ပထမဆုံး ဘာသာျပန္ဝတၳဳ၊
စာေရးဟန္နဲ႔ တစ္အုပ္လုံး ပထမဆုံးေရးတဲ့ ဘာသာျပန္ပါ။
(Aug 30, 2016)
မၾကာမီ လာမည္ေပါ့
ပထမဆုံး ဘာသာျပန္ဝတၳဳ၊
စာေရးဟန္နဲ႔ တစ္အုပ္လုံး ပထမဆုံးေရးတဲ့ ဘာသာျပန္ပါ။
(Aug 30, 2016)
ဦးရဲထြဋ္ ညႊန္းမယ္ဆို ညႊန္းေလာက္ပါတယ္
ဦးရဲထြဋ္ ညႊန္းမယ္ဆို ညႊန္းေလာက္ပါတယ္။ ေတလာက ဦးေနဝင္းအေပၚ အေကာင္းျမင္တာေတြရွိတယ္။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးသြားတဲ႔ ပါေမာကၡ ကေတာ႔ "ေတလာက အေကာင္းျမင္တာမ်ားလြန္းတယ္၊ ဖတ္ၿပီးရင္ အျမင္ေျပာျပပါအုံး၊ ေဆြးေႏြးၾကည့္ရေအာင္" မွာထားခဲ႔တယ္။
မစၥတာခ်ိဳင္းနား မျပတ္ေသးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မကိုင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ထူထဲ လြန္းတာေၾကာင္႔ ဘာသာျပန္ဖို႔ထက္ ထုတ္ႏႈတ္ ေဝဖန္ဖို႔ေကာင္းမယ္႔ စာအုပ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ဦးေနဝင္း ငယ္ဘဝအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရရာတဲ႔ အေထာက္အထား ဘာမွ မရွိျခင္းပဲ။ တစ္မ်ိဳးစီ ေဆာ္ေနၾကတယ္။
Mr. China
နယူးေယာက္ ေဝါစထရိတ္ကဆရာႀကီးေတြ အပိုင္ပဲဆိုၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ထဲ၀င္ စီးပြားေရးလုပ္တာ ေဒၚလာသန္းခ်ီကုန္သြားၿပီး လက္ခ်ည္း နယူးေယာက္ျပန္ေျပးရတယ္။ တရုတ္က တရုတ္ဥပေဒနဲ႔ ေဆာ္သြားတာ။ လက္မွတ္ထိုးထားလို႔လည္း အတည္ယူလို႔မရဘူး။ တ႐ုတ္ကို ေလ်ာ့မတြက္ရဲေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ ဘက္ဆဲလား တစ္အုပ္ပဲ။
ေနရာလြဲေနေသာ ဝိေသသနပုဒ္
"အမ်ဳိးဘာသာသာသနာကို ယုတ္နိမ့္စြာ ပစ္္မွား ရႈတ္ခ် ေစာ္ကားေသာ NLD ပါတီ မွ Htin Lin Oo (ထင္ လင္း ဦး) ေခြ ရ ပါ ၿပီ ။"
ဝိေသသနပုဒ္ ေနရာလြဲေနတယ္၊ ျဖစ္သင္႔တာက "NLD ပါတီ မွ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာ ကို ယုတ္နိမ့္စြာ ပစ္္မွား ရႈတ္ခ် ေစာ္ကားေသာ Htin Lin Oo (ထင္ လင္း ဦး)" ပါ။
အခုဝိေသသနက NLD ေရွ႕မွာထားလိုက္ေတာ႔ ဝါးလုံးသိမ္းရိုက္သလို တစ္ပါတီ လုံးပါသြားတယ္။ စာေရးသူမွာ ဒီေစတနာမ်ိဳး မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။
ျမန္မာသဒၵါကိုေျပာတာပါ။ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္။
သိပၸံပညာကတိုက္ေတာ႔ သမၼာက်မ္းစာလည္း လႈပ္တယ္
၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြအထိ လုံးဝလက္မခံခဲ႔႔႔တဲ႔ သိပၸံပညာရဲ႕ မဟာေပါက္ကြဲမႈ သီအိုရီ ကို အခု လက္ခံရစျပဳလာရပါၿပီ။ ပုတ္ရဟန္းမင္းႀကီးဖရန္စစ္က မဟာေပါက္ကြဲမႈ သီအိုရီဟာ ထာဝရဘုရားရွင္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို လုံးဝျငင္းပယ္တာမဟုတ္တဲ႔ အ တြက္ သမၼာက်မ္းစာနဲ႔ မဆန္႔က်င္ပါဘူူးလို႔ ေျပာၾကားသြားပါသတဲ႔။
ဒါဆိုရင္ မဟာေပါက္ကြဲမႈသီအိုရီနဲ႔ပူးတြဲပါလာမယ္႔ အီဗိုလူးရွင္းသီအိုရီကိုေတာ႔ လက္မခံဘူး(သို႔)လက္မခံေသးဘူးလို႔ဆိုလိုရာလည္း ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ ခရစ္ယန္ဘာသာဝင္တြင္အေနနဲ႔ စိတ္မရွိေစခ်င္ပါ။ မဟာေပါက္ကြဲမႈ သီအိုရီကိုလည္း ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြမတိုင္မီ ဒီလိုပဲ ျငင္းပယ္ခဲ႔တာပါ။
မဟာေပါက္ကြဲမႈသီအိုရီနဲ႔အီဗိုလူးရွင္းသီအိုရီကိုေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ေတာ႔ ထာဝရ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဖန္ဆင္းမႈအခန္းက႑က၊ အစကတည္းက လူစင္စစ္ စတဲ႔အခန္း က႑က ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းသြားၿပီး ေနရာ လုံးဝမရွိေတာ႔တာလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ပါ တယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးေရးမိတဲ႔အတြက္ အာရွတိုက္ရွိ ဆင္႔ပြားခရစ္ယန္ေတြကို (လိုအပ္ရင္) ေတာင္းပန္ပါတယ္။
မူလခရစ္ယန္ေတြျဖစ္ၾကတဲ႔ ဥေရာပတိုက္သားေတြအထဲမွေတာ႔ သူတို႔ခ်င္း ခြက္ခက္လန္ေအာင္ ဒီကိစၥကို ဒီေဘ႔(တ္)လုပ္ခဲ႔ၾက၊ လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ဒီအထဲမွာ ပါေမာကၡ Richard Dawkins ရဲ႕ "The God Delusion" က သိပၸံအဆန္ဆုံး၊ အသံအက်ယ္ဆုံးလို႔ ယူဆရပါတယ္။ ဘက္ဆဲလားတစ္အုပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲဆိုဆို လူေကာင္းက လူေကာင္းပါ။ ခရူးေဆ႔စစ္ပြဲေတြၿပီးသြားကတည္းက ဥေရာပဟာ အၿငိမ္းခ်မ္းဆုံး၊ အခ်င္းခ်င္း ပဋိပကၡအနည္းဆုံး နယ္ေျမပါ။
ကစ္ဆင္းဂ်ားရဲ႕ စာအုပ္အသစ္
ကစ္ဆင္းဂ်ားရဲ႕ စာအုပ္အသစ္၊ အခန္း ၃ မွာလည္း "Islamism and the Middle East: A World in Disorder " တဲ႔။ ပက္ပက္စက္စက္ကို ေဝဖန္ထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကစ္ဆင္းဂ်ား
မာတိကာ၊ မ်က္ႏွာဖုံး၊ အားလုံးက ဝုန္းဝုန္း။
ကမၻာကလည္း တကယ္ေတာ႔ ခပ္တုန္းတုန္း။
ကစ္ဆင္းဂ်ားကလည္း ေျပာရင္ တစ္ဖုန္းဖုန္းပဲ။
ေက်းဇူးပါပဲ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းေရ။
"မိတ္ေဆြေကာင္းရွိရင္ အက်ိဳးတစ္ဝက္ၿပီးတယ္" ေလ်ွာက္မိလို႔ အရွင္အာနႏၵာႀကီး ကို
"ငါ႔ညီႏွယ္ ညံ့ရန္ေကာ" ဆိုတဲ႔ အၾကည့္နဲ႔ ဘုရားရွင္က ၾကည့္ၿပီး
"အာနႏၵာ အဲသလိုမေျပာနဲ႔၊ မိတ္ေဆြေကာင္းရွိရင္ အက်ိဳးအားလုံးၿပီးႏိုင္တယ္" လို႔ ေထာက္ျပေတာ္မူခဲ႔တယ္။
ခရီးစဥ္ေတြနဲ႔ အႀကိဳျပင္ဆင္မႈေတြေၾကာင္႔ အခုတေလာ သတင္းစာနဲ႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကိုရိပ္မိလို႔လားမသိဘူး၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းက ဒီစာအုပ္မိတ္ဆက္ေဆာင္းပါးကို ပို႔ေပးထားတယ္။
ဆရာႀကီး ကစ္ဆင္းဂ်ားရဲ႕ အသစ္စက္စက္ စာအုပ္ တဲ႔။
တေလာေလးကပဲ ဆရာသမားတစ္ပါးရဲ႕ ဩဝါဒတစ္ပုဒ္ နာခဲ႔ရတယ္။
ကံေကာင္းေနခ်ိန္မွာ အက်ိဳးလိုလားတဲ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူေနရတတ္ၿပီး သူတို႔စကားကိုလည္း ကိုယ္က သံသယမဲ႔ ယုံၾကည္ေနတတ္တယ္။ ကံဆိုးလာရင္ ေျခာက္စားေျမွာက္စားေတြနဲ႔ အတူေနရတတ္ၿပီး သူတို႔စကားေတြ ကိုမွ ကိုယ္က အဟုတ္ထင္ေနတတ္တယ္၊ အက်ိဳးလိုလားသူေတြရဲ႕စကားကိုက်ေတာ႔ သံသယေတြ ရွိေနတတ္ျပန္သတဲ႔။ အေသအလဲ လိုက္မွတ္ထားလိုက္ရတယ္။
ေက်းဇူးပါပဲ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းေရ။
သီဟိုဠ္မွာ နာမည္အႀကီးဆုံး စာအုပ္တစ္အုပ္
အရင္ေန႔က တင္လိုက္တဲ႔ ရဟန္းရဲ႕ပုံဟာ ဒီ သုေတသနစာတမ္းထဲကပါ။ ဖင္လန္ႏိုင္ငံသား ေဒါက္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဒါက္တာဘြဲ႔အတြက္ တင္ခဲ႔တဲ႔ က်မ္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြက အိႏၵိယနဲ႔သီဟိုဠ္မွာ(သီဟိုဠ္မွာ နာမည္အႀကီးဆုံး စာအုပ္တစ္အုပ္လို႔သိရ) လူသိမ်ားၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေျပာၾက တာေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဦးဥကၠ႒တို႔ဆရာတပည့္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးလို႔ ဆိုရပါမယ္။ က်မ္းစာအေနနဲ႔ ထူထူထဲထဲမရွိဘူး။(ရွိခဲ႔ရင္ မသိခဲ႔မိဘူး) ဂ်ီးဇက္ ခရိုက္ရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အဲလစ္ဇဘက္ ကလဲရာ ပရိုဖက္ (Elizabeth Clare Prophet) ရဲ႕ "The lost years of Jesus" (၁၉၈၄ Summit University Press U.S.A) စာအုပ္နဲ႔အတူ သမိုင္းတန္ဖိုးရွိတဲ႔ စာအုပ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။
က်မ္းျပဳသူက စကားနည္းနည္းၾကမ္းတယ္။ သမၼာက်မ္းစာသစ္ဟာ ကမၻာ႔ အႀကီးမားဆုံး လိမ္ညာမႈလို႔ အေထာက္အထားေတြနဲ႔ စြပ္စြဲထားတယ္။ ဒီစာအုပ္ဟာ အေနာက္ရဲ႕ႀကိဳဆိုမႈကိုေတာ႔ မရခဲ႔ပါဘူး။
သမိုင္းကိုစိတ္ဝင္စားတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ ပညာရွင္ရွဳေထာင္႔ကေန ဖတ္ၾကည့္သင္႔ တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဟဲမင္ေဝးရဲ႕ "The Sun also rises"
စိတ္ဝင္စားစရာ ဆရာႀကီး ဟဲမင္ေဝးရဲ႕ "The Sun also rises" စာအုပ္ေၾကာ္ျငာပါ။ အရင္႔အရင္ ပုံႏွိပ္စဥ္က အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ မပါဝင္ခဲ႔ အခန္း တစ္နဲ႔ အျခား အပိုင္းေတြပါ ျဖည့္စြက္ထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အႏုပညာေျမာက္ေျမာက္ျပန္ႏိုင္တဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္က ဘာသာျပန္ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။
ျပသနာ ၊ Civilization
ယေန႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ (ဖြင္႔ေျပာ၊ မေျပာ) ျပသနာေတြဟာ Civilization ကို အေျခခံပါတယ္။
Civilization ဟာ စီးပြားေရးနဲ႔ လူဦးေရ တိုးပြားမႈႏႈန္းမွာ အဓိက မူတည္ေန ပါတယ္။
ဖူလာက မြတ္စလင္မရွိလည္း ကမၻာဟာ ျပသနာေတြ ရွိေနမွာပဲလို႔ ဆိုပါ တယ္။
သူက ခရစ္ယန္ ခ႐ူးေဆ႔ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ အျခား စစ္ပြဲေတြကို ကိုးကားတယ္။
ဟန္တင္တန္က သူေရးတာထက္ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေတြနဲ႔ သမိုင္းကို ပို အားျပဳတယ္။
(သူ ျပသနာတက္တာက အမ်ားစုသတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေတြေၾကာင္႔)လီကြမ္ယုရဲ႕ ေႏြ ေရာက္မလာတဲ႔ ေႏြဦးက ကမၻာကို လႈပ္ခပ္ေစျပန္တယ္။ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ။
အားလုံးကိုၿခဳံၾကည့္ေတာ႔ ပထဝီႏိုင္ငံေရးဟာ ေလ႔လာရမွာျဖစ္သလို သူမ်ား အသံကို နားစြင႔္ရမွာလည္းျဖစ္တယ္။ ေယာင္လို႔လည္း မရဘူး။ ေသသြား မယ္။
အူလို႔လည္း မရ၊ ပညာရွင္ေယာင္ ေဆာင္လို႔လည္း မရပါဘူး။
က်ေနာ္ ေတြ႔မိတဲ႔ (ခင္ဗ်ား ေတြ႕ရင္လည္း လက္တို႔ပါ၊ ပညာရွင္ ဆန္ရမယ္၊ သမိုင္း ခိုင္ရမယ္) ေလးစားဖြယ္ အညႊန္း ေလးခု ထားခဲ႔မယ္။
ဖတ္ၾကည့္ပါ။ သုံးသပ္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္သူ၊ ဘယ္ဘာသာကိုမွ မထိခိုက္ေစ လိုပါ။
ေဒါက္တာခင္ေမာင္လတ္ (ေ႐ႊျမန္မာ) ရဲ႕ စာအုပ္
က်ေနာ္အမွာ တိုစိစိေရးထားတဲ႔ ေဒါက္တာခင္ေမာင္လတ္ (ေ႐ႊျမန္မာ) ရဲ႕ စာအုပ္ေလး ထြက္လာပါတယ္။ (ဆရာသစၥာနီလို ဝင္ေၾကာ္ျငာၾကည့္တာ)
ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ မဟုတ္ဘဲ ေရာင္းေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ (နံပတ္ ငါး တဲ႔) ဝမ္း သာရပါတယ္။
စကၤာပူအေျခစိုက္ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ဘုတ္ က်ီးေျမွာက္၊ က်ီး ဘုတ္ေျမွာက္ လို ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
အစၥလမ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔
ရန္ကုန္မွ အသိမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က အစၥလမ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ စာအုပ္တစ္ အုပ္ေရးဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ လီကြမ္းယုရဲ႕ နားဝင္မခ်ိဳထဲက အ ခန္းေျခာက္ကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးရၾကဟန္တူပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္အေနနဲ႔ လည္း လုပ္ႏိုင္ရင္ လုပ္သင္႔တယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီကိစၥဟာ လြယ္လွတဲ႔အလုပ္ မဟုတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ေပါ႔ေသးေသး ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး၊ အစၥလမ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အျမင္၊ သုံးသပ္ မႈေတြကို အရင္သိထားဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေျခရာခံၾကည့္ေတာ႔ ပထမဆုံး ေတြ႔လိုက္ရတာက ဆရာ႔ ဆရာႀကီးႏွစ္ေ ယာက္ရဲ႕ မတူညီတဲ႔ ရွဳျမင္မႈေတြပါ။
သူတို႔ကေတာ႔ Samuel Huntington နဲ႔ Graham E.Fuller တို႔ပါ။ Samuel Huntington က ကမၻာေက်ာ္ႀကီးျဖစ္သလို Graham E.Fuller ကလည္း ေပါ႔ေခေခမဟုတ္ျပန္ဘူး၊ စီအိုင္ေအ ဒု ဥကၠ႒ေဟာင္း၊ ပါေမာကၡ လည္းျဖစ္ေန ပါ။
ယဥ္ေက်းမႈ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္း မျဖစ္ခင္ သူတို႔ခ်င္းလည္း အယူအဆေတြ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေနၾကပါတယ္။
Graham E.Fuller ရဲ႕ A World without Islam ဆိုတဲ႔စာအုပ္ဟာ Samuel Huntington ေရးခဲ႔တဲ႔ "The clash of Civilization" (ယဥ္ေက်းမႈ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္း သို႔ ယဥ္ေက်းမႈပဋိပကၡ) စာအုပ္ပါ "Islam's bloody borders" ကို (အဓိကအားျဖင္႔) တုန္႔ ျပန္ေရးတဲ႔ စာအုပ္ပါ။
ဒီစာအုပ္ရဲ႕ ဒုတိယပိုင္းမွာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း၊ ရုရွား၊ ဥေရာပ၊ အိႏၵိယနဲ႔ တရုတ္ျပည္မွာရွိတဲ႔ အစၥလမ္ေတြကို ေစ႔ေစ႔ငုငုၾကည့္ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အိႏၵိယမွာ မြတ္စလင္အားေကာင္းလာတဲ႔အခ်က္ဟာ ဇာတ္ စနစ္ခြဲျခားမႈေတြေၾကာင္႔ ဇာတ္နိမ္႔ေတြက မလႊဲမေရွာင္သာ ဘာသာေျပာင္း သြားရတဲ႔အေၾကာင္း၊ မြတ္စလင္ ယဥ္ေက်းမႈ မပါရင္ အိႏၵိယရဲ႕ သမိုင္းဟာ ဒီေလာက္အေရာင္အေသြးစုံမယ္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ "The clash of Civilization" ေခၚခ်င္ရင္ ဟိႏၵဴေတြ၊ မြတ္စလင္ေတြထက္ သူတို႔ကို ဆြဲေပါင္းေပးခဲ႔တဲ႔ ၿဗိတိသ်ွအင္ပါယာကိုပဲ လက္ညိွဳးထိုးသင္႔ေၾကာင္း စတာေတြ ေဆြးေႏြးထားပါတယ္။
အာလုံးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေလာက္ေတာ႔ အဆင္ေျပသလို တင္ျပ သြားပါမယ္။
ေလးစားစြာျဖင္႔
A World without Islam
အိႏၵိယမွာေတာ႔ မြတ္စလင္ေတြက ေပါင္းလို႔သင္းလို႔ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ႔ ဆရာေတြရဲ႕စကားကိုၾကားခဲ႔ရၿပီး စဥ္းစားေနခဲ႔မိတာ အေျဖမရခဲ႔ဘူး။ ဒီေန႔ Graham E.Fuller ရဲ႕ A World without Islam ဆိုတဲ႔စာအုပ္ မဖတ္ခင္ အထိပါပဲ။ သူ႔ သုံးသပ္ခ်က္က ဒီအေျဖကို သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေပးသြားတယ္။
 |
| npr book interview with author |
"အားလုံးကိုၿခဳံငုံသုံးသပ္ေတာ႔ မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာေလးခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ရပါတယ္။
၁။ အသားက်ေအာင္ ေမြးစားေနထိုင္ႏိုင္ျခင္း
၂။ စုစည္းမႈရွိျခင္း
၃။ တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ္လွန္ျခင္း
၄။ သို႔ေသာ္ မြတ္စလင္မဟုတ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတြမွာ လူနည္းစု မြတ္စလင္ေတြ ပဲ ျဖစ္ေနရင္ အေျခအေနမွန္ကို သေဘာေပါက္က္ခံႏိုင္ျခင္း တို႔ျဖစ္ပါတယ္"
၃ နဲ႔ ၄က ဆက္စပ္ေနသလို ၄ ကေန ၃ ျဖစ္သြားဖို႔လည္း နီးစပ္ေနျပန္တယ္။
~ သုံးပုဒ္ ကဗ်ာ ~
သူတို႔ ကဗ်ာဝါနဲ႔ ကိုယ္႔ကဗ်ာဝါ
သူတို႔ အႏုပညာသက္နဲ႔ ကိုယ္႔အႏုပညာသက္က
ကြာ မွ ကြာ
ဒါေတာင္ ကဗ်ာစာအုပ္နာမည္ကို ေရြးၾကေတာ႔
သုံးပုဒ္ ကဗ်ာ တဲ႔။
ကဗ်ာေရးသူတိုင္းကို ညီအကိုလို ခ်စ္တဲ႔ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္
သမားဂုဏ္ႀကိမ္လုံးနဲ႔ မရိုက္တဲ႔ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္။
I'm truly humbled!
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=219098424923472&set=a.191890400977608.1073741829.100004699476770&type=1&theater
ကမ္းလက္ရဲ႕ (ဆီးရီးယပ္) စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ခင္ဗ်ား
အူေၾကာင္ေၾကာင္လို႔ ေျပာရင္လည္းရ၊ မေျပာရင္လည္းရတဲ႔ အႀကံျပဳ ေမးခြန္း တစ္ခု ေမးခ်င္ပါတယ္။
အခု အားေနတ႔ဲအခိုက္ေလးေတြမွာ ဖတ္မိတဲ႔ စာအုပ္ေတြထဲ ရင္ထဲၿငိ၊ အ က်ိဳး လည္္းရွိမယ္လို႔ ခံယူမိတဲ႔ စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ ရွိပါတယ္။
၁။ လီကြမ္းယုရဲ႕ "လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ႔အျမင္" နဲ႔
၂။ amanda ripley ရဲ႕ "the smartest kids in the world" စာအုပ္ပါ။
"တစ္" ကေတာ႔ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း စတာေတြကို ေရးထားၿပီး
"ႏွစ္" ကေတာ႔ လူငယ္ ပညာေရး (မူလတန္းကေန တကၠသိုလ္အထိ) သက္သက္ပါ။
ဂ်ာမဏီ၊ အေမရိက၊ ေတာင္ကိုရီးယား၊ ဖင္လန္နဲ႔ ပိုလန္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ပညာေ ရး ေမာ္ဒယ္ေတြကို အေျခခံၿပီး သုေတသနျပဳ ေရးထားတဲ႔ စာအုပ္ပါ။ (ေတာင္ကိုရီးယား၊ ဖင္လန္နဲ႔ ပိုလန္ႏိုင္ငံေတြက အခု ပညာေရးမွာ ထိပ္ က ေျပးေနပါတယ္)
က်ေနာ္႔ ေမးခြန္းက
၁။ ဘယ္စာအုပ္ကို အရင္ ဘာသာျပန္ၿပီး တင္သင္႔ပါသလဲ။
၂။ ဘာေၾကာင္႔လဲ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဝါေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္။ အီးေမးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္မိနစ္ သုံးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး အႀကံေပးၾကဖို႔ ေမတၱာ ရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
လီကြမ္းယုရဲ႕ "One Man's View of The World"
အေမး။ ။ သူက ဒီအရြယ္ႀကီးမွာ ဘာလို႔ စာအုပ္ထပ္ေရးရတာလဲ။
အေျဖ။ ။ မွတ္ဉာဏ္ေတြ မဆုံးရွဳံးခင္ ေခါင္းထဲမွာရွိေန တာေတြ ျပန္ေခၚ ၾကည္႔လိုက္ခ်င္လို႔။ (လီကြမ္းယု)
အေမး။ ။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အဓိက မက္ေဆ႔ဂ်္က ဘာလဲ။
အေျဖ။ ။ ဘယ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ တသမတ္တည္းရွိမေနဘူး။ အေကာင္း ဘက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္၊ အဆိုးဘက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ အၿမဲေျပာင္းလဲေနတယ္။ (လီကြမ္းယု)
*အၿမဲေျပာင္းလဲေနတယ္ ဆိုေပမဲ႔ အေမရိကဟာ ထိပ္မွာပဲ ရွိေနဦးမယ္ ဆို တာကိုေတာ႔ သူယုံၾကည္ေနတုံးပါပဲ။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ႔ ကမၻာ အရပ္ ရပ္က လူေတာ္ေတြကို ေနရာေပး၊ အခြင္႔အေရးေပးထားႏိုင္လို႔ပါ။ တခ်ိန္က ဥေရာပသားေတြ၊ ေနာက္ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အာရွနဲ႔ အခုဆို အေရွ႕ေတာင္ အာရွက လူေတာ္ေတြကုိပါ ရေအာင္ ေခၚယူႏိုင္တယ္။
*အၿမဲေျပာင္းလဲေနတယ္ ဆိုေပမဲ႔ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီမိုကေရ စီ ထြန္းကားလာဖို႔ေတာ႔ လမ္းမျမင္ေသးဘူး။ ခ်မ္းသာသူက ပိုခ်မ္းသာၿပီး လမ္းေပၚက ဆင္းရဲသားရဲ႕ ဘဝကေတာ႔ အရင္အတိုင္းပဲ ရွိေနဦးမယ္။ ပြင္႔လင္းလာလို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ တကၠသိုလ္တက္ခြင္႔ ရလာေပမဲ႔ အေရး ႀကီး တဲ႔ သိပၸံစတဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ယူခြင္႔ မရၾကဘူး၊ မိရိုးဖလာ သင္ၾကားေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြပဲ သင္ခြင္႔ရေနၾကေသးလို႔ပါ လို႔ ေဟာကိန္းထုတ္ထားေလရဲ႕။
တရုတ္ကေတာ႔ အစမ္းစာေမးပြဲ ဝင္ေျဖေနဆဲ ပါတဲ႔။
ဒီ စာအုပ္က အတိတ္ထက္ အနာဂတ္ကို ပိုအားစိုက္ထားတယ္ လို႔ ၫႊန္း ထားပါတယ္။
တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းႏိုးရာရာေတြကို ေဖာ္ျပေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါမယ္။
အေျဖ။ ။ မွတ္ဉာဏ္ေတြ မဆုံးရွဳံးခင္ ေခါင္းထဲမွာရွိေန တာေတြ ျပန္ေခၚ ၾကည္႔လိုက္ခ်င္လို႔။ (လီကြမ္းယု)
အေမး။ ။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အဓိက မက္ေဆ႔ဂ်္က ဘာလဲ။
အေျဖ။ ။ ဘယ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ တသမတ္တည္းရွိမေနဘူး။ အေကာင္း ဘက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္၊ အဆိုးဘက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ အၿမဲေျပာင္းလဲေနတယ္။ (လီကြမ္းယု)
*အၿမဲေျပာင္းလဲေနတယ္ ဆိုေပမဲ႔ အေမရိကဟာ ထိပ္မွာပဲ ရွိေနဦးမယ္ ဆို တာကိုေတာ႔ သူယုံၾကည္ေနတုံးပါပဲ။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ႔ ကမၻာ အရပ္ ရပ္က လူေတာ္ေတြကို ေနရာေပး၊ အခြင္႔အေရးေပးထားႏိုင္လို႔ပါ။ တခ်ိန္က ဥေရာပသားေတြ၊ ေနာက္ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အာရွနဲ႔ အခုဆို အေရွ႕ေတာင္ အာရွက လူေတာ္ေတြကုိပါ ရေအာင္ ေခၚယူႏိုင္တယ္။
*အၿမဲေျပာင္းလဲေနတယ္ ဆိုေပမဲ႔ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီမိုကေရ စီ ထြန္းကားလာဖို႔ေတာ႔ လမ္းမျမင္ေသးဘူး။ ခ်မ္းသာသူက ပိုခ်မ္းသာၿပီး လမ္းေပၚက ဆင္းရဲသားရဲ႕ ဘဝကေတာ႔ အရင္အတိုင္းပဲ ရွိေနဦးမယ္။ ပြင္႔လင္းလာလို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ တကၠသိုလ္တက္ခြင္႔ ရလာေပမဲ႔ အေရး ႀကီး တဲ႔ သိပၸံစတဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ယူခြင္႔ မရၾကဘူး၊ မိရိုးဖလာ သင္ၾကားေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ႔ ဘာသာရပ္ေတြပဲ သင္ခြင္႔ရေနၾကေသးလို႔ပါ လို႔ ေဟာကိန္းထုတ္ထားေလရဲ႕။
တရုတ္ကေတာ႔ အစမ္းစာေမးပြဲ ဝင္ေျဖေနဆဲ ပါတဲ႔။
ဒီ စာအုပ္က အတိတ္ထက္ အနာဂတ္ကို ပိုအားစိုက္ထားတယ္ လို႔ ၫႊန္း ထားပါတယ္။
တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းႏိုးရာရာေတြကို ေဖာ္ျပေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါမယ္။
**ေဒသသုံးပါ၊ မရိုင္းပါ**
"စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြကို ေခၚရာမွာ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံ မတူၾကဘူး"
ကုလားလို႔ေခၚတာ ရိုင္းတယ္၊ မ႐ိုင္းဘူး စတဲ႔အညင္းအခုံ အီးေမးေတြ၊ စာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ျမန္မာလို တရုပ္လို႔ အေခၚခံရတဲ႔ တရုပ္မ်ိဳးဆက္ေတြဆီက ဘယ္လို အသံမွ မၾကားရဘူး။ မၾကာရရုံတင္မကဘဲ ဒီလို ေဒသသုံးေဝါဟာရေတြကို တရားဝင္ေတာင္ အသိအမွတ္ျပဳထားသလိုပါပဲ။
ကိုလိုနီေခတ္နဲ႔ ကိုလိုနီမတိုင္မီခတ္အထိ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ျမန္မာလိုေခၚရာမွာ ဒီ နာ မည္သုံးမ်ိဳးက ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆုံး ျဖစ္ပံုရပါတယ္။
ကုလား (မည္း)
ကုလားျဖဴ
တရုတ္ ဒါေတြပါ။
ဒီေန႔ သတင္းစာမွာ "Tracing the history of Chinese immigrants" ဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါး ပါလာတယ္။ ဒီ ေဆာင္းပါးက စကၤာပူ ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးေဟာင္း Lee Khoon Choy ျပဳစုတဲ႔ Golden Dragon Purple Phoenix သမုိင္းစာအုပ္ကို ဖတ္ၫႊန္းသေဘာ ေရးထားတာပါ။
စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြကို ေခၚရာမွာ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံ မတူၾကဘူး။
သူတို႔ကို
အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွားနဲ႔ စကၤာပူမွာ Peranakans
ဖိလစ္ပိုင္မွာ Mestizos
ထိုင္းမွာ lokjins
ျမန္မာမွာ တရုတ္ ကျပား (Tayoke kabya)
ကေမၻာဒီးယားမွာ Konkat Cen
ဗီယက္နမ္မွာ Min Huong
လာလိုမွာ Sino-Lao လို႔ေခၚၿပီး
ဘ႐ူးႏိုင္းမွာေတာ႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
သူ႔ဘာသာစကားနဲ႔ သူ ဒီလို ေခၚေဝၚၾကတာကို ရိုင္းတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေတာ႔ ဘူးထင္ပါတယ္။
ျမန္မာလို ကုလား ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရဟာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ကုလား ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရမွာ အင္ဒီးယန္း၊ ဘဂၤါလီ၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းသားေတြနဲ႔ အာဖရိကန္ေတြေတာင္ ပါဝင္ပါတယ္။
တရုတ္ေတြကေတာ႔ (Tayoke kabya) လို႔ ေခၚတာကို နာၾကပုံမရပါဘူး။ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွားနဲ႔ စကၤာပူမွာဆိုရင္ သူတို႔ကိုသူတို႔ ပရာနကန္းေတြလို႔ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ေတာင္ ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။
ကုလားလို႔ေခၚတာ ရိုင္းတယ္၊ မ႐ိုင္းဘူး စတဲ႔အညင္းအခုံ အီးေမးေတြ၊ စာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ျမန္မာလို တရုပ္လို႔ အေခၚခံရတဲ႔ တရုပ္မ်ိဳးဆက္ေတြဆီက ဘယ္လို အသံမွ မၾကားရဘူး။ မၾကာရရုံတင္မကဘဲ ဒီလို ေဒသသုံးေဝါဟာရေတြကို တရားဝင္ေတာင္ အသိအမွတ္ျပဳထားသလိုပါပဲ။
ကိုလိုနီေခတ္နဲ႔ ကိုလိုနီမတိုင္မီခတ္အထိ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ျမန္မာလိုေခၚရာမွာ ဒီ နာ မည္သုံးမ်ိဳးက ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆုံး ျဖစ္ပံုရပါတယ္။
ကုလား (မည္း)
ကုလားျဖဴ
တရုတ္ ဒါေတြပါ။
ဒီေန႔ သတင္းစာမွာ "Tracing the history of Chinese immigrants" ဆိုတဲ႔ ေဆာင္းပါး ပါလာတယ္။ ဒီ ေဆာင္းပါးက စကၤာပူ ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးေဟာင္း Lee Khoon Choy ျပဳစုတဲ႔ Golden Dragon Purple Phoenix သမုိင္းစာအုပ္ကို ဖတ္ၫႊန္းသေဘာ ေရးထားတာပါ။
စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြကို ေခၚရာမွာ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံ မတူၾကဘူး။
သူတို႔ကို
အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွားနဲ႔ စကၤာပူမွာ Peranakans
ဖိလစ္ပိုင္မွာ Mestizos
ထိုင္းမွာ lokjins
ျမန္မာမွာ တရုတ္ ကျပား (Tayoke kabya)
ကေမၻာဒီးယားမွာ Konkat Cen
ဗီယက္နမ္မွာ Min Huong
လာလိုမွာ Sino-Lao လို႔ေခၚၿပီး
ဘ႐ူးႏိုင္းမွာေတာ႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
သူ႔ဘာသာစကားနဲ႔ သူ ဒီလို ေခၚေဝၚၾကတာကို ရိုင္းတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေတာ႔ ဘူးထင္ပါတယ္။
ျမန္မာလို ကုလား ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရဟာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ကုလား ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရမွာ အင္ဒီးယန္း၊ ဘဂၤါလီ၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းသားေတြနဲ႔ အာဖရိကန္ေတြေတာင္ ပါဝင္ပါတယ္။
တရုတ္ေတြကေတာ႔ (Tayoke kabya) လို႔ ေခၚတာကို နာၾကပုံမရပါဘူး။ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွားနဲ႔ စကၤာပူမွာဆိုရင္ သူတို႔ကိုသူတို႔ ပရာနကန္းေတြလို႔ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ေတာင္ ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။
သူတို ႔ေၾကးမုံေပၚက်ေနာ္တို႔ ေၾကကြဲမွန္စမ်ား
" ဒီေနရာမွာ မဆီမဆုိင္ ဝင္ၿပီး သတိေပးလုိက္တာက ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီ ရဲ႕ စကားပါ။
“A nation that forgets its past is doomed to repeat it.”
"အတိတ္ဆုိးကို သခၤန္းစာ ယူဖုိ႔ ေမ့တဲ့ႏုိင္ငံဟာ အတိတ္ဆုိးထဲကုိ တပတ္ ျပန္ လည္သြားႏိုင္တယ္တဲ့ "
ဒီစာအုပ္ကုိ ဖတ္မိသူတုိင္း တုန္လႈပ္တယ္။ အခု အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ လုိက္ေတာ့ ကမၻာကပါ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ နာမည္က “Tombstone; The untold story of Mao’s Great Famine” တဲ့။ ျပဳစုသူက ဝါရင့္ စာနယ္ဇင္းဆရာႀကီး Yang Jisheng ပါ။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ တ႐ုတ္မူရင္းက “Immoral tombstone” လုိ႔ ေခၚၿပီး စာမ်က္ႏွာ (၁၂၀၀) ေက်ာ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ၂၀၀၈ - ခုႏွစ္က ထုိင္ဝမ္မွာ ထုတ္ေဝ ခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္ကေတာ့ မႏွစ္က ေအာက္တုိဘာလက ထြက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ (၆၀၀) ေက်ာ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ပထမဆုံး သူ ေဝဖန္တာကုိ ထုတ္ၾကည့္ရင္ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္၊ အာ ဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ရက္စက္ပုံ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ လြဲမွားပုံ၊ အရာရွိငယ္ေတြရဲ႕ အေပၚဖား ၊ ေအာက္ဖိ လူမဆန္ပုံ၊ အေပၚကလည္း ဒါေတြကုိ သိရက္သားနဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး နားဝင္ခ်ိဳေနပုံေတြကုိ ခပ္နာနာ ေဝဖန္ရင္း ေထာက္ျပသြားခဲ့တာပါ။
၁၉၅၈ - ၆၂ - ခုႏွစ္ေတြ ၾကားမွာ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈနဲ႔အတူ ရက္စက္တဲ့ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ အာဏာရွင္ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ဆုိးေၾကာင့္ လူေပါင္း (၃၆) သန္း ေသဆုံးခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တစ္ခ်က္ေကာင္း ေမွာ္ အတတ္ နဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ တုိးတက္ႀကီးပြားေစခ်င္ေတာ့ လယ္သမားေတြ ကုိ စတီးလ္စက္႐ံုေတြမွာ အလုပ္ လုပ္ခုိင္းတယ္။ ေတာင္သူေတြကုိ သဘာဝ နဲ႔ မညီ၊ ရာသီနဲ႔ မညီ အထက္က အစုိက္ခုိင္းတဲ့ သီးႏွံကိုပဲ စုိက္ရမယ္လုိ႔ အ မိန္႔ ထုတ္တယ္။ ဒီေတာ့ စားနပ္ရိကၡာက မလုံေလာက္ေတာ့ဘူး။စားနပ္ရိကၡာ မလုံေလာက္တဲ့ၾကားက ႏုိင္ငံျခားပုိ႔ကုန္ေတြ က်မသြားဘူးဆုိတာ ျပခ်င္၊ၾကြား ခ်င္ေတာ့ ေက်းလက္မွာ ရွိသမွ် စားနပ္ရိကၡာေတြကုိ ၿမိဳ႕ကုိသယ္၊ ၿမိဳ႕ေတြက တဆင့္ ႏုိင္ငံျခားကုိပုိ႔။ ေဒသတြင္း အာဏာပုိင္ေတြကလည္း ေခါက္႐ုိးက်ိဳး ကြန္ျမဴနစ္ အပုတ္အေဆြးစနစ္ေၾကာင့္ အထက္လူႀကီး မ်က္ႏွာ မၿငိဳျငင္ ဖုိ႔ ေအာက္လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚ ဘြတ္ဖိနပ္နဲ႔ နင္းရင္း ရိကၡာေတြ သိမ္း တယ္။
အဲဒီမွာ ကပ္ဆုိးႀကီး ဆုိက္ေတာ့တာပဲ။ သဘာဝကပ္ဆုိး၊ လူကပ္ဆုိး။ အဲဒီ ကပ္ဆုိးရဲ႕ အမည္က ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ “စက္မႈလယ္ယာ” ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ပါပဲ။
ဒီစာအုပ္ေရးသူ မစၥတာယန္းဟာ ေမာ္စီတုန္း လက္ထက္ကတည္းက နာမည္ ႀကီး ဆင္ဝွါသတင္းဌာနမွာ အစုိးရသတင္းေထာက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ဝါရင့္ သတင္းေ ထာက္ တစ္ေယာက္ေပါ့။ သတင္းေထာက္ မျဖစ္ခင္ကတည္းက မလိမ့္တစ္ ပတ္နဲ႔ သတင္းေပးပုိ႔ပုံ သင္တန္းေတြ ေကာင္းေကာင္း လက္ခ်ာ အေပးခံခဲ့ရ တယ္။ အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ လူထုၾကားမွာ မမွန္ရင္ေန၊ အရာရွိ သေဘာက် တဲ့ သတင္းမ်ိဳး ေရးတတ္ဖုိ႔ပဲေပါ့။
ဥပမာ လူထုႀကီးက ငတ္သူငတ္၊ ေသသူေသ၊ သတင္းစာေတြထဲမွာေတာ့ ပန္းေတြနဲ႔ ေဝေနရမယ္။
သူ႔ကုိ အျမင္မွန္ ရေစဖုိ႔ တြန္းအားေပးလုိက္တာကေတာ့ Tiananmen ေတာ္ လွန္ေရးႀကီးပါပဲ။ ၁၉၈၉ - ခုမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အဒီ အေရးအခင္းႀကီးမွာ အ သက္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ရတဲ့ အနာဂတ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္း အႀကီးအက်ယ္ တုန္႔လႈပ္ခဲ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အဲသလုိအရာရွိႀကိဳက္ သတင္းေတြ ေပးပုိ႔ဖုိ႔ လုံးဝ ရပ္နားလုိက္ၿပီး သတင္းေထာက္တာဝန္၊ စေကာ လားတာဝန္ ေၾကဖုိ႔ သတင္းမွန္၊ အခ်က္အလက္မွန္ေတြကုိပဲ ေရးေတာ့တယ္ လုိ႔ သူက ဝန္ခံစကား ဆုိထားတယ္။
ကမၻာ့စာနယ္ဇင္းေလာကနဲ႔ ပညာရွင္ေတြက မစၥတာယန္းရဲ႕ စာအုပ္ကုိ ေ သာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆုိၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီစာအုပ္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ လူမဆန္မႈေတြအေၾကာင္း ေျပာျပဖုိ႔ဆုိ မရွိမျဖစ္ အေရးပါ တဲ့ တက္(ခ္)ဘုတ္လုိ႔ေတာင္ ဆုိၾကပါတယ္။
ဟုတ္ၿပီ။ သူ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား ေျပာျပခဲ့လုိ႔လဲ။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားတဲ့ကာလဟာ (၇) ႏွစ္ကေန (၈) ႏွစ္အထိ ၾကာ တယ္။ ဒီစစ္ပြဲေၾကာင့္ ကမၻာတစ္ဝွမ္းလုံး ေသဆုံးရသူ ဦးေရ သန္း (၄၀) နဲ႔ (၅၀) ၾကားမွာ ရွိတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္ ငတ္မြတ္ေဘးဆုိက္တာက သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္ကာလ ၾကာမယ္။ ဒီကာလထဲမွာ ေသဆုံးသူ (၃၆) သန္း ရွိတယ္လုိ႔ သူက ႏႈိင္းယွဥ္ျပ တယ္။ အမ်ားစုက အဆုိးဝါးဆုံး ေျခာက္လ ကာလထဲမွာ ေသဆုံးၾကရတယ္ ။ ေသဆုံးသူ အေရအတြက္က မ်ားလြန္းေတာ့ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနဖုိ႔ေတာင္ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။
သူ႔မူရင္းစကားကုိ ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္လုိ႔ အဂၤလိပ္လုိ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။
“No sympathy, no grief, no tears, no shock, no dread, tens of millions departed this world in an atmosphere of mute apathy”.
ေသဆုံးသူေတြရဲ႕ အေလာင္းကုိ မီးသၿဂႋဳဟ္ခ်ိန္ မရွိ၊ ေျမျမွဳပ္ခ်ိန္ မရွိ၊ တခ်ိဳ႕ အစာရွာရင္း လမ္းေဘးမွာ ေသဆုံးလုိ႔ သူတုိ႔ပါးစပ္ေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္ေ တြ ထဲက ၾကြက္ေတြ၊ ပုိးေလာက္လန္းေတြ ဝင္ထြက္ေနၾကတာေတာင္ ေတြ႔ ရတယ္။
တျဖည္းျဖည္း အစာေရစာ ေခါင္းပါးလာလုိက္တာ သစ္ဥ၊ သစ္ဖု၊ သစ္ေခါက္ေတာင္ ရွာေဖြ စားစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူသားစားဝါ ဒေတာင္ ထြန္းကားလာခဲ့တယ္တဲ့။ ဒီေနရာမွာ ေရွးေဟာင္း လူသားစားဝါဒနဲ႔ လတ္တေလာ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ လူသားစားဝါဒကုိ တြဲ ႏႈိင္းယွည္ျပလုိက္တာက ရင္နာဖြယ္ ပုိလုိ႔ေတာင္ ေကာင္းေနေသးတယ္။
ေရွးေဟာင္းလူသားစားဝါဒက ကုိယ့္ကေလးကုိ မစားရက္လုိ႔ ကေလးခ်င္း လွဲလွယ္ၿပီး စားၾကတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာေတာ့ ကေလးခ်င္းေတာင္ မလဲေတာ့ဘဲ ကုိယ့္ကေလးကုိ ျပန္စားတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားတယ္။
ဒီလုိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူ ရင္အနာဆုံးကေတာ့ျပည္သူေတြ ငတ္ျပတ္ေသေန ၾကတဲ့ ၾကားက စားနပ္ရိကၡာေတြကုိ ကုန္ေလွာင္႐ုံေတြထဲ ထည့္၊ ေသာ့ခက္၊ အေလာင္းခ်င္း ထပ္ေနတဲ့ၾကားက ႏုိင္ငံျခားပုိ႔ကုန္ အဆက္မျပတ္ ပုိ႔ေနတယ္ ဆုိတဲ့ လူႀကီးအႀကိဳက္လိုက္္ လူမုိက္ေတြရဲ႕ လုပ္ဇာတ္ေတြလုိ႔ ဆုိပါတယ္။
သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြမ်ား မက်န္းမာရင္ “ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ဘာမွ လုပ္ မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလူႀကီးေတြ ျမန္ျမန္ ေသပါေစ” တဲ့။
ဒါေတြကုိ ေရးဖုိ႔ ဌာနဆုိင္ရာေတြမွာ ရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ မွတ္တမ္းေတြသာ မက ဒီကပ္ဆုိးႀကီးကုိ အရွင္လက္လက္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသူေတြကုိလည္း ပါးစပ္ အင္တာဗ်ဴးေတြနဲ႔ ေမးျမန္းယူခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအား ထုတ္မႈ႕ေၾကာင့္ တစ္သက္လုံး ဖုံးထားခဲ့တဲ့ ေမာ္စီတုန္း၊ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ အာဏာ ရွင္စနစ္ရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာပုံေတြဟာ ကမၻာ့စာဖတ္ ပရိသတ္လက္ထဲ ဒီေန႔ ေရာက္လာခဲ့တာလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ သဘာဝ ေဘးအႏၲရာယ္ထက္ ရက္စက္ တဲ့ စနစ္ဆိုးႀကီးေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေသဆုံးခဲ့ရတာလုိ႔ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွတ္ခ်က္ သူက ေပးခဲ့တယ္။
သူေျပာတဲ့ အေရအတြက္ကုိ လူတုိင္း လက္ခံတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အနည္းဆုံး ၁၉၈၁ - ၁၉၈၄ - ခုေတြမွာ မွတ္တမ္း ထိန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ ေမာ္စီတုန္း ဝါဒလက္ကုိင္ ဗ်ဴ႐ုိႀကီးျဖစ္တဲ့ မစၥတာ Li Chengrui ကေတာ့ ေသေပ်ာက္ မႈ ေဖာ္ျပရာမွာ မ်ားလြန္းေနတယ္။ (၃၆) သန္းအစား (၁၅) သန္းသာ မွတ္ တမ္းထဲမွာ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
ေစာင္႔ၾကည္႔တတ္တဲ႔ မ်က္ေစ့နဲ႔ ကမၻာ့ပညာေတြကေတာ့ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ေကာင္းသတင္းဆုိ ခ်ဲ႕ကားေျပာတတ္ၿပီး ဆုိးတဲ့သတင္း ကုိေတာ့ အေရအတြက္ အမွန္ မေဖာ္ျပတတ္၊ ေလ်ွာ႔ၿပီးေဖာ္ျပတတ္တာဟာ သဘာဝပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တာဝန္ရွိသူရဲ႕ မွတ္တမ္းထဲမွာ တကယ္သာ (၁၅) သန္းအထိ ရွိေနမယ္ဆုိရင္ အျပင္မွာ တကယ္ ေသဆုံးခဲ့ရတဲ့ အေရအတြက္ ဟာ မစၥတာယန္းေဖာ္ျပထားတဲ့ (၃၆) သန္းထက္ ေလ်ာ့စရာ အေၾကာင္း မ ရွိႏုိင္ ဘူးလုိ႔ သုံးသပ္ၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ မဆီမဆုိင္ ဝင္ၿပီး သတိေပးလုိက္တာက ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီရဲ႕ စကား ပါ။
“A nation that forgets its past is doomed to repeat it.” တဲ့။
အတိတ္ကို သခၤန္းစာ ယူဖုိ႔ ေမ့တဲ့ႏုိင္ငံဟာ အတိတ္ဆုိးထဲကုိ တပတ္ ျပန္ လည္သြားဦးမယ္တဲ့။
အဲဒီမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေခါင္းေလာင္းသံကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ့တာ ပါပဲ ။ ေမာ္စီတုန္းႀကီးလုိ႔ ဆုိေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္း ေမာ္စီတုန္းေလးေတြ ပုိင္ ဆုိင္ခဲ့ဖူးတယ္ (ပုိင္ဆုိင္ေနဆဲလားေတာင္ မသိ)။ အထက္ဖား ေအာက္ဖိ အရာရွိ ဗ႐ုတ္သုကၡေတြ ဒီေန႔အထိမ်ား မင္းမူေနဆဲလား မသိ။
သူတုိ႔ ေၾကးမုံထဲက ပုံရိပ္ေတြလုိပဲ က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္းမွန္စကြဲေတြနဲ႔ … ဟူး …..။
ေလးစားပါတယ္ ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီ။
(စိတ္ဝင္စားရင္ ဝယ္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ စာမ်က္ႏွာ (၆၀၀) ေက်ာ္။ စာအုပ္ေရာင္းေစ်း ဆင္း (၅၆) ေဒၚလာ)
ဇင္ေ၀ေသာ္
