အျဖစ္အပ်က္တို႕အားလံုး ဦးေမာင္ေမာင္သိန္းဆိုသည့္
ခရစ္ယန္ ဓမၼတကၠသိုလ္ဆင္း သိကၡာရ ဆရာႀကီး ဗုဒၶဘာသာကူးေျပာင္းရာကေန စတင္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုသတင္းက ေလရွီး၊ လဟယ္ နာဂေတာင္တန္းတစ္ခုလံုးကို (အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေလရွီးေပါ့)
ရိုက္ခတ္လြင့္ပ်ံ႕ေစခဲ့သည္။ သူတို႕ေျပာစကားမ်ားအရ ေလရွီးၿမိဳ႕နယ္၌ ဘာသာေရးအရ
လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးႏိုင္စသည့္ (ေဆာ္လမ္ႏိုက္ေဇးရွင္း) ႏွစ္ေယာက္ထဲက
တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။
ကံေကာင္းသည္ဟုဆိုရမလား ၊ ကံဆိုးသည္ဟု ဆိုရမလား မသိေပ။ ထိုဦးေမာင္ေမာင္သိန္း အပါအ၀င္ လူသာသနာျပဴ ပုဂၢိဳလ္ေလးဦးတို႕ႏွင့္အတူ အဓိကက်ေသာ ထမံသီနာဂရြာသစ္သို႕ သြားေရာက္သာသနာျပဳရန္ ကူကီးရြာမွတစ္ဆင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးခဲ့ၾကသည္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ပိုအဆင္ေျပေသာေနရာ ျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းသည္ဟုဆိုရေသာ္လည္း ပိူ၍ခက္ခဲေသာ တာ၀န္တစ္ခုဟုေတာ့ ခံယူမိသည္။
ဘာသာေရးအယူအဆျခင္း မတူေသာ္လည္း ျပႆနာအသြင္ေတာ့ မေဆာင္ေစခ်င္၊ ထို႕ေၾကာင့္ဦးေမာင္ေမာင္သိန္း အကူအညီျဖင့္ ေဒသခံဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ားသို႕လည္ပတ္ျခင္း၊ ရပ္မိ ရပ္ဖမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း၊ တရားေဟာသင္းအုပ္ဆရာမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း စသည္တို႕ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ခဲ့သည္။ မည္သို႕ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သူ၊ ၾကည့္မရသူမ်ားလည္း ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေျခာက္လခန္႕ၾကာေသာ အခါ တစ္ခ်ိ္န္က ေတာင္တြင္းႀကီး ဘ/က သင္တန္းေက်ာင္းကို တက္ဖူးေသာ္လည္း ထိုအခါက သင္းအုပ္ဆရာ ျဖစ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမရွိျခင္းႏွင့္ ဘုန္းႀကီးမရွိျခင္းေၾကာင့္ သင္းအုပ္ဆရာလုပ္ေနရသည္ဟုဆိုသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အခုေက်ာင္းလည္းရွိ၊ ဘုန္းႀကီးလည္းရွိၿပီပဲ ၊ ဗုဒၶဘာသာျပန္လုပ္ေပါ့ဟုဆိုရာ သူကလည္း လုပ္မည္၊ သို႕ေသာ္ သင္းအုပ္ဆရာလုပ္လွ်င္ လစားလည္းရစသည္၊ ဆန္ေ၀စုလည္းရသည္။ ဗုဒၶဘာသာလုပ္လိုက္လွ်င္ သူ႕မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပူပန္ရသည္ဟု သူ႕အခက္အခဲကို တင္ျပလာသည္။
မွန္ေပသည္။ သူ႕အခက္အခဲမ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ မရ။ သူ႕သင္းအုပ္လစာေပးၿပီး ဗုဒၶဘာသာ အလုပ္ခိုင္းရမလို ရွိေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ေျဖရွင္းခ်က္ကိုရွာေတာ့ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ကပၸိယလုပ္ရန္၊ ကပၸိယလုပ္ေနစဥ္ မိသားစုအတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ အေထာက္အပံ႕ရေစရန္ လစာသေဘာမ်ိဳးေပးမည္ ဟုဆိုရာ သူကသေဘာတူသည္။ ေငြေၾကးမည္မွ်မွန္း မမွတ္မိေသာ္လည္း ရွမ္းဗုဒၶဘာသာတစ္ခ်ိဳ႕အကူအညီ၊ လူသာသနာျပဳတစ္ခ်ိဳ႕ အကူအညီ၊ တစ္ခ်ိဳ႕အိပ္ထဲကစိုက္ကာ သင္းအုပ္တစ္ေယာက္ကို ကပၸိယအလုပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဤကား အျဖစ္အပ်က္မ်ား၏ ဒုတိယ အေၾကာင္းတရားျဖစ္ေတာ့သည္။
ထို႕ေနာက္နာဂေလးႏွစ္ေယာက္၊ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ၊ရွမ္းေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကိုရင္၀တ္ေပးလိုက္သည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း အတန္ငယ္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ေတာ့ရွိလာသည္။ သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းက၀ါးေက်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္သျဖင့္ တုိင္မ်ား ၀ါးကပ္မ်ားကိုလည္း " ျခ " မ်ားကစတင္ကိုက္စားေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ စဥ္းစားရျပန္၏။ ကိုယ့္ေငြႏွင့္ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ရန္ ျဖစ္သည္။
ေရတိုစီမံကိန္းအရ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားစိုက္မည္။ ေရာင္းခ် ရန္ပံုေငြရွာမည္။ ေျမက သိပ္မေကာင္းသည့္အတြက္ ငွက္ေပ်ာက သိပ္မျဖစ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႕ႏွင့္တိုင္ပင္ကာ ေရရွည္ျဖစ္သည့္ ဒညင္းပင္စိုက္ရန္သာ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့သည္။ ဒညင္းကား ႏွစ္ရွည္ပင္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေျမသိပ္မေကာင္းလွ်င္ပင္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ အသီးသီးရန္ကား အေစာဆံုး (၅) ႏွစ္မွ (၇)ႏွစ္အထိေစာင့္ရမည္။
ဒညင္းပင္ မစိုက္မီ ေက်ာင္း၀င္းကို ေျမညွိရဦးမည္။ ေျမထိုးစက္ႀကီးမ်ားကိုကိုင္ေသာ ေရႊဘိုသား ကိုခင္ေဇာ္ကို အကူအညီေတာင္းေတာ့ ကူညီမည္ဟုဆိုသည္။ ေျမထိုးၿပီးလွ်င္ ကိုယ္စိုက္လိုရာ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ ေျမထိုးစက္ကို သူက ကူညီေသာ္လည္း လိုအပ္ေသာ ဓါတ္ဆီ စသည္ကိုေတာ့ ကိုယ္က စိုက္မွေကာင္းမည္။ သို႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးရာလူတစ္ခ်ိဳ႕ကို အကူအညီေတာင္း ၊ ကိုယ့္ရွိတာေလးႏွင့္ေပါင္းေတာ့ ၀တၳဳေငြ ႏွစ္ေသာင္းခန္႕ေတာ့ရသြားသည္။ မဆိုးလွ၊ ေလာက္သေလာက္ ရွိသြားေပၿပီ ။
ျပႆနာကား ဤေငြႏွစ္ေသာင္းမွစသည္။
လသာေသာညတစ္ညျဖစ္သည္။ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ပံုေျပာ ၊ ကျပင္မွာ အိပ္ၾကရန္ေျပာၿပီး အခန္းထဲ
အိပ္ရန္ျပင္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ထုိညက အိပ္မရျဖစ္ေနသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ မီးတင္းကုပ္ထဲမွ အသံတစ္ခုခု ၾကားလိုက္ရသည္။ ဘာအသံလည္း ေျပာလို႕မရ၊ သို႕ျဖင့္ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ၾကည္ေတာ့ အားလံုးအိပ္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ အသံလိုလို ၊ ဘာလိုက ရွိေနဆဲ၊ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခုခု ခံစားေနရတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ မီးတင္းကုပ္ထဲသို႕၀င္လိုက္ရာ ေနာက္က်သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။
လူႏွစ္ေယာက္က မိမိလက္ႏွင့္ ပခံုးကို ခ်ဴပ္ကိုင္ထားလိုက္ၾကသည္။
ဘာအတြက္ ဒီလိုလုပ္တာလဲ - ဟုေမးရာ ရွိေနတဲ့ ေငြႏွစ္ေသာင္း သူတို႕ကိုေပးပါ။ ၿပီးရင္ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားပါဟု စကားသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေျပာသည္။
ကိစၥမရွိပါ။ ေပးပါမည္ဟုဆိုကာ ထိုေငြႏွစ္ေသာင္းကိုေပးလိုက္သည္။ နာရီေလးတစ္လံုးလည္း ေဘးမွာရွိေနသည္။ နာရီကိုလည္း ယူခ်င္ယူသြားေလဟု ဆိုေသာအခါ နာရီကို မလိုခ်င္ ၊ ရဲတိုင္တာ စစ္တပ္တိုင္တာေတြ မလုပ္ဖို႕ သတိေပး (ေျခာက္လွန္႕) စကားေျပာၿပီး ထိုလူႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားၾကေလေတာ့သည္။ ေငြႏွစ္ေသာင္းေတာ့ ပါသြားေပၿပီ ၊ လူကိုဘာမွ မလုပ္ခဲ့တာပင္ ကံေကာင္း ဟု ဆိုရေပေတာ့မည္။
ဘာ့ေၾကာင့္ဒီကိစၥျဖစ္ရသနည္း ဟူေသာ အေတြးက ရပ္တန္႕မရ။ ရြာသစ္ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဦးေမာင္ေမာင္သိန္းကို နာဂသူပုန္တစ္ခ်ိဳ႕က ၾကည့္မရ၊ ဤကိစၥကို သိေနတာေတာ့ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ သင္းအုပ္ဆရာေလးကပၸိယျဖစ္သြားျပန္ေသာအခါ သူတို႕မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္သြားသည္ ထင္၏ - ဟုသာစဥ္းစားစရာ ရွိေလသည္။
ထိုကိစၥကို အေရးအႀကီးဆံုးႏွင့္ အယံုၾကည္ရဆံုး ဒကာႀကီး (ရွမ္း) ဦးအဲက်င္ႏွင့္တိုင္ပင္ရေတာ့သည္။ ဦးအဲက်င္က စိတ္ျပတ္ ၊ မဟုတ္မခံ ရွမ္းလူမ်ိဳးႀကီးျဖစ္သည္။ သူ႕သေဘာက ဒီကိစၥ ၿငိမ္ေန၍မရ ၊ ၿငိမ္ေနလ်င္ ပိုစိုးလာမည္ဟု ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္က ရဲကိုအေၾကာင္းမၾကားရေအာင္ ေၾကာက္ေနလို႕လားဟုပင္ေမးေသးသည္။ ေၾကာက္မည္ဆိုက ေၾကာက္စရာေတာ့ အေ့ၾကာင္းအလံုအေလာက္ရွိသည္။ ေက်ာင္းကပင္ ေလဟာျပင္ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ တံခါးမရွိ၊ တံခါးပိတ္မရ ၊ အႏၱရာယ္ျပဳလိုက အခ်ိန္မေရြးလာျပဳႏိုင္သည္။ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မရွိပါ။
ထို႕ေၾကာင့္ ထမံသီရြာသို႕ဆင္းကာ ရဲစခန္းမွဴး ၊ ထမံသီအေျခစိုက္ စစ္တပ္သို႔ သတင္းပို႕လိုက္ၾကသည္။ ရွိပါေစေတာ့ဟုထားေသာသတင္းက ခုေတာ့ အားလံုးျပန္႕သြားေတာ့၏။ ခႏၱီးအေျခစိုက္ ဗ်ဴဟာမွဴးဆီသို႕ေရာက္ကာ တရားခံမေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ရွာဟု အမိန္႕ခ်ေလေတာ့သည္။
စိတ္မေကာင္းပါ။ ထိုေငြႏွစ္ေသာင္းလာေတာင္းသြားသူကို စိတ္ထဲမွာ သိေနသလိုလိုရွိသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကလည္း သူ႕ကိုသိသည္ ဆိုတာကို ရိပ္မိပံုရပါသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္ၾကသည္။ သူ႕ကိုခြင့္လႊတ္သည့္ အမူအရာလည္းျပထားေတာ့ ထိုထိုပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးက အရင္အတိုင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သာ ရွိေနခဲ့ပါသည္။
ထိုသတင္း ခႏၱီးမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ ကမာၻေအးသို႕ပင္ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ မိမိကို သနားသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့သည္။ (သနားတာမႀကိဳက္ ၊ သနားတာ သိပ္မခံရဖူးေသာ ဘ၀မို႕ အနည္းငယ္ေတာ့ ကိသိကေအာက္ႏိုင္သည္။ )
ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ ႏွစ္ႏွစ္ကာလ ကုန္ဆံုးသြား၏ ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ေသာ အလုပ္မ်ားက မၿပီးေသး ။ ေက်ာင္းေဆာက္ခြင့္က်ေအာင္ လုပ္ရမည္။ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႕ ရန္ပံုေငြရေအာင္ ရွာရမည္။ ေရရွည္အတြက္ ဒညင္းပင္ (၅၀) မွ တစ္ရာအထိ စိုက္ထားခဲ့ခ်င္သည္။ ဒညင္းတစ္ပင္၏ ၀င္ေငြသည္ ထိုအခ်ိန္ကပင္ သံုးေသာင္းႏွင့္ ငါးေသာင္းၾကားမွာရွိသည္။ ရန္ပံုေငြ သိပ္မပူရေတာ့ေပ။ တြက္ေရးကေတာ့ စက္သူေဌးျဖစ္သည္။
ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္၍ ရန္ကုန္ျပန္လာခဲ့၏။
သာသနာေရးဌာန အရာရွိကို သြားေတြ႕၏။ ဘြဲ႕ကိုေျပာေသာအခါ အရွင္ဘုရားသတင္းေတြ ၾကားရပါတယ္ဘုရား ။ တပည့္ေတာ္တို႕ သာဓုေခၚေနၾကပါတယ္ဘုရား ၊ နာဂ ရဟန္းတစ္ပါးလည္း ရထားၿပီးၿပီလို႕ၾကားရပါတယ္ဘုရား ဟု သူက ေလွ်ာက္သည္။
ထိုအခါ ဒီပလိုမက္တစ္ကို စနစ္တက် မသံုးတတ္ေသာဤရဟန္းက "ဒကာႀကီး - သာဓုလည္းေခၚပါ၊ ဦးဇင္းလိုေနတာက အလွဴေငြ သံုးေသာင္းပါ ၊ အလွဴေငြ သံုးေသာင္းက သာဓုသံုးႀကိမ္ထက္ ပိုအေရးႀကီးေနလို႕ပါ" ဟုေျပာေသာအခါ -
အရွင္ဘုရားေရ ၊စာနဲ႕ဘာနဲ႕မွ အထက္က ခြင့္ျပဳမွ ေပးလို႕ရတာပါဘုရား ၊ အရွင္ဘုရားကိုလည္း စာေရးဖို႕ဘာဖို႕ေတြ ေလွ်ာက္မေနေတာ့ပါဘူး ၊ စာေရးဖို႕မလိုတဲ့ တပည့္ေတာ္အိပ္ထဲကပဲ ထုတ္လွဴလိုက္ပါေတာ့မယ္ -" ဟုဆိုကာ ၀တၳဳေငြ သံုးေသာင္း လွဴလိုက္ရွာေလေတာ့သည္။
မွန္၏ ။ ထိုအခ်ိန္က သာဓုသံုးႀကိမ္ထက္ ၀တၳဳေငြသံုးေသာင္းက ပိုအေရးႀကီးေနခဲ့သည္။ စကားတစ္ခြန္းတည္းႏွင့္ အလွဴေငြ သံုးေသာင္းရလိုက္သျဖင့္ မဆိုးလွဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
အမွန္ပင္ သူ႕ေစတနာကို သာဓုေခၚမိ၏ ။ သံုးႀကိမ္တိတိ ၊ မပို ၊ မလို။
(သီဟနာဒ)
(အမွာ - သာသနာေရးဌာန အရာရွိအမည္ကို မေဖာ္ျပတာကလြဲ၍ နာမည္မ်ားအားလံုးသည္ အမည္မွန္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ နာမည္လႊဲထားျခင္းမရွိပါေၾကာင္း ေျပာခဲ့ခ်င္ပါသည္.။
"အနိစၥ အိုးကြဲ " ေဆာင္းပါး ဆက္ကို ဆက္ေရးပါမည္။
ကံေကာင္းသည္ဟုဆိုရမလား ၊ ကံဆိုးသည္ဟု ဆိုရမလား မသိေပ။ ထိုဦးေမာင္ေမာင္သိန္း အပါအ၀င္ လူသာသနာျပဴ ပုဂၢိဳလ္ေလးဦးတို႕ႏွင့္အတူ အဓိကက်ေသာ ထမံသီနာဂရြာသစ္သို႕ သြားေရာက္သာသနာျပဳရန္ ကူကီးရြာမွတစ္ဆင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးခဲ့ၾကသည္။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ပိုအဆင္ေျပေသာေနရာ ျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းသည္ဟုဆိုရေသာ္လည္း ပိူ၍ခက္ခဲေသာ တာ၀န္တစ္ခုဟုေတာ့ ခံယူမိသည္။
ဘာသာေရးအယူအဆျခင္း မတူေသာ္လည္း ျပႆနာအသြင္ေတာ့ မေဆာင္ေစခ်င္၊ ထို႕ေၾကာင့္ဦးေမာင္ေမာင္သိန္း အကူအညီျဖင့္ ေဒသခံဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ားသို႕လည္ပတ္ျခင္း၊ ရပ္မိ ရပ္ဖမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း၊ တရားေဟာသင္းအုပ္ဆရာမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း စသည္တို႕ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ခဲ့သည္။ မည္သို႕ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သူ၊ ၾကည့္မရသူမ်ားလည္း ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေျခာက္လခန္႕ၾကာေသာ အခါ တစ္ခ်ိ္န္က ေတာင္တြင္းႀကီး ဘ/က သင္တန္းေက်ာင္းကို တက္ဖူးေသာ္လည္း ထိုအခါက သင္းအုပ္ဆရာ ျဖစ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမရွိျခင္းႏွင့္ ဘုန္းႀကီးမရွိျခင္းေၾကာင့္ သင္းအုပ္ဆရာလုပ္ေနရသည္ဟုဆိုသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အခုေက်ာင္းလည္းရွိ၊ ဘုန္းႀကီးလည္းရွိၿပီပဲ ၊ ဗုဒၶဘာသာျပန္လုပ္ေပါ့ဟုဆိုရာ သူကလည္း လုပ္မည္၊ သို႕ေသာ္ သင္းအုပ္ဆရာလုပ္လွ်င္ လစားလည္းရစသည္၊ ဆန္ေ၀စုလည္းရသည္။ ဗုဒၶဘာသာလုပ္လိုက္လွ်င္ သူ႕မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပူပန္ရသည္ဟု သူ႕အခက္အခဲကို တင္ျပလာသည္။
မွန္ေပသည္။ သူ႕အခက္အခဲမ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ မရ။ သူ႕သင္းအုပ္လစာေပးၿပီး ဗုဒၶဘာသာ အလုပ္ခိုင္းရမလို ရွိေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ေျဖရွင္းခ်က္ကိုရွာေတာ့ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ကပၸိယလုပ္ရန္၊ ကပၸိယလုပ္ေနစဥ္ မိသားစုအတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ အေထာက္အပံ႕ရေစရန္ လစာသေဘာမ်ိဳးေပးမည္ ဟုဆိုရာ သူကသေဘာတူသည္။ ေငြေၾကးမည္မွ်မွန္း မမွတ္မိေသာ္လည္း ရွမ္းဗုဒၶဘာသာတစ္ခ်ိဳ႕အကူအညီ၊ လူသာသနာျပဳတစ္ခ်ိဳ႕ အကူအညီ၊ တစ္ခ်ိဳ႕အိပ္ထဲကစိုက္ကာ သင္းအုပ္တစ္ေယာက္ကို ကပၸိယအလုပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဤကား အျဖစ္အပ်က္မ်ား၏ ဒုတိယ အေၾကာင္းတရားျဖစ္ေတာ့သည္။
ထို႕ေနာက္နာဂေလးႏွစ္ေယာက္၊ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ၊ရွမ္းေလးႏွစ္ေယာက္ကို ကိုရင္၀တ္ေပးလိုက္သည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း အတန္ငယ္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ေတာ့ရွိလာသည္။ သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းက၀ါးေက်ာင္းမွ်သာ ျဖစ္သျဖင့္ တုိင္မ်ား ၀ါးကပ္မ်ားကိုလည္း " ျခ " မ်ားကစတင္ကိုက္စားေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ စဥ္းစားရျပန္၏။ ကိုယ့္ေငြႏွင့္ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္ရန္ ျဖစ္သည္။
ေရတိုစီမံကိန္းအရ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားစိုက္မည္။ ေရာင္းခ် ရန္ပံုေငြရွာမည္။ ေျမက သိပ္မေကာင္းသည့္အတြက္ ငွက္ေပ်ာက သိပ္မျဖစ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႕ႏွင့္တိုင္ပင္ကာ ေရရွည္ျဖစ္သည့္ ဒညင္းပင္စိုက္ရန္သာ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့သည္။ ဒညင္းကား ႏွစ္ရွည္ပင္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေျမသိပ္မေကာင္းလွ်င္ပင္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ အသီးသီးရန္ကား အေစာဆံုး (၅) ႏွစ္မွ (၇)ႏွစ္အထိေစာင့္ရမည္။
ဒညင္းပင္ မစိုက္မီ ေက်ာင္း၀င္းကို ေျမညွိရဦးမည္။ ေျမထိုးစက္ႀကီးမ်ားကိုကိုင္ေသာ ေရႊဘိုသား ကိုခင္ေဇာ္ကို အကူအညီေတာင္းေတာ့ ကူညီမည္ဟုဆိုသည္။ ေျမထိုးၿပီးလွ်င္ ကိုယ္စိုက္လိုရာ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ ေျမထိုးစက္ကို သူက ကူညီေသာ္လည္း လိုအပ္ေသာ ဓါတ္ဆီ စသည္ကိုေတာ့ ကိုယ္က စိုက္မွေကာင္းမည္။ သို႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးရာလူတစ္ခ်ိဳ႕ကို အကူအညီေတာင္း ၊ ကိုယ့္ရွိတာေလးႏွင့္ေပါင္းေတာ့ ၀တၳဳေငြ ႏွစ္ေသာင္းခန္႕ေတာ့ရသြားသည္။ မဆိုးလွ၊ ေလာက္သေလာက္ ရွိသြားေပၿပီ ။
ျပႆနာကား ဤေငြႏွစ္ေသာင္းမွစသည္။
လသာေသာညတစ္ညျဖစ္သည္။ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ပံုေျပာ ၊ ကျပင္မွာ အိပ္ၾကရန္ေျပာၿပီး အခန္းထဲ
အိပ္ရန္ျပင္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ထုိညက အိပ္မရျဖစ္ေနသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ မီးတင္းကုပ္ထဲမွ အသံတစ္ခုခု ၾကားလိုက္ရသည္။ ဘာအသံလည္း ေျပာလို႕မရ၊ သို႕ျဖင့္ ကိုရင္ေလးမ်ားကို ၾကည္ေတာ့ အားလံုးအိပ္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ အသံလိုလို ၊ ဘာလိုက ရွိေနဆဲ၊ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခုခု ခံစားေနရတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ မီးတင္းကုပ္ထဲသို႕၀င္လိုက္ရာ ေနာက္က်သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။
လူႏွစ္ေယာက္က မိမိလက္ႏွင့္ ပခံုးကို ခ်ဴပ္ကိုင္ထားလိုက္ၾကသည္။
ဘာအတြက္ ဒီလိုလုပ္တာလဲ - ဟုေမးရာ ရွိေနတဲ့ ေငြႏွစ္ေသာင္း သူတို႕ကိုေပးပါ။ ၿပီးရင္ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားပါဟု စကားသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေျပာသည္။
ကိစၥမရွိပါ။ ေပးပါမည္ဟုဆိုကာ ထိုေငြႏွစ္ေသာင္းကိုေပးလိုက္သည္။ နာရီေလးတစ္လံုးလည္း ေဘးမွာရွိေနသည္။ နာရီကိုလည္း ယူခ်င္ယူသြားေလဟု ဆိုေသာအခါ နာရီကို မလိုခ်င္ ၊ ရဲတိုင္တာ စစ္တပ္တိုင္တာေတြ မလုပ္ဖို႕ သတိေပး (ေျခာက္လွန္႕) စကားေျပာၿပီး ထိုလူႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားၾကေလေတာ့သည္။ ေငြႏွစ္ေသာင္းေတာ့ ပါသြားေပၿပီ ၊ လူကိုဘာမွ မလုပ္ခဲ့တာပင္ ကံေကာင္း ဟု ဆိုရေပေတာ့မည္။
ဘာ့ေၾကာင့္ဒီကိစၥျဖစ္ရသနည္း ဟူေသာ အေတြးက ရပ္တန္႕မရ။ ရြာသစ္ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဦးေမာင္ေမာင္သိန္းကို နာဂသူပုန္တစ္ခ်ိဳ႕က ၾကည့္မရ၊ ဤကိစၥကို သိေနတာေတာ့ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ သင္းအုပ္ဆရာေလးကပၸိယျဖစ္သြားျပန္ေသာအခါ သူတို႕မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္သြားသည္ ထင္၏ - ဟုသာစဥ္းစားစရာ ရွိေလသည္။
ထိုကိစၥကို အေရးအႀကီးဆံုးႏွင့္ အယံုၾကည္ရဆံုး ဒကာႀကီး (ရွမ္း) ဦးအဲက်င္ႏွင့္တိုင္ပင္ရေတာ့သည္။ ဦးအဲက်င္က စိတ္ျပတ္ ၊ မဟုတ္မခံ ရွမ္းလူမ်ိဳးႀကီးျဖစ္သည္။ သူ႕သေဘာက ဒီကိစၥ ၿငိမ္ေန၍မရ ၊ ၿငိမ္ေနလ်င္ ပိုစိုးလာမည္ဟု ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္က ရဲကိုအေၾကာင္းမၾကားရေအာင္ ေၾကာက္ေနလို႕လားဟုပင္ေမးေသးသည္။ ေၾကာက္မည္ဆိုက ေၾကာက္စရာေတာ့ အေ့ၾကာင္းအလံုအေလာက္ရွိသည္။ ေက်ာင္းကပင္ ေလဟာျပင္ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ တံခါးမရွိ၊ တံခါးပိတ္မရ ၊ အႏၱရာယ္ျပဳလိုက အခ်ိန္မေရြးလာျပဳႏိုင္သည္။ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မရွိပါ။
ထို႕ေၾကာင့္ ထမံသီရြာသို႕ဆင္းကာ ရဲစခန္းမွဴး ၊ ထမံသီအေျခစိုက္ စစ္တပ္သို႔ သတင္းပို႕လိုက္ၾကသည္။ ရွိပါေစေတာ့ဟုထားေသာသတင္းက ခုေတာ့ အားလံုးျပန္႕သြားေတာ့၏။ ခႏၱီးအေျခစိုက္ ဗ်ဴဟာမွဴးဆီသို႕ေရာက္ကာ တရားခံမေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ရွာဟု အမိန္႕ခ်ေလေတာ့သည္။
စိတ္မေကာင္းပါ။ ထိုေငြႏွစ္ေသာင္းလာေတာင္းသြားသူကို စိတ္ထဲမွာ သိေနသလိုလိုရွိသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကလည္း သူ႕ကိုသိသည္ ဆိုတာကို ရိပ္မိပံုရပါသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္ၾကသည္။ သူ႕ကိုခြင့္လႊတ္သည့္ အမူအရာလည္းျပထားေတာ့ ထိုထိုပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးက အရင္အတိုင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သာ ရွိေနခဲ့ပါသည္။
ထိုသတင္း ခႏၱီးမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ ကမာၻေအးသို႕ပင္ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ မိမိကို သနားသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့သည္။ (သနားတာမႀကိဳက္ ၊ သနားတာ သိပ္မခံရဖူးေသာ ဘ၀မို႕ အနည္းငယ္ေတာ့ ကိသိကေအာက္ႏိုင္သည္။ )
ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ ႏွစ္ႏွစ္ကာလ ကုန္ဆံုးသြား၏ ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ေသာ အလုပ္မ်ားက မၿပီးေသး ။ ေက်ာင္းေဆာက္ခြင့္က်ေအာင္ လုပ္ရမည္။ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႕ ရန္ပံုေငြရေအာင္ ရွာရမည္။ ေရရွည္အတြက္ ဒညင္းပင္ (၅၀) မွ တစ္ရာအထိ စိုက္ထားခဲ့ခ်င္သည္။ ဒညင္းတစ္ပင္၏ ၀င္ေငြသည္ ထိုအခ်ိန္ကပင္ သံုးေသာင္းႏွင့္ ငါးေသာင္းၾကားမွာရွိသည္။ ရန္ပံုေငြ သိပ္မပူရေတာ့ေပ။ တြက္ေရးကေတာ့ စက္သူေဌးျဖစ္သည္။
ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္၍ ရန္ကုန္ျပန္လာခဲ့၏။
သာသနာေရးဌာန အရာရွိကို သြားေတြ႕၏။ ဘြဲ႕ကိုေျပာေသာအခါ အရွင္ဘုရားသတင္းေတြ ၾကားရပါတယ္ဘုရား ။ တပည့္ေတာ္တို႕ သာဓုေခၚေနၾကပါတယ္ဘုရား ၊ နာဂ ရဟန္းတစ္ပါးလည္း ရထားၿပီးၿပီလို႕ၾကားရပါတယ္ဘုရား ဟု သူက ေလွ်ာက္သည္။
ထိုအခါ ဒီပလိုမက္တစ္ကို စနစ္တက် မသံုးတတ္ေသာဤရဟန္းက "ဒကာႀကီး - သာဓုလည္းေခၚပါ၊ ဦးဇင္းလိုေနတာက အလွဴေငြ သံုးေသာင္းပါ ၊ အလွဴေငြ သံုးေသာင္းက သာဓုသံုးႀကိမ္ထက္ ပိုအေရးႀကီးေနလို႕ပါ" ဟုေျပာေသာအခါ -
အရွင္ဘုရားေရ ၊စာနဲ႕ဘာနဲ႕မွ အထက္က ခြင့္ျပဳမွ ေပးလို႕ရတာပါဘုရား ၊ အရွင္ဘုရားကိုလည္း စာေရးဖို႕ဘာဖို႕ေတြ ေလွ်ာက္မေနေတာ့ပါဘူး ၊ စာေရးဖို႕မလိုတဲ့ တပည့္ေတာ္အိပ္ထဲကပဲ ထုတ္လွဴလိုက္ပါေတာ့မယ္ -" ဟုဆိုကာ ၀တၳဳေငြ သံုးေသာင္း လွဴလိုက္ရွာေလေတာ့သည္။
မွန္၏ ။ ထိုအခ်ိန္က သာဓုသံုးႀကိမ္ထက္ ၀တၳဳေငြသံုးေသာင္းက ပိုအေရးႀကီးေနခဲ့သည္။ စကားတစ္ခြန္းတည္းႏွင့္ အလွဴေငြ သံုးေသာင္းရလိုက္သျဖင့္ မဆိုးလွဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
အမွန္ပင္ သူ႕ေစတနာကို သာဓုေခၚမိ၏ ။ သံုးႀကိမ္တိတိ ၊ မပို ၊ မလို။
(သီဟနာဒ)
(အမွာ - သာသနာေရးဌာန အရာရွိအမည္ကို မေဖာ္ျပတာကလြဲ၍ နာမည္မ်ားအားလံုးသည္ အမည္မွန္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ နာမည္လႊဲထားျခင္းမရွိပါေၾကာင္း ေျပာခဲ့ခ်င္ပါသည္.။
"အနိစၥ အိုးကြဲ " ေဆာင္းပါး ဆက္ကို ဆက္ေရးပါမည္။
သီဟနာဒ
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment