အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ အားၿပိဳင္လာေနတဲ့ ျမန္မာ (Myanmar's parallels with Asian neighbors by Michael J. Montesno)

ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ စီးပြားေရးမူဝါဒေျပာင္းလဲဖုိ႔ အရွိန္အဟုန္ ေကာင္းေကာင္း ေမာင္းႏွင္ခဲ့ၿပီး ကုိးလေလာက္ အေက်ာ္မွာေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ဟာ အသာစီးက ေနရာယူထားပါတယ္။ သမၼတဦးသိန္းစိန္က ေျပာင္းလဲမႈအရွိန္ တုိးျမွင့္ဖုိ႔ မၾကာခင္ကပဲ ထပ္မံ တုိက္တြန္းထားပါတယ္။ နည္းပညာရွင္တုိ႔ရဲ႕ အကူအညီ၊ ေျပာင္းလဲေရးကုိ လုိလားတဲ့ တပ္တြင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ လာမယ့္ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ဝင္ေငြ သုံးဆ တက္လာပါလိမ့္မယ္ လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ ထားပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း အထေျမာက္၊ မေျမာက္ဆုိတာေတာ့ မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတြက္ သမၼတဦးသိန္းစိန္ ဘယ္ေလာက္ အားထုတ္ေနသလဲဆုိတာကုိေတာ့ အေသအခ်ာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာဟာ ရာစုဝက္ေလာက္ ထိ ေခတ္သစ္ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အျပင္စည္းဘက္ကေန ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ရပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ကုိးလကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာဟာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ သက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားလာေနပါတယ္။

ပထမဆုံး အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ကေတာ့ ျမန္မာရဲ႕ စုိက္ပ်ိဳးေရးက႑ပါ။ ျမန္မာလူထုရဲ႕ (၇၀) ရာခုိင္ႏႈန္းက စုိက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ေနၾကေပမယ့္ ျပည္တြင္းကုန္ထုတ္လုပ္မႈရဲ႕ (၄၀) ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ စုိက္ပ်ိဳးေရးက႑က ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့က႑ေတြေအာက္ အမ်ားႀကီး နည္းေနပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ဒီက႑ကုိ တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ဒီလုိမဟုတ္ရင္ လူထုႀကီး ေနာက္က် က်န္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာရဲ႕ စီးပြားေရးလည္း တုိးတက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရး အက်ပ္ရုိက္သြားစရာ ရွိပါတယ္။

ဒါၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ အေရးပါတဲ့က႑က ျမန္မာဟာ က်န္တဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏုိင္ငံေတြလုိပဲ သဘာဝအရင္းအျမစ္ရဲ႕ က်ိန္စာကုိ ခံေနရပါတယ္။ ျပည္ပပုိ႔ကုန္ေတြေပၚ ရပ္တည္ေနရတဲ့အတြက္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေဖာင္းပြေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္း ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကုိလည္း အႀကီးအက်ယ္ ထိခုိက္ေစပါတယ္။ လတ္တေလာ ျမန္မာရဲ႕ သယံဇာတကုိသာ ၾကည့္ၿပီး ဝင္လာ တဲ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ႔မႈေတြဟာ ျပည္တြင္းကုန္ထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ ျမန္မာက်ပ္ေငြရဲ႕ တန္းဖုိးကို ၿခိမ္းေျခာက္ေန ပါတယ္

ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြလုိပါပဲ။ ျမန္မာရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး အဓိကဌာနေတြက ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာတင္ ရွိေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕မွာသာ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္လုိ႔ ရတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ဟာ အစုိးရပုိင္းနဲ႔ စီးပြားေရးက႑ကုိ အားနည္းေစပါတယ္။ ဒီျပႆနာကုိ ျမန္မာ ရင္ဆုိင္ေနရပါတယ္။ ဒီျမန္မာက်ပ္ေငြ ျပႆနာ ကုိ ေျဖရွင္း ဖုိ႔ ေနျပည္ေတာ္က လက္တြန္႔ေနေတာ့ ထုတ္လုပ္သူေတြသာ အက်ိဳးအျမတ္ရၿပီး စားသုံးသူေတြကုိ ထိခုိက္ေစပါလိမ့္မယ္။

ဒီေတာ့ အမွန္တကယ္ အက်ိဳးရွိမွာက ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလးက လူထုေတြပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ျမင္ႏုိင္တဲ့ အနာဂတ္ေလာက္ ကုိ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာရဲ႕ စီးပြားေရးဟာ အားေကာင္းေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥအဝဝကုိ ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕က အုပ္စီး ထားေလေတာ့ အျခားေဒသေတြ မွာ အရင္းအျမစ္ ျပတ္လပ္မႈေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီကတဆင့္ အရႈပ္ အေထြးျပႆနာေတြ၊ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈေတြ ျဖစ္လာၿပီး အဲ့ဒီအျခားေဒသေတြ ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႕ စီးပြားေရးကိုထိခုိက္သြားစရာ ရွိေနပါတယ္။

စတုတၳအေနနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ အခန္းက႑ကေတာ့ ျမန္မာရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရး ေျပာင္းလဲမႈမွာ အေရးပါတဲ့ နည္းပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ားအဖြဲ႔နဲ႔ ျပည္တြင္းစီးပြားေရးကိုပဲ ေဇာင္းေပးတဲ့ စစ္တပ္ (သုိ႔) စစ္တပ္က အနားယူထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ကြဲျပားေနတဲ့က႑ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာနည္းပညာရွင္မ်ား အေနနဲ႔က ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ ႏုိင္ငံျခား တုိက္ရုိက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ႔မႈ (FDI - Foreign Direct Investment) ကတဆင့္ သြားလုိၾကပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ကုိ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း တစ္ခ်ိဳ႕က သေဘာတူ ခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးကုိ လတ္တေလာ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြကလည္း ဒီအစီအစဥ္ ကုိ ေထာက္ခံ ခဲ့ၾက ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျပည္တြင္းစီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕က႑ကုိ ေမ့ထားလုိ႔မရဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိလည္း တိတိ လင္းလင္း ေဖာ္ျပ လာၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိ သေဘာထားေတြ ရွိေနလုိ႔ သူတုိ႔ကို ကုိယ့္အက်ိဳးကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ပဲ သိသူ၊ အက်င့္ပ်က္သူေတြလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မရပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ စီးပြားေရး ျပဳျပင္တည္ေဆာက္မႈအေပၚမွာ အေလးအနက္ မရွိသူေတြလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မရပါဘူး။

ဒီအခ်က္က ေျပာျပတာက နည္းပညာရွင္မ်ားနဲ႔ စစ္တပ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ၾကားမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ စီးပြားေရးတုိး တက္တိုးတက္ဖို႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈအေပၚ ကြဲျပားေနတဲ့ အယူအဆေလးေတြ ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ ေလာက္ပါ။

ႏုိင္ငံေတာ္ပုိင္ စီးပြားေရးျဖစ္တဲ့ ျမန္မာအီကုိေနာမစ္ေကာ္ပုိေရးရွင္းနဲ႔ ျမန္မာအုိေကာ္ေနာမစ္ ဟုိး(လ္)ဒင္းကို ျမန္မာ အစိုးရက ဆက္ကိုင္တြယ္ ထားမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာ့ စီးပြားေရး ကုိ ေႏွာင့္ေႏွးေစေလမလား၊ ဒါကိုပဲ အစိုးရပိုင္ကေန ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ေျပာင္းလဲ ေၾကျငာလုိက္ေလမလား၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီစီးပြားေရး အခ်က္အျခာေတြကုိ အစုိးရက ပူးတဲြကုိင္တြယ္ထားေလဦးမလား ဆုိတာကေတာ့ မေရမရာပဲ ရွိေနတုန္းပါ။

ျဖစ္ႏုိင္ေခ် ရွိတာကေတာ့ အျခား အာစီယံႏုိင္ငံေတြလုိပဲ အေရးႀကီးတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ပုိင္ စီးပြားေရးေတြ ကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ကပဲ တုိက္ရုိက္ ကြပ္ကဲေနမယ့္သေဘာ ရွိေနပါတယ္။

ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ႔မႈနဲ႔ ျပည္တြင္းစီးပြားေရးတုိ႔အၾကား ဟန္ခ်က္ညီညီထားၿပီး ယွည္ၿပိဳင္မႈ အားေကာင္းတဲ့ စီးပြားေရးမူဝါဒ ကုိ ခ်မွတ္ ထားႏုိင္ရင္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္လုိသူေတြကုိ ပုိၿပီး ဆြဲေဆာင္လာႏုိင္ ပါလိမ့္မယ္။ အခု ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အခန္းက႑ေလးခုကုိ ေထာက္ရင္ ျမန္မာဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အျပင္လူ လုံးဝ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

သမၼတဦးသိန္းစိန္နဲ႔အဖြဲ႔ဟာ ဒီစိန္ေခၚမႈေတြအတြက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီဆုိတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ ျမန္မာ ဟာ အိမ္နီးခ်င္း အာစီယံႏုိင္ငံေတြနဲ႔ စီးပြားေရးမွာ အားၿပိဳဳင္လာေနၿပီဆုိတာ တစ္စစ္စ သိသာလာေနပါတယ္။


Ref: Myanmar's parallels with Asian neighbors.
By: Michael J. Montesno
The writer is a visiting research fellow at the Institute of Southeast Asia Studies. ေဆာင္းပါးရွင္ဟာ
"ေဒၚစုကုိ အာရွအေရးေလာက္နဲ႔ ကန္႔သတ္တာ မွားတယ္" ဆုိတဲ့ တုန္႔ျပန္စာေရးတဲ့ အေမရိကန္ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ပါ။


ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

“ေညာင္… ေညာင္ နဲ႔ ဝုတ္္….ဝုတ္”

ကေလးေပါက္စေလးေတြဟာ သက္ေသျပစရာမလုိေအာင္ တကယ္အသိဉာဏ္ႀကီးမားႀကပါတယ္။ တစ္ေန႔က မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ Speech သြားေျပာေပးခဲ့ရတယ္။

အဲဒီမွာ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ေမးတာက-

“ေခြးေတြအားလံုး အထီးေတြခ်ည္းလား” တဲ့။
“ဟုတ္တယ္၊ ေခြးေတြအားလံုး အထီးေတြ၊ ေခြးမေလးေတြအပါအဝင္ အထီးေတြ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျဖလိုက္ေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက “ ကဲ ငါေျပာတယ္မဟုတ္လား ” ဆိုတဲ့ ပံုစံေလးေပါက္သြားတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျငင္းပြါးထားရတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လို႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ေၾကာင္ေတြအားလံုးဟာ အမေတြ၊ ေၾကာင္ထီးေတြပါ အပါအဝင္လို႔ ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။

သူတို႔ဆရာမကို ေစာင္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ဘာေတြလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့ဇာတ္လမ္းကို အစခ်ီေပးလိုက္ရတယ္။

“ကမာၻဦးအစတုန္းက အာဒမ္နဲ႔ ဧဝတို႔က ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔လာၾကတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ထာဝရဘုရားရွင္က အိန္ဂ်ယ္ေတြကို အာဒမ္နဲ႔ ဧဝတို႔အတြက္ သတၱဝါေတြ ဖန္ဆင္းေပးဖို႔ ေစခိုင္းခဲ့တယ္။ ‘ အရြယ္အမ်ိဳးအစားက မႀကီးမေသး၊ ေျခေလးေခ်ာင္းနဲ႔ အၿမီးပါရမယ္၊ သူတို႔ကိုု Pet လို႔ေခၚၾက’ တဲ့။


အိန္ဂ်ယ္ေတြက ထာဝရဘုရားမိန္႔မွာသလို Pet ကေလးႏွစ္ေကာင္ ဖန္ဆင္းလိုက္ႀကတယ္။ ဒီေကာင္ေလးႏွစ္ေကာင္က ခ်စ္စရာေကာင္းေပမယ့္ အေတာ္ေဆာ့ၾကတာကလား။ ေကာင္းကင္ဘံုတစ္ဘံုလံုး ႏွံ႔ေအာင္ေလွ်ာက္ေျပးၾကတယ္။ ဆိုဖာေတြေအာက္ ဝင္ပုန္းၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပရိေဘာဂေတြကို သူတို႔လက္သည္းေတြနဲ႔ ကုတ္ဖဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ ေရကန္ႏွစ္ကန္ကို ေတြ႔သြားၾကတယ္။ တစ္ေကာင္က အျပာေရာင္ေရကန္ထဲ ခုန္ခ်ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေကာင္က အနီေရာင္ေရကန္ထဲ ခုန္ခ်လိုုက္တယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေရကန္ေတြက သာမာန္ေရကန္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ အမဓာတ္နဲ႔ အဖိုဓာတ္ပါတဲ့ ေရေတြနဲ႔ ျဖည့္ထားတဲ့ေရကန္သာျဖစ္ေနတယ္။ အိန္ဂ်ယ္ေတြက သူတို႔ကို ေရကန္ထဲက ဆယ္ယူလိုက္တဲ့အခါ အဲဒီသတၱဝါေလးႏွစ္ေကာင္ဟာ အရင္ကနဲ႔မတူ လံုးဝကြဲျပားသြားေတာ့တယ္။ ပထမအေကာင္ေလးက အေမႊးစုတ္ဖြား၊ တစ္ခုခုကိုပဲ စိတ္ဝင္စား၊ အသံၾသၾသႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဒုတိယအေကာင္က အေမႊးအမွ်င္ႏူးညံ့၊ စိတ္က ဟုိဟာဝင္စား၊ ဒီဟာဝင္စား၊ အသံကလည္း ေသးေသးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ျဖစ္သြားတယ္။

“ဟုိက္- ဒီသတၱဝါႏွစ္ေကာင္ကို ခြဲျခားသတ္မွတ္ေပးမွ ရေတာ့မယ္” လို႔ အိန္ဂ်ယ္ေတြ ေတြးလိုက္မိၾကတယ္။ အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ေပါ့-
ဒါနဲ႔ ပထမသတၱဝါေလးကို “ ေခြး” လိုု႔ အမည္ေပးၿပီး၊ ဒုတိယသတၱဝါေလးကိုုေတာ့ “ေၾကာင္” လို႔ အမည္ေပးလိုက္ၾကတယ္။

ကေလးေတြကေတာ့ ဒီပံုျပင္ကေလးကို သေဘာက်မဆံုး ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ဆရာမကေတာ့ သေဘာသိပ္မေတြ႔ဘူး။ ဆရာအခန္းလည္းေရာက္ေရာ ရွင့္ပံုျပင္အေၾကာင္း ရွင္းျပပါဦးဆိုလို႔ ဆက္ရွင္းျပရေသးတယ္။

ေခြးေတြအားလံုးဟာ အထီးေတြျဖစ္တယ္။
  1. ေခြးေတြဟာ ေယာက်္ားေတြလိုပဲ ခန္႔မွန္းရတာ လြယ္ကူတယ္။
  2. ေခြးေတြဟာ ေယာက်္ားေတြလိုပဲ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို စိတ္ဝင္စားတယ္။ သူတို႔ စိတ္ဝင္စားတာကိုလည္း ဟန္ေဆာင္ဖံုးဖိမထားႏိုင္ဘူး။
  3. သူတို႔ကို ေအာ္ေျပာေနေပမယ့္ မတုန္မလႈပ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ စားစရာတစ္ခုခုကို အထုပ္ေျဖေနတဲ့ အသံကိုေတာ့ ကီလိုမီတာအကြာအေဝးကေန ၾကားေနတတ္ျပန္ေရာ။
  4. သူတို႔ကို တစ္ခါေလာက္ ဆိုဖာေပၚအထိုင္ခိုင္းလိုက္မိရင္ အဲဒီဆိုဖာကို သူတို႔ပိုင္ၿပီလုိ႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။
  5. အစားအေသာက္အားႀကီးၿပီး ဘာမဆိုစားတယ္။ စားစရာရွိရင္ ပါးစပ္ထဲ အရင္ထည့္၊ ေမးစရာ ေနာက္မွေမးဆိုတဲ့ သေဘာရွိတယ္။
  6. သူတုိ႔ဟာ အလြန္သစၥာရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းမာမာနဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာလည္း လုပ္တတ္ၾကတယ္။
  7. မစားသင့့္၊ မေသာက္သင့္တာေတြ အားလံုးစားတယ္၊ ေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ “ never again” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေနျပတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့ အရင္ပံုစံအတိုင္း ျပန္စားျမဲ၊ ျပန္ေသာက္ျမဲပဲ။
  8. သူတို႔အလိုမက်ဘူးဆိုရင္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တမာန္မဲမဲနဲ႔ အနားရွိတာေတြကို ထုတတ္၊ ရိုက္တတ္တယ္။

ေၾကာင္ေတြအားလံုးဟာ အမေတြျဖစ္တယ္-
  1. သူတို႔က ခန္႔မွန္းရတာမလြယ္ဘူး။
  2. “ဖ်ာလိုလိပ္၊ ထိပ္ေပၚတင္” ဆက္ဆံေရးကို အျမဲတမ္း ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကတယ္။
  3. ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းမာၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တတ္တဲ့ သတၱဝါမ်ိဳးျဖစ္တယ္။
  4. သူတို႔ကို ေခၚလို႔ရတယ္။ ျပန္ထူးမထူးေတာ့ မေသခ်ာဘူး။
  5. သူတို႔ဆီက ကြ်တ္ထြက္လာတဲ့ အေမႊးအမွ်င္ေတြက ေနရာတိုင္းမွာ ျပန္႔က်ဲေနတတ္တယ္။
  6. သင္အိမ္ျပန္လာၿပီဆိုရင္ လံုးဝမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္တယ္။
  7. သင္ဟာ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ ျဖည့္ဆည္းလုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့သတၱဝါလို႔ အျမဲတမ္း ထင္ေနတတ္တယ္။

ဆရာမက စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ နားေထာင္ရွာတယ္။ သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ သိပ္ဘဝင္က်ဟန္မေတြ႔ရဘူး။ ဒါနဲ႔ သူမက အိတ္ထဲက ဆန္း(ဒ္)ဝစ္(ခ်္) ႏွစ္ခုကိုထုတ္ၿပီး “ အခ်ိန္မေရာက္ေသးေပမယ့္ ရွင့္ကိုေန႔လည္စာနဲ႔ ဧည့္ခံပါရေစ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး အမ်ိဳးသားက ဘာမဆိုစားတာပဲမဟုတ္လား….ေညာင္…” လုိ႔ေျပာတယ္။ ကဲ…ကြ်န္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရဦးမွာလဲ၊ ဝုတ္……ဝုတ္……ဝုတ္…ပဲလား။

Ref- Mr. Jam


ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

One in Two ( or three?)

1 ) One country, two policies. (Hong Kong)
2 ) One county , two names (Burma or Myanmar or both)
3 ) One country , ONLY two parties (U.S and U.K etc). Not hundred plus!
4 ) One word, two meaning. Maha Sammata(မဟာသမၼတ). Selected by Mahabrahma (မဟာ ျဗဟၼာ) or elected by the majority of people.
5 ) One word, two definitions. ဝင္စား။ ၁။ အေခ်ာင္ ဝင္းစားသည္။ ၂။ သမာပတ္ ဝင္စားသည္။
6 ) The worst of All.
One nationality, THREE names. Burmese, Myanmar and Myanmese!


ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အေဟာင္းကိုခ်စ္တာ သိပၸံနည္းက်တယ္

သိပၸံနည္းက်ေတြ ေခတ္စားလြန္းေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာ၊ အစားအစာ စားတာ၊ အိပ္တာ၊ အိပ္ယာေရြးတာ၊ ေရကူးတာ- ဒါေတြအားလံုး သိပၸံနည္းက်ဆိုၿပီး လုိက္လုပ္ၾကတယ္။ တရားထိုင္တာလည္း သိပၸံနည္းက်ပဲ။

ဒီတစ္ေခါက္ ရြာကိုျပန္ေတာ့ ရြာက ကဗ်ာဆရာကေျပာတယ္။
“ဒီေခတ္ေကာင္ေလးေတြက ခင္ေမာင္တိုးတို႔၊ မဇၥ်ိမလွိဳင္းတို႔ကို မသိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေခတ္က ေဂ်ာက္ဂ်က္တို ႔ေခတ္ေလ ကြာ။ ေလးျဖဴတို႔ေတာင္ အဖိုးႀကီးစာရင္းထဲ သြင္းထားၾကၿပီ” တဲ့။

ၿပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“ ဒါေပမယ့္ ကာရာအိုေကခန္းေတြမွာေတာ့ ခင္ေမာင္တိုးတို႔က ရွိကိုရွိေနရတယ္ကြ။ ကာရာအိုေကကုိသြားတဲ့လူေတြက အသက္ေလးဆယ္က အထက္ေတြမ်ားတယ္ေလကြာ။ ဒီအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ္ပိုင္စီးပြါးေရးလည္းရွိ၊ သံုးႏိုင္စြဲႏိုင္သူေတြ လည္း ျဖစ္တတ္ႀကတယ္မဟုတ္လား။ ဟဲ….ဟဲ တို႔အရြယ္ေတြေပါ့ကြာ။ ခင္ေမာင္တိုးမွ ခင္ေမာင္တိုးအုပ္စုေတြ” တဲ့။

ဟုတ္ပါတယ္။ တြံေတးသိန္းတန္၊ မာမာေအးတို႔နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူေတြက စုိင္းထီးဆိုင္တို႔၊ ခင္ေမာင္တိုးတို႔ဆို နားေထာင္လို႔ မရတတ္ဘူး။ ဘယ္လိုသီခ်င္းေတြလဲလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္၊ ခင္ေမာင္တိုးတို႔နဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူေတြ က်ျပန္ေတာ့ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္တို႔ ေလးျဖဴတို႔ကို အသည္းထဲစြဲသြားဖို႔ ခက္ေနျပန္ေရာ။

အဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔နားထဲက်ျပန္ေတာ့ ေဂ်ာက္ဂ်က္တို႔အုပ္စုကေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ပဲေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ေတးသီခ်င္း၊ အဆိုေတာ္၊ တီးဝုိင္းေတြကို စြဲစြဲျမဲျမဲ နားေထာင္တတ္ ၾကတယ္ဆိုတာ သိပၸံနည္းက်တယ္ဆိုတာပါ။

အေမရိကန္ သိပၸံပညာရွင္၊ စာေရးဆရာ၊ ပါေမာကၡ ဆာပိုး(လ္) စကီး (Sapolsky) က နယူးေယာက္မဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးထားပါတယ္။ သူေျပာတာက သူဟာအသက္အရြယ္ရလာတာႏွင့္အမ ွ် အႏုပညာခံစားမႈနယ္ပယ္ က်ဥ္းလာပါသတဲ့။ အထူးသျဖင့္ ေတးဂီတေတြကို ခံစားတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာေပါ့။သူက သိပၸံပညာ ရွင္ျဖစ္ေလေတာ့ ဒီကိစၥက တကယ္ပဲ ေယဘုယ်ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာလားဆိုတာသိဖို႔ သုေတသနၿပဳခဲ့တယ္။

သူက အသံလႊင့္ဌာနေပါင္းစံုရဲ႕ မန္ေနဂ်ာေတြ အရာရွိေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဘယ္လိုေတးဂီတေတြကို နားေထာင္တတ္ပါသလဲ၊ အဲသလို နားေထာင္တဲ့ေတးဂီတေတြဟာ ဘယ္အရြယ္မွာ စတင္ႏွစ္ၿခိဳက္ ခဲ့တာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေမးတာပါ။ အဲဒီမွာ သူသိလိုက္ရတဲ့အခ်က္က အသက္ ၂၀- နဲ႔ေအာက္မွာ အသဲစြဲႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြရွိခဲ့ရင္ အဲဒီလူဟာ အဲဒီသီခ်င္းေတြကိုပဲ ခံစားတတ္ၿပီး အဲဒီသီခ်င္းေတြကိုပဲ တသက္လံုး စြဲစြဲျမဲျမဲ နားေထာင္သြား တတ္ၾကပါသတဲ့။ အျခားႏွစ္သက္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသဲထဲစြဲၿပီး တသက္လံုးေတာ့ နားမေထာင္ၾကပါဘူး။

အဲဒီကေနဆက္ၿပီး ေနာက္ထက္ေတြ႔ရွိခဲ့ရျပန္တာကေတာ့ အသက္ ၃၅- ႏွစ္နဲ႔ အထက္မွာ စတင္ရင္းႏွီးၿပီး ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ ဂီတကိုေတြ႔ရင္း ခံစားတတ္လာတဲ့ လူေတြထဲမွာ ၅- ရာခုိင္ႏွံဳးေအာက္ေလ်ာ့တဲ့လူေတြပဲ ဆက္ၿပီး နားေထာင္တတ္ၾကပါသတဲ့။

သူက အစားအစာနဲ႔ ဖက္ရွင္ေတြမွာလည္း သုေတသနျပဳခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကကို စူရွီစတင္ေပၚျပဴလာျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ ၃၅- ႏွစ္နဲ႔အထက္မွာရွိတဲ့ လူေတြထဲက (၉၅) ရာခိုင္ႏွဳန္းဟာ စူရွီကို တို႔လို႔ေတာင္ မၾကည့္ၾကဘူးတဲ့။ အဲသလိုပါပဲ ဖက္ရွင္အသစ္အဆန္း ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္္မွာ အသက္ (၂၅) ႏွစ္နဲ႔အထက္မွာရွိေနတဲ့ လူေတြရဲဲ့ (၉၅) ရာခိုင္ႏွဳန္းက ဖက္ရွင္အသစ္ကို မဝတ္ၾကေတာ့ပါဘူးတဲ့။

ဒါက အခုသိပၸံျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းလွတဲ့ ကိစၥရယ္လို႔ေတာ့ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ အသစ္အဆန္းတစ္ခုခုဆိုရင္ လူႀကီးေတြထက္ လူငယ္ေတြက ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားတတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ အသက္(၃၅) ႏွစ္ဆိုတဲ့ အရြယ္ဟာ ျမဴးဇစ္အသစ္၊ အစားအစာအသစ္၊ ဖက္ရွင္အသစ္ေတြကို လံုးဝလက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သိပ္သဘာဝေတာ့ မက်ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ အသစ္ကုိ လူငယ္ေတြလိုေတာ့ တစြဲမက္မက္သိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး။

ဒါေတြမွမဟုတ္ပါဘူး၊ အသက္အရြယ္ရလာတာႏွင့္အမွ် သူတို႔ဖတ္တဲ့ စာေပအမ်ိဳးအစားေတြကလည္း နည္းသထက္နည္း၊ က်ဥ္းသထက္က်ဥ္းလာတတ္ပါတယ္။ စာဆိုရင္အစံုဖတ္တယ္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္မွ အရြယ္ေထာက္လာရင္ စာေရြးၿပီး ဖတ္လာၾကပါတယ္။

ဒီကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ နယ္က်ဥ္းလာတာက ျပႆနာႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ အသစ္ကိုလက္ခံတာ၊ မခံတာအသာထား အိုးပန္းမိုင္းျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အလြန္အေရးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

၁၉၉၀- ႏွစ္ေတြတုန္းက ကန္တပ္ကီ( Kentucky) တကၠသိုလ္က ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရံုေၾကာဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ ေဒးဗစ္ စႏိုးဒန္ ( David Snowdon) က ဒီကိစၥအတြက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သုေတသနျပဳခဲ့တယ္။ သူ သုေတသနၿပဳခဲ့တာက အသက္ႀကီးၿပီး အတိတ္ကို သတိမရေတာ့တဲ့ သီလရွင္ေတြကိုပါ။

သူေတြ႔ရွိတာကေတာ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုခုက ဘြဲ႔ရသီလရွင္ေတြဟာ ပညာေရးနဲ႔လည္း အဆက္မျပတ္ဘူးဆိုရင္ အျခားသီလရွင္ေတြထက္ ပိုၿပီးကိုယ္အားကိုယ္ကိုးဆန္တယ္။ ပိုၿပီး တက္ၾကြတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါအျပင္ ပညာလည္း ဆက္လက္ဆည္းပူးမယ္၊ စိတ္ဝင္စားစရာ အသစ္အသစ္ေတြကိုလည္း ပိုၿပီးလိုက္စားမယ္ဆိုရင္ သူတို႔စိတ္ေတြကလည္း ပိုုၿပီးလန္းဆန္း တက္ၾကြေနပါသတဲ့။

ဒါကိုၾကည့္ရင္ အသက္အရြယ္ရလာတဲ့လူေတြဟာ ဂီတ၊ အစားအစာ၊ ဖက္ရွင္စတာေတြကို ေခတ္နဲ႔အညီ မီေအာင္မလိုက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အိုးပင္းမိုင္း(ဒ္) ျဖစ္ေနၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာအသစ္ေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳအသစ္ေတြကို ရွာေဖြ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ႀကိဳးစားထားသင့္တာေပါ့။ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးထားေတာ့ အာရံုေၾကာဆိုင္ရာ ေရာဂါေတြ သက္သာေစတယ္လို႔ သိပၸံက ေျပာတယ္မဟုတ္လား။

ဘာပဲေျပာေျပာ မာမာေအးမွ မာမာေအး၊ ခင္ေမာင္တိုးမွ ခင္ေမာင္တိုးဆိုလိုလည္း ေခတ္မမီလို႔ ရွက္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။
ဒါလည္း သိပၸံနည္းက်ပဲဥစၥာ။


ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္္ရႊင္ၾကသူမ်ား (၁)

ဗုဒၶေခတ္က လြတ္ေျမာက္ရာကို ရွာေဖြၾကေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ အယူအဆ အက်င့္စရိုက္ မတူၾကေသာ္လည္း အားလံုးလိုလိုက ဝိမုတၳိကို ရွာေဖြေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ယေန ့ေခတ္က ဝိမုတၳိထက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာေဖြေသာေခတ္ျဖစ္သည္။

စာအုပ္မ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား မ်ားစြာရွိသည္။ “ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘဝကို - ” ဘာညာဘာညာ စေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ားျဖင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သိပၸံပညာရပ္ကလည္း မလြဲမေရွာင္သာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအေၾကာင္းတရားကို စူးစမ္း သုေတသနျပဳလာၾကေတာ့သည္။ စာေပ၊ စာအုပ္မ်ား၌သာမက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ ေသာ့ခ်က္မ်ားကို အင္တာနက္ထဲရွာေဖြၾကည့္ပါက တစ္သက္လံုးဖတ္၍ မကုန္နုိင္ေလာက္သည့္ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားေတြ ့ ရေပမည္။ အားလံုးကိုဖတ္ပါက ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ပင္ မရွိနုိင္ေတာ့။

တစ္ခ်ိဳ ့ကမူ သီအိုရီမ်ားကို မယံုၾကည္ၾက။ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာေကာင္းေသာစာ၊ ကာတြန္း၊ ရုပ္ရွင္ စသည္ၾကည့္လိုက္ျခင္းက တစ္ခဏေတာ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈရျပီး စိတ္ဖိစီးမႈကိုေလ်ာ့က်သည္ဟု ယံုၾကည္ကာ ထိုထို စာ၊ ကာတြန္း စသည္တို ့ကို ရွာေဖြၾကည့္ရွဳၾက၏။

တစ္ခါက အတန္းထဲမွာ ေျပာဖူးသည္။
“ဘယ္အခ်ိန္မွာ ငါမေပ်ာ္တာလဲ” ဆိုသည့္ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ သူတို ့ကိုလည္း ဘယ္လိုအခါမွာ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သလဲဲဟု ေမးၾကည့္ရာ အေျဖ အမ်ားၾကီးကြဲထြက္သြားသည္။

ေက်ာင္းသားက "အိမ္စာေတြမ်ားတဲ့အခါ"၊ "စာေမးပြဲက်တဲ့အခါ" စသည္ေျဖျပီး လူၾကီးမ်ားက "အလုပ္ပရက္ရွာမ်ားတဲ့အခါ"၊ "စီးပြားေရးမေကာင္းတဲ့အခါ" စသျဖင့္ ေျဖဆိုၾကသည္။ သူတို ့အေျဖမ်ားလည္း မွန္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ေယဘုယ်တန္ဖိုးကိုမူ မေရာက္ေပ။

ထို ့ေၾကာင့္ အဘိဓမၼာႏွင့္ကပ္၍ ေျပာမိသည္။
“လြယ္လြယ္ေလးပါ။ စိတ္တိုေနရင္ စိတ္ထဲအလိုမက်ရင္ မေပ်ာ္ဘူး” ဟုျဖစ္သည္။

ေဒါသသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ ဆန္ ့က်င္ဖက္ျဖစ္၏။ အဘိဓမၼာဆန္ဆန္ဆိုလွ်င္ ေဒါသ၌ ေသာမနႆ သေဘာမရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္ ေဒါသ၏ အေပါင္းအပါမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဣႆာ မစၧရိယ ကုကၠဳစၥ တို ့ျဖစ္ခုိက္ လူတစ္ေယာက္ မေပ်ာ္ပိုက္နုိင္ေတာ့ေပ။

အနည္းငယ္ခ်ဲ ့လို၏။
အျခားေသာ အကုသိုလ္မ်ားက အကုသိုလ္ပင္ျဖစ္တန္ေစ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေပး၏။ ဥပမာ ေမာဟ မသိျခင္းျဖစ္သည္။ လူ ့ဘဝ၌မသိေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနရေသာ အခိုက္အတန္ ့မ်ားစြာရွိသည္။ သိလိုက္မွ စိတ္ညစ္ရသည္။ ေလာဘ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ အဓိကေသာ့ခ်က္ကပုထုဇဥ္မ်ားအတြက္ ေလာဘသေဘာတရား ျဖစ္သည္။ ေလာဘႏွင့္ ေသာမနႆသေဘာတိုက္ရုိက္ထိစပ္ေနသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေလာဘမူစိတ္ တို ့၌ ေသာမနႆေဝဒနာက ဦးေဆာင္တက္လာသည္။ အျပစ္ကင္းေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတာ့ မျဖစ္နုိင္။ သို ့ေသာ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သာျဖစ္၏။

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဟူေသာ အကုသိုလ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသံုးေယာက္အနက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို လံုးဝမေပးႏိုင္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေဒါသပင္ျဖစ္သည္။ ေဒါသျဖစ္ခိုက္ ထိုပုဂိၢဳလ္ လံုးဝမေပ်ာ္ႏိုင္။ ထို ့ေၾကာင့္ အဘိဓမၼာ သေဘာတရား အရ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝႏွင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝကို တိုင္းထြာၾကည့္ရန္ ေဒါသ၊ ဣႆာ မစၧရိယ ကုကၠဳစၥ တို ့သာရွိေတာ့သည္။ ေဒါသျဖစ္ခိုက္ ဣႆာ မစၧရိယ ကုကၠဳစၥ ျဖစ္ခိုက္ မေပ်ာ္။

ေဒါသအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ခ်ဲ႕ လိုသည္။
ေဒါသျဖစ္ေၾကာင္းတရားဆယ္ပါးရွိ၏။ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ဆိုင္၏။ ကာလသံုးပါးႏွင့္ဆိုင္၏။
အတိတ္ႏွင့္စပ္၍ 
၁။ သူ ငါ့အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳဖူးျပီ။
၂။ သူ ငါ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳဖူးျပီ။
၃။ သူ ငါ့ရန္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္ဖူးျပီ။
ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ စပ္၍ 

၄။ သူ ငါ့အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳဆဲ။
၅။ သူ ငါ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳဆဲ။
၆။ သူ ငါ့ရန္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကိုေဆာင္ဆဲ။ ဟု သံုးမ်ိဳးျပသည္။
အနာဂတ္ႏွင့္ စပ္၍ 

၇။ သူ ငါ့အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳလုပ္လိမ့္မည္။
၈။ သူ ငါ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳလုပ္လိမ့္မည္။
၉။ သူ ငါ့ရန္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ျပဳလုပ္ေပးလိမ့္မည္။ ဟုျဖစ္ျပီး ေနာက္ဆံုး
၁၀။ အ႒ာန ေကာပ ဆိုသည့္ စိတ္တိုရမည့္ကိစၥမဟုတ္သည္တို ့ကို တိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ မိုးမျပတ္ရြာမႈ၊ ေနပူမႈ၊ မီးပိြဳင့္၏အခ်ိန္ၾကာသည္ဟု ထင္မႈ၊ ဘတ္စ္ကားေႏွးမႈ စသည္တုိ ့ျဖစ္သည္။

ဤဆယ္ခ်က္ကို လက္ေတြ ့က်က်ၾကည့္လွ်င္ တစ္မွ ေျခာက္အထိသည္ သဘာဝက်သည္။ ပုထုဇဥ္တိုင္း ေဒါသျဖစ္ႏိုင္ သည့္ကိစၥတို ့ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ႏွစ္ သံုး ႏွင့္ ငါး ေျခာက္တို ့ကေတာ့ ဣႆာ မစၧရိယ သေဘာပါဝင္ေနသည္။ ခုႏွစ္၊ ရွစ္၊ ကိုး အေၾကာင္းတရားတို ့ကေတာ့ ရင့္က်က္ေသာ ပုထုဇဥ္မ်ားမွာ မရွိေတာ့ေပ။ သူက အနာဂတ္ကိစၥျဖစ္ေနသျဖင့္ ၾကိဳတင္ေဒါသျဖစ္ေနျခင္းသည္ သဘာဝသိပ္မက်ေတာ့။ စိတ္ပညာ သိပၸံက ပါရာႏြိဳက္ဟုပင္ သံုးစြဲထားသည္။

ေနာက္ဆံုး အ႒ာန ေကာပ ကေတာ့ အူလည္လည္အႏိုင္ဆံုး ေဒါသျဖစ္သည္။ ခက္သည္က ထိုအေၾကာင္းကိုပင္ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရသည္။ အားလံုးကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္၍ျဖစ္ရေသာေဒါသက တစ္၊ ေလး၊ ခုႏွစ္ ႏွင့္ တစ္ဆယ္တို ့သာျဖစ္သည္။ သူမ်ားကိစၥကို စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းမည္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္၊ သံုး၊ ငါး၊ ေျခာက္၊ ရွစ္၊ ကိုး တို ့ကိုေရွာင္ ရွားနုိင္သည္။

မွန္သည္ဟုထင္သည္။ သူမ်ားကိစၥကိုဝင္မပါတတ္ေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေဒါသျဖစ္ၾကိမ္နည္းျပီး ပို၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝကို ရရွိတတ္ၾကသည္။

ဣႆာ မစၧရိယ
ေဒါသျဖစ္ျပီး ဣႆာ မစၧရိယကို ၾကည့္ခ်င္သည္။ လူတိုင္း နားလည္ေနသည့္ ဤစကားႏွစ္လံုးကို ဘာသာမျပန္ေတာ့။ ရွဳပ္သြားမွာ စိုးရသည္။ ဣႆာ မစၧရိယျဖစ္ခုိက္ မေပ်ာ္။

ဤ၌ ေဒါသႏွင့္ ဣႆာ မစၧရိယတို ့အၾကား ျခားနားခ်က္ျဖစ္ေနသည္။ အဘိဓမၼာသေဘာအားျဖင့္ အားလံုးသည္ အကုသိုလ္သာျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ လက္ရွိဘဝ၌ ေဒါသထက္ ဣႆာ မစၧရိယက ပို၍ ေအာက္တန္းက်သလို သတ္မွတ္ၾက၏။ ဤသတ္မွတ္ခ်က္က ကမာၻက သတ္မွတ္သည့္ ဆိုရွယ္ အက္သစ္သေဘာျဖစ္သည္။

ေဒါသျဖစ္စရာ ၾကံဳခိုက္ အထိုက္အေလွ်ာက္ ေဒါသျဖစ္သည္ကို နားလည္ထားႏိုင္ၾကေသာ္လည္း သူတစ္ပါး တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈကို ဣႆာ မစၧရိယ ပြားေနျခင္းကိုမႈ နားလည္ေပး အလြန္ခက္ခဲသည္။ ေယဘုယ်ကို ျခံဳၾကည့္လွ်င္ အေနာက္တုိင္းလူမ်ားက အေရွ႕တုိင္းသားမ်ားထက္ ဣႆာ မစၧရိယနည္းၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဣႆာ မစၧရိယထက္ ပိုသာေအာင္ၾကိဳးစားတတ္ၾကသည္။ သို ့ေသာ္တရားရိပ္သာမ်ား အေရွ႕တုိင္းမွာ ပုိေပါသည္ကိုကား အျငင္းပြား၍မရ။

ဣႆာ မစၧရိယသည္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၊ ဘဝ အာမခံခ်က္မရွိမႈစသည္တို ့ႏွင့္ ဆက္စပ္သည္။ ဆင္းရဲသူတိုင္း ဣႆာ မစၧရိယၾကီးသည္ဟု ဆိုရန္မျဖစ္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲေသာ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းသည္ ဣႆာ မစၧရိယကို ထင္ထင္ ရွားရွားျပတတ္ေသာာ သေဘာပို၍ ရွိေလသည္။ မည္သို ့ျဖစ္ေစ ဣႆာ မစၧရိယတို ့လည္း ကိေလသာမ်ားသာျဖစ္သျဖင့္ ထိန္းသူႏွင့္ မထိန္းသူသာကြာျပီး ပုထုဇဥ္ႏွင့္ ကိေလသာကား လက္ပြန္းတတီးေတာ့ ရွိေနေပမည္။

အခ်ဳပ္ဆိုလွ်င္ ဣႆာ မစၧရိယ ထူေျပာျခင္းသည္ ဆိုရွယ္အက္သစ္အရ အထင္ေသးစရာျဖစ္သလို ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလည္း တိုက္ရိုက္ထိခိုက္ေစသည္။

ကုကၠဳစၥ
ကုကၠဳစၥျဖစ္ေနလွ်င္လည္း မေပ်ာ္နုိင္ေတာ့။
ယေန ့ေခတ္လူသားမ်ား ကုကၠဳစၥ ကိစၥကို ေတာ္ေတာ္ခံေနၾကရသည္။ စာေပအရ ကုကၠဳစၥ ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ခ်က္သာရွိသည္။
၁။ ျပဳသင့္သည္ကို မျပဳခဲ့မႈ
၂။ မျပဳသင့္သည္ကို ျပဳခဲ့မႈ ျဖစ္သည္။

စိတ္ေရာဂါ အၾကီးစားတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေနာင္တမ်ားစြာရွိသူသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝကို မရႏိုင္။ တနည္း ေနာင္တရခိုက္ ထိုပုဂိၢဳလ္၏စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္မေန။

ဒကာတစ္ေယာက္က ယေန ့ၾကံဳေတြ ့ေနရေသာ မိသားစုျပႆနာတစ္ခုခုကို ေတြးေတြးဆဆ ေျပာျပသည္။

“ မိဘေတြက ကေလးငယ္ငယ္ကတည္းက ကေလးထိန္းေက်ာင္း(Child Care) ကို ပို ့လုိက္ေတာ့ ကေလးေတြၾကီးလာေတာ့လည္း မိဘေတြကို ငယ္ငယ္နဲ ့လူၾကီးေဂဟာကို ပို ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဒါက ကံတစ္ပတ္လည္တာပါပဲ” ဟု ဆိုသည္။

သူ ့အေတြးမဆိုးဟု ထင္သည္။
ကုကၠဳစၥ ဟူသည္ အလုပ္က မွားခဲ့ေသာ္လည္း အမွားမွန္္းလည္း သိမွျဖစ္နုိင္သည္။ အမွားကို အမွန္ထင္ေနသမွ် ကုကၠဳစၥ ျဖစ္ခြင့္ပင္ ၾကံဳလိမ့္မည္မဟုတ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ေတြးလွ်င္ အမွားကင္းသူမရွိ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ထုိ ကုကၠဳစၥကင္းမည့္ ပုထုဇဥ္လည္းမရွိ။ သို ့ေသာ္ ကုကၠဳစၥ အထူအပါးေတာ့ ကြဲေနလိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ မိမိအမွားအေပၚ ျပန္လည္ သံုးသပ္မည့္ ေယာနိေသာ မနသိကာရပင္ ျဖစ္သည္။

ကုကၠဳစၥ ကို ေယဘုယ်ေရွာင္ႏုိင္ေသာနည္းကေတာ့ ဝတၱရားေက်ျပြန္ မႈႏွင့္ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္မႈျဖစ္သည္။

ဝတၱရားေက်ျပြန္လွ်င္ ဆိုရွယ္ႏွင့္စပ္ေသာ ကုကၠဳစၥ နည္းမည္။
ေသေသခ်ာခ်ာေတြးေတာျပီးမွလုပ္လွ်င္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားယြင္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေနာင္တ နည္းမည္။ မွားသြားလွ်င္ပင္ အေျဖရွိလ်က္ မွားျခင္းမဟုတ္။ ဥာဏ္မမီ၍ (သို ့) မေရွာင္နုိင္၍ မွားလိုက္ရသည္ဟု ေျဖဆည္ရာ ေတြ ့ႏုိင္သည္။

ဤကုကၠဳစၥက ဓမၼာပဒမွာပင္ တိုက္ရိုက္ပါသည္။ ကုကၠဳစၥႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ တိုက္ရိုက္ဆန္ ့က်င္သည္။

ဣဓ ေမာဒတိ ေပစၥ ေမာဒတိ (ဤဘဝမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္၊ ေနာင္ဘဝမွာလညး္ ေပ်ာ္ရႊင္)
ဣဓ ေသာစတိ ေပစၥ ေသာဒတိ (ဤဘဝမွာလည္း ပူပန္၊ ေနာင္ဘဝမွာလညး္ ပူပန္)
ဟု ဂါထာႏွစ္ပုဒ္တြဲလ်က္ မိန္ ့ခဲ့သည္။

ထို ့ေၾကာင့္ ကုကၠဳစၥပါး သူလည္း ပို၍ ေပ်ာ္ပါးေသာဘဝကိုရႏိုင္သည္။

ေဒါသ၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယ၊ ကုကၠဳစၥ နည္းသူသည္ အျခားသူမ်ားထက္ ပို၍ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ဘဝကို ရနုိင္သည္။

အေနာက္တုိင္း စိတ္ပညာက မည္သို ့ဆိုေစ အေရွ႕တိုင္း စိတ္ပညာကေတာ့ “ေဒါသျဖစ္ခိုက္ သင္ မေပ်ာ္” ဟု ခပ္တိုတိုသာ ဆိုေလသည္။


သီဟနာဒ







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.