" ဒီပြဲကုိ က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တာမွန္တယ္လုိ႔႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ တိုက္ ဆိုင္မႈလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ မေသခ်ာလွဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ တိရစာၧန္အေရအတြက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်လာခဲ့ ၾကတယ္တဲ့"
( လက္ဖတင္နယ္ကာနယ္ မာ့(စ္) ဗစ္ကာ (Mark Vickers)
( လက္ဖတင္နယ္ကာနယ္ မာ့(စ္) ဗစ္ကာ (Mark Vickers)
က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တပ္ထဲကို ပံုမွန္လာေနတတ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ ခ်ပ္ပလင္ တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ သူ႔ကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဒီလုိပြဲ မ်ိဳးေတြကို သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မတတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာေတြက က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဟိႏၵဴ စစ္သားေတြဖိတ္လုိ႔ က်ေနာ္တတ္ခဲ့ရတဲ့ အခန္းအ နားေတြထဲမွာ အခုခ်ိန္က ပထမ ဆံုး အႀကိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ကိုေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တတ္ခဲ့ တာပါ။ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာက ဒီပြဲကုိ ငါမတတ္လည္း ဒီ ဆိတ္ေတြ ကၽြဲေတြကေတာ့ အသတ္ခံရမွာပဲ ဆုိ တာကိုပါ။ တကယ္လုိ႔ က်ေနာ္တက္ခဲ့ရင္ တစ္ခုခု ေကာင္းက်ိဳးေလးမ်ား ရလာႏုိင္မလားဆုိတဲ့ အေတြးပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ် လိုက္ႏုိင္တယ္။
ငါ မတတ္ဘူးဆုိရင္ ငါ့ခံစားမႈတစ္ခုကိုပဲၾကည့္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ သူျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲက်င့္ပေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တက္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိရစာၧန္ေလးေတြကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သတ္ႏုိင္လုိ႔ ဆုိၿပီး သားသတ္ သမားကိုေတာ့ လက္ခုပ္ၾသဘာမေပးႏုိင္သလို ဆုေငြေတြလည္း (ယဥ္ေက်း မႈအရ) မခ်ႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သတ္တာေတာ့ သတ္တာေပါ့ သူတုိ႔ကို လူလို သေဘာထားၿပီးညင္ညင္သာသာနဲ႔ အသက္ထြက္ေအာင္ သတ္ေပးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီပြဲေတာ္ေန႔မွာ သူမ်ားထက္ေစာေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ၿပီး တိရစာၧန္ေလးေတြ နား သြား ေမတၱာပို႔ေပးခဲ့တယ္။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္လည္း ရြတ္ဖက္ေပးတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔ုကို ဒီလုိသတ္ျဖတ္ၾကလုိ႔ သူတုိ႔ကို အမ်က္မထား၊ ရန္ၿငိဳးမဖြဲ႕ၾကပါနဲ႔လုိ႔လည္း တုိးတုိးေလး ကပ္ၿပီး ေျပာေပး တယ္။ တစ္ခုေက်နပ္စရာက က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း ေမတၱာရပ္ခံထားတဲ့ အတြက္ မၾကာခင္အသတ္ခံရမွာေပမယ့္ တိရစာၧန္ေလးေတြဟာ အစားေကာင္းေကာင္းစားရသလုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိေနတာကိုလညး္ ေတြ႔ရတယ္။ ပြဲလည္းစေရာ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲကေနပဲ တိရစာၧန္ေလးေတြ အတြက္ ေမတၱာစာေတြ ရြတ္ဖက္ေပးေနလုိက္တယ္။
ပြဲၿပီးသြားေတာ့ ဒီပြဲ တာ၀န္ခံက က်ေနာ့္ ဆီလာၿပီး စကားေျပာတယ္။ သူ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနမိတယ္တဲ့။ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ရာထူး အဆင့္ အတန္းခ်င္း ေတာ္ေတာ္ကြာေနေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ရွိေနတာေတြ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႀကီး ဖြင့္ေျပာရဲမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ မွားပါတယ္ သူက်ေနာ့္ကို ဆက္ေျပာလာတာက က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ထိခုိက္ေၾကကြဲ ရိပ္ေတြ သူေတြ႔ေနရတယ္တဲ့။
ခဏၾကာေတာ့ သူ က်ေနာ့္ဆီျပန္လာၿပီး က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္အေလးအနက္ ထားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့ အျပစ္မဲ့ တိရစာၧန္ေတြကို သတ္ျဖတ္ မႈဆုိတာ က်ေနာ့္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔က တုိက္ရိုက္ဆန္႔က်င္ေနတာပဲ။ ဒီလုိ အျပဳအမူကို ဘယ္ ဗုဒၶဘာသာကမွ ေကာင္းခ်ီးေပးေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္ သူဆက္ေျပာတာက က်ေနာ့္ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ေၾကာင့္ တိရစာၧန္ေတြ အေပၚ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ညင္ညင္သာသာျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့ၾကတယ္ ဆုိတာပါ။
သူ႔စကားဆံုးေတာ့ ဒီပြဲကုိ က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တာမွန္တယ္လုိ႔ သိလိုက္ရ ပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ မေသခ်ာလွပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ တိရစာၧန္အေရ အတြက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်လာခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
အဂၤလန္မွာ အသတ္ခံေနရတဲ့ တိရစာၧန္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးေနတာ ပဲ၊ အဲဒီ တိရစာၧန္ေတြနဲ႔စာရင္ အခု က်ေနာ္ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတဲ့ တိရစာၧန္ေတြက အမ်ားႀကီးညင္ညင္သာသာ ရွိလွပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ မွ ဘယ္လုိ တိရစာၧန္မဆို အသတ္မခံရေစလိုပါဘူး။
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ သတိလက္ လြတ္ျဖစ္ရ တတ္တာလည္း ရွိပါတယ္။ တခါမွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး ၀ရန္တာမွာ ထုိင္ၿပီး အဖြဲ႔လုိက္လကၻက္ရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ဟ္ိ မ၀ႏၱာေတာင္တန္းႀကီးကိုပင္ လွမ္းၿပီး ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္က အရာရွိ ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ ခုႏွစ္ေယာက ္ရွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ေဘးမွာ ၀ုိင္းၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးကပ္ရက္မွာ ရပ္ေနတာက ခ်ပ္ပလင္ တစ္ေယာက္။ က်ေနာ္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ အတန္း လိုက္ သူ႔ဆီကို သြားေနၾကတာေတြ႔ရတယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ေျခဖမိုးေပၚ အထိ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြက တက္ေနတာျမင္ရတယ္။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ပုရြက္ဆိတ္ကေလးတုိ႔ေရ၊ ဒီဖက္ကိုလာခဲ့ၾကပါ၊ ငါ့အနားကိုလာခဲ့ၾကပါ မင္းတုိ႔အတြက္ ေဘးကင္းရန္ကင္း ေနရာေလးတစ္ခု ငါေပးထားပါ့မယ္” လုိ႔။ ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ခ်ပ္ပလင္က ပုရြက္ဆိတ္ေ လးေတြေပၚ စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္နင္းေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနခဲ့သင့္တာပါ၊
မေနႏုိင္ခဲ့တာနဲ႔
“ခ်ပ္ပလင္- ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ”
“ဘာလုပ္လုိ႔လဲ ၊ ဘာမွမလုပ္မိပါဘူး” လုိ႔ သူကေျဖတယ္။
“လုုပ္တယ္၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ခုိင္ခိုင္လံုလံု မရွိဘဲနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြ ကို ျမင္ရက္သားနဲ႔ တက္နင္းတယ္” ေျပာမိေတာ့ သူလည္း ရွက္သြားၿပီးမ်က္ႏွာကို နီရဲသြားတာပဲ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး ခဏေန လွည့္ ထြက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ထြက္ခဲ့ေရာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ခ်ပ္ေက်ာင္း ပံုမွန္တက္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္(တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး၊ တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသား) ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို က်ေနာ္က ၾကား မိေအာင္ ၾကားလုိက္ေသးတယ္။
“ပုရြက္ဆိတ္ကိုေတာင္ မသတ္ရဲတဲ့လူက ဘယ္လုိလုပ္ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ၿပီး ဗိုလ္ျဖစ္လာရတာလဲ ” တဲ့။
ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဆီ ခ်က္ခ်င္းသြားၿပီး အရာရွိေလသံနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္
“ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငါးမိနစ္အတြင္း ငါ့ရံုးကိုလာခဲ့” လို႔။
ဆက္ရန္ -
သီဟနာဒ
Post a Comment