ဒကာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏။
ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းသို႔ ပြဲလမ္းတစ္ခုခုအတြက္ လာသူျဖစ္ဟန္တူ၏။
မေတြ႔ဖူး၊ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္မသိ။
“ အရွင္ဘုရား၊ ေက်ာင္းက ျမန္မာေက်ာင္းလား”
“ ျမန္မာေက်ာင္းကားမဟုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ လူမ်ိဳး၏ အမည္မရွိသင့္၊
က်ဥ္း၏။”
ထိုဒကာ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရာခိုင္ႏႈံး (၃၅) ေလ်ာ့က်သြား၏။
သူက ဆက္ေမး၏။
“ ၾကားရတယ္။ အရွင္ဘုရားက တိပိဋကဓရဆို”
“ မဟုတ္။ ဤမွ်မစြမ္း။ ပိဋကတ္သံုးပံု စီဒီကားရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တိပိဋကဓရဟု
မေခၚႏိုင္ေသာ္လည္း တိပိဋက စီဒီဓရဟု ေခၚႏိုင္၏” ( လူမ်ားအတြက္၊ ဓရ- ေဆာင္)
ထိုဒကာ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေနာက္ထပ္ (၃၅) ရာခိုင္ႏႈံး ေလ်ာ့က်သြားျပန္၏။
သူ႔ထံ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ က်န္ေနေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ (၃၀) ရာခိုင္ႏႈံးျဖင့္
ေနာက္ထပ္ေမးခြန္း ေမးျပန္၏။ သူႀကိဳးစား၏။ သူႀကိဳးစားမွန္းလည္း သိ၏။
“ ဒါဆို အရွင္ဘုရားက ေဒါက္တာေပါ႔ေနာ္”
“ မဟုတ္၊ ဤမွ်မစြမ္း ယေန႔တိုင္ လူူနာသာ ျဖစ္ဆဲ ျဖစ္၏။”
ထိုဒကာ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအားလံုး ကုန္သြားၿပီ ျဖစ္၏။ ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔
ေျပာႏိုင္သနည္း ဟူမူ ေနာက္ ထပ္ေမးခြန္း မေမးႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
သူစိတ္ညစ္သြား၏။ ရဟန္းလည္း မေပ်ာ္ပါ။ ဤရဟန္းမ်ိဳးႏွင့္ စကားဆက္ေျပာရန္
အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဟု ေနာက္က်စြာ၊ ေနာင္တရစြာ သိလိုက္ရေလ ဟန္တူသည္။
မိမိ၏ အယူအဆသည္ “နက္” ၏။ ေကာင္္းေသာ နက္ျခင္းကားမဟုတ္၊ အဝီစိကဲ့သို႔
နက္ေနျခင္းတည္း။ မတတ္ႏိုင္။ ဘဝကား ေလး၏။ ေလးၿပီးသားဘဝ၌ အက္ဂ်စ္တစ္ မ်ား
ေက်ာပိုး အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ခရီးမသြားခ်င္။ ဘာမွ မဟုတ္၊ ကိေလသာဆယ္ပါး နဂိုရင္းအတိုင္း
ရွိေသး၏။ မထိရေသး။ အက္ဂ်စ္တစ္ကိုကား သိပ္အက္ပီတိုက္ မျဖစ္။ ဤမွ်သာ။
ခႏၶာငါးပါး၏ဝန္သည္ အေလးဆံုးဟု မိမိအၾကည္ညိဳဆံုး ေဂါတမဗုဒၶဘုရားရွင္က ေဟာခဲ့၏။
ဘယ္သုတ္မွာ ေဟာခဲ့မွန္းေတာ့ မေသခ်ာ။ စီဒီတြင္ အလြယ္တကူ ရွာႏိုင္၏။ ယံုခ်င္သူမ်ား
ပို၍ ယံုခ်င္ေအာင္ လုပ္ျပႏိုင္၏။ မလိုဟု ထင္သည္။ ခႏၶာဝန္သည္ ေလး၏။ ဝဖီးေသာ ခႏၶာသည္
ပို၍ေလးဟန္ရွိ၏။ ေရာဂါပို၍ ထူေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ မယံုၾကည္သူမ်ား
ကတၱားေပၚတင္၍ မိမိကိုယ္ကို မိမိခ်ိန္ၾကည့္ႏိုင္၏။ ခႏၶာဝန္သည္ ေလး၏။ လံုေလာက္ၿပီ။
ဘယ္ဘြတ္အုပ္၊ ဘယ္သုတ္မွ မလိုေတာ့။ သူမ်ားကို ေျပာလွ်င္ေတာ့လိုမည္။
ကိုယ္သိဖို႔ေတာ့ စကားလံုးမလို။ ေလး၏။ သိ၏။ ပို၍ ေလးေလးလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္
နံနက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္၏။ မဆိုးလွ။ အနည္းငယ္ ေပါ႔၏။ အပ်င္းထူလွ်င္
ေလးလာျပန္၏။
ခႏၶာေလးျခင္းႏွင့္ ပ်င္းရိျခင္းသည္ အီကြဲျဖစ္၏။ ပို၍ ပ်င္းလွ်င္ ပိုေလးမည္။
ေနာက္တစ္ေနရာ၌ အၾကည္ညိဳဆံုး ေဂါတမဗုဒၶက ေဟာျပန္၏။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းသည္ အဆိုးရြားဆံုး
ေရာဂါဟူ၍ ျဖစ္၏။ မွန္၏။ ဘယ္သုတ္မွာ ေဟာခဲ့မွန္းေတာ့ မသိ။ သိသူမ်ားကလည္း
(ေက်းဇူးျပဳ၍) ေထာက္မျပေစခ်င္။ သီဟနာဒ၌ ပိဋကတ္သံုးပံု စီဒီရွိ၏။ မလို၍ မရွာေတာ့။
လိုလွ်င္ ရွာမည္။
ဤေဒသနာကို ကိုရင္စဝတ္ေသာေန႔ကပင္ က်က်နနသိခဲ႔ျခင္း ျဖစ္၏။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းသည္
အလြန္ဆိုးရြားေသာ ေဝဒနာျဖစ္၏။ စကားလံုး မလို။ ေဂါတမဗုဒၶဟု သံုးခဲ့ရျခင္းကိုလည္း
ေျပာခ်င္၏။ ဘုရားအဆူဆူ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ၿပီးၿပီဟု စာေပ၌လာ၏။ ကိုယ္တိုင္မူ မသိ။
ဤဘုရားကို ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မဖူးေတြ႔ခဲ့ရ။ မိုက္လံုးထြား၏။ သို႔ေသာ္ ဤဘုရားရွင္၏
အဆံုးအမမ်ားကို သင္ရ၏။ ၾကည္ညိဳရ၏။
ရိုးရိုးသားသား ေျပာအံ့။ ဘုရားရွင္ျခင္း တူပင္တူေသာ္ျငား ဤေဂါတမဗုဒၶဘုရားကို ပို၍
ၾကည္ညိဳ၏။ ပို၍ ေလးစား၏။ မတတ္ႏိုင္။ မိမိသည္ ပုထုဇဥ္ အရိုင္းတံုးမွ်သာရွိဆဲ။
ကိေလသာ (၁၀) ပါး မူရင္း ေအာ္ရီဂ်င္နယ္အတိုင္းရွိဆဲ။ ရိုးသားေတာ့ ရိုးသားခ်င္သည္။
ဤေဂါတမဗုဒၶကို ပို၍ ၾကည္ညိဳသည္။ ဤစကားေၾကာင့္ ငရဲသြားရမည္ဆိုလွ်င္ သြားခ်င္၏။
ရိုးသားသူတို႔၏ ငရဲ။ (ကိုရဲ၊ မရဲတို႔ ဝင္ဝင္္မရႈပ္ေစခ်င္)
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးကို-
၁။ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးဟုပင္ေခၚခ်င္သည္။
၂။ ေဒါက္တာ ဉာဏ ဟု မေခၚခ်င္။
ဤစကားေၾကာင့္ ငရဲသြားရမည္ဆိုလွ်င္ သြားခ်င္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ ယံုၾကည္မႈတစ္ခ်ိဳ႔သည္ “ နက္” ၏။ ေကာင္းေသာ နက္ျခင္းကား မဟုတ္။
အဝီစီကဲ့သို႔ နက္ျခင္းတည္း။ မတတ္ႏိုင္၊ ခပ္တိမ္တိမ္ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္။ ခပ္ေပါေပါ
မျဖစ္ခ်င္။
စာေရးၿပီးအဆံုး၌ ၿပံဳးလိုက္သည္။ ထိုအၿပံဳးကား ဆာကတ္စတစ္ အသံေလးပါ၏။ မတတ္ႏိုုင္
ၿပံဳးလိုက္မိၿပီ။ ေတာင္းပန္ပါ၏၊အစ္ကို ညီတို႔……။
သီဟနာဒ
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
