ဗ်ည္းသုံးဆယ္႔သုံးလုံး ဖြဲ႔စည္းပုံ ျပင္ရမည္(New Version)


"ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ရမယ္၊ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ရမယ္" ဆိုသည္႔ အသံမ်ား မၾကာခဏ ၾကားေနရပါသည္။ ျပင္ၾကပါ။ ျပင္သင္႔ပါသည္ ။ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ၿပီးလ်ွင္ အျခားျပင္စရာ မ်ား စြာရွိေနေသးေၾကာင္းေတာ႔ သတိေပးခ်င္ပါသည္။ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ၿပီး လ်ွင္ ဒုတိယ အေရးအႀကီးဆုံးက ဗ်ည္း သုံးဆယ္႔သုံးလုံး ဖြဲ႔စည္းပုံ ျဖစ္ပါသည္။ အကၡရာအခြင္႔အေရးႏွင္႔ လုံးဝ မညီၫြ တ္ပါ။ ျပင္ကို ျပင္ရပါမည္။ စိတ္ကူးေပါက္ ခိုက္ အနည္းငယ္ တင္ျပခ်င္ပါ သည္။

"က" ႀကီး။
သူက ဗ်ည္းသုံးဆယ္႔သုံးလုံး၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပါသည္။ ျပသနာက "က" ငယ္ ဆိုတာမရွိဘဲ သူတစ္ေယာက္ထဲ အလိုလို ႀကီးေနျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ "က" ငယ္ရွိလ်ွင္ "က" ႀကီးကို လက္ခံလို႔ရပါသည္။ ေရွ႕ဆုံးကမို႔ ႀကီး တာလား၊ အဓိပၸါယ္ မရွိပါ။ သူ႔ထက္ႀကီးက်ယ္၊ သူ႔ထက္ခန္းနား၊ သူ႔ထက္ အေရး ခက္ေသာ ဗ်ည္း မ်ားစြာရွိသည္။
ဥပမာ ဃ၊ ဋ၊ ဍ၊ ဏ၊ ဠ တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံလူ မွန္ေအာင္ မေရးတတ္ပါ။

"ခ" ေကြး
"ခ" ေကြးကလည္း အဆင္မေျပလွပါ။ ျမန္မာစာမွာ ေကြးေနေအာင္ "က" တယ္လို႔သာရွိပါသည္။ ျပသနာက "ခ" ေကြး ေၾကာင္႔ ေကြးေနေအာင္ "ခ" သူမ်ား ေပၚေပါက္လာရသည္။ နိမိတ္မေကာင္းေသာ အကၡရာ ျဖစ္သည္။ "က" ႀကီးေနာက္လိုက္တို႔သည္ ေကြးေနေအာင္ "ခ" တတ္သည္႔ ေနာက္လိုက္ ဒုတိယတန္းစား၊ အေခ်ာင္စားမ်ားျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

"ဂ" ငယ္
"ဂ" ငယ္ကလည္း မစြံလွပါ။ "ဃ" ႀကီးေၾကာင္႔ ငယ္လိုက္ရတာဟု ဆိုရန္ ရွိေသာ္လည္း ေရးထုံးအရ "ဃ" ႀကီးနဲ႔ "ဂ" ငယ္ လုံးဝဆက္စပ္ဖို႔ ခက္ ပါသည္။ တည္ေနပုံအားျဖင္႔လည္း ပက္လက္နဲ ေမွာက္ရက္ ျဖစ္သည္။ သူႏွင္႔ ပုံစံတူသည္က "က" ႀကီးသာ ျဖစ္သည္။ "ဂ" ငယ္ဟူသည္ "က" ႀကီးတစ္ျခမ္းပဲ႔သာျဖစ္သည္။ တကၠနီကယ္တန္းျဖင္႔ စေမာ "က" (သို႔ ) "က" ငယ္ ဟုဆိုႏိုင္သည္။ ယခု ဤသို႔မဟုတ္ဘဲ သူနဲ႔ မိသားစုခ်င္းမတူသည္႔ "ဃ" ႀကီး လက္ေအာက္ခံလုပ္ကာ "ဂ" ငယ္ ျဖစ္ေနရသည္။

"ဃ"
"ဃ"၏ ျဖစ္သင္႔ေသာအမည္က "ယ" ပ်က္ျဖစ္သည္။ ပုံစံ ပ်က္ေနေသာ "ယ" သာျဖစ္ပါသည္။ ယ ကို ေခါင္းေပါင္းစတပ္ေပးလ်ွင္ "ဃ" ျဖစ္ပါသည္၊ အစစ္မဟုတ္ပါ။

"င"
သူတစ္ေယာက္ထဲ အလိုလို ႀကီးေနေသာ "က" ႀကီး၊ ေကြးေနေအာင္ "ခ" ေသာ "ခ" ေကြး တို႔ အုပ္စု အဆုံးသတ္က "င" ျဖစ္ေနသည္။ အတၱသံပါသည္။ သူတပါးဆိုတာ မပါေတာ႔ဘဲ "င" (ငါ႔) ျဖစ္ေနသည္။

"စ" လုံး
"စ" လုံး ကိုေတာ႔ ေထာက္ခံပါသည္။ အဓိပၸါယ္လည္း လွပါသည္။ အစမွာ လုံးလုံးေလး (သို႔) စတင္ခ်ိန္မွာ စည္းစည္းလုံးလုံး ရွိၾကသည္ ဟုအဓိပၸါ ယ္ ေကာက္ယူႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပုံစံကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔မိေတာ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးေနဟန္ရွိသည္ကို စတင္ေတြ႔ရသည္။

"ဆ" လိမ္
သိပ္သေဘာမေတြ႔မိေတာ႔ပါ။ စ လို႔မွ ဘာမွ မၾကာေသးခင္ မုန္းႀကိဳးလိမ္လို႔ လိမ္လိမ္ေကာက္ေကာက္ျဖစ္လာသည္။ ထိုသို႔ မျဖစ္သင္႔ဟု ထင္ပါသည္။ "လုံး" ေနရာမွာ "လိမ္" သြားေသာကာလက ဘာမွ မၾကာလိုက္ပါ။ ေရးဟန္ အေနနဲ႔လည္း ေကြးေနေအာင္ "ခ" ေသာ "ခ" ေကြးႏွင္႔ ေတာ္ေတာ္တူေန သည္။
ထူးသည္က "ဆ" လိမ္က ေက်ာပိုးအိပ္ႀကီး ပါေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဘာေတြ ထည္႔ထားမွန္း မသိပါ။ "ခ" သူမ်ား "ေက်ာပိုးအိပ္ႀကီး" ျဖစ္သြားတတ္ပါသလား။

"ဇ" ကြဲ
လိမ္ သြားၿပီဆိုလ်ွင္ အေျခအေနကို အကဲခတ္လို႔ ရသြားၿပီျဖစ္ပါသည္။ လိမ္ၿပီး မၾကာမီ သူသူ ငါငါ "ဇ" မ်ား ကြဲၾကေတာ႔သည္။ ေရးဟန္အားျဖင္႔ လည္း "ဇ" ကြဲသည္ ပုရြက္ဆိတ္ အကိုက္ခံထားရေသာ "ဂ" ငယ္ နဲ႔ ႔ေတာ္ေတာ္တူေနပါသည္။ မျဖစ္သင္႔ပါ။

"ဈ" မ်ဥ္းဆြဲ
မေကာင္းေတာ႔ပါ။ ကြဲၾက ၿပဲၾကၿပီး မ်ဥ္းမ်ား "စြဲ"လာၾက၊ "ဆြဲ"လာၾကသည္။ သူ႔မ်ဥ္း ကိုယ္႔မ်ဥ္းစသည္တို႔ျဖင္႔ သူသူငါငါ အတၱလည္း ကဲလာၾကေတာ ႔သည္။
ဗ်ည္းတစ္လုံးေရးရာမွာ ေပတံလိုေနသလိုလည္း ခံစားရပါသည္။ လုံးဝ မျဖစ္သင္႔ပါ။

"ည"
ဤမ်ွဆို စာရႉသူတို႔ သေဘာေပါက္ၿပီဟု ယူဆမိပါသည္။
"စ" လုံး။ အစမွာ စည္းစည္းလုံးလုံး ရွိၾကသည္။
"ဆ" လိမ္။ စ လို႔ မၾကာမီ မုန္းႀကိဳးလိမ္လို႔ လိမ္လိမ္ေကာက္ေကာက္ျဖစ္ လာသည္။
"ဇ" ကြဲ။ လိမ္ၿပီး မၾကာမီ သူသူ ငါငါ "ဇ" မ်ား ကြဲၾကေတာ႔သည္။
ထို႔ေနာက္ "ဈ" မ်ဥ္းဆြဲ။ ကြဲၾက ၿပဲၾကၿပီး သူ႔မ်ဥ္း ကိုယ္႔မ်ဥ္း ဆြဲလာၾကသည္။
ဒီေနာက္ ဘာရွိေသးသနည္း။
"ည" ေရာက္သြားပါေတာ႔သည္။
မီးကလည္း ပ်က္ေနသည္ ဆိုပါေတာ႔......?????




"ဋ၊ ဌ၊ ဍ၊ ဎ၊ ဏ" အုပ္စုကေတာ႔ က်ေနာ္႔ ဉာဏ္မမီေလာက္ေအာင္ ရွဳပ္ေ ထြးေသာ အုပ္စုျဖစ္ေနသျဖင္႔ လက္ေရွာင္လိုက္ပါသည္။ အျပင္မွာ ခ်ေရးပါ ဆိုလ်ွင္ ဤအုပ္စုကို မွန္ေအာင္ပင္ မေရးတတ္ပါ။ ကိုယ္မပိုင္ေသာ ဘာသာ ရပ္ကို လူလယ္၊ လူတတ္ ဝင္မလုပ္တာက စိတ္ မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ ကြန္မင္႔မ်ား အႏၱရာယ္မွ ကင္းေဝးေစႏိုင္ပါသည္။ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ဆက္ပါမည္၊ မေပါက္ရင္ မဆက္ပါ။ ဤမ်ွျဖင္႔ပင္ ဗ်ည္း သုံးဆယ္႔သုံးလုံး ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒကို ျပင္ကို ျပင္မွရ မည္ ဆိုသည္က ေတာင္ႀကီးတစ္ေတာင္ လုံး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျမျပင္ ညီျဖစ္သြား သလို သိသာလွၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

သစ္သီးေရြးသူမ်ား


"သစ္သီးသည္၊ ဖ်ာသည္ေတြဆိုတာ အလွဆုံး၊ အျပစ္အနာအဆာ အကင္းဆုံး အသီး၊ ဖ်ာ ေတြကို အေပၚဆုံးမွာတင္ထားတတ္ၾကတယ္၊ ဒါမွလည္း ေဈး ဝယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ေစ႔ကို ဖမ္းစားထားႏိုင္မယ္မဟုတ္လား။ ေဈးဝယ္သူေတြက လည္း ဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဝယ္ဖို႔စိတ္ကူးရသြားတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တကယ္ လည္းဝယ္မလို႔ေရြးေရာ ေအာက္မွာ ပိုေကာင္းတာ၊ ပိုလွတာရွိႏိုးႏိုးနဲ႔ ေမႊေႏွာက္ ၿပီး ရွာတတ္ၾကျပန္တယ္။ ဒါကလည္း လူ႔သဘာဝပဲမဟုတ္လား။ အေရြးမ်ားသြားရင္ အာရုံေတြျပားသြားၿပီး ဘယ္ဟာက အေကာင္းဆုံးလဲ ဆို တာေတာင္ ဆုံးျဖတ္လို႔ မရျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။ အရွင္းဆုံးသီအိုရီကေတာ႔ သစ္သီးဝယ္၊ ဖ်ာဝယ္မယ္ဆို အေပၚဆုံးကဟာသာယူလိုက္၊ အဲဒါက ေဈးေရာင္း သူကိုယ္တိုင္ေရြးေပးထားတဲ႔ ကိုယ္ဝယ္သင္႔တဲ႔ ပစၥည္းပဲ"

ဥယ်ာဥ္စိုက္ဝါသနာပါတဲ႔ဆရာက အဲသလိုေတြးေတြးဆဆေျပာဖူးပါတယ္။ သူ႔ အယူအဆကလည္း ေတာ္ေတာ္သေဘာက်စရာေကာင္းပါတယ္။ အခု ဆရာေျပာခဲ႔တာကိုျပန္စဥ္းစားမိရင္း
"ဘဝမွာ အေမာေျဖခ်ိန္မရွိေလာက္ေအာင္ ေျပးလႊားေနၾကရတာဟာ သစ္သီး မရွိလို႔လား၊ သစ္သီးမရွာတတ္ၾကလို႔လား" လို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။

ဆရာနဲ႔ ဒီတစ္ခါထပ္ေတြ႔ရင္ ဒီကိစၥကို ျပန္ၿပီးေမးျမန္းေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္ပါေသး တယ္။

ဆင္းရဲေနေသးလို႔ပါ


ေရွးစကားက တရုတ္လိုရွာ၊ ကုလားလိုစု၊ ျမန္မာလို မျဖဳန္းနဲ႔ တဲ႔။
တရုတ္လို စြတ္ရွာေနရင္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြက မုန္းတယ္။
ကုလားလိုစြတ္စုေနေတာ႔ ျပည္တြင္း ဝယ္ယူစားသုံးမႈႏႈန္းေသသြားၿပီး
ႏိုင္ငံစီးပြားေရး အီသြားတယ္။
ဆင္းရဲေနေသးလို႔ပါ။ ခ်မ္းသာလာရင္ အသုံးအျဖဳန္းႀကီးတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ စီးပြားေရးက ပိုၿပီးသက္ဝင္လႈပ္ရွားတယ္။
(ဥပမာ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ လက္ရွိ တရုတ္။)
ကာရင္စီ(Currency)ဆိုတဲ႔စကားကကို စီးဆင္းမႈ၊ စီးေျမာမႈ အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။
ကုလားလိုစု(ဝင္သြားရင္ ထြက္လမ္းမရွိ)က ဒီေခတ္မွာ အလုပ္ကို မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။
တရုတ္လိုရွာႏိုင္ၿပီး ျမန္မာလိုျဖဳန္းရင္ မဆိုးေလာက္ဘူး။

ဘာသာစကားမွာ ေလာ႔ဂ်စ္ မရွိ


ဥပမာ ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္။
လလည္က တစ္လျပည့္တဲ႔ေန႔၊ ႏွစ္လည္က တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ႔ေန႔။
ရက္လည္က တစ္ရက္ျပည့္တဲ႔ေန႔ မဟုတ္ဘူး၊ ၇ ရက္ျပည့္တဲ႔ေန႔။
ဘာသာစကားကို ေလာ႔ဂ်စ္နဲ႔ ကိုက္ခ်င္ေတာ႔ ၇ ရက္ျပည့္တဲ႔ေန႔ကိုပဲ (၇)ကို ခ်န္ထားၿပီး (၇ ရက္လည္အစား) ရက္လည္လို႔ ေခၚေဝၚေၾကာင္း ရွင္းျပလာ ၾကျပန္တယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဒီသီအိုရီက လလည္၊ ႏွစ္လည္ကို ရွင္းျပလို႔ မရဘူး။ ရက္သုံးဆယ္လည္လို႔ မေခၚ၊ လလည္ပဲေခၚ။ ၁၂လလည္မေခၚ၊ ႏွစ္လည္ပဲေခၚ)

ေနာက္ၿပီး ၇ ရက္ကို တစ္ပတ္ေခၚတဲ႔အတြက္ ေလာ႔ဂ်စ္အလိုဆိုရင္ ရက္လည္မေခၚဘဲ ပတ္လည္လို႔ေခၚရမယ္႔သေဘာပဲ။
ဒီ ေဝါဟာရကို ဘာသာစကားက လက္မခံျပန္ဘူး။
ဒါက ျမန္မာစကား အခ်င္းခ်င္းပဲရွိေသးတာပါ။ အျခားဘာသာစကားကေန ျမန္မာဘာသာကိုျပန္ရင္ ဒီထက္ ရွဳပ္ေထြး ပါတယ္။
တကယ္က ဘာသာစကားဟာ ေလာ႔ဂ်စ္ထက္ နားလည္သေဘာေပါက္မႈကို ပိုၿပီး အေလးထားဟန္ရွိပါတယ္။

ႏွစ္သစ္ကူး တရားဝင္ရုံးပိတ္ရက္ တစ္ရက္


တခ်ိဳ႕တမီးလ္ေတြ၊ ထိုင္းေတြ၊ ျမန္မာေတြ၊ သီဟိုဠ္ေတြ(သိပ္မမ်ား) ေပါင္းၿပီး(ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ တူၾကလို႔)
တညီတညြတ္တည္း ေတာင္းဆိုၾကရင္ စကၤာပူမွာ ႏွစ္သစ္ကူး တရားဝင္ရုံးပိတ္ရက္ တစ္ရက္ ရႏိုင္မယ္ထင္တယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဒါက အစိုးရအဆင္႔။
သံအမတ္ေတြေပါင္းၿပီးႀကိဳးစားရင္ အေျခအေနမဆိုးေလာက္ဘူး။
စုေပါင္းလူဦးေရ အထိုက္အေလ်ာက္မ်ားတယ္ဆိုရင္ အနည္းဆုံး စဥ္းစားစရာေတာ႔ျဖစ္မယ္။

ေလးဆယ္ေက်ာ္ အႏွစ္(သို႔) ေလးဆယ္ေက်ာ္ အျပစ္


အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွာ သူမ်ားေစခိုင္းသည့္အလုပ္မ်ားျဖင္႔
အလုပ္ရွဳပ္လွၿပီထင္ေနၾကေသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လာၿပီး
ကိုယ္လုပ္သင္႔သည္ထင္တာေတြကို ဘယ္သူမွ မခိုင္းဘဲ လုပ္ေနမိၾကေတာ႔မွ
ဒါေတြက ဘာမွ မဟုတ္ေသးပါလားလို႔ သေဘာေပါက္မိၾကပါသည္။
"လုပ္သင္႔သည္" ဟု သတ္မွတ္ျခင္းကလည္း ကိုယ္တို္င္ သတ္မွတ္မႈသာျဖစ္ သျဖင္႔ အမွန္တကယ္ လုပ္သင္႔ မလုပ္သင္႔က ေယဘုယ်အျမင္ႏွင္႔ ကိုက္ညီေနမည္ဟု (အေရးမႀကီးေသာ္လည္း)မေသခ်ာလွျပန္ပါ။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ အပါအဝင္ လူ႔၏အျမင္သည္ ေဖ႔ဘုတ္ ကြန္မင္႔မ်ားလို
အီမိုးရွင္နယ္ျဖစ္ႏိုင္သလို အင္တယ္လက္က်ဴယယ္လည္းျဖစ္ႏိုင္ျပန္၏။
မွတ္သားစရာပါသလို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း အိပ္ခ်င္မူးတူးကြန္မင္႔လည္းျဖစ္ႏိုင္၏။
ေသခ်ာသည္မွာ..
ခိုင္းသူမရွိေတာ႔ေသာအခါ ..
ကၽြႏိုပ္တို႔မွာ အားလပ္ခ်ိန္ေတြ ပို၍ ပါးလ်လာၾကလည္။ ။

ပန္းသီးမဟုတ္ဘဲ သစ္ပင္တစ္ပင္လုံး နယူတန္ေခါင္းေပၚက်လာခဲ႔ရင္
ရူပေဗဒက ဒီေလာက္ခက္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။
ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရးသိပၸံတင္ မဟုတ္ဘဲ
ျပသနာရွာ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းေတြက ဟန္တင္တန္ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ က်ခဲ႔ရင္
ငါလည္း ဒီေလာက္ အလုပ္ရွဳပ္စရာမရွိဘူး။

ဘရိတ္သရုဖ္(Break through)


အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းတာက ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဘရိတ္သရုဖ္(Break through) ျဖစ္သြားသူေတြက အစဥ္အလာ ကို ေဖာက္ဖ်က္တာမ်ားတယ္။
အစပိုင္းမွာ သူတို႔ယုံၾကည္မႈကို ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက လက္မခံတတ္ဘူး။ မေစာင္႔စည္းႏိုင္သူက ပ်က္ရယ္ေတာင္ ျပဳတတ္တယ္။
(အိုင္းစတိုင္းအစ ဘီးလ္ဂိတ္အဆုံး၊ တကယ္က အိုင္းစတိုင္းလည္း အစမဟုတ္၊ ဘီးလ္ဂိတ္လည္း အဆုံးမျဖစ္ႏိုင္)
အင္ဒီဗီက်ဴယယ္လစ္ဇင္က မကြယ္ႏိုင္ဘူး။ မကြယ္သင္႔ဘူး။
ျမန္မာစကားပုံက "ခတ္ကြင္းျပင္ေနတာနဲ႔ ရြာသစ္ႀကီးေရာက္ၿပီ" ပဲ။
သူ တကယ္ခတ္မွာဆိုရင္ ခတ္ကြင္းျပင္ပါေစ၊ ရြာသစ္ႀကီးလြန္ေတာ႔ အေၾကာင္းလား။
"ရြာသစ္ႀကီးမေရာက္ခင္ ခတ္ကြင္းျပီးေနမွရမယ္" ဆိုတဲ႔ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ နဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ႐ြက္ၾကမ္းေရႀကိဳျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။
ခတ္ကြင္းျပီးခ်ိန္ကို ဂရုမစိုက္တာက R&D ပါပဲ။

ပုံကုိ ရွဳပါ


ပို႔စ္ေမာ္ဒန္သေဘာတရားဆိုရာတြင္ အစဥ္အလာကိုဖ်က္ ေဖာက္ထြက္ေတြး နည္းတစ္ခုလည္းပါဝင္သည္။ ယခု ပါရာဒိန္းႏွင္႔အတူ ျပသထားသည့္ ဤေတြးနည္းက အမ်ားထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ယင္းအဆိုကို ဘီယာသမားတို႔က လက္ခံၾက၏။ ၎ ဘီယာသမားသည္ ရွဳပ္ေထြးလွေသာ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္သေဘာ တရားမ်ားကို နားလည္ရန္မလို၊ ဘီယာ၏သေဘာကိုသာ နားလည္ရန္လို သည္။
သူတြက္ခ်က္ေသာအေျဖသည္ ႐ိုရွင္းလြယ္ကူၿပီး ေယဘုယ်ခံစားမႈဝါဒႏွင္႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိသည္ဟုလည္း ယူဆႏိုင္သည္။ (ပုံကုိ ရွဳပါ)
သူ၏ ျပႆနာကိုခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ပုံကလည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အိုရီယင္ တယ္(လ္) ျဖစ္သျဖင္႔ ပ႐ိုေမာ္ဒန္ႏိုက္ဇ္ျဖစ္ေနၿပီး သေဘာမတူသည္ဆိုေစ သူ႔ကို ျငင္းဆန္ရန္ ခက္ခဲေနၿပီး ၂၁ ရာစု အဦးပိုင္အထိ ဤဝါဒ လူႀကိဳက္ မ်ားေနဦးမည္ဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲႏိုင္၏။

စကားပုံ ပဋိပကၡ


(၁)
"ေခြးတစ္ေကာင္သည္ တစ္စုံတစ္ရာကိုေဟာင္၏။
အျခားေခြးမ်ားသည္ ထိုေခြးေဟာင္သျဖင္႔ ဘာမွန္းမသိ လိုက္၍ေဟာင္ၾက၏"
(အဂၤလိပ္စကားပုံ)

(၂)
လူ႔ရဲ႕အေကာင္ဆုံးမိတ္ေဆြဟာ ေခြးပဲ( Man's best friend is a god." လို႔ယုံၾကည္သူေတြအတြက္ ေခြးနဲ႔ ႏႈိင္းျခင္းက မ႐ိုင္းျပတဲ႔အျပင္ ဂုဏ္ေတာ င္ေျမာက္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အာရွ၊ အထူးသျဖင္႔ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈ မွာေတာ႔ "ေခြး" ဆိုရင္ သုံးမရေတာ႔ဘူးျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။

(၃)
ဒါ႔ေၾကာင္႔ ယဥ္ေက်းမႈကိုေလးစားၿပီး စကားပုံကို ျပင္လိုက္ပါတယ္။
"အေကာင္းဆုံးမိတ္ေဆြက တစ္စုံတစ္ရာကိုေဟာင္ဖြာ၏။ ( ေဟာင္ မဟုတ္ပါ၊ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာကို ဆိုလိုပါတယ္)
အျခား မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ထို အေကာင္းဆုံးမိတ္ေဆြေဟာင္ဖြာသျဖင္႔ လိုက္၍ေဟာင္ဖြာၾက၏"

(၄)
ထူးၿပီး ယဥ္ေက်းသြားသည္ မထင္ပါ။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ ေခါင္းေဆာင္ဆူလို႔ ဘာမွန္းမသိ လိုက္ဆူၾကတာကာကေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ မၾကာမၾကာ ေတြ႔၊ ၾကား၊ ဖတ္ေနရတတ္ပါတယ္။
သူတို႔ကို အေကာင္းဆုံးမိတ္ေဆြမ်ားလို႔ သတ္မွတ္သင္႔ပါသလား။

ေတာင္ႀကီးဖဝါးေအာက္


ေတာင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ တ႐ုတ္စကားပုံသုံးခု ဖတ္ဖူးပါတယ္။
၁။ ေတာင္တစ္လုံုးထက္ျမင္႔တဲ႔ ေတာင္တစ္လုံုး အၿမဲရွိတယ္ (သိုင္းဝတၳဳေတြထဲမွာ)
၂။ ေတာင္တစ္လုံုးဟာ ျမင္႔မားေလေလ အထီးက်န္ေလေလ (လူမႈေရးစာေတြထဲမွာ)
၃။ ေတာင္တန္းျမင္႔ေလေလ အင္ပါယာနဲ႔ ေဝးေလေလ (ႏိုင္ငံေရးစာေတြထဲမွာ)

ျမန္မာေတြကေတာ႔ "ေတာင္ႀကီးဖဝါးေအာက္" တဲ႔။
တရုတ္စကားပုံ ၂၊ ၃ နဲ႔ ျမန္မာစကားပုံကိုေပါင္းၾကည့္ရင္ အထီးက်န္မႈနဲ႔ အင္ပါယာကို ေျခဖဝါးေအာက္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားတက္ယူလို႔ရတယ္။
ျပသနာက တရုတ္စကားပုံ ၁။
ပိုျမင္႔တဲ႔ အထီးက်န္မႈနဲ႔ ပိုအားေကာင္းတဲ႔ အင္ပါယာ အၿမဲရွိေနမယ္႔သေဘာ။
ဒါကိုေတာ႔ ျမန္မာစကားပုံက "ေနာက္လူ ႏွစ္ခ်က္ေခါက္" တဲ႔။
ဉာဏ္ မမီေတာ႔ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး။ ရွဳပ္တယ္။

ပဥၥသီခနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး (က်မ္းရင္းကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ျခင္း)


လူ႕ျပည္မွာရွိေနတဲ့ သံသယနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားစရာရွိေနလုိ႕ ကာယ ကံရွင္ျဖစ္တဲ့ ပဥၥသီခနဲ႔ ေတြ႕ေမးမွပဲ ကိစၥျပတ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အင္တာဗ်ဴး ခြင့္ ရက္ခ်ိန္းယူခဲ့ပါတယ္။ သူကလည္းတာ၀တႎသာမွာ ေဟာ့(တ္)ေနတဲ့ ေစာင္းသမားဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ။ ဒါက က်ေနာ္သူ႕ကို ဗ်ဴးခဲ့တာေတြပါ။

ဇင္ေဝေသာ္ ။ ။ ေစာင္းဆရာႀကီး - အားလံုး အိုေကပဲ မဟုတ္လား ။
ပဥၥသီခ ။ ။ ပြဲဆက္မ်ားတာကလြဲလို႕ အိုေကပါတယ္ဗ်ာ ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက -

ဇင္ ။ ။ က်ေနာ္က ဇင္ေဝေသာ္ပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ လူ႕ျပည္မွာေတာင္ ဟိုးေလးတေၾကာ္ပဲဗ်ဳိ႕။
ပဥၥ ။ ။ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ေက်းဇူး ၊ ဘသိၾကားမင္းရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါဗ်ာ ။

ဇင္ ။ ။ ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားခ်စ္သူ သူရိယ၀စၥသာေရာ က်န္းမာရဲ႕မဟုတ္လား။
ပဥၥ ။ ။ က်န္းမာပါ့ဗ်ာ၊ အၿမဲ လွလို႔ပလို႔ပါ။ ေက်းဇူးပါပဲ။ ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားေမး ခ်င္တယ္ဆိုတာက … ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ ။ ပြဲဆက္မ်ားေနလို႕ ျမန္ျမန္ေလး။

ဇင္ ။ ။ သိဒၶတၳမင္းသား ဘုရားျဖစ္ခါနီးမွာ ခင္ဗ်ား ေစာင္းႀကိဳးညွိျပခဲ့တယ္ ဆိုတာ မွန္ပါသလား။
ပဥၥ ။ ။ မွန္ပါတယ္။ ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လို႕ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႕လူ႕ျပည္က ဂစ္တာသမားေတြလည္း ဂစ္တာမတီးခင္ ႀကိဳးညွိရတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ က်ဳပ္လည္း ေစာင္းမတီးခင္ ေစာင္းႀကိဳးေတာ့ ညွိရတာေပါ့ဗ်ာ။

ဇင္ ။ ။ ခင္ဗ်ားက သိဒၶတၳမင္းသားကို ေစာင္းႀကိဳးညွိျပရင္း လမ္းျပေပး ခဲ့ တယ္ဆိုတာ မွန္ပါသလား။
ပဥၥ ။ ။ ဒါကေတာ႔မဟုတ္ဘူး၊ မဆီမဆိုင္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဘာသာႀကိဳးညွိတာပါ။ ၿပီးေတာ့ တီးတာပါ။ က်ဳပ္လိုေစာင္းသမားနတ္က သိဒၶတၳမင္းသားကို ဘယ္ လိုလုပ္ ပညာေပးႏိုင္ လမ္းျပေပးႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။ စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ၾက ပါဦး။

ဇင္ ။ ။ ဒါဆို “ေလ်ာ့လြန္းေတာ့ပတ္၊ တင္းလြန္းေတာ့ျပတ္ “ ဆိုတဲ့ လက္ ဆင္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
ပဥၥ ။ ။ အပ္ဗဆိုလုတလီ ႏိုး (Absolutely No) ပါဗ်ာ။

ဇင္ ။ ။ သိဒၶတၳမင္းသားကေတာ့ ခင္ဗ်ား ေစာင္းႀကိဳးညွိတာကိုၾကားၿပီး မေလ်ာ့မတင္းက်င့္လို႕ ဘုရားအျဖစ္ကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္ေနာ္။
ပဥၥ ။ ။ သိဒၶတၳမင္းသားက အားလံုးျပည့္စံုေနၿပီ။ ဘုရားျဖစ္ဖို႕ပဲ က်န္ေတာ့ တာဗ်။ က်ဳပ္ကေတာ့ ညွိျပတာ မဟုတ္ဘူး ။ ဘုရားအေလာင္းၾကား တာကေ တာ့ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ေစာင္းသံမၾကားလည္း အျခား တစ္ခုခုကိုၾကားၿပီး ဘုရားျဖစ္မွာပဲ။ ပညာရွင္ေတြဆိုတာ ေရစီးတာ ေလတိုက္တာကို
ၾကား၊ ျမင္ၿပီးလည္း အသိေတြရတတ္တယ္ေလဗ်ာ။

ဇင္ ။ ။ ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။


ပဥၥ ။ ။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေမးမယ္။ နယူတန္ဆိုတဲ႔လူႀကီး ပန္းသီးေႂကြ တာကိုၾကည္႕ၿပီး ကမာၻေျမရဲ႕ဆြဲငင္အားကို သိသြားခဲ႔တယ္မဟုတ္လား။
ဇင္ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။
ပဥၥ ။ ။ ဒါဆို ပန္းသီးက နယူတန္ကိုပညာေပးဖို႔ သစ္ပင္ေပၚကေန ေႂကြက် လာတာလား။
ဇင္ ။ ။ ဒီလိုေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႕။
ပဥၥ ။ ။ ဒါဆိုရွင္းေရာေပါ့။ ပန္းသီးက နယူတန္ကို ပညာေပးတာမဟုတ္ဘူး။ နယူတန္ကိုယ္တိုင္က ဒါကို သိလိုက္တာ။ ပန္းသီးမဟုတ္ပဲ ထန္းသီးျဖစ္ေန လည္း နယူတန္ကေတာ႔ကမာၻေျမရဲ႕ဆြဲငင္အားကို သိမွာပဲ။ ထန္းသီးဆိုရင္ ေခါင္းေတာ႔ နည္းည္းဖုသြားမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ဟဲ ဟဲ။
က်ဳပ္ျဖင္႔အ့ံဩလို႔မဆံုးဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ပာဘာသာ ေစာင္းႀကိဳးညွိတာကို။ ငရဲေတြႀကီးကုန္ေတာ႔မွာပဲ…။

ဇင္ ။ ။ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ။ ရွင္းသြားပါၿပီ ၊ ခြင့္ျပဳပါဦး။
ပဥၥ ။ ။ ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ။ ေနာက္မရွင္းတာရွိလည္း လာခဲ့ဦးေပါ့။
****************************************************
ကဲ- ဒါပါပဲဗ်ာ။

ပဥၥသီခကေတာ့ ဒီလိုေျဖခဲ့ပါတယ္။ အသံသြင္းခဲ့ေပမယ့္ နတ္အသံက ရက္ေကာ္ဒါထဲမ၀င္၊
ဓါတ္ပံုရုိက္ခဲ့ေပမယ့္ ဓါတ္ပံုကလည္း ကင္မရာထဲမ၀င္မို႕ သက္ေသေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ယံုခ်င္မွသာ ယံုပါ။
(posted on March 16, 2012 at 9:00am)

စာ စာ စာ


ပါဠိစာေပမွာ ေက်ာက္စာ(ဖ်က္ရခက္)၊ ေျမေပၚစာ (ဖ်က္ရလြယ္)၊ ေရေပၚစာ (အေရးအေၾကာင္းပင္ မထင္) လို႔ စာသုံးမ်ိဳးလာရွိပါတယ္။ ေျပ၊ မေျပ၊ ထင္၊ မထင္ရန္ညွိဳးကို အႏုပညာေျမာက္ေျမာက္တင္စားၿပီး ဆုံးမထားတဲ႔ ဗုဒၶ စကား ေတာ္ပါ။
ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ရွာၾကည့္မိေတာ႔ George Bernard Shaw ရဲ႕ မွတ္သားစရာ စကားကိုလည္း ထပ္ေတြ႔ပါတယ္။

ဝမ္းနည္းဖြယ္ေတြကို သဲေပၚမွာ ေရးပါ။
ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ကို ေက်ာက္သားေပၚ ထြင္းထုပါ။(ေဂ်ာ႔ဂ်္ ဘားနတ္ ေရွာ)
Write your sad time in sand.
Write your good time in stone
(George Bernard Shaw)

ေဂ်ာ႔ဂ်္ ဘားနတ္ ေရွာတို႔ မရွိေတာ႔မွ ေဖ႔စ္ဘုတ္၊ တြစ္တာစတဲ႔ ယဥ္ေက်း မႈေတြ ထြန္းကားလာတာဆိုေတာ႔ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူတို႔ ေျပာခြင္႔ မရွိေတာ႔ပါဘူး။
ဒီလိုေျပာၾကည့္ရင္ ရႏိုင္မလား မသိဘူး။

Write your sad time on paper.
Post your good time on FB.

အာရွသားခ်င္း ခြင္႔လႊတ္တတ္ၾကသလား


ဂ်ပန္နဲ႔ အေမရိကန္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ဗုံးေတြ အျပန္အလွန္ႀကဲၾကၿပီး မၾကာခင္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတနာေတြ ျဖစ္သြားၾက တယ္။
အေမရိကန္နဲ႔ ဗီယက္နမ္။ ကာလ႐ွည္ၾကာစစ္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲၿပီးတဲ႔ေနာက္ မ ၾကာခင္မွာဘဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတနာေတြ ျဖစ္သြား ၾကျပန္တယ္။
ၿဗိတိသ်ွနဲ႔ ဂ်ာမန္အင္ပါယာ အားလုပြဲ။ ဒီေန႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေရ မႏႉး ၾကေတာ႔ဘူး။
ဒီေန႔ တရုတ္နဲ႔ ဂ်ပန္။ ၁၉၃၁ က ကိစၥကို မေမ႔ၾကေသးဘူး။ ေရႏႉးေနၾကဆဲ ပဲ။ ဂ်ပန္က ႏႉးလိုက္၊ တရုတ္က ႏႉးလိုက္။
ေကာင္ေသးေသးေလးက ေကာင္ႀကီးႀကီးကို အႏိုင္က်င္႔ခဲ႔လို႔ တရုတ္က ခံရခက္ေနတာဆိုတဲ႔ အျမင္သာ ခံမထားရင္ စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။

အေတြး ၊ စကား နဲ႔ အလုပ္


ပထမလူ ။    ။ အေတြးေနာက္ကုိ အလုပ္က လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ စကားကုိ လက္ခံပါသလား။
ဒုတိယလူ ။ ။ လက္ခံပါတယ္။ ဒါက အေနာက္တုိင္းစကားပုံ ဆုိေပမဲ့ ဘုရားေဟာတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးကလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ သမၼာသကၤပၸ (မိစၧာသကၤပၸ) ေနာက္မွာ သမၼာဝါစာ၊ သမၼာကမၼႏၲ၊ သမၼာအာဇီဝ (မိစၧာဝါစာ၊ မိစၧာကမၼႏၲ၊ မိစၧာအာဇီဝ) တုိ႔ လုိက္ရပါတယ္။ အေတြးေနာက္ စကားနဲ႔အလုပ္ လုိက္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ …

ပထမလူ ။    ။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ် …
ဒုတိယလူ ။    ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။ စကားနဲ႔ အလုပ္က ေက်ာ္ေက်ာ္ၿပီး တက္သြားတတ္လုိ႔ပါ။

လူႏွစ္မ်ိဳး


အခုတေလာ ေရးေနၾကတာေတြ
ေတြ႔ႀကဳံေနရတာေတြရယ္ကို သုံးသပ္ၾကည္႔ရင္
ေလာကႀကီးမွာ လူႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။
တစ္မ်ိဳးက အေသခံ ကြန္မန္ဒို
ေနာက္ တစ္မ်ိဳးက မိုက္ကရိုဖုန္းနဲ႔ ဗြီအိုင္ပီ
ဒါမွလည္း ဟန္ခ်က္ညီ ထင္ပါရဲ႕။ ။

စီးပြားေရး & ဆီးခ်ိဳ ေသြးတိုး

တရုတ္က အေမရိကကို ေက်ာ္တက္ေနၿပီ။ ဆီးခ်ိဳနဲ႔ ေသြးတိုး။
ျမန္မာေတြ ေျပာေလ႔ေျပာထ ရွိတယ္။ ဆီးခ်ိဳ ေသြးတိုးက သူေဌးေရာဂါ တဲ႔။ အမွန္ပဲ။
တရုတ္ျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး တိုးတက္လာတာနဲ႔ အမ်ွ ဆီးခ်ိဳ ေသြးတိုးေရာ ဂါျဖစ္ပြားႏႈန္းေတြပါ တိုးလာတယ္။
၂၀၃၀ မွာ အေမရိကရဲ႕ စီးပြားေရးကို မီ၊ မမွီ၊ ေက်ာ္၊ မေက်ာ္ မသိေပမဲ႔ ၂၀၁၃ ကတည္းက ဆီးခ်ိဳ ေသြးတိုးေရာဂါကေတာ႔ ေက်ာ္သြားၿပီ။
ဒါဆိုရင္ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ႔ မာဂ႑ီ ပရဗိုက္တို႔၊ ပေသနဒီ ေကာသလတို႔ ဆီးခ်ိဳ ေသြးတိုး ရွိကို ရွိရမယ္။ ဗိုက္ေခါက္ ေတာ္ေတာ္ထူဆိုပဲ။

**တစ္မူး၊ တစ္မတ္၊ မူး၊ မတ္**

(ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘ႑ာေရးအေၾကာင္း ႏႈိက္ႏႈိက္ ခၽြတ္ခၽြတ္)

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ပိုက္ဆံအေႂကြေစ႔ ေရတြက္တာနဲ႔ အစိုးရ ရာထူးေတြ သတ္မွတ္တာ တူေနပုံေလး စဥ္းစားမိလို႔ပါ။ ဆက္စပ္မႈ ရွိသလား၊ မရွိဘူး လားလည္း မသိဘူး။
အခုေတာ႔ အေႂကြေစ႔ေတြ ေပ်ာက္ကုန္လို႔ ေတာ္ေတာ္ငယ္တဲ႔ လူငယ္ေတြဆို သိခ်င္မွေတာင္ သိေတာ႔မယ္။
ငါးျပား ေစ႔၊ ဆယ္ျပား ေစ႔၊ တစ္မတ္ ေစ႔၊ ငါးမူး ေစ႔၊ ၿပီးေတာ႔ က်ပ္ေစ႔ တဲ႔။
မတ္ေစ႔ၿပီးေတာ႔မွ မူးေစ႔ လာေပမဲ႔ သူက ၁ မူး မဟုတ္ဘဲ ၅ မူးျဖစ္ေနတယ္။
၅ မူးက ျပား ၅၀ ဆိုေတာ႔ တစ္မူးက ဆယ္ျပား ေပါ႔။

အစိုးရ ရာထူးေတြသတ္မွတ္ရာမွာ ေရွးတုံးကတည္းက မူးႀကီး၊ မတ္ရာ ေသ နာပတိ ဆိုတာရွိခဲ႔တယ္။ ( ေသနာပတိ က ပါဠိျဖစ္ေနလို႔ (ဦး) သီဟနာဒကို အဓိပၸါယ္ေမးေတာ႔ ေသနာ က ပါဠိမဟုတ္ေတာ႔၊ ျမန္မာစကားျဖစ္ သြားၿပီ ၊ ေသနာ က ေသနာ ပဲတဲ႔၊ ရွင္းေရာ။ ပတိ ကေတာ႔ ပါဠိ၊ အဓိပၸါယ္က ဘုရင္၊ အစိုးရ၊ အႀကီးအမႈး၊ လင္သား တဲ႔။ စိတ္မၾကည္လို႔ ေကာင္းေကာင္းေျဖေပး တာ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ က်ေနာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး)

ထားပါေတာ႔။ မူး၊ မတ္။ မူးၿပီးမွ မတ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မတ္ ကို အခုေခတ္မွာ အမတ္လို႔ (ဘာ လီမန္အမတ္၊ ညာ လီမန္အမတ္ စသည္) ေခၚၿပီး မူးကိုေ တာ႔ အမူး လို႔ မေခၚၾကဘူး။ တကယ္က ဘာ လီမန္အမူး၊ ညာ လီမန္ အမူး စတာေတြလည္း ရွိေနရမယ္။

ပိုက္ဆံအေႂကြေစ႔ ေရတြက္ရာမွာ မူး၊ မတ္၊ က်ပ္။
ဒါဆို ႏွစ္ခါ ခြဲ မူးမွ တစ္မတ္၊ ဆယ္ခါျပန္မူးမွ က်ပ္ျပည္႔မယ္။ မတ္ကလည္း ေလးမတ္ေပါင္းမွ က်ပ္ျပည္႔မယ္။ ဒီလိုလား။ ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး။ သိပ္ေတာ႔ မမိုက္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘ႑ာေရးကိစၥေတြက ရွဳပ္ေထြး လြန္းတယ္။ ဉာဏ္မမီဘူး။

Reflection!

ဦးသိန္းစိန္ရယ္၊
ေဒၚစုရယ္၊
ရိုဟိန္ဂ်ာရယ္၊
ဆဲသံဆိုသံေတြရယ္ မရွိရင္
ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚက စာ (၈၀) ရာခိုင္ႏႈံးလည္း မရွိႏိုင္ဘူး။

ကိုယ္က်င္႔တရားေရးရာနဲ႔ ဥပေဒအားျဖင္႔ သာတူညီမ်ွ ရွိမႈ

ဒီအခ်က္ႏွစ္ခုဟာ လူ႔အခြင္႔အေရးကေန ကြဲထြက္လာတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ငယ္ ႏွစ္ ခုျဖစ္ ပါတယ္။ သူတို႔က

(က) ကိုယ္က်င္႔တရားအားျဖင္႔ သာတူညီမ်ွ ရွိမႈ Morally equality နဲ႔
(ခ) ဥပေဒအားျဖင္႔ သာတူညီမ်ွ ရွိမႈ Legally equality လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

ဒီ ႏွစ္ခ်က္ဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အသက္လို႔ ေျပာရင္လည္း ရပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ က်င္႔တရားဆိုရာမွာ ဘာသာေရးေလာင္းရိပ္နဲ႔ ဆက္စပ္တာရွိသလို မဆက္ စပ္တာလည္း ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ႔ လမ္းေပၚေရာက္ရင္ လမ္း ဥေဒအတိုင္း လူတိုင္း လိုက္နာတာကို ကိုယ္က်င္႔တရားအားျဖင္႔ သာတူညီမ်ွ ရွိမႈလို႔ ဆိုတာပါ။ ဘယ္သူမွ ခၽြင္းခ်က္ မရွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဘုန္းႀကီး၊ ဆင္း ရဲ သား၊ ေခါင္းရြက္ေဈးသည္ အားလုံး လမ္းေပၚေရာက္ရင္ လမ္းဥေဒရွိတယ္ ဆိုတဲ႔အသိရွိရင္ အဲ႔ဒီ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း ဟာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ထိုက္တန္ပါၿပီ။

ေမာ္ရယ္ ပ်က္စီးျခင္း

တစ္ေယာက္ေယာက္က လမ္းဥေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ရင္ ေမာ္ရယ္ စ ပ်က္တယ္ လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလုံးရဲ႕ ေမာ္ရယ္ေတာ႔ မပ်က္စီးေသးပါဘူး။ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလုံးရဲ႕ ေမာ္ရယ္ပ်က္စီးတာက သူတို႔လည္း မလိုက္နာၾကဘူး၊ ငါတို႔လိုက္နာေနလို႔ေရာ ဘာထူးမွာလဲ ဆိုၿပီး ေနာက္လူကပါ လမ္းဥေဒကို ဆက္ၿပီး ခ်ိဳးေဖာက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလုံးရဲ႕ ေမာ္ရယ္ပါ ပ်က္စီးသြြားပါေတာ႔တယ္။ (အထူးအဆန္းေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမန္မာေတြေျပာတဲ႔ မုိးခါးေရ ကိစၥမ်ဳိးပါ)

ေမာ္ရယ္ပ်က္ရင္ လီဂယ္နဲ႔ထိမ္း

တစ္းဦး၊ တစ္ေယာက္္ ေမာ္ရယ္ပ်က္မႈက လူ႕ အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ ထိမ္း ထားႏိုင္တာက ဥပေဒနဲ႔ အညီ အျပစ္ေပး အေရးယူ မႈ ပါ။ ဒီလို အျပစ္ေပး အေရးယူရာမွာလည္း သာတူညီမ်ွ ရွိေနမွ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ သရုပ္သကန္ ေပၚလာပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ အျပစ္ေပး အေရးယူမႈဆိုရာမွာေတာ႔ ေရးထားတဲ႔ ဥပေဒေရာ ေရး မ ထားတဲ႔ ဥပေဒေတြပါ ပါဝင္ပတ္သက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကို ကာကြယ္ဖို႔ ဥပေဒ ကိုယ္တိုင္ကကို အေလ်ွာ႔အတင္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ေထာင္ဒဏ္ သုံးႏွစ္မွ ငါးႏွစ္အထိ ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ မခ်ိဳးေဖာက္သင္႔သူက ခ်ိဳးေဖာက္ရင္ အႀကီးေလးဆုံးျပစ္ဒဏ္မ်ိဳး ေပးရပါတယ္။ ဒါကို အီးကြဲ မျဖစ္ ဘူးလို႔ ယူဆဖို႔ ခက္သြားပါတယ္။
ကားတိုက္မႈခ်င္း တူေပမဲ႔ အျပစ္ဒဏ္ မတူႏိုင္ဘူးဆိုတဲ႔ သာဓကပါ (သုံးႏွစ္ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ငါးႏွစ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။)

ဒီမွာ "မခ်ိဳးေဖာက္သင္႔သူက ခ်ိဳးေဖာက္ရင္" ဆိုတာ ရွိလာျပန္ပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ႔ သာဓကေတြကေတာ႔
*ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမ က တပည္႔ကို မေတာ္၊ မေလ်ာ္ ျပဳမူတာမ်ိဳး
*ရဲ အရာရွိက လာဘ္စားတာမ်ိဳး
*ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တစ္ေယာက္က ျပည္သူကို အႏိုင္က်င္႔တာမ်ိဳး
*ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက ဆူပူမႈျဖစ္ေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္တာမ်ိဳးေတြ ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေမာရယ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ဆန္႔က်င္ေနလို႔ "မခ်ိဳးေဖာက္သင္႔သူက ခ်ိဳးေဖာက္ရင္" လို႔ အၾကမ္းဖ်င္းဆိုလို႔ရသြားပါတယ္။

ဥပေဒအားျဖင္႔ သာတူညီမ်ွ မရွိမႈ

ဒါ မရွိေတာ႔ဘူးဆိုရင္ေတာ႔ အဲ႔ဒီ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း ဟာ ပ်က္းစီးပါေတာ႔တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေမာ္ရယ္ပ်က္ရင္ လီဂယ္နဲ႔ထိမ္းထားႏိုင္ေပမဲ႔ လီဂယ္ (တရားစီရင္ေရး) ပ်က္ရင္ ေမာ္ရယ္နဲ႔ ထိမ္းဖို႔ အေတာ္ႀကီး ခက္သြားလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင္႔ လူ႕ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ လီဂယ္ (တရားစီရင္ေရး) ရဲ႕ လက္ ထဲျပန္ေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။ သံသယ မရွိပါနဲ႔။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ကမၻာ႔ပညာေရး ကိုၾကည္႔ရင္ ေရွ႕ေနျဖစ္ဖို႔ ခက္တာေပါ႔။

ဗုဒၶဘာသာေတြက ဘာမွ မလိုပါဘူး၊ ဟိရိနဲ႔ ဩတၱပၸ (အရွက္နဲ႔ အေၾကာက္) ရွိရင္ရပါၿပီလို႔ မၾကာမၾကာ ကိုးကားေျပာဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ တကယ္႔ စိတ္ေကာင္းရွိသူေတာ္စဥ္ေတြအတြက္ေတာ႔ ဒါဆိုရပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီ ဟိရိနဲ႔ ဩတၱပၸ (အရွက္နဲ႔ အေၾကာက္) က လူသားဆီ အလြယ္ မေရာက္ တတ္ေတာ႔ ဒါေတြ ေရာက္လာဖို႔ ဥပေဒေတြ၊ ႀကိမ္ေတြ၊ ေထာင္ေတြနဲ႔ ထိမ္းေၾကာင္းေပးရပါတယ္။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ ဘာသာေရး အားသန္သူက ဟိရိနဲ႔ ဩတၱပၸ ေျပာခ်ိန္မွာ ဒီမို ကေရစီ စနစ္က
Morally equality နဲ႔
Legally equality လို႔ေျပာပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ႔ Morally equality ဟာ ဟိရိျဖစ္ၿပီး Legally equality ဟာ ဩတၱပၸ လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဒါကို ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ တစ္ဦးခ်င္းစီ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ေက်မႈ "Individual responsibility" ဆိုတာပဲ ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။

ျဖစ္ရပေလ၊ ဖခင္အတြက္ ရွက္ရတယ္လို႔

"ဖခင္ (သို႔) ဖခင္သဖြယ္ ေက်းဇူးႀကီးမာလွသည္႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအတြက္ ေဝယ်ာဝစၥမ်ား ျပဳျခင္း၊ အေလးဂါရဝျပဳျခင္း (ဘာသာေရးမွာ ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ လူ မႈေရးမွာ အေလးျပဳျခင္း၊ ဂါရဝျပဳျခင္း) စသည္တို႔ကို သိမ္ငယ္သည္ဟု ထင္ျခင္း၊ ထိုထိုအမႈတို႔အား မိမိျပဳလုပ္ေနသည္ကို လူျမင္မွာ ရွက္ႏိုး မႈ ျဖစ္ျခင္းစသည္တို႔သည္ ေအာက္တန္းက်သည္႔ တလဲြမာနသာျဖစ္ေၾကာင္း ရွက္ႏိုးစြာ မိမိအတၱကို ျပန္ၾကည္းရင္း စဥ္းစားေနမိ၏"

ဤအေၾကာင္းကို မေရးမီ မိမိက်င္လည္ခဲ႔ရသည္႔ ဘဝေနာက္ခံအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ျပန္ေျပာမွ လိပ္ပတ္လည္လိမ္႔မည္ထင္သည္။ မႏၱေလးရွိ သာမန္ စာသင္သားတို႔ ဘဝအတိုင္း ဆြမ္းခံ၊ ဆြမ္းစား၊ စာက်က္၊ စာတက္ျဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ရတာျဖစ္သည္။ မႏၱေလးမွာေနစဥ္ အထူးသျဖင္႔ ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥ မ်ားႏွင္႔ အလွမ္းကြာေဝးခဲ႔သည္။ ဘုရားဆြမ္းကပ္၊ ေရကပ္၊ ပန္းကပ္ စသည္ တို႔ကို ဆရာေတာ္တာဝန္ေပးထားသည္႔ သာမေဏ (သို႔ ) ရဟန္းငယ္တို႔ သာ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း စာကို ႀကဳိးစား သင္ယူေျဖဆိုေန ၾကသည္႔ သာမေဏ (သို)႔ ရဟန္းတို႔ကို ေဝယ်ာဝစၥမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ ခိုင္းခဲ၏။ စာကိုသာ အာရုံစိုက္ က်က္မွတ္ေစလိုျခင္း ေစတနာ ျဖစ္၏။

ရြာမွာေနစဥ္ကလည္း ဤ ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို အၿမဲျပဳလုပ္ ျပင္ဆင္ သူတို႔ မွာ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္သည္ကို အမွတ္ရမိသည္။ သို႔ျဖင္႔ပင္ ဤ ရဟန္းႏွင္႔ ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥက ကာလအတန္ၾကာ အလွမ္းေ ဝးေနခဲ႔ေလေတာ႔သည္။
တခါတခါ ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥမ်ား ကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ေနစဥ္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား ေရာက္ လာတတ္ၿပီး
"ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနရသလား၊ တပည္႔ေတြကို မခိုင္းဘူလား၊ တပည္႔ေတာ္ လုပ္လိုက္မယ္"
စသည္ ေျပာဆိုၿပီး သူတို႔က ကုသိုလ္ယူသြားတတ္ၾကသည္။
ဤကား ျပႆနာ မဟုတ္ပါ။ ျပႆနာက စိတ္ျဖစ္သည္။

သို႔ျဖင္႔ စကၤာပူေရာက္လာခဲ႔သည္။ စကၤာပူ၏ ထုံးစံအတိုင္းေန႔ခင္းပိုင္းေတြမွာ သူ႕အလုပ္နဲ႔သူ ရွဳပ္ေနၾကသျဖင္႔ ေက်ာင္းက တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ ၏ ။ ေက်ာင္း၌ ရဟန္းႏွစ္ပါးရွိရာ မိမိက အငယ္ျဖစ္သျဖင္႔ ေန႔ခင္းပိုင္းမ်ားမွာ ဘု႐ားပန္းအိုးတို႔ကို ေရလဲျခင္း စသည္လုပ္တတ္သည္။ ထိုအခါ ျမန္မာ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေရာက္လာတတ္ၿပီး
"အရွင္ဘုရား၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနရသလား၊ တရုတ္ေတြ မရွိဘူးလား၊ တပည္႔ေတာ္မ လုပ္လိုက္မယ္"
စသည္ ေျပာဆိုၿပီး သူတို႔ကလည္း ကုသိုလ္ယူသြားတတ္ၾကသည္။
ဤသည္လည္း မဟုတ္။ ျပႆနာက စိတ္ျဖစ္သည္။

ထိုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥမ်ား လုပ္လ်ွင္ပင္ ပုန္းရွိဳးကြယ္ရွိဳး လူ မျမင္ေအာင္ လုပ္လာတတ္သည္။ သူတို႔ေျပာလာမည္႔ "ကိုယ္တိုင္လုပ္ေန ရသလား" ဆိုသည္႔ စကားအေပၚ ရွက္စိတ္ဝင္လာျခင္းေၾကာင္႔ျဖစ္မည္ဟု ကိုယ္တိုင္ သုံးသပ္မိသည္။ ဤ ကိစၥမ်ားသည္ ကပၸိယမ်ား၊ သာမေဏ မ်ား သာ ျပဳလုပ္ေလ႔ရွိသည္ ဆိုသည္႔ အမွတ္မွား အယူမွား သညာဝိပၸလႅာသ၊ ဒိ႒ိဝိပၸလႅာသတို႔ေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ျပန္၏။
ဤ ဝိပၸလႅာသတို႔က အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဒုကၡေပးခဲ႔ေၾကာင္း ဝန္ခံရပါလိမ္႔မည္။
ေနာက္မွ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေျပာမိသည္။
"မင္းက ဘာေကာင္မို႔လို႔ ဘုရားပန္းလဲ၊ ဘုရားပန္းအိုး ေရလဲရတာကို ဘာ အေၾကာင္းနဲ႔ ရွက္ေနရတာလဲ၊ စာသင္တာ မဟုတ္၊ စာခ်တာမဟုတ္၊ တရားေဟာတာမဟုတ္လို႔ ေသးမႊားတဲ႔ အလုပ္ဆိုၿပီး ရွက္ေနတာလား၊ မင္းအေဖ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥေတြကိုလုပ္တာပဲ၊ ဘယ္သူျမင္ျမင္ ဘာေၾကာင္႔ ရွက္ေနရမွာလဲ" ဟု ျဖစ္သည္။
ထိုမွေနာက္မွသာ မိမိႏွင္႔ ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥ အဆင္ေျပသြားေတာ႔သည္။ သို႔မဟုတ္လ်ွင္ စာေမးပြဲ ေအာင္ေလေလ၊ ရာထူးႀကီးလာေလေလ၊ ဩဝါဒါစရိယ ျဖစ္ေလေလ ဘုရားႏွင္႔ ေဝးလာေလေလ ျဖစ္ေပေတာ႔မည္။ ကံေကာင္း၍ ဤ အေတြးေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ ဤ ေလာက၌......
ဖခင္ (သို႔) ဖခင္သဖြယ္ ေက်းဇူးႀကီးမာလွသည္႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားအတြက္ ေဝ ယ်ာဝစၥမ်ား ျပဳျခင္း၊ အေလးဂါရဝျပဳျခင္း (ဘာသာေရးမွာ ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ လူမႈေရးမွာ အေလးျပဳျခင္း၊ ဂါရဝျပဳျခင္း) စသည္တို႔ကို သိမ္ငယ္သည္ဟု ထင္ျခင္း၊ ထိုထိုအမႈတို႔အား မိမိျပဳလုပ္ေနသည္ကို လူျမင္မွာ ရွက္ႏိုး မႈ ျဖစ္ျခင္း စသည္တို႔သည္ ေအာက္တန္းက်သည္႔ တလဲြမာနသာျဖစ္ေၾကာင္း ရွက္ႏိုးစြာ မိမိအတၱကို ျပန္ၾကည္းရင္း စဥ္းစားေနမိ၏။