အလကၤာေတြထဲမွာ “မည္သံစြဲ အလကၤာ” ဆုိတာ ရွိတယ္လုိ႔ သိရေပမယ့္ ျခဴသံစြဲအလကၤာ ရွိ၊ မရွိဆုိတာကုိေတာ့ တိတိက်က် မသိပါဘူး။ ဒီကိစၥကုိ အလကၤာ၊ ေဒါသပါရဂူေတြ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ ခ်န္ထားခဲ့ရေတာ့မွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ (၂၁) ရာစု မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ေခတ္မွာေတာ့ ကုိယ္သုံးခ်င္တဲ့ အလကၤာ ကုိယ္သုံးလုိ႔ ရပါၿပီ။
ျခဴသံစြဲဆုိတာက ဒီလုိပါ။
“ႏြားေပ်ာက္ ခေလာက္သံၾကား” ဆုိတဲ့ စကားပုံ ရွိပါတယ္။ ခေလာက္က ျခဴေတြ မေပၚခင္က သုံးတာလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ျခဴေတြ ေပၚလာတဲ့အထိလည္း သုံးေနၾကတုန္းပါ။ သစ္သားကုိ ထြင္းထုထားတာခ်င္း အတူတူမုိ႔ ခေလာက္သံျခင္း တူေနမယ္ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။ ႏြားပုိင္ရွင္ဟာ သူ႔ႏြားရဲ႕ ခေလာက္သံကုိ မွတ္မိေနတတ္ပါတယ္။ အေရာင္တူ၊ ဆုိက္တူ၊ တံဆိပ္တူ ဖိနပ္ေတြထဲမွာ ကုိယ့္ဖိနပ္ကုိ မွတ္မိေနသလုိမ်ိဳးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ျခဴသံက်ေတာ့ သိပ္ခြဲျခားလုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေတာအုပ္ထူထူထဲက ေတာင္သူႀကီးေတြ ခေလာက္ကုိ ဆက္သုံးေနတာေနမွာလုိ႔ စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။
အားလုံး သိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ယာထြန္ျဖဳတ္ၿပီဆုိရင္ ႏြားေတြကုိ ေတာထဲလႊတ္ေပးလုိက္ၾကတယ္။ သူစားခ်င္ရာ ေလ်ာက္စားေပါ့။ ညေနေစာင္းေတာ့မွ ႏြားပုိင္ရွင္က ခေလာက္သံကုိ နားေထာင္၊ သူ႔ႏြားရွိတဲ့ ေနရာကုိသြားၿပီး ဆြဲေခၚလာခဲ့ေတာ့တာပါ။ ဆုိလုိတာကေတာ့ ခေလာက္သံနဲ႔ဆုိရင္ ႏြား ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါပါပဲ။
ႏြားနဲ႔ အကြ်မ္းတဝင္ရွိခဲ့ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အခက္ႀကံဳရပါတယ္။ သူမ်ားကေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ႀကံဳရတာပါ။ တစ္ေန႔က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေျခေထာက္မွာ ျခဴေတြ ဆင္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ၿပံဳးမိတယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒုကၡဆုိတာ အဲ့ဒါပါ။ သူမကုိ အားနာပါတယ္။ ေျခေထာက္မွာ ျခဴဆြဲထားေတာ့ သူမ ဘယ္သြားသြား သိေနရတယ္။
ဂလုိဘယ္ေခတ္ႀကီးထဲမွာေတာ့ လူလည္း ျခဴဆြဲေတာ့တာပါပဲ။ ႏြားက လည္ပင္းမွာ ဆြဲၿပီး လူကေတာ့ ေျခခ်င္းဝတ္မွာ ဆြဲတာေပါ့။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ျခဴဆြဲတဲ့ေနရာ မတူလုိ႔။
အခုမွ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ရာ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။
“ျခဴသံစြဲ” အလကၤာဆုိတာ လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ကုိ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိႏုိင္တဲ့ အလကၤာပါ။ (က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ေပးတဲ့ အလကၤာမုိ႔ စာအုပ္ထဲမွာ မရွာၾကဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။)
ဒီေန႔ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္လုိ႔ေခၚတဲ့ F.B. ဟာ ျခဴသံစြဲအလကၤာပါ။ အနည္းဆုံး အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ ရွိပါတယ္။
၁။ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ အဲ့ဒိဘြတ္အုပ္ပုိင္ရွင္ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိလုိ႔ ရပါတယ္။
၂။ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း သူဘာလဲဆုိတာလည္း သိလုိ႔ ရပါတယ္။
ဆုိရွယ္ကြန္ယက္ႀကီးကုိ F.B. ျခဴသံနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးထားေတာ့ မိတ္ေတြေဟာင္း၊ မိတ္ေဆြသစ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၾကတယ္၊ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကတယ္ဆုိတာ သိခြင့္ ရေနၾကရပါတယ္။ ဆုိရွယ္အတြက္ အေတာ္ထိေရာက္တယ္လုိ႔ ေျပာရင္ မလုိအပ္ဘဲ စကားေဖာင္းပြတာပါပဲ။
မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ မိနစ္ပုိင္းအတြင္းမွာ သူတုိ႔ ဘယ္ေရာက္ေနေၾကာင္း ေၾကျငာၿပီး ျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ အဲ့ဒီ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ကေနပဲ ကုိယ္ဘာလဲ၊ ဘယ္လုိလူလည္းဆုိတာ ေျပာမိလ်က္သားလည္း ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါကုိေတာ့ ျခဴသံစြဲအလကၤာသာမက မည္သံစြဲအလကၤာလုိ႔လဲ ေခၚမယ္ဆုိ ေခၚလုိ႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလူဟာ ဓာတ္ပုံဝါသနာပါသူလား၊ ပန္းခ်ီဝါသနာပါသူလား၊ အားကစားဝါသနာပါသူလား၊ ႏုိင္ငံေရးလား၊ စာေပလား၊ ကြန္မင့္ေရးတာ၊ ကုိယ့္ကုိ ကြန္မင့္ျပန္တာကုိ ႀကိဳက္သူလား စတာေတြကုိလည္း သိႏုိင္ပါတယ္။
ဆက္ေျပာဖုိ႔ ရွိတာက တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ျခဴဆုိတာ ႏြားဘယ္မွာရွိတယ္ဆုိတာ သိ႐ုံနဲ႔ တူပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ျခဴဆြဲထားျခင္းကပင္ ႏြားရဲ႕ တန္ဆာတစ္ခု ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ လွတဲ့ႏြား၊ ေကာင္းတဲ့ႏြားေတြဆုိရင္ ျခဴသံတစ္ခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ပါ။ မစြံတဲ့ႏြားကုိ ျခဴတတ္မိျပန္ေတာ့ ကုိယ့္ႏြား မစြံတာကုိ ျပေနသလုိ ျဖစ္တတ္ျပန္ပါေရာ။
မွားရင္ေတာ့ ေတာင္းပန္ရမွာပါပဲ။
အဲ့သလုိပါပဲ။ ခံစားခ်က္ေတြေရးရင္း၊ ေပါက္ကြဲရင္းနဲ႔ ကုိယ့္ F.B. က ကိုယ္မစြံေၾကာင္း၊ အတင္းေျပာတတ္ေၾကာင္း၊ သူမ်ားကိစၥေတြ ဝင္စြက္တတ္ေၾကာင္း ေျပာျပေနတတ္ျပန္ေရာ။
တစ္ခုရွိတာက ႏြားပုိင္ရွင္ေတြက ႏြားကုိ ျခဴဆြဲေပးတတ္ေပမယ့္ ေၾကာင္ပုိင္ရွင္ေတြကေတာ့ ေၾကာင္ကုိ ျခဴဆြဲေပးတယ္လုိ႔ မၾကားဖူးျပန္ဘူး။ ပုံျပင္ထဲမွာေတာ့ ေၾကာင္ကုိ ျခဴဆြဲေပးဖုိ႔ ၾကြက္ကေလးေတြ တုိင္ပင္ေနၾကတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ပုံျပင္က ရွည္ေတာ့ ၿပီးေအာင္ မဖတ္လုိက္မိဘူး။ သူတုိ႔ အႀကံအစည္ အထေျမာက္၊ မေျမာက္ မသိခဲ့ရဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႕ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ေတြက်ေတာ့ ေၾကာင္နဲ႔ တူျပန္ေရာ။ ျခဴမပါေတာ့ ဘယ္သူေရးမွန္း မသိ၊ ေရးသူ ဘယ္သြားမွန္းလည္း မသိ၊ ေတာေရာက္လား၊ ၿမိဳ႕ေရာက္လား မသိ၊ ဘြဲ႔ရလား၊ ဘြဲ႔မရလား မသိ၊ ဘာဆုိ ဘာမွ မသိ။
ေၾကာင္ကုိေတာ့ ျခဴဆြဲေပးလုိ႔ မရဘူး။
သူက ၾကြက္ခုတ္ရဦးမွာ မဟုတ္လား။
ျခဴသံၿမိဳင္ၿမိဳင္နဲ႔ ေတာက လွည္းယဥ္ေက်ာ့ေလးေတြကုိ သတိရရင္း မဆုိင္ရာေတြကုိ ႏႈိင္းမိျပန္ပါေရာ။
ေဖ့(စ္)ဘုတ္ (သုိ႔) ျခဴသံစြဲအလကၤာ
ျခဴသံစြဲဆုိတာက ဒီလုိပါ။
“ႏြားေပ်ာက္ ခေလာက္သံၾကား” ဆုိတဲ့ စကားပုံ ရွိပါတယ္။ ခေလာက္က ျခဴေတြ မေပၚခင္က သုံးတာလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ျခဴေတြ ေပၚလာတဲ့အထိလည္း သုံးေနၾကတုန္းပါ။ သစ္သားကုိ ထြင္းထုထားတာခ်င္း အတူတူမုိ႔ ခေလာက္သံျခင္း တူေနမယ္ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။ ႏြားပုိင္ရွင္ဟာ သူ႔ႏြားရဲ႕ ခေလာက္သံကုိ မွတ္မိေနတတ္ပါတယ္။ အေရာင္တူ၊ ဆုိက္တူ၊ တံဆိပ္တူ ဖိနပ္ေတြထဲမွာ ကုိယ့္ဖိနပ္ကုိ မွတ္မိေနသလုိမ်ိဳးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ျခဴသံက်ေတာ့ သိပ္ခြဲျခားလုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေတာအုပ္ထူထူထဲက ေတာင္သူႀကီးေတြ ခေလာက္ကုိ ဆက္သုံးေနတာေနမွာလုိ႔ စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။
အားလုံး သိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ယာထြန္ျဖဳတ္ၿပီဆုိရင္ ႏြားေတြကုိ ေတာထဲလႊတ္ေပးလုိက္ၾကတယ္။ သူစားခ်င္ရာ ေလ်ာက္စားေပါ့။ ညေနေစာင္းေတာ့မွ ႏြားပုိင္ရွင္က ခေလာက္သံကုိ နားေထာင္၊ သူ႔ႏြားရွိတဲ့ ေနရာကုိသြားၿပီး ဆြဲေခၚလာခဲ့ေတာ့တာပါ။ ဆုိလုိတာကေတာ့ ခေလာက္သံနဲ႔ဆုိရင္ ႏြား ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါပါပဲ။
ႏြားနဲ႔ အကြ်မ္းတဝင္ရွိခဲ့ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အခက္ႀကံဳရပါတယ္။ သူမ်ားကေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ႀကံဳရတာပါ။ တစ္ေန႔က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေျခေထာက္မွာ ျခဴေတြ ဆင္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ၿပံဳးမိတယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒုကၡဆုိတာ အဲ့ဒါပါ။ သူမကုိ အားနာပါတယ္။ ေျခေထာက္မွာ ျခဴဆြဲထားေတာ့ သူမ ဘယ္သြားသြား သိေနရတယ္။
ဂလုိဘယ္ေခတ္ႀကီးထဲမွာေတာ့ လူလည္း ျခဴဆြဲေတာ့တာပါပဲ။ ႏြားက လည္ပင္းမွာ ဆြဲၿပီး လူကေတာ့ ေျခခ်င္းဝတ္မွာ ဆြဲတာေပါ့။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ျခဴဆြဲတဲ့ေနရာ မတူလုိ႔။
အခုမွ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ရာ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။
“ျခဴသံစြဲ” အလကၤာဆုိတာ လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ကုိ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိႏုိင္တဲ့ အလကၤာပါ။ (က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ေပးတဲ့ အလကၤာမုိ႔ စာအုပ္ထဲမွာ မရွာၾကဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။)
ဒီေန႔ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္လုိ႔ေခၚတဲ့ F.B. ဟာ ျခဴသံစြဲအလကၤာပါ။ အနည္းဆုံး အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ ရွိပါတယ္။
၁။ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ အဲ့ဒိဘြတ္အုပ္ပုိင္ရွင္ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိလုိ႔ ရပါတယ္။
၂။ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း သူဘာလဲဆုိတာလည္း သိလုိ႔ ရပါတယ္။
ဆုိရွယ္ကြန္ယက္ႀကီးကုိ F.B. ျခဴသံနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးထားေတာ့ မိတ္ေတြေဟာင္း၊ မိတ္ေဆြသစ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၾကတယ္၊ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကတယ္ဆုိတာ သိခြင့္ ရေနၾကရပါတယ္။ ဆုိရွယ္အတြက္ အေတာ္ထိေရာက္တယ္လုိ႔ ေျပာရင္ မလုိအပ္ဘဲ စကားေဖာင္းပြတာပါပဲ။
မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ မိနစ္ပုိင္းအတြင္းမွာ သူတုိ႔ ဘယ္ေရာက္ေနေၾကာင္း ေၾကျငာၿပီး ျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ အဲ့ဒီ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ကေနပဲ ကုိယ္ဘာလဲ၊ ဘယ္လုိလူလည္းဆုိတာ ေျပာမိလ်က္သားလည္း ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါကုိေတာ့ ျခဴသံစြဲအလကၤာသာမက မည္သံစြဲအလကၤာလုိ႔လဲ ေခၚမယ္ဆုိ ေခၚလုိ႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလူဟာ ဓာတ္ပုံဝါသနာပါသူလား၊ ပန္းခ်ီဝါသနာပါသူလား၊ အားကစားဝါသနာပါသူလား၊ ႏုိင္ငံေရးလား၊ စာေပလား၊ ကြန္မင့္ေရးတာ၊ ကုိယ့္ကုိ ကြန္မင့္ျပန္တာကုိ ႀကိဳက္သူလား စတာေတြကုိလည္း သိႏုိင္ပါတယ္။
ဆက္ေျပာဖုိ႔ ရွိတာက တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ျခဴဆုိတာ ႏြားဘယ္မွာရွိတယ္ဆုိတာ သိ႐ုံနဲ႔ တူပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ျခဴဆြဲထားျခင္းကပင္ ႏြားရဲ႕ တန္ဆာတစ္ခု ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ လွတဲ့ႏြား၊ ေကာင္းတဲ့ႏြားေတြဆုိရင္ ျခဴသံတစ္ခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ပါ။ မစြံတဲ့ႏြားကုိ ျခဴတတ္မိျပန္ေတာ့ ကုိယ့္ႏြား မစြံတာကုိ ျပေနသလုိ ျဖစ္တတ္ျပန္ပါေရာ။
မွားရင္ေတာ့ ေတာင္းပန္ရမွာပါပဲ။
အဲ့သလုိပါပဲ။ ခံစားခ်က္ေတြေရးရင္း၊ ေပါက္ကြဲရင္းနဲ႔ ကုိယ့္ F.B. က ကိုယ္မစြံေၾကာင္း၊ အတင္းေျပာတတ္ေၾကာင္း၊ သူမ်ားကိစၥေတြ ဝင္စြက္တတ္ေၾကာင္း ေျပာျပေနတတ္ျပန္ေရာ။
တစ္ခုရွိတာက ႏြားပုိင္ရွင္ေတြက ႏြားကုိ ျခဴဆြဲေပးတတ္ေပမယ့္ ေၾကာင္ပုိင္ရွင္ေတြကေတာ့ ေၾကာင္ကုိ ျခဴဆြဲေပးတယ္လုိ႔ မၾကားဖူးျပန္ဘူး။ ပုံျပင္ထဲမွာေတာ့ ေၾကာင္ကုိ ျခဴဆြဲေပးဖုိ႔ ၾကြက္ကေလးေတြ တုိင္ပင္ေနၾကတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ပုံျပင္က ရွည္ေတာ့ ၿပီးေအာင္ မဖတ္လုိက္မိဘူး။ သူတုိ႔ အႀကံအစည္ အထေျမာက္၊ မေျမာက္ မသိခဲ့ရဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႕ မ်က္ခြက္ဘြတ္အုပ္ေတြက်ေတာ့ ေၾကာင္နဲ႔ တူျပန္ေရာ။ ျခဴမပါေတာ့ ဘယ္သူေရးမွန္း မသိ၊ ေရးသူ ဘယ္သြားမွန္းလည္း မသိ၊ ေတာေရာက္လား၊ ၿမိဳ႕ေရာက္လား မသိ၊ ဘြဲ႔ရလား၊ ဘြဲ႔မရလား မသိ၊ ဘာဆုိ ဘာမွ မသိ။
ေၾကာင္ကုိေတာ့ ျခဴဆြဲေပးလုိ႔ မရဘူး။
သူက ၾကြက္ခုတ္ရဦးမွာ မဟုတ္လား။
ျခဴသံၿမိဳင္ၿမိဳင္နဲ႔ ေတာက လွည္းယဥ္ေက်ာ့ေလးေတြကုိ သတိရရင္း မဆုိင္ရာေတြကုိ ႏႈိင္းမိျပန္ပါေရာ။
ေဖ့(စ္)ဘုတ္ (သုိ႔) ျခဴသံစြဲအလကၤာ
ဇင္ေဝေသာ္
(စကားနည္းနည္း ႐ုိင္းသြားသလားလုိ႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကုိေတာင္ ႏြားလားဥသဘနဲ႔ ႏႈိင္းတာ၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အႏြယ္ေတာ္ကလည္း ေဂါတမ (ႏြားတကာထက္ ျမတ္ေသာႏြား) ဆုိတာကုိ ေတြးမိရင္း လိပ္ျပာသန္႔လုိ႔ လႊတ္လုိက္မိပါတယ္။)
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.
