ႔ ေဆာ္မိေတာ့မယ္” ဆိုတာဗ်။ ႏြားကလည္း သိတယ္။ ခပ္သြက္သြက္ သြားေတာ့တယ္။ အဲသလို မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားက ႏြားေမာင္းေနရင္း “တက္” ေခါက္သံ ညွင္းညွင္းေလးကိုဆြဲၿပီး ေခါက္မယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ “ ညွင္းေတာက္” က တစ္ခ်က္ထဲေတာ့ ေခါက္လို႔မရဘူး။ “ ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္” လို႔ စီးရီးေလးလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ “ ညွင္းေတာက္” ရဲ့ အဓိပၸါယ္က “ေဖ့သားႀကီးရဲ့၊ ရုန္းထားစမ္းပါကြာ၊ ၿပီးေတာ့မွာပါ၊ ေရာက္ေတာ့မွာပါ”  ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးထြက္တယ္ဗ် ။ ဆိုလိုတာက ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္တာထက္ ႀကိမ္နဲ႔ေက်ာေပၚကို ပြတ္ေပးလိုက္တဲ့ အဓိပၸါယ္္မ်ိဴးပဲ။ ႏြားကလည္း ဒါကိုသေဘာေပါက္တယ္ဟု ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာႀကီး ရွင္းျပ၏။


           ၿပီးေတာ့ သူ႔က ေကာ္ဖီတစ္ႀကိဳက္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ႀကိဳက္ေနျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားမႈရွိမရွိကို အကဲခတ္ေနတာလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ဝင္စားေၾကာင္း မ်က္ရိပ္ျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကခပ္တည္တည္ပဲ၊ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုေတာင္ မီးညွိလိုက္ေသးတယ္။ မေမးရင္ မေျပာေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အခ်ိဳးနဲ႔တူပါတယ္။

          ဒါနဲ႔ သူကဆက္ၿပီး “ တက္” ေခါက္လို႔ရေအာင္ ေထာက္ေပးလိုက္တယ္။

          “ခင္ဗ်ား “တက္” ေခါက္ျခင္း အႏုပညာက ႏြားေတြနဲ႔ပဲ ဆိုင္သလိုျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္က ထူတယ္ဗ်။ စပ္စပ္လိုပဲ။ ဒီေကာင္မေလးကို သိတယ္မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထပ္လင္းပါဦးဗ်”

          ဒီေတာ့ သူက-
          “ခင္ဗ်ားက တကယ္ထူတဲ့သူဗ်ာ။ ဒီတက္ေခါက္သံႏွစ္ခုနဲ႔ ေခြးတစ္ေကာင္ကိုလည္း စမ္းသပ္ႏိုင္တယ္။ ဟိုမွာ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လက္ေတြ႔ျပမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ “တက္” ေခါက္ျခင္းအႏုပညာကို ဆက္ျပေတာ့တာပဲ။ သူက “ ညွင္းညွင္းတက္” ေခါက္သံကို သူ႔ဖီး(လ္)နဲ႔သူ ေခါက္လိုက္တယ္။

          “ ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္”
          ဟုတ္တယ္၊ ေခြးႀကီး သူ႔အနား ေျပးလာတယ္။ သူေခါက္လိုက္တဲ့ တက္ေခါက္သံက ျမန္မာလို “ အို႔၊ အို႔၊ အို႔၊ အို႔၊” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးထြက္တယ္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာဓာတ္ပါတယ္ေပါ့။ ဒါကို ေခြးက ခံစားလို႔ရတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ေျပးလာတာ။

          ေခြးႀကီးလည္း အနားေရာက္ေရာ သူက-
          “ေတာက္!” ဆိုၿပီး အျပင္းစား “တက္” ေခါက္သံႀကီး ေခါက္ခ်လိုက္တယ္။ ေခြးႀကီးလည္း တစ္ခ်ိဳးတည္းလစ္ေျပးေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့မွ သူက-

          “ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ၿပီ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးတယ္။ “တကယ္ေတာ့လည္း ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေဒါသနဲ႔ ေခါက္လိုက္ေတာ့ ဒီေခြးႀကီးကလည္း အႏၱရာယ္ေတာ့ရွိၿပီဆိုၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့တာပဲ”

          ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က-
          “ ဆရာ သစၥာနီရဲ့ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ ေရႊျမန္မာထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဖရုသဝါစာ ဝတၱဳတဲ့ဗ်။ အဲဒီလူရဲ့အလုပ္က လူေတြဆဲတာကို ခံေပးတဲ့အလုပ္တဲ့။ အလကားေတာ့ သူက အဆဲမခံဘူးဗ်။ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ဆဲရတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မဆဲတတ္လို႔ သူကေတာင္ ဆဲနည္းသင္ေပးရတယ္ တဲ့။ ဆဲနည္းလည္းသင္ေပး၊ အဆဲလည္းခံဆိုရင္ေတာ့ ေၾကးကေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ခင္ဗ်ားလည္း အဲသလို လုပ္ၾကည့္ပါလား။ “တက္” ေခါက္နည္း သင္တန္းေလးဘာေလးေပါ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ထင္တယ္ေနာ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ “ တက္” မေခါက္တတ္ဘူး။”

          “ ဆရာ သစၥာနီရဲ့ဝတၱဳကို ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိစၥက မလြယ္ဘူးဗ်။ “တက္ေခါက္တာက နည္းပညာထက္ ခံစာမႈက ပိုအေရးႀကီးတာဗ်ဆဲတယ္ဆိုတာက စကားလံုးေတြနဲ႔ ဆဲတာဗ်။ “တက္” ေခါက္တာက စကားလံံုးေတြ မပါဘူး၊ ပါလို႔လည္း မရဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ပိုခက္တာဗ်။ ခံစားမႈနဲ႔မွ ရတာ။

          အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီလူကို ကြ်န္ေတာ္အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားၿပီ။
          “ ရွင္းပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ား ခံစားမႈကိစၥကို-”

          “လြယ္လြယ္ေလးပါဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အရာဝတၱဳတစ္ခုကို ခါးခါးသီးသီးႀကီး မုန္းမေနဘူးရင္ ခင္ဗ်ားရဲ့ ပထမ “တက္” ေခါက္သံက အႏုပညာမပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အရာဝတၱဳတစ္ခုခုကို ႏွစ္ႏွစ္ခါခါ မခ်စ္ဘူးဆိုရင္ ဒုတိယ “တက္” ေခါက္သံက အႏုပညာ မေျမာက္ျပန္ဘူးဗ်။ ဒါပါပဲ-”

          “ ခင္ဗ်ားက ဒါေတြ ဘယ္လိုသိတာလဲ“
          “ကြ်န္ေတာ့္ ေခြးမေလးက အသည္းငယ္တယ္ဗ်တက္ေခါက္သံျပင္းျပင္းေတြၾကားရင္ တအားဝမ္းနည္းတတ္တာ ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ဒုတိယ တက္ေခါက္သံကို စၿပီးေလ႔က်င့္ခဲ့တာ။ ေခြးမေလးကို ကြ်န္ေတာ္က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ တက္ေခါက္သံကလည္း အႏုပညာေျမာက္ၿပီး ထိေရာက္မႈလည္း ရွိသြားတာ။ နဂိုကကြ်န္ေတာ္ ဒီတက္ေခါက္သံမ်ိဳး မေခါက္တတ္ဘူး။ ေခါက္လည္း အသက္မဝင္လွဘူး။”

          “ ခင္ဗ်ားဟာက ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ့လားဗ်ာ”
          “ ခင္ဗ်ားမယံုရင္ အိမ္ကိုသြားရေအာင္။ ကြ်န္ေတာ့ေခြးမေလးကို ခင္ဗ်ားတက္ေခါက္ၾကည့္။ အႏုပညာေျမာက္မေျမာက္ တိရိစၦာန္ေတြက ခံစားႏိုင္တယ္”

          ဒါနဲ႔ သူ႔အိမ္္ကိုလိုုက္သြားတယ္။ သူေျပာတဲ့ ေခြးမေလးကိုလည္း ေတြ႔တယ္။
          “ ဖမ္းေတာ့ေလ၊ ခင္ဗ်ားတက္ေခါက္ၾကည့္ေလ” သူကေျပာတယ္။

          “ ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္” ညွင္းညွင္းသြဲ႔သြဲ႔ တက္ေခါက္သံကို ေခါက္လိုက္တယ္။ ေခြးမေလးက ကြ်န္ေတာ့ဆီ ေျပးမလာဘူး၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ရပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူေျပာတာကို နည္းနည္းသေဘာေပါက္သလိုလို ရွိလာတယ္။

          “ ကဲ၊ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ၿပီမဟုတ္လား။ ခဏနားဦးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္ျပင္းျပင္းတက္ေခါက္သံကို ဆက္ၿပီး စမ္းသပ္ေပါ႔”


          “ ကဲ ခင္ဗ်ား ခပ္ျပင္းျပင္းတက္ေခါက္သံကို စမ္းၾကည့္ေတာ့”
          “ေတာက္” အက်ယ္ေလာင္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ေခါက္လိုက္တယ္။ အသံက က်ယ္ေပမယ့္ ေခြးမေလးက ထြက္မေျပးဘူးဗ်ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္တာက်ယ္တိုင္းလည္း ေၾကာက္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေလ

          ကြ်န္ေတာ့္ တက္ေခါက္သံႏွစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ ေခြးမေလးက ေရွ႕တိုးမလာသလို၊ ေနာက္ဆုတ္လည္း ထြက္ေျပးမသြားဘူး။ ဒီေတာ့မွ သူကေျပာျပတယ္ -

          “ တကယ္ေတာ့ ဒါက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားအခု တက္ေခါက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားက ဘာကိုမွ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္မေနသလို၊ ဘာကိုမွလည္း ခါးခါးသီးသီးမုန္းမေနလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတက္ေခါက္သံက အသံသာကြဲသြားတာ၊ ဟိုတစ္ဖက္မွာက်ေတာ့ ခံစားမႈကြဲမသြားဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အႏုပညာမေျမာက္ဘူးလို႔ သံုးပါတယ္။ ခင္ဗ်ား သေဘာမတူလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး” ဆိုၿပီး-

          “ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္၊ ေတာက္” လို႔ ေခါက္လိုက္ေတာ့ ေခြးမေလးက သူ႔အနားေျပးလာခဲ့ၿပီး သူ႔လက္ကိုေတာင္ လွ်ာနဲ႔လွ်က္ေနလိုက္ေသး။


          ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ႔လူ
          တက္ေခါက္ျခင္း အႏုပညာတဲ့။                                      


ဇင္ေဝေသာ္















Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အဘိဓမၼာသည္ အယ္ဒီတာႏွင့္လည္းတူ၏


အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ကား နက္ရွဳိင္း၏။ ေျပာဖြယ္မရွိေတာ့။ ဗုဒၶဝိသယ (ဘုရားရွင္၏အရာ)၊ သဗၺညဳတဥာဏဝိသယ (သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္၏အရာ) သာ ျဖစ္ေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ပညာေရးေဒါက္ထရိတ္ဘြဲ႔ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူရေသာ သာရီဟူသည့္ ဒါယိကာမႀကီး၏ သားႀကီးျဖစ္ေတာ္မူေသာ အရွင္သာရိပုတၱ (ပီအိတ္ခ်္ဒီ အတုမရွိ) သည္ပင္ ကုန္စင္ေအာင္ သေဘာေပါက္ေတာ္မူလိမ့္မည္မထင္။ ဗုဒၶဝိသယဟု ဆိုတံုသည္မဟုတ္ေလာ။



          အဘိဓမၼာသည္ သုတၱာန္ေဒသနာေတာ္လာ စကားေတာ္ကို အဆံုးမရွိ ဆြဲဆန္႔၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္လစ္(စ္) ႏွင့္တူ၏ဟု ဆိုခဲ့ၿပီ။ အဆံုးမရွိ ဆြဲဆန္႔လိုက္ၿပီး အားလံုးကို တစ္စုတစ္ေဝးတည္း ျဖစ္ေအာင္လည္း ျပန္လည္ေပါင္းစည္း၏။

          အနည္းငယ္ ခ်ဲ႕ဆိုခ်င္၏။

          ဘုရားရွင္သည္ မဂၤလသုတ္၌ “ အေသဝနာစ ဗာလာနံ” ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။
          သုတၱာန္ေဒသနာက “ေဟာ” ဆိုသည့္ စကားတစ္လံုးကိုသာ ဆို၏။
          အဘိဓမၼာက ထို “ေဟာ” ဟူသည့္ စကားလံုးကို ဤသို႔ ဖြင့္ဆို၏။ “ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သ႑ာန္၌ျဖစ္ေသာ၊ ေဒသနာဥာဏ္ေတာ္ ျပဌာန္းေသာ (အခ်ိဳ႕ဌာနမ်ား၌ မဟာကရုဏာဥာဏ္ ျပဌာန္းေသာ) ေသာမနႆသဟဂုတ္၊ မဟာႀကိယာ ဥာဏသမၸယုတ္ အသခၤါရိကစိတ္ျဖစ္၏” ဟု ဆို၏။ အခ်ိဳ႕ကား ရႈပ္သြားသည္ဟု ဆို၏။ ဥာဏ္မွီေသာ္ရွင္း၍ ဥာဏ္မမွီေသာ္ ရႈပ္သြားသည္ဟုထင္သည္။

          ထိုမွ်မက ထိုစိတ္ႏွင့္ယွဥ္ဖက္ ေစတသိတ္တို႔ကို ဆက္ဖြင့္ျပ၏။
          ထိုစိတ္၊ ေစတသိတ္တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနေသာ (ထိုေဟာေတာ္မူခိုက္၌) စိတၱဇရုပ္ေတာ္တို႔ကို ဆက္ဖြင့္ျပန္၏။

          ထိုတရားတို႔ကိုေပါင္း၍ ခႏၶာဖြဲ႔လိုက ဖြဲ႔လို႔ရ၏။ အာယတန၊ ဓာတ္၊ သစၥာတို႔ ဖြဲ႔လိုက ဖြဲ႔လို႔ရ၏။
          ဤသည္မွာ “ေဟာ” ဆိုသည့္ စကားေလးတစ္လံုးကို အစယူကာ အဘိဓမၼာက ျဖန္႔ထုတ္လိုက္ေသာ ပရမတၱတို႔တည္း။ နက္နဲလွေပစြ။

          “အဘိဓမၼာသည္ အယ္ဒီတာႏွင့္လည္းတူ၏” ဟူေသာ စကားကိုဆိုအံ့။ အဘိဓမၼာ ေဒသနာသည္ အဓိပၸါယ္၊ သရုပ္သကန္ ျဖန္႔ထြက္ျခင္းကို လိုလိုလားလား လက္ခံေသာ္လည္း စကားလံုး ေဖာင္းပြျခင္း ကိုေတာ့ လက္မခံ။ အားလံုးကို အက္ဒစ္လုပ္ပစ္၏

          ဥပမာေဆာင္၍ ရွင္းအံ့။

          ေန႔စဥ္ဘဝ၌ ေရရွိ၏။ ေရေအးရွိ၏။ ေရပူရွိ၏။ ေရခဲရွိ၏။ အမည္နာမမ်ား ရႈပ္ေထြး၏။ ဓာတုေဗဒသိပၸံစမ္းသပ္ခန္းက ဤမွ်ရႈပ္ေထြးေဖာင္းပြေနေသာ အမည္နာမတို႔ကို လက္မခံ။ အတိုခ်ဳပ္၍ အက္(ခ်္) တူးအို ဟုဆို၏။ ရွင္းသြား၏။ (သို႔) ရႈပ္သြား၏။ ဥာဏ္မွီေသာ္ရွင္း၍ ဥာဏ္မမွွီေသာ္ ရႈပ္၏။



          သို႔ေသာ္ သီဟနာဒတို႔က ေရေသာက္သည္၊ ေရခ်ိဳးသည္ဟုသာ ေျပာၾက၏။ အက္(ခ်္) တူးအို ေသာက္သည္၊ အက္(ခ်္) တူးအို ခ်ိဳးသည္ဟု မေျပာၾက။ ေျပာလွ်င္ ေၾကာင္၏။

          ဤသည္မွာ သမၼဳတၱိသစၥာႏွင့္ ပရမတၳသစၥာတို႔ သေဘာတည္း။
          အဘိဓမၼာသည္ ပရမတၳစစ္စစ္ကို လက္ခံ၏။ ( အာရမၼဏပစၥည္းမွာေတာ့ ပညတ္ပါရ၏။)

          သုတၱာန္ေဒသနာမွာ ရွင္ဘုရင္ရွိ၏။ တိုင္းသူျပည္သားရွိ၏။ ေပးကမ္းသူရွိ၏။ ေတာင္းစားသူ ရွိ၏။ ရဟန္းရွိ၏။ ဒကာ၊ ဒကာမရွိ၏။ ႏုိင္ငံရွိ၏။ ၿမိဳ႕ရွိ၏။ တရားေဟာသည္ရွိ၏။ အတင္းေျပာသည္ရွိ၏။….ရွိ၏။…ရွိ၏။

          အဘိဓမၼာဟုေခၚသည့္ အယ္ဒီတာ့စားပြဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထိုမွ်ေဖာင္းပြလွေသာ စကားလံုးတို႔ တည္းျဖတ္ျခင္းကို ခံရေတာ့၏။

          ထိုအရာတို႔ကို အဘိဓမၼာက စကားႏွစ္လံုးထဲက်န္ေအာင္ တည္းျဖတ္လိုက္၏။ နာမ၊ ရူပ (နာမ္ႏွင့္ ရုပ္) ဟုျဖစ္၏။ အဆင့္အျမင့္ဆံုး ပရိသတ္အတြက္ျဖစ္၏။ အရာခပ္သိမ္းသည္ နာမ္ (သို႔) ရုပ္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနရမည္။ နာမ္ႏွင့္ ရုပ္တြဲစပ္လည္းျဖစ္မည္။ ရွင္းသြား၏။ နာမည္ေတြ မလိုေတာ့။

          အခ်ိဳ႕ေသာ ပရိသတ္မ်ားအတြက္ အနည္းငယ္ခ်ဲ႔၍ ပတ္ဗလစ္(ရွ္) လုပ္လိုက္၏။ ပဥၥကၡႏၶာ၊ ခႏၶာငါးပါးဟု ျဖစ္၏။

          အခ်ိဳ႕အတြက္ အာယတန (၁၂) ပါး။ အခ်ိဳ႔အတြက္ ဓာတ္ (၁၈) ပါး။ အခ်ိဳ႔အတြက္ သစၥာ (၄) ပါး။ မိမိအသိႏွင့္ကိုက္ေသာ အယ္ဒီးရွင္းကို ယူဖတ္ရန္သာ အေရးႀကီး၏။

          အက္ဒစ္လုပ္ရာ၌ အဘိဓမၼာက ရက္စက္၏။ ဘုရားမရွိ၊ စၾကၤာဝေတးမင္းမရွိ၊ ဗိမၺိသာရမရိွ၊  အဇာတသတ္မရွိ။ ထိုအရာတို႔ကို စုစည္း၍ နာမႏွင့္ ရူပဟုဆိုလိုက္၏။ ပဥၥကၡႏၶဟု ဆိုလိုက္၏။ အႏွစ္မပါေသာ ပညတ္တို႔ကို အားလံုးမင္နီျဖင့္ ျဖတ္ပစ္လိုက္၏။

          ရွင္းသြား၏။ (သို႔) ရႈပ္သြား၏။ သိေသာ္ ရွင္း၍၊ မသိေသာ္ ရႈပ္၏

          အဘိဓမၼာသည္ လူကိုလြတ္ေျမာက္ေစ၏။ (သို႔) လူကိုလည္း ခ်ည္ေႏွာင္သြားႏိုင္၏လြတ္ေျမာက္ဟူသည္ အဘိဓမၼာသေဘာက်က် ေနတတ္သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ခ်ည္ေႏွာင္သြားႏိုင္၏ ဟူသည္ ထိုအဘိဓမၼာအသိကို အေျခခံ၍ မာနတက္သြားျခင္းတည္း။ ဤသည္မွာ အဘိဓမၼာႏွင့္မဆိုင္၊ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ဆိုင္၏

          မည္သို႔ဆိုေစ အဘိဓမၼာသည္ အယ္ဒီတာႏွင့္တူ၏။ မလိုသည္မ်ားကို တည္းျဖတ္၏။ မလိုေသာအရာတို႔သည္ ေလာကသစၥာ၊ သမုတိသစၥာတို႔တည္း။ ထိုသစၥာတို႔က စကၤာပူမွာမွန္၍ ရန္ကုန္တြင္မွားေနတတ္၏။ အာရွမွာမွန္ၿပီး အေမရိကမွာ မွားေနတတ္၏။ မေန႔ကမွန္၍ ယေန႔ မွားေနတတ္၏။ ယေန႔ မွားေနေသာ္လည္း မနက္ျဖန္၌ မွန္လွ်င္ မွန္ေနတတ္ျပန္၏။ ဒါကို အဘိဓမၼာေဒသနာက တစ္စက္ကေလးမွ ၾကည့္လို႔မရ။ အက္ဒစ္ခ်လိုက္သည္။

          မွန္၏။ အဘိဓမၼာသည္ အယ္ဒီတာႏွင့္လည္းတူ၏။

          အားလံုးကို ခ်ဳပ္ၾကပါစို႔။
          “ေဟာ” ဆိုသည္႔ သုတၱာန္ေဒသနာကို အဘိဓမၼာက တစ္စခ်င္းဆြဲထုတ္ကာ ဂ်ာနယ္လစ္၏။ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းမွန္သမွ် အကုန္ရေအာင္ ဆြဲထုတ္၏။( ဂ်ာနယ္လစ္)

          “ပညတ္မ်ားျဖစ္သည့္ အကာသဘာဝ၊ စကားအသံုးအႏႈံးတို႔ကို အဘိဓမၼာက ရက္ရက္စက္စက္ တည္းျဖတ္၏။ ( အယ္ဒီတာ)

          ဤေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္မွ် အဘိဓမၼာသင္လိုစိတ္ေပါက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ အျငင္းပြါးဖြယ္စကားႏွစ္လံုးကို(လူ႔နားသို႔ေရာက္ေစလိုေသာေစတနာျဖင့္)သံုးမိျခင္းအတြက္ေနာင္တမရလို။ နာမည္ႀကီးေအာင္ အဆန္းထြင္ျခင္းမဟုတ္

          ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳခ်င္၏။
          အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ႀကီး စည္္ပင္ျပန္႔ပြါးပါေစသတည္း။
          အဘိဓမၼာပို႔ခ်သူ၊ သင္ၾကားသူ၊ သေဘာေပါက္သူမ်ား တိုးပြါးလာပါေစသတည္း။
          ထိုသူမ်ားကလည္းအဘိဓမၼာေဒသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။


                                                                                                                          သီဟနာဒ  
                                                                              







    ( ၂-၁-၂၀၁၂   ညေန-၄:၄၅)











Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

စိတ္ အက်ယ္ ၁၂၁ ပါး

စိတ္ အက်ယ္ ၁၂၁ ပါး တြင္ပါ ၀င္ ေသာ စိတ္အမ်ိဳး အစား မ်ား ကို ေဖၚ ၿပ ထား ပါ သည္။
အေရ အတြက္ ပမာဏ အ ေလ်ာက္ Pie Chart  ဇယား တြင္ ထည့္ သြင္း ထား ပါ သည္။
စိတ္ အေၾကာင္း ရွင္း လင္း သင္ ၾကား ေပးၾက ေသာ ဆရာ အေပါင္း တို႕ အား ပူ ေဇာ္ အပ္ပါသည္။

မလတ္
ပံုဆြဲေပးသူ - မတိုး












Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Classes @ Mangala Vihara



 I.        BUDDHANUSSATI RECITATION


The 108 times chanting of the 9 virtues of the Buddha.
1st Sunday of the month – 1pm to 2:30pm














II.        MANDARIN CLASSES

Every Friday – 7:00pm to 9:30pm



III.        MANDARIN  MEDITATION CLASSES


         (Conducted by Bhante Raja)

Every Thursday – 7:45pm to 9:30pm


     







 IV.        ENGLISH MEDITATION CLASSES

(Conducted by Bhante Cittara)

March 9, 16, 23, 30 & April 6( Friday)
Retreat -14 April ( Saturday)

June 8,15,22,29 & July 6 (Friday)
Retreat -14 July ( Saturday)

September 7, 14, 21, 28 & October 5 (Friday)
Retreat -13 October ( Saturday)


V.        QUARTERLY NIKAYA CLASSES IN BURMESE LANGUAGE


Every Saturday – 5:00pm to 6:00pm















VI.        ABHIDHAMMA CLASSES IN BURMESE LANGUAGE

Every Saturday – 7:30pm to 9:30pm



Contact Us

Phone: 6744 4285 for class I, II, III & IV
Phone: 9743 6992, 9066 2407, 859 3989, 826 9581 for Class V & VI

Mangala Vihara Buddhist Temple
30 Jalan Eunos, Singapore 419 495.
Nearest MRT Station: Eunos





Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ဧည့္သည္ ကြ်န္မ၊ ကြ်န္မ ဧည့္သည္


ေလာကႀကီးထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ကြ်န္မတို႔ကိုယ္တိုင္က ဧည့္သည္ေတြျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဧည့္သည္ေတြက ကြ်န္မတို႔ဆီလာၾကတာမို႔ ကြ်န္မတို႔က အိမ္ရွင္ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ျပန္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဟာ ဧည့္သည္ေရာ အိမ္ရွင္ပါျဖစ္ေနရျပန္ေရာ

          ျမန္မာလိုေတာ့ အိမ္ရွင္ႏွင့္ ဧည့္သည္။
          ပါဠိလိုေတာ့ အာဝါသိကနဲ႔ အာဂႏၱဳက။
          အဂၤလိပ္လိုေတာ့ ဟို႔(စ္ထ္) နဲ႔ ဂတ္(စ္ထ္)။

          ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဧည့္သည္ကိုခ်စ္တတ္ၾကေပမယ့္ “လူသာလာပါ၊ ျပႆနာ ေခၚမလာပါနဲ႔”  လို႔ အရုပ္ဆိုးဆိုး စာတန္းေလးေတြကို ေတြ႔ရတတ္ျပန္ေရာ။

          ဒီထက္ပိုဆိုးတာက ပါဠိလိုဆိုထားတဲ႔ ဝိၿဂိဳဟ္ေလးပါ။ (ဆရာေတာ္ေတြလည္း ဝင္မန္႔ တတ္ၾကလို႔ ေသခ်ာေအာင္ေလွ်ာက္ရတာပါ) အာဂႏၱာဟနတီတိ အာဂႏၱဳေကာတဲ႔ရွင္။ စကၤာပူက ဒကာမေတြ ပါဠိေလးမေတာက္တေခါက္ေတာ့ သိၾကပါတယ္။ အာဂႏၱာ- ေရာက္ ေရာက္လာၿပီး၊ ဟနတိ- အိမ္ရွင္ကို ႏွိပ္စက္တတ္၏၊ ဣသိတသၼာ- ထို႔ေၾကာင့္၊ အာဂႏၱဳေကာ- အာဂႏၱဳကမည္၏ တဲ႔။ ေရာက္ေရာက္လာၿပီး အိမ္ရွင္ကို ႏွိပ္စက္တတ္လို႔ အာဂႏၱဳတဲ႔။ သိပ္သေဘာမေတြ႔လွပါဘူး။ ဧည့္ေကာင္းေစာင္ေကာင္းေတြကို အားနာစရာ။

          ဘုရားရွင္ကိုု ေဇတဝန္အထိလိုက္ၿပီး စြပ္စြဲရဲတဲ႔ စိဥၹမာနလို အမ်ိဳးသမီးအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ဝိၿဂိဳဟ္ေလးရဲ႔ အဓိပၸါယ္က ကြက္တိပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘုရားရွင္က အိမ္ရွင္၊ သူမက ဧည့္သည္ေပကိုး။

          ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းကပ္ခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကို အိမ္ပင့္၊ ဘာဆြမ္းမွ မကပ္ပဲ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္းေတြနဲ႔ ဧည့္ခံတဲ႔ ပုဏၰားမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဘုရားက ဧည့္သည္၊ သူက အိမ္ရွင္ေလ။ ဘုရားရွင္ကလည္း ေခေတာ္မူသူမွ မဟုတ္ပဲ။

          “ ပုဏၰားႀကီး၊ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာရင္ စားစရာ ေသာက္စရာေတြနဲ႔ သင္ဧည့္ခံတယ္။ ဧည့္သည္ေတြ စားမသြားလို႔ က်န္ခဲ့ရင္ က်န္ခဲ့သမွ် သင့္ဥစၥာေတြ။ ဒီလိုပဲ သင္က ဘုရားရွင္ကို ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈေတြနဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ ဒါေတြကို ဘုရားရွင္က မဘုန္းေပးဘူး။ ဒီေတာ့ သင့္ရဲ႔ ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈေတြဟာ သင့္ဥစၥာေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ငါဘုရားရွင္နဲ႔မဆိုင္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ႔ပါသတဲ့။

          ဒီလို(ဘုရားရွင္လို) ဧည့္သည္မ်ိဳးကို လာၿပီးႏွိပ္စက္သူလို႔ ဘယ္ေျပာလို႔ရပါေတာ့မလဲ။ အိမ္ရွင္ကႏွိပ္စက္ေနတာ။

          ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္မွာ-
          ရြာတုန္းက ကိုရင္ေလးေတြ က်က္ေနတဲ့စာအုပ္ေလးကို ယူၾကည့္မိလို႔ စုဒၵသ ခႏၶကဝတ္ဆိုတာေလးေတြ ေတြ႔ဖူးတယ္။ စုဒၵသက တစ္ဆယ့္ေလး၊ ခႏၶကဝတ္ကေတာ့ ခႏၶာမွာလာတဲ့ တာဝန္ဝတၱရားလို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။

          ကိုရင္ေလးေတြကိုသင္ေပးတဲ့ တာဝန္ဝတၱရား(၁၄) ပါးလို႔ အၾကမ္းဖ်င္း သိခဲ့ရပါတယ္( မွားရင္ ျပင္ေပးေတာ္မူၾကပါ အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား)။ အဲဒီ ဆယ့္ေလးပါးထဲမွာ အာဂႏၱဳကဝတ္နဲ႔ အာဝါသိကဝတ္ဆိုတဲ့ ဧည့္သည္ရဟန္းလိုက္နာရမယ့္ ဝတၱရား၊ ေက်ာင္းေနရဟန္းေတြ လိုက္နာရမည့္ ဝတၱရား ဆိုတာေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ဘုရားရွင္က ေတာ္ေတာ္ကရုဏာႀကီးေတာ္မူတာကိုိုးလို႔ ၾကည္ညိဳခဲ့ရပါရဲ႕ရွင္။

          ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက စိႏၱေက်ာ္သူ ဦးၾသ ေရးသားတဲ့ ရယ္ျခင္းသံုးမ်ိဳးပါပဲ။ ဒါကလည္း ရြာက ပထမလတ္တန္း ေျဖေတာ္မူတဲ့ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးရဲ႔ ျမန္မာစာသင္ရိုးစာအုပ္ကို ခဏယူၾကည့္မိလိုု႔ ေတြ႔ရတာပါ။( ပထမလတ္တန္းလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ)။ အဲဒီ အထဲမွာ-

          ၁။ ေရႊ၊ ေငြရဲ႔ ရယ္ျခင္း
          ၂။ ကမၻာေျမရဲ႔ ရယ္ျခင္း
          ၃။ ဇနီးမယားရဲ႕ ရယ္ျခင္း တဲ့။

          ငါ႔ေရႊ၊ ငါ႔ေငြလို႔ လူေတြကေျပာတိုင္း ေရႊ ေငြက ရယ္သတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ရူးမိုက္တဲ့လူ၊ ငါတို႔က သူဆီ ခဏေလးလာတာ။ လာတာကလည္း သူ႔စီးပြါးေရး ေကာင္းေနလို႔၊ သူစီးပြါးေရး မေကာင္းေတာ့ရင္ ေကာင္းတဲ့သူဆီသြားမွာ။ တို႔က ဧည့္သည္ဆိုတာေတာင္ မ်က္နွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါတဲ့ ဧည့္သည္မ်ိဳး။ ဒါေတာင္မွ ငါ႔ေရႊ ငါ႔ေငြနဲ႔ သည္းေနလိုက္တာ။ ေတာ္ေတာ္ည့ံတဲ့လူဆိုၿပီး ေရႊ ေငြက ရယ္သတဲ့။

          ကမၻာေျမႀကီးကလည္း ရယ္သတဲ့။ ငါ႔ေျမ၊ ငါ႔ႏိုင္ငံ စသျဖင့္ လူေတြက ေျပာၾကရင္တဲ့။ ဒီလူေတြက အခုမွ ခဏေလးေရာက္လာၿပီး ငါ႔ကိုမ်ား ငါ႔ေျမ၊ ငါ႔ႏိုင္ငံ စတာေတြနဲ႔ “ တို႔ ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔” ေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါက ကမၻာဦးကတည္းက ရွိေနတာ။ သူတို႔က အခုမွ ေရာက္လာတာ။ ႏွစ္တစ္ရာအတြင္း အားလံုးျပန္ၾကရမယ့္ ဧည့္သည္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ငါ႔ေျမ၊ ငါ႔ႏိုင္ငံေတြ လုပ္ေနလိုက္ၾကတာဆိုၿပီး ရယ္ျပန္သတဲ့။

          ေရႊ ေငြေတြနဲ႔ ပတ္သက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔က အိမ္ရွင္၊ ေရႊေငြေတြက ဧည့္သည္။
          ကမၻာေျမနဲ႔ ပတ္သက္ေတာ့ ကမၻာေျမက အိမ္ရွင္၊ ကြ်န္မတို႔က ဧည့္သည္။

          ဒါ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မေျပာတာပါ။ ကြ်န္မတို႔က တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ရွင္ေရာ ဧည့္သည္ေရာ တၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ေနၾကတာလို႔။

          ဇနီးမယားရဲ႔ ရယ္ျခင္းကိုေတာ့ မေရးခ်င္လို႔ မေရးေတာ့ဘူး။ ဖတ္ခ်င္ရင္ ရွာသာဖတ္ၾကေပေတာ့။ စိႏၱေက်ာ္သူ ဦးၾသေရးတဲ့ ၾသဝါဒထူးပ်ိဳ႕တဲ့။

          ေနာက္ဆံုုး ဘုရားရွင္က ဆုထားတုိ႔ ပုုထုဇဥ္ေတြကို ခပ္စပ္စပ္ေလး သတိေပးေတာ္မူခဲ့တာက
 “အရူးအႏွမ္း ပုထုဇဥ္ေတြအတြက္ အပါယ္ေလးဘံုဟာ ကိုယ့္အိမ္လိုပဲတဲ့”။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကမၻာေျမေပၚမွာ လူသားဆိုတဲ့ ဧည့္သည္အေနနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ရတာေတာင္ ဒုကၡေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ ရံုးနဲ႔ အိမ္ျပန္ရတာကေဝး၊ ေဘာ့(စ္) ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခရီးထြက္တိုင္း တာဝန္ေတြကေလး၊ အေမေမြးတဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္က အလုပ္နဲ႔စာရင္ နည္းေနေသး၊ သူစိတ္ေကာက္ေတာ့ ကိုယ္ေခ်ာ့ရ၊ ကိုယ္စိတ္ေကာက္ေတာ့ သူေခ်ာ့ရ၊ ဒါေတာင္ က်န္းမာေရးေလးက ေကာင္းေနလို႔ ေတာ္ေသးတာ။ ႏို႔မို႔ေတာ့ စကၤာပူမွာက မလြယ္ေရးခ် ေအာက္ကျမစ္ မလြယ္။

          ဒီၾကားထဲ အပါယ္ေလးဘံုကိုမ်ား အလည္သြားရမယ့္ ဧည့္သည္ဆိုရင္ေတာ့ စဥ္းစားေတာင္ မေနနဲ႔ေတာ့ပဲ။

          ဘုရား….ဘုရား….။

          ဧည့္သည္ျဖစ္တဲ့အစ္မက အိမ္ေထာင္ခြဲသြားၿပီ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ သေဘာတရားမညီတာေတြ ဘယ္လိုုညွိရပါ႔။ ကြ်န္မဆိုတဲ့ ဧည့္သည္ကေရာ ဘယ္ကို ခရီးဆက္ရမွာပါလိမ့္။

           “ခြဲျခားကန္႔သတ္ကာ၊ ပိုင္းထားတဲ့ လူ႔အရြယ္
          တစ္ေကြ႔ေတာ့ျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ၊
          မဆံုးေသးလို႔ ခရီးစဥ္ သတ္မွတ္ၿပီးေရြးခ်ယ္
          ေရွ႔ဆက္မယ့္လမ္း…..ဘယ္
          တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ အေဝးဆီ… 

          အဆိုေတာ္ ရာျပည့္ရဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တေပါင္းေႏြ သီခ်င္းေလးကိုပဲ ညည္းမိပါေတာ့ရဲ႔။

အမွာ။       ရြာမွာရွိစဥ္က အန္တီတူး(ေဒၚတူးတူးျမင့္သိန္း) ကိုင္တဲ့ မုခ မဂၢဇင္းရဲ႔ “ ဧည့္ခန္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းျခင္း” အခန္းမွာ (အေကာင္စုတ္) ဇင္ေဝေသာ္ ေရးခဲ့တဲ့ “ကြ်န္ေတာ္ ဧည့္သည္၊ ကြ်န္ေတာ့ ဧည့္သည္” ကို ျပန္ေတြးၿပီး ေရးလိုက္တာပါ။ ဒါေလး ေကာင္းတယ္၊ ျပန္ေရးပါလားဆိုေတာ့ ငါေတာ့ မေရးခ်င္ပါဘူး၊ နင္ေရးခ်င္ေရးေပါ့ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္မဆိုတဲ့မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ဆုထားမ်က္ခ်ယ္က…။        ။


 
  ဆုထားမ်က္ခ်ယ္
















Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ေမာင္သစ္ေဝ (ျမင္းျခံ) သို႕ ေဆးျပင္းလိပ္ လက္ေဆာင္

       ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး ေပါင္းခဲ့ရတဲ့မိတ္ေဆြ နည္းလြန္းတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႔ညံ့ဖ်င္းမႈလို႔ေျပာရင္ ဝန္ခံတယ္။ ဟန္မေဆာင္ခ်င္ဘူး။ ဘဝေတြဟာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ေအာင္ မခမ္းနားခဲ့ၾကဘူး။ (တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာသလို) စာေပနယ္ထဲကမိတ္ေဆြ ေတြကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ခုတည္းကိုပဲ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေရးရဲတဲ့ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ (ကိုယ္မပါခဲ့ဘူး)။


          အဲဒီအထဲမွာ ေမာင္သစ္ေဝ(ျမင္းျခံ) ဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ညံံ့ သတၱဝါပါတယ္။ ခပ္ညံ့ညံ့လို႔ သာေျပာရတာပါ၊ ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့ သတၱဝါထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။

          ၿပီးေတာ့ အခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရက္စြဲေတြကို  ျဖတ္သန္းရင္း တိတ္တခိုး ေလးစားမိတဲ့ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ တိုးခဲ့တယ္။ သူဟာ သိုသိပ္တယ္။ မယုတ္မာဘူး။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အျပန္အလွန္မွားခဲ့ၾကတဲ့ အမွား တစ္ခုစီကို (ဒါကက်ေနာ့္ အျမင္ပါ။) သိုသိပ္စြာ သိမ္းဆည္းဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သိုသိပ္စြာ ေလးစားခဲ့ရတယ္။

          ဆိုင္ေတာ့ မဆိုင္လွဘူး။ “ ကမ္းလက္” မတင္ခင္ကတည္းက အဲဒီမိတ္ေဆြကို ရင္ထဲက သတိရေနခဲ့လို႔ “ အက္ဂ်စ္တစ္မ်ားနဲ႔ ေကာင္းကင္” နဲ႔ “ ေရာမ မေရာက္ေသာ လမ္းမ်ား” ဆိုတဲ့ ဝတၱဳတိုေလးႏွစ္ပုဒ္ ေရးမိတယ္။ မိတ္ေဆြၿပံဳးလာမယ့္ အၿပံဳးကို ဘေလာ့(ဂ္) ကေန ျပန္ၿပံဳးျပဖို႔ ေရးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ “ အက္ဂ်စ္တစ္မ်ားနဲ႔ ေကာင္းကင္” ကိုသာ တင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး “ ေရာမ မေရာက္ေသာလမ္းမ်ား” ကိုေတာ့ တင္ဖို႔ အခြင့္မသာခဲ့ဘူး။ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေရးထားတာမို႔ လိပ္ျပာေတာ့သန္႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ မလုပ္သင့္ဘူး။ မီဒီယာဆိုတာ sensitive  ျဖစ္တယ္။ ေမာင္စူးရဲ (တန္႔ဆည္) ေျပာတဲ့ ပိုင္နက္ လက္တစ္သစ္ဆိုတာ အဲဒီမီဒီယာပါပဲ။

          “အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔……က်ည္ဆန္သံုးေတာင့္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးလည္း မတင္ျဖစ္ဘူး။ မတင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး လို႔လည္း ထင္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တဲ့ တစ္ညညမွာ တဟားဟားရယ္ေမာရင္း စကားေျပာၾကဖို႔ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။ အဲဒီမိတ္ေဆြကို ဂုဏ္ျပဳဖို႔ ေနာက္ထပ္စာတစ္ပုဒ္ ေရးမိေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူဟာ စကားလံုးေတြကို ေထြးထုတ္ေပမယ့္ စကားလံုးေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္ေနသူမဟုတ္ဘူး။ မင္းမွားတယ္။ ငါမွားတယ္။ တို႔မွားတယ္။ တိတ္ဆိတ္။ ၿငိမ္သက္။ ၿငိမ္းခ်မ္း။ သို႔ေသာ္…….( ဒါက ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ပါ၊ လူတိုင္းမွာ ကြဲလြဲခြင့္ရွိတယ္)။


          ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ အျမဲတမ္းလမ္းခြဲေလွ်ာက္တတ္သူပါ။

          မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာေတြက ကဗ်ာေတြကိုေရးၿပီး တစ္လတစ္ခါ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာကို ေစာင့္ဖတ္ေနရခ်ိန္မွာ ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမခံဘဲ တစ္ပတ္တစ္ခါ စာမူခရတဲ့ ေဘာလံုးေဆာင္းပါးေတြ ေရးၿပီးလမ္းခြဲေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေျခာက္လၾကာမွပါတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ စာမူခ အလြန္ဆံုး (၅၀၀)။
(တို႔ဝမ္းစာကို တို႔သိမွရမယ္။)

          ဒီလက္နဲ႔ အားကစားဂ်ာနယ္မွာေရးရင္ တစ္လကိုစာမူခ (၃၀၀၀) ရႏိုင္တယ္။ ဒါဟာ ဇင္ေဝေသာ္ေရြးခဲ့တဲ့ လမ္းပါပဲ။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါကြာ။

          ဘာပဲေျပာေျပာ ရင္ထဲမွာရွိၿပီး စာေရးဆရာလို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဂုဏ္ျပဳခ်င္တယ္။ အဲဒါ ေမာင္သစ္ေဝ(ျမင္းျခံ) ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါပဲ။

          အထူးသျဖင့္ေတာ့-
           ေလေအးတစ္ေပါက္ေသာက္ရဖို႔
          ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေအာက္
          ဝမ္းလ်ားထိုး ထိုးေမွာက္ခဲ့ရ…”
 ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ေလးပါ။

          သူငယ္ခ်င္းေရ၊ ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့သတၱဝါဟာ ရင္ထဲကခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို အလြယ္တကူ မေမ့တတ္ဘူးဆိုတာ မင္းသိရင္  ငါမဆက္သြယ္ျဖစ္တာကို ျဖည့္စြက္နားလည္ေပးပါ။

          ေဟာဒီမွာ မင္းရဲ့ အျမတ္ႏိုးဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္။

          ေငြေၾကးနဲ႔တိုင္းရင္ ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္ ငါ့အတြက္ေတာ့ သရဏဂံုတစ္ပုဒ္ ရြတ္ရသလိုပါပဲ။ ငါ့ဘေလာ႔(ဂ္) ေပၚက မင္းရဲ့ေဆးျပင္းလိပ္။ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ညွိၿပီးဖြာလိုက္စမ္းပါ။ ရႊံ႕ဗြက္ထူထူ သာေကတလမ္းေတြေပၚက နားလည္မွဳေတြဟာ ဘဏ္အေကာင့္ထဲက အစိမ္းေရာင္ ေဒၚလာ ေတြထက္ ပိုၿပီးထူထပ္ပါတယ္။ ငါကမင္းေလာက္ အငတ္မခံႏိုင္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့ ။ဒါေပမယ့္ေနာင္တေတာ့မရမိပါဘူး ။ ေနာင္တမရေပမယ့္ မင္းေဆးျပင္းလိပ္ကေလး ကိုေတာ့ မီးညွိလိုက္မိတယ္။


 
ေဆးျပင္းလိပ္
ေမာင္သစ္ေဝ (ျမင္းျခံ)

မေန႔ကလို
ဒီေန႔ကို ေတြ႔ရေတာ့
ဒီေန႔လို မနက္ျဖန္ေတြမွာ

လူ႔ဘဝရဖို႔
ဘယ္ႏွစ္ခါ ပဋိသေႏၶေနယူရမလဲ
ေမးခြန္းေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္
မီးညွိေသာက္ခဲ့ေပါ႔။

တစ္ကိုယ္ရည္စာ
အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာေတာင္
ျခင္ေကာင္ေတြလို
ေဝဒနာေတြ ေအာ္ျမည္ပ်ံသန္း
အိပ္စက္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ဝမ္းကြဲခဲ႔ရ။

သတင္းစာထဲမပါတဲ့
နာေရးေတြနဲ႔
ေၾကကြဲနာက်င္ခဲ့ရ။

အစာအိမ္နဲ႔တြဲၿပီး
ပိုက္ဆံနဲ႔တြဲၿပီး
အႏုုပညာနဲ႔တြဲၿပီး
အဲဒီသံုးခု ညီညီညာညာနဲ႔တြဲၿပီး
လူျဖစ္ခြင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရ။

အလိုတစ္ခုရဖို႔
အလုပ္ႏွစ္ခုထည့္ခ်ိန္တာေတာင္
လွ်ာထြက္မလာတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ပ်က္ႀကီးကို
အလိုမက်ျဖစ္ခဲ့ရ။

မေလာက္မငွ
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို
ဒုကၡမ်ားမ်ားနဲ႔ စားခဲ့ရ။
ေလေအးတစ္ေပါက္ ေသာက္ရဖို႔
ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေအာက္
ဝမ္းလ်ားထိုးထိုးေမွာက္ခဲ့ရ။

အရိပ္ကို စုပ္ယူအံုဖြဲ႔
ပ်ားေကာင္ေတြေၾကာင့္
ဖူးေယာင္ ဒဏ္ရာရခဲ့ရ။

ဘဝကို
ဖဲခ်ပ္လို ကုလားဖန္အထိုးခံခဲ႔ရ
ေဝဖဲထဲမပါ
ဆြဲဖဲထဲမပါ
ေအာက္ဆံုးဖဲ ျဖစ္ခဲ့ရ။

အဲဒါေတြ ရခဲ့တဲ့ေန႔ကလို
ဒီေန႔ကို ေတြ႔ရေတာ့
ဒီေန႔လို မနက္ျဖန္ကို
ေတြ႔ေနရဦးမလား
ေမးခြန္းေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္
မီးညွိေသာက္ေနရေပါ႔

(ဟန္သစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ- ၉၆)


ဇင္ေဝေသာ္








ေမာင္သစ္ေဝ(ျမင္းၿခံ) ၏ ေဆးျပင္းလိပ္ကို ညွိလိုကညွိ ဖြာလိုကဖြာ လႊင့္ပစ္လိုက လႊင့္ပစ္ ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဆးျပင္းလိပ္ႏွင့္ မီးျခစ္တစ္လံုး စာဖတ္ပရိတ္သတ္လက္ထဲ ထည့္ေပး လိုက္ပါၿပီ။






Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အဘိဓမၼာသည္ ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္တူ၏

          သာမေဏဝတ္ေတာ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးက မိန္႔သည္။ ေမာင္ရင့္အဖိုးက အဘိဓမၼာမွာ နာမည္ႀကီး။ သူ႔နာမည္ ဦးဘိုးေအးဆိုတာပင္ လူမ်ားကမေခၚ “အဘိဓမၼာ ေအး” ဟု ေခၚသည္ဟု ျဖစ္သည္။ ၾကားဖူးသည္ေတာ့ ထင္၏။ ငယ္လြန္း၍့ မမွတ္မိ။ တန္းစီျခင္း အတတ္ပညာ၌ မထူးခြ်န္ေသာ သီဟနာဒသည္ မိသားစုထဲတြင္ပင္ ေနာက္ဆံုးသား ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖြားႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင့္ အဖိုးတစ္ေယာက္ကို မျမင္ဖူးလိုက္။ ဤဦးဘိုးေအး (သို႔) အဘိဓမၼာေအးကိုေတာ့ ျမင္ဖူးလိုက္သည္။ အဖိုးကား (၉၄) မွ ဆံုးသည္ ။
         
          ထိုအဖုိးကို အားနာ၏။ သီဟနာဒသည္ အဘိဓမၼာ၌ ညံ့၏။ သူမ်ားေတြ ျမင္သလို မျမင္။ ၾကည့္ပါ။ အဘိဓမၼာသည္ ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္ တူ၏။ မရွင္းေသးဟု ထင္၏။ ရွင္းဦးအံ့။ ရွင္းလိုက္မွ ပိုရႈပ္ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ ရွင္းေတာ့ ရွင္းခ်င္သည္။ ရွင္းမည္။

          ဘုရားရွင္သည္ ဝက္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေတာ္မူၿပီး ၿပံဳးေတာ္မူ၏။ ထိုအၿပံဳးကား သိုသိပ္၏။ အရွင္ အာနႏၵတစ္ပါးသာ သိသည္ဟု ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္က ေမးေလွ်ာက္၏။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကား ရယ္ခ်င္၍ ၿပံဳးသည္ဟု မေျဖ ။ ထိုဝက္ႀကီး ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း အကုသိုလ္ကို ျမင္၍ၿပံဳးသည္ဟု ေျဖေတာ္မူ၏။ ထိုအကုသိုလ္သည္ ဘယ္လိုအကုသိုလ္ျဖစ္သည္ဟု သီဟနာဒ မမွတ္မိ။ အေရးမႀကီး၊ မမွတ္မိလည္း ေဆာင္းပါးဆက္ေရးလို႔ရသည္ ။
          


          ဘုရားရွင္ ၿပံဳးေတာ္မူ၏။

          အဘိဓမၼာက ဤ၌မရပ္။ အဘယ္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးေတာ္မူသနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္၏။ ေျဖ၏။ ဟသိတုပၸါဒ္ စိတ္ျဖင့္ (သို႔) ေသာမနႆသဟဂုတ္၊ ဥာဏသမၸယုတ္ အသခၤါရိကစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္ဟု ေျဖသည္ထင္၏။ (မွားက ျပင္ေတာ္မူၾကပါ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္တို႔)။ သီဟနာဒသည္ အဘိဓမၼာ၌ ညံ့၏။

          သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကေတာ့ “ ငါ ဝက္ႀကီးကို ေတြ႔၏။ ၿပံဳးရမည္။ မည္သည့္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္ရမည္နည္း” ဟု စဥ္းစားေတာ္မူခဲ့ဟန္ မတူေခ်။

          လူတိုင္း ၿပံဳး၏။ သီဟနာဒလည္း ၿပံဳး၏။ ေဒါသျဖစ္ခိုက္ေတာ့ ၿပံဳး၍မရ။ ထားေတာ့။ ထိုအၿပံဳးသည္ ေက်နပ္ၿပံဳး ျဖစ္ႏိုင္၏။ သေရာ္ၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ မထီတရီအၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဆိတ္ကလီစာကို ျမင္ေသာအၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဟန္လုပ္အၿပံဳးကေတာ့ျဖင့္ အဘိဓမၼာႏွင့္ မညီ။ မည္သို႔ဆိုေစ ၿပံဳးၾက၏။ သို႔ေသာ္ မၿပံဳးမီ ငါဘယ္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္မည္ဟုကား မစဥ္းစားမိ။ ဤကိစၥ အဘိဓမၼာက ဝင္၍ေမႊ၏။ ဘာစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္၊ ညာစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္စသျဖင့္ ျဖစ္၏။

          “ ရွစ္ပုထုဇန္ ၊ ေျခာက္သကၡန္
          ငါးတန္ ရဟႏၱာ
          ဟာသအေၾကာင္း ထူးၿပားေရွာင္း
          စိတ္ေပါင္း ေတရသာ” 
ဟု ဆို၏။

          ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ဘုန္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ဆြမ္းေလာင္း၏။
     
          အဘိဓမၼာကား ဤ၌မရပ္၊ အဘယ္စိတ္ျဖင့္ ဆြမ္းေလာင္းသည္ဟု ဂ်ာနယ္ဝင္ လစ္(စ္)၏။ သူ႔ဘာသာသူ စိတ္ကူးေပါက္၍ လွဴလွ်င္ ေသာမနႆသဟဂုတ္၊ ဥာဏဝိပၸယုတ္ အသခၤါရိက ကုသုိလ္ဟု ဆို၏။ မိဘ စသူတို႔က တိုက္တြန္း၍ ေက်ေက်နပ္နပ္လုပ္လွ်င္ ေသာမနႆသဟဂုတ္ ဥာဏဝိပၸယုတ္ သသခၤါရိက မဟာကုသိုလ္ဟု ဆို၏။

          ကေလးကမူ ငါသည္ ဤစိတ္ျဖင့္ ေလာင္းလွဴမည္ဟု စဥ္းစားမိမည္မဟုတ္၊ ေလာင္းလွဴမည္။ ဆြမ္း၊ ဟင္း မဖိတ္မစင္ရေအာင္ ေလာင္းလွဴမည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သကၤန္းေတြ ေပမည္။ ဤမွ်သာ ျဖစ္၏။

          ဤသို႔၊ ဤသို႔ ။ စသျဖင့္၊ စသျဖင္႔ အဘိဓမၼာက သရုပ္ခြဲေလေတာ့၏။
          ဥပမာေဆာင္အံ့။

          ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္း ကတံုးရိတ္၏။ ဘရစ္တနီစပီးယား ကတံုးရိတ္၏။ ထိုကတံုး ႏွစ္လံုးကို ဂ်ာနယ္လစ္က ဘာေၾကာင့္ ကတံုးရိတ္သည္။ အဘယ္သို႔ ကတံုးရိတ္သည္ စသျဖင့္ သရုပ္ခြဲေတာ့၏။ သတင္းပိုႀကီးသြား၏။ လူပို စိတ္ဝင္စားသြား၏။

          ထို႔ေၾကာင့္ စဥ္းစားမိ၏။

          သုတၱန္ ေဒသနာတည္းဟူေသာ Action မ်ားကို အဘိဓမၼာက အဘယ့္ေၾကာင့္၊ အဘယ္သို႔ စသျဖင့္ ဂ်ာနယ္ဝင္လစ္ေတာ့၏

          မွန္၏ ။ အဘိဓမၼာကား ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္ တူလွေပေတာ့၏ ။


                                     

သီဟနာဒ













မွတ္ခ်က္ ။    ။"အဘိဓမၼာသည္ အယ္ဒီတာႏွင့္လည္းတူ၏ " ဟူေသာဆက္လက္ေဖာ္ျပမည့္ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးမွသာ အဘိဓမၼာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာလိုသည့္စကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ၿခံဳငုံမိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စာဖတ္သူမ်ားအား ေမတၱာျဖင့္ အသိေပးအပ္ပါသည္။ 

ေလးစားစြာျဖင့္ 
ကမ္းလက္      











Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.