ဇင္ေ၀ေသာ္ရဲ႕ အေကာင့္ေပ်ာက္မႈက ဇင္ေ၀ေသာ္ ေရးမယ့္စာေတြကို မတားဆီးႏိုင္ပါဘူး။
ဖိုးစိန္ဆင့္သား အငယ္ေကာင္ကလည္း အတူတူပါပဲ။
ခ်စ္ခင္ ေလးစား ပညာရွင္ဆန္မႈေတြအတြက္...
ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ လူႀကီးမင္းတို႔ေရ။
က်ေနာ္ ေမတၱာဆက္ပို႔မယ္၊ စာဆက္ေရးမယ္။
ဇင္ေ၀ေသာ္ရဲ႕ အေကာင့္ေပ်ာက္မႈက ဇင္ေ၀ေသာ္ ေရးမယ့္စာေတြကို မတားဆီးႏိုင္ပါဘူး။
ဖိုးစိန္ဆင့္သား အငယ္ေကာင္ကလည္း အတူတူပါပဲ။
ခ်စ္ခင္ ေလးစား ပညာရွင္ဆန္မႈေတြအတြက္...
ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ လူႀကီးမင္းတို႔ေရ။
ကေလးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာတဲ႔ အစိုးရ
ေခတ္အဆက္ဆက္ ကေလးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာတဲ႔ အစိုးရ
မႉးေဇာ္က ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဒူး ဒုန္႔ေတြေရးလို႔၊
အစိုးရဖက္မွာေရာ ဒူး ဒုန္႔ေတြ မရွိေတာ႔ဘူးလား။
မေန႔က ေဒါက္တာဟိန္းကေျပာတယ္ ဒီေခတ္မွာ အစြန္းေရာက္ အစၥလာမ္နဲ႔ကလြဲရင္ အားလုံးနဲ႔ ညွိလို႔ရေနၿပီ၊ စစ္တိုက္စရာ မလိုေတာ႔ဘူး တဲ႔။
စိတ္ပ်က္တယ္။ ထူးမျခားနားဇာတ္လမ္း။ ကေလးနဲ႔ရန္ျဖစ္။
ဒါတဲ႔လား ဒီမိုကေရစီ အစိုးရ............
အႏိုင္ႏိုင္ လမ္းေလ်ွာက္လာရတဲ႔ ကေလးေတြကို တင္႔ကားႀကီးေတြနဲ႔ ႀကိဳလို႔။ ဘယ္တုံးကမွ မႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာ၊
ဘာလို႔ ထပ္က်င္႔သုံးတာလဲ။ ေဆြးေႏြးပါေတာ႔လား။
ႏုႏုနယ္နယ္ ဒီမိုကေရစီကို သတ္သတ္ျပစ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ ဒါေလး ႀကီးထြားလာမွာလဲ။
ခေတ်အဆက်ဆက် ကလေးတွေနဲ့ ရန်ဖြစ်လာတဲ့ အစိုးရ
မှူးဇော်က ကျောင်းသားတွေအတွက် ဒူး ဒုန့်တွေရေးလို့၊
အစိုးရဖက်မှာရော ဒူး ဒုန့်တွေ မရှိတော့ဘူးလား။
မနေ့က ဒေါက်တာဟိန်းကပြောတယ် ဒီခေတ်မှာ အစွန်းရောက် အစ္စလာမ်နဲ့ကလွဲရင် အားလုံးနဲ့ ညှိလို့ရနေပြီ၊ စစ်တိုက်စရာ မလိုတော့ဘူး တဲ့။
စိတ်ပျက်တယ်။ ထူးမခြားနားဇာတ်လမ်း။ ကလေးနဲ့ရန်ဖြစ်။
ဒါတဲ့လား ဒီမိုကရေစီ အစိုးရ
အနိုင်နိုင် လမ်းလျှောက်လာရတဲ့ ကလေးတွေကို တင့်ကားကြီးတွေနဲ့ ကြိုလို့။ ဘယ်တုံးကမှ မနိုင်ခဲ့တဲ့ မဟာဗျူဟာ၊ ဘာလို့ ထပ်ကျင့်သုံးတာလဲ။ ဆွေးနွေးပါတော့လား။
နုနုနယ်နယ် ဒီမိုကရေစီကို သတ်သတ်ပြစ်၊ ဘယ်လိုလုပ် ဒါလေး ကြီးထွားလာမှာလဲ။
ေဖ႔စ္ဘုတ္သာ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဆုိရင္
ေဖ႔စ္ဘုတ္သာ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဆုိရင္ လူအလာနည္းရင္နည္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔ၿပီး လူႀကီးလူေကာင္းေတြပဲလာတတ္တဲ႔ ဆိုင္ေလးမ်ိဳးျဖစ္ေနေစခ်င္တယ္။ မနက္ပိုင္း ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး၊ ေန႔၊ ညပိုင္းေတြမွာ ဆင္ဖိုနီေတးသြားေလးေတြနဲ႔ လြင္ေနတာမ်ိဳးေပါ႔။
အမူး၊ အရမ္း၊ မိမဆုံးမ ဖမဆုံးမေတြ မလာေစခ်င္ဘူး။ ေဖ႔စ္ဘုတ္က အၿမဲ လွဲက်င္းေနေတာ႔ လူရမ္းကားမလာဘူး။
သူတို႔က ဂူဂဲလ္ပလပ္သြားၿပီး ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး၊ အုပ္စုလိုက္ျဖစ္မယ္။ တတ္ႏိုင္သေရြ႕ေတာ႔ လွဲက်င္းရမွာပဲ။ ဒါမ်ိဳးေတာ႔ အားမေပးခ်င္ဘူး။
သပိတ္ဝင္ အိပ္ဝင္ မဟုတ္ဘူး ဗ်
အခ်င္းခ်င္းျပန္ေရးရဦးမွာပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေစာေစာက ဆရာသမားေတြ လာေတာ႔ သူတို႔ခ်င္း ေျပာေနၾကတာ ၾကားလိုက္မိတယ္။
"ဒီေကာင္ႀကီး စာအုပ္ကကို ေတာ္ေတာ္ရမွာ ေနာ္"
ၾကားမိတာနဲ႔ သူတို႔စကားဝိုင္းထဲ ဝင္သြားလိုက္တယ္။
"ဘယ္လိုရတာလဲ ဦးဇင္း"
"တစ္အုပ္ ေလးေထာင္ေလကြာ၊ အုပ္ေရ ငါးေထာင္ဆိုရင္"
"ေဟာဗ်၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ မေပးေတာ႔ဘူးလား၊ ေနာက္ၿပီး ျဖန္႔ခ်ီေပးသူ"
ဒီတစ္ခါ ေဟာဗ်ာက သူတို႔အလွည့္
"ေဟာဗ်၊ သူတို႔ကိုေပးရေသးတာလား၊ ဘယ္ေလာက္ ေပးရလို႔လဲ"
ဒီတစ္ခါ ေဟာဗ်ာက ကိုယ္႔အလွည့္
"ေဟာဗ်၊ ေပးရတာေပါ႔။ ျဖန္႔ခ်ီေပးသူကို ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြကို ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္း"
"သိေပါင္ကြာ ေလးေထာင္ဆို ေလးေထာင္ မင္းပဲရတာမွတ္ေနတာ"
ဆရာေတြ ရိုးသားခ်က္က အဲသလိုေလ။
"သတင္းစာေၾကာ္ျငာ၊ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ အတြက္ကုန္တာေတြ ရွိေသးတယ္၊ ဒါေတာင္ ေလယာဥ္စရိတ္ေတြ၊ စထရိတ္တိုင္းမ္ ေပးရတာေတြ မပါေသးဘူး၊ ရတယ္ဆိုတာက စာခ်ဳပ္အရ ႏွစ္လမွ တစ္ခါ၊ နားလည္မႈအရ ႏွစ္ပတ္ တစ္ ခါေပးေနလို႔ အသစ္ထပ္လုပ္တာေလးေတြအတြက္ေတာ႔ ေငြထပ္ မလႊဲရေသး ဘူး"
ဒါကို ရန္ကုန္ဆရာက ေထာက္ခံတယ္။
"ဟုတ္တယ္၊ သူ႔စာအုပ္ေတြက ထြက္သြားတာပဲ ရွိေသးတာ၊ ဝင္မလာေသး ဘူး"တဲ႔။
ေျပာမနာဆိုမနာ ဆရာေတြမို႔
"ဦးဇင္းတို႔ကလည္း ဆြမ္းစားႂကြလို႔လွဴလိုက္တာကမွ သပိတ္ဝင္အိပ္ဝင္၊ တစ္ခါတည္း ရ၊ လုံးကနဲ ရ၊ ဘယ္သူ႔မွလည္း ခြဲေပးစရာ မလုိ" လို႔ေလ။
ဒီေခတ္မွာ (ေစာေစာကေတာ႔ ဘာသာေရးေလာက္ပဲ ေရးၾကတာေလ၊ ဥပမာ ငါ႔ကို မခ်စ္နဲ႔၊ အခ်စ္နဲ႔ ဝိပသနာတို႔လို) ပုံစံမ်ိဳးစုံ၊ လိုင္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ရဟန္းလတ္ေတြ စာေရးလာေနလို႔ အားလုံးကိုယ္စား ပုံရိပ္ေလးတစ္ခု စာဖတ္သူေတြအတြက္
ေပးလိုက္ရတာပါ သစၥာမိုးေဝ ေရ။
စာေရးေနသူေတြက သူသူကိုယ္ကိုယ္ မေနႏိုင္လု႔ိ(သို႔)ဝဋ္ေႂကြးမို႔ ေရးေနၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ (အျခားလုပ္စရာေတြလည္း ရွိသားနဲ႔)
အက္ဒမင္
ေဖ႔စ္ဘုတ္၊ ဘေလာ႔ဂ္၊ ဝက္ဘ္ဆိုက္ တစ္ခုရဲ႕ အက္ဒမင္တာဝန္ကဘာလဲ။
တခ်ိဳ႕ကလည္း(ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ စံ မဟုတ္) ကိုယ္႔စာမ်က္ႏွာေပၚ ကိုယ္လည္း ေရးခ်င္ရာ ေရး၊ သူမ်ားလည္း ေရးခ်င္ရာ ေရး၊ တင္ခ်င္ရာတင္ ပစ္ထားလိုက္တာပဲ၊ မဖ်က္ဘူး။ သူ႔ကြန္မင္႔ကို သူကိုယ္တိုင္ျပန္ဖတ္ရင္း ရွက္သြားလိမ္႔မယ္ဆိုတဲ႔ အယူရွိၾကတယ္။ သူတို႔အယူအဆအရဆိုရင္ေတာ႔ ဘာမွ ေဆြးေႏြးစရာ မလိုေတာ႔ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း တင္ခ်င္ရာတင္၊ သူလည္း ေရးခ်င္ရာ ဝင္ေရး။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ အြန္လိုင္း ေပ႔ဂ်္ေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ဒါဟာ တာဝန္မဲ႔ရာ ေရာက္မေနဘူလား။
လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကြဲလြဲခြင္႔ ျပဳထားတဲ႔ ဂူးဂဲလ္၊ ယာဟူးလို ဝက္ဗ္ဆိုက္ေတြေတာင္ အက္ဒမင္ေတြက ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လႊတ္မထားဘူး။ မယုံရင္ နာမည္တုနဲ႔ သူမ်ားကို ေစာ္ကားတဲ႔ကြန္မင္႔ ေရးၾကည့္ပါ။ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းပုံ တင္ၾကည့္ပါ။ သတိေပးၿပီး ဘန္းလိုက္တယ္။ သူတို႔ဆိုရင္ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ကိုင္တြယ္ေနရေတာ႔ ေစာင္႔ၾကည့္ေနရတဲ႔ ကြန္မင္႔ေတြကလည္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္။ ရွိလည္း လုပ္ကိုလုပ္ရတယ္။
အက္ဒမင္ဆိုတာကပင္ စီမံခန္႔ခြဲသူလို႔ ဆိုတယ္မဟုတ္လား။ သူ႔မွာ တာဝန္ကိုရွိေနတယ္။ သူဘယ္လို စီမံခန္႔ခြဲတယ္ဆိုတာကေတာ႔ မတူညီတဲ႔ မူေတြအတိုင္း ကြဲလြေနႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္လြတ္စပယ္ေတာ႔ ျဖစ္မေနသင္႔ဘူး။
ရိုင္းပ်မႈကို လက္ခံျခင္းဟာ ရိုင္းပ်မႈကို အားေပးမႈတစ္ခုပါပဲ။ ဒါကိုပဲ နားလည္မႈ၊ သည္းခံမႈ၊ ေမတၱာ ဘာညာေတြနဲ႔ ေရာေႏွာထားမယ္ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္သင္႔ တယ္။
ရိုင္းပ်မႈေတြက ေထာင္ေသာင္းရွိေနေပမဲ႔ တရားဝင္ ရိုင္းပ်သူေတြက ဆယ္ဂဏန္း၊ ရာဂဏန္းပဲရွိတယ္။(ဆဲသံအထူဆုံး သတင္းဆယ္ပုဒ္ထဲက ဆဲသူေတြကို ေရ တြက္လိုက္ပါ၊ တစ္ရာ မျပည့္တတ္ဘူး)
လူမ်ိဳဳးရဲ႕ သိကၡာ၊ ပါဝါဟာ ယဥ္ေက်းမႈအေပၚမွာလည္းတည္တယ္။ သူမ်ားလည္း ဆဲတာပဲ၊ ငါတို႔လည္းဆဲမွာပဲဆိုတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ လူငယ္ေတြဆီ အေမြေပးသင္႔ မေပးသင္႔ (မိမိက လူမ်ိဳးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းရမယ္လို႔ ယုၾကည္ရင္ (သို႔) ေႂကြးေၾကာ္ေနရင္) စဥ္းစားသင္႔တယ္။
ဒါက က်ယ္လြန္းသြားတယ္။
အနည္းဆုံး အက္ဒမင္က အက္ဒမင္အလုပ္ကိုေတာ႔ လုပ္ကိုလုပ္ရပါတယ္။ ကိုယ္႔ ပို႔စ္ကိုလည္း စစ္၊ သူမ်ား ကြန္မင႔္ကိုလည္း စစ္။ ကိုယ္က မွားရင္ေတာင္းပန္၊ သူမွားတယ္ထင္ရင္လည္း လွမ္းၿပီး လူမသိေစဘဲ ေမတၱရပ္။ မရရင္ တား၊ လူထု သိသင္႔ရင္(အက်ိဳးရွိမယ္ထင္ရင္) ျပန္စာေရး။
ကြန္မင္႔တိုင္း မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ရွိေနစရာ မလိုပါဘူး။
စာဖတ္သူေတြကို တေလးတစား ဆက္ဆံေပးပါ။ မခက္ပါဘူး ဗ်ာ၊ ဆဲသံေတြ ရပ္ပါတယ္။ ဆဲသူ ရွက္ပါတယ္၊ လုပ္ၾကည့္ပါ ဗ်ာ။
တစ္ခုခုဝင္ေျပာေပးပါ စကၤာပူက မစၥတာအမ္ဘာဇဒါ
ေငြမရွိ၊ အာဏာမရွိ "ဟုမ္း"ကို အားမကိုးပါနဲ႔။ က်ေနာ္ေျပာေနတာ အိမ္ေဖာ္ မမိုးမိုးသန္းကိစၥပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ႔ အမ်ိဳးဂုဏ္၊ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေတြ
ထမိန္အခၽြတ္ခိုင္း ခံေနရၿပီ။
ကိုယ္႔အံဖတ္ကို ျပန္စားေနရၿပီ။
ႀကိမ္နဲ႔ အရိုက္ခံေနရၿပီ။
ႀကိမ္နဲ႔၊ အက်ၤီခ်ိတ္နဲ႔၊ ေခါက္ဆြဲစား တူနဲ႔ ေျခာက္ႀကိမ္ အရိုက္ခံခဲ႔ရၿပီးၿပီ။
ပါး အရိုက္ခံခဲ႔ရၿပီးၿပီ။
တစ္ခုခုဝင္ေျပာေပးပါ မစၥတာအမ္ဘာဇဒါ။
ဆံပင္ကိုဆြဲ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲ၊ ဝမ္းဗိုက္ေပၚ တက္နင္းတာခံခဲ႔ရၿပီးၿပီ။
ဓာတ္ပုံရိုက္ယူဖို႔ ထမိန္အခၽြတ္ခိုင္း ခံခဲ႔ရၿပီ။ အမိဳ်းဂုဏ္က ဒါမဟုတ္ရင္ ဘာပါလဲ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး တစ္ခုခုဝင္ေျပာေပးပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ မေနလိုက္ပါနဲ႔။
မိဘဆန္ေပးပါ။ အစိုးရဆန္ေပးပါ။ သံတမန္ဆန္ေပးပါ၊ အကာအကြယ္ေပးပါ။
အဆိုးဆုံးက ကေတာ႔ကို ပါးစပ္ထဲထိုးသြင္း၊
သၾကားေတြ ေလာင္းထည့္ သတဲ႔။
အဲဒီ သၾကား မခ်ိဳႏိုင္ေလာက္ပါဘူး မစၥတာအမ္ဘာဇဒါ။
မခံႏိုင္လို႔ အန္ခ်ေတာ႔ အန္ဖတ္ေတြကို အစားခိုင္းျပန္သတဲ႔။
က်ေနာ္တို႔ ေခၽြးနဲစာ ေဒၚလာ၂၀၊ ၂၅ စီစုၿပီး ရပ္တည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတဲ႔ "ဟုမ္း" ကို အားမကိုးပါနဲ႔။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး တစ္ခုခုဝင္ေျပာေပးပါ။ စကၤာပူမွာ ဥပေဒ ရွိပါတယ္။ ခင္းဗ်ားတို႔ ဖိအားမ်ားေလေလ ဥပေဒက ထိေရာက္ေလေလပါ။
လူမဆန္တဲ႔ ဒီလင္မယားကို ဒဏ္ေငြေလး ေထာင္ဂန္းေလာက္နဲ႔ မၿပီးပါေစနဲ႔။ အႀကီးေလးဆုံး ပစ္ဒဏ္ ခံသြားပါေစ။ ပစ္ဒဏ္ကို မက္က္စီမိုက္ဇ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ။
ဟုမ္းက အေၾကာင္းမၾကား၊ အပူမကပ္လို႔ မသိေသးဘူးဆိုရင္ ဒီေန႔ စထရိတ္ တိုင္း၊ စာမ်က္ႏွာ သုံး၊ ေခါင္းႀကီးကို ဖတ္ေပးပါ။
က်ေနာ္တို႔ အမ်ိဳးေတြ
ထမိန္ မခ်ြတ္ရပါေစနဲ႔၊
အံဖတ္ မစားပါေစနဲ႔၊
အသားနည္းနည္းပိုျဖဴ ရုံနဲ႔ မေၾကာက္လိုက္ပါနဲ႔။ ပလိစ္။
အားကိုးစြာျဖင္႔
က်ေနာ္ မရယ္မိတဲ႔ ဟာသတစ္ပုဒ္
အေဖ။ ။ သား၊ ပထမဆုံးေန႔ ေက်ာင္းရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာျပပါဦး သားရဲ႕။
သား။ ။ က်ေနာ္႔ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပ႔ဂ်္ မွာ အေသးစိတ္တင္္ထားတယ္ေလ၊ ဝင္ဖတ္ ၾကည့္ေပါ႔။ ေနာက္ေန႔ေတြပါသိခ်င္ရင္ က်ေနာ္႔ေပ႔ဂ်္ကို လိုက္ခ္လုပ္ထားၿပီး ဖတ္ေနရင္ သိႏိုင္တာပဲ ေဖေဖ။
အေဖေမးတာကို မေျဖဘဲ ေဖ႔စ္ဘုတ္လိုက္ခ္လုပ္ဖို႔ေျပာရင္ရင္း သားက အခန္းထဲဝင္သြားေတာ႔တယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ဒီေလာက္မျဖစ္ေသးေပမဲ႔
ဒီလိုလည္း မျဖစ္ေလာက္ေသးဘူး။ စကၤာပူမွာျဖစ္ေနၿပီ။
သား ။ ။ က်ေနာ္ ထမင္းစားမယ္ ေမေမ။
အေမ။ ။ သားဘာသာ ခူးစားလိုက္ေလ။ အားလုံးအဆင္သင္႔ပဲ။
သား ။ ။ ေမေမက အိမ္ရွင္မဆိုၿပီး ဒါေလးေလာက္မွ လုပ္မေပးႏိုင္ ရင္ ေမေမ႔အလုပ္က ဘာလဲ။
သားကို တိုးတက္ေခတ္မွီေစခ်င္တဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ရအေမဟာ ျပန္ေပး လိုက္ရတဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကးေတြနဲ႔ ေခတ္မွီသြားတဲ႔သားအတြက္ ဝမ္သာရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းလိုက္ရမွာလားဆိုတာကို မေရမရာျဖစ္သြားရွာပုံပါပဲ။
ေခတ္မွီတယ္ဆိုတာကေရာ ဘာပါလိမ္႔။
ေအေက ၄၇ ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ေနာင္တ
ေအေက ၄၇ ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ဟာ ကမၻာေက်ာ္လက္နက္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး သန္းေပါင္း တစ္ရာဝန္းၾကင္ ကမၻာအႏွံ႔ ျပန္႔ေနတယ္၊ ဒီေသနတ္ကို ဒီဇိုင္းတည္ထြင္ခဲ႔သူ မီေခးလ္ ခလပ္ရွနီေကာ႔ဗ္ဟာ သူ႔ေသနတ္ေတြေၾကာင္႔ လူေတြရဲ႕အသက္ေတြ ဆုံးရွဳံးခဲ႔ရတာကို ေတြးမိၿပီး မေသခင္မွာ ဝမ္းနည္းေနာင္တ ေသတန္းစာတစ္ေစာင္ ေရးခဲ႔ပါသတဲ႔။
စိတ္ထဲ နာက်င္မႈက မခံစားႏိုင္သေလာက္ပါ။ အေျဖမရွိတဲ႔ ဒီ ေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ က်ေနာ္ေမးေနမိတယ္။
"က်ေနာ္႔ assault rifle ေၾကာင္႔ လူေတြရဲ႕အသက္ေတြ ေသခဲ႔ရတယ္ဆိုရင္ သူတို႔အသက္ေတြအတြက္ လယ္သမားသား၊ ေအာ္သိုေဒါက္စ္ (Orthodox Christian) ခရစ္ယန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ က်ေနာ္ဆိုတဲ႔ မီေခးလ္ ခလပ္ရွနီေကာ႔ဗ္မွာ တာဝန္ရွိေနသလား"
အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမ်ွ ဒီေမးခြန္းက မၾကာမၾကာ ေခါင္းထဲ ေရာက္ေ ရာက္လာၿပီး ပိုလို႔လည္းေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ထာဝရဘုရားရွင္က လူေတြရဲ႕ အကုသိုလ္ ဣႆာ၊ မစၦရိယ၊ ေလာဘ ၊ ေဒါသေတြကို ဘာေၾကာင္႔မ်ား ခြင္႔ျပဳခဲ႔တာပါလိမ္႔၊ အရာခပ္သိမ္းဟာ ေျပာင္းလဲေနတယ္၊ မေျပာင္းလဲတာဆိုလို လူေတြနဲ႔ သူတို႔ စိတ္ပဲ ရွိတယ္။ လူသားကေတာ႔ အရင္ကအတိုင္းပဲ ေလာဘႀကီးဆဲ၊ ယုတ္မာ ဆဲ၊ ႏွလုံးသား မဲ႔ဆဲ၊ ကေယာင္ကတန္းျဖစ္ေနဆဲပါ။
"The longer I live, the more often that question gets into my brain, the deeper I go in my thoughts and guesses about why the Almighty allowed humans to have devilish desires of envy, greed and aggression," Kalashnikov continued. "Everything changes, only a man and his thinking remain unchanged: he's just as greedy, evil, heartless and restless as before!"
တစ္ခ်ိန္ကေတာ႔ သူ႔မွာ တာဝန္မရွိ၊ အစိုးရေတြနဲ႔ အၾကမ္းဖက္သမားေတြမွာပဲ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ သူ ယုံၾကည္ခဲ႔ဟန္ တူပါတယ္။
("I sleep well. It's the politicians who are to blame for failing to come to an agreement and resorting to violence," the designer told The Associated Press in 2007.)
အရြယ္ေၾကာင္႔ထင္ပါရဲ႕ သူ႔ အေတြးက ေျပာင္းသြားတယ္။ လူသား ဆန္လာ တယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။
ဒါက ဥပေဒလား၊ ဟုတ္ကဲ႔၊ ေလးစားစြာလိုက္နာပါမယ္
မေန႔ကေရးမိတဲ႔ "ဂ်ဴးေလးမ်ိဳးနဲ႔ ျမန္မာ အရာရွိေလးမ်ိဳး" က အတိတ္ နိမိတ္ျ ပေနသလိုလိုပါပဲ။
သတင္းစာ ေကာက္လွန္မိေတာ႔ ဓာတုေဗဒပညာရပ္နဲ႔ ႏိုဘယ္လ္ဆုရသူ သုံးေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္က ဂ်ဴး အေမရိကန္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
ဒါဆို ျမန္မာ အရာရွိေတြ ကေရာ?????
မယုံမရွိနဲ႔ ဒီတစ္ခါ "ငမႈံ" ကိုယ္ေတြ႔ ေျပာရပါေတာ႔မယ္။ က်ေနာ္တို႔က အျပင္ ကေနပဲၾကည္႔ေတာ႔ ေအာက္ေျခက ခ်စားမႈေတြကို သိပ္မသိၾကရဘူး။ မႈန္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ႔ စင္ထရယ္ ဟိုတယ္ရွိရာ ၿမိဳ႕နယ္က ခြင္႔ျပဳမိန္႔ ခ်ေပးဖို႔ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ရစ္ေနလို႔ တဲ႔။ ဘာလို႔လဲ လို႔ေတာ႔ မေရးေတာ႔ပါဘူး။ သိႏိုင္တဲ႔ အေျဖပါ။ လာဘ္ေပးလာဘ္ ယူမႈကို စက္စုပ္ေပမယ္႔ အျမစ္စြဲေနတဲ႔ အကုသိုလ္စရိုက္ကို ေန႔ခ်င္း ညခ်င္းေတာ္လွန္လို႔ရမယ္လို႔ ထင္မွတ္ရဲေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔လည္း မရူးမိုက္ လွေသးပါဘူး။ ရွိေနဦးမွာပါ။ နားလည္မႈလည္း ရွိပါတယ္။
ဥပေဒ အသစ္က....... ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြကို မဖိတ္ပါဘူးလို႔ ဝန္ခံ ကတိျပဳ ရတယ္ တဲ႔။
ဒါက ဥပေဒလား၊ ဟုတ္ကဲ႔၊ ဥပေဒဆိုရင္ ေလးစားစြာ လိုက္နာပါမယ္။
ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြဆိုတာ
အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဆိုလိုတာလား၊
ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးလား။
အားလုံးလား။
အားလုံး။
ဟုတ္ကဲ႔။ ေလးစားစြာ လိုက္နာပါမယ္။
သတင္းနဲ႔ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးဌာန၊ ပညာေရး ဝန္ႀကီးဌာနေတြကို စာအုပ္ေ တြ လွဴခ်င္တယ္။
ဖိတ္လို႔ ရမလား။
သူတို႔က အစိုးရလား၊
ႏိုင္ငံေရး ပါတီလား။
ႏိုင္ငံေရးထဲေရာက္ေနတဲ႔ ေရးေဖာ္ ေရးဖက္ စာေပနယ္က မိတ္ေဆြေတြ ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုလဲ။
သူတို႔က
ႏိုင္ငံေရး ပါတီကို ကိုယ္စားျပဳသလား၊
စာေရးဆရာ ဘဝကို ကိုယ္စားျပဳသလား။
ဒီပြဲကို စီစဥ္ေပးတဲ႔ ရန္ကုန္က စာေပမိတ္ေဆြေတြကေတာ႔ ေခါင္းစား၊ ေဒါသျဖစ္ေနရသလို မရရင္ မီဒီယာ ဖြင္႔ခ်မယ္ ပဲ။
က်ေနာ္ ကံေကာင္းတာက အကူအညီေပးတတ္လြန္းတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ ပိုင္ ဆိုင္ခြင္႔ရရွိေနျခင္းပါပဲ။ ေက်းဇူလည္း ႀကီးလွပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနတယ္ဆိုေပမဲ႔၊
လီကြမ္းယုေတြ၊ စထရိတ္တိုင္းေတြ ပါေနေပမဲ႔
က်ေနာ္တို႔လည္း ပိုက္ဆံအလကားရတဲ႔ေနရာမွာ ေနေနၾကတာေတာ႔ မဟုတ္ၾကပါဘူး။
ဒါက ဥပေဒလား၊
ဟုတ္ကဲ႔၊
ဥပေဒဆိုရင္ ေလးစားစြာ လိုက္နာပါမယ္။
