ပထမဆုံး ဝါက်

JEET ဆိုတဲ႔ အႏၵိယန္း စာေရးဆရာရဲ႕ စာအုပ္ဟာ ထုတ္ေဝသူ အျငင္းပယ္ခံ ဘဝကေန Man Booker Prize စာေပဆု ရဖို႔ ႐ိွေနလို႔ အံ႔ဩ တႀကီး ျဖစ္ၾက ရပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္ကို အႏၵိယ တစ္ႏိုင္ငံလုံးရွိ ထုတ္ေဝသူေတြက ပယ္ခ်ခဲ႔
ေပမယ္႔ ကံဇာတာက တက္လာေတာ႔ UK အေျခစိုက္ Faber and Faber စာအုပ္ ထုတ္ေဝေရးက ဝယ္ယူခဲ႔ပါတယ္။
အဲဒီ Faber and Faber စာအုပ္ ထုတ္ေဝေရးကလည္း အလြန္ ေခ်း မ်ားျပီး ေတာ္႐ုံ တန္႐ုံ စာအုပ္ကို ထုတ္ေဝတာ မဟုတ္ပါဘူး တဲ႔။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ႔ စာအုပ္ကို ဘာေၾကာင္႔ မ်ား အိႏၵိယ ထုတ္ေဝသူေတြက မ်က္ေစ႔လွ်ံသြားရတာလဲ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ JEET ကို အင္တာဗ်ဴး ၾကည္႔ေတာ႔ ခပ္ဝါးဝါးေတာ႔ သေဘာေပါက္ခဲ႔ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

" ဒီေလာက္ နာမည္ႀကီးတဲ႔ ခင္ဗ်ား စာအုပ္ ရဲ႕ ပထမဆုံး ဝါက်က ဘာလဲ "
" မမွတ္မိဘူးဗ် "
" ကိုယ္႔ စာအုပ္ ရဲ႕ ပထမဆုံး ဝါက်ကိုမ်ား မမွတ္မိရဘူးရယ္လို႔ ဗ်ာ "
" အကုန္ မမွတ္မိဘူး ေျပာတာပါ "
" ပထမ ဝါက်က ဘယ္ေလာက္ ရွၫ္ေနလို႔လဲ "
" စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္မ်က္ႏွာ ခြဲ ရွိတယ္ " တဲ႔။

 ဇင္ေ၀ေသာ္

Read more

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၂ )

" ဒီပြဲကုိ က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တာမွန္တယ္လုိ႔႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ တိုက္ ဆိုင္မႈလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ မေသခ်ာလွဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ တိရစာၧန္အေရအတြက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်လာခဲ့ ၾကတယ္တဲ့"
( လက္ဖတင္နယ္ကာနယ္ မာ့(စ္) ဗစ္ကာ (Mark Vickers)

က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တပ္ထဲကို ပံုမွန္လာေနတတ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ ခ်ပ္ပလင္ တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ သူ႔ကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဒီလုိပြဲ မ်ိဳးေတြကို သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မတတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာေတြက က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဟိႏၵဴ စစ္သားေတြဖိတ္လုိ႔ က်ေနာ္တတ္ခဲ့ရတဲ့ အခန္းအ နားေတြထဲမွာ အခုခ်ိန္က ပထမ ဆံုး အႀကိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ကိုေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တတ္ခဲ့ တာပါ။ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာက ဒီပြဲကုိ ငါမတတ္လည္း ဒီ ဆိတ္ေတြ ကၽြဲေတြကေတာ့ အသတ္ခံရမွာပဲ ဆုိ တာကိုပါ။ တကယ္လုိ႔ က်ေနာ္တက္ခဲ့ရင္ တစ္ခုခု ေကာင္းက်ိဳးေလးမ်ား ရလာႏုိင္မလားဆုိတဲ့ အေတြးပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ် လိုက္ႏုိင္တယ္။

ငါ မတတ္ဘူးဆုိရင္ ငါ့ခံစားမႈတစ္ခုကိုပဲၾကည့္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ သူျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲက်င့္ပေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တက္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိရစာၧန္ေလးေတြကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သတ္ႏုိင္လုိ႔ ဆုိၿပီး သားသတ္ သမားကိုေတာ့ လက္ခုပ္ၾသဘာမေပးႏုိင္သလို ဆုေငြေတြလည္း (ယဥ္ေက်း မႈအရ) မခ်ႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သတ္တာေတာ့ သတ္တာေပါ့ သူတုိ႔ကို လူလို သေဘာထားၿပီးညင္ညင္သာသာနဲ႔ အသက္ထြက္ေအာင္ သတ္ေပးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီပြဲေတာ္ေန႔မွာ သူမ်ားထက္ေစာေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ၿပီး တိရစာၧန္ေလးေတြ နား သြား ေမတၱာပို႔ေပးခဲ့တယ္။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္လည္း ရြတ္ဖက္ေပးတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔ုကို ဒီလုိသတ္ျဖတ္ၾကလုိ႔ သူတုိ႔ကို အမ်က္မထား၊ ရန္ၿငိဳးမဖြဲ႕ၾကပါနဲ႔လုိ႔လည္း တုိးတုိးေလး ကပ္ၿပီး ေျပာေပး တယ္။ တစ္ခုေက်နပ္စရာက က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း ေမတၱာရပ္ခံထားတဲ့ အတြက္ မၾကာခင္အသတ္ခံရမွာေပမယ့္ တိရစာၧန္ေလးေတြဟာ အစားေကာင္းေကာင္းစားရသလုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိေနတာကိုလညး္ ေတြ႔ရတယ္။ ပြဲလည္းစေရာ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲကေနပဲ တိရစာၧန္ေလးေတြ အတြက္ ေမတၱာစာေတြ ရြတ္ဖက္ေပးေနလုိက္တယ္။

ပြဲၿပီးသြားေတာ့ ဒီပြဲ တာ၀န္ခံက က်ေနာ့္ ဆီလာၿပီး စကားေျပာတယ္။ သူ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနမိတယ္တဲ့။ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ရာထူး အဆင့္ အတန္းခ်င္း ေတာ္ေတာ္ကြာေနေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ရွိေနတာေတြ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႀကီး ဖြင့္ေျပာရဲမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ မွားပါတယ္ သူက်ေနာ့္ကို ဆက္ေျပာလာတာက က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ထိခုိက္ေၾကကြဲ ရိပ္ေတြ သူေတြ႔ေနရတယ္တဲ့။
ခဏၾကာေတာ့ သူ က်ေနာ့္ဆီျပန္လာၿပီး က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္အေလးအနက္ ထားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့ အျပစ္မဲ့ တိရစာၧန္ေတြကို သတ္ျဖတ္ မႈဆုိတာ က်ေနာ့္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔က တုိက္ရိုက္ဆန္႔က်င္ေနတာပဲ။ ဒီလုိ အျပဳအမူကို ဘယ္ ဗုဒၶဘာသာကမွ ေကာင္းခ်ီးေပးေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေနာက္ သူဆက္ေျပာတာက က်ေနာ့္ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ေၾကာင့္ တိရစာၧန္ေတြ အေပၚ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ညင္ညင္သာသာျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့ၾကတယ္ ဆုိတာပါ။

သူ႔စကားဆံုးေတာ့ ဒီပြဲကုိ က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တာမွန္တယ္လုိ႔ သိလိုက္ရ ပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ မေသခ်ာလွပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ တိရစာၧန္အေရ အတြက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်လာခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
အဂၤလန္မွာ အသတ္ခံေနရတဲ့ တိရစာၧန္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးေနတာ ပဲ၊ အဲဒီ တိရစာၧန္ေတြနဲ႔စာရင္ အခု က်ေနာ္ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတဲ့ တိရစာၧန္ေတြက အမ်ားႀကီးညင္ညင္သာသာ ရွိလွပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ မွ ဘယ္လုိ တိရစာၧန္မဆို အသတ္မခံရေစလိုပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ သတိလက္ လြတ္ျဖစ္ရ တတ္တာလည္း ရွိပါတယ္။ တခါမွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး ၀ရန္တာမွာ ထုိင္ၿပီး အဖြဲ႔လုိက္လကၻက္ရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ဟ္ိ မ၀ႏၱာေတာင္တန္းႀကီးကိုပင္ လွမ္းၿပီး ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္က အရာရွိ ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ ခုႏွစ္ေယာက ္ရွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ေဘးမွာ ၀ုိင္းၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးကပ္ရက္မွာ ရပ္ေနတာက ခ်ပ္ပလင္ တစ္ေယာက္။ က်ေနာ္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ အတန္း လိုက္ သူ႔ဆီကို သြားေနၾကတာေတြ႔ရတယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ေျခဖမိုးေပၚ အထိ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြက တက္ေနတာျမင္ရတယ္။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ပုရြက္ဆိတ္ကေလးတုိ႔ေရ၊ ဒီဖက္ကိုလာခဲ့ၾကပါ၊ ငါ့အနားကိုလာခဲ့ၾကပါ မင္းတုိ႔အတြက္ ေဘးကင္းရန္ကင္း ေနရာေလးတစ္ခု ငါေပးထားပါ့မယ္” လုိ႔။ ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ခ်ပ္ပလင္က ပုရြက္ဆိတ္ေ လးေတြေပၚ စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္နင္းေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနခဲ့သင့္တာပါ၊

မေနႏုိင္ခဲ့တာနဲ႔
“ခ်ပ္ပလင္- ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ”
“ဘာလုပ္လုိ႔လဲ ၊ ဘာမွမလုပ္မိပါဘူး” လုိ႔ သူကေျဖတယ္။
“လုုပ္တယ္၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ခုိင္ခိုင္လံုလံု မရွိဘဲနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြ ကို ျမင္ရက္သားနဲ႔ တက္နင္းတယ္” ေျပာမိေတာ့ သူလည္း ရွက္သြားၿပီးမ်က္ႏွာကို နီရဲသြားတာပဲ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး ခဏေန လွည့္ ထြက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ထြက္ခဲ့ေရာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ခ်ပ္ေက်ာင္း ပံုမွန္တက္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္(တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး၊ တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသား) ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို က်ေနာ္က ၾကား မိေအာင္ ၾကားလုိက္ေသးတယ္။
“ပုရြက္ဆိတ္ကိုေတာင္ မသတ္ရဲတဲ့လူက ဘယ္လုိလုပ္ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ၿပီး ဗိုလ္ျဖစ္လာရတာလဲ ” တဲ့။
ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဆီ ခ်က္ခ်င္းသြားၿပီး အရာရွိေလသံနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္
“ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငါးမိနစ္အတြင္း ငါ့ရံုးကိုလာခဲ့” လို႔။

ဆက္ရန္ -

အပိုင္း (၁)

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား

သီဟနာဒ

Read more

သင္းကြဲလိပ္ျပာမ်ားရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ခံစားျခင္း ( ၂ )

( Leonard Roy Frank 20th century American epigrammist. )

Democracy+ Private Ownership    =Capitalism.
Democracy+Public Ownership    =Socialism.
Dictatorship+Private Ownership    =Fascism.
Dictatorship+Public Ownership    =Communism.

Just one statement is missing.
Dictatorship+Dictator-ownership    = ???

သင္းကြဲလိပ္ျပာမ်ားရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ခံစားျခင္း ( ၁ )

 ဇင္ေဝေသာ္

Read more

ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ

ေနာက္လူေတြကုိ သနားတယ္၊ ေရွ႕ကလူေတြ ခုိးသြားလုိ႔ သူတုိ႔ခုိးစရာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။
(႐ုရွားစကားပုံ)

စကၤာပူဆုိတာ ေျမဆင္းရဲတဲ့ၿမိဳ႕။ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ဒီၿမိဳ႕ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျမမခ်မ္းသာႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ တုိက္ခန္းေတြ၊ အိမ္ေတြက ျမင့္ၿပီးရင္း ျမင့္လာမယ္။ က်ဥ္းၿပီးရင္း က်ဥ္းလာမယ္။ ၿပီးေတာ့ စကၤာပူဆုိတာ လူလတ္တန္းစား ျမန္မာေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္၊ လူခ်မ္းသာ ျမန္ မာေတြရဲ႕ အိမ္၊ ကြန္ဒုိ၊ ဘန္ဂလုိေတြ ဝယ္ယူရာ ၿမိဳ႕ေတာ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲသြားရင္ အဲ့ဒီ လူခ်မ္းသာေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္ လည္း ျဖစ္ႏုိင္ျပန္ေသးရဲ႕။

စကၤာပူဆုိတာ အေမရိက၊ ဥေရာပ၊ ၾသစေတးလ်တုိ႔လုိ ဗီဇာရဖုိ႔လည္း သိပ္ မခက္ခဲလွ၊ ေငြကုန္ေၾကးက်ကလည္း လူလတ္တန္းစားတုိ႔ အတြက္ ျဖစ္ညွစ္ ထုတ္ရင္ လက္လွမ္းမီေလာက္တဲ့ အေနအထား၊ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ဘြဲ႔ရ လူငယ္ေတြအတြက္ ကမၻာ့စံခ်ိန္မွီ ဘဝထြက္ေပါက္တစ္ခု အျဖစ္ ရွိေနခဲ့ တာ ကာလအတန္ ၾကာခဲ့ေပါ့။

လူလတ္တန္းစား ေက်ာင္းသားေလးေတြကေတာ့ တကၠသုိလ္ေတြ ၊ ေက်ာင္းေတြက ေပးတဲ့ အေဆာင္မွာပဲေနေန၊ အျပင္မွာပဲ ငွါးရမ္းေနေန က်ပ္က်ပ္ညွပ္ညွပ္ပဲ ေနၾကရရွာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဘြဲ႔ရၿပီးလုိ႔ လစာေကာင္းေကာင္းေလး ရရင္ အခန္းက်ယ္က်ယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနလုိက္ဦးမယ္လုိ႔ ႀကံဳးဝါး တတ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကံဳးလုိ႔ ဝါးဝါး တကယ္ အလုပ္လုပ္ ၾကျပန္ေတာ့လည္း ဒီအိပ္မက္က တကယ္ျဖစ္လာဖုိ႔ ခက္ခက္ပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ တုိက္ခန္းေလးေတြငွါး၊ သေဘာထားမွ်တဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူ အိမ္၊ အခန္းေတြ ရွယ္ယာလုပ္ၿပီး က်ပ္က်ပ္ညွပ္ညွပ္ပဲ ခရီးဆက္ေနၾကရရွာဆဲပါပဲ။ အဲ့ဒါ စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ လူလတ္တန္းစား ျမန္မာေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ပုံရိပ္ကေလးပါ။

ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သိရတဲ့ အိမ္တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္ သက္ ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထားဖုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘေတြ ဝယ္ထားတဲ့ ကြန္ဒုိတုိက္ခန္းထဲကုိ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေရာက္ခဲ့ရဖူး တယ္။ မိဘေတြက စကၤာပူနဲ႔ ျမန္မာ သြားခ်ည္လာလွည့္။ ေလယာဥ္ စရိတ္ ဆုိတာ သူတုိ႔ရဲ႕ ထမင္းစားေရေသာက္ မုန္႔ဖုိး၊ သားတုိ႔ေနတဲ့ ကြန္ဒုိက စကၤာပူရဲ႕ အေရွ႕ပုိင္းမွာ ရွိတယ္။ စက္႐ုံေတြ သိပ္မရွိ၊ ေလထုညစ္ညမ္းမႈ သိပ္မရွိလုိ႔ ကြန္ဒုိေစ်း ပုိႀကီးတဲ့ အရပ္ေပါ့။ သူတုိ႔အခန္းက်ယ္ႀကီးကေန ငုံ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျပာလဲ့လဲ့ ေရကူးကန္က ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ မနက္ခင္းမွာေတာင္ ဒုိင္ပင္ထုိးၿပီး ဆင္းကူးခ်င္စရာပါပဲ။ ဒီေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူရဲ႕ သားေတြမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ပါသလဲ။

နာမည္ေတြ မပါရင္ေတာင္မွ ဘယ္လုိလူေတြရဲ႕ သားေတြဆုိတာ ခပ္ဝါးဝါးေ တာ့ သေဘာေပါက္ ႏုိင္မယ္ေလ။ ဒါေတြကုိ ေတြ႔ရေတာ့ ဣႆာ မစၧရိယ ပဲ ျဖစ္ရမလုိလုိ၊ မုဒိတာပဲ မ်က္ေစ့မွိတ္ ပြားလုိက္ရမလုိလုိ။ ႏိုင္ငံေတာ္ အ တြက္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ နာက်င္ဆဲပါ။

ေနာက္တစ္အိမ္ကေတာ့ တရံေရာအခါက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီး။ သူမဝယ္ထားတဲ့ ဘန္ဂလုိႀကီး ဟီးေနခ်က္က လစာေဒၚလာ ေျခာက္ေ သာင္းေလာက္ ရသူေတြေတာင္ မနာလုိစိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေရးကူးကန္က ျပာလဲ့လဲ့။ ေစ်းလည္းခ်ိဳ၊ အသစ္စက္စက္ လည္း ျဖစ္ေနလုိ႔ဆုိၿပီး စီးသူမရွိဘဲ ဝယ္ထားတဲ့ မာစီးဒီးနဲ႔ BMW ဂ်ာမန္ကားႏွစ္စီးက ဘန္ဂလုိရဲ႕ က်က္သေရကုိ ပုိၿပီး ခန္႔ျငားေစတယ္။ အဲ့ဒီ ဘန္ဂလုိမွာ ကေလးထိမ္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကားဒ႐ုိင္ဘာရယ္၊ ကံေကာင္း လွတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္တုိ႔ ေနၾကပါတယ္။ မိဘေတြကေတာ့ ရန္ကုန္၊ စကၤာပူ၊ အဂၤလန္ သြားခ်ည္လာလွည့္ပဲေပါ့။

ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ရင္နာေနရတာနဲ႔ ဣႆာလည္း မဝင္မိ၊ မုဒိတာလည္း မပြားမိေတာ့ပါဘူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကေတာ့ ေဝးလည္းေဝး၊ ဗီဇာက လည္းက်ပ္၊ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မႈေတြကလည္း တင္းၾကပ္ဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံ ရွိေပမယ့္ ျပႆနာကေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိေနဆဲပါ။

ေငြရွိရင္ အဆင္ေျပတဲ့ ၿမိဳ႕က စကၤာပူပါ။ ဘိန္းကုိ အဝင္မခံေပမယ့္ ဘိန္းကေန ရလာတဲ့ ေငြေတြကုိေတာ့ စကၤာပူက “ႏုိး” မေျပာဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ စကၤာပူဆုိတာ ဆရာ့ဆရာႀကီးတုိ႔ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းတက္ရာ၊ တစ္ခုခုဆုိ ဆရာ့ဆရာႀကီးတုိ႔ ခုိလႈံရာ ေနရာေလး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဆရာ့ဆရာႀကီးတုိ႔ရဲ႕ တရားဝင္ သားသမီးေတြ ေနထုိင္၊ ပညာသင္ရာျဖစ္ေန လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ စကၤာပူကုိ “ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ” လုိ႔ ေခၚေနမိတယ္။

ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္လုိ႔ သာေကတတုိ႔၊ ေတာင္ဒဂုံတုိ႔ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ လြင္တီးေခါင္ထဲက တုိက္ျမင့္ျမင့္ေတြ ေထာင္ထြက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခု ကုိ ေတြ႔ရတယ္။ စကၤာပူက ဆင္ကန္းနဲ႔ နည္းနည္း ဆင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ နာမည္ကုိ ေမ့ေနတာနဲ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေမးမိေတာ့ အဲ့ဒါ ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေလ၊ ဒီေန႔ လူေတြ သိေနၾကတာကေတာ့ “ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ” တဲ့။

လာျပန္ၿပီ ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ။
အဲ့ဒီဦးေလး ရွင္းျပတာက ထူးဆန္းလြန္းေတာ့ မယုံဘူးလုိ႔ မေျပာရဲခဲ့ေပမယ့္ ယုံျပစ္လုိက္ဖုိ႔ၾကျပန္ေတာ့လည္း ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းလြန္းလွတယ္။ နံပါတ္မဝင္တဲ့ အငယ္ေလးေတြ အဲ့ဒီၿမိဳ႕မွာ အေနမ်ားတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအငယ္ေလးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ နယ္က ျဖစ္ေနပါသတဲ့။ (က်န္သူေတြကုိ ေတာင္းပန္ခဲ့ပါရေစ)

ဒါကုိ ယုံျပစ္လုိက္ဖုိ႔ အင္တင္တင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ “မင္းမယုံရင္ တကၠစီတစ္စီးကုိ တားၿပီး ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ သြားမလုိ႔ပါလုိ႔ ေျပာလုိက္၊ တကၠစီ က မင္းကုိ ပုိ႔ေပးလိမ့္မယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ေရာက္လာတဲ့ တကၠစီကုိတား၊ ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ သြားမလုိ႔ပါလုိ႔လည္း ေျပာလုိက္ေရာ တကၠစီသမားက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေထာင္လုိ႔ ေစ်းေျပာကာ အဲ့ဒီ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ေလးဆီ ေမာင္းထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္ထားတာက စကၤာပူသာ ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာဆုိတာပါ။ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ တကၠစီသမားေလာကက ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာလုိ႔ ေခၚတာ မသိ ဘူးေလ။

ေခတ္ေနာက္ဆြဲသမားေတြကုိ ခ်န္ထားခဲ့မယ္ဆုိတဲ့ သမၼတႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ က်န္ေနရစ္ခဲ့မွာစုိးလုိ႔ အဲ့ဒီေဝါဟာရေလးကုိ မရ၊ အရ ႏႈတ္ တက္ ႐ြတ္မိတယ္။ “ငယ္ေလးတုိ႔႐ြာ” ။

႐ြာနာမည္ခ်င္း တူေပမယ့္ ေနတဲ့လူေတြကေတာ့ မတူၾကဘူး။
သူတုိ႔ အနာဂတ္ေတြေရာ ကြဲျပားေနမွာပဲလား၊ မဆီမဆုိင္ ႐ုရွားစကားပုံက ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာေသးတယ္။

 ဇင္ေဝေသာ္

Read more

ၿပဳံးစိစိ အေတြး

၁၁၅ ႏွစ္ အ႐ြယ္ရွိ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ကမၻာ႔ အသက္ရွည္ဆုံးအဖြား Okubo ဟာ စေနေန႔က ေစာင္႔ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာ ဆုံးပါးသြားခဲ႔ပါတယ္။ သူမဟာ ကမၻာ႔ အသက္ရွည္ဆုံးလူသား ဘြဲ႔ကို အေမရိကန္အအဖြား Dina Manfrgndini ဆီကေန ရယူခဲ႔တာပါ။ ဒီဘြဲ႔ကိုရၿပီး တစ္လေတာင္ မျပည္႔လိုက္ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ေဒၚDina Manfrgndini ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကမၻာ႔ အသက္ရွည္ဆုံးလူသား ဘြဲ႔ကိုရျပီး ႏွစ္ပတ္အတြင္း ဆုံးပါးခဲ႔ရပါတယ္။ ( The Straits Times, 14th, Jan, 2013 )

ကမၻာ႔ အသက္ရွည္ဆုံးလူသားေတြရဲ႕ လတ္တေလာသမိုင္းကို ျပန္ ၾကည္႔ေတာ႔ ...
လြန္ခဲ႔တဲ႔ စက္တင္ဘာလက ကမၻာ႔ ( အမ်ိဳးသား ) အသက္ရွည္ဆုံး ၁၁၄ ႏွစ္ရွိ ဂ်ပန္အဘိုးေသဆုံးၿပီး ဒီဇင္ဘာလ၊ ၄ ရက္မွာ ၁၁၆ ႏွစ္ရွိ ကမၻာ႔ ( အမ်ိဳးသာမီး ) အသက္ရွည္ဆုံးလည္း ေသဆုံးခဲ႔ရျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အသက္ ၁၁၅ ႏွစ္ရွိ အဖြားတစ္ေယာက္က ဒီဘြဲ႔ကို ဆက္ခံခဲ႔တယ္။ ဘာမွ မၾကာလိုက္ဘူး။ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ ဒီအဖြားလည္း ဆုံးပါးခဲ႔ ရျပန္ပါတယ္။

ဒီျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး မေတြးဘဲ မေနတတ္တဲ႔ ပညာရွင္ေတြကေတာ႔ ....
" ဒီဘြဲ႔ကို ရယူၿပီး မၾကာမီ ေသဆုံးရတာဟာ ေသြးရိုးသား႐ိုးေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး " လို႔ ေတြးေနၾကပါသတဲ႔။
အေျဖမ်ားရွိရင္ ခ်ီးျမွင္႔လိုက္ၾကပါအုံး။

 ဇင္ေဝေသာ္

Read more