သင္းကြဲလိပ္ျပာမ်ားရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ခံစားျခင္း ( ၅ )


သတင္းစာနဲ႔ မတူတဲ႔ သတင္းစာ၊ သတင္းစာလိုလို ဂ်ာနယ္ေတြ ႀကီးစိုးေန တဲ႔ ျမန္မာျပည္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေန႔ က်ေနာ္ရင္ခုန္ခြင္႔ရလိုက္တဲ႔ သင္းကြဲလိပ္ျပာကေတာ႔ Joseph Pulitzer ပါပဲ။ ဂ်ာမန္ေသြးေတြ စီးဆင္းေန တဲ႔ ဒီ အေမရိကန္ႀကီးဟာ အေမရိက သတင္းစာနဲ႔ဂ်ာနယ္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အထင္ကရ ပဲ႔ကိုင္ႀကီးေပါ႔။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ Pulitzer စာေပဆု ဆိုတာ အေနာက္မီဒီယာေလာကမွာ လူတိုင္းပန္လိုတဲ႔ ေတာ္ဝင္ပန္းတစ္ပြင္႔ပါပဲ။ သူ႕အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေရေနမယ္႔ အစား သူ႕စကားစကို ေျခရာနည္းနည္း ခံၾကည္႔လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ စာနယ္ဇင္းက်င္႔ဝတ္ကို မလိုက္နာၾကရင္ေတာင္ ၾကားေကာင္းေအာင္ေတာာ႔ ရြတ္ဖတ္လို႔ရလိမ္႔မယ္။
Joseph Pulitzer ( 1847-1911 )



တိုးတက္ဖို႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ အၿမဲတမ္း တိုက္ပြဲဝင္ေနပါ။
-always fight for progress and reform,

တရား မမ်ွတမႈနဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားပ်က္မႈကို ဘယ္ေတာ႔မွ သည္းမခံနဲ႔၊
-never tolerate injustice and corruption,

မတရားတဲ႔နည္းနဲ႔ အာဏာရယူခ်င္တဲ႔ ဘယ္ပါတီရဲ႕ အက်င္႔ပ်က္ေတြကိုမဆို အၿမဲတမ္း ထိုးႏွက္ပါ၊
-always fight demagogues of all parties,

ဘယ္ပါတီထဲမွ မဝင္ပါနဲ႔၊
-never belong to any party,

အခြင္႔ထူးခံ ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြနဲ႔ ျပည္သူ႕ဘ႑ာ သူခိုးေတြကို အၿမဲ ဆန္႔က်င္ပါ၊
-always oppose privileged classes and public plunderers,

ဆင္းရဲသားလူတန္းစားအေပၚ ဘယ္ေတာ႔မွ ဂ႐ုဏာမပ်က္မိေစနဲ႔၊
-never lack sympathy with the poor,

လူထုအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အၿမဲ သစၥာေစာင္႔သိစြာ ရပ္တည္ပါ၊
-always remain devoted to the public welfare,

သတင္းေလးေလာက္ ပုံႏိွပ္ျဖန္႔ေဝ႐ုံနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ေက်နပ္ေရာင္႔ရဲမေနနဲ႔၊
-never be satisfied with merely printing news,

အၿမဲတမ္းလြတ္လပ္စြာ ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ပါ၊
-always be drastically independent,

( Statement of policy for the N.Y World and St. Louis. April 10, 1907 )
သူ အနားမယူခင္ သူ႕လူေတြအတြက္ ထားခဲ႔တဲ႔ သူ႕ဥဒါန္းတခ်ိဳ႕ပါ။ စာဖတ္ သူေတြ ဘယ္လိုခံယူမယ္ဆိုတာ မသိေပမဲ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာ႔ ၾကက္သီးေတြနဲ႔ စာစီခဲ႔ရတယ္။ သူဟာ Joseph Pulitzer ပါ။

From Facebook's comment
Aung Minn Zaw ပူလစ္ဇာဆုက သူ႔ကိုဂုဏ္ျပဳတာလား

ဟုတ္ပါတယ္။ ေဆာရီး၊ မအားလို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ပို႔စ္လိုက္တယ္။


In 1912, one year after Pulitzer's death aboard his yacht, the Columbia School of Journalism was founded, and the first Pulitzer Prizes were awarded in 1917 under the supervision of the advisory board to which he had entrusted his mandate. Pulitzer envisioned an advisory board composed principally of newspaper publishers. Others would include the president of Columbia University and scholars, and "persons of distinction who are not journalists or editors." Today, the 19-member board is composed mainly of leading editors or news executives. Four academics also serve, including the president of Columbia University and the dean of the Columbia Graduate School of Journalism. The dean and the administrator of the prizes are non-voting members. The chair rotates annually to the most senior member. The board is self-perpetuating in the election of members. Voting members may serve three terms of three years. In the selection of the members of the board and of the juries, close attention is given to professional excellence and affiliation, as well as diversity in terms of gender, ethnic background, geographical distribution and size of newspaper.



 ဇင္ေ၀ေသာ္

“သူတို႔က ျခေသၤ့ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လူျခေသၤ့” ( အပိုင္း - ၂ )


ကြ်န္ေတာ္ အဓိကေဆြးေႏြးခ်င္တာက စင္ကာပူမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြရ့ဲ ဘဝ၊ အခက္အခဲ၊ ျမန္မာျပည္ျပန္လာခ်င္စိတ္ ရွိ၊ မရွိ ဆိုတာပါ။ ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္ မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျမန္မာအသိုင္းအဝိုင္းရဲ့ အသံတစ္ခ်ိဳ႕ လည္း ပါဝင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကသည္ပင္ အာဆီယံမွာ က်ားျဖစ္ေနတဲ့ စင္ကာပူ နဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာခဲ့ရာလည္း ေရာက္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ယံု ၾကည္ပါတယ္။

၁။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ား-
သူတို႔ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို အေျခခံၿပီး-
(က) အင္ဂ်င္နီယာမ်ား
(ခ) ဘူမိေဗဒ ပညာရွင္မ်ား
(ဂ) စာရင္းကိုင္ ပညာရွင္မ်ား
(ဃ) ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အိုင္တီပညာရွင္မ်ား
(င ) ေဆးရံုက နာ့(စ္) မ်ား
( စ )အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးေတြနဲ႔
(ဆ) ေဆာက္လုပ္ေရးက အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြနဲ႔ သေဘၤာက်င္းမွာ လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းသမား
- ေတြလို႔ အုပ္စု ၇ အုပ္စုခြဲထားႏုိင္ပါတယ္။ က်န္တာက လူနည္းစုပါ။

သူတို႔ကို အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ခြဲျခားၿပီးရင္ သူတို႔စင္ကာပူေရာက္တဲ့ သက္တမ္း ကို အေျခခံၿပီးေတာ့လည္း ဒီလုိ ခြဲျခားထားႏိုင္ပါတယ္။
(က) ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအစိုးရ လက္ထက္နဲ႔ ၈၈- အေရးအခင္း မတိုင္ မီက ေရာက္ေနတဲ့ အုပ္စု
(ခ) ၈၈- အေရးအခင္းၿပီးမွ ေရာက္လာတဲ့အုပ္စု
(ဂ) ေရႊဝါေရာင္ရဲ့ ဝန္းက်င္မွာ ေရာက္လာတဲ့အုပ္စု လို႔ အုပ္စုသံုးမ်ိဳး ခြဲၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ( ပုဂၢလိက အျမင္ပါ )

ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအစိုးရ လက္ထက္နဲ႔ ၈၈- မတိုင္မီကတည္း က ေရာက္ေနတဲ့အုပ္စုက လူနည္းစုျဖစ္ၿပီး ပညာရွင္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စစ္ စစ္ေတြ၊ စီပြားေရးပညာရွင္ေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ဟာ စင္ကာပူမွာ လံုးဝ အေျခက်ေနၿပီး သူတို႔ရဲ႕ တတိယမ်ိဳးဆက္ အထိ ေရာက္ေနၿပီဆိုရင္ စင္ကာ ပူရီးယန္းစစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုရင္ ျမန္မာ႔ အေငြ႔ အ သက္ေပ်ာက္ေနပါၿပီ၊ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကို မေျပာတတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။

၈၈- အၿပီးေရာက္လာတဲ့ အုပ္စုက အင္ဂ်င္နီယာအမ်ားစုပါ။ ဘူမိေဘဒ ပညာရွင္၊ စာရင္းကိုင္နဲ႔ အလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါတယ္ ။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ (၂၀၀၀) ဝန္းက်င္အထိ အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးေတြက မရွိ သေလာက္ ရွားပါေသးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အိုင္တီပညာရွင္ေတြလည္း သိပ္ မရိွပါဘူး။
သကၠရာဇ္ (၂၀၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက သိသိသာသာ တိုးလာတာက ကြန္ပ်ဴတာ၊ အိုင္တီ၊ အိမ္ေဖာ္၊ သူနာျပဳေတြနဲ႔အတူ အင္ဂ်င္နီယာ အသစ္ ကေလးေတြ၊ ဘူမိေဗဒပညာရွင္အသစ္ကေလးေတြ စံုလို႔ပါပဲ။

သူတို႔ဘဝေတြရဲ့ အခက္အခဲ-
အခက္မရွိတဲ့ဘဝကို လက္ညွိဳးထိုးျပပါလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ပဲခူးက ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ႏိႈင္းရင္ ႀကံဳဆံုလာသမွ်အျဖစ္ေတြဟာ ေကာင္းလြန္းျပန္တယ္” ဆိုၿပီး ကိုထီးႀကီး အသံနဲ႔ ဆိုေလရဲ့။ သူက ဘူမိေဗဒပညာရွင္ပါ။
အထက္က အုပ္စုေတြအေနနဲ႔ပဲေျပာရရင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအစိုးနဲ႔ (၈၈) မတိုင္မီကတည္းက ေရာက္ေနသူေတြကေတာ့ အဆင္ေျပသူ ရာႏႈန္းျပည့္ နီးပါးလို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ လူခ်မ္းသာအသိုင္းအဝိုင္းထဲအထိ ပါတဲ့လူေတာင္ ပါဝင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဦးေနဝင္းအစိုးရနဲ႔ တနည္းမဟုတ္တနည္း အေကာင္းအဆိုး ဆက္စပ္ေနသူေတြ လို႔ ေျပာရပါ လိမ့္မယ္။ အားလံုးဟာလည္း ပညာရွင္ေတြနဲ႔ စီးပြားေရးသမားေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္သိတဲ႔ မစၥတာ လီ ဝါးဝါး ဆို ျမန္မာဖြား တရုတ္စစ္စစ္ပါ၊ အင္ဒိုနီးရွားေငြ၊ ျမန္မာေငြစကၠဴေတြ႐ိုက္ဖို႔ စကၠဴတင္သြင္းခြင္႔ ရခဲ႔သူလို႔ သိရပါတယ္။ အဲသ လို လူေတြ ေတာ္ေတာ္ရွိပါတယ္။

၈၈- ၿပီးမွ ထြက္လာတဲ့အုပ္စုကလည္း သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀- ေက်ာ္ေက်ာ္ေ လာက္မွာေရာက္တဲ့အထိ ပညာရွင္ေတြပဲမ်ားပါတယ္။ ဒီအုပ္စုႀကီးက အင္ ဂ်င္နီယာအုပ္စုႀကီးလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ပါ။ ျမန္မာျပည္က အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔နဲ႔ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနၾကသူေတြရွိသလို ဒီမွာရွိတဲ့ NUS (National University of Singapore)၊ NTU ( Nanyang Technological University) တို႔မွာ မာစတာဘြဲ႔ဆက္တက္၊ အေရအတြက္ မမ်ားလွေပမယ့္ ပီအိတ္(ခ်္) ဒီအထိ ဆက္တက္သူေတြ ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုက စင္ကာပူမွာပဲေနၾကၿပီး အေနာက္ဘက္ကို ဆက္ထြက္သြားတဲ့ လူအနည္းစုလည္း ရွိပါတယ္။

ဒီအထဲမွာ ဘူမိေဗဒပညာရွင္မ်ားလည္း ပါဝင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ေနရာ သိပ္မရတဲ့ (ေဆး၊ အင္ဂ်င္နီယာတို႔ကို ေထာက္ဆၿပီး) ဘူမိေဗဒပညာဟာ အေဆာက္အဦရဲ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းကို ဂရုတစုိက္ရွိလွတဲ့ စင္ကာပူမွာ ေနရာေကာင္းေကာင္းတစ္ခု အျမဲလိုလို ရွိေနပါတယ္။ ဘူမိေဗဒအဖြ႔ဲေတြဟာ စင္ကာပူမွာ နာမည္ေကာင္းလည္းရၾကတဲ့အေၾကာင္း ဝမ္းသာဖြယ္သတင္းမ်ား ၾကားသိရပါတယ္။
ဒီအုပ္စုဟာလည္း အေျခအေနတက်ေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီမို႔ အဆင္ေျပၾကပါ တယ္။ ဘဝဒုကၡေလာက္သာရွိၿပီး မဆံ့မျပဲ ဒုကၡေရာက္ေနၾကသူေတြ မရွိပါ ဘူး။

ရုန္းကန္ရဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ (၂၀၀၇) ေနာက္ပိုင္းမွ ထြက္လာၾကတဲ့ လူငယ္ေတြပါ။ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ နဲ႔ ေအစီစီေအ ေလာက္အထိၿပီး သူေတြကေတာ့ ပညာရွင္ေတြမို႔ အေႏွးနဲ႔အျမန္ အဆင္ေျပသြားၾကတာပါပဲ။ LCCI ေတြလည္းအဆင္ေျပၾကပါတယ္။ ေဆးရံုသူနာျပဳလို႔ဆိုတဲ့အထဲမွာ ႏွစ္မ်ိဳးျပန္ခြဲၾကည့္ရပါဦးမယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္တန္းဝင္ သူနာျပဳေတြနဲ႔ ရက္တို သင္တန္းတက္ၿပီး ေအးဂ်င့္နဲ႔ေရာက္လာတဲ့ လူအိုရံု၊ စိတၱဇေဆးရံုမွာ အကူ အညီလုပ္ေနရတဲ့ သူနာျပဳလက္ေထာက္ေတြပါ။

ပထမအမ်ိဳးအစားကေတာ့ ပညာရွင္ေတြမို႔ အဆင္ေျပၾကပါတယ္။ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထက္ ေငြပိုရတယ္ဆိုတာေလးကလြဲရင္ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းပါပဲ။ တစ္လမွာ ေဒၚလာေလး ငါး ရာဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ ရၾကပါတယ္။ သေဘၤာက်င္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရးစတာေတြမွာ လုပ္ေနၾက တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြလည္း (၂၀၀၇) ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေတြျဖစ္ေလေတာ့ သူတို႔ဒုကၡက မ်က္ရည္က်ေလာက္တဲ့ အဆင့္ အထိ မရွိပါဘူး။ “ကံ” အေပၚမူတည္တယ္လို႔လည္း ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ အဆင္ေျပသူက ေျပ၊ မေျပသူက မေျပပါ။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေလးေတြပါ။ အဆင္ေျပသူေတြရွိၾကေပမယ့္ မေျပသူက ပုိမ်ားပါတယ္။ ကမာၻမွာ ေလာ ( ဥပေဒ ) ဘြဲ႔ရေတြက ေအ အဆင္႔ေပမဲ႔ ျမန္မာ ဥပေဒ ဘြဲ႔ရေတြကေတာ႔ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ ကေမာက္ကမ ပညာေရးပါပဲ။ အကူသူနာျပဳေလးေတြရဲ့ ဘဝကလည္း အဆင္ေျပလွၾကီးဟုတ္မယ္ မထင္လွပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ (၂၀၀၀) ဝန္းက်င္အထိ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေတြ႕ ရသေလာက္ပါပဲ။ ၂၀၀၇- ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔လာရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးသတင္းအရ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္ အေရအတြက္ဟာ အင္ဒို၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ အိႏၵိယတို႔ေနာက္ စတုတၳေနရာမွာ ရွိၿပီး တစ္ေသာင္း ဝန္းက်င္ခန္႔ လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။

သူတို႔ျပန္လာလိုစိတ္ ရွိ၊ မရွိ-
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္( wait and see) လို႔ ဆိုရမွာပါ။
ဒီမွာ. ေမးခြန္းတက္လာတာက စင္ကာပူမွာရတဲ့ လစာတစ္ဝက္ေလာက္အထိ ရမယ္ဆိုရင္ အနစ္နာခံၿပီး ျပန္လာႏိုင္မလားဆိုတာပါ။
၁ ။ မျပန္ႏိုင္ဘူး။
၂ ။ တစ္ဝက္ေလာက္ရရင္ပဲ ျပန္မယ္ဆိုတဲ့ အေျဖႏွစ္မ်ိဳး အၾကမ္းဖ်င္း ထြက္ လာပါတယ္။
မျပန္ႏိုင္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ လစာတစ္ဝက္ေလွ်ာ့သြားေပမယ့္ စားဝတ္ေနေရးစရိတ္က အတူတူလိုျဖစ္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေတာင္ ပိုေစ်းႀကီးသလိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာ အိမ္ဝယ္ႏုိင္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ ဝယ္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဒီလိုေတြ ေျဖတတ္ၾကတယ္။ ဒီအုပ္စုက စင္ကာပူလစာ တစ္ဝက္ေလာက္မွ မရရင္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းလည္း မက်ရင္ စဥ္းစားမေနနဲ႔ အထဲ ကပါပဲ။
ျပန္မယ္ဆိုတဲ့အုပ္စုလည္းရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ဆဲကာလမွာ ေျပာင္းလဲမႈအလ်င္နဲ႔ အတူတူပါသြားရင္ ကိုယ္ျပန္လည္ အေျခခ်ေနေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခါ အဆင္ေျပၿပီးသားျဖစ္သြားေအာင္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

စင္ကာပူမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြ ေက်နပ္ႏိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ စင္ကာပူႏိုင္ငံ ကေပးတဲ့ အခြင့္အေရးအျပင္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြထဲမွာ စင္ကာပူ ဟာ ျမန္မာအေငြ႔အသက္အရဆံုး ႏိုင္ငံျဖစ္ေနလို႔လို႔ေျပာရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဘာသာေရးအေနနဲ႔လည္း ေက်ာင္းေပါင္း (၁၇) ေက်ာင္း (ဆရာေလးေတြ ႏွစ္ေက်ာင္းအပါအဝင္) ရွိတယ္။ တရားထိုင္မယ္ဆိုရင္လည္း မဟာစည္၊ မိုးကုတ္၊ ဖားေအာက္ နည္းမ်ိဳးစံု ရိပ္သာေတြရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္က ၾကြလာ တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ( Top 5 ) ဓမၼကထိကေတြရဲ့ တရားပြဲေတြဆိုတာကလည္း သိပ္မျပတ္လွဘူး။

အစားအေသာက္ဆိုတာကလည္း လိုတာ၊ လိုတဲ့အခ်ိန္ရ တယ္။ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း လူမႈေရး၊ စီးပြါးေရး၊ ဘာသာေရး ကိစၥေတြအတြက္ ေတြ႔ၾကမယ္ ဆိုရင္ တစ္နာရီအတြင္း ဘယ္ေနရာကမဆို စုရပ္ကိုေရာက္ႏိုင္တယ္။ စင္ကာပူက ျမန္မာေတြဟာ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတယ္ဆိုဦးေတာ့ အလြမ္းေျဖ စရာ အေငြ႔အသက္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကို အရဲစြန္ ႔ၿပီးျပန္ဖို႔ သိပ္ေလာၾကလိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး။

ျပန္ျခင္း၊ မျပန္ျခင္းကိစၥကို ဆက္ပါမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ (၈၈) မ်ိဳး ဆက္ဟာ ေဒၚစုအသည္းစြဲေတြပါ ( အြန္လိုင္းမွာ ဒီဘိတ္လုပ္ရတာ ႏွစ္ၿခိဳက္ သူေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္) သူတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမ်ိဳးဆက္ကလည္း ဒီ ဂယက္ေၾကာင့္ပဲ ေဒၚစုကို အသည္းစြဲၾကပါတယ္။ ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ ဆဲ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ လိုအပ္ေနတာက အဲဒီမ်ိဳးဆက္ႀကီးလို႔ ယုံၾကည္မိ ပါတယ္။
၈၈- မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ ဒီေန႔အသက္ ၄၀-နဲ႔ ၅၀- ၾကားေတြပါ။ ကာယအား၊ ဥာဏအား အေကာင္းဆံုးအရြယ္ျဖစ္ေနသလို အေတြ႔အၾကံဳလည္း အမ်ာႀကီး ရထားၿပီးခဲ့ၾကပါၿပီ။ သူတို႔ေစာင့့္ၾကည့္မွာက စီးပြါးေရးေတာင္ မဟုတ္ေလာက္ ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးပါ။ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ ေဒၚစုဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရေနၿပီလဲ ဆိုတာပါ။ အဲဒါသည္ပင္ သူတို႔ျပန္လာခ်င္စိတ္ကိုေပါက္ေစႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတရားပါပဲ။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ၂၀၁၅- ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ထြက္ေျပး သြားတဲ့ ျမန္မာ့ဦးေႏွာက္ေတြ ျပန္ရ၊ မရ အေျဖကို ထုတ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ယံု ၾကည္ပါတယ္။

ဘာပဲဆိုဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ စင္ကာပူကို ( တစိတ္တစ္ပိုင္း ) ေမာ္ ဒယ္ယူၿပီး တျဖည္းျဖည္း တည္ေဆာက္လိမ့္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ လတ္တေလာ ယံုၾကည္လို႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အစိုးရပိုင္းကအစ ပုဂၢလိက စီး ပါြးေရး အထိ သူတို႔နဲ႔ တနည္းမဟုတ္တနည္း ပိုၿပီးဆက္ဆံလာႏိုင္စရာေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေတြ႔အၾကံဳကို သိုသိုသိပ္သိပ္ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။

၁။ ကိုယ္ကဦးေဆာင္ရမယ္ဆိုရင္ ခပ္ရွင္းရွင္း၊ ခပ္တင္းတင္း ဦးေဆာင္ တာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနရွင္နယ္ဆားဗစ္မွာကတည္းက သူတို႔ကို ေလ့ က်င့္ေပးထားတာက ေနာက္လိုက္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔နဲ႔ စြမ္းသူေတြတစ္ ခ်ိဳ႕ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ပါ။ စင္ကာပူလူမ်ိဳးေတြဟာ ပါးစပ္က ပြစိ ပြစိေျပာေပမယ့္ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြမ်ားပါတယ္။ ရွမ္းလြယ္အိပ္ေတြ နည္းတယ္။ ဟီးရိုးအစ္ဇင္ မ်ားတယ္။ ကိုယ္က ေခါင္းေဆာင္ခြင့္ရမယ္ ဆို ရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

၂။ အဆင့္တူေပါင္းသင္းရရင္လည္း သူကေအာ္လိုက္၊ ကုိယ္ကေအာ္လိုက္၊ မဆိုပါဘူး။ သေဘာမတူရင္ ျပန္ေအာ္လို႔ ရတယ္။ ကိုယ္ မေအာ္လည္း သူတို႔ ကေတာ႔ ေအာ္မွာပဲ။ ငုံ႔ခံလာၿပီး သူတို႔အတင္းေျပာတာထက္ သူေအာ္ ကိုယ္ေအာ္က အလုပ္ပိုျဖစ္တာ ( လက္လွမ္းမီသေရြ႕ ) ေတြ႔ရပါတယ္။

၃။ သူတို႔က အထက္ကဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့ လူ ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေပၚစီးနည္းနည္းဆန္၊ ဘူလီ(Bully) နည္းနည္းက်တတ္ပါတယ္။ ( နည္းနည္း ဆိုတာက အားနာလို႔ပါ ) သူတို႔ကို အလြန္အမင္း ( အစိုးရ အရာရိွပိုင္းေတြ သတိထားသင္႔တယ္ ) အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ဆက္ဆံတာဟာ အက်ိဳးအျမတ္အတြက္သာမက ေရရွည္ဆက္ဆံေရးကိုပါ ေကာင္းမြန္ေစပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့စိတ္ဓာတ္ကို နည္းနည္းျမွင့္ထားမွ ရပါလိမ့္မယ္။
ဆိုလိုတာက အေၾကာင္းအက်ိဳးမသိ၊ အရမ္းမဲ့ေမာက္မာတာမ်ိဳး၊ အေရွ႕ေတာင္ အာရွရဲ့ က်ားတစ္ေကာင္ဆိုၿပီး အလြန္အမင္း ရိုက်ိဳးေနစရာမ်ိဳး မလိုဘူးဆိုတာကို ေျပာလိုတာပါ။


ဘယ္သူနဲ႔မွ မၫွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႔ ပုဂၢလိက ယုံၾကည္မႈကေတာ့ “ မင္းတို႔က စင္ကာပူရ၊ ျခေသၤ့ၿမိဳ႕ေတာ္က ျခေသၤ့ေတြဆိုရင္ သဘာဝအရင္းအျမစ္နဲ႔ လူ သား အရင္းအျမစ္ကို အခ်ိဳးညီညီ ေပါင္းစပ္ႏိုင္တဲ့ေန႔မွာ ငါတို႔ဟာ မႏုႆီဟ လူျခေသၤ့ေတြ ျဖစ္လာမွာပါကြာ ” ပါဘဲ။ ဒီ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ဆက္သြားရင္ လာမည့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရဲ့ ျမန္မာ့အနာဂတ္ကို ဘယ္သူႀကိဳဖတ္မလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါက စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။

( တစ္ေယာက္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႔ဖြဲ႔ ကိုမ်ား ထိပါးမႈရွိခဲ႔ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဂ်နယ္ႀကီးတစ္ေဆာင္က ေရြးထားတယ္ဆိုေပမဲ႔ မေစာင္႔ႏိုင္လို႔ တင္လိုက္ တာပါ )


 ေလးစားစြာျဖင္႔
ဇင္ေဝေသာ္

ဘီးလ္ဂိတ္ မဆိုးဘူး


Success is a lousy teacher.
It seduces smart people into thinking they can't lose.
တဲ႔။
ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ အ႐ူးဗုံေျမွာက္ ဆရာတစ္ေယာက္ပဲ။
ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင္႔ လူေတာ္ငနဲေတြက သူတို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မရွဳံးႏိုင္ဘူး လို႔ ေအာက္ေျခလြတ္အေတြး ဝင္သြားၾကတယ္။
မိုက္က႐ိုဆရာႀကီးရဲ႕ ဒီစကားက မိုက္တယ္။

ျငင္းမရတဲ႔ အခ်က္

က်ေနာ္႔ လက္ခ်ာဆရာက က်ေနာ္႔ အက္ေဆးဟာ အင္တာနက္ကေန တိုက္ ႐ိုက္ ခိုးကူးထားတာလို႔ စြပ္စြဲတယ္။
က်ေနာ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး ျငင္းဖို႔ပဲ။ ျပႆနာက ေဆာင္းပါးရဲ႕ ဒုတိယ စာ မ်က္ႏွာ အလယ္မွာ...
" Click here for information." ဆိုတာပါေတြ႔လိုက္ရလို႔ ျငင္းဖို႔ အေတာ္ ခက္သြားခဲ႔တယ္။

Ray Bradan ( ဟာသပညာရွင္ )


 (ဇင္ေဝေသာ္)

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၄ )

" ရံုးထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္ အ တြင္း ယင္ေကာင္ေတြ မ်ားႏုိင္သမွ်မ်ားေအာင္ သတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစား ယွဥ္ၿပိဳင္ေနခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ယင္ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ကယ္ဖို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူကပိုၿပီး အူေၾကာင္ေ ၾကာင္ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး "
(Mark Vickers)

Born in 1960 in Lytham St Annes, England , Lieutenant Colonel Mark Vickers has been a Buddhist since 1991 and was serving in Afghanistan at the time he wrote this article. In early 2012 he retired from his career and emigrated to Taiwan with wife Estella.  His Own Studio : www.marktheartist.org

            အခု က်ေနာ္တာ၀န္က်ေနတဲ့ ေနရာမွာဆုိရင္ ယင္ေကာင္ေတြ ေတာ္ေ တာ္ေပါပါတယ္။ စားပြဲတုိင္းမွာလည္း ယင္ေကာင္းသတ္တဲ့ ျမင္းေမႊးေတြ ရွိေနတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကန္႔သတ္ထား တဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္သူက ယင္ေကာင္ပိုမ်ားေအာင္ သတ္ႏုိင္သလဲ ဆုိတာကိုပဲ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးလုပ္ၿပီး သတ္ျပေနၾကတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။
က်ေနာ့္ စားပြဲမွာရွိတဲ့ ယင္တစ္ေကာင္ကို သတ္ဖုိ႔ စစ္သားတစ္ေယာက္က ႀကိဳးစားတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို မသတ္နဲ႔လုိ႔ ငါ့စားပြဲမွာ ရွိေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြ ကို ဘယ္သူမွမသတ္ရဘူးလို႔ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒီသတၱ၀ါေလးေတြအတြက္ အသက္ခ်မ္းသာရာရေနတဲ့ စားပြဲေလးတစ္ လံုးေတာ့ ရွိေနရမွေပါ႔။

            ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း က်ေနာ္ ဘာမွထပ္မေျပာခဲ့ပါဘူး။
            ရက္ပတ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကပဲ သူဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား သတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကို ဂုဏ္ယူမဆံုး လာ ေျပာေနလို႔ က်ေနာ္ လည္း ႏႈတ္မထိန္းႏုိင္ျဖစ္ၿပီး
“ဘာျဖစ္လို႔ယင္ကာင္ေတြကို သတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္သလဲ” လုိ႔ေမးလုိက္မိတယ္။ သူ႔အေျဖက ယင္ေကာင္က ေရာဂါပိုးကို သယ္ေဆာင္ လာလုိ႔ ဆုိတဲ့ အေျဖပဲျဖစ္ပါတယ္။ လုိက္သတ္လုိက္လုိ႔ ယင္ေသေတြ ျပန္႔ က်ဲေနတာနဲ႔ အသက္ရွင္ ပ်ံသန္းေနၾကတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည္႔ရင္ ပတ္၀န္း က်င္အတြက္ေတာ့ သိပ္မထူးျခားလွပါဘူးလို႔ ေျပာၿပီး တကယ္သတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းက ေရာဂါပိုးေၾကာင့္လား၊ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္လို႔လား လို႔ လည္း ဆက္ေမးမိတယ္။

            ဒီေတာ့မွ သူတို႔က လက္ခံတယ္၊ ဒုတိယ အေၾကာင္းေၾကာင့္တဲ့။
ယင္ေကာင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဗိုလ္မွဴးေရာစိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ မျဖစ္ ဘူးလားလို႔ သူ႔က ေမးလို႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ငါ့စားပြဲက ယင္ေကာင္ေတြဟာ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မရွိၾကပါဘူးလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ့္ စားပြဲဟာ ယင္ေကာင္ေတြအတြက္ အႏၱရယ္ကင္းတဲ့ ဇုန္တစ္ဇုန္ပဲ။

            အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ့္ရံုးခန္းထဲ ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္၀င္ေန တယ္။ ျပဴ တင္းေပါက္ေတြအားလံုးက ပိတ္ထားေတာ့ သူထြက္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ က်ေနာ့္အခန္းထဲမွာက ဘာမွစားစရာလည္းမရွိဘူး။ အဲဒီယင္ေကာင္ေလးက လည္း အခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း ဟေပးထားၿပီး သူ႔ကို ေမာင္းထုတ္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္လည္း လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး၊ ဘီစကစ္ေလးေတြရွာ၊ ေရ ခြက္ေလး တည္ေပးထားၿပီး အိပ္ယာ၀င္လိုက္မိေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုကယ္ဖို႔ မိနစ္ႏွစ္ ဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။

            အိပ္ယာထဲေရာက္မွ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးမိေသးတယ္။ ရံုးထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္အတြင္း ယင္ေကာင္ေ တြ မ်ားႏုိင္သမွ်မ်ားေအာင္ သတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ ယင္ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ကယ္ဖို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အခ်ိန္ေပးလိုက္ ရတယ္။ ဘယ္သူကပိုၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

            လူပဲျဖစ္ျဖစ္ တိရစၧန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္လုိ ႀကိဳးစားၿပီး ဆက္ဆံတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ တာ၀န္က်တဲ့ေနရာ မွာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးသမားေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ကို ဘယ္သူကမွ အေရးလုပ္စကားမေျပာၾကသလို သူတုိ႔ကလည္း လုပ္ စရာရွိတာကို လုပ္ၿပီး ျပန္သြားေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကပဲ စၿပီး နာ မည္ေတြေမး၊ ၿပံဳးျပ၊ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး ဘာေလးေပး လုပ္ လုိက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး မိတ္ေဆြရင္းေတြ လိုျဖစ္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တင္မကဘူး တပ္ထဲကလူေတြပါ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားၿပီး သူတို႔လုပ္အားကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳလာၾကတယ္။

            ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ ၀န္းက်င္ကလူေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိၾကတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ။နီေပါမွာဆုိရင္ အက္စတယ္လာ(က်ေနာ့္ဇနီး)က အလွဴေငြေကာက္ခံၿပီး မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ ကေလးေဂဟာကို သြား သူတို႔နဲ႔ အခ်ိန္ယူ မုန္႔ေကၽြးၾက၊ ကစားၾက လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ ေဂဟာက ငွားထားတာဆုိေတာ့ လတုိင္း ငွားခေပးေနရတာ၊ ဒါနဲ႔ အပိုင္၀ယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳး စားၾကည့္ၾကတယ္။ ၿဗိတိသွ် စစ္သားအမ်ားစုက ကေလးေတြနဲ႔ေနတတ္ၾက ပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေဘာကန္သူက ကန္၊ တခါတရံ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ထမ္းေျပးၿပီး ရံပံုေငြရေအာင္လည္း ရွာတတ္ၾကတယ္။

            နီေပါမတုိင္ခင္က အယ္ေဘးနီးယားမွာ သံုးႏွစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ရေသး တယ္။ အဲဒီမွာ အလြန္ဆင္းရဲၿပီး ဘယ္သူကမွ အဆက္အဆံမလုပ္တဲ့ ရိုးမား လူမ်ိဳးစုေလး ရွိတယ္။ ၿဗိတိသွ်စစ္သားေတြက သူတို႔ဆီသြား၊ ဆြံ႔၊ အ၊ နားမ ၾကား ေက်ာင္းေတြသြားၿပီး အခ်င္းခ်င္း အလွဴခံ ကေလးေတြကို မုန္႔ေပးၾက၊ လူႀကီးေတြကို အေႏြးထည္ေတြ ေ၀ငွၾက လုပ္ၾကတယ္။

            ဒါေတြ ေျပာျပေနတဲ့အေၾကာင္းက က်ေနာ္တုိ႔ စစ္သားဘ၀ဟာ ေနရာစံု ကုိေရာက္ရၿပီး လူမ်ိဳးစံုနဲ႔ထိေတြ႔ေနရေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္မရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ဘ၀ကို နားလည္ခြင့္ရတယ္ ဆိုတာပါ။ ဒါေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြျဖစ္ေစၿပီး၊ ေနရာတုိင္း အခ်ိန္တုိင္းမွာ ဓမၼကိုပိုၿပီး သတိတရျဖစ္ေစပါတယ္။

            ဒါနဲ႔ ေရွ႕ကစကားကိုျပန္ဆက္ရရင္ အပတ္တုိင္း ေဆာက္လုပ္ေရး နယ္ေျမေတြကို စစ္ေဆးဖုိ႔ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕အၿမဲတန္း ေခၚသြားတယ္။ အလုပ္သမားေတြ အႏၱရာယ္ ကင္းေစခ်င္လို႔ပါ။ အႏၱရာယ္မရွိေရး အစီ အမံေတြ လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ၿဗိတိသွ် " စံ " ၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပး ပါ တယ္။

            တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဦးေခါင္းကို အျခားတိရစၦာန္ တစ္ေကာင္ေကာင္က ကိုက္ ထားလို႔ ေသဆံုးေနတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ျဖစ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ( သူတို႔ မျမင္ေစခ်င္တာနဲ႔ ) က်ေနာ့္အဖြဲ႕ကြယ္သြားတဲ့အထိ ခဏေစာင့္ၿပီး လက္နက္မပါေတာ့ ကုိယ့္ လက္နဲ႔ကိုပဲ က်ဥ္းေလးတူးၿပီး သူ႔အေလာင္းကို ေျမျမွဳပ္ေပးလုိက္တယ္။ သုဂတိဘ၀မွာ ေမြးဖြးႏုိင္ပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းေပးေနမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္သတိမထားလိုက္မိတာက က်ေနာ့္အဖြဲ႔က က်ေနာ္မပါ လုိ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ အထူးအဆန္း သဖြယ္လည္း က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။

            ဒီမွာ အ႐ိုးစြဲေနၾကတဲ့ အယူအဆတစ္ခုက စစ္မႈထမ္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ေန သူေတြဟာ အသိဥာဏ္ေခါင္းပါးလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ဓာတ္မခိုင္မာလို႔ ဆုိ တာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္သေဘာကေတာ့ သူတုိ႔ထင္တာနဲ႔ လံုး၀ဆန္႔က်င္ ဘက္ပါ။ သူတို႔ေပ်ာ့ညံ့တယ္ထင္တဲ့ အခ်က္ကို က်ေနာ္က အားသာခ်က္လို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ေသျခင္းတရားနဲ႔ အမ်ားႀကီး လက္ပြန္းတတီး ရွိ တယ္။ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ မီးသၿဂိဳလ္ၿပီဆုိရင္ သူတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပာက်သြားသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ ယူေကမွာရွိတဲ့ သားသတ္ရံုေတြကိုလည္း သြားသြားၾကည့္တယ္။ ဒါေတြျမင္ပါမ်ားေတာ့ က်ေနာ့္ မွာ အသားစားခ်င္စိတ္ကို မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ့္ သတ္ သတ္လြတ္စား ၀ါဒက ပိုၿပီး ခုိင္မာလာခဲ့တယ္။

            က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာသာ၀င္ စစ္တပ္အရာရွိတေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ၾကားလိုက္ရံုနဲတင္ လူေတြက က်ေနာ္ကဘယ္လိုပံုစံျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ၾကိဳတင္တြက္ထားတက္ၾကတာ။က်ေနာ္က ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာ သာ၀င္ျဖစ္တဲ့ ထုိင္၀မ္သူကို လက္ထပ္ထားတယ္။ သတ္သတ္လြတ္ စား တယ္၊ စစ္တပ္က အနားယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရားအဆံုးအမေတြကို သင္ယူ ရင္းနဲ႔ ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္တယ္။ ၿပီးရင္ စာေရးမယ္၊ ပန္းခ်ီဆြဲမယ္ဆုိတဲ့ က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြကို ေျပာျပေတာ့မွ အားလံုး အံ့ၾသကုန္ၾကတာ။

            က်ေနာ္ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ ေ၀ဖန္မႈ၊ ရႈံ႕ခ်မႈ စတာေတြဟာ လူ႔ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခု လံုးရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈတစ္ခုသာပါ။ စစ္တပ္ထဲမွာရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ စစ္တပ္အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ။

ၿပီးပါၿပီ။    ။




 သီဟနာဒ

ရွင္႔ကိုခိုင္းလိုက္ရင္ စိတ္ကိုမခ်ရဘူး


မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ႔ ဇနီးက သူ႕ေယာက်ၤားကို အကူအညီေတာင္းတယ္။
" Could you go to the shops for me? Buy one carton of milk and, if they have eggs, get six." တဲ႔။



အိုေက ဆို ထြက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ႔ ႏြားႏို႔ ေျခာက္ ကာတြန္းနဲ႔ ေလးေလး ပင္ပင္ႀကီးဆြဲ ျပန္လာတယ္။
သူ႕ကို ၾကည္႔ၿပီး အံ႔ဩမဆုံးျဖစ္ေနရတဲ႔ ဇနီးက
" ရွင႔္ႏွယ္ေနာ္ ဘာလို႔မ်ား ႏြားႏို႔ ေျခာက္ ကာတြန္းအထိ ဝယ္လာတာရလဲ " ဆိုေတာ႔
" မင္းမွာလိုက္သလိုပဲေလ၊ ' if they have eggs, get six.' ဆို။ သူတို႔ဆိုင္မွာ ၾကက္ဥေတြရွိလို႔ ႏြားႏို႔ ေျခာက္ ကာတြန္း ဝယ္ခဲ႔တာ " တဲ႔။
ဇနီးျဖစ္သူမွာ စကားစေတာင္ ရွာမရရွာေတာ႔ဘူး။

By:Andre Harken


 (ဇင္ေဝေသာ္)