(၁)
“သင့္ရဲ႕လြတ္လပ္မႈေတြအားလံုးဟာ
အခုထိငါ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိေနဆဲပါ” ဟု မပစ္လႊတ္မီ ေလးညွိဳ႕က ျမားတံေလးကို
တိုးတိုးေလးဆို၏။(တဂိုလ္း)
“ မွန္ပါတယ္အရွင္၊ ဒါေပမယ့္ သင့္ရင္ခြင္မွာ ထာဝရေထြးပိုက္မထားႏိုင္ေတာ့ သင္ထိမွန္ ေစခ်င္တဲ့အရာကို
ထိမွန္ဖို႔က ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕ တာဝန္တစ္ခုပါ” ဟု ျမွားတံကေလးက ေလးညိွဳ႕ကို
စကားျပန္ဆို၏။( သီဟနာဒ)
အေမကို ဘာနဲ႔မွ မတိုင္းတာနဲ႔ဟုဆိုခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာကေတာ့ သေဘာတူ လိမ့္မည္မထင္။
သူေရးခဲ့သည့္ “ အေမ” ကဗ်ာေလးကို ျပန္လည္လက္ယပ္ေခၚမိ၏။ စကားလံုး ေလးေတြက သူတို႔ကို
ေမ့ရပါ႔မလားဆိုၿပီး စိတ္ေကာက္ေနဟန္တူ၏။ ေရွာေရွာရွဴရွဴ မလာၾကေတာ့။
ဝမ္းနည္းမိ၏။ ေမ့ေလ်ာ့သူ၏ အျပစ္သာ။
“အေမဟာ “လ” မဟုတ္၊
ဆန္း၊ ဆုတ္သည္ မရွိ။
အေမဟာ “ပန္း” မဟုတ္၊
ႏြမ္းပုပ္သည္ မရွိ။
အေမဟာ “စမ္း” မဟုတ္၊
ခမ္း၊ ယုတ္သည္ မရွိ။
မရေတာ့။
စကားလံုးေလးေတြ အမွန္ပင္ စိတ္ေကာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ခြင့္လႊတ္ေတာ့ စကားလံုးေလးေတြနဲ႔
ေမာင္သစ္ေဝ (ျမင္းျခံ) ေရ။
အေမ့အသားသည္ ညိဳညက္၏။ အေမ့ပါးသည္ မနီေထြး၊ အေမ့လက္ေမာင္းမ်ားသည္ ေသးပိန္၏။
အေမ့ပါးစပ္သည္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ရွႈပ္ပြမေန။ အေမ့ခႏၶာကိုယ္သည္ ပါးလ်၏။ အေမသည္
စာမဖတ္တတ္၊ အေမသည္ ဆံုးမစကားမေျပာတတ္။ ထိုအေမသည္ သူမ၏သားကို စၾကၤာမင္းထင္၏။
သူမသားႏွင့္ လက္ဆက္နိုင္ေလာက္သည့္ မိန္းကေလး ကမၻာေပၚတြင္မရွိဟုထင္၏။
အေမ့နားသည္ ေထာင္ရန္အသင့္ရွိေနတတ္၏။
“ ကိုရင္ အိမ္ၾကြခဲ့ဦး”
ရြာေရာက္ခိုက္ ထိုစကားမပါလည္း မနက္တစ္ေခါက္၊ ညတစ္ေခါက္ အိမ္ကိုၾကြ၏။ သို႔ေသာ္
တစ္ခါတစ္ခါ မွာတတ္၏။ “ ကိုရင္ အိမ္ၾကြခဲ့ဦး”
“ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ၾကြခဲ့ဖို႔ မွာတာလဲ”
“ မၾကြမွာစိုးလို႔” ဟုသာ ေျဖ၏။
ထူးျခားမႈတစ္ခုခု ရွိေလမလားဟု စဥ္းစား၏။ ဘာအေျဖမွ မရ။ ဘာထူးျခားမႈမွ မရွိ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိ၏။ အေမမွာ၍ အိမ္ၾကြသြားေသာအခါတိုင္း အိမ္နီးနားခ်င္းလင္မယား
တစ္တြဲမဟုတ္ တစ္တြဲ ရန္ျဖစ္ေနသည္နွင္႔ ၾကံဳေတြ႔ရျမဲျဖစ္၏။ သူတို႔
လင္မယားရန္ျဖစ္တာႏွင့္ သာမေဏကို အိမ္ၾကြဖို႔ ပင့္ျခင္းကလည္း နည္းနည္းေလးမွ
ဆက္စပ္၍မရ။
ေမးလြန္းမက ေမးေတာ့မွ အေမကေျဖသည္။
“ကိုရင္၊ နားေထာင္။ ဟိုလင္မယား ရန္ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ လူ႔ဘဝဆိုတာ အဲဒါပဲ”
ဒါသည္ ပညာမတတ္ေသာအေမ မသိမသာေခၚေခၚျပသည့္ မက္ေဆ့တစ္ခုျဖစ္သည္။ သူမသိ၏။ သူမသားကို
သူမတစ္သက္လံုး ေထြးပိုုက္ထား၍မရ။ သူမ သိ၏။ သူမ၏သား ကို ထိမွန္ေစခ်င္ေသာ ပစ္မွတ္။
ထို႔ေနာက္ ကိုရင္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ကိုရင္ အိမ္္ၾကြခဲ့ဦးဆိုလွ်င္
လင္မယားတစ္တြဲတြဲ ရန္ျဖစ္ေနၿပီဟု။ ထို႔အတူ ကိုရင္သိလိုက္၏။ အေမဟူေသာ ေလးညိွဳ႕သည္
သားဟူေသာ ျမားတံကို အဘယ္ရပ္ဝန္းကို ဦးတည္ထားသည္ဆိုသည္ကို။
(၂)
ျဖစ္ႏိုင္ေျခတို႔ကို ပ်က္ရယ္ျပဳတတ္ေသာအရာသည္ ဘဝျဖစ္သည္။ ထို “ဘဝ” ကို ဘာဘာ ညာညာစသည္ျဖင့္
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလွ်င္ ထုိဘဝ၏ ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းကို ခံရမည္။
ထိုကိုရင္သည္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔၌ ရဟန္းျဖစ္၏။
က်န္းမာေရး
မေကာင္းသျဖင္႔၊ ဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္ေနသည္ဟုထင္ရေသာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က
ရဟန္းသစ္ကို ဖူးေတြ႔လို၍ ၾကြခဲ့ပါဟုဆို၏။ သို႔ေသာ္ ဝါဆိုရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္
ဆရာေတာ္က မလႊတ္။ ရဟန္း၏ ခမည္းေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသြားရန္သာ ဆရာေတာ္က မိန္႔သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အေဖတစ္ေယာက္တည္း မတၱရာသို႔ ခရီးသြား၏။
ထိုလူနာက ျပန္လည္က်န္းမာသြားၿပီး ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အျပင္းအထန္ျဖင့္ အေဖျပန္ ေရာက္လာ၏။
အေကာင္းဆံုးဟုဆိုေသာ အျပင္ေဆးခန္း၌ ေဆးကု၏။ အေဖ့ အသက္ကို ကယ္ႏိုင္ေတာ့ မလို၊
မကယ္ႏိုင္ေတာ့သလို ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ဆံုး ဆရာဝန္ႀကီးက လက္ေလွ်ာ့သည္ဟု မေျပာ၊
ရြာျပန္ေခၚသြားရန္သာ ေျပာ၏။
အေဖ ရြာေရာက္၍ (၃) ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေယာက္ဖတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး အေၾကာက္လန္႔ဆံုး
သတင္းကိုေပး၏။
“ကိုရင့္ ဒကာႀကီး ဆံုးၿပီ”
ရဟန္းငို၏။ ေယာက္ဖကို ျပန္ႏွင့္၊ မနက္ျဖန္မွ လိုက္ခဲ့မည္ဟု ဆိုလိုက္၏။ ရဟန္းျဖစ္၍
(၂၇) ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ရဟန္းခမည္းေတာ္(အေဖ) ဆံုးပါးရွာ၏။
အေဖ ဆံုးၿပီ။ သူဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကို ရဟန္းငယ္သိ၏။ သူ႔မိသားစုသည္ မိဘႏွစ္ပါး၊အစ္မေျခာက္ေယာက္
ရဟန္းဟူေသာ သားတစ္ေယာက္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ မိသားစု ျဖစ္သည္။ ယခု အေဖမရွိေတာ့။
ရဟန္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၏။ အက်ႌႏွစ္ထည္ဝယ္ၿပီး ရြာျပန္ခဲ့၏။
ထိုရဟန္း အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ထိုအိမ္သည္ ဘာမွမျဖစ္ေသာအိမ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၏။
ငိုေၾကြးေနသူမရွိ၊ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဝမ္းနည္းေနသူမရွိ။ ပကတိမွ တကယ့္ ပကတိ
အိမ္ျဖစ္၏။ တစ္ခုခုမ်ား မွားယြင္းေလသလား။ အေမက ခရီးဦးႀကိဳ၏။ အေမ့မ်က္ႏွာ၌
အပူရုပ္မရွိ၊ မ်က္ရည္မရွိ။ အစ္မေတြက ခရီးဦးႀကိဳ၏။ သူတို႔မ်က္ႏွာ၌လည္း
မ်က္ရည္မရွိ၊ အပူရုပ္မရွိ။
မွားေတာ့ မမွားယြင္း။ အသက္မဲ့ေနေသာ အေဖ့ခႏၶာကိုယ္သည္ မလႈပ္ယွက္ေတာ့။ ဒါဆို အေမႏွင့္အစ္မတို႔က
အေဖ့ကိုတကယ္မခ်စ္တာလား။ မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ငိုမေနသျဖင့္ ရဟန္းလည္းငို၍
မရေတာ့။ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ပင္ အေဖ့စ်ာပန ၿပီးသြားသည္။
သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို
ေျပာေသာအခါ အေမကခါးခါးတူးတူး ျငင္း၏။ ဦးဇင္းဒကာႀကီး ရွိတုန္း ကလည္း သူ႔အသက္
သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အိမ္အတြက္ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ေပးနိုုင္ ေတာ့။ အေဖမရွိ ေတာ့ျခင္းသည္ဘာမွအေရးႀကီးေသာကိစၥမဟုတ္။ အစ္မမ်ားကလည္း
အေမႏွင့္တသံတည္းထြက္ ေန၏။ ဦးဇင္းဘာမွ ပူေနစရာမလို။ တပည့္ေတာ္တို႔ဝမ္း တပည့္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းႏိုင္သည္ဟု
ဆိုၾက၏။
မည္သို႔ဆိုေစ ရဟန္းငယ္ရင္၌ တာဝန္ေပါ႔သြားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းငယ္သည္ အက်ႌၤီႏွစ္ထည္ကိုေပးကာ မႏၱေလးသို႔ ျပန္သြားေတာ့သည္။
အေဖဆံုးပါးၿပီး ကာလအတန္ၾကာသည့္အခါ ရြာမွဆရာ ရဟန္းမႏၱေလးသို႔ၾကြလာ၏။
“ မင္းအေမက ခႏၶာကိုယ္ကသာေသးေသး၊ စိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္မာတာကြဲ႔”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲဘုရား”
“ မင္းဒကာႀကီးဆံုးလို႔ မင္းျပန္လာေတာ့ သူကအိိမ္သားေတြကို တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ထုတ္ထားတာ။
မင္းေရွ႔မွာ ဘယ္သူမွမငိုရဘူးတဲ့။ သူတို႔ငိုေနရင္သူ႔ူသားရဲ့ဘဝ
ေသခ်ာေပါက္ယိမ္းယိုင္လိမ့္မယ္တဲ့။ ငိုတဲ့သူ သူ႔သမီးမဟုတ္။ ဒီေမာင္ရဟန္းရဲ႕အစ္မလည္းမဟုတ္တဲ့။
သူကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခ်က္မွ ငိုမသြားဘူး။ မင္းျပန္မွ ငိုၾကတာကြဲ႔။
မိဘေက်းဇူးဆပ္ေပါ့ကြယ္။
ဤသည္မွာ စာမဖတ္ေသာအေမ၊ ပိန္ေသးေသးအေမ၏ ႏွလံုးသားစြမ္းအင္မ်ား ျဖစ္သည္။
ညိဳေသာအေမ့အသားအေရသည္ ျဖဴစင္ေသာေမတၱာရုပ္ၾကြင္းတည္း။
အေမသည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာတတ္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေမေပးလိုက္ေသာ မက္ေဆ့ကား ရဟန္းငယ္၏ရင္၌
သံမႈိုျဖင့္ရိုက္ထားသလို ၿမဲလွ်က္ရွိေနေလ၏။
(၃)
အားလံုးၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္၍ ရဟန္းအိမ္ျပန္ေသာအခါ ရဟန္းက သူ႔အေမကိုစ၏။
“ စိတ္မေကာင္းဘူးအေမရာ၊ အေမ့ဘဝရဲ့တစ္ခုတည္းေသာ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္မေပးႏိုင္ဘူး”
“ ဘာကို ေျပာတာလဲ ဦးဇင္း”
“ ေခြ်းမေလ။ သားတစ္ေယာက္ရွိ၊ ရွိတဲ့သားက ရဟန္းဝတ္။ ဒီေတာ့ အေမ့ဘဝမွာ ေခြ်းမဆိုတာ
ရွိလာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ မလိုခ်င္ပါဘူး ဦးဇင္း၊ ဦးဇင္းက ေခြ်းမရွာလာမလို႔လား။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို
အိမ္ထဲကို အဝင္မခံဘူး” ဟု ဆို၏။
သို႔ေသာ္-
“ ငါ့သားမ်ား မေပ်ာ္လို႔လူထြက္ရင္ အေဖ့ဆီကအေမြရတဲ့ ဘုရားယာက ငါ့သားကို
လက္ဖြဲ႔ဖို႔။ နင္တို႔ သမီးေတြနဲ႔ မဆိုင္” ဟု အစ္မတို႔ကို ေျပာခဲ့သည္ဟူသတတ္။
သို႕ေသာ္ထိုစကား ထိုရဟန္းငယ္ကို မေျပာ၊ အစ္မတို႔ကိုသာ ေျပာခဲ့သျဖင့္ ထိုရဟန္းငယ္သည္ ယေန႔အထိ
ရဟန္းဝတ္ျဖင့္ ရွိေနဆဲပင္ျဖစ္၏။
အေမကား မရွိေတာ့။
❀
အေမ ေဒၚသိန္းညႊန္႔သို႔ အမွတ္တရ ❀
သားရဟန္း
သီဟနာဒ
01/02/2012
Copyright © 2011
ကမ္းလက္. All rights reserved.
