ေျပာင္းလဲေရးကာလမို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ အရင္က ဒီေက်ာင္းမွာ ျမန္မာ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ တရားပြဲေတြကို လက္ခံတယ္။
ျမန္မာဆိုေတာ႔ တရားပြဲၿပီးရင္ ေက်ာင္းအတြက္ နဝကမၼလွဴေပါ႔၊ အဲဒီ နဝကမၼက တျခားေနရာေတြမွာ ေပးရတဲ႔ အခန္းငွားခထက္ ပိုမ်ားေန တတ္တယ္။
ဒါနဲ႔ ေျပာရတယ္။ ဒီမွာလုပ္ေတာ႔ လူမႈေရးပါလာတယ္၊ ဟို မ်က္ႏွာၾကည့္ရ ဒီ မ်က္ႏွာၾကည့္ရေတြ ရွိလာတယ္။ (အလကား မဟုတ္ဘဲ အားနာေနရ)
ကိုယ္႔ဘာသာကို အျခားေနရာမွာ အခန္းငွားၿပီး ခပ္ရွင္းရွင္းလုပ္ၾကပါလား၊ မ်က္ႏွာမပူရဘူး ေပါ႔လို။ မရပါဘူး။
ဒါနဲ႔ အားလုံးကို ပိတ္ထည့္လိုက္တယ္၊ တခါတခါ ရက္စက္လိုက္မွ။ အခု ေနရာရွာၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္။
ေစာေစာက စာအုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ေခၚေပးေတာ႔ "ေမတၱာလက္ေဆာင္ အလကားေပးတာပါ၊ အလကား မယူခ်င္ဘူးဆိုမွ ၅ ေဒၚလာကေန ၁၅ ေဒၚလာအထိ လွဴပါ" ေျပာထားလ်က္နဲ႔ သကၤန္း ဝယ္လာသူ၊ သစ္သီး ဝယ္လာသူေတြက ပါေသးတယ္။ မခက္ေပဘူးလား။
သစ္သီးနဲ႔ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ေျပာထည့္လိုက္တယ္။ ၅ ေဒၚလာဆိုရင္ ေရေဘးထဲ ထည့္လို႔ရတယ္၊ သစ္သီးကေတာ႔႔ ဒီမွာလည္း ပိုေနလို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဆြံ႕အ နားမၾကားေက်ာင္းကို ျပန္လွဴၾကရတာ။ အဲဒီ ကေလးေတြ စားရေတာ႔ ကုသိုလ္ရတာေပါ႔ကြာ လို႔။
သူ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတယ္။ ပ်က္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကစ္ရင္ေတာ ဒဲ႔ ပဲ။ ႏိုင္ငံက မြဲလွၿပီ၊ လက္ေတြ႔ က်ပါမွေပါ႔။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၊ လီကြမ္းယုတို႔ ေဒၚစုတို႔ကို သေဘာက်တာ အဲဒါပဲ။ သူတို႔က ကစ္ရင္ေတာ႔ "ဒဲ႔" ပဲ။ ေတာင္ေတာင္အီအီ မပါဘူး၊ ႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ရင္ ေန။ ေဒၚစု ေျပာခ်လိုက္ရင္ တခ်ိဳ႕ ခါခါထြက္သြားတာ၊ သူေျပာတာ က ရိုးရိုးေလး၊ ဒါေပမဲ႔ ဒဲ႔။
ဒီေလာက္ "ဒဲ႔" ကစ္ေနတဲ႔ၾကားက ေခ်ာ္ထြက္သြားတာလည္း ရွိေနတတ္ေသးရဲ႕။
ဘုန္းဇင္
