Love & Marriage

Love ဆိုတာ "blind" ျဖစ္ၿပီး Marriage က "eye opener" ပါ

Love ဆိုတာ လမ္းေပၚမွာ လက္တြဲေလ်ွာက္တာျဖစ္ၿပီး
Marriage ကေတာ႔ လမ္းေပၚမွာ အျငင္းပြားရမႈပါ။

Love ဆိုတာ စိတ္ႀကိဳက္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူတူျဖစ္ၿပီး
Marriage ကေတာ႔ အိမ္ကို အထုပ္ဆြဲလာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

Love ဆိုတာ ဆိုဖာေပၚ ကစားက်ီစယ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး
Marriage ကေတာ႔ ဆိုဖာေပၚေရာက္တာနဲ႔" ေခါ" ကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းပါ။

Love က ကေလးယူဖို႔အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတာျဖစ္ၿပီး
Marriage ကေတာ႔ ကေလးေတြနဲ႔ေဝးရာ (ခဏပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ထြက္ေျပးလိုမႈ တစ္ခုပါ။

Love ဆို ေစာေစာ အိပ္ယာဝင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး
Marriage ကေတာ႔ ေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းပါ။

love မွာ တီဗြီအတြက္ ေနရာမရွိေပမဲ႔
Marriage ကေတာ႔ ရီမုတ္ ကြန္ထရိုး လုေနရျခင္းပါ။

Love ဆိုတာ ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ ပိုက္ႏွစ္ေခ်ာင္းစိုက္တာျဖစ္ၿပီး
Marriage ကေတာ႔ "နင္႔ဗိုက္က မျပည့္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးလား" ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အႏွစ္ခ်ပ္ေတာ႔
"Love ဆိုတာ "blind" ျဖစ္ၿပီး Marriage က "eye opener" ပါ။

အီးေမးပါ။ မူရင္း လင္႔ခ္ လာမေမးပါနဲ႔၊ မသိဘူး။

Read more

ေငြနဲ႔ အရင္းအျမစ္

"ကုန္သေလာက္ပဲမွာပါ၊ မွာသေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔ေပးတယ္ဆိုေပမဲ႔ ေငြကသာ ခင္ဗ်ားတို႔ေငြျဖစ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ျဖဳန္းတီးတဲ႔အရင္းအျမစ္ေတြက လူသားတစ္ရပ္လုံး နဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္" (ဂ်ာမန္အရာရွိ)

အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံ၊ ဟမ္းဘတ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္စဥ္ကပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္႔ မိတ္ေဆြ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဟင္းတစ္ခြက္စီ၊ ဘီယာတစ္လုံးစီနဲ႔ ညစာစားေနၾကတဲ႔ လူငယ္အတြဲတစ္တြဲကို ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဒီေလာက္ အစားအေသာက္ေလးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ရိုမက္တစ္ဆန္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ရွိေနပါတယ္။ အျခားစားပြဲတစ္လုံးမွာလည္း စားစရာအနည္းငယ္နဲ႔ အဘြားႀကီး အုပ္စုကို ေတြ႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြက စားစရာေတြမွာတယ္၊ မၾကာဘူး၊ စားစရာေတြေရာက္လာ တယ္။ သြားစရာကရွိေနေတာ႔ အကုန္မစားေတာ႔ပဲ စားပြဲထိုးကို ေခၚ၊ ေငြရွင္းၿပီး ထြက္ခဲ႔ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆိုင္ကထြက္ေတာ႔ အဂၤလိပ္လို ေနာက္ကေန လွမ္းေခၚသံ ၾကားလိုက္ ရတယ္။ အဘြားႀကီးေတြက လွမ္းေခၚတာ။ စားစရာေတြ မွာၿပီး ကုန္ေအာင္မစား လို႔ တဲ႔။
က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြက ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုသြားတယ္။ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္မွာတာ မကုန္ေတာ႔ ဘာျဖစ္ေသးလဲ လို႔လည္း ျပန္ေျပာတယ္။
ဒီမွာပဲ သူတို႔အထဲက တစ္ေယာက္က တစ္ေနရာရာကို ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။
မၾကာမီမွာပဲ လူမႈလုံၿခဳံေရးအရာရွိေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြကို ဒဏ္ေငြ ငါးဆယ္ အေဆာင္ခိုင္းပါတယ္။
သူရွင္းျပတာက
"ေနာက္ဆို ကုန္သေလာက္ပဲမွာပါ၊ မွာသေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔ေပးတယ္ဆိုေပ မဲ႔ ေငြကသာ ခင္ဗ်ားတို႔ေငြျဖစ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ျဖဳန္းတီးတဲ႔အရင္းအျမစ္ေတြက လူသားတစ္ရပ္လုံးနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ရိကၡာျပတ္လပ္ၿပီး စားရာမဲ႔ ေသာက္ရာမဲ႔လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆိုတာ သတိရပါ" တဲ႔။

ဒါဟာ ကမၻာမွာ အခ်မ္းသာဆုံံးစာရင္းဝင္ ဂ်ာမဏီရဲ႕ စာနာေထာက္ထားမႈပါပဲ။ က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြဆိုုရင္ အျမင္မွန္ရသြားၿပီး အရာရွိကိုေရာ အဘြားႀကီးေတြကို ပါ ေတာင္းပန္စကား ေျပာမဆုံးေပါင္ ျဖစ္ေနရွာတယ္ေလ။
ဒီစာဖတ္သူတိုင္း ဒီအျမင္ေလးရသြားရင္ က်ေနာ္တို႔ ကမၻာ႔ရိကၡာေတြ အမ်ားႀကီး ေခၽြတာၿပီးသားျဖစ္သြားမွာပါ။

(အီးေမးကို အဆင္ေျပသလို ဘာသာျပန္ထားတာပါ)

MONEY IS YOURS BUT RESOURCES BELONG TO THE SOCIETY.

Germany is a highly industrialized country. It produces top brands like Benz, BMW, Siemens etc. The nuclear reactor pump is made in a small town in this country. In such a country, many will think its people lead a luxurious life. At least that was my impression before my study trip.

When I arrived at Hamburg, my colleagues who work in Hamburg arranged a welcome party for me in a restaurant. As we walked into the restaurant, we noticed that a lot of tables were empty. There was a table where a young couple was having their meal. There were only two dishes and two cans of beer on the table. I wondered if such simple meal could be romantic, and whether the girl will leave this stingy guy.

There were a few old ladies on another table. When a dish is served, the waiter would distribute the food for them, and they would finish every bit of the food on their plates.

We did not pay much attention to them, as we were looking forward to the dishes we ordered. As we were hungry, our local colleague ordered more food for us.

As the restaurant was quiet, the food came quite fast. Since there were other activities arranged for us, we did not spend much time dining. When we left, there was still about one third of unconsumed food on the table.

When we were leaving the restaurant, we heard someone calling us. We noticed the old ladies in the restaurant were talking about us to the restaurant owner. When they spoke to us in English, we understood that they were unhappy about us wasting so much food. We immediately felt that they were really being too busybody.

"We paid for our food, it is none of your business how much food we left behind," my colleague Gui told the old ladies.

The old ladies were furious. One of them immediately took her hand phone out and made a call to someone. After a while, a man in uniform claimed to be an officer from the Social Security organization arrived. Upon knowing what the dispute was, he issued us a 50 Mark fine. We all kept quiet. The local colleague took out a 50 Mark note and repeatedly apologized to the officer.

The officer told us in a stern voice, "ORDER WHAT YOU CAN CONSUME, MONEY IS YOURS BUT RESOURCES BELONG TO THE SOCIETY. THERE ARE MANY OTHERS IN THE WORLD WHO ARE FACING SHORTAGE OF RESOURCES. YOU HAVE NO REASON TO WASTE RESOURCES.”

Our face turned red. We all agreed with him in our hearts. The mindset of people of this rich country put all of us to shame. WE REALLY NEED TO REFLECT ON THIS. We are from a country which is not very rich in resources. To save face, we order large quantity and also waste food when we give others a treat.

THIS LESSON TAUGHT US A LESSON TO THINK SERIOUSLY ABOUT CHANGING OUR BAD HABITS.

My colleague photostated the fine ticket and gave a copy to each of us as a souvenir. All of us kept it and pasted on our wall to remind us that we shall never be wasteful.

Please circulate so that our society would be enriched.

Read more

ဆူးေလေစတီေတာ္ကို ဖူးေတြ႕ရတိုင္း

(အီးေမးစာ)

ဦးခ်န္ထြန္းကို ရခိုင္ျပည္နယ္၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕ ေရႊစလြယ္ရ သူေဌးႀကီး ဦးရဲေက်ာ္ သူ၊ ေဒၚသံဒါျဖဴတို႔မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသန္႔စင္ၿပီး၊ အေဖ့ေျခရာနင္းခဲ့၍ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံသာမက ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ား တလြားအထိပင္ သူ၏အရွိန္အ၀ါ လႊမ္းမိုးခဲ့ေသာ နာမည္ႀကီး ဥပေဒပါရဂူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။

ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ဥပေဒဘြဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ျဖစ္ေသာ (၁၈၈၁) ခုႏွစ္တြင္ ေရာ မဥပေဒဘာသာရပ္၊ ဥပေဒအတတ္ပညာ ဘာသာရပ္၊ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတို႔ ၏ ေရွးေဟာင္းထံုးတမ္းစဥ္လာဘာသာရပ္မ်ား အားလံုးမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုး ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့၍ ၀ိတိုရိယ ဘုရင္မႀကီးကိုယ္တိုင္ ၀ိတိုရိယေရႊတံ ဆိပ္ဆုကို ခ်ီးျမင့္ခဲ့သည္။ ဘာသာရပ္တိုင္းတြင္ ထူးခၽြန္ဆု(ဂုဏ္ထူး)ရရွိခဲ့၍ ဘာသာရပ္တစ္ခုလွ်င္ ထိုေခတ္က ေပါင္စတာလင္ (၁၀၀)စီ ခ်ီးျမင့္ျခင္း ခံရသူျဖစ္သည္။ ဦးခၽြန္ထြန္း ရရွိခဲ့ေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အမွတ္မ်ိဳးကို ဒုတိ ယ ကမၻာစစ္ျဖစ္ခဲ့ေသာအခ်ိန္ထိ ေနာက္ထပ္ ထိုဆုမ်ိဳးရရွိသူ လံုး၀(လံုး၀) မရွိခဲ့ဟုသိရသည္။
ရန္ကုန္သို႔ျပန္လာၿပီး ၀ိတိုရိယဘုရင္မဆုကို လည္ပင္းတြင္ ဆြဲ၍သြားလွ်င္ ဦးခ်န္ထြန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆံုမိေသာလူတိုင္းသူ႕ကို အေလးျပဳၾကရ သည္။ စက္ဘီးစီးလာသူ ျဖစ္ေနလွ်င္ စက္ဘီးမွဆင္းၿပီး ရပ္၍ အေလးျပဳၾက ရသည္။

၀ိတိုရိယ ဘုရင္မႀကီးက သူတို႔အုပ္စိုးေသာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားထဲမွ ဤမွ်ေ လာက္ ပညာေတာ္ေသာ ကေလးမ်ိဳး ရွိသည္ကို တအံတၾသ ျဖစ္မိသည္ဟု သိရသည္။ ေတြ႕ခ်င္လြန္း၍ အေခၚခံရေသာ ေမာင္ခ်န္ထြန္း ကို ဘုရင္မ ႀကီး က လက္ဆြဲႏုတ္ဆက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ ဧည့္ခံပြဲႏွင့္ ဧည့္ခံခဲ့သည္။ ၀ိတိုရိ ယ ဘုရင္မႀကီးဆုကို သူကိုယ္တိုင္ ခ်ီးျမွင့္ၿပီးဘုရင္မႀကီး၏ သားေတာ္ႏွင့္ ေတာ္ ၀င္နန္းသံုး ျမင္းရထားကို အတူစီးခြင့္ရေသာ ဆုလည္း ပါ၀င္သည့္အျပင္ နန္းေတာ္ထဲ အခ်ိန္မေရြး ၀င္ထြက္သြားလာႏိုင္ခြင့္ အခြင့္ အေရးကိုပင္ ဘုရင္မက ေပးအပ္ခဲ့သည္ဟု သိရပါသည္။ ဦးခ်န္ထြန္းသည္ အဂၤလန္တြင္ေနစဥ္ The Nature and Value of Jurisprudence စာအုပ္ကို Messrs Sweet And Maswell စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသးသည္။ ယင္း စာအုပ္သည္အလြန္လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့၍ တတိယအႀကိမ္ထိပင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ရ သည္ဟု သိရပါသည္။ ဦးခ်န္ထြန္း ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ Leading Cases in Burmese Law စာအုပ္ႏွင့္ BurmeseBuddhist Law စာအုပ္(၂) အုပ္ကို ေရးသားခဲ့သည္။ ယင္းစာအုပ္ (၂)အုပ္သည္ ယေန႔ထက္တိုင္ျမန္မာ တရားေရးဌာနတြင္ လက္သံုး (Manual) အျဖစ္ အသံုျပဳေနဆဲဟု သိရပါ သည္။
ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ စီမံကိန္းခ်၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေခတ္မီၿမိဳ႕ေတာ္ျပဳ လုပ္ခဲ့ရာ အကြက္ရိုက္ၿပီး အိမ္ရာတိုက္တာမ်ား ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ယခု သိမ္ႀကီးေစ်းေနရာတြင္ဆူးေလေစတီေလာက္ႀကီးေသာ“က်ိဳက္ျမတ္သံခ်ိဳ”
ေစတီတစ္ဆူ ရွိခဲ့သည္ကို လမ္းႏွင့္မလြတ္၍ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း အားလံုးနီးပါးကို အကြက္မ်ား ခ်ရာတြင္မလြတ္ ဆိုၿပီး ယခုလမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္ က်ံဳးႀကီးလမ္း သရက္ေတာဥယ်ာဥ္အတြင္း စုေပါင္း၍ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့သည္။ (ယေန႔တိုင္ သရက္ေတာ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ထိုစဥ္ကအမည္အတိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။)

ဒုတိယအႀကိမ္ လမ္းမ်ားတိုးခ်ဲ႕ရာတြင္ လမ္းမလြတ္ဟုဆိုၿပီး ဆူးေလေစတီ ကို ယခုေနရာမွ အျခားေနရာသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းရန္ အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္ၿပီး
ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုစဥ္က ၿဗိတိသွ်အရာရွိမ်ား တင္ျပခ်က္တြင္ ေနာက္ အႏွစ္ (၅၀-၁၀၀) အတြင္း ရန္ကုန္ၿမိဳၾကီးသည္ ကမၻာ့အဆင့္မီ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္လာမည္ျဖစ္ရာ ပတ္ခ်ာလည္၀ိုင္းရံလ်က္ ရွိေသာ မိုးထိျမင့္ မား သည့္ တိုက္တာ အေဆာက္အအံုမ်ား၏ ေအာက္ ေရာက္ေနမည္ ျဖစ္ပါ၍ မသင့္ေလ်ာ္ဟု အေၾကာင္းျပခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားစိတ္ႀကိဳက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေနရာတစ္ခုသို႔ ေရြး၍ ပံုတူေဆာက္လုပ္ေပးမည္ဟု အေၾကာင္းျပခဲ့ပါသည္။ ယင္းကိစၥကို အဂၤလိပ္အရာရွိမ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာ အရာရွိမ်ားက ကန္႔ကြက္သူမရွိ သေဘာတူခဲ့ပါသည္။

ဦးခ်န္ထြန္းတစ္ေယာက္သာ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ကန္႔ကြက္ ပါေတာ႔သည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္တြင္ အထက္မွခ်မွတ္ေသာ အမိန္႔တစ္ခုကို လုပ္သင့္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သင့္သည္ျဖစ္ေစ မေျပာရဲေသာေခတ္ ျဖစ္ပါ သည္။ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ေၾကာက္သည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ မည္သူမွ် ဦးခ်န္ထြန္းဖက္မွ မားမားမတ္မတ္ရပ္၍ ေျပာမည့္သူ မရွိခဲ့ပါ။ ဦးခ်န္ထြန္း စကား လံုး၀အရာမေရာက္ခဲ့ပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာတြင္ ဘုရားတည္ၿပီးလွ်င္ ေရႊ႕ေျပာင္းျခင္း ဖ်က္ျခင္း ျပဳလုပ္ရိုးထံုးစံမရွိဟု တင္ျပခဲ့ ပါသည္။

အလားတူ အဂၤလန္ကိုေခတ္မီၿမိဳ႕ေဆာက္လုပ္စဥ္ကလည္း Square Building အ၀ိုင္းကိုေရွးေဟာင္းအေဆာက္အအံု တစ္ခုအေနျဖင့္ “ဘာေၾကာင့္ခ်န္ထားခဲ့သလဲ”
လို႔ အေရးဆိုခဲ့ပါေသးသည္။ ဦးခ်န္ထြန္း ကန္႔ကြက္ခ်က္မ်ားသည္ လံုး၀ အရာမေရာက္ခဲ့၍ စေနေထာင့္မွစ၍ ဆူးေလေစတီကို ဖ်က္ပါေတာ့သည္။

ဦးခ်န္ထြန္းကအာဂသတၱိရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ လုပ္ရဲေသာသတၱိရွိသည္။ အလုပ္ျပဳတ္ခ်င္ ျပဳတ္ပါေစ။ သူ လံုး၀ေနာက္မဆုတ္ခဲ့ပါ။ သူ႕ကို ေရႊတံဆိပ္ ဆု ေပးထားေသာ ၀ိတိုရိယဘုရင္မကို ခ်က္ခ်င္း သတိရလာသည္။ မၾကာ ပါ။ ေၾကးနန္းရိုက္ၿပီး၊ စာတစ္ေစာင္လည္း ဘုရင္မထံ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေရး သားေပးပို႔လိုက္ပါသည္။
ဦခ်န္ထြန္း၏ေက်းဇူး၊ ၀ိတိုရိယဘုရင္မႀကီး၏ အမိန္႔ေၾကာင့္ ယေန႔ျမန္မာ လူ မ်ိဳးတို႔ ဆူးေလေစတီကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ ေတြ႕ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဦးခ်န္ထြန္း၏ ေက်းဇူးကားအလြန္ႀကီးမားပါသည္။ ဆပ္၍ကုန္ႏိုင္မည္ မ ဟုတ္ပါ။ ဆူးေလေစတီကို ဖူးေတြ႕ရတိုင္း ဦးခ်န္ထြန္းကို သတိရသင့္ပါသည္။

{ေအးသိန္း၏ ႏိုင္ငံအက်ိဳးျပဳ အဖိုးတန္ရတနာမ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ေရးသားပါသည္။}
ဦးသိန္းေ၀။

Read more

ဝက္ေသတစ္ခု အရင္းျပဳ(အီးေမးသတင္း)

အေမရိက၊ ကေနဒါ၊ ယူေကနဲ႔ ေအာစေတးလ်နဲ႔ (တစ္ကမၻာလုံး)က လူေတြ စပိန္ေတြဆီက သခၤန္းစာယူသင္႔တယ္။ စပိန္ႏိုင္ငံ Seville ၿမိဳ႕ကလူထုဟာ သူတို႔ေျမေပၚ ဗလီအသစ္ထပ္ေဆာက္မွာကို ဘယ္လိုတားဆီးရမယ္ဆိုတာ သိသြားၾကၿပီ။ ဗလီေဆာက္မယ္႔ေျမမွာ ဝက္ေသကိုျမွဳပ္၊ ေဒသတြင္း မီဒီယာ ကေနတဆင္႔ ဝက္ေသျမွဳပ္ထားတဲ႔ေျမျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းျဖန္႔လိုက္ တဲ႔။

အစၥလမ္မစ္ဥပေဒက ဝက္ေသျမွဳပ္ထားတဲ႔ေျမေပၚမွာ ဗလီမေဆာက္ရလို႔ တားျမစ္ထားတယ္။ ဒီအေၾကာင္း သိတာနဲ႔ ဗလီပေဆာက္မယ္႔ ပေရာဂ်က္ကို မြတ္စလင္ေတြက ခ်က္ခ်င္း ဖ်က္သိမ္းသြားပါ သတဲ႔။
တကယ္ေတာ႔ အဲဒီေျမကို အစိုးရက မြတ္စလင္ေတြကို ေရာင္းထားတာပါ။ လူထုက လမ္းေပၚတက္ ဆႏၵျပမေနဘဲ ဝက္ေသျမွဳပ္လိုက္ၾကတယ္။ အလုပ္ျဖစ္သတဲ႔။

Read more

လူဝင္မႈႏွင္႔ ဦးေစာ (၂ ) - ေမာင္သန္ ့

(အီးေမးထဲက စာ။ နည္းနည္းေတာ႔ ရွည္တယ္)

၁၉၃၅ ခုႏွစ္မွာ ၾသဂုတ္လမွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ျမန္မာႏိုင္ငံ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အက္ဥပေဒ (၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး) ကို ထုတ္ျပန္ခဲ႔တယ္။ စက္တင္ဘာလမွာ အိႏၵိယအစိုးရ အက္ဥပေဒကို ျပ႒ာန္းခဲ႔တယ္။ စတင္အာ ဏာ တည္တာကေတာ႔ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခု မဟုတ္ေတာ႔ ဘဲ ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာအတြင္းက သီးျခားႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္ေပါ႔။ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလို႔ ေခၚရျခင္း ကေတာ႔ ဌာနေပါင္း ၉၈ ခုရွိရာမွာ ဘုရင္ခံက ၇ ခုကိုကိုင္ၿပီး က်န္တဲ႔ ၉၁ ခုကို ျပည္သူ႔ ကိုယ္စားလွယ္ အမတ္ေတြလက္ထဲ ထည့္တယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာပါ။

ဒါကလည္း အမည္ခံ ဟန္ျပ သက္သက္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါပဲ။ ဘုရင္ခံလက္ထဲမွာ ဗီတိုအာဏာကို ကိုင္ထားၿပီး လႊတ္ေတာ္ကိုလည္း ရုတ္သိမ္းႏိုင္တယ္၊ ကက္ ဘိနက္ကိုလည္း ျဖဳတ္ပစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ ဒီ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုေတာ႔ တို႔ဗ မာ အစည္းအရံုးႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ႔ တာေပါ႔။ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ အတြင္းမွာလည္း ပူးသတ္မယ္တို႔၊ ခြာသတ္ မယ္တို႔ အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကြဲၾကတာပါပဲ။

ဒါေၾကာင္႔ ၁၉၃၈ ဒုတိယ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ခ်ိန္ဟာ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ႔။ ဒါတင္မက ေရနံေျမသပိတ္နဲ႔ တတိယ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးဟာလည္း ဒီကာလမွာ ျဖစ္တာပါပဲ။ ေရ နံေျမသပိတ္ကို အာရံုလႊဲလို၍ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း ဖန္တီးတယ္လို႔ လည္း အဆိုရွိပါတယ္။

၁၉၃၇ ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဒီစနစ္ကို စတင္က်င္႔သံုးဖို႔အတြက္ ေအာက္လႊတ္ေ တာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ကိုေတာ႔ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာမွာလုပ္ခဲ႔တယ္။ ၁၉၃၇ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔မွာေတာ႔ အစိုးရအဖြဲ႕ စာရင္းကို အတည္ျပဳတယ္။
ဒီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ ပထမဆံုး အမတ္ခ်ဳပ္ (နန္းရင္းဝန္) ကေတာ႔ ေဒါက္ တာ ဘေမာ္ေပါ႔။ ေျပာရဦးမယ္ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း။ အစိုးရအဖြဲ႔ အတည္ျပဳၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ဦးဘေဘတို႔ ငါးပြင္႔ဆိုင္အဖြဲ႕က ၫြန္ေ ပါင္း အစိုးရတစ္ဖြဲ႕လံုးကို အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္သြင္းပါေလေရာဗ်ာ။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ဦးခ်စ္လိႈင္က ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔မွ စတင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ရမွာျဖစ္လို႔ ေဘာင္မဝင္ဘူးဆိုၿပီး ပယ္ခ်ခဲ႔တယ္။ ျဖစ္ပံု ေျပာပါတယ္ အစိုးရ တာဝန္ျဖင္႔ မယူရေသးဘူး အယံုအၾကည္မရွိအဆိုက စတင္ေတာ႔တာပဲ။

ဒါတင္လားဗ်ာ ဒီၾကားထဲမွာ သူတစ္ျပန္ ငါတစ္ျပန္ အယံုအၾကည္မရွိ အဆို တင္ ၿပီး ျဖဳတ္ခ် ေနလိုက္ၾကတာ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၃၉ မွာေတာ႔ နန္းရင္း ဝန္ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရျပဳတ္က်ၿပီး နန္းရင္းဝန္ဦးပု ဦးေဆာင္တဲ႔အစိုးရ တက္၊ ေနာက္တစ္ခါ ၁၉၄၀ စက္တင္ဘာမွာ နန္းရင္းဝန္ ဦးပုအစိုးရ ျပဳတ္ က်ၿပီး နန္းရင္းဝန္ဂဠဳန္ဦးေစာ ဦးေဆာင္တဲ႔ အစိုးရတက္ေပါ႔။ (ဘုရင္ခံႀကီး ခမ်ာေတာ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနမွာပဲဗ်ာ။)

အစိုးရတစ္ရပ္ကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ဆိုတာလည္း လံုေလာက္တဲ႔ ျပႆနာေတြ ဖန္ တီးႏိုင္ဦးမွကိုး။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေနရာမွာ ျပႆနာကို ဖန္တီးသူလို႔ မစြပ္စြဲလိုပါ။ ဆက္စပ္၍သာ စဥ္းစားၾက ပါေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပႆနာျဖစ္ေစမယ္႔ ေ လာင္စာေတြက အဆင္သင္႔ပါ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္တိုေလးကို တစ္ ခ်က္ေတာက္လိုက္ရံုနဲ႔ မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္မယ္႔ ေကာက္ရိုးပံု ေတြက အမ်ားသားလားဗ်ာ။
ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္း အၿပီးမွာ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ် ဖို႔ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေထာက္ခံမဲ ၆၁ မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၆၆ မဲနဲ႔ မေအာင္ျမင္ ခဲ႔ဘူး။

အလုပ္သမားသပိတ္ေတြ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္က်တယ္။
ဒါနဲ႔ ေဒါက္တာဘေမာ္အစိုးရကို ထပ္ျဖဳတ္ခ်တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ေထာက္ခံမဲ ၇၀ မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၃၇ မဲနဲ႔ ေဒါက္တာ ဘေမာ္ အစိုးရ ျပဳတ္က်တယ္။ ဦးပု အစိုးရတက္တယ္။ ဦးပု အစိုးရကိုလည္း အႀကိမ္ ႀကိမ္ျဖဳတ္ခ်ၾကတာပဲ။
ဒီၾကားထဲ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္း ေတြေတာ႔ မေျပာေတာ႔ ပါ ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဦးပုအစိုးရလည္း ေထာက္ခံမဲ ၈၁ မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၃၂ မဲ နဲ႔ ျပဳတ္ၾကတာပဲ။ ဦးေစာအစိုးရ တက္တယ္။ ဦးေစာအစိုးရကိုလည္း ျဖဳတ္ ခ်ဖို႔လုပ္တာပဲ။

၉၁ ဌာနေခတ္ လႊတ္ေတာ္တြင္းက အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ႔ ဥပေဒ ၾကမ္းေတြအေၾကာင္း မေျပာခင္ ဒိုင္အာခီေခတ္က ဥပေဒၾကမ္းေလးႏွစ္ခု အေၾကာင္း ေျပာဦးမယ္။ ဘာလို႔လဲဆို အဲဒီဥပေဒၾကမ္းႏွစ္ခုကလည္း အိႏၵိ ယ အမ်ိဳးသားေတြၾကားမွာ အေတာ္ေလး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားလို႔ပါ။ အဲဒါက ပင္လယ္ေရေၾကာင္း ခရီးသည္မ်ားအေပၚ အခြန္ေကာက္ခံေရး ဥပေ ဒၾကမ္းနဲ႔ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ား ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးေရး ဥပေဒၾကမ္းတို႔ပဲ ျဖစ္ ပါ တယ္။ ဒီဥပေဒၾကမ္းႏွစ္ခု ဥပေဒျပဳေကာင္စီမွာ တင္တယ္ၾကားရင္ပဲ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားေတြဟာ ကုလားသိုက္ က်ားဝင္ကိုက္ ဆိုသလို ပြက္ေလာရိုက္ ကုန္တာေပါ႔။

ပထမ ဥပေဒၾကမ္းဟာ ၁၉၂၂ မတ္လမွာ တင္တာပါ။ ပင္လယ္ေရေၾကာင္း မွ ျမန္မာျပည္ကို ဝင္လာသူတိုင္း တစ္ဦးလွ်င္ အခြန္ေတာ္ေငြ ငါးက်ပ္ ေပးေ ဆာင္ေစဖို႔ပါ။ (ငါးက်ပ္ကေတာ႔ မ်ားတာေပါ႔ေနာ္ အခုေတာင္ မွတ္ပံုတင္ က ေျခာက္က်ပ္ပဲ ရွိတာ။)
ဥပေဒႏွစ္ခုလံုးကို အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားေတြက အႀကီးအက်ယ္ ကန္႔ကြက္ ၾက တာေပါ႔။ ေနာက္ဆံုး ဥပေဒျပဳေကာင္စီက အတည္ျပဳေပမယ္႔ အခြန္ေကာက္ ယူမယ္႔ ဥပေဒကို ဘုရင္ခံက ဗီတိုအာဏာသံုးၿပီး ပယ္ခ် လိုက္ပါေတာ႔တယ္ ။ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ဥပေဒဟာလည္း ၾသဇာရွိတဲ႔ အိႏၵိယ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားနဲ႔ အိႏၵိ ယ အမတ္ေတြက သူတို႔လိုခ်င္သလို ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ၁၉၂၆ ခုႏွစ္မွာမွ ဥပေဒ အျဖစ္ ထြက္လာ ပါေတာ႔တယ္။

၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္ဟာ ငါးႏွစ္ေတာင္မခံပါဘူး။ တိတိက်က်ေျပာ မယ္ဆိုရင္ ေလးႏွစ္ ရွစ္လနဲ႔ ခုနစ္ရက္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ဒီေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္ဝင္တာေပါ႔ေလ။ ဒီၾကားထဲ လႊတ္ေတာ္ထဲ တင္သြင္းတဲ႔ ဥပေဒၾကမ္းေတြမွာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲအဓိက ေျပာ ပါမယ္။

ပထမ ေျပာခ်င္တဲ႔ ဥပေဒၾကမ္းက ေနထိုင္မႈ ဥပေဒၾကမ္းေပါ႔။ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္မွာ ဦးဘေဖက ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္မႈ ဥပေဒၾကမ္းကို တင္သြင္းတယ္။

ဒီဥပေဒအရ ျမန္မာျပည္တြင္ေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၏ အေျခအေန အရပ္ရပ္ ခြဲျခမ္း စီစစ္ရန္ႏွင္႔ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္ခြင္႔အတြက္ အခေၾကးေ ငြေပးရန္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဥပေဒဟာ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားမ်ား အစိုးရအမႈထမ္းခြင္႔နဲ႔ အျခား အခြင္႔ အေရးေတြကိုေတာ႔ ကန္႔သတ္တာ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အိႏၵိယ အမတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဒါကို အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္သူကေတာ႔ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား မူဆ လင္အမတ္ အက္စ္အင္ ဟာဂ်ီေပါ႔။ သူက “၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ဥပေဒအရ အမ်ိဳး မ်ိဳးေသာ လူနည္းစု အမ်ိဳးသားမ်ား၏ (အဲဒီ လူနည္းစု လူနည္းစုနဲ႔ပဲ အခု အခ်ိန္အထိ လုပ္စားေနတုန္းပဲ) လံုျခံဳမႈကို အကာအကြယ္ ေပးထားခ်က္မ်ား လံုးဝပ်က္စီးသြားေစမည့္ ဥပေဒျဖစ္သည္။

မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ား ဆက္ကာ ဆက္ကာ လာေစရန္ သေႏၶတည္ျခင္း သာျ ဖစ္သည္။ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ဥပေဒကို ခ်ိဳးဖ်က္သည့္ ဥပေဒျဖစ္၍ ဤ လႊတ္ေတာ္ က အတည္မျပဳႏိုင္။
ဘိလပ္ ပါလီမန္ကသာ အတည္ျပဳႏိုင္ သည္” ဆိုၿပီး ေျပာပါေတာ႔တယ္။

ဒါ႔ျပင္ အမတ္ျဖစ္တဲ႔ လြယ္အိပ္ႀကီး ဦးဘလိႈင္ကိုလည္း ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုတဲ႔ အတြက္ ဦးဘလိႈင္က “အိႏၵိယသားတို႔သည္ ျမန္မာျပည္သို႔လည္း လာေ ရာက္ေငြရွာေသးသည္။ျမန္မာ႔အေရးအခင္း မ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ ရန္လည္း ဘယ္ေတာ႔မွ လက္မေႏွး။ ဒီလိုသာ ဆက္လုပ္ေနဦးမည္ ဆိုလွ်င္ အဓိကရုဏ္းမ်ားျဖစ္၍ ဆံုးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း သတိေပးပါသည္။
အကယ္၍ အဓိကရုဏ္းသာ စတင္ျဖစ္ပြားမည္ ဆိုလွ်င္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး အုပ္ထိန္းမရ ငရဲျပည္ကဲ႔သို႔ တစ္ျပည္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေပလိမ္႔မည္” ဆိုၿပီး ျပန္ လည္ ေခ်ပေျပာဆိုပါတယ္တဲ႔။ ဦးဘလိႈင္ သတိေပးၿပီး တစ္ႏွစ္မျပည္မီမွာပဲ ဒုတိယ ကုလား-ဗမာ အဓိကရုဏ္းႀကီး ျဖစ္ခဲ႔တာပါပဲ။

ထူးျခားတာက ဟာဂ်ီရဲ႕ ေျပာဆိုခ်က္ကို အဲဒီအခ်ိန္က လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ဦးခ်စ္လိႈင္က လက္ခံခဲ႔တယ္တဲ႔။ ဘာေၾကာင္႔လက္ခံလည္း ဆိုတာေတာ႔ မသိပါ။ ဒီဥပေဒၾကမ္းကေတာ႔ ေခ်ာင္ထိုး ခံလိုက္ရေတာ႔တာပါပဲ။

လႊတ္ေတာ္ျပင္ပမွာ ႏိုင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္မႈေတြ အားေကာင္းေနတုန္း လႊတ္ေ တာ္တြင္းမွာလည္း အစိုးရကို အားစမ္းတဲ႔နည္းကေတာ႔ ဥပေဒၾကမ္းေတြ တင္ သြင္းတာေပါ႔ ဦးေစာဟာ လယ္ယာေျမ ဥပေဒၾကမ္းေတြ တင္ခဲ႔တယ္။ သူ႕ကိုေထာက္ခံသူေတြကေတာ႔ ငါးပြင္႔ဆိုင္ အမတ္ေတြေပါ႔။ ဦးေစာက မ်ိဳး ခ်စ္ ပါတီကို ၁၉၃၇ ၾသဂုတ္ ၁၄ မွာ တည္ေထာင္ခဲ႔တာ။ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ တုန္းက မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ မရွိေသးဘူး။
ဒီေနရာမွာ ငါးပြင္႔ဆိုင္ဆိုတာဘာလဲ ဆိုတာ တစ္ခ်ိဳ႕ မသိတဲ႔လူလည္း ရွိမွာ မို႔ ေျပာပါ႔မယ္။
(လိုရင္းကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေနာ္။ သည္းခံပါဗ်ာ။)

ငါးပြင္႔ဆိုင္အဖြဲ႕ဆိုတာ အဖြဲ႕ငါးဖြဲ႕ ေပါင္းထားတဲ႔ အဖြဲ႕ပါ။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၃၀ ကေန ေမ ၂ ရက္ထိ မႏၲေလးမွာ ညီၫြတ္ေရး အစည္းအေဝး က်င္းပတဲ႔ အခါ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕ ေတြျဖစ္တဲ႔ ျပည္သူျပည္သားအဖြဲ႔၊ အမ္ေအေမာင္ႀကီး ဦးစီးတဲ႔ ခြဲခြာေရးအသင္းႀကီးကို အမည္ ေျပာင္းထားတဲ႔ ျမန္မာျပည္ လြတ္ လပ္ေရးအဖြဲ႕ (Free Burma)၊ ေရဦးဆရာေတာ္ ႀကီးမႈးတဲ႔ ဗဟို ဂ်ီစီဘီေအ အဖြဲ႕၊ ဦးဘစီ ဦးစီးတဲ႔ သပိတ္ေမွာက္ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ႕၊ ဦးဘဦး ဦးစီးတဲ႔ မႏၲေလး ၂၁ ဦး အဖြဲ႕ေတြကိုေပါင္းၿပီး ညီၫြတ္ေရး မူလဂ်ီစီဘီေအ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဆိုၿပီး ဖြဲ႕ထားတာပါ။

Five Flowers Party လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ အဖြဲ႕ေတြကလည္း အမ်ား သားေနာ္။ အလ်ဥ္းသင္႔ ရင္ေတာ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ သတ္သတ္ေရးေပး ပါ႔ မယ္။
ဒီအဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ အႀကီးအမွဴးကေတာ႔ ေရဦးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသပါ။
ဥကၠ႒ကေတာ႔ မကၡရာမင္းသားနဲ႔ ေဒၚခင္ေလးတို႔ရဲ႕ သားငယ္ ထိပ္တင္ဝ မင္းသားေပါ႔။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း ဒီအဖြဲ႕ႀကီးက အမတ္ေနရာ ၄၆ ေန ရာနဲ႔ အမ်ားဆံုးႏိုင္ထားတာပါ။

ခုနကေျပာခဲ႔တဲ႔ လႊတ္ေတာ္တြင္း အားစမ္းတဲ႔ လယ္ယာေျမ ဥပေဒေတြထဲက တစ္ခုကေတာ႔ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ ဦးေစာတင္သြင္းတဲ႔ လယ္ယာေျမ ဥပေဒ ၾကမ္းေပါ႔။ ဒီဥပေဒၾကမ္းအရ လယ္ယာေျမအားလံုးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ေၾက ညာၿပီး လယ္လုပ္သူမ်ားကို လယ္ယာေျမမ်ား ေဝျခမ္းေပးရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္လုပ္သူသာ လယ္ပိုင္ရမည္ဆိုတဲ႔ စနစ္ေပါ႔ေနာ္။ အဲဒီမွာ အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္သူကေတာ႔ ဘယ္သူရွိမလဲ ခ်စ္တီးကိုယ္စားလွယ္ ဗယ္လယန္ ခ်စ္တီးယားေပါ႔။ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရကလည္း ဒီဥပေဒၾကမ္းကို ပယ္ခ် ခဲ႔ ပါတယ္။
အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ႔ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ဥပေဒနဲ႔ လြန္စြာ ဆန္႔က်င္ေနလို႔ပါတဲ႔။

ဒါကိုမေက်နပ္တဲ႔ ဦးေစာက ေနာက္တစ္ခါ သီးစားခ ထိန္းသိမ္းေရး ဥပေဒ ၾကမ္းကို ေနာက္ထပ္ တင္ျပန္ပါတယ္။
(ေတာင္သူလယ္သမားအေရး အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ႀကီးေပါ႔ဗ်ာ။)
ဒီဥပေဒၾကမ္းအရ လယ္တစ္ကြက္မွ ထြက္ရွိတဲ႔ စပါးရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုကိုသာ လယ္ခအျဖစ္ ပိုင္ရွင္ကိုေပးရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒၾကမ္းကိုလက္ခံေဆြးေႏြး ဖို႔လည္း လက္မခံပါဘူး။
မေက်နပ္လို႔ ၁၉၃၇ စက္တင္ဘာမွာ လႊတ္ေတာ္ကို ထပ္တင္ျပန္ပါတယ္။ ဒီ တစ္ခါေတာ႔ လယ္ရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ အမတ္ေတြက အျပင္း အထန္ ကန္႔ကြက္ၾကပါေတာ႔တယ္။
ဘယ္ေလာက္ထိလဲ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ႔ အိႏၵိယကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းက ဘိလပ္ အစိုးရ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ အတြင္းဝန္ထံကို စာေရးသား ကန္႔ကြက္တဲ႔ အထိပါပဲ။

အမတ္ဟာဂ်ီကလည္း ဒီဥပေဒၾကမ္း တင္သြင္းတာဟာ ဦးေစာအေနနဲ႔ ကိုယ္ က်ိဳးအတြက္ စတန္႔ထြင္တာဆိုၿပီး ေျပာဆိုတိုက္ခိုက္ တာေပါ႔။ ဦးေစာ က လည္း ဒီဥပေဒၾကမ္းကို မရုတ္သိမ္းေပးႏိုင္တဲ႔အျပင္ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား အ သင္း အဖြဲ႕မွာ ဟာဂ်ီလိုလူမ်ိဳး ေခါင္းေဆာင္ မလုပ္သင္႔ေၾကာင္း၊ ဟာဂ်ီေ ၾကာင္႔ ဒီတိုင္းျပည္တြင္းမွာ အျပန္အလွန္ ရန္ၿငိွဳးထား မုန္းတီးမႈေတြ ျဖစ္ လာႏိုင္တယ္ေပါ႔။ ဘိလပ္သား အမတ္ေတြကိုလည္း လိုတစ္မ်ိဳး မလိုတစ္မ်ိဳး လုပ္တဲ႔ သူေတြလို႔ ေျပာၿပီး လႊတ္ေတာ္ ထဲမွာ အျပန္အလွန္ ၿဖဲၾကတာေပါ႔ဗ်ာ။
(မ်ိဳးခ်စ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေပကိုး။)

အစိုးရအေနနဲ႔လည္း ၁၉၃၈ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒကို ျပ႒ာန္းေပးခဲ႔ ပါေသးတယ္။
ဒါကိုလည္း ခ်စ္တီးေတြနဲ႔ နတ္တူကြတ္တိုင္ ခ်စ္တီးယားအသင္းက အျပင္း အထန္ကန္႔ကြက္ၿပီး ဟိုက္ကုတ္ တရားလႊတ္ေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားၾကရာမွာ တရားလႊတ္ေတာ္က ေငြမ်က္ႏွာ ၾကည့္ၿပီး ေျမရွင္ေတြကို အႏိုင္ေပးလိုက္ တယ္တဲ႔ဗ်ား။

ဒီေလာက္ဆိုေတာ္ပါၿပီ။ ေခါင္းစဥ္နဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္လြဲသြားၿပီလားမသိ။
ေျပာခ်င္တာက ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္က ႏိုင္ငံေရးအားၿပိဳင္မႈေတြမွာ ဘာကို အသံုးခ်လည္းဆိုတာ နည္းနည္းေလာက္ သိေစခ်င္လို႔ပါ။ အဓိကက လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးျပႆနာ ေကာက္ရိုးပံု၊လယ္ယာေျမျပႆနာ ေကာ က္ရိုးပံု၊ အလုပ္သမားျပႆနာ ေကာက္ရိုးပံု၊ ေက်ာင္း သား ျပႆနာ ေ ကာက္ ရိုးပံုေတြပါပဲ။
ဒီျပႆနာေတြကို မီးထိုးေပးတာကေတာ႔ သတင္းစာေတြ ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဦးေစာဟာ သူရိယ သတင္းစာႀကီးရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ျဖစ္သလို အျခား ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာလည္း လက္ကိုင္တုတ္ သတင္းစာေတြ အသီးသီး ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုလည္း ႏုတ္သပ္သပ္ ေရးပါဦးမယ္။ (ခုေခတ္နဲ႔ ဘာ ကြာ လဲဟင္၊ က်ဳပ္ကေတာ႔ မသိ။)

ကဲ အခုေတာ႔ လိုရင္းကို သြားၾကရေအာင္။ ေနဦးဗ် တစ္ခုေတာ႔ ေျပာ ခ်င္ေသးတယ္။
အခု ေခတ္စားေနတဲ႔ မ်ိဳးေစာင္႔ဥပေဒ ဆိုတာကိုပါ။ အဲဒါေလးလည္း ထည့္ေျပာဦးမွေပါ႔ေနာ္။

နားဦးမယ္ဗ်ာ။
ေနာက္တစ္ပုဒ္ဆိုရင္ေတာ႔ ၿပီးပါၿပီ။

ေမာင္သန္ ့

Read more