ကမၻာ႔အေတာ္ဆုံး ကေလးမ်ား
By Amanda Ripley
ေတာက္ေတာက္ပပအရာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ပါနဲ႔ ေက်ာင္းေဟာင္းႀကီးကလည္း ေက်ာင္းေကာင္းျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ေတာင္ကိုရီးယားမွာရွိတဲ့ ပူဆန္က အဲရစ္ရဲ႕ေက်ာင္းဆုိရင္ အေရးပါတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြကလြဲရင္ စာသင္ခန္းေတြဟာ ႐ုိး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးပါ။ ကေလး ေတြဆုိရင္ ေက်ာင္းေရွ႕က ဖုန္ေတြ၊႐ႊံ႕ေတြနဲ႔ ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးကစားေနၾကတယ္။ ေထာင့္တစ္ေနရာရာက ေန အဲဒီေက်ာင္းကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီေက်ာင္းဟာ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြဆီက အေမရိကန္ စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆင္ဆင္တူပါတယ္။
ဖင္လန္ႏုိ္င္ငံမွာရွိတဲ့ ကင္(မ္) ရဲ႕ေက်ာင္းက စာသင္ခန္းေတြဆုိရင္လည္း ဒီပံုစံအတုိင္းပါပဲ။ ေျမျဖဴနဲ႔ေရး တဲ့ ဘလက္ဘုတ္(သို႔) ေခတ္မမီေတာ့တဲ့ ၀ႈိက္ဘုတ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ေရွ႕မွာ ကေလးေတြရဲ႕ စာသင္ခံု ခပ္ၾကမ္း ၾကမ္းႀကီးေတြ ရွိပါတယ္။ စာသင္ဘုတ္ေတြကလည္း နံရံနဲ႔တြဲလ်က္ပါ။
ပိုလန္မွာရွိတဲ့ တြန္ ရဲ႕ ေက်ာင္းဆုိရင္ သူ႔ေမြးရပ္ေျမ Pennsyluonia မွာရွိတဲ့ အေကာင္းစား ကဇာတ္႐ံု အသာထားလို႔ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ အေမရိကမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြရဲ႕စာသင္ခန္းတုိင္းမွာ အျပန္ အလွန္ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ၀ႈိက္ဘုတ္ေတြရွိပါတယ္။ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္က တြန္ ရဲ႕ေက်ာင္းကို ကၽြန္မသြားေလ့လာ ေတာ့ ၀ႈိက္ဘုတ္အသစ္ေတြနဲ႔လဲဖုိ႔ အေဟာင္းေတြကို ျဖဳတ္ပစ္ၿပီးေနပါၿပီ) ပိုလန္မွာရွိတဲ့ ဘယ္ေက်ာင္းက စာသင္ခန္းမွာမဆုိ ဒီလုိ ၀ႈိက္ဘုတ္မ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာပါပဲ ေခတ္မွီနည္းပညာပစၥည္းေတြနဲ႔ ပညာေရး ဆက္စပ္ၿပီး သုေတသန ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အခ်က္အလက္က မရွိပါဘူး။ လူႀကီးသူမေတြေျပာဖူးတာကေတာ့ ပညာေရးအတြက္ အေထာက္ အကူ တကယ္ျဖစ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ လက္ေတြ႕သာဓက မရွိဘဲ(မျပႏုိင္ဘဲ) အေမရိကန္ေတြဟာ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေခတ္မီနည္းပညာဆုိင္ရာ ပစၥည္းပစၥယေတြ ၀ယ္ယူရင္း အလကား ေငြေတြျဖဳန္း တီးေနတာပါတဲ့။ အျခား ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေငြကုန္၊အခ်ိန္ကုန္ သက္သာေစဖုိ႔ ကြန္ပ်ဴတာဟာ အလြန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ကေလးေတြ ဘာေတြကိုဘယ္လုိသိထားသလဲ၊ သူတို႔လိုအပ္ခ်က္က ဘာလဲ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ အေျဖရွာႏုိင္ဖုိ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေထာက္ခံသလား၊ မေထာက္ခံဘူးလားဆုိတာကို ျပသဖုိ႔ ကေလး တုိင္းကို ေစ်းႀကီးလွတဲ့ ၀ိုင္ယာလက္ ခလစ္ကာ(wireless clickers)ေတြ ေပးထားဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ တစ္ကမၻာ လံုးကိုျခံဳၾကည့္ရင္ လံုး၀စဥ္းစားလို႔ မရႏုိင္စရာပါပဲ။ (တစ္ကမၻာလံုးက ကေလးေတြကေတာ့ သေဘာတူရင္ လက္ၫႈိးေထာင္လုိက္တာပါပဲ။ ဒါက အလုပ္လည္း ျဖစ္တယ္ေလ)
“ပညာေရးမွာ လက္ရွိအေတာ္ဆံုး စာသင္ခန္းေတြကိုၾကည့္ရင္ သူတုိ႔စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ထူးထူးျခား ျခား တက္ကေနာ္ေလာ္ဂ်ီေတြ ရွိမေနတာကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္” လုိ႔ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ပညာေရးဂု႐ုႀကီး အြန္ဒရီ ရွေလခ်ာက ကၽြန္မကို ေျပာျပပါတယ္။ “ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာလည္း အေျဖမရွိဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တာကေတာ့ ဒီဂ်စ္တယ္ပစၥည္းေတြအစား ေမြးရာပါ သူတုိ႔ရဲ႕အေလ့အက်င့္ကို (လက္ၫႈိးေထာင္ျခင္း စသည္) အသံုးျပဳလုိက္လုိ႔ ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္”
ဒီစာအုပ္အတြက္သီးသန္႔ ကၽြန္မသုေတသနလုပ္ေတာ့ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အေမရိကန္ (exchange student) ေက်ာင္းသား(၁၀)ေယာက္မွာ (၇)ေယာက္က အေမရိကန္ေက်ာင္းေတြမွာ တက္ကေနာ္ေလာ္ဂ်ီေတြ ပိုမ်ားတယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ အေမရိကေက်ာင္းေတြမွာ တက္ကေနာ္ေလာ္ဂ်ီ အားနည္းတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ အေမရိကန္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ပါဘူး။
ကမၻာ့ပညာေရးအေကာင္းဆံုးႏုိင္ငံေတြဟာ ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕လစာနဲ႔ ေက်ာင္းသားတုိင္းအေပၚ မွ်မွ်တတျဖစ္ေရး (အကူအညီ အလုိအပ္ဆံုးေက်ာင္းသားကို အကူအညီေပးႏုိင္ဖုိ႔ စူးစမ္းေလ့လာျခင္း) တုိ႔ကို အထူးအေလးထားပါတယ္။ ကမၻာ့အဆင့္ ပညာေရးအေၾကာင္းကို ရွာေဖြၾကရာမွာ ပစၥည္းကိရိယာေတြထက္ လူေတြကပိုၿပီး အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာကိုေတာ့ အမွတ္တရ ရွိၾကပါ။
ေက်ာင္းအုပ္ကို ေမးခြန္းခက္ခက္ခဲခဲေတြေမးပါ ေက်ာင္းအုပ္ကိုေတြ႕ၿပီဆိုရင္အလုပ္႐ွင္တစ္ေယာက္က ေမးခြန္းေတြကိုေမးသလိုမ်ဳိးေမးပါ။ ေက်ာင္းရဲ႕ အဓိကအေရးထားတဲ႔အခ်က္ေတြ၊ ေက်ာင္းရဲ႕အစဥ္အလာေတြကိုေမးပါ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ကားတစ္စီး မ၀ယ္မီ၊ အလုပ္တစ္ခုလက္မခံမီ ေမးတတ္တဲ႔ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကို ေမးပါ။
ေက်ာင္းေကာင္းတစ္ေက်ာင္းကို႐ွာေဖြရာမွာအျခားအခ်က္ေတြအားလံုးထက္ဒီေက်ာင္းရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ဟာအေရးႀကီးပါတယ္။ ဆရာေတြဟာအေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာလည္းမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ွင္တို႔ကေလးကိုသင္မယ့္ဆရာကို ႐ွင္တို႔ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒီေတာ့ရွင္တို႔အတြက္ ဒီတာ၀န္ကိုေက်ာင္းအုပ္ကယူဖို႔သူ႔ကို လႊဲေျပာင္း ေပးရပါေတာ့မယ္။
ဆရာေတြကို ဘယ္လိုေ႐ြးခ်ယ္ပါသလဲ ဖင္လန္၊ ေတာင္ကိုရီးယားနဲ႔ပညာေရးစူပါႏုိင္ငံေတြအားလံုးမွာဆရာတစ္ေယာက္က္ို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေ႐ြးခ်ယ္ေလ့႐ွိၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားထုရဲ႕လက္ခံမႈရာခိုင္ႏႈန္း၊သူတို႔အထက္တန္းရမွတ္ေတြကလည္း ထိပ္ တန္း(၃၀)ရာခိုင္ႏႈန္းထဲမွာပါ ၀င္ေနရတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္ကိုဒီလိုစနစ္တက် ေ႐ြးခ်ယ္တယ္ဆို႐ံုနဲ႔လည္း ပညာေရးေကာင္းမြန္ေနၿပီလို႔အာမ မခံႏိုင္ဘူး။ အျခားေကာင္းမြန္တဲ႔ေပၚလစီေတြ႐ွိေနဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဆရာတစ္ေယာက္ကိုဒီလိုစနစ္တက် ေ႐ြးခ်ယ္မႈမ်ဳိးမ႐ွိဘူးဆိုေတာ႔ေက်ာင္း အုပ္ဟာပိုလို႔ေတာင္အေရးႀကီးေနပါေသးတယ္။ေက်ာင္းရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ဟာသူ႕ေက်ာင္းမွာခန္႔အပ္မယ္႔
ေက်ာင္းဆရာေတြကိုေရစစ္နဲ႔စစ္ယူသလိုစစ္ရမယ္။ဒါကလည္းကမာၻ႔ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာမက်င္႔သံုးၾကေသးပါဘူး။ ဘယ္ဆရာကိုေတာ႔ခန႔္မယ္၊ဆရာေတြကိုဘယ္လိုဆက္လက္ေလ႔က်င္႔ေပးမယ္၊ ဘယ္ဆရာ ကိုေတာ႔ဆက္ထား လ႔ိုမရေတာ႔ဘူးစတဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ထက္ဘယ္အရာမွ ပိုအေရးမႀကီးပါဘူး။ ဂ်င္ေကာလင္း (Jim Collings)ကသူ႔ရဲ႕ဂႏၱ၀င္“Good to Great”စာအုပ္ထဲမွာ“
Great vision without great people is irrelevant”လို႔ ေရးထားခဲ႔ပါတယ္။ (လူေတာ္ေတြမ႐ွိဘဲနဲ႔ ႀကီးက်ယ္တဲ႔အျမင္ဟာ အလုပ္မျဖစ္ဘူး)။
ေက်ာင္းအုပ္တစ္ေယာက္ဟာဘယ္သ႔ူကို အင္တာဗ်ဴးၿပီးဘယ္သူ႔ကိုဆရာအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခြင္႔႐ွိသလား ဆိုတာကိုလည္း ေလ႔လာပါ။ ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီလိုလက္ေတြ႕က်က် သာမန္အျမင္ေတြ မဲ႔ေနတတ္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ စာသင္တာကိုေက်ာင္းအုပ္က ေစာင္႔ၾကည့္ေလ႔လာ ဖူးပါသလားလို႔ေမးၾကည့္ပါ။ ဒီလိုလုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ကလည္းအေမရိကအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာမ႐ွိဘူး။ ေခတ္သစ္ကမာၻမွာ စိန္ေခၚမႈအႀကီးဆံုးျဖစ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ ဘယ္ေလာက္႐ွိ သလဲဆိုတာကို ဒီလိုေစာင္႔ၾကည့္ မွွသိႏုိင္ပါလိမ္႔မယ္။ သူ႔ကိုတကယ္မခန္႔ခင္မွာ (ကေလးတစ္ေယာက္ကိုသင္ျပခိုင္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ေစဦး) လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုသင္မလဲ ဆိုတာ ေလာက္ေတာ႔အစမ္းအသင္ခိုင္းၾကည့္ရပါမယ္။ဒီလိုစမ္းသပ္မႈဟာလံုး၀မစမ္းသပ္တာထက္ေတာ႔ အမ်ားႀကီးသာ ပါတယ္။
ဆရာေတြပိုေတာ္လာေအာင္ ဘယ္လိုသင္ပါသလဲ ဒီေမးခြန္းအတြက္ကေတာ့ပိုၿပီးတိက်တဲ့အေျဖရေလေလပိုေကာင္းေလေလပါပဲ။ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားဟာေက်ာင္းသားမိဘေတြဆီကအသံကိုလံုး၀နားမေထာင္ဘဲခရီးဆက္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္ မွာဆင္ေျခေပးလို႔လံုး၀မရတဲ့ အားနည္းခ်က္ပါ။“
Professional development”ဆိုတာ ဒီေန႔ပညာေရးမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ မ႐ွိမျဖစ္စကားလံုးပါ။ဆရာတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ေတြကို သိေအာင္ကို လုပ္ထားရမယ္။ ဒါကို ဆရာေပါင္းေထာင္ခ်ီ႐ွိေနတဲ့ ေအာ္ဒီတိုရီယမ္ထဲက လက္ခ်ာခန္းမွာေတာ့ ခ်မျပရဘူးေပါ႔။
ဒါကိုဘယ္ႏိုင္ငံကမွတိတိက်က်လိုက္နာတာမေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့တစ္ခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြက တစ္ခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံ ေတြထက္ သာတယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ဖင္လန္မွာဆိုရင္ သူတို႔ဆရာျဖစ္သင္တန္းေတြမွာ ဆရာတစ္ေယာက္က အျခားဆရာတစ္ေယာက္သင္ၾကားေနပံုကို ေစာင့္ၾကည့္ရတယ္။ ဆရာေတြအခ်င္းခ်င္း ႏွီးေႏွာဖလွယ္ႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါတယ္။ ဒီအခ်က္မွာအေမရိက ကေတာ္ေတာ္အားနည္းတာေတြ႕ ရပါတယ္။ အေမရိကန္ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ ဆရာသက္တမ္းဟာ အျခားဆရာေတြထက္ ပိုတိုၿပီး သူတို႔ အႀကံဥာဏ္နဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳကို သူမ်ားကိုျဖန္႔ေ၀ဖို႔နဲ႔ သူမ်ားဆီကအသံကို နားေထာင္ဖိုု႔ အခ်ိန္သိပ္မရၾကဘူး။
ဒီေတာ့ ဆရာေတြအခ်င္းခ်င္း ႏွီးေႏွာႏိုင္ဖို႔နဲ႔ သူရဲ႕ထိပ္တန္းဆရာေတြကို ဘယ္လိုေခါင္းေဆာင္မႈအခန္းေတြ ေပးသလဲဆိုတာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာတိုင္းကိုေမးပါ။
ေအာင္ျမင္မႈကို ဘယ္လိုတိုင္းတာသလဲဒီလိုအျမင္ကိုေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတိုင္းရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျဖၾကားႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုေမးခြန္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိတ့ဲေလေၾကာ႐ွည္႐ွည္ဖြင့္ျပေနတာမ်ဳိးကို ၾကားရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းဟာသိပ္မစြံတဲ့ သာမန္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၊ စမစ္႐ွင္မ႐ွိတဲ့ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလို႔ မွတ္ယူထားႏိုင္ပါတယ္။ အေမရိကမွာ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းတာတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔စာေမးပြဲအမွတ္စာရင္း အခ်က္ အလက္ေတြကိုထုတ္ျပတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒါနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ဘူး။ ဘြဲ႕ရသြားတဲ့ အေရအတြက္နဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ေက်နပ္အားရမႈ႐ွိမ႐ွိ ဆိုတာေတြလည္း ပါ၀င္ေနသင့္တယ္။ ေကာင္းပါၿပီ၊ ဒါဆို ထိေတြ႕လို႔မရတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ဘယ္လိုတိုင္းတာျပၾကမလဲ။
ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္လိုပိုၿပီးေတြးေခၚတတ္ေအာင္၊ ျပႆနာရဲ႕အေျဖကို႐ွာေဖြတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးေနပါတယ္ဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။
ပံုစံက်စာေမးပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါေတြကို မၿခံဳငံုမိဘူး။
ကမာၻမွာအႀကီးမားဆံုးေအာင္ျမင္မႈေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာမ႐ွိမျဖစ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဇြဲမေလွ်ာ့မႈေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထိန္းသိမ္းႏိုင္မႈေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အတူတကြလိုက္ေလ်ာညီေထြေနႏိုင္မႈေတြကို ကေလးေတြကို သူတို႔သင္ၾကားေပးေနပါတယ္ဆိုတာ ဘယ္အခ်က္နဲ႔သက္ေသျပမွာလဲ။
သူတို႔တိုးတက္လာဖို႔ဘာေတြ လိုအပ္သလဲဆိုတာဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ေမးဖူးၾက သလား။ ကေလးေတြဆီက အသံေတြကို နားေထာင္ၿပီး ဆီမီးစတားတိုင္းမွာ ေက်ာင္းရဲ႕လိုအပ္ေနတဲ့ အေျခခံမူေတြကိုျပင္ဆင္ဖူးၾကသလား။ ကမာၻ႔အဆင့္မီေက်ာင္းဆရာေတြဟာ သူတို႔ဘယ္ကိုဦးတည္ေန တယ္ ဆိုတဲ႔အျမင္ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း႐ွိၾကတယ္။ သူတို႔လမ္းေၾကာင္းမ်ားလြဲသြားသလားဆိုတာကုိ အခ်က္အလက္ ေတြက အဆံုးအျဖတ္ေပးၾကပါတယ္။ ပိုေကာင္းတဲ့အေနအထားဆီေရာက္ေအာင္ လူေတြရဲ႕ဓေလ့စ႐ိုက္ကို ေျပာင္းေပးရတယ္။
" လက္႐ွိနည္းစနစ္ဟာ တကယ္ပဲ မွန္ကန္တဲ့နည္းစနစ္ဆိုတာ ဘယ္လိုေသခ်ာေအာင္လုပ္သလဲ။ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးစြမ္းရည္ထြက္လာေအာင္ ဘယ္လိုတြန္းအားေပးၾကမလဲ။ "
နယူးေယာက္စီးတီးမွာ႐ွိတဲ့ Success Academy ခ်ာတာေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေန႔တိုင္းတစ္နာရီခြဲၾကာေအာင္ စာဖတ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖတ္ၿပီးသားစာေတြကို ေဆြးေႏြးရတယ္။ ၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္နာရီ၀က္ အေရးေလ့က်င့္ရတယ္။ မူလတန္းကစလို႔ ကေလးတိုင္းဟာ ေန႔တိုင္းသိပၸံဘာသာရပ္ကို သင္ယူရတယ္။ နယူးေယာက္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပတ္ဘလစ္ေက်ာင္းေတြက ကေလးေတြဟာ အလယ္တန္းေရာက္မွ သိပၸံကိုသင္ရတယ္။
ဒါတင္မကေသးဘူး။ Success Academy က ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဂီတ၊ အႏုပညာ(art)နဲ႔ အကကို လည္းသင္ရတယ္။ ေနာက္ခ်က္စ္ကစားရတယ္။ရာသီဥတုဆိုး႐ြားတဲ့ေန႔ေတြမွာေတာင္ဒီသင္တန္းေတြက ပ်က္ခဲ တယ္။ ဒီေပၚလစီကဖင္လန္နဲ႔တူတဲ့ေပၚလစီပဲ။ ဒီနည္းဗ်ဴဟာကို သူတို႔က“ေပ်ာ္႐ႊင္စြာစည္းကမ္းေသ၀ပ္ျခင္း” (Joyful rigor)လို႔ေခၚၾကပါတယ္။
ဒီစနစ္က တကယ္အလုပ္ျဖစ္သလား။
Success Academy က ေလးတန္းေက်ာင္းသားအားလံုးဟာ သိပၸံဘာသာရပ္မွာေတာ္တယ္။ ၉.၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကဆိုရင္ အထက္ကအတန္းေတြရဲ႕အဆင့္ကိုေတာင္မွီတယ္လို႔ နယူးေယာက္စီးတီး စစ္တမ္းအရ သိရပါတယ္။ ၀င္ေငြနည္းပါးတဲ့ မိဘေတြရဲ႕သားသမီးေတြကို မဲေဖာက္ၿပီး လက္ခံတဲ့ Success Academy Harlem-1ကေက်ာင္းသားေလးေတြဆိုရင္လည္း နယူးေယာက္မွာအေတာ္ဆံုးအေကာင္းဆုံးဆိုတဲ႔ ေက်ာင္း ေတြနဲ႔တန္းတူအရည္အခ်င္း႐ွိပါတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းေတြက ဆရာေတြဆိုရင္ထူးခၽြန္ေဖာ္ေ႐ြၿပီး သင္ခန္းစာအတြက္ အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ထား ၾကမယ္လို႔ေမွ်ာ္လင္႔ထားၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ပိုၿပီး ေမွ်ာ္ လင္႔ထားၾကဖို႔နဲ႔ ကေလးေတြစိတ္ဓာတ္ေတြမ်ား က်ကုန္မလားဆိုတဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြမ၀င္ဖို႔ ဆရာ ေတြ ကုိေကာင္းေကာင္း ေလ႔က်င္႔ေပးထားတာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာ မူလတန္းျပဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ကေလး နဲ႔စကားေျပာတဲ႔အခါ သီခ်င္းဆိုသံလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ညဳတုတုစကားမေျပာ ဖို႔လည္းတားျမစ္ထားပါတယ္။ အဲသလိုေျပာဆိုရင္ ကေလးေတြကဆရာ႔ကိုေလးစားရတာခက္သြားမွာေၾကာင္႔ပါ။
“ဒါကေတာ႔႔ပညာ႐ွင္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈစြမ္းရည္ကုိ ေစာ္ကားမႈပါပဲ”လို႔ Success Academy ေက်ာင္း ေတြရဲ႕စီအီးအို(CEO)Eva Moskowitz နဲ႔သူမရဲ႕ပူးတြဲစာေရးသူArin Laviniaက၂၀၁၂ခုထုတ္“Mission Impossible” စာအုပ္ထဲမွာေရးသားထားပါတယ္။
“ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕သင္ၾကားမႈဟာ ကေလးေတြထုိင္ခံုေပၚမွာ အၿငိမ္ေနလို႔မရေလာက္ေအာင္ စိတ္ ၀င္စားစရာေကာင္းၿပီးဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနရပါမယ္။ ကေလးေတြရဲ႕အာ႐ုံကို ဖမ္းစားထားႏိုင္တာဟာ ဆရာ ရဲ႕ အတတ္ပညာျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကေလးလိုဟန္လုပ္ၿပီး ေျပာေနစရာမလိုပါဘူး။”
Success Academyေက်ာင္းေတြမွာ မိဘရဲ႕ပူးေပါင္းမႈကလည္း တမူထူးျခားေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသား မိဘေတြကို မုန္႔လုပ္ေရာင္းဖို႔ ၊လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြစကၠဴနဲ႔ထုတ္ေရာင္းဖို႔ မခိုင္းပါဘူး။ သူတို႔ကိုခိုင္းတာက တစ္ပတ္မွာေျခာက္ည ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရးကို ေစာင္႔ၾကည့္ေပးဖို႔ပါ။ သူတို႔ကေလးေတြေကာလိပ္အတြက္အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနေအာင္ ေက်ာင္းကသင္တဲ႔ပညာေရးကိုအိမ္မွာဆက္ၿပီး ေလ႔လာဖို႔တြန္းအားေပးခိုင္းျခင္းမ်ိဳးပါ။ဒါကကိုရီးယားေတြရဲ႕အေလ႔အက်င္႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘတိုင္းဟာ ကေလးရဲ႕ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ ႀကီးတို႔ရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ေတြ႐ွိေနပါတယ္။
၂၀၁၁ ခုမွာ မန္ဟတၱန္က Upper West Side မွာ Success Academy ေက်ာင္းအသစ္ဖြင္႔ပါတယ္။ ဒီေနရာက အရင္ေက်ာင္းေတြထက္ ပိုခ်မ္းသာတဲ႔ရပ္ကြက္ပါ။ ဒီေက်ာင္းဟာ အျခာေက်ာင္းေတြနဲ႔လံုး၀မတူဘဲ တမူထူးျခားေနပါတယ္။ Moskowitz က ဒီေက်ာင္းမွာ မိဘ၀င္ေငြတူညီတဲ႔လူျဖဴ၊ အာ႐ွတိုက္သား၊ အာဖရိကန္-အေမရိကန္၊ စပိန္စတဲ႔လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေရာစပ္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။ သူမျဖစ္ေစခ်င္သလိုလည္း ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဒီစနစ္ဟာ ကေလးပညာေရးအတြက္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ မတူညီတဲ႔ေမ်ွာ္လင္႔မႈေတြ ေရာေႏွာသြားတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အားသာမႈေတြ၊ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးေနထိုင္ပံုေတြအားလံုး ေရာေႏွာမိ သြား တယ္။
တစ္နိုင္ငံလံုးမွာပဲဒီလိုပံုစံနဲ႔ ေက်ာင္းေတြအမ်ာႀကီး႐ွိပါတယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္က Success Academyေက်ာင္းေတြဆိုရင္ အေမရိကထဲက ဖင္လန္ပညာေရးလို႔ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ဖင္လန္နဲ႔အနီးစပ္ဆံုး တူေနပါတယ္။ ၀ါ႐ွင္တန္ဒီစီက ေက်ာင္းဆရာ ၀ီလီယံေတလာဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ဆင္းရဲသားေက်ာင္းသားေတြဆီက ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ျမင့္ျမင့္ထား႐ွိမႈဟာ ကိုရီးယားေတြနဲ႔တူပါတယ္။ Rhole Island က Deborah Gist ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြဆီက အျမင္႔ဆံုးစြမ္းရည္ကို ရေအာင္ထုတ္ယူႏုိင္တဲ႔ ဖင္လန္နဲ႔ ကိုရီးယား ေပါင္းစပ္ ပံုသ႑န္မ်ိဳးပါ။
ကမာၻ႔အဆင္႔မီေက်ာင္းဆရာေတြက ႐ိွေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔သူတိုလည္း ေ႐ွး႐ုိးစြဲယဥ္ေက်းမႈေတြ ဥပေဒေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကပါတယ္။ အဲသလိုတိုက္ပြဲ၀င္ေနရတာနဲ႔ သူတို႔စြမ္းရည္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္းကုန္သြားပါေတာ႔တယ္။
တကယ္လို႔ သူတို႔သာ ဒီတိုက္ပြဲေအာင္ႏိုင္ဖို႔သာဆိုရင္ မိဘနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ သူတို႔ကို၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံၿပီး-ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြဟာစည္းစနစ္က်တဲ႔ပညာေရးကို ေလ႔လာႏိုင္႐ုံမက ဒီလိုပညာေရးစနစ္ကို ဘယ္တံုးကမွနဲ႔မတူ အသည္းအသန္ကို အလို႐ွိေနၾကပါၿပီလို႔ တညီတညြတ္တည္း ေထာက္ခံေပးလိုက္ဖို႔ပဲ ႐ွိပါေတာ႔တယ္။
-ၿပီး-
The End of “How to sport a world- class education.”
