စကၤာပူမွာ ေနရတာ မၿငီးေငြ႕ေသးဘူးလားလို႔ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးကေမးေတာ့
ၿငီးေငြ႕စရာ မရွိဘူးဆိုတာေလာက္ပဲ ေျဖခဲ့မိတယ္။
ကိုယ္တကယ္သိတဲ့ စကၤာပူက နားလည္မႈရွိတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းေလးရယ္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ရေနျခင္းရယ္ပါ။ ဆင္တိုဆာေတြ စူပါမားကက္ေတြ မပါဘူး။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္လည္း မေရာက္ဖူးဘူး။
ေနာက္ၿပီး စကၤာပူက ရဟန္းတစ္ပါးဟာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈက အစ လြတ္လပ္ေနတယ္။ မိ႐ိုးဖလာယဥ္ေက်းမႈအရ အျမင္႐ိုင္းႏိုင္ေပမဲ့ သူ႔စနစ္နဲ႔သူ လစာ ဆိုတာကလည္း စိတ္ကို ပိုလြတ္လပ္ေစတယ္။ ဟင္ ဘုန္းႀကီးေတြကလည္း လစာနဲ႔လားလို႔ေမးရင္ ႏိုင္ငံဥပေဒအရ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ပဲ ေျဖရမွာပါ။
တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲယူလာတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္ ငါ့မွာ တာ၀န္ေတြရွိပါလားဆိုတဲ့ အသိစိတ္ထက္ပိုၿပီး ငါမရွိရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး မရွိဘူး။ ဒီလူမရွိရင္ ဟိုလူလုပ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လြတ္လပ္ျခင္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ငါမရွိေတာ့ရင္ ျမန္မာဘုန္းႀကီး ရွိႏိုုင္ပါေတာ့မလား ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးေတာင္ မရွိခ်င္ေတာ့ဘူး။ စြမ္းတဲ့သူ လူႀကီးျဖစ္ေပါ့။ ဒါက ဒီမိုကရက္တစ္ပဲ။ ဘုရားစကားေတာ္ေတြနဲ႔လည္း ကြက္တိပါပဲ။
စာေရးစာဖတ္ကို ဘ၀ရဲ႕ အဓိက အစိတ္အပိုင္းထဲ ထည့္ထားေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန ဒါေတြလုပ္ခြင့္ရေနတဲ့ေနရာဟာ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ ဒါေတြ လုပ္ခြင့္မရတဲ့ေန႔မွာ စကၤာပူဟာ ၿငီးေငြ႕စရာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ မီးမပ်က္၊ ျခင္မရွိ၊ တစ္ကိုယ္ေရ လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ရွိတဲ့ေနရာေလးကို သမုဒယပါးပါးနဲ႔ တြယ္ေနဆဲပါပဲ။
ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ေရးမိတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို ျပန္ေရတြက္ၾကည့္မိေတာ့ မဆိုးလွဘူး ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ျပေနျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ.....
