Apprecition (ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္မႈ)


ပါဠိလို ေမာဒနာဟာ တစ္စံုတစ္ရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ေကာင္းကြက္ကို ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ ဝမ္းေျမာက္မႈတစ္မ်ိဳးပါ။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ျပီး ေက်းဇူးတရား၊ မုဒိတာတရားေတြနဲ ့ အနီးကပ္ ဆက္ဆံမႈရွိပါတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေစတဲ့အျပင္ ကိုယ့္စိတ္တို ့ကိုလည္း တက္ၾကြလာေစပါတယ္။
                ဘုရားရွင္က အခ်က္ေလးခ်က္နဲ ့ ရွင္းျပေတာ္မူတယ္။
                ၁။ ကိုယ့္ရဲ့ အားသာခ်က္
                ၂။ သူတစ္ပါးရဲ့ အားသာခ်က္
                ၃။ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဖြားျမင္ခဲ့ရျခင္း
                ၄။ ေက်နပ္စရာ အခြင့္အလမ္းေတြ ရရွိေနျခင္း တိုနဲ ့ ပတ္သက္လို ့ ဝမ္းေျမာက္မိေစဖို  ့ပါ။
               ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို ထိမ္းသိမ္းရာမွာ ဒီဓမၼနဲ ့ လက္ေတြ ့က်င့္သံုးေက်ာ္လႊားနုိင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အားငယ္စိတ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို ့ ကိုယ့္ရဲ့ကိုယ္က်င့္သီလကို ျပန္လွန္သံုးသပ္မိဖို ့ ဘုရားရွင္က ဆံုးမေတာ္မူပါတယ္။ (သီလာႏုႆတိ) လူက တစ္ခါတစ္ခါ ဒါကို ေမ့ေနတတ္တယ္။
            ဒီဘဝမွာလည္း ေက်နပ္
            ေနာင္ဘဝမွာလည္း ေက်နပ္
            ႏွစ္ဘဝလံုးမွာလည္း ေက်နပ္
            ေကာင္းမႈေတြကို ျပဳမိ၊ စဥ္းစားသံုးသပ္မိသူေတြဟာ ႏွစ္ဘဝလံုးေက်နပ္
            (Dhp.16)
            ေအးျငိမ္းမႈကို ျမင္ရ၊ ၾကားရတဲ့အခါ၊ သူတစ္ပါးေတြရဲ့ ၾကင္နာမႈ၊ ေကာင္းမႈေတြကို စဥ္းစားမိတဲ့အခါ ဒီအခါေတြမွာ ကိုယ္တုိင္လည္း ေက်နပ္မႈ၊ အားက်မႈ စတဲ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ ့ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္ သဒၶါတရားနဲ ့ျပည့္စံုတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူတစ္ပါးရဲ့ ဒီလို ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ၾကည့္ရင္ “ငါလည္းပဲ သာရိပုတၱ အရွင္၊ ေမာဂၢလာအရွင္၊ ေခမာအရွင္၊ ဟတၳက ဥပါသကာ၊ ဥဇ           ဥပါသိကာ တို ့ကို ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာလို ့” အားက်မႈေတြလည္း ျဖစ္ေစနုိင္တယ္လို ့ ဘုရားရွင္က မိန္ ့မွာပါတယ္။ (A.1, 88)

လူထု၊ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စည္းပြားေရး (၂) - The New China


လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္
By  Lee Kuan Yew

ဘာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အိုင္ဖုန္း မတည္ထြင္ႏုိင္တာလဲ။ တည္ထြင္ ဆန္းသစ္မႈစြမ္းရည္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဖြင့္ေပးၿပီး ဒါေတြကိုတြန္းအားေပးမယ္ အသိပညာပိုင္းဆုိင္ရာ ပိုင္ဆုိင္မႈဥပေဒတုိ႔၊ စီးပြားေရးမူတုိ႔က လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိမေနလို႔ပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕သမုိင္းအရ သူတုိ႔ဟာ တည္ထြင္ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ရွိသူေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိရတယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႔ ____
(လီကြမ္းယု)
original img link

တ႐ုတ္ျပည္ဟာ အရည္အခ်င္းမီမီ တုိးတက္လာဖုိ႔နဲ႔ ဒီေန႔ကမၻာ့ထိပ္သီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ နည္းပညာနဲ႔ ကုန္ပစၥည္းထုတ္လုပ္မႈမွာ အားၿပိဳင္လာႏုိင္လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ သံသယမျဖစ္မိပါဘူး။ အခု လက္ရွိအခ်ိန္မွာတင္ပဲ သူတုိ႔ဟာ ထိပ္ဆံုးမွာရွိေနတဲ့ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ အာကာသပညာနဲ႔ စစ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ နည္းပညာရပ္ဆုိင္ရာေတြမွာ အားၿပိဳင္လာေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔စီးပြားေရးစြမ္းအင္ဟာ စနစ္တက်ရွိတဲ့ အေျခခံ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာစြမ္းအားအေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကိုေက်ာ္သြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၀ယ္ယူသူေတြအလိုရွိေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုပ္ႏိုင္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့လက္ရွိမွာ ေတာ့သူတုိ႔ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈစေကးက ေအာက္ဆံုးမွာရွိေနပါေသးတယ္။ စီးပြားေရးကေတာ့ တုိးတက္လာပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ GPS စစ္စတန္လို ေရာ့ကက္လုိဟာမ်ိဳးေတြကို မထုတ္လုပ္ႏုိင္ဘဲ အေမရိကကို မွီခိုေနရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုမွ သူတုိ႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္မယ္မဟုတ္ဘူး။ အာကာသသုေတသနတုိ႔ GPS စစ္စတန္တုိ႔ဆုိတာေတြက စီးပြားေရးတုိးတက္မႈကို အေထာက္အကူမျပဳေပမဲ့ သူတုိ႔ရွိေနရင္ ကိုယ့္စီးပြားေရးကို ဘယ္သူကမွ စစ္အင္အား သံုးၿပီး မဟန္႔တားႏုိင္ေတာ့ဘူး။

တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕စီးပြားေရးတုိးတက္လာမႈကို ဘယ္ႏုိင္ငံကမွ တားဆီးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေၾကာင္းလြဲ ေခ်ာ္မႈသာ မျဖစ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ လာမယ့္ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ပံုမွန္တုိးတက္ေနမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ျပည္တြင္းေရးျပႆနာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူတုိ႔မွာရွိေနတယ္။ အစိုးရအေနနဲ႔ ဒါေတြကိုကိုင္တြယ္ဖုိ႔ စြမ္းအင္ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ အျခားအေၾကာင္းတရားေတြ အမ်ားႀကီးသံုးစြဲရလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ေျချပႆနာေတြ ထဲက တစ္ခုခုမ်ား ေပါက္ထြက္လာမယ္ဆုိရင္ စီးပြားေရးအႀကီးအက်ယ္ အက်ပ္႐ိုက္မႈ၊ လူထုမၿငိမ္သက္မႈေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ဆူပူမႈကို ထိမ္းထားလို္က္ႏုိ္င္တယ္ဆိုဦးေတာ့ အကန္႔အသက္နဲ႔သာ ထိမ္းထားလို႔ရႏုိင္မယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဥပမာ- ဘာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အိုင္ဖုန္း မတည္ထြင္ႏုိင္တာလဲ။ တည္ထြင္ ဆန္းသစ္မႈစြမ္းရည္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဖြင့္ေပးၿပီး ဒါေတြကိုတြန္းအားေပးမယ္ အသိပညာပိုင္းဆုိင္ရာ ပိုင္ဆုိင္မႈဥပေဒတုိ႔၊ စီးပြားေရးမူတုိ႔က လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိမေနလို႔ပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕သမုိင္းအရ သူတုိ႔ဟာ တည္ထြင္ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ရွိသူေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိရတယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႔ ျပည္တြင္းကစိန္ေခၚမႈေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္သင့္ကိုင္တြယ္ဖုိ႔ လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ စိတ္ဓာတ္ေရာယွဥ္ၿပိဳင္မႈပါ အလုံအ ေလာက္ရွိေနတယ္လုိ႔ အေကာင္းျမင္ဖက္က ႐ႈျမင္မိပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ (၃၅)ႏွစ္ေက်ာ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ျခင္းနဲ႔ တံခါးဖြင့္၀ါဒက်င့္သံုးျခင္းကာလကို ျပန္ၾကည့္ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ေပၚလစီအမွားေတြကို ျပန္လွန္သံုးသပ္ႏုိင္ တယ္။ ျပႆနာကို မႀကီးထြားခင္က ေျဖရွင္းႏုိ္င္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။

တစ္ၿမိဳ႕နဲ႔တစ္ၿမိဳ႕ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ပံုစံတူပေရာဂ်က္ေတြ သူတုိ႔ခ်ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ရွင္က်န္႔(Shenzhen)၊ က်ဳဟိုင္(Zhuhai)၊ ေဟာင္ေကာင္နဲ႔ မကာအုိၿမိဳ႕ေတြမွာ နီးနီးကပ္ကပ္ ေလယာဥ္ကြင္း ႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေတြက အေျခအေနကို သူတုိ႔ေကာင္းေကာင္း မကိုင္တြယ္ႏုိင္ခင္က ျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ေတြက သူတုိ႔ၿမိဳ႕ေတြ ဘယ္ေလာက္တုိးတက္လာတယ္ ဆုိတာကိုသာ စဥ္းစားၿပီး ဒီပေရာဂ်က္ေတြဟာ ေရရွည္ခံပါ့မလားဆုိတာ မသံုးသပ္ႏုိင္ခင္ကာလကပါပဲ။ ေရရွည္မွာ အက်ိဳးမ်ား လာမယ့္ ပေရာဂ်က္ေတြကို အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္အစား ေရတုိျဖစ္တဲ့ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြတုိးပြားမႈကိုပဲ အာ႐ံုစုိက္ခဲ့လို႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကေတာ့ သဘာ၀၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္၊ ေရရွည္ အစီအမံေတြကို အေလးမမူ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါ။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ ဒီအမွားေတြကို ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။

ဒီကေန ေရွ႕ဆက္သြားေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတဲ့ ျပည္တြင္းတင္းမာမႈက ပင္လယ္ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတာ္မ်ားနဲ႔ ကုန္းေျမမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ကလူေတြရဲ႕ ၀င္ေငြကြာဟမႈ ျပႆနာပါပဲ။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြရဲ႕ တုိး တက္လာမႈႏႈန္းက ကုန္းေျမေပၚကၿမိဳ႕ေတြထက္ အနည္းဆံုးသံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ပိုျမန္ေနတယ္။ ရင္းႏွီးႁမႈပ္ႏွံမႈ ေတြက ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတြဆီ ပိုသြားၾကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ေတြက အလုပ္ေကာင္း၊ လစာေကာင္းေတြ လူေနမႈအဆင့္ ပိုျမင့္မားမႈေတြကို ေပးႏုိ္င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကြာဟမႈက တုိးပြားလို႔လာေနတယ္။

ဒီေလာက္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးမွာ ဒီလုိမတူညီ ကြာဟမႈေတြကေတာ့ ရွိေနမွာအမွန္ပဲေပါ့။ တ႐ုတ္ျပည္အေနာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ေတြဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခက ျပည္နယ္ေတြေလာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ယံုၾကည္မိတယ္။ အေမရိကမွာလည္း ခ်ီကာဂိုကလြဲရင္ အေရွ႕ပိုင္းနဲ႔ အေနာက္ပိုင္း ပင္လယ္ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတြဟာ အျခားကုန္းေျမမွာရွိတဲ့ၿမိဳ႕ေတြထက္ လူဦးေရပိုၿပီး ထူထပ္သလုိ ပိုၿပီးလည္းဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ီကာဂိုမွာက စိန္႔ေလာ့ရင့္ျမစ္(St Lawrence River)နဲ႔ Great Lakes ရွိေတာ့ သေဘၤာေတြ ၀င္ထြက္လို႔ရတယ္။ ပထ၀ီအေနအထားအရ ပင္လယ္နဲ႔နီးတဲ့ အားသာခ်က္ကို အလြယ္ တကူေက်ာ္တက္ႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ဒီအျပင္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ အေနာက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြဟာ ပင္လယ္နဲ႔ အလွမ္း ကြာေ၀း႐ံုတင္မကဘူးရာသီဥတုအလြန္ပူျပင္းလွတဲ့ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ကုန္းေျမ ေလးပံုတစ္ပံု ရွိေနျပန္ေသး တယ္။ ေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက တကၠသိုလ္ပညာသင္ဖုိ႔ ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတြ (သုိ႔မဟုတ္) ပီကင္းကိုပဲ သြားၾက တယ္။ အဲဒီအခ်က္ဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးတဲ့အခ်က္ပဲ။ အေတာ္ဆံုးပါေမာကၡေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြကလည္း က်ည္းကုန္းျပည္နယ္ေတြဆီ မသြားခ်င္ၾကဘူး။

သမၼတဟူက်င္းေတာင္ကေတာ့ “ညီၫြတ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း” ဆုိတာ ျဖစ္လာေအာင္ အားစိုက္ခဲ့ၿပီး၊ ဒီျပည္နယ္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ညီမွ်ေစဖုိ႔ စီမံကိန္းခ်မွတ္ၿပီး ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့တယ္။ အခု သူတုိ႔က အေနာက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြမွာ လုိအပ္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အဦေတြကို တည္ေဆာက္ ၿပီး စီးပြားေရးသမားေတြ အဲဒီနယ္ေတြကိုလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ ရင္းႏွီးႁမႈပ္ႏွံမႈ အထူးအခြင့္အေရးေတြ ေပးေနၾကတယ္။ ဒီစီမံကိန္းက လုပ္တုန္းလုပ္ဆဲပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေနာက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြကို ကမ္း ေျခကျပည္နယ္ေတြရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ၆၀၊ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ထိ လုပ္ေပးလာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ စိန္ေခၚမႈက ႂကြယ္၀မႈကြာဟခ်က္ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမယ့္ ျပႆနာဟာ ထိန္းမႏုိင္၊ သိမ္းမရ အေျခအေန မ်ိဳးအထိမေရာက္ေအာင္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမႈပါပဲ။ တယ္လီဗီြးရွင္းေတြကလည္း ဒီျပႆနာကို ပိုၿပီးႀကီးထြားေစ တယ္။ ခ်ိန္ဒူ(Chengdu)နဲ႔ ယူနန္ျပည္နယ္ကလူေတြ အခုဆုိရင္ ပီကင္းၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ပံုကို တီဗြီ မွာၾကည့္ေနႏုိင္ၿပီ။ ကမၻာေက်ာ္ေဆာက္လုပ္ေရး ပညာရွင္ႀကီးေတြကို ေခၚယူၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွတဲ့ အုိလံဗစ္အားကစား႐ံုႀကီးေတြကို သူတို႔ေတြ႔ေနရၿပီ။ ဒါဆုိရင္ သူတုိ႔က “ငါတုိ႔အတြက္က ဘာလဲ၊ ငါတုိ႔အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမွာလဲ” လို႔ ေမးၾကေတာ့မယ္။

(ဆက္ရန္)

ျခင္းဝိုင္းထဲက ေဖာင္းမႈ ပိန္မႈမ်ားႏွင့္ ပိုင္ရွင္မဲ့ ပရိုက္ဘိတ္ဂ်က္သံုးစင္း


ဒကာေတာ္ ေမာင္ဇင္ေဝေသာ္ စကားျဖင့္ ေျပာရေသာ္ ဤတစ္ခါမွာျဖင့္ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို စိုက္တဲ့စား လုပ္ရေပအ့ံ။ သို႔မွလည္း တရားရာက်ေပမယ့္။ စိုက္ပါအံ့။ နာနာက်ဥ္းက်ဥ္စိုက္ပါအံ့။

 မႏၱေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္၌ျဖစ္၏။

ေရထဲမွငါး ၾကည္းကုန္းထက္ အတင္ခံရစဥ္က ျဖစ္၏။ တနည္းဆုိရေသာ္ စာေမးပြဲမ်ားၿပီး၍ တရားထိုင္ေနရေသာ ကာလျဖစ္၏။ စာေပႏွင့္ ရွဳမွတ္မႈက လားလားမွ် မဆိုင္ ။ ဘယ္၊ ညာ၊ ေဖာင္းပိန္၊ ထိုင္၊ ထိ ၊ ပင္ပန္းလွပါဘိ။ အမွန္ေစ့ေဆာ္သူ က သီဟနာဒ။ ေစ့ေဆာ္မႈသည္ ေစတနာျဖစ္၏။

"ပင္ပန္းလွေခ်၏။ ငါ့ရွင္တို႔။ ေနရာထိုင္ေလး ျခင္းလံုးလိုလံုးၿပီး ဝိုင္းျခင္းေလးမ်ား ခတ္လိုက္ရလွ်င္ အလြန္ေလ်ာ္ကန္ေပမယ့္။ သတိအမွတ္သာ မလြတ္ေစနဲ႔ေပါ့။ ညာေျချဖင့္ ခတ္ေသာ္ ညာ ဟုမွတ္၊ ဘယ္ေျချဖင့္ ခတ္ေသာ္ ဘယ္ ဟုမွတ္။ က်သြားရင္ က်သြားေၾကာင္း သိေနပါေစ။ "

တနလၤာသား ႏွင့္ ေသာၾကာသားရဟန္းတို႔ကား

“ ေကာင္းပါ၏ ငါ့ရွင္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား အဆင္ေျပမည္နည္း”

“သူခိုးပုန္းလိုေသာ္ ရဲစခန္းမႉး ၊ စံုေထာက္တို႔ အိမ္ေအး၌ ပုန္းရသကဲ့သို႔ ဒုတိယနာယကခ်ဳပ္၏ ေက်ာင္းေဆာင္ေဘး ေနရာေရြးေသာ္ ေလ်ာ္ကန္အံ့" ဟုဆိုမိ၏။


မ်ားမၾကာမီ တစ္ဝမ္းကြဲ ညီရဟန္းႏွင့္ အျခား တနဂၤေႏြသားရဟန္းလည္း လာေရာက္ပူးေပါင္းေလေတာ့၏။ ဝိုင္းကေလးက အေတာ္စည္၏။ ထို တနဂၤေႏြသားရဟန္းသည္ ထိုေရစက္ေၾကာင့္လားမသိ။ ယခု အတူပင္ရွိေန၏။ အရွိန္ရလာေသာအခါ ညာေျခ၊ ဘယ္ေျခ အမွတ္ေတြ က်ဲလာၿပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ အသံမ်ား ထြက္သြားေတာ့၏။

ထိုအခါ ဒုတိယ နာယကခ်ဳပ္က အသံၾကား၍ ဆင္းလာၿပီး ေတြ႔သြားေလေတာ့၏။ သီဟနာဒ မ်က္လံုးႏွင့္ ဒု-ခ်ဳပ္၏ မ်က္လံုးတို႔ကား တည့္တည့္ႀကီး လမ္းႀကံဳေလေတာ့၏။ မတတ္ႏိုင္။ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထား သီဟနာဒကား သတိစကားေျပာၿပီး လစ္ေလေတာ့၏။ သိ၏။ သက္ေသကားမရွိ။ မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားကလည္း ထို႔အတူ လစ္ၾကေတာ့။ ဒု-ခ်ဳပ္ကားျမင္၏။ မမိေခ်။

ဓမၼာရံုေပၚ ေျခခ်မွ အမွတ္ကျပန္ရသည္။ ငါ့ဖိနပ္ (သို႔) ပရိုက္ဘိတ္ခ်က္ခမ်ာေတာ့ သက္ေသအျဖစ္ ေနရစ္ခဲ့ရရွာေလၿပီ။ ထို႔အတူ ညီေမာင္ရဟန္းႏွင့္ တနဂၤေႏြသား ရဟန္းမ်ားလည္း ပရိုက္ဗိတ္ ဂ်က္ေလးမ်ားကို သက္ေသအျဖစ္ ထားခဲ့ကာ လစ္ခဲ့ရသည္ဟု သိရ၏။

သူတို႔ကား ျပႆနာမရွိ။ တနဂၤေႏြသားရဟန္းက ယမန္ေန႔ကမွ ဓမၼာရံုေစာင့္ကို ဖိနပ္အေဟာင္းစြန္႔ခဲ့၏။ ထိုဖိနပ္ကို ျပန္၍ အလႉခံလိုက္ရံုသာ။ ညီေတာ္ေမာင္ရဟန္းကလည္း ယမန္ေန႔က အေဆာင္ျပန္စဥ္ ပရိုက္ဗိတ္ဂ်က္ကို ဓမၼာရံုမွာ ေမ့ထားခဲ့၊ အေဆာင္မွ ဓမၼာရံုလာစဥ္ အျခား ပရိုက္ဗိတ္ဂ်က္ကို စီးခဲ့သျဖင့္ ကြက္တိက်၏။ အျခားႏွစ္ပါးကား ပရိုက္ဗိတ္ဂ်က္မ်ား အတူပါလာၾက၏။ ျပႆနာကား သီဟနာဒတည္း။ ဤသည္ကား မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ား မိမိအေပၚ ေတြးပူျခင္းတည္း။

မၾကာပါ။ သံုးမိနစ္ခန္႔သာထင္၏။ သံေခ်ာင္းေခါက္၏။ ဓမၼာရံုကိုပိတ္၏။ အဝင္အထြက္မရွိရ။ တစ္နာရီ တရားထိုင္။ မည္သို႔ အေရးယူသင့္ေၾကာင္း နာယကခ်ဳပ္ႏွင့္ တိုင္ပင္ၾကေတာ့၏။ သူတို႔ထံ၌ ဖိနပ္သံုးရံရွိ၏။ အေဆာင္ျပန္၍ ဖိနပ္ယူခ်ိန္မရွိ။ တစ္နာရီျပည့္ေသာ္ နာယကမ်ားေစ့ငွစြာ ေစာင့္ၾကပ္၍ တစ္ပါးခ်င္းစီထြက္ရေတာ့၏။ နာယကခ်ဳပ္ႏွင့္ ဒု-ခ်ဳပ္တို႔ကား ပို၍အေရးႀကီးေသာ ပရိုက္ဗိတ္ဂ်က္မ်ား စီထားရာ၌ရွိ၏။ နာယကခ်ဳပ္က မိမိဖိနပ္ကိုသာ မိမိစီးၾကဖို႔ ၾသဝါဒ စကားအတန္တန္မွာၾကားေတာ္မူ၏။ ဖိနပ္မရွိေသာ ရဟန္းေတာ္ ျခင္းေတာင္းထဲမွ ဖိနပ္ကို ယူ၍ စီးေလာ့ဟုလည္းမိန္႔၏။ မွန္၏။ ျခင္းေတာင္းေလးထဲ၌ ဖိနပ္သံုးရန္ရွိ၏။

သီဟနာဒထြက္ေသာ္ ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က
" ဟဲ့ သီဟနာဒ၊ ကိုယ့္ဖိနပ္ကိုယ္စီး" ဟု ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး မိန္႔၏။

"မွန္လွပါ။ ဖိနပ္နံပါတ္ (၁၁) ၊ တပည့္ေတာ္ ဖိနပ္ ဧကန္ျဖစ္ပါ၏" ဟုေလ်ာက္ထား၍ ခပ္တည္တည္ပင္ထြက္ခဲ့၏။


အတိုခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအားလံုး ကုန္ၿပီ။ ဖိနပ္ကိုယ္စီလည္းရွိၾက၏။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ျခင္းေတာင္းထဲမွ ရဟန္းေတာ္စီး ဖိနပ္မ်ားကား မည္သူပိုင္ဆိုင္ေသာ ဖိနပ္မ်ားနည္း။ ပါခ်ဳပ္၊ ဒုခ်ဳပ္ႏွင့္ နာယက မ်ားစဥ္းစားမရျဖစ္ၾကေတာ့၏။ အလြန္လ်င္ေသာ ရဟန္းငယ္မ်ားတည္း။ အေဆာင္ကို ျပန္က အနည္းဆံုးဆယ္မိနစ္ေတာ့ၾကာမည္။ ယခု သံုးမိနစ္အတြင္း ဖိနပ္ေတြ ရီပေလ့(စ္) လုပ္ၾက၏။

အျခားဖိနပ္ ႏွစ္ရံကို ေျပာခဲ့ၿပီ။ သီဟနာဒ ဖိနပ္ရပံုသာ ေျပာရန္ရွိေတာ့၏။ ဓမၼာရံုေပၚေရာက္လ်င္ေရာက္ခ်င္း ပရိုက္ဗိတ္ဂ်က္က်န္ခဲ့သည္ကို သိေသာ သီဟနာဒသည္ ဓမၼာရံု ကုဋီသို႔ဝင္ကာ ကုဋီထဲမွာရွိေသာ ဖိနပ္ကို သကၤန္းၾကားမွာ ဝွက္ၿပီး မိမိ ဖိနပ္ခၽြတ္ရမည့္ေနရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း လႈပ္ရွားလိုက္ျခင္းတည္း။

ထို႔ေၾကာင့္ ဖိနပ္ျဖင့္ သူခိုးဖမ္းရန္ၾကံေသာ နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဆရာေတာ္မ်ားအားလံုး လက္မိႈင္ခ်ရေတာ့၏။

သို႔ေသာ္ ထိုဆရာေတာ္မ်ားကလည္း ႀကီးရာမွ ငယ္သည္မဟုတ္။ ငယ္ရာမွ ႀကီးလာၾကျခင္းသာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိနပ္ျဖင့္ ဖမ္းမရေသာ္ ေနရာထိုင္ျဖင့္ ဖမ္းအံ့ဟု ေနရာထိုင္ကို ၾကည့္ေသာ္ ဂ်ပန္လိုေရးထားေသာ ေသာၾကာသားရဟန္း၏ ဘြဲ႔ကို ေတြ႔ေလေတာ့သည္။ ကံဆိုး၏။ အၾကြားသန္ေသာ ထိုေသာၾကာသားေၾကာင့္ ပိပိရိရိလႈပ္ရွားခဲ့သမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ရေတာ့၏။

အေဆာင္ျပန္ေရာက္၍ မိမိတို႔ျဖစ္အင္ကို မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားအား သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲလုပ္ေနစဥ္ ပါခ်ဳပ္ထံမွ ေခၚစာ ေသာၾကာသားထံေရာက္လာေတာ့၏။ ေသာၾကာသားသြား၍ မၾကာမီ တနလၤာသားကိုပါ ေခၚျပန္ေလ၏။ သီဟနာဒလည္း မရယ္ႏိုင္ေတာ့။ မ်ားမၾကာမီ ညီေတာ္ရဟန္းႏွင့္ တနဂၤေႏြသားရဟန္းကိုလည္း ေခၚျပန္၏။ ထို၌ ဒု-ခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က ေသာၾကာသားကို

" မင္းေဖာ္တာ မစံုေသးဘူး "
" စံုၿပီဟု ထင္ပါ၏ဘုရား " (စံုၿပီဟု မေလ်ာက္၊ ထင္၏ ဟုသာေလ်ာက္၏)

" မစံုေသး၊ ငါ့မ်က္လံုးျဖင့္ ျမင္လိုက္ရေသာ အရပ္ရွည္ရွည္၊ မ်က္မွန္ဝိုင္းဝိုင္းႏွင့္ ရဟန္းမပါေသး၊ ထိုရဟန္းကား မဟုတ္မဟတ္ေနရာတြင္ ေရွ႕တန္းကရွိလွ၏။ ေဖာ္ေလာ့။ မေဖာ့္ေသာ္ သင္တို႔အားလံုးကို ႏွင္ထုတ္အံ့ " ဒု-ခ်ဳပ္ကမိန္႔၏။

(သီဟနာဒကို မေဖာ္ၾကျခင္းကား ပါခ်ဳပါဆရာေတာ္သည္ သီဟနာဒ၏ဆရာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း ။ ဆရာတပည့္ရင္းႏွီးမႈကလည္း နီးနီးကပ္ကပ္ရွိ၏။ )

မရေတာ့ေခ်။ ေဖာ္ရေလေတာ့၏။ သီဟနာဒေရာက္ေသာ္ ထိုဒု-ခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က စံုေခ်ၿပီ။ ဤငါးပါးသာတည္းဟု ဆို၏။ သေဘာထားႀကီးေတာ္မူေသာ ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က အမိန္႔ေတာ္ခ်၏။

၁။ သင္တို႔သည္ ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳ ေရြးျခယ္ရာတြင္ မပါဝင္ေတာ့။
၂။ ယေန႔မွ စ၍ ဓမၼာရံုမွန္တံခါး အျပင္ပင္မထြက္ရ။ ထြက္ေသာ္ တကၠသိုလ္မွ ႏွင္ထုတ္ၿပီးသား ဟူ၍မွတ္ ပင္တည္း။

(စကၤာပူမွ ျပန္ေရာက္ၿပီး ရြာမွာ အလႉႀကီးေပးစဥ္ ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳေရြးရာတြင္ သင္တို႔ မပါေတာ့ဆိုသည့္ ခ်စ္ခင္ရိုေသရပါေသာ ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ကို ရြာအထိ ပင့္သြားခဲ့၏။ လိုက္လည္းလိုက္ေတာ္မူရွာ၏။ လြမ္းမိပါ၏ ဆရာအရွင္။ )

မွန္တံခါး အျပင္ကို မထြက္ရဆိုေသာ္ ေရေသာက္ဖို႔ပင္ ခက္ေတာ့၏။ ေရအိုးမ်ားက အျပင္မွာတည္း။ သို႔ေသာ္ ထိုေသာၾကာသားႏွင့္ သီဟနာဒတို႔က ႏိုင္ငံျခားသားမိတ္ေဆြမ်ား ေပါၾက၏။ ထိုမိတ္ေဆြတို႔က ထိုထိုဤဤ ျပစ္ဒဏ္ကို ရယ္ေမာၾကၿပီ။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ပူေတာ္မမူၾကပါႏွင့္။ ဆဲဗင္းအပ္၊ ပက္(ပ္)စီ၊ အလိုရွိရာ ဘုဥ္းႏိုင္ဖို႔ ဓမၼာရံုအထိ ေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ေပးပါမည္ဟု ဆိုၾကကာ လႉၾကသျဖင့္ တရားထိုင္ခန္းမွာပင္ ဘယ္ဘက္မွာ ပက္(ပ္)စီ၊ ညာဘက္မွာ ဆဲဗင္းအပ္ ၊ မထပ္ေအာင္ပင္ရွိေတာ့၏။

ပါခ်ဳပ္၏ အမိန္႔ေတာ္က မွန္တံခါး အျပင္မထြက္ရသာျဖစ္၏။ ေဖ်ာ္ရည္ဗူး မ်ားယူမလာရဟုမပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာ့ဆရာမ်ား မ်က္လံုးစပါးေမႊးစူးရန္ကား ျဖစ္ခဲ့၏။ ထိုစဥ္က ဆဲဗင္းအပ္ ၊ ပက္(ပ)စီသည္ ယခုေလာက္ မေပါေသး။

အတိုခ်ဳပ္ရေသာ္ ဤသို႔ျဖင့္ တရားစခန္းၿပီးသြား၏။
စာေမးပြဲၿပီး၍ ခရီးထြက္ရန္ ပါခ်ဳပ္ကို သြားကန္ေတာ့စဥ္….

" သီဟနာဒ၊ မင္း ဖိနပ္ ဘယ္ကရတာလည္း အမွန္ေျဖ " ဟုေမး၏ ။
“ ကုဋီထဲက ရပါသည္ ဘုရား “
“ ကုဋီထဲက ဖိနပ္က ငါကိုယ္တိုင္ ထည့္ထားတာ မင္းတို႔ စစ္ေတာ့ ငါထည့္ထားတဲ့ ဖိနပ္ကို ငါေမ့ေနလို႔ မင္းလြတ္သြားတာ “
“ ေက်းဇူးႀကီးလွပါ၏ ဘုရား “

“ ၿပီးေတာ့မွ ဒီဖိနပ္ကို သတိရၿပီး သြားရွာတာ ဖိနပ္က သူ႔ေနရာသူေရာက္ေနျပန္ေရာ ။ မင္းလက္ခ်က္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ မိသာမမိလိုက္တာ “
“မွန္ပါ။ အေဆာင္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဓမၼာရံုေစာင့္ကို စီးသြားဖို႔ေျပာၿပီး ကုဋီထဲမွာ ခၽြတ္ထားခဲ့ဖို႔ ငါးမိနစ္အတြင္းခိုင္းလိုက္တာပါဘုရား “
“ ေနာက္မလုပ္နဲ႔ ၊ သြားေတာ့ “ ဟု မိန္႔ေလေတာ့သည္။

ေနာက္မလုပ္နဲ႔ ဆိုေသာ္လည္း နားမေထာင္ခဲ့ေသာ တပည့္မိုက္အတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ရွည္ေတာ္ မူခဲ့ရေသာ ဆရာသည္ကို ရိုက်ိဳးဦးခိုက္လိုက္ရပါ၏။

မႏၱေလးႀကီးရဟန္း မလုပ္တတ္တာ သိပ္မရွိ။ မလုပ္ခ်င္တာသာရွိ၏။ ယခု ျခင္းမခတ္္ေတာ့။ ျခင္းလံုးဝယ္ၿပီး မလႉၾကရန္ ေမတၱာရပ္ခံလို၏။

( ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ဦးသုစာရိႏၵာလကၤာရအား ဤစာျဖင့္ ဦးခိုက္ပါ၏။ စကားခ်ပ္)

 သီဟနာဒ
(12-Nov-2011)


(images from internet)

ႏြားျပာႀကီးေၾကာင့္ ပြဲပ်က္တဲ့ ပန္းခ်ီဆုေပးပြဲ


ညီမေလး…ေရ

တစ္ခါက ပန္းခ်ီပညာရွင္ေတြ စုေဝးၿပီး ပန္းခ်ီကားဆု ေပးဖို႔လုပ္ခဲ့ၾကသတဲ့။ သူတို႔ ပထမဆုေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားက ႏြားႏွစ္ေကာင္ ေဝွ႕ေနတဲ့ကား တဲ့ကြဲ႔။ ႏြားတစ္ေကာင္က ရွဳံးလို႔ ထြက္ေျပးတဲ့ပံုပါ။ ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက ႏြားျပာႀကီးကို ပန္းခ်ီဆုေပးပြဲသြားလားလို႔ေမးတယ္။ ပန္းခ်ီဆိုတာ ေျပာင္းဖူးပင္ စိုစိုလားလို႔ေတာင္ ႏြားျပာႀကီးက ေငါ့လိုက္ေသးသတဲ့။ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဒါေပမယ့္ ပထမဆု ရထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားက ႏြားအေၾကာင္းေရးထားတာကြ။ ဒါေၾကာင့္မင္းမ်ားစိတ္ဝင္စားမလားလို႔ ေမးမိတာလို႔ ေျပာေတာ့မွ…

“ေဆာရီးပဲ ခ်စ္ေကာင္ေလးရာ ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားတယ္” ဆိုၿပီး သူတို႔ ပန္းခ်ီဆုေပးပြဲသြားၾကသတဲ့။


ေကာင္ေလးက ႏြားျပာႀကီးကို စီးလို႔ေပါ့။ ပုေလြတစ္ေခ်ာင္းလဲပါတယ္။ ယံုခ်င္ယံု၊ မယံုခ်င္ေန။ ေကာင္ေလးက ဗြန္ဂ်ိဳဗီရဲ႕ Santa Fe သီခ်င္းကို ပုေလြေလးနဲ႔ ညည္းလို႔တဲ့။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ေတာင္ “ကႏၱာရခရီးသည္” မပြားရေသးဘူးတဲ့။

ေရာက္ၿပီဆိုပါေတာ့ကြယ္။ ပထမဆုရထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသတဲ့။ အလင္းအေမွာင္ ေဆးေရာင္အစပ္ ဘာမွ ေျပာစရာမလိုဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ႏြားျပာႀကီးက စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းရမ္းလိုက္သတဲ့။

“မစြံလိုက္တာ ေကာင္ေလးရာ..”

“ ေအး၊ ငါလည္းေတြ႔တယ္ကြ၊ ေျပာမွေတာ့ရမယ္” ဆိုၿပီး

“လူႀကီးမင္းတို႔ခင္ဗ်ာ၊ ဒီပန္းခ်ီကားႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏြားေက်ာင္းသား အျမင္မွာေတာ့ သဘာဝသိပ္မက်ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏြားျပာႀကီး ကလည္း အဓိပၸါယ္မရွိဘူး ေျပာေနပါတယ္”

“ေပစုတ္စုတ္ေကာင္က ဘာေတြလာေျပာေနတာလည္း”

“ရွဳံးလို႔ ထြက္ေျပးတဲ့ ႏြားရဲ႕ အမွီးက ေထာင္ေနလို႔ပါဗ်ာ။ တကယ္ဆို အမွီးကုတ္ၿပီး ထြက္ေျပးရတာပါ”

“ ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာသိလို႔လည္း။ ဒီမွာ ထိတ္ထိတ္ႀကဲ ဆရာႀကီးေတြ ပါတယ္။ အရူး”

သူခ်စ္တဲ့ ေကာင္ေလးကို “အရူး” လို႔ေျပာေတာ့ ႏြားျပာႀကီးက စိတ္ဆိုးသြားသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အနီးမွာရွိတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္ကို လိုက္ေဝွ႕လိုက္တာ အဲဒီႏြားေလး အမွီးကုပ္ၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့သတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ပညာရွင္ေတြက လက္ခံသြားၾကသတဲ့။

တစ္ေယာက္တစ္ေလက လြဲရင္ေတာ့ အဲဒီပညာရွင္ေတြဟာ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးၾကပါတယ္ တဲ့ကြဲ႔။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ သြားၿပီဗ်ာ ။ ဘယ္ပံုကို ဆုေပးမယ္ဆိုတာကေတာ့ လူႀကီးမင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဆံုးျဖတ္ရမွာပါ” ဆိုၿပီး ႏြားျပာႀကီးကို စီးၿပီး ျပန္သြားသတဲ့။ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီးမနာလို ျဖစ္ေနတာက “ကိုယ္စီးတဲ့ျမင္း အထီးမွန္း အမမွန္းမသိ” ဆိုတဲ့ စကားပံုတဲ့ကြဲ႔။ သူက ေနရာဝင္ယူမလို႔ လုပ္ေနတုန္း ေကာင္ေလးစီးလာတာက ျမင္းလည္းမဟုတ္ ႏြားႀကီးေလ။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ႔ႏြားႀကီးကို အထီးမွန္း သိတာေပါ့။ စကားပံုေနရာမရျဖစ္သြားတာ။

ဒါပါပဲ ညီမေလးရယ္။ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ ေမာ္ရယ္က ဘာညာဆိုတာေတြ လုပ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ပ်င္းလို႔။

ၿပံဳးဖို႔ေရးတာ။ ခ်စ္လို႔ ။ သိပ္စဥ္းစားမေနနဲ႔။ မၿပံဳးလိုက္ရပဲေနဦးမယ္။

ကမၻာ့အဆင့္ ပညာေရးကို ဘယ္လုိ႐ွာေဖြၾကည့္မလဲ ( The Smartest Kids in the World)


ကမၻာ႔အေတာ္ဆုံး ကေလးမ်ား
By Amanda Ripley

အခန္း (၃)
How to spot a world-class education
ကမၻာ့အဆင့္ ပညာေရးကို ဘယ္လုိ႐ွာေဖြၾကည့္မလဲ


သတင္းသမားအမ်ားစုလိုပါပဲ၊ ကၽြန္မကလည္း ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ တစ္ပုဒ္ကို ဆက္စပ္ေပးၿပီး စာဖတ္ သူကိုယ္တုိင္ ေကာက္ခ်က္ခ်တာကို ပုိသေဘာက်ပါတယ္။ ဒီနည္းက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ ပုိေကာင္းပါ တယ္။

          ဒါေပမဲ့လို႔ ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ ေတြ႕ခဲ႔တဲ့ မိဘတုိင္းကေတာ့ သူတုိ႔ဘ၀အတြက္ တကယ္ အေရးပါမယ့္ ကၽြန္မဆီက တိက်တဲ့အေျဖကို ေတာင္းတတ္ၾကတယ္။ စူပါမားကတ္မွာေတြ႕လည္း ေမးၾကတယ္။ အားကစားကြင္းေတြမွာေတြ႕လည္း ေမးၾကတယ္။

          ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိဘတုိင္းမွာပဲ ကိုယ့္ကေလးကို ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ထားမယ္ဆုိတဲ့ ေ႐ြးခ်ယ္ ခြင့္ ႐ွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္က သိပ္ၿပီးခက္ခဲတာ မဟုတ္သလို သိပ္လည္း မလြယ္ ကူလွပါဘူး။ အခု ေျပာျပမွာေတြက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိခ်င္ေနတဲ့ကိစၥအတြက္ ကၽြန္မ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားေျဖဆုိလုိက္ တဲ့ အေျဖေတြပါပဲ။

          ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီတုိင္းဟာ မတူကြဲျပားပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ အျခားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အခ်ာ္ဆံုးလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးအတြက္ စည္းကမ္းလည္း ေသ၀ပ္၊ သက္၀င္လႈပ္႐ွားမႈလည္း႐ွိ၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ပညာေရး အျပည့္အ၀ ရရွိႏိုင္မယ့္ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ၾကရာမွာေတာ့ ေမးစရာေမးခြန္းေတြလည္း ႐ွိေနပါ တယ္။

          အခု ကၽြန္မေျပာျပမွာေတြကေတာ့ ကမၻာ့တုိ္က္ႀကီးေလးတိုက္လံုးက ေက်ာင္းေတြကို ေျခဆန္႔ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာေတြ၊ မိဘေတြနဲ႔ ေျပာရင္း၊ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မ ႐ွာေဖြယူခဲ့တဲ့ ဗဟုသုတေတြကေန ျဖန္႔ေ၀ေပးခ်င္တဲ့ အေျခခံအေရးပါတဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔စကားေျပာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္မထက္ေတာ္သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေတြဟာ အျပည့္အစံုမဟုတ္ေပမဲ့ ဒါေတြကေန အစပ်ိဳးယူလို႔ေတာ့ ရပါလိမ့္မယ္။


ေက်ာင္းသားေတြကိုေလ့လာပါ

ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ အေျခအေနကို သိခ်င္ရင္ သူမ်ားဆီကရထားတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ အားလံုးကို ေမ့ထားလုိက္ပါ။ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာမိဘ မိတ္ဆံုစားပြဲေတြလား။ ေက်ာင္းရဲ႕ပညာေရးနဲ႔ မဆုိင္ လွပါဘူး။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အသံုးစားရိတ္ေတြလား။ ဒါလည္း သိပ္မဆုိင္လွပါဘူး။ တစ္ကမၻာလံုးက ေက်ာင္းေတြကိုၾကည့္ရင္ ေငြေၾကးသံုးစြဲမႈဟာ ပညာေရးေကာင္းမြန္လာေစရမယ္လို႔ အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္ပါ ဘူး။ ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသားေတြ ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ႏုိင္ငံတုိင္းဟာ အေမရိကန္ေလာက္ ပညာေရး စရိတ္ မသံုးစြဲတဲ့ ႏုိင္ငံေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒါျဖင့္ စာသင္ခန္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားဦးေရ ပမာဏလား။ အလြန္ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ စာသင္ခန္း ကလြဲရင္ လူေတြထင္ထားသေလာက္ ဒါလည္း အေရးမပါလွပါဘူး။ အမွတ္အမ်ားဆံုးရတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက စာသင္ ခန္းေတြဟာ အေမရိကန္က စာသင္ခန္းေတြထက္ ႀကီးေန၊ ပိုမ်ားေနတာခ်ည္းပါပဲ။ သင္ၾကားျပသမႈ အရည္ အေသြးဟာ စာသင္ခန္းပမာဏထက္ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ သုေတသနေတြက ေျပာျပေနပါတယ္။

စာေမးပြဲဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္ကေတာ့ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလည္း ႏုိင္ငံတုိင္းရဲ႕ အေျခအေနကို သံုးသပ္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ စာေမးပြဲစစ္ေဆးပံု ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမြန္ သလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ေလ့လာခဲ့တာအျပင္ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဘယ္လုိ အရည္ေသြးေတြ ထပ္ေဆာင္းေပးႏုိင္မလဲ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့။ အေမရိကန္ရဲ႕ေက်ာင္းတုိင္းမွာ ဒီလုိအခ်က္အလက္ေတြ အားလံုး႐ွိပါတယ္။ လူသိ႐ွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္မျပတာပဲ ႐ွိပါတယ္။

ဒါေတြအစား ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ အရည္အေသြးကိုသိခ်င္ရင္ စာသင္ေနခ်ိန္မွာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး စာသင္ခန္းေတြကို ေလ့လာပါ။

စာသင္ေက်ာင္းထဲကို ေရာက္မိၿပီဆုိရင္ ဘယ္ေနရာမွာ ေလ့လာၾကည့္ရမယ္ဆုိတာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘတုိင္းဟာ စာသင္ခန္းေဘးမွာ႐ွိတတ္တဲ့ ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေလ့လာမိ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အၾကံဉာဏ္က ေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္႐ႈေလ့လာပါ။

ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ဂ႐ုစိုက္ပါ။ သူတုိ႔ ဘာေတြလုပ္ေနတတ္သလဲ။ ႀကိဳးစားပန္းစား ႐ွိရဲ႕လားဆုိတာ ေလ့လာပါ။ ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြဘာေတြကို ဖတ္ၾကည့္မေနပါနဲ႔။ ကေလး ေတြ အမွန္တကယ္ သင္ၾကားေနခ်ိန္ဟာ ဆရာေတြရဲ႕ အခန္းကသိပ္မပါ၀င္ဘဲ သူတုိ႔အုပ္စုအခ်င္းခ်င္း ဆူညံေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အညံ့ဖ်င္းဆံုး စာသင္ခန္းတခ်ိဳ႕ဟာ လူႀကီးေတြ အပန္းေျဖ တဲ့အခန္းလို တိတ္ဆိတ္ၿပီး သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္ေနတတ္ပါတယ္။

          စနစ္တက်ရွိတဲ့စာသင္ခန္းဟာ စနစ္တက် ရွိပံုေပၚတယ္ဆုိတာကိုလည္း သတိရေပးပါ။ တကယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ သူတို႔ဖတ္စာအုပ္ေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ ကြက္လပ္ျဖည့္တာသာ ျဖစ္ၿပီး ေလ့လာေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခါတခါ ေက်ာင္းသားေတြ မသက္မသာ ခံစားေနရတာမ်ိဳးလည္း ႐ွိသင့္ပါတယ္။ ဒါက ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ကို စိတ္သာမပ်က္ေစပါနဲ႔။ သူတုိ႔စိတ္ပ်က္ရင္ သူတုိ႔အခ်င္း ခ်င္း အကူအညီေပးႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတာက ပိုၿပီးအလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကို ကစားခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ေတြ အၾကာႀကီး ေပးမထားသင့္ပါဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ အေရးႀကီးတယ္၊ အျမန္လုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိစိတ္ရွိ ေနသင့္ပါတယ္။

          ဆရာ့အေပၚမွာ အာ႐ံုစိုက္ေနဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ ကမၻာ့အေကာင္းဆံုး စာသင္ခန္းေတြက ဆရာတခ်ိဳ႕ဟာ ႏႈတ္နည္းတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘူးဆုိရင္လည္း ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြလည္း ႐ွိေနႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ေတာင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ရွင္တုိ႔ ခဏေရာက္ၿပီး ဆရာ့အေပၚ မွာ ထားရွိတဲ့အျမင္ဟာ တစ္ႏွစ္လံုး ဆရာနဲ႔အတူေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ သူ႕ဆရာအေပၚထား႐ွိ တဲ့ အျမင္ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူးဆုိတာ သတိရပါ။

          ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံတုိင္းမွာ ေလ့လာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ စာသင္ခန္းထဲ၀င္အသြားမွာ ကၽြန္မ ကို ေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္ေလာက္အာ႐ံုစိုက္သလဲ။ စာထဲမွာ၀င္စားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကၽြန္မကို သိပ္အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔မွာ ပိုၿပီး အာ႐ံုစုိက္စရာေတြ ႐ွိေနပါတယ္။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေလးေတြကေတာ့ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပတာမ်ိဳး၊ လက္ျပတာမ်ိဳး၊ ကၽြန္မႏွာေခ်ရင္ တစ္႐ွဴးထုတ္ေပးတာ မ်ိဳးအထိ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔စိတ္ဟာ သင္ခန္းစာထဲကထြက္ေျပးဖုိ႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနၾကတာမ်ိဳးပါ။

          စာသင္ခန္းထဲမွာ ပ်င္းရိေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သင္ခန္းစာအေပၚ ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ျခင္းဟာ မူလတန္းကေန တကၠသိုလ္အဆင့္ထိ ႐ွိေနပါတယ္။ အေမရိကန္က စာသင္ခန္းထဲမွာဆုိရင္ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ သူမလက္ေမာင္းေပၚမွာ ႏွင္းဆီပြင့္တစ္ပြင့္ပံု က်က်နနေရးဆြဲေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သူမလုပ္ ေနပံုဟာ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွိလြန္းလွပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔စာသင္ခံုေအာက္မွာခ်ထားတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါကေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခႏၶာ ကိုယ္အထက္ပိုင္းကေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ လႈပ္မေနပါဘူး။

          ကၽြန္မ ဖင္လန္ႏိုင္ငံမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာရွိတဲ့ ျပဴတင္း ေပါက္လိုက္ကာကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာ သူ႔ကို တစ္ေနရာရာကို သယ္ေဆာင္သြားမယ့္ ေလထီးတစ္ခုကို ၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးပါ။ ကိုရီးယားမွာေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ စိန္ေျပနေျပ အိပ္ေနတတ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကို ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က ခံုေပၚေခါင္းတင္ၿပီး အိပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ေခါင္းအံုးေတာင္ပါေသးတယ္။ ကိုရီး ယားဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံက ပ်င္းရင္ အိပ္၊ အိပ္ၿပီးရင္ တစ္ညလံုး ျပန္ၿပီးေလ့လာဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ိဳးပါ။

          ေက်ာင္းသားေတြ ပ်င္းရိတယ္ဆုိရာမွာ အေၾကာင္းတရားေတြက မတူတတ္ၾကပါဘူး။ တစ္ေက်ာင္းထဲ မွာ႐ွိတဲ့ စာသင္ခန္းခ်င္းေတာင္ မတူၾကပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ပ်င္းရိတယ္ဆုိတာဟာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ဆုိတာထက္ ခၽြင္းခ်က္လို႔ပဲ မွတ္ယူရမွာပါ။ စာသင္ခန္း ငါးခန္းေလာက္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိ႔ ေက်ာင္းသားကိုးေယာက္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္က စာကို စိတ္မ၀င္စားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တစ္ေယာက္စႏွစ္ ေယာက္စကသာ စာကို စိတ္မ၀င္စားတာဆုိရင္ အဲဒီေက်ာင္းဟာ ႐ွင္တုိ႔ကေလးကို ေက်ာင္းအပ္သင့္တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပါပဲ။

(ဆက္ရန္)
ဇင္ေ၀ေသာ္