မန္းကိုလြမ္းလို႕တမ္းတဲ့စာ (၂) ၾကည့္မွန္ႏွင့္ ေဒါသ

ငါ့ကို ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ၾသဝါဒေပးဖူးတယ္ကြ၊ မွန္ေလးတစ္ခ်ပ္ အျမဲတမ္းေဆာင္ထားရတယ္-တဲ့။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဆိုေတာ့ ေဒါသျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ ကုဋီထဲကို ခ်က္ခ်င္းဝင္သြားၿပီး ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္အရုပ္ဆိုးတာပဲတဲ့။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အရုပ္ဆိုးတာ၊ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့” ဟုု ေဒါသျဖစ္ေနသည့္အခါ သိပ္မေတြ႔ရသည့္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက အမိန္႔ရွိေလသည္။

       မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ႀကီး၏ သံဃာကို ရုပ္ေသးပြဲလို အေဝးကဖူးရတယ္ဆိုသည္ ၾသဝါဒကား ဤဆရာသမားႏွင့္ သိပ္မဆိုင္ေတာ့ေပ။ ဤဆရာကား အနီးကပ္ေလ၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေလ ျဖစ္ေလသည္။

       ဘထဲ၌ အနီးကပ္ေလေလ၊ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေလေလ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးႏွင့္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေနခဲ့ရဖူးေလသည္။ တစ္ပါးကား ေဒးဝန္းဆရာေတာ္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ဝိနည္းေလးစားျခင္းက လူသိအမ်ားဆံုး၊ ရဟန္းသိအမ်ားဆံုး ဂုဏ္ပုဒ္ျဖစ္ေလသည္။ ဝိနည္းက်င့္ဝတ္၌ အေသးအမႊားေလးကအစ အစြန္းအထင္းမခံေပ။ သာမေဏဘဝက ဆရာေတာ္၏ ဝိနည္းေၾကာင့္ အျခာေက်ာင္း(ဓမၼိက) ေပၚသို႔ သြားေရာက္အိပ္စက္ရသည့္အၾကိမ္ အေတာ္ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္။

       ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္၏ ဝိနည္းကား ဘုရားလက္ထက္က ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးႏွယ္ က်င့္သံုးေနသည္ကိုသာ ဖူးေတြ႔ခဲ့ရသည္။ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး စင္ကာပူကိုၾကြခိုက္ “ မင္းက ေဒးဝန္းဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနခဲ့ရဖူးသလဲ” ဟု ေမးေတာ္မူ၏။

       ဆရာေတာ္၏အေမးက ဝိနည္းဥပနိႆယကို ရည္ရြယ္၍ေမးေၾကာင္း ခပ္ရွက္ရွက္သေဘာေပါက္ခဲ့ရသည္။

       “ သာသနာ့တကၠသိုလ္မတက္ခင္အထိ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အတူေန၊ ေဝယ်ာဝစၥတခ်ိဳ႕လုပ္ေပး၊ အထူးအားျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို သိထိုက္တဲ့သတင္းတစ္ခ်ိဳ႕ သတင္းစာထဲမွဖတ္ျပရတဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေပးခဲ့ရပါတယ္ဘုရား” ဟု စပ္မိစပ္ရာေျပာရင္း ေျဖၾကားမိသည္။

       “ ဒါဆို ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ဝိနည္းဆိုင္ရာဥပနိႆယေတြလည္း မင္းရခဲ့မွာေပါ႔” ဟု မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဆက္မိန္႔ရာ “ မွန္ပါ” ဟုပင္ မယုတ္မလြန္ ေျဖခဲ့ရသည္။ ဆရာႏွင့္တပည့္ကား အလွမ္းေဝးလွခ်ည္ေသးရဲ့ဟုပင္ ေတြးမိေသးေတာ့သည္။


       ေနာက္တစ္ပါးက ရြာမွ၊ ေက်ာင္းမွဆရာမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေနရကား ငယ္ဆရာကဲ့သုိ႔ပင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္ နာယကခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရပင္ ျဖစ္သည္။

       ဤဆရာ၏ၾကည္ညိဳဖြယ္ကား ရိုးသားျခင္းႏွင့္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းျခင္းတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ “မွန္” ကိစၥကိုမိန္႔ေသာ ဆရာေတာ္ကား ပါခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ပင္ျဖစ္သည္။

       တစ္ခါက အျပစ္တစ္ခုကိုက်ဴးလြန္ေသာ ရဟန္းေျခာက္ပါးကိုေခၚ၍ ၾသဝါဒေပး၏။ ၾသဝါဒထဲ၌ “မင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားပို႔တဲ့အထဲ မပါေတာ့ဘူး” ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး မိန္႔ေသာစကားလည္းပါဝင္ေလသည္။ ရဟန္းငယ္ေျခာက္ပါးက (ၿပံဳး၍ မသင့္ေတာ္သျဖင့္) ခပ္တည္တည္ျဖင့္သာ “မွန္ပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ၾကရေလသည္။ ရဟန္းငါးပါးျပန္ၾကြသြားမွ “မင္းတို႔က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့  ေကာင္ေတြ” ဟု သီဟနာဒကို တစ္ပါးတည္းဆက္မိန္႔သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာကား ေဒါသျဖစ္ေနသည့္အခါကို သိပ္မေတြ႔ရေပ။

       “ ႏိုင္ငံျခားပို႔တဲ့အထဲ မပါေတာ့ဘူး” ဆိုသည္ ၾသဝါဒကို ရြဲ႕လိုက္သလိုေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆရာမ်ိဳးကို မရြဲ႕ရဲပါ။ သံုးေလးႏွစ္ၾကာမွျပန္ျဖစ္ၿပီး အလွဴလုပ္သည္ပြဲမွာေတာ့ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ရြာကိုသြားခ်င္သည္။ ရြာဟူသည္ မႏၱေလးမွပင္ ကားတတန္၊ လွည္းတတန္ ဖံုတစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ခရီးတည္း။

       သီတင္းသံုးေဖာ္ရဟန္းမ်ားကပင္ ရြာကို “ အနာဂါမ္” ရြာဟု ဆိုၾကသည္။ အနာဂါမ္ဟူသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မရွိေတာ့၊ ထပ္မလာေတာ့ဆိုေသာ အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ ရြာကိုေရာက္ဖူးေသာရဟန္းမ်ားက ထပ္ေခၚ၍မရေတာ့၊ မေရာက္ဖူးေသးေသာသူမ်ားကိုသာ အခ်ိဳသပ္၍ ေခၚရသည္။

       ထိုဆရာက အနာဂါမ္ရြာကို ၾကြဖို႔လက္ခံသည္။

       စကၤာပူမွအဖြဲ႔ႏွင့္အတူ ဘတ္(စ္) ကားႏွစ္စီးျဖင့္ ရြာကို သြားၾက၏။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အလွဴလုပ္ၾက၏။ အားလံုးပမ္းေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရ၏။

       ျပႆနာကား အျပန္ခရီးမွာျဖစ္၏။ ဘတ္(စ္) ကားႀကီးမ်ား ဝင္မရေသာလမ္းကို ဒိုင္နာမ်ားျဖင့္ (စလံုးေတြက ေလာ္ရီလို႔ေခၚၾကတယ္) ခရီးဆက္ခဲ့ရ၏။ ဆရာေတာ္မ်ားကို ေခါင္းခန္းမွာ သီတင္းသံုးဖို႔ စီစဥ္လို႔ရ၏။

       ဥကၠ႒က ေနပူပူ၊ ဖုန္တစ္ေထာင္းေထာင္းထဲ၌ ရွိသမွ်ကေလးမ်ားကို ႏို႔ေအးေခ်ာင္းေဝေကၽြးရင္း ဘာျဖစ္သည္မသိ ေမ့ေမ်ာသြားသလို ျဖစ္ေတာ့သည္။ ခရီးဒဏ္၊ ေရာဂါအေျခခံ၊ အသက္ရွဴမဝ အားလံုးစံုသြားပံုရပါသည္။ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒိုင္နာတစ္စီး၏ ေခါင္းခန္းကို သူ႔ေပးလုိုက္ရေတာ့သည္။

       ထိုအခါ ပင့္လာခဲ့ေသာ ကသာေျမာက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦအဂၢ၊ ေဒးဝန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုမန(ဆရာႀကီး) ႏွင့္ ဘုန္းႀကီး ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရတို႔အထဲမွ တစ္ပါးပါး အနစ္နာခံရေပေတာ့မည္။ အနစ္နာခံဟူသည္ ေတာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး (မံုရြာ၊ မႏၱေလးကားလမ္း မေရာက္မီ) ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ၾကြရျခင္းပင္တည္း။

       ဘာမွ မေလွ်ာက္ရေသးပဲ ေဗာ္လန္တီယာတာဝန္ယူၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ၾကြရန္ စာရင္းေပးသူကား ယင္းဆရာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္းဆရာေတာ္ ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ဤဆရာကို မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထြက္ ရဟန္းမ်ား ေမ့မရၾကသည္က ဤသို႔ေသာကိစၥမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သိပ္ေတာ့ သဟဇာတမျဖစ္၊ ပါခ်ဳပ္ေဟာင္းႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္။ ဂရုစိုက္ေမာင္းရန္သာ ရြာသားကို မွာရေတာ့၏။

       ရြာသားကုိ မွာေနစဥ္ ထိုဆရာက အတိတ္ကုိဆြ၏။ ဒီရဟန္းငယ္ ေဒါသႀကီးသည္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။

       “ မင္း ငါေျပာတဲ့ မွန္ကိစၥကို လုပ္ျဖစ္သလား၊ အက်ိဳးရွိတယ္ေနာ္”
       “ ဘုန္းႀကီးဘုရား၊ စကၤာပူမွာက ကုဋီထဲမွာကိုပဲ မွန္ေတြရွိပါတယ္။ ေဆာင္စရာ မလုိပါဘူး။ မွန္ကလည္း အႀကီးႀကီးပါ၊ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ၾကည့္လို႔ရပါတယ္”

       “ ဒါဆို မင္း မွန္နဲ႔ ေဒါသေလွ်ာ့လို႔ ရၿပီလား”
       “ မွန္ေတြက ႀကီးေနလို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ တပည့္ေတာ္ေဒါသက အရင္ကထက္ေတာင္ ပိုႀကီိးလာပါတယ္ဘုရား” ဟု စိတ္ထဲမွ ေလွ်ာက္မိသည္။

       အျပင္မွာမူ-
       “ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား၊ ႀကိဳးစားေနပါတယ္” ဟုသာ။


       ထိုဆရာကား ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ မႏၱေလးကို ျပန္ႀကြသြားေလေတာ့သည္။ ဖုန္မ်ားထေနသျဖင့္ သိပ္မေဝးမီ ဆရာသမား၏ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးလည္း ေဝဝါးသြားေလေတာ့၏။

       ျပႆနာကား ဆရာေတာ္ၾကည့္ေသာမွန္ႏွင့္ မိမိၾကည့္ေသာမွန္တို႔ အမ်ိဳးအစားမတူသျဖင့္ ေဒါသလည္း…………….။

(ဘုန္းႀကီး ဦးအဂၢ၊ ဆရာသမား ဦးသုမနႏွင့္ ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္တို႔ကို ဦးညႊတ္လိုက္ပါ၏။)

သီဟနာဒ
( ၁၉-၃-၂၀၁၂







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

နားဝင္ေတာ႔ခိ်ဳပါ႐ဲ႕...သို႔ေသာ္

ဟိုအရင္က ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထလမ္းေတြေဖာက္ၾကတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ကိုယ္ထူကိုယ္ထလမ္းေတြမေဖာက္ရေတာ႔ဘူး၊
ကိုယ္႔အားကို ကိုးလမ္းေတြပဲ ေဖာက္ရေတာ႔တယ္။

ျမန္မာျပည္က နာမည္ႀကီးအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ကိုေပးထားတဲ႔ နာမည္ေလးကလည္း ျပည္ေထာင္စု ႀကံ႕ခိုင္ေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဴးေရးအသင္းတဲ႔။
ေသေသခ်ာခ်ာမသိေပမဲ႔ (ဘယ္သူေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထာတယ္ဆိုတာကို)ဆရာဝန္ေတြ၊ နာစ္ေတြ၊ ကေလးမိခင္ေတြ၊ အားကစား
ကိုယ္ကာယပညာ႐ွင္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာျဖစ္မယ္လို႔ေတာ႔ နာမည္ေလးၾကည့္ ၿပီးခန္႔မွန္းရင္ မွန္လိမ္႕မယ္ထင္ပါတယ္။

အစုိးရအမည္ေတြမွရယ္လို႔ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုတုန္းကသုဘရာဇာေတြ မ႐ိွေတာ႔ဘူး၊
ကိုေက်ာ္သူတို႔ နာေရးအသင္ကေနရာယူလိုက္လို႔။

နာမည္လွလွေလးေတြကိုသေဘာက်တာ ျမန္မာေတြရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။
အဂၤလိပ္ေတြ ေလဘာလုပ္ေနတုန္း စင္ကာပူက မဲန္း ပါဝါ လုပ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ္႔ မဲန္းပါဝါေအာက္မွာက အလုပ္ပို ပင္ပန္းသတဲ႔။

ဒါေလးေတြကိုစဥ္းစားမိရင္း တိုင္းမ္ မဂၢဇင္းထဲက စာေရးဆရာ Otto Friendrich ႐ဲ႕"Of Words that Ravange, Pillage, Spoil" ကို
ဖတ္မိေတာ႔ သေဘာက်မိလို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အဂၤလိပ္လိုမွ ပိုထိမိတာရယ္၊
သိပ္လည္းမခက္လွတာရယ္ေၾကာင္႔ မူရင္းအတိုင္းပဲထားပါတယ္။




Pennsylvania မွာၾကက္ငွက္ေရာဂါေတြျဖစ္ေတာ႔ ဖက္ဒ႐ယ္အစိုးရက"Depopulation"ဆိုတ႔စကားလုံးကိုသုံးခဲ႔တယ္။
ဒါကိုသုံးရေၾကာင္းဖက္ဒ႐ယ္အစိုးရရဲ႕ သတင္းနဲ႔ျပန္ၾကားေရးအရာရိွ David Godman က
"We used the terrible word depopulation to avoid saying slaughter." လို႔႐ွင္းျပတယ္။

တကယ္ေတာ႔ "Depopulation"ဆိုတ႔စကားက Terrible မဟုတ္ပါဘူး၊ လက္တင္ populare ကလာတာမို႔ ထူးျခားတဲ႔စကားပါ။
အဓိပၸါယ္က “to lay waste, ravage, pillage, spoil" ပါ။

Shakespeare က “Where is this viper/That depopulate cities?" လို႕သုံးၿပီး
John Milton က "depopulating all places in their way" လို႔ စစ္တပ္အင္အားကိုရည္ညႊန္းသုးစြဲခဲ႔ပါတယ္။
စကားလုံးေတြ႐ဲ႕ မူရင္းအဓိပၸါယ္တစ္ခ်ိဳ႕ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။
Webster အဘိဓာန္မွာဆို "to reduce greatly the population of"လို႔ တစ္မ်ိဳးပဲေဖာ္ျပေတာ႔တယ္။

ေနာက္ၿပီး ေသဒဏ္စီရင္ျခင္းဆိုတာကို ဘယ္အစိုးရကမွမသုံးစြဲလိုပါဘူး။
ဂ်ာမနီက နာဇီေတြေတာင္ ဒီစကားလုးံကုိ ရေအာင္ေရွာင္ၾကတယ္။ ေထာင္သားေတြ ကြန္စန္ထေရရွင္းကမ္႔ပ္ ပို႔ရာမွာ
စာ႐ြက္ေပၚအမွာ ေရးထားက"return unwanted"လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ႔ဂ်ာမန္စကားပါ။ အဓိပၸါယ္က "death"ပါဘဲ။
ဒီတာဝန္ကိုေတာ႔"special treatment"တဲ႔။ အဓိပၸါယ္က "death"ပါဘဲ။ ေသဒဏ္စီရင္ျခင္းကိုေတာ႔"the final solution"တဲ႔။
အဓိပၸါယ္လား၊ "death"ပါဘဲ။

စကားလုံးလွလွ နာဇီေတြဘယ္လုိပဲသုံးသုံးသူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကို ဖုံးလို႔မရမွန္း လူတိုင္းေတာ႔သိတာပါဘဲ။
ဒါေပမယ္႔႔ ဒါဟာအေကာင္းဆုံးဆက္သြယ္ေရးစကားဆိုတာ အစိုးရတိုင္းလက္ခံခဲ႔ၾကရတယ္။

စစ္ပြဲေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ "Pacification" ဆိုတဲ႔ေဝါဟာရ ေရပန္စားလာခဲ႔တယ္။
("War is peace” as the Minister of truth says in 1984.) သူတို႔မွမဟုတ္ပါဘူး၊
ရိုမန္ေတြကလည္း"Where they make desert, they call it peace" တဲ႔။

ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာလည္း စကားလုံးအသစ္ေတြအမ်ားႀကီးရခဲ့ျပန္ပါတယ္။
"........soldiers "wasted" the enemy; some "fragged" their officers, bombers provided "close air support"

တ႐ုတ္ပညာ႐ွင္ ကြန္ျဖဴး႐ွပ္က အစိုးရေကာင္း႐ဲ႕ အဓိကေရေသာက္ျမစ္က"precise definition"တဲ႔။
ဒါဆို ဘယ္ေလာက္ precise ကို precise လို႔ေခၚ႐ပါ႕မလဲ၊
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ႐ဲ႕ ဖ႐ီးဒမ္းဖုိက္တာက အျခားႏိုင္ငံ႐ဲ႕ အၾကမ္းဖက္သမားဆိုေတာ့ေလ။

ေရာ္နယ္ ရီဂင္ဟာ မေကာင္းတဲ႔လုပ္႐ပ္ကို စကား လွလွသုံးတဲ႔ေနရာမွာ အလြန္ေတာ္ပါတယ္။ ဂ်င္မီ ကာတာက အီရန္ကိုဝင္တိုက္တဲ႔
ဟယ္လီေကာ္ပတာ အထမေျမာက္ခဲ႔တာကို "an incomplete success." လု႔ိသုံးခဲ႔ေလ႐ဲ႕။ ႐ီဂင္ "Peace keeper "လို႔မသုံးခင္အထိ
ဒုန္းပ်ံနဲတိုက္တာကို MX (missile experiment) လို႔ လူေတြသိထားခဲ႔ၾကတာပါ။

Grenada က်ဴးေက်ာ္စစ္ပြဲၿပီးသည္အထိ သူကိုယ္တိုင္ "invasion "လုိ႔သုံးခဲ႔တာပါ။ သတင္ေထာက္ေတြကေမးေတာ႔မွ
"your frequent use of word invasion. This was a rescue mission" လို႔လွလႇပပျပင္သုံးျပလိုက္တယ္။

Grenada စစ္ပြဲဟာစကားလုံးအသစ္အဆန္းေတြအမ်ားႀကီးေမြးထုတ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ Wesley L.McDonald က ေလတပ္ကေလယဥ္ေတြ
သက္ဆင္းလာထဲ႔အခါေ႐တပ္က ကၽြန္းေပၚမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာမသိခဲ႔ဘူး၊ ဒါကိုဝန္ခံဖို႔ ဝန္ေလးေေတာ႔ အံဩတႀကီးနဲ႔ဒီလုိေျပာတယ္။
"We were not micromanaging Grenada intelligencewise until about that time frame."

အစိုးရက စစ္တပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ေဝါဟာရေတြကိုသာ ဝင္ၿပီးအဆန္းထြင္တာေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။
စီးပြားေရးကိစၥမွာလည္း ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ထြင္တတ္ျပန္ပါတယ္။

ရီဂင္ပါဘဲ၊အခြန္ေတြေလွ်ာ႔ေကာက္မယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေၾကျငာခဲ႔ၿပီး အခြန္တိုးေကာက္ေတာ႔မယ္လည္းဆိုေရာ "အခြန္တိုးေကာက္တယ္လို႔မေျပာပဲ
revenue enhancements."တဲ႔၊ မလွဘူးလား။ ဒီစကားလုံးကို ေ႐ြးေပးတာက Lawrence Kudlow ဆိုတ႔ဲ ဘတ္ဂ်က္ မန္းေနဂ်မင္႔က လူေလ။




ဒီအယူအဆက ျပန္႔သြားတယ္ထင္ပါ႐ဲ႕။
ဆင္း႐ဲသားေတြကို (the poor)ေခၚေဝၚတဲ႔စကားေျပာင္းသြားတယ္၊ "disadvantaged" တဲ႔။

ၿပီးေတာ႔ ဆင္း႐ဲတဲ႔ႏိုင္ငံေတြကို အစကေတာ႔ "undeveloped nations."တဲ႔၊
ေနာက္ေတာ႔ "developing nations." တဲ႔၊ ေနာက္ဆုံးမေတာ႔ "emerging nations" ပါတဲ႔။

ဘာေတြဘဲေျပာေျပာ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ "nothing is certain except death and tax."ပါပဲ။
အဲ..မွားလို႔ "Depopulation နဲ႔ revenue enhancement." ပါတဲ႔။




ဇင္ေဝေသာ္














Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

မစၥတာဒါ၀င္ကိုေျပာျပခ်င္သည့္ အဂၢညသုတ္ စသည္

       ဟဲလို မစၥတာဒါဝင္ခင္ဗ်ား။
       ခင္ဗ်ားရဲ့ ကေလးဘဝက စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းလွေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ့ အီေဗာ္လူရွင္းသီအိုရီကေတာ့ မ်က္ျပဴးဆန္ျပာအႏိုင္သားလားဗ်။ ထူထည္းထည္းက်မ္းစာေတြကို ပ်က္ရယ္ျပဳတာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္ လူႀကီးမင္းနဲ႔ နာရီဝက္ေလာက္ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ။

       တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုေနတာက အီေဗာ္လူးရွင္းလား၊ ရီေဗာ္လူးရွင္းလား တိတိက်က်မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးခ်င္တာကေတာ့ လူႀကီးမင္းရဲ့ အီေဗာ္လူးရွင္းအေၾကာင္းပါ။

       သတၱဝါဟာ Survival ျဖစ္ဖို႔ adaptable ျဖစ္ရမယ္လို႔ လူႀကီးမင္း ယူဆခဲ့တာမဟုတ္လား။ မွန္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဒက္(ပ္-တ္) မလုပ္ႏိုင္တဲ့ ဒိုင္ႏိုေဆာတို႔ေတာ့ မ်ိဳးတုန္းခဲ့ရၿပီပဲေလ။ လူကေတာ့ adaptable လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အေတာ္ဆံုးလို႔ လူႀကီးမင္းယူဆခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ လူထက္စြမ္းတဲ့ သတၱဝါေပၚလာၿပီ။ အဲဒါ H.I.V ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးမႊားပဲဗ်။ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးထဲထည့္ျပဳတ္္တာေတာင္ ဒီဗိုင္းရပ္စ္က မေသဘူးဆိုပဲ။ လူကို အဲဒီေရေႏြးထဲ ထည့္ျပဳတ္လိုက္ရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲမသိဘူးေနာ္။ ဗိုင္းရပ္စ္ဟာ ေသးမႊားသေလာက္ လူ႔ေလာကကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ခါသံုးေဆးထိုးအပ္ေတြ သံုးၾကရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

       ဒါေပမယ့္ မစၥတာ ခ်ား(လ္-စ္)။
       ဗုဒၶဘာသာကေတာ့ သတၱဝါတိုင္းဟာ adaptable ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုသဗ်။ ဥပမာ ငရဲျပည္ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ပူတဲ့ အပူထဲမွာ ဒီသတၱဝါမေသပဲ ရွင္သန္ေနႏိုင္တာ အံ့ၾသစရာမေကာင္းဘူးလား။ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ဒီသတၱဝါဟာမေသပဲ ဒီအပူကို က်က်နနႀကီး ခံစားေနရရွာတာေလ။

       ေနာက္ၿပီး ေလာကႏၱရိတ္ငရဲလို႔ေခၚတဲ့ အေအးငရဲ။ ေလာကႏၱရိတ္ငရဲမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲေအးေအး သတၱဝါက မေသဘူးလို႔ဆိုတယ္ဗ်။ ဒါကလည္း အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ပဲေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္၊ ဂလိုဘယ္ဟာ ဘယ္လိုပဲ ဝမ္း- ဝမ္း၊ လူသားကေတာ့ အဒက္(ပ္-တ္) လုပ္သြားလိမ့္မယ္။ H.I.V ဗိုင္းရပ္စ္ေလးေတြကလြဲရင္ လူသားလည္း စြမ္းတာပဲမဟုတ္လား။

       ဦးဒါဝင္။
       လူဆိုတာ ေမ်ာက္ကဆင္းသက္တာလို႔ ခင္ဗ်ားပဲေျပာခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားက ရုပ္ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ကို အဓိကထားေတာ့ ရုပ္ေျပာင္းလဲမႈကို ဦးစားေပးေျပာခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကိုပိုၿပီး အာရံုစိုက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶမိန္႔တာေလးကိုလည္း နည္းနည္းလက္တို႔ခ်င္တယ္။

       ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶက “လူ႔စိတ္ဟာ မထိန္းသိမ္းရေသးရင္ ေမ်ာက္စိတ္ပဲ” တဲ့ဗ်ာ။ လူႀကီးမင္းနဲ႔ မဆင္ဘူးလား။ လူႀကီးမင္းက အျပင္ပံုသ႑ာန္ကိုေျပာၿပီး ဗုဒၶက အဇၥ်တၱကို သဗၺညဳ မိုက္ကရိုစကုပ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီးေျပာခဲ့တာေလ။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ လူႀကီးမင္းရဲ့ အီေဗာ္လူးရွင္းဝါဒကို ဗုဒၶဘာသာက သိုသိုသိပ္သိပ္ လက္ခုပ္တီးေနပါတယ္။

       ေနာက္ၿပီးရွိေသးတယ္ မစၥတာဒါဝင္။
       လူ႔ျပည္ကိုဆင္းၿပီး ဘုရားျဖစ္ဖို႔ နတ္ျဗဟၼာေတြေတာင္းပန္ေတာ့ ဘုရားအေလာင္းနတ္သားက တုသိတာကေန ၾကည့္ျခင္းႀကီးငါးပါး- အဲေလ ခင္ဗ်ားသိတဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ဆိုရင္ Five Observations လုပ္ခဲ့တယ္လုို႔ဆိုတယ္ဗ်။ အဲဒီငါးပါးထဲမွာ နံပါတ္တစ္က ကာလဆိုတဲ့ အခ်ိန္(သို႔) proper ျဖစ္တဲ့ Time (or) occasion ကို ၾကည့္တာေလဗ်ာ။

       လူဆိုတဲ့သတၱဝါဟာ ကမၻာဦးကတည္းက အသိဥာဏ္ျမင့္မားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ဒါေတြ ၾကည့္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ဘုရားေကာက္ပြင့္လို႔ရတာပဲ။ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ၊ ဘုရားပြင့္တယ္ဆိုတာ တရားေဟာဖို႔ကိုး။ တရားေဟာဖို႔ ပရိသတ္လိုတယ္။ဒီပရိသတ္ကလည္း ဘုရားေဟာမယ့္တရားကို နားလည္ႏိုင္ေလာက္မယ့္ အသိဥာဏ္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ရွိမွကိုးဗ်။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္မွတ္သားရဖူးတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးေ႒းေအာင္ရဲ့ လက္ခ်ာပါ။ ကာလ ဆိုတာကိုၾကည့္ရင္ လူသားရဲ့အသိဥာဏ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမႈမွာလည္း ေျပာင္းလဲျဖစ္စဥ္ရွိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာပါ၊ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔လုို႔။

       ခင္ဗ်ားတို႔အေနာက္ကလာတဲ့ အသံကို ဘာသာမျပန္ပဲ ကမ္းလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္ မစၥတာ ဒါဝင္။
       “ To the theistic religions which teach that humans are a special Creation of God, the idea that humans could have evolved from lower animals is deeply offensive. Buddhists have always believed that animals are worthy of love and respect, that humans can even sometimes be reborn as animals or animals as humans and therefore they are quite comfortable with the concept of evolution.” ( Pg 88, A Guide To Buddhism A to Z)

       ဒါ့ေၾကာင့္ေျပာတာပါ၊ ဒီအီေဗာ္လူးရွင္းသီအိုရီက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗုဒၶဘာသာအတြက္ သိပ္ထူးဆန္းလွတာေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူး။ အဓိက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ အဂၢညသုတ္အေၾကာင္းပါ။

       ဒီဃနိကာယ္၊ အဂၢညသုတ္မွာ မိန္႔တာက- အစကနဦးမွာ ဒီကမၻာႀကီးဟာ ေရနဲ႔ဖံုးလႊမ္းေနပါသတဲ့။ အဲဒီေနာက္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚရွိတဲ့ ေရညွိေရေမွာ္ေတြကေန သက္ရွိသတၱဝါလို႔ယူဆရတဲ့ သတၱဝါေလးေတြ စတင္ရွင္သန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ သတၱဝါေတြရဲ့ပံုစံေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္းေျပာင္းလဲတည္ရွိလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သတၱဝါရယ္လို႔ တိတိက်က်ေျပာလို႔ရေလာက္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ၾကာသလဲဆိုတာ ေျပာလို႔ကိုမရဘူး။ ဘုရားရွင္ကလည္း ကာလအပိုင္းအျခားကို ေဟာျပေတာ္မမူခဲ့ဘူး။ လူႀကီးမင္းတို႔ေျပာသလို ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာၾကာတယ္ဆိုလည္း ဗုဒၶဘာသာကေတာ့ ဘာမွဝင္ၿပီး က႑ေကာဇလုပ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ခံပါတယ္။

       အဲ မစၥတာဒါဝင္ စိတ္ဝင္စားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ အဂၢညသုတ္(On knowledge of Beginnings)ကို ပါဠိတက္(စ္) ဆိုဆိုက္ရတီးက ဘာသာျပန္ထားတာရွိပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီဃနိကယ္၊ ပါထိကဝဂ္၊ စတုတၳေျမာက္ သုတၱန္ပါ။
       အဲဒီသုတ္ရဲ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့-

       “Agganna Sutta: On Knowledge of Beginnings. A somewhat similar fable, this time addressed to the Brahmins whose pretentions the Buddha refutes. There is no different between Brahmins and others if they behave badly. A somewhat fanciful account of the origin of castes is given.

       ဒါပါပဲဗ်ာ။
       လူဟာ ေမ်ာက္ကဆင္းသက္လာတာပဲေျပာေျပာ၊ ဆိတ္ကဆင္းသက္လာတာပဲဆိုဆို ဗုဒၶဘာသာကေတာ့ ေမ်ာက္စိတ္နဲ႔ လူျဖစ္မေနဖို႔ပဲ အေရးႀကီးေၾကာင္း မွာတမ္းထားခဲ့ေလရဲ့။
       ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မစၥတာ ခ်ားစ္ ဒါဝင္။ နားပါရေစေတာ့၊ ေမ်ာက္စိတ္နဲ႔ လူမျဖစ္ဖို႔ လုပ္စရာေတြက်န္ေနေသးလို႔ပါဗ်ာ။






ဗလဝ ေမတၱာ စိေတၱန။
ေမတၱာမ်ားစြာျဖင့္-
ဇင္ေ၀ေသာ္
(28- Jan- 2012)










Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

It is Kamma that differentiates beings( Kammam satte vibhajjhati)


 "Neither of his parents could read or write.He grew up in a small and ignorant village."
Of Shakespeare,Col.Ingersol writes.

"Human inequality springs from two sources,nature and nurture."
J.B.S. Haldane.The inequality of Mankind" p.23.


According to Buddhism this inequality is due not only to heredity,environment,nature and nurture, but also to the operation of the law of Kamma or ,in another words,to the result of our own inherited past actions and our present doing.

Perplexed by the seemingly inexplicable,a young truth-seeker named subha approached the Buddha and questioned him regarding it.
The Buddha's reply was
"All living beings have actions as their own,their inheritance,their congenital cause,their kinsman,their refuge.It is Kamma that differentiates beings into low and high state.

The problems posed by Subha
1) Short-lived and Long-lived
2) The diseased and the healthy
3)   The ugly and the beautiful
4) The powerless and powerful
5) The poor and the rich
6) The low-born and the high-born
7) The ignorant and the wise

1) "If a person destroy life,is a hunter.....as a result of his killing when born amongst mankind,will be shorted-lived."    
"If a person avoids killing.......as a result of his non-killing when born amongst mankind,will be long-lived.

2) "Harming.As a result of harmfulness,........he will suffer from various diseases."
    "Not harming.................will enjoy good health."

3) "Is wrathful,turbulent,irritated......as a result of irritability,.......will become ugly."
    "Is not wrathful..............................as a result of amiability,.......will be beauty."

4) "Is jealous,envies,stores jealousy in his heart.As a result of his jealousy,............,will be powerless."
    "Is not jealous,does not envy,.........................as a result of his  absence of jealousy,.......,will be powerful.

5) "Does not give any anything for charity,as a result of his greediness,....will be poor."
    "Is bent on charitable giving,as a result of his generosity,.....,will be rich."

6) "Is stubborn,haughty,honors not those who are worthy of honor, as a result of his arrogance and irreverence,.....,will be of low-birth.
    "Is not stubborn...................................will be of high-birth.

7) "Does not approach the learned and the virtuous and inquire what is good and what is evil,what is right and what is wrong,what should be practiced and what should      not     be practiced, what should be done and what should not be done, what conduces to one's welfare and what to one's ruin,....as a result of his non-inquiring spirit,...will be ignorant.
   "Does approach the learned..........will be intelligent."
(Cullakammavibhanga Sutta)
It is obvious that kammic tendencies could not only influence our physical organism,but also nullify the potentiality of the parental cells and genes-hence the significant of the Buddha's enigmatic statement "We are the heirs of our own actions."

Depending on this difference in Kamma, appears the difference in the birth of beings,high and low,base and exalted,happy and miserable.
Depending on this difference in Kamma, appears the difference in the individual features of beings, as beautiful and ugly,high-born and low-born,well-built and deformed.
Depending on this difference in Kamma, appears the difference in the worldly condition of beings,as gain and loss,fame and disgrace,blame and praise,happiness and misery.
(Atthasalini)
From a Buddhist standpoint,our present mental,moral,intellectual,and temperamental differences are preponderantly due to our own actions and tendencies,both past and present.

Further more info.
Kamma is the law of moral causation.Rebirth is its corollary.Both Kamma and rebirth are interrelated.
What is the cause of the inequality of mankind?
How do we account for the unevenness in this ill-balanced world?
Either there is a definite cause for this inequality or there is not.If there is not,the inequality is purely accidental.

The majority of mankind attribute this inequality to a single cause such as the will of a Creator
Now,how do modern scientists account for the inequality of mankind?
Confining themselves purely to sense-data,they attribute this inequality to chemico-physical causes,heredity,and environment.

-chemico-physical  phenomena are vital but Why should identical twins who are physically alike,inheriting like genes,enjoying the same privileges of upbringing, be temperamentally, intellectually and morally different?

-Heredity.Heredity alone cannot account for these vast differences.Strictly speaking,it accounts more plausibly for some of the similarities than for most of the differences.

-The theory of heredity cannot satisfactorily account for the birth of a criminal in a long line of honorable ancestors,for the birth of a Saint in a family of evil of genius and great spiritual teachers.

Ref:The Buddha and His teaching. Naradathera.P.333-343



                                                                                                                                                   U Cittara










Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ဆင္ေျခ

(၁)
အမွန္တရားသည္
ရထားဆိုက္ခ်ိန္ ေနာက္က်ခဲ႔၏။

( ၂ )
တကယ္ေတာ႔
ဘယ္သူမွ ေနာက္မက်ပါဘူး
ေနဝင္တာကကို ေစာလြန္းသြားတာပါ။

( ၃ )
တကယ္ေတာ႔
ေနဝင္တာက မေစာပါဘူး
ထူထဲ တဲ႔ ဘဝအေႏြးေမာေၾကာင္႔
ခပ္ဖြဖြ ေဆာင္းေျခသံကို
နား မစြင္႔မိခဲ႔ၾကတာပါ။


၁။ေမာင္သိန္းေဇာ္
၂။တာရာမင္းေဝ




ဇင္ေဝေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.