ပထမဆုံး ဘာသာျပန္ဝတၳဳ၊
စာေရးဟန္နဲ႔ တစ္အုပ္လုံး ပထမဆုံးေရးတဲ့ ဘာသာျပန္ပါ။
(Aug 30, 2016)
မၾကာမီ လာမည္ေပါ့
ပထမဆုံး ဘာသာျပန္ဝတၳဳ၊
စာေရးဟန္နဲ႔ တစ္အုပ္လုံး ပထမဆုံးေရးတဲ့ ဘာသာျပန္ပါ။
(Aug 30, 2016)
ဂ်င္ေဝေတာ္
ဂ်င္ေဝေတာ္
(April 11, 2016)
ဒီေန႔ မစၥတာခ်ိဳင္းနား ဘာသာျပန္ကို ေအာင္ျမင္စြာ အဆုံးသတ္လိုက္ႏိုင္ပါၿပီ
ဒီေန႔ မစၥတာခ်ိဳင္းနား ဘာသာျပန္ကို ေအာင္ျမင္စြာ အဆုံးသတ္လိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။ ကမာၻ႔နိယာမၿပီးရင္ ထြက္လာဖို႔ပါပဲ။
မူရင္းစာေရသူ တင္ ကလစ္ဆိုးလ္ကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ရႈၿပီး တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ထင္သေလာက္ နားလည္ရ မခက္၊ ထင္သေလာက္ ေၾကာက္စရာ မေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးနည္းတူ ခ်စ္စရာေတြပါပဲဆိုတာကို စာဖတ္သူေတြ သေဘာေပါက္မိၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီစာအုပ္ ေရးရက်ိဳး နပ္တယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
စာအုပ္တင္မကပါဘူး။ စားေရးသူ တင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အေတာ္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ တ႐ုတ္စာ ေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ ေျပာႏိုင္။ ေဘဂ်င္းတကၠသိုလ္ထြက္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး။ ဘာသာေရးစကားနဲ႔ဆို႔ရင္ တ႐ုတ္ေသလို႔ ဝင္စားတဲ့ လူမ်ိဳးပါ။
ဇင္ေဝေသာ္
(Apr 25, 2016)
အရင္က ဝတၳဳဘာသာျပန္ကို ခပ္လြယ္လြယ္ပါလို႔ ထင္တားတဲ႔ေကာင္ေလ
စာေရးရာမွာ ပင္ကိုယ္ေရးနဲ႔ဘာသာျပန္ မတူဘူး။ ကိုယ္တိုင္သိၿပီးၿပီ။
ဘာသာျပန္ရာမွာလည္း စာေလး၊ က်မ္းႀကီးေတြျပန္ရတာန႔ဲ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ ဝတၳဳ ကို ျပန္ရတာ မတူဘူး။
က်မ္းႀကီးမွာ ဘာသာရပ္နဲ႔အဓိပၸါယ္ တတ္ႏိုင္သမ်ွ နီးစပ္ေအာင္ အားစိုက္ရၿပီး ဝတၳဳက ရသမပ်က္ေအာင္ ခံစားမႈပိုအားစိုက္ရတယ္။
ဘယ္ဟာမွ မလြယ္ဘူး။ အရင္က ဝတၳဳဘာသာျပန္ကို ခပ္လြယ္လြယ္ပါလို႔ ထင္တားတဲ႔ေကာင္ေလ.....
ဆရာႀကီးျမသန္းတင္႔က မ်က္မွန္မ်ား ေက်ာ္ၾကည့္ေနေလမလား။
(May 21, 2015)
မစၥတာခ်ိဳင္းနား - ဘာသာျပန္သူ၏ အမွာ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မစၥတာခ်ိဳင္းနား
၁။ မစၥတာခ်ိဳင္းနားကို ၂၀၀၆ ခုေလာက္က Gina က 'ဖတ္ၾကည့္ပါလား၊ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္တယ္' ဟု ၫႊန္းသျဖင့္ ဖတ္မိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ မိမိတို႔ႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္ကလည္း ဘာမွန္းမသိ၊ မိမိဆီမွာ ကိန္းေနၿပီျဖစ္သည့္ ဘာသာျပန္ပိုးကလည္း အခုေလာက္ မထေသးသျဖင့္ ဘာသာျပန္ဖို႔အထိ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ စီးပြားေရးတံခါးဖြင့္စ တ႐ုတ္ျပည္၏ ႏိုင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရး ေနာက္ခံပန္ခ်ီးကားခ်ပ္မ်ားကေတာ့ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
၂။ လီကြမ္းယု၏ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကမ႓ာ့အျမင္ အဆုံးသတ္ေနခ်ိန္ မစၥတာခ်ိဳင္းနားအေၾကာင္း ကိုအံ့ထူးႏိုင္ႏွင့္ စကားစမိၿပီး သူကပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဒီလိုမ်ိဳးစာအုပ္မိ်ဳးကိုလည္း ဘာသာျပန္သင့္တယ္ဟု အၾကံျပဳလာသည္။ သူေျပာၿပီးေနာက္ စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ 'အင္း သူေျပာတာလည္း မဆိုးဘူး။ ေလးေလးလံလံႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ တစ္စုံတစ္ရာေတာ့ စာဖတ္သူေတြ ရႏိုင္ပါရဲ႕' ေတြးမိၿပီး ဘာသာျပန္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
၃။ မူရင္းစာေရးသူ Tim Clissold ကိုယ္တိုင္ ဗုဒၶဘာသာယုံၾကည္မႈႏွင့္ေျပာရလွ်င္ တ႐ုတ္ေသလို႔ ဝင္စားေလသလား ေျပာရေအာင္ေအာင္ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးအေပၚ အႏုသယ သံေယာဇဥ္မ်ား ရွိေနခဲ့သည္။ လူျဖဴေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္မွမရွိသည့္ ထိုေခတ္က ေဘဂ်င္းတကၠသိုလ္လိုေနရာကို သြားေရာက္ၿပီး တ႐ုတ္စာသင္ယူခဲ့သည့္ သူ၏ေနာက္ခံအေၾကာင္းတရားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ဝင္းစားမႈ ပိုေစခဲ့ပါသည္။
၄။ အမွန္တကယ္ ဘာသာျပန္ဖို႔အထိ စိတ္ကူးၿပီးေနာက္ ဒုတိယအႀကိမ္ ဖတ္မိစဥ္မွာေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္၏ စီးပြားေရးပြင့္လင္းစ ကေမာက္ကေမာက္ျဖစ္ရပ္မ်ားက တ႐ုတ္ေတြၾကားမွာသာမက ျမန္မာေတြၾကားမွလည္း ရွိေနေၾကာင္း (သို႔) ရွိေနႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္မိလာရသည္။ သို႔ျဖင့္ပင္ ဘာသာျပန္မိခဲ့ျခင္းဟု ဆိုရပါေတာ့မည္။ အဓိကအားျဖင့္
(က) တ႐ုတ္စီးပြားေရးအေၾကာင္း အထိုက္အေလွ်ာက္ သိထားရန္
(ခ) သူတို႔ႏွင့္ ပုံစံတူ အမွားတခ်ိဳ႕ ေရွာင္လိုက ေရွာင္ႏိုင္ရန္ ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ မတူညီေသာ စီးပြားေရးလည္ပတ္ပုံၾကားမွာ ေဒၚလာ ၄၁ ကုေဋေက်ာ္ကေတာ့ တစ္စခ်င္း......တစ္စခ်င္း..........
မစၥတာခ်ိဳင္းနားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။
(ဆက္ရန္)
ဇင္ေဝေသာ္
(Aug 2, 2016)
မစၥတာခ်ိဳင္းနား - မိတ္ဆက္
ဦးရဲထြဋ္ ညႊန္းမယ္ဆို ညႊန္းေလာက္ပါတယ္။ ေတလာက ဦးေနဝင္းအေပၚ အေကာင္းျမင္တာေတြရွိတယ္။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးသြားတဲ႔ ပါေမာကၡ ကေတာ႔ "ေတလာက အေကာင္းျမင္တာမ်ားလြန္းတယ္၊ ဖတ္ၿပီးရင္ အျမင္ေျပာျပပါအုံး၊ ေဆြးေႏြးၾကည့္ရေအာင္" မွာထားခဲ႔တယ္။
မစၥတာခ်ိဳင္းနား မျပတ္ေသးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မကိုင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ထူထဲ လြန္းတာေၾကာင္႔ ဘာသာျပန္ဖို႔ထက္ ထုတ္ႏႈတ္ ေဝဖန္ဖို႔ေကာင္းမယ္႔ စာအုပ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ဦးေနဝင္း ငယ္ဘဝအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရရာတဲ႔ အေထာက္အထား ဘာမွ မရွိျခင္းပဲ။ တစ္မ်ိဳးစီ ေဆာ္ေနၾကတယ္။
(June 27, 2015)
သူမက ကြၽန္ေတာ့္ ေျဖရွင္းခ်က္ကို လက္မခံ။ ယခု ျပႆနာ ေျပလည္သြားလုိလွ်င္ စက္႐ုံနံပါတ္သုံး ေျမေနရာအစား အလုပ္သမားေဆာင္ အေဟာင္းမ်ားကို ယူရမည္ဟု ဆုိလာသည္။ သူမ ကမ္းလွမ္းခ်က္က ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္။
''အလုပ္သမားေဆာင္ အေဟာင္းအေဆြးႀကီးကို ယူၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကိစၥေတြ အားလုံး ကြၽန္ေတာ္တု႔ိနဲ႔ မစၥတာဇူအၾကားမွာ ေျပာခဲ့၊ သေဘာတူခဲ့ၿပီးပါၿပီ''
''ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆုိ ကေလးမူႀကဳိေက်ာင္းကိုေရာ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ စက္႐ုံနံပါတ္ႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ မူႀကဳိေက်ာင္း ရွိတယ္''
''ကေလးမူႀကဳိေက်ာင္း ဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဘီယာခ်က္ မွာေလ။ အဲဒီ ကေလး မူႀကဳိေက်ာင္းနဲ႔ ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲ''
ကေလးမူႀကဳိေက်ာင္းကို လက္မခံျပန္ေတာ့ ေရသန္႔စင္ စက္႐ုံဆီ သူမက ဦးတည္ သြားျပန္သည္။
''ေရသန္႔စင္စက္ဆုိရင္ေကာ ဘယ္လုိလဲ၊ ဒါကေတာ့ ရွင္တုိ႔အတြက္ အသုံးက်ႏိုင္ပါတယ္''
ထုိ႔ေနာက္ စကားအေျခအတင္ ေျပာၾကရင္းအခ်ိန္ေတြသာကုန္သြားသည္ ေဆြးေႏြးပြဲက ဘယ္ဆီကုိမွ မေရာက္။ ထုိေနာက္ သူမက အဆီအေငၚမတည့္လွေသာ ယုတၱိတစ္ခု ခ်ျပ လာျပန္သည္။
''ေရေႏြးၾကမ္း ပန္းကန္လုံးေတြကို ဝယ္ၿပီးဆုိရင္ ပန္းကန္ေတြမွာ အကြဲအအက္ေတြ ပါ၊ မပါ စစ္ေဆးရမွာက ရွင္တုိ႔ ဝယ္သူရဲ႕ တာဝန္ပဲေလ''
''ဒါက မွန္ပါတယ္၊ အခုဟာက ဝယ္ထားတဲ့ ပန္းကန္ေတြ ေရာက္မလာတာေလ၊ ပန္းကန္လုံးေတြ ေရာက္မလာရင္ေတာ့ ေရာင္းသူက အေလ်ာ္ေပးရမွာေပါ့''
''ဒါက လုံးဝ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မက ဆန္ဝယ္ဖုိ႔ထားတဲ့ ေငြနဲ႔ ဆီမဝယ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီကိစၥအတြက္ ကြၽန္မဆီမွာ ေငြတစ္ျပားမွ မရွိဘူး''
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အေျခအတင္ စကားေတြက မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္၊ ဘာ အေျဖမွလည္း ထြက္မလာ၊ စားပြဲတစ္ဖက္ျခမ္းစီမွာ ထုိင္ရင္း တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ပဲ ႐ႈတည္တည္ပဲ ၾကည့္ေနၾကသည္။ (July 27, 2016)
ၿမဳိ႕ေတာ္ဝန္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ၊ ေနာက္ဆုံး ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသတင္း အ႐ိုက္ခံရသည္အထိ ေစာင့္လုိက္ရသည့္အခ်ိန္က ဆယ္ရက္သာ ၾကာခဲ့သည္။ သာမန္ အားျဖင့္ဆုိလွ်င္ ၿမဳိ႕ေတာ္ဝန္အဆင့္ကို အသာထား လက္ေထာက္ဒါ႐ိုက္တာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္ရဖုိ႔ပင္ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေနတတ္သည္။ ၿမဳိ႕ေတာ္ဝန္ကေတာ့ အျပင္လူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေတြ႕ခြင့္ပင္ မရွိ။ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီက အေမရိကန္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းကိုသာ ၾကားေနရၿပီး တုိးတက္မႈ တစ္စုံတစ္ရာ မေတြ႕ျမင္ရဟု ဖိအားေပးလာသျဖင့္ ဒုတိယၿမဳိ႕ေတာ္ဝန္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ အျမန္ေတြ႕ဆုံၿပီး ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသတင္း ႐ိုက္ကူးလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သိလိုက္ရသည္။ အစိုးရအရာရွိမ်ား ႏုိင္ငံေရးသေဘာ အရ ႐ုတ္တရက္ လာေရာက္ေတြ႕ဆုံၿပီး မၾကာမီ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားျခင္းမ်ိဳးက တ႐ုတ္ျပည္မွာ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အျမတ္ရလိုက္ပါသည္။ ထုိအရာက Five star ဘီယာခ်က္ စက္႐ုံကို သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈခြင့္ ရလုိက္ျခင္းပင္။
(July 26, 2016)
Mr China
အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိတ္ေဆြမ်ားေျပာသည့္ စကားအခ်ိဳ႕ကိုၾကားဖူးေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္မွပဲသိခြင့္ရခဲ့သည္။
“ေဘဂ်င္းမွာ အၿမဲ႐ံုးစိုက္ေန တဲ့ အစိုးရက ႏွစ္စဥ္ ႏိုင္ငံနဲ႔အ၀ွမ္း ထုတ္လုပ္ေန ရတဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္တစ္ဘီလီယံ၊ ေျခအိတ္ ႏွစ္ဘီလီယံကို ဘယ္လိုလုပ္ စီမံခန္႔ခြဲ ေပးႏိုင္မွာလဲ” အမွန္မူ တ႐ုတ္ျပည္သည္ ဥေရာပတစ္တိုက္လံုး ေပါင္းထားတာထက္ပင္ အဆမ်ားစြာ ပိုႀကီးပါသည္။
လမ္းေပၚမွာပင္ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္သည့္စနစ္၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ေတြ႕ရသည္။ “ေစ်း၀ယ္သူက အၿမဲ မွန္တယ္” ဆိုသည့္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ကေတာ့ လံုး၀ ဆန္႔က်င္ ဘက္ပင္၊ တ႐ုတ္ျပည္မွာက ေရာင္းသူက ေရာင္းေပးေနတာကိုပဲ ၀ယ္သူ က ေက်းဇူးတင္မဆံုးျဖစ္ေနရသည့္အေနအထားပါ။ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္သည့္ ကိစၥအတြက္ နာရီေပါင္း မ်ားစြာ စကားေျပာယူရသည္ကိုလည္း ႀကံဳရတတ္ သည္။ ေဟာ္တယ္မွာတည္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားစဥ္ ေကာင္တာမွာရွိသည့္ ဧည့္ လက္ခံ စာေရးမက “အခန္းလြတ္မရွိေတာ့ဘူး” ဆိုသျဖင္႔ ဧည့္သည္ လည္း မေတြ႕ရဘဲ အခန္းလြတ္မရွိျခင္း ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလို႔မရ။ သူမစကားကို မယံုၾကည္သျဖင့္ အခန္းေတြကို လိုက္ၾကည့္ရာ ဘာဧည့္သည္မွ မရွိေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ႀကံဳလိုက္ရသည္။
“ဘာေၾကာင့္လဲ”
အမွန္မူ ဤသည္မွာ အစိုးရကအရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ သည္။ ဧည့္သည္တည္းခိုသည္ျဖစ္ေစ၊ မတည္းခိုသည္ျဖစ္ေစ သူမလစာက မတိုး မေလ်ာ့။ စီးပြားေရးအ႐ႈံးအျမတ္ကိစၥကလည္း သူမႏွင့္မဆိုင္။ သူမသာ မဟုတ္ပါ။ သူမအထက္က လူႀကီးေတြကလည္း ဤအတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ “အထက္အမိန္႔” ဆိုတာကလြဲၿပီး ဘာဆိုဘာမွမသိၾကပါ။ ဒီေတာ့ ဧည့္သည္ ေရာက္လာ၊ အခန္းလြတ္မရွိေတာ့ဘူးေျပာ၊ ဧည့္သည္ျပန္သြားတာ နဲ႔ သူတို႔ သတင္းစာကိုျပန္ဖန္။ ဒါသည္ တ႐ုတ္ျပည္၏ စီးပြားေရး စနစ္ ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။
ဟိုတယ္မွာ တည္းခိုခြင့္ရဖို႔ သံုးႏိုင္သည့္ နည္းကေတာ့ ေနာက္တစ္ေ ခါက္ ျပန္သြား၊ လက္မခံမခ်င္း ေပကပ္ၿပီး လက္ခံလာေအာင္ ေျပာျခင္း သာျဖစ္သည္။ ဟိုတယ္မွာသာမက ကားလက္မွတ္အေရာင္းဌာနေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ ယုတ္စြအဆံုး စက္ဘီးငွားသည့္ေနရာမွာပင္ ဤသေဘာမိ်ဳးေတြကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ေကာင္တာမွာ ေရာင္းဖို႔တင္ထားသည့္ ပစၥည္းကို ျမင္ေနရလ်က္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုလို႔ မနည္းေခ်ာ့ေမာ့၀ယ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထမင္းဟင္းေတြရွိလ်က္ ကုန္သြားၿပီေျပာလို႔ ေခ်ာ့ ၀ယ္ရတဲ့အျဖစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ရွီအန္းၿမိဳ႕က စားေသာက္ဆိုင္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ ထမင္းစားခ်ိန္မို႔ ဆိုင္ပိတ္ထားၿပီဟု ေျပာသျဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ ေစာင့္ၿပီးလို႔ ထမင္းေရာင္းဖို ႔ေျပာေတာ့ ထမင္းကုန္သြားၿပီ ဆိုၾကျပန္သည္။ အေတြ႕အႀကံဳရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔စကားကို မယံုၾကည္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စားဖိုဆာင္ထဲကို ကိုယ္တိုင္၀င္၊ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ယူ၊ စားခ်င္တဲ့ဟင္းေတြ ပံုထည့္ယူလာၿပီး အလြတ္စားပြဲခံုတစ္လံုးမွာ ထိုင္စားေန လိုက္ပါေတာ့သည္။
တ႐ုတ္ျပည္မွာ သစ္သီးသစ္ရြက္၀ယ္ရတာကသည္ပင္ စိန္ေခၚမႈႀကီးတစ္ခု။ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ေျပာျပသည့္ ဟာသေလးကို သတိရမိသည္။ “ ဧည့္သည္ေတြေရာက္လာလို႔ အခန္းလြတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ထမင္းဟင္းကုန္ၿပီ၊ ဘီယာျပတ္သြားၿပီလို႔ ေျပာတာက ဧည့္သည္ရဲ႕ စိတ္ကို အကဲစမ္းတာ ။ တကယ္လို႔ ဧည့္သည္က ဘယ္မွမသြားဘဲ မရွိဘူးဆိုတဲ့ၾကားက ရေအာင္တည္းခိုႏိုင္ရင္၊ မရွိဘူးဆိုတဲ့ ပစၥည္းကို ရေအာင္၀ယ္ႏိုင္ရင္ သူတို႕က သေဘာေတြက် ၿပီး တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေနတတ္ၾကတယ္”
အေျခအေနအရ
ျမန္မာအစိုးရလည္း အဲဒီ "အေျခအေနအရ" နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာေနမွာ။
တရုတ္ျပည္မွာ ကန္ထရိုက္စာခ်ဳပ္ကကို "အေျခအေနအရ" စာခ်ဳပ္ဆိုတာရွိေနတာ။
အေမရိကန္ေတြက "အေျခအေနအရ" ဆိုတာကို လုံးဝနားမလည္ႏိုင္ဘူး။ စာခ်ဳပ္ကစာခ်ဳပ္ေပါ႔။ ဘာအေျခအေနေတြ ထပ္ရေနရမွာလဲ၊ အဲလို။ စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ခင္ အကုန္ညွိ၊ စာခ်ဳပ္ၿပီးရင္း ၿပီးၿပီ။
"အေျခအေနအရ" နဲ႔ ရႈပ္ေနၾကတာ။
(Mr China)
တရုတ္ျပည္မွာက ရီဆိုက္ကယ္ဗူးေတြပဲသုံးတယ္
ကြာလတီ ကြန္ထရိုးနဲ႔ပတ္သက္လို႔လား။ တခ်ိဳ႕ဘီယာဗူးေတြက အခြံေတြ၊ အထဲမွာ ဘီယာ လက္ႏွစ္သစ္ေလာက္ပဲပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာက ရီဆိုက္ကယ္ဗူးေတြပဲသုံးတယ္၊ က်ေနာ္ေကာက္ကိုင္မိတဲ႔ ဘီယားဗူးက အရင္တံဆိပ္ေဟာင္း ပ်က္ေအာင္ မဖ်က္ေတာ႔ ပဲငံျပာရည္ဆိုတဲ႔တံဆိပ္က ထင္းလို႔၊ အညိုေရာင္။
ေနာက္တစ္ဗူးကေတာ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴခ်ဥ္ေရာင္းထားတဲ႔ဗူး၊ ေျပာင္ေအာင္ မေဆးဘဲ ဘီယာထည့္ပိတ္လိုက္လိုက္ေတာ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေတြကအထဲမွာ က်န္ေနျပန္ေရာ။
က်ေနာ္တို႔ မူရင္းတံဆိပ္က ၾကယ္ငါးပြင္႔ ဘီယာပါ။ ဒါကို မန္ေနဂ်င္းဒါရိုက္တာ က ေဈးကြက္ထဲဝင္ဖို႔ဆိုၿပီး တံဆိပ္ေတြ ခြဲပါေလေရာ။ ၾကယ္ရွစ္ပြင္႔၊ ၾကယ္ကိုး ပြင္႔၊ ဘီယာျဖဴ၊ ဘီယာျပာ၊ ဖရီးဒမ္းဘီယာ၊ နာမည္အားလုံးကို က်ေနာ္ မမွတ္ မိဘူး။ ေနာက္ၿပီး တံဆိပ္အေရာင္က ျဖဴ၊ ျပာ၊ ေရႊ၊ ျဖဴ ျပာ ေရႊေပါင္းစပ္။
သူ ကိုကာကိုလာေသာက္ေနတာနဲ႔ အဲဒီ မန္ေနဂ်င္းဒါရိုက္တာကို
"အျပာေရာင္ ကိုကာကိုလာ ေတြ႔ဖူးသလား" ေမးေတာ႔
"မတူဘူးေလ၊ အဲဒါက အခ်ိဳရည္" လို႔ ေျဖတယ္။
ဒါနဲ႔ "ေရႊေရာင္ ဟန္နီကယ္၊ ကားလ္စ္ဘတ္ ရွိလား" ေမးေတာ႔
"ဒါက ႏိုင္ငံျခားဘီယာပဲ၊ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး" တဲ႔။
က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပ်က္ရသလဲဆိုတာ ေျပာဖို႔ေတာင္ မလိုေတာ႔ပါဘူး။
(Mr China)
အေမရိကနဲ႔တရုတ္တို႔ၾကားက စနစ္မတူညီပုံ ကေမာက္ကမေတြ
ေဝါစထရိတ္က ေဘာ႔စ္ေတြကလည္း အလုပ္သမားဦးေရမ်ားလြန္း တယ္ ေလ်ွာ႔ခ်ပဲ။ ဒါနဲ႔ တရုတ္ဒါရိုက္တာက ႀကိဳးစားၾကည့္တာေပါ႔။ ညေန သူတို႔မိသားစုထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က ဗုံးကိုခါးပတ္ ဝင္လာၿပီး အလုပ္ျပန္မခန္႔ရင္ ေဖာက္ခြဲမယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေရာ။ အဲဒီကိစၥသူတို႔ခ်င္းေဆြးေႏြးတာ ေလးနာရီၾကာတယ္။ ရဲက အျပင္မွာေစာင္႔ေန တာ၊ အလုပ္သမားကို အေရးယူတာ၊ ဝင္ေရာက္ျဖန္ေျဖတာ မရွိဘူး။ (အေနာက္ဥပေဒအရ အလုပ္သမားကို အေရးယူရမွာ၊ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီစက္ရုံမွာ အလုပ္မလုပ္ရရင္ အလုပ္သမားအေနနဲ႔ကလည္း ဘယ္မွ သြားလုပ္စရာမရွိ ဘူး)။ ဒါနဲ႔ တရုတ္ျပည္မွာ အလုပ္သမားဦးေရေလ်ွာ႔ခ်ဖို႔အထိ လုပ္လို႔ မရဘူးေပါ႔။ စာေရးသူက အေမရိကနဲ႔တရုတ္တို႔ၾကားက စနစ္မတူညီပုံ ကေမာက္ကမေတြကိုေျပာတာပါ။
ေနာက္တစ္ခါ ေငြအလြဲသုံးစားလုပ္လို႔ တရုတ္ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ ကို ျဖဳတ္တယ္။ ဟိုလူက မထြက္ဘူး၊ ေပေနတာ။ သူ႔ကို ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။
(Mr China)
ေဂၚဖီထုပ္စားျခင္းဟာ ႏိုင္ငံအေပၚသစၥာရွိသူတိုင္းရဲ႕ တာဝန္
ေဂၚဖီထုပ္က အေအးဒဏ္ခံႏိုင္တယ္၊ အသားပတ္တာေတြလည္း ကာကြယ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယုံၾကည္ၿပီး ေဆာင္းတြင္းဆို ပီကင္းသားေတြက ေဂၚဖီ ထုပ္ေတြစားၾကတယ္။ ေစာေစာပိုင္းႏွစ္ေတြကဆိုရင္ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေတာင္သူေတြဆီကဝယ္ၿပီး ပီကင္းသားေတြကို အခမဲ႔ေဝတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာေတာ႔ ေဂၚဖီထုပ္ေဈးေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး ေတာင္သူေတြကဘာမွမစိုက္ဘဲ ေဂၚဖီထုပ္ေတြပဲစိုက္ၾကလို႔ ပီကင္းမွာေဂၚဖီထုပ္ေတြ ေတာင္လိုပုံ သြာတယ္၊ ကုန္ေအာင္မစားႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေဂၚဖီရြက္ေတြက ေနရာအႏွံ႔မို႔ တက္နင္းမိၿပီး လူေတြေခ်ာ္လဲ၊ စက္ဘီးေတြေခ်ာ္လဲ၊ ကားတာယာေတြေခ်ာ္၊ ကားခ်င္ဝင္နမ္းေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။
ဒီေတာ႔ပီကင္းၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္က ေရဒီယိုကေန မိန္႔ခြန္းေျပာတယ္ "ေဂၚဖီထုပ္စားျခင္းဟာ ႏိုင္ငံအေပၚသစၥာရွိသူတိုင္းရဲ႕ တာဝန္" ျဖစ္တယ္တဲ႔။
"privacy" သေဘာတရား
ဖတ္ၾကည့္၊ ရီရတယ္။
"privacy" ကို က်ေနာ္႔အဘိဓာန္ထဲမွာ တရုတ္လိုဘာသာျပန္ထားတာ ဘာလို႔မရွိပါလိမ္႔ဆိုတာ အခုမွသိရတယ္။ အဲဒီ "privacy" သေဘာတရားကိုပဲ သူတို႔ဆီမွာ ရွိမေနဘူး တဲ႔။
(From Mr China)
