ဒီႏွစ္မွာေတာ့ အကယ္ဒမီဆု ေပးတဲ့ေန႔မွာမွ ထူးထူးျခားျခား ရြာကုိ ေရာက္ေနလ်က္ ျဖစ္ေနတယ္။ ရြာက အရင္က ရြာမဟုတ္ေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြကလည္း တီဗြီေရွ႕မွာ ဘယ္သူမ်ား အကယ္ဒမီ ရေလမလဲ ဆုိတဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ပဲ။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဇာတ္ပုိ႔ဆု အကယ္ဒမီဆုရွင္ကုိ ေၾကညာေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ ေမာ့စ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ရြာသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာ
“ဟင္ … ဟာ …”
“ဒီ ေမာ့စ္ႀကီးကုိမ်ား၊ အျမင္ကပ္လုိက္တာ။ အကယ္ဒမီ ေပးစရာ ရွားလုိ႔”
“ေအးေလ၊ သူ႔ေပးမယ့္အစား ‘ ………….’ ကုိ ေပးလုိက္ေရာေပါ့”
သေဘာမတူတဲ့ အသံေတြ တညီတညႊတ္တည္း ထြက္လာတယ္။
အကယ္ဒမီေပးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္တဲ့အဖြဲ႔ဟာ ရြာသားေတြဆုိရင္ ေမာ့စ္အေန နဲ႔ ေသခ်ာေပါက္ အကယ္ဒမီနဲ႔ လြဲႏုိင္တယ္။
သူတုိ႔က ေမာ့စ္ ရတဲ့ အကယ္ဒမီကုိ သေဘာမတူႏုိင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ကေတာ့ ပူပုိင္ခြင့္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနရရွာတဲ့ ဟာသပညာရပ္အေ ၾကာင္း ေ တြးေနမိတယ္။
ပထမဆုံးက ဟာသေလးေတြ (Jokes) ေဖာ္ျပတတ္တဲ့ ရီဒါးဒုိင္ဂ်က္ အေၾကာင္းပါ။ အခုတေလာ ထြက္တဲ့ ရီဒါးဒုိင္ဂ်က္ရဲ႕ ျပက္လုံးေတြက မရီ ရေတာ့ဘူး။ ပညာမပါလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဟာသေတြ ထပ္ေနလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ ေပးပုိ႔သူရဲ႕ နာမည္ေတြကေတာ့ မတူေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႔လည္း တတ္ႏုိင္သမွ်ေတာ့ စိစစ္ၾကမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မရဘူး။ ဟာသေတြ က ေကာ္ပီ႐ုိက္တန္းဖုိးကုိ အေလးထားတဲ့ အဂၤလိပ္မီဒီယာ ထဲမွာကုိပဲ ထိမ္း မႏုိင္၊ သိမ္းမရ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါဟာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ပါလိမ့္လုိ႔ ဘႀကီးႏြား အလကား ေက်ာင္းေနမိတယ္။
လူဟာ ဟာသကုိ ခ်စ္ေပမဲ့ တန္ဖုိးေတာ့ သိပ္မထားဘူး။ ရယ္စရာ အေနနဲ႔ပဲ သေဘာထားတယ္ ဆုိတာ အဓိကအခ်က္လုိ႔ ထင္တယ္။ ကုိယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အဆုိအမိန္႔ေတြဆို ဘယ္သူ ေျပာတာဆိုတဲ့ မူလ ပုိင္ရွင္နဲ႔တြဲၿပီး မွတ္တတ္ၾကေပမဲ့ ကုိယ္တုိင္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရယ္ေမာလုိက္ ရတဲ့ ျပက္လုံးကုိေတာ့ (Joke) ပုိင္ရွင္နဲ႔ တြဲမွတ္ဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ ေနတတ္ၾက တယ္။
နားေထာင္သူ ဘက္ကလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ မွတ္သားစရာ အဆုိအမိန္႔ဆုိရင္ ဘယ္သူ ေျပာတာလဲလို႔ ေမးတတ္ၾကေပမဲ့ ရယ္စရာကုိေတာ့ ရယ္လုိက္႐ုံနဲ႔ ၿပီးသြားတတ္ၾကတယ္။
ေနာက္ၿပီး ရယ္စရာကုိ ရယ္စရာအေနနဲ႔ ထားလုိက္ေတာ့ အကုိးအကား နဲ႔ ေဖာ္ျပေနစရာလည္း မလုိျပန္ဘူး။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ႏုိင္တာက ရယ္စရာက တစ္ခါ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္ၿပီးရရင္ မွတ္မိသြားတယ္။ မေမ့ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရယ္စရာေတြ ထပ္ေနရင္ ထပ္ေနေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း သိတာလည္းပဲ ျဖစ္ႏုိင္ျပန္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္စရာ ဟာသေတြမွာ စာေပမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပက္လုံး အေနနဲ႔ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မူရင္းေပ်ာက္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
အဂၤလိပ္လုိ ဖတ္တဲ့သူအတြက္ဆုိရင္ ဒီကိစၥက ပုိၿပီး စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္း တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြက သူတုိ႔ Joke ေတြနဲ႔ လြတ္ကုိ မလြတ္ဘူး။ ခပ္တည္တည္နဲ႔သာ ကုိယ္ပုိင္လုိလုိ ဘာလုိလုိ ေရးေနၾက၊ ျပက္ေနၾကတာ။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီျပက္လုံးကုိ ဘယ္သူ ေျပာတာလဲလုိ႔ လုိက္ျပန္ေတာ့ အဂၤလိပ္ မီဒီ ယာထဲမွာကုိပဲ ေဝဝါးသြားျပန္ေရာ။
ရယ္စရာ၊ ၿပံဳးစရာ အေရးေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာေတြထဲမွာ မင္းလူနဲ႔ တာရာမင္းေဝကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလးစားမိတယ္။ မင္းလူက ရယ္ရေအာင္ ေရးတတ္တာ။ တာရာမင္းေဝကေတာ့ ၿပံဳးစိစိျဖစ္ေအာင္ ေရး တတ္တာ။ ဘယ္ဟာသမွ မပါဘဲ ဒုိင္ယာေလာ့ဂ္ ခ်ေရးတာကုိပဲ တာရာမင္းေဝ ေရးရင္ ၿပံဳးခ်င္စရာေတြ အမ်ားႀကီး။ တစ္ခု ေကာင္းတာက သူတုိ႔ ေရးဟန္က်ေတာ့ ဟာသက အတုံးလုိက္ အတစ္လုိက္ မဟုတ္ေတာ့ ခုိးတာ မခံရေတာ့ဘူး။
သူတုိ႔ထက္ ပုိၿပီး ေလးစားစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ဘာစကားလုံးမွ မပါဘဲ ရယ္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့ ခ်ာလီခ်က္ပလင္တုိ႔၊ မစၥတာ ဘီးန္ တုိ႔ပဲ။ ရယ္လုိက္ ရတာသာ ေမာသြားတယ္။ စကားလုံး မပါေတာ့ သူမ်ားကုိ ေျပာျပလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ေျပာျပလည္း သူမ်ားက မရယ္ေတာ့ဘူး။
အၿငိမ့္ေတြ အေျခအေန မေကာင္းတာက ေခတ္ေၾကာင့္လုိ႔ အဓိက ေျပာရင္ ရသလုိ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္လုံးထပ္ေနတာလည္း ပါမယ္။ ထပ္လုိ႔လည္း အျပစ္ေျပာစရာ မရွိဘူး။ လြယ္ကူတဲ့ ပညာရပ္မွ မဟုတ္တာပဲ။ ကမၻာမွာေတာင္ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာက ေရတြက္လုိ႔ မကုန္ဘူး။ မစၥတာဘီးန္နဲ႔ မစၥတာ ခ်ာလီခ်က္ပလင္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိတာမွတ္လုိ႔။ ရယ္စရာ၊ ရယ္စရာလုိ႔ ေျပာေနၾကေပမဲ့ ဒီကိစၥက ရယ္စရာကိစၥေတာ့ မဟုတ္ ဘူး။ အခက္ဆုံး အတတ္ပညာ၊ အႏုပညာလုိ႔ေတာင္ ဆုိခ်င္ဆုိလုိ႔ ရႏုိင္တာပဲ။
ေနာက္ဆုံးအခ်က္က အရင္က ရွိၿပီးသား ဟာသတစ္ခုကုိ နာမည္ႀကီး တစ္ေယာက္က ဝင္သုံးလုိက္ရင္ အဲ့ဒီဟာသက နာမည္ႀကီးရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ ဟာသ ျဖစ္သြားတယ္။ မူရင္း မေပၚေတာ့ဘူး။
ကဗ်ာေတြမွာဆုိ အတုံးလုိက္၊ အတစ္လုိက္ မေျပာနဲ႔ စကားလုံးေလး တစ္လုံး ယူလုိက္တာနဲ႔တင္ သူ႔ဟာ မဟူတ္ဘူးဆုိတာ သိၾကတယ္။သိရင္လည္း ေျပာ ၾကတယ္။
ဟာသေလးေတြကေတာ့ (အရင္ကလည္း ဟာသလုိ႔ပဲ သေဘာထားေတာ့) အတုံးလုိက္ အတစ္လုိက္ ယူတာေတာင္ ယူသူက ဝန္မခံသလုိ သိသူက လည္း အေရးတယူ သိပ္ မရွိလွဘူး။ ရွိရင္ေတာင္ လူရႊင္ေတာ္ေလာ ကေလာက္ပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ က်န္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဟာသေလးေတြက မူလဖန္တီးသူနဲ႔ ေဝးေနရတာပဲ မ်ားတယ္။
ရယ္စရာဟာ ရယ္စရာေပမဲ႔ ရယ္စရာေပါ႔ရႊတ္ရႊတ္ပညာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။
ဟာသစစ္စစ္ ဖန္တီးႏုိင္သူမ်ား ထုိက္တန္တဲ့ဆုလဒ္ ရၾကပါေစ။
