ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၄ )

" ရံုးထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္ အ တြင္း ယင္ေကာင္ေတြ မ်ားႏုိင္သမွ်မ်ားေအာင္ သတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစား ယွဥ္ၿပိဳင္ေနခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ယင္ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ကယ္ဖို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူကပိုၿပီး အူေၾကာင္ေ ၾကာင္ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး "
(Mark Vickers)

Born in 1960 in Lytham St Annes, England , Lieutenant Colonel Mark Vickers has been a Buddhist since 1991 and was serving in Afghanistan at the time he wrote this article. In early 2012 he retired from his career and emigrated to Taiwan with wife Estella.  His Own Studio : www.marktheartist.org

            အခု က်ေနာ္တာ၀န္က်ေနတဲ့ ေနရာမွာဆုိရင္ ယင္ေကာင္ေတြ ေတာ္ေ တာ္ေပါပါတယ္။ စားပြဲတုိင္းမွာလည္း ယင္ေကာင္းသတ္တဲ့ ျမင္းေမႊးေတြ ရွိေနတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကန္႔သတ္ထား တဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္သူက ယင္ေကာင္ပိုမ်ားေအာင္ သတ္ႏုိင္သလဲ ဆုိတာကိုပဲ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးလုပ္ၿပီး သတ္ျပေနၾကတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။
က်ေနာ့္ စားပြဲမွာရွိတဲ့ ယင္တစ္ေကာင္ကို သတ္ဖုိ႔ စစ္သားတစ္ေယာက္က ႀကိဳးစားတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို မသတ္နဲ႔လုိ႔ ငါ့စားပြဲမွာ ရွိေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြ ကို ဘယ္သူမွမသတ္ရဘူးလို႔ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒီသတၱ၀ါေလးေတြအတြက္ အသက္ခ်မ္းသာရာရေနတဲ့ စားပြဲေလးတစ္ လံုးေတာ့ ရွိေနရမွေပါ႔။

            ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း က်ေနာ္ ဘာမွထပ္မေျပာခဲ့ပါဘူး။
            ရက္ပတ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကပဲ သူဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား သတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကို ဂုဏ္ယူမဆံုး လာ ေျပာေနလို႔ က်ေနာ္ လည္း ႏႈတ္မထိန္းႏုိင္ျဖစ္ၿပီး
“ဘာျဖစ္လို႔ယင္ကာင္ေတြကို သတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္သလဲ” လုိ႔ေမးလုိက္မိတယ္။ သူ႔အေျဖက ယင္ေကာင္က ေရာဂါပိုးကို သယ္ေဆာင္ လာလုိ႔ ဆုိတဲ့ အေျဖပဲျဖစ္ပါတယ္။ လုိက္သတ္လုိက္လုိ႔ ယင္ေသေတြ ျပန္႔ က်ဲေနတာနဲ႔ အသက္ရွင္ ပ်ံသန္းေနၾကတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည္႔ရင္ ပတ္၀န္း က်င္အတြက္ေတာ့ သိပ္မထူးျခားလွပါဘူးလို႔ ေျပာၿပီး တကယ္သတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းက ေရာဂါပိုးေၾကာင့္လား၊ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္လို႔လား လို႔ လည္း ဆက္ေမးမိတယ္။

            ဒီေတာ့မွ သူတို႔က လက္ခံတယ္၊ ဒုတိယ အေၾကာင္းေၾကာင့္တဲ့။
ယင္ေကာင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဗိုလ္မွဴးေရာစိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ မျဖစ္ ဘူးလားလို႔ သူ႔က ေမးလို႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ငါ့စားပြဲက ယင္ေကာင္ေတြဟာ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မရွိၾကပါဘူးလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ့္ စားပြဲဟာ ယင္ေကာင္ေတြအတြက္ အႏၱရယ္ကင္းတဲ့ ဇုန္တစ္ဇုန္ပဲ။

            အဲဒီညေနမွာပဲ က်ေနာ့္ရံုးခန္းထဲ ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္၀င္ေန တယ္။ ျပဴ တင္းေပါက္ေတြအားလံုးက ပိတ္ထားေတာ့ သူထြက္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ က်ေနာ့္အခန္းထဲမွာက ဘာမွစားစရာလည္းမရွိဘူး။ အဲဒီယင္ေကာင္ေလးက လည္း အခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း ဟေပးထားၿပီး သူ႔ကို ေမာင္းထုတ္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္လည္း လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး၊ ဘီစကစ္ေလးေတြရွာ၊ ေရ ခြက္ေလး တည္ေပးထားၿပီး အိပ္ယာ၀င္လိုက္မိေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုကယ္ဖို႔ မိနစ္ႏွစ္ ဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။

            အိပ္ယာထဲေရာက္မွ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးမိေသးတယ္။ ရံုးထဲမွာရွိတဲ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္အတြင္း ယင္ေကာင္ေ တြ မ်ားႏုိင္သမွ်မ်ားေအာင္ သတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ ယင္ေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ကယ္ဖို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အခ်ိန္ေပးလိုက္ ရတယ္။ ဘယ္သူကပိုၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

            လူပဲျဖစ္ျဖစ္ တိရစၧန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္လုိ ႀကိဳးစားၿပီး ဆက္ဆံတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ တာ၀န္က်တဲ့ေနရာ မွာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးသမားေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ကို ဘယ္သူကမွ အေရးလုပ္စကားမေျပာၾကသလို သူတုိ႔ကလည္း လုပ္ စရာရွိတာကို လုပ္ၿပီး ျပန္သြားေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကပဲ စၿပီး နာ မည္ေတြေမး၊ ၿပံဳးျပ၊ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလး ဘာေလးေပး လုပ္ လုိက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး မိတ္ေဆြရင္းေတြ လိုျဖစ္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တင္မကဘူး တပ္ထဲကလူေတြပါ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားၿပီး သူတို႔လုပ္အားကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳလာၾကတယ္။

            ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ ၀န္းက်င္ကလူေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိၾကတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ။နီေပါမွာဆုိရင္ အက္စတယ္လာ(က်ေနာ့္ဇနီး)က အလွဴေငြေကာက္ခံၿပီး မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ ကေလးေဂဟာကို သြား သူတို႔နဲ႔ အခ်ိန္ယူ မုန္႔ေကၽြးၾက၊ ကစားၾက လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ ေဂဟာက ငွားထားတာဆုိေတာ့ လတုိင္း ငွားခေပးေနရတာ၊ ဒါနဲ႔ အပိုင္၀ယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳး စားၾကည့္ၾကတယ္။ ၿဗိတိသွ် စစ္သားအမ်ားစုက ကေလးေတြနဲ႔ေနတတ္ၾက ပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေဘာကန္သူက ကန္၊ တခါတရံ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ထမ္းေျပးၿပီး ရံပံုေငြရေအာင္လည္း ရွာတတ္ၾကတယ္။

            နီေပါမတုိင္ခင္က အယ္ေဘးနီးယားမွာ သံုးႏွစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ရေသး တယ္။ အဲဒီမွာ အလြန္ဆင္းရဲၿပီး ဘယ္သူကမွ အဆက္အဆံမလုပ္တဲ့ ရိုးမား လူမ်ိဳးစုေလး ရွိတယ္။ ၿဗိတိသွ်စစ္သားေတြက သူတို႔ဆီသြား၊ ဆြံ႔၊ အ၊ နားမ ၾကား ေက်ာင္းေတြသြားၿပီး အခ်င္းခ်င္း အလွဴခံ ကေလးေတြကို မုန္႔ေပးၾက၊ လူႀကီးေတြကို အေႏြးထည္ေတြ ေ၀ငွၾက လုပ္ၾကတယ္။

            ဒါေတြ ေျပာျပေနတဲ့အေၾကာင္းက က်ေနာ္တုိ႔ စစ္သားဘ၀ဟာ ေနရာစံု ကုိေရာက္ရၿပီး လူမ်ိဳးစံုနဲ႔ထိေတြ႔ေနရေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္မရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ဘ၀ကို နားလည္ခြင့္ရတယ္ ဆိုတာပါ။ ဒါေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြျဖစ္ေစၿပီး၊ ေနရာတုိင္း အခ်ိန္တုိင္းမွာ ဓမၼကိုပိုၿပီး သတိတရျဖစ္ေစပါတယ္။

            ဒါနဲ႔ ေရွ႕ကစကားကိုျပန္ဆက္ရရင္ အပတ္တုိင္း ေဆာက္လုပ္ေရး နယ္ေျမေတြကို စစ္ေဆးဖုိ႔ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕အၿမဲတန္း ေခၚသြားတယ္။ အလုပ္သမားေတြ အႏၱရာယ္ ကင္းေစခ်င္လို႔ပါ။ အႏၱရာယ္မရွိေရး အစီ အမံေတြ လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ၿဗိတိသွ် " စံ " ၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပး ပါ တယ္။

            တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဦးေခါင္းကို အျခားတိရစၦာန္ တစ္ေကာင္ေကာင္က ကိုက္ ထားလို႔ ေသဆံုးေနတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ျဖစ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ( သူတို႔ မျမင္ေစခ်င္တာနဲ႔ ) က်ေနာ့္အဖြဲ႕ကြယ္သြားတဲ့အထိ ခဏေစာင့္ၿပီး လက္နက္မပါေတာ့ ကုိယ့္ လက္နဲ႔ကိုပဲ က်ဥ္းေလးတူးၿပီး သူ႔အေလာင္းကို ေျမျမွဳပ္ေပးလုိက္တယ္။ သုဂတိဘ၀မွာ ေမြးဖြးႏုိင္ပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းေပးေနမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္သတိမထားလိုက္မိတာက က်ေနာ့္အဖြဲ႔က က်ေနာ္မပါ လုိ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ အထူးအဆန္း သဖြယ္လည္း က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။

            ဒီမွာ အ႐ိုးစြဲေနၾကတဲ့ အယူအဆတစ္ခုက စစ္မႈထမ္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ေန သူေတြဟာ အသိဥာဏ္ေခါင္းပါးလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ဓာတ္မခိုင္မာလို႔ ဆုိ တာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္သေဘာကေတာ့ သူတုိ႔ထင္တာနဲ႔ လံုး၀ဆန္႔က်င္ ဘက္ပါ။ သူတို႔ေပ်ာ့ညံ့တယ္ထင္တဲ့ အခ်က္ကို က်ေနာ္က အားသာခ်က္လို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ေသျခင္းတရားနဲ႔ အမ်ားႀကီး လက္ပြန္းတတီး ရွိ တယ္။ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ မီးသၿဂိဳလ္ၿပီဆုိရင္ သူတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပာက်သြားသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ ယူေကမွာရွိတဲ့ သားသတ္ရံုေတြကိုလည္း သြားသြားၾကည့္တယ္။ ဒါေတြျမင္ပါမ်ားေတာ့ က်ေနာ့္ မွာ အသားစားခ်င္စိတ္ကို မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ့္ သတ္ သတ္လြတ္စား ၀ါဒက ပိုၿပီး ခုိင္မာလာခဲ့တယ္။

            က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာသာ၀င္ စစ္တပ္အရာရွိတေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ၾကားလိုက္ရံုနဲတင္ လူေတြက က်ေနာ္ကဘယ္လိုပံုစံျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ၾကိဳတင္တြက္ထားတက္ၾကတာ။က်ေနာ္က ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာ သာ၀င္ျဖစ္တဲ့ ထုိင္၀မ္သူကို လက္ထပ္ထားတယ္။ သတ္သတ္လြတ္ စား တယ္၊ စစ္တပ္က အနားယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရားအဆံုးအမေတြကို သင္ယူ ရင္းနဲ႔ ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္တယ္။ ၿပီးရင္ စာေရးမယ္၊ ပန္းခ်ီဆြဲမယ္ဆုိတဲ့ က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြကို ေျပာျပေတာ့မွ အားလံုး အံ့ၾသကုန္ၾကတာ။

            က်ေနာ္ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ ေ၀ဖန္မႈ၊ ရႈံ႕ခ်မႈ စတာေတြဟာ လူ႔ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခု လံုးရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈတစ္ခုသာပါ။ စစ္တပ္ထဲမွာရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ စစ္တပ္အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ။

ၿပီးပါၿပီ။    ။

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား (၁)
ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၂ )
ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၃ )

 သီဟနာဒ

Read more

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၃ )

" အခုႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက ္ စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ေရွ႕ခရီးဆက္လုိ႔ ရႏုိင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ အေျခခံက်က်ေမးခြန္းေတြ မၾကာမၾကာ ေမးေနမိတယ္။ တရားဓမၼကို သိနားလည္လာေလေလ၊ ေမး ခြန္းေတြ ပိုမ်ားလာေလေလ၊ ေျဖဆုိရတာလည္း ပိုခက္ေလေလ ျဖစ္ေန တတ္ပါတယ္ "
(Mark Vickers)

“ပုရြက္ဆိတ္ကိုေတာင္ မသတ္ရဲတဲ့လူက ဘယ္လုိလုပ္ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ လာရတာလဲ” တဲ့
ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဆီ ခ်က္ခ်င္းသြားၿပီး အရာရွိေလသံနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္
“ငါးမိနစ္အတြင္း မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ရံုးကိုလာခဲ့”လို႔။

သူတို႔ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ငါနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ တစ္ခုခု ေျပာစရာရွိရင္ ငါ့ကို တိုက္ရိုက္ေျပာ၊ ငါ့ကြယ္ရာမွာမေျပာနဲ႔ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ၾကားခဲ့ရတဲ့ စကားေတြ ကို ျပန္ေျပာျပလုိက္တယ္။ တကယ္ဆုိ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပတ္ သတ္ၿပီး ေက်ေက်လည္လည္ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို ပညတ္ခ်က္ေတာ္(၁၀)ပါးအေၾကာင္းကို ေမးတယ္။ သတၱ၀ါေတြကို မသတ္နဲ႔ သတ္ရင္ စစ္ပြဲမွာ ဒီအက်ိဳးဆက္က ျပန္လာတတ္ တယ္ဆိုတဲ့အပိုဒ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ဆက္ေျပာတယ္၊ မသတ္ရဘူး စစ္ပြဲမွာ ျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ က်ဥ္းေျမာင္းေၾကာင္း၊ ဘယ္ေနရာမွ၊ ဘယ္ေျခအေနမွ မသတ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္မိတယ္။ မင္းတို႔ ယံုၾကည္ တာက God။ ငါယံုၾကည္တာက ဗုဒၶနဲ႔ ဗုဒၶရဲ႕ကမၼ၊ မတူၾကဘူးလို႔။

သူတုိ႔ထြက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ တစ္ေယာက္ကလာၿပီး ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး သူ႔အတြက္ စဥ္းစားစရာ တစ္ ခု ျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာပါ ဖြင့္ေျပာသြားတယ္။
“ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး စစ္တပ္ထဲ ဘယ္လိုလုပ္ ရပ္တည္ေနႏုိင္ တာလဲ”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး အႀကိမ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္း အေမးခံခဲ့ရဖူးတယ္။
ေမးလာတုိင္းလည္း အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ ေျဖခဲ့တာပါပဲ၊ တကယ္ လို႔ ေမးလာသူက ခရစၥယာန္ အစြဲႀကီးသူဆိုတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့ ငါယံုၾကည္ တာက ထာ၀ရ ဘုရားရွင္မဟုတ္ဘူး၊ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးသာျဖစ္တယ္လို႔ ေျဖ လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အစိုးရဟာ ဒီမုိကရက္တစ္ က် က် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွက္ထားတဲ့အစိုးရျဖစ္တယ္၊ ဒီအစိုးရကလည္း စစ္ အင္အားသံုးဖုိ႔ လိုအပ္တယ္။ စစ္အင္အား သံုးရာမွာလည္း အမ်ားစုေကာင္း က်ိဳး ခ်မ္းသာအတြက္ဆိုတာ ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ အျခားစစ္သား တစ္ေယာက္ လုပ္ႏုိင္တာမွန္သမွ် ငါလည္း လုပ္ႏုိင္တယ္။

ကိုယ္လုပ္မိတဲ့ အလုပ္က အကုသိုလ္ျဖစ္ေနရင္ ဒီ အကုသုိလ္ေျပဖို႔ တျခား ကုသိုလ္ကို ပိုမ်ားေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္၊ ကံရဲ႕သေဘာတရားဟာ ဒီအတုိင္း ပဲ ရွိေနမယ္လို႔ ထပ္ျဖည့္ၿပီးရွင္းျပတတ္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာရဲ႕အဆံုးအမေတြ သူတုိ႔ကို ေျပာလုိ႔ အက်ိဳးရွိမရွိဆိုတဲ့ ကိစၥကို လည္း မေျပာခင္ အေလးအနက္ထား စဥ္းစားပါတယ္။

တစ္ခါက ဗုဒၶဘာသာစစ္၀န္ထမ္းေတြကို ဘာသာေရးဆုိင္ရာ သင္ခန္းစာေတြ ပို႔ခ်ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္းကို အမွတ္ရမိတယ္ အဲဒီအထဲမွာ အထက္ကေပး လာတဲ့ အမိန္႔ကိုပင္ တစ္ခ်ိဳ႕အမိန္႔ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ လုိက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာလည္း ပါ ပါတယ္။
က်ေနာ့္ သေဘာအရကေတာ့ အေရးႀကီးေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အမိန္႔ေပးရမယ္႔ စစ္ဗိုလ္က ေတြေ၀ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ အက်ိဳးမရွိႏုိင္ ပါဘူး။ အမိန္႔ဟာ တရားဥပေဒနဲ႔ အညီ ျဖစ္ေနရမယ္၊ ဒါကေတာ့ မွန္တာေပါ့။ ဥပေဒနဲ႔ မညီတဲ့အမိန္႔ဆုိရင္ လုိက္နာစရာမလိုဘူးလို႔ စစ္တပ္ဥပေဒမွာ အထင္အရွားရွိတာပဲ။

ကုိယ္က ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေပးလာတဲ့ အမိန္႔ေတြကို ကိုယ့္ယံု ၾကည္မႈနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတာေတြ ပါလာမယ္ဆုိရင္ `ငါ စစ္မႈကို ဆက္ထမ္းလို႔ ျဖစ္ေကာ ျဖစ္ႏုိင္ပါေတာ့မလား´ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ကိုယ္ တုိင္လည္း ေမးၾကည့္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိစဥ္းစားျခင္း က ဗုဒၶဘာသာမွရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ အျခားဘာသာ၀င္ေတြလည္း စဥ္းစားရမွာပါပဲ။

အခုႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ေရွ႕ခရီးဆက္လုိ႔ ရႏုိင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ အေျခခံက်က်ေမးခြန္းေတြ မၾကာမၾကာ ေမးေနမိတယ္။ တရားဓမၼကို သိနားလည္လာေလေလ၊ ေမး ခြန္းေတြ ပိုမ်ားလာေလေလ၊ ေျဖဆုိရတာလည္း ပိုခက္ေလေလ ျဖစ္ေန တတ္ပါတယ္။
အခုအထိ က်ေနာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္ထားတာကေတာ့ ဒီေမး ခြန္း ဒီအေျဖေတြကို ႀကိဳတင္စဥ္းစား ႀကိဳတင္အေျဖထုတ္ထား ဖုိ႔ပါ။ ေရွ႕ တန္းမွာ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားအခ်ိန္ေရာက္မွ စဥ္းစားေတြေ ၀ေနလို႔ မရပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္စရာရွိတာကို ဆံုးျဖတ္၊ လုပ္ေဆာင္စရာရွိတာကို လုပ္ေဆာင္ရမွာပါ။
တေလာေလးကပဲ တပ္ဖက္ကမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႔ က်ေနာ့္ ယံုၾကည္မႈ က်ေနာ့္တာ၀န္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးမိၾကေသး တယ္။ ေဆြးေႏြးၿပီး တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အေျခအေနေတြအတြက္ အားလံုး ႀကိဳတင္စဥ္းစားၿပီး သားမုိ႔ လုပ္ေဆာင္စရာရွိရင္ တြန္႔ဆုပ္ေနမွာမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားထက္ ပင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေဆာင္ရြက္သြားမယ့္ စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သူယံုၾကည္သြားခဲ့တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ျပႆနာကို ႀကိဳေတြးမထားလို႔ ျပသနာနဲ႔ တကယ္ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါ မွာ ေတြေ၀သြားၾကတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ကို (ဗုဒၶဘာသာ စစ္မႈထမ္းေတြကို) ေ၀ဖန္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကိုယ္တိုင္လည္း သူတုိ႔ကိုသူတုိ႔ ျပန္စီစစ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ ငံေတာ္အတြက္ ေပးဆပ္သေလာက္ သူတုိ႔ေရာေပးဆပ္ေနၾကသလား၊ က်ေနာ္တုိ႔ အျပဳသေဘာေဆာင္သေလာက္ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ကေရာ အျပဳ သေဘာေဆာင္သလား--- စတာေတြပါ။

စစ္သားေတြအေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ထမ္းေဆာင္ေနရတာက ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ ရဲ႕အမိန္႔ပါ၊ ဒီ အစိုးရဆုိတာက ဒီမုိကေရစီက်က် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထား တဲ့ အစိုးရပါ၊ ဒါကို ေမ့လုိ႔မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ စကားႀကီး စကား က်ယ္ေတြ ေျပာမေနၾကဘဲ အေရးႀကီးရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ လြတ္လပ္ ခြင့္သာမက အသက္ကိုပါ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾက ရပါမယ္။

အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေနလုိက္တာက နားေအးပါတယ္။

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၂ )

 သီဟနာဒ

Read more

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၂ )

" ဒီပြဲကုိ က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တာမွန္တယ္လုိ႔႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ တိုက္ ဆိုင္မႈလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ မေသခ်ာလွဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ တိရစာၧန္အေရအတြက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်လာခဲ့ ၾကတယ္တဲ့"
( လက္ဖတင္နယ္ကာနယ္ မာ့(စ္) ဗစ္ကာ (Mark Vickers)

က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တပ္ထဲကို ပံုမွန္လာေနတတ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ ခ်ပ္ပလင္ တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ သူ႔ကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဒီလုိပြဲ မ်ိဳးေတြကို သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မတတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာေတြက က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဟိႏၵဴ စစ္သားေတြဖိတ္လုိ႔ က်ေနာ္တတ္ခဲ့ရတဲ့ အခန္းအ နားေတြထဲမွာ အခုခ်ိန္က ပထမ ဆံုး အႀကိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ကိုေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တတ္ခဲ့ တာပါ။ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာက ဒီပြဲကုိ ငါမတတ္လည္း ဒီ ဆိတ္ေတြ ကၽြဲေတြကေတာ့ အသတ္ခံရမွာပဲ ဆုိ တာကိုပါ။ တကယ္လုိ႔ က်ေနာ္တက္ခဲ့ရင္ တစ္ခုခု ေကာင္းက်ိဳးေလးမ်ား ရလာႏုိင္မလားဆုိတဲ့ အေတြးပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ် လိုက္ႏုိင္တယ္။

ငါ မတတ္ဘူးဆုိရင္ ငါ့ခံစားမႈတစ္ခုကိုပဲၾကည့္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ သူျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲက်င့္ပေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တက္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိရစာၧန္ေလးေတြကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သတ္ႏုိင္လုိ႔ ဆုိၿပီး သားသတ္ သမားကိုေတာ့ လက္ခုပ္ၾသဘာမေပးႏုိင္သလို ဆုေငြေတြလည္း (ယဥ္ေက်း မႈအရ) မခ်ႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သတ္တာေတာ့ သတ္တာေပါ့ သူတုိ႔ကို လူလို သေဘာထားၿပီးညင္ညင္သာသာနဲ႔ အသက္ထြက္ေအာင္ သတ္ေပးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီပြဲေတာ္ေန႔မွာ သူမ်ားထက္ေစာေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ၿပီး တိရစာၧန္ေလးေတြ နား သြား ေမတၱာပို႔ေပးခဲ့တယ္။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္လည္း ရြတ္ဖက္ေပးတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔ုကို ဒီလုိသတ္ျဖတ္ၾကလုိ႔ သူတုိ႔ကို အမ်က္မထား၊ ရန္ၿငိဳးမဖြဲ႕ၾကပါနဲ႔လုိ႔လည္း တုိးတုိးေလး ကပ္ၿပီး ေျပာေပး တယ္။ တစ္ခုေက်နပ္စရာက က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း ေမတၱာရပ္ခံထားတဲ့ အတြက္ မၾကာခင္အသတ္ခံရမွာေပမယ့္ တိရစာၧန္ေလးေတြဟာ အစားေကာင္းေကာင္းစားရသလုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိေနတာကိုလညး္ ေတြ႔ရတယ္။ ပြဲလည္းစေရာ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲကေနပဲ တိရစာၧန္ေလးေတြ အတြက္ ေမတၱာစာေတြ ရြတ္ဖက္ေပးေနလုိက္တယ္။

ပြဲၿပီးသြားေတာ့ ဒီပြဲ တာ၀န္ခံက က်ေနာ့္ ဆီလာၿပီး စကားေျပာတယ္။ သူ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနမိတယ္တဲ့။ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ရာထူး အဆင့္ အတန္းခ်င္း ေတာ္ေတာ္ကြာေနေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ရွိေနတာေတြ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႀကီး ဖြင့္ေျပာရဲမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ မွားပါတယ္ သူက်ေနာ့္ကို ဆက္ေျပာလာတာက က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ထိခုိက္ေၾကကြဲ ရိပ္ေတြ သူေတြ႔ေနရတယ္တဲ့။
ခဏၾကာေတာ့ သူ က်ေနာ့္ဆီျပန္လာၿပီး က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္အေလးအနက္ ထားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့ အျပစ္မဲ့ တိရစာၧန္ေတြကို သတ္ျဖတ္ မႈဆုိတာ က်ေနာ့္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔က တုိက္ရိုက္ဆန္႔က်င္ေနတာပဲ။ ဒီလုိ အျပဳအမူကို ဘယ္ ဗုဒၶဘာသာကမွ ေကာင္းခ်ီးေပးေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေနာက္ သူဆက္ေျပာတာက က်ေနာ့္ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ေၾကာင့္ တိရစာၧန္ေတြ အေပၚ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ညင္ညင္သာသာျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့ၾကတယ္ ဆုိတာပါ။

သူ႔စကားဆံုးေတာ့ ဒီပြဲကုိ က်ေနာ္တက္ေရာက္ခဲ့တာမွန္တယ္လုိ႔ သိလိုက္ရ ပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ မေသခ်ာလွပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ တိရစာၧန္အေရ အတြက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်လာခဲ့ၾကတယ္တဲ့။
အဂၤလန္မွာ အသတ္ခံေနရတဲ့ တိရစာၧန္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးေနတာ ပဲ၊ အဲဒီ တိရစာၧန္ေတြနဲ႔စာရင္ အခု က်ေနာ္ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတဲ့ တိရစာၧန္ေတြက အမ်ားႀကီးညင္ညင္သာသာ ရွိလွပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ မွ ဘယ္လုိ တိရစာၧန္မဆို အသတ္မခံရေစလိုပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ သတိလက္ လြတ္ျဖစ္ရ တတ္တာလည္း ရွိပါတယ္။ တခါမွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး ၀ရန္တာမွာ ထုိင္ၿပီး အဖြဲ႔လုိက္လကၻက္ရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေနရာကေန ဟ္ိ မ၀ႏၱာေတာင္တန္းႀကီးကိုပင္ လွမ္းၿပီး ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္က အရာရွိ ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ ခုႏွစ္ေယာက ္ရွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ေဘးမွာ ၀ုိင္းၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးကပ္ရက္မွာ ရပ္ေနတာက ခ်ပ္ပလင္ တစ္ေယာက္။ က်ေနာ္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ အတန္း လိုက္ သူ႔ဆီကို သြားေနၾကတာေတြ႔ရတယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ေျခဖမိုးေပၚ အထိ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြက တက္ေနတာျမင္ရတယ္။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ပုရြက္ဆိတ္ကေလးတုိ႔ေရ၊ ဒီဖက္ကိုလာခဲ့ၾကပါ၊ ငါ့အနားကိုလာခဲ့ၾကပါ မင္းတုိ႔အတြက္ ေဘးကင္းရန္ကင္း ေနရာေလးတစ္ခု ငါေပးထားပါ့မယ္” လုိ႔။ ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ခ်ပ္ပလင္က ပုရြက္ဆိတ္ေ လးေတြေပၚ စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္နင္းေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနခဲ့သင့္တာပါ၊

မေနႏုိင္ခဲ့တာနဲ႔
“ခ်ပ္ပလင္- ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ”
“ဘာလုပ္လုိ႔လဲ ၊ ဘာမွမလုပ္မိပါဘူး” လုိ႔ သူကေျဖတယ္။
“လုုပ္တယ္၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ခုိင္ခိုင္လံုလံု မရွိဘဲနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြ ကို ျမင္ရက္သားနဲ႔ တက္နင္းတယ္” ေျပာမိေတာ့ သူလည္း ရွက္သြားၿပီးမ်က္ႏွာကို နီရဲသြားတာပဲ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး ခဏေန လွည့္ ထြက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ထြက္ခဲ့ေရာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ခ်ပ္ေက်ာင္း ပံုမွန္တက္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္(တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး၊ တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသား) ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို က်ေနာ္က ၾကား မိေအာင္ ၾကားလုိက္ေသးတယ္။
“ပုရြက္ဆိတ္ကိုေတာင္ မသတ္ရဲတဲ့လူက ဘယ္လုိလုပ္ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ၿပီး ဗိုလ္ျဖစ္လာရတာလဲ ” တဲ့။
ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ဆီ ခ်က္ခ်င္းသြားၿပီး အရာရွိေလသံနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္
“ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငါးမိနစ္အတြင္း ငါ့ရံုးကိုလာခဲ့” လို႔။

ဆက္ရန္ -

အပိုင္း (၁)

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား

သီဟနာဒ

Read more

ၿဗိတိသွ် ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စစ္တပ္တြင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ( ၁ )

 ( လက္ဖတင္ ကာနယ္ မာ့(စ္) ဗစ္ကာ (Mark Vickers) ဟာ ၁၉၉၁-ခုႏွစ္ ကစၿပီး ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ခံယူက်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒီ ေဆာင္းပါးဟာ သူ အာဖဂန္နစ္စတန္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။)

" ဒီလုိ စိန္ေခၚၿပီး ေျပာလိုက္လုိ႔ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကမ်ား က်ေနာ္ တုိ႔ လူနည္းစု ဗုဒၶဘာသာ စစ္သားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ ခ်က္ကို သေဘာေပါက္သြားရင္ ႀကိဳးစားရက်ိဳးနပ္တယ္လုိ႔ ဆိုရမွာပါ " 
( Mark Vickers )

ဒီႏွစ္ စစ္တပ္ကေန အနားယူၿပီး က်ေနာ့္ ခ်စ္ဇနီးရွိရာ ထိုင္၀မ္ကို သြားေရာ က္ေနထိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ ၀န္း က်င္က က်ေနာ္ တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ တပ္အတြင္း စစ္သားစစ္ဗုိလ္ေတြကို စာရင္းျပဳၾကည့္ရာမွာ ဗုဒၶဘာသာရယ္လုိ႔ မ်ားမ်ားစားစား မရွိ ခဲ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္တပ္ထဲ မွာပဲ ဗုဒၶဘာသာခံယူထားသူ ရာေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ေနရပါၿပီ။ ဗုဒၶဘာသာစစ္မႈထမ္းေတြထဲမွာ က်ေနာ္က စီနီယာအက်ဆံုးတဲ့။ ဒါကလည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာက်င့္စဥ္ စာရိတၱထက္ က်ေနာ့္ စစ္တပ္ရာ ထူးေ ၾကာင့္ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ကို ျပန္ ၾကည့္ရင္ ဘာေတြေတြ႕ရသလဲ။
တစ္ဖက္သား ထိခုိက္ေအာင္ ေနာက္ေျပာင္ျခင္း ခြင့္မျပဳ။ ဥပေဒနဲ႔ မညီညြတ္ တဲ့ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားမႈမ်ိဳး မလုပ္ရတဲ့ စစ္တပ္လုိ ေနရာမ်ိဳးမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေတာ့ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိ အေျပာအဆိုအျပဳအမူေတြကို အေလးအနက္ထားၿပီး အနည္းဆံုး က်ေနာ္တုိ႔ ညဏ္မီသမွ်ေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ခဲ့ၾက တာပါ။ အဲသလို မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္လည္း စစ္တပ္တာ၀န္ကို ဒီေလာက္ အၾကာႀကီးထမ္းေဆာင္ႏုိင္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး။

က်ေနာ့္ဘာသာေရးယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပါတ္သတ္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း အထူး တလည္ ေၾကာ္ညာမေနခဲ့ဖူးပါဘူး။ အမွန္တကယ္စိတ္၀င္စားလို႔ လာေမးမယ္ ဆုိရင္ေတာ႔ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သတ္လုိ႔ ရွင္းျပေဆြးေႏြးရတာကို ရွက္ရြ႕ံမႈ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ မွားခ်င္မွား၊ မွန္ခ်င္မွန္ေပါ့ က်ေနာ့္အထက္၊ ေအာက္မွာရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာစစ္မႈထမ္းေတြနဲ႔လည္း ကုိယ့္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ အေခ် အတင္ ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့မိဘူး။ ဘာသာေရးနာမည္ မပါရင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စၾကေနာက္ၾကရတာကိုက ပုိၿပီး အဆင္ေျပ လြယ္ကူတယ္မဟုတ္လား။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ေအာက္ငယ္ သားေတြနဲ႔ ရယ္စရာေမာစရာ ေျပာၾကတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။
စစ္တပ္အတြင္း ရာထူးအဆင့္အတန္းေတြ ထပ္တလဲ သံုးစြဲေနရတာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအဆင့္အတန္းေတြနဲ႔မွ စကားေျပာလုိ႔ရတာကပင္ က်ေနာ္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်း မႈျဖစ္ေနလုိ႔ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ သံုးစြဲေနရတာပါ။

တစ္ေယာက္ခံစားေနရတာေတြ ပြင့္ထြက္လာေအာင္ စေပးေနာက္ေပးတာက က်ေနာ္တုိ႔ ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္ရဲ႕ အရိုးစြဲ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ သေဘာကေတာ့ သိပ္ၿပီး ေရးႀကီး ခြင္က်ယ္မရွိလွပါဘူး။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့လည္း စစ္၀န္ထမ္းဆိုတာကပင္ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး စိတ္လုိလက္ရ လုပ္အားေပးေနတဲ့ တာ၀န္တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။
အလားတူပါပဲ တစ္ဖက္သားကို ထိခုိက္နာက်င္ေစလို၊ အရွက္ရေစလိုတဲ့ ေစ တနာအရင္းခံနဲ႔ ေနာက္တတ္ေျပာင္တတ္တဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ရွိေနတတ္တယ္ ဆို တာ ကိုလည္း က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။ တစ္ဖက္သားကို တကယ္ႏွိမ့္ခ် ခ်င္လုိ႔ ေျပာတဲ့စကား မ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါမ်ိဳးေတြ ႀကံဳေတြ႕လာရၿပီဆိုရင္ေတာ့ တရားမွ်တမႈျဖစ္ေအာင္ ခပ္တင္းတင္းပဲ ကိုင္တြယ္ၾကရပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ျပတ္လံုးေတြက ရယ္ဖုိ႔ေမာဖုိ႔ထက္ ထိပါးျခင္းလုိ႔ မေျပာခ်င္ရင္ေတာင္ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ေတြလို႔ေတာ့ ေျပာရင္ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဒီလို သေရာ္တာမ်ိဳးေတြ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ အမ်ား အားျဖင့္ေတာ့ မ်က္ကြယ္ျပဳလုိက္တာပါပဲ။ သူတုိ႔ပိုၿပီး အျမင္က်ယ္လာပါေစ လို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
စစ္တပ္ထဲရယ္မွလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုျပသနာေတြဟာ တစ္ျခားေန ရာေတြမွာလည္း ရွိေတာ့ရွိေနမွာပါပဲ။ ပိုေတာင္ ဆုိးေကာင္းဆိုးဦးမယ္။
တစ္ခု အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက က်ေနာ္တခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးတဲ့ လူ တခ်ိဳ႕ ကေတာင္ က်ေနာ္ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တယ္ဆုိတာသိၿပီး ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ၾကားလူက ၀င္ ၀င္ၿပီး “သူက ဗုဒၶဘာသာ” လုိ႔ ၀င္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒါကိုပဲ တစ္ခ်ိဳ႕က သတင္းထူးလုပ္ေနၾကေသးတယ္။ အင္း ငါ့အေၾကာင္း ေနာက္ကြယ္က ဘာေတြမ်ား ေျပာၾကဦးမွာပါလိမ့္လုိ႔ တခါ တခါ ေတြးေတာင္ေတြးမိပါေသးရဲ႕။

ကိုယ္ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖြင့္မေျပာဖို႔ မိတ္ေဆြ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္က အၾကံညဏ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ခက္တာက စစ္သားေ တြ ဆုိတာက (၂၄)နာရီ တစ္ရက္၊ (၇) ရက္ တစ္ပတ္ အတူတူေနၾကရတာ။ အလုပ္လုပ္ အတူတူ၊ ထမင္းစား ေရခ်ိဳး၊ အိပ္တာေတာင္ အတူတူ၊ ၾကာ လာေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျပာလဲ သူ႔အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြက ဘာ၊ သူ ယံုၾကည္တာ မယံုၾကည္တာက ဘာ၊ သူ႔မိသားစုက ဘယ္လုိ၊ သူ႔ အိပ္မက္က ဘယ္လို ဆိုတာေတြ တစ္ခုမက်န္သိကုန္ၾကတာ။

ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္မႈ ဘာသာတရားနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ တမင္တကာ ေျပာဆို တတ္တဲ့ အခါေတြ ရွိတတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ၀န္ခံရမွာပါ။ သူတို႔ စဥ္းစား မိေစဖို႔ပါ။ ဒီလုိ စိန္ေခၚၿပီး ေျပာလိုက္လုိ႔ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကမ်ား က်ေနာ္တုိ႔ လူနည္းစု ဗုဒၶဘာသာ စစ္သားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ ကို သေဘာေပါက္သြားရင္ ႀကိဳးစားရက်ိဳးနပ္တယ္လုိ႔ ဆိုရမွာပါ။ တကယ္လညး္ လူတုိင္း မတူညီႏုိင္ဘဲနဲ႔ အားလံုးတူညီေရးဆိုၿပီး ေအာ္ေနလို႔ အဓိပၸါယ္လည္း မရွိပါဘူး။

၂၀၀၈- ခုႏွစ္က စလုိ႔နီေပါကို ေရာက္သြားၿပီး ေဂၚ ရခါးေတြနဲ႔ အတူ ေနခဲ႔ရ ဖူးတယ္ ။ အေတြ႔အၾကံဳေတြက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလုိ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀အေပၚထားတဲ့ အျမင္ကို ပိုမိုေလးနက္ေစပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ ေသျခင္းႏွင့္ ရွင္ျခင္း အဓိပၸါယ္ဟာ ပိုၿပီးထင္ထင္ရွားရွား ရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေသဆံုးတယ္ဆုိရင္ ကေနာ္တုိ႔ အေနာက္မွာလုိ ဖံုးဖံုးဖိဖိ မရွိသလုိ ေဆးရံုေဆးခန္းေတြရဲ႕ ျပင္ဆင္မႈေတြလည္း လံုး၀မရွိပါဘူး။ ၂၄ နာရီအတြင္းမွာပဲ ျမစ္ကုိ သက္ေသျပဳၿပီး ျမစ္ေဘးမွာ မီးရႈိ႕ မီးသၿဂိဳလ္ လုိက္ ၾကေတာ့တာပဲ။
ကံမေကာင္းလွတဲ့ အခ်က္က လူေသေကာင္ေတြကို ျမင္ဖူးရတာ ဟာ(က်ေနာ္က စစ္သားဆုိေတာ့) မ်ားလြန္းေနၿပီး ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းကို ထံုေပေပ ျဖစ္ေနတတ္တာပါ။
အဲဒီမွာပဲ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ တိရစၦာန္ ယဇ္နတ္ပူေဇာ္ပြဲေတြတက္ဖို႔ ဖိတ္ၾကား တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒီယဥ္ေက်းမႈက က်ေနာ့္ ဗုဒၶဘာသာ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနတာမို႔ ဒီပြဲမ်ိဳးေတြကို တက္သင့္ မတက္သင့္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားယူရပါတယ္။

ဆက္ရန္ -

ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ စစ္တပ္ ( ၃ )
ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ စစ္တပ္ ( ၂ )
ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ စစ္တပ္ ( ၁ )

 သီဟနာဒ

Read more