ပေဟဠိဆန္ဆန္ ဖင္လန္က စက္႐ုပ္ ေလးမ်ား

(The Smartest Kids in the World)

မတူညီတဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ပညာေရးကြာဟမႈကုိ ရွင္းျပႏုိင္ဖုိ႔ ပညာေရးဆုိင္ရာ သမားေတာ္ႀကီးေတြ အေသအလဲ ႀကိဳးစားၿပီး အေျဖရွာေနၾက၊ ရွင္းျပေနၾက တယ္။ ဟုိး … အေဝးႀကီးမွာ ရွိေနတဲ့ ကေလးေတြဆီအထိ အေရာက္ သြားၾက တယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံ စကားေျပာၾက တယ္။ က်န္ေနရစ္ခဲ့သူေတြကုိ ျပဖုိ႔ ပါဝါပြိဳင့္ေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အဆုံးသတ္ အေျဖက ႐ူးခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကုိးယုိ႔ကားယား ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ပညာေရးမွာ ထိပ္တန္းေရာက္ေနတဲ့ ဖင္လန္ႏုိင္ငံကုိ ဥပမာအေနနဲ႔ ၾကည့္ပါ။ အေမရိကန္ ပညာေရနယ္ပယ္မွာ ရွိတဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ဖင္လန္ႏုိင္ငံဟာ ပညာေရး လိုတရ ရပ္ဝန္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြက ဆရာေတြကုိ ေ လးစားအထင္ႀကီး ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။
ဖင္လန္ႏုိင္ငံ ဒီအေျခအေနကုိ ေရာက္ခဲ့ရ တာဟာ ကေလးဘဝ ဆင္ရဲမြဲေတမႈ နည္းပါးျခင္းဟာ အဓိကအေၾကာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ မတူညီတဲ့ လူတန္းစား ကြာဟမႈေၾကာင့္ အေမရိကရဲ႕ ကေလးဘဝ ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏႈန္း ဟာ ဖင္လန္ထက္ အမ်ားႀကီး ျမင့္ေနတယ္။
သူတုိ႔အေၾကာင္းျပခ်က္အတုိင္းသာ ဆုိရင္ေတာ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ မပေျပာက္ေသးသမွ် ပညာေရးလည္း တုိးတက္လာစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ပညာေရးေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ကေလးေတြကုိ ခ်မ္းသာေအာင္ အရင္ လုပ္ေပးရမယ့္ သေဘာပဲ။

ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ အေျခခံက်သလုိ အဓိပၸါယ္လည္း ရွိပါ တယ္။ အေမရိကရဲ႕ ကေလးဘဝ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ရာခုိင္ႏႈန္းက (၂၀) ရွိပါ တယ္။ တစ္မ်ိဳးသားလုံး အ႐ုပ္ဆုိးေစတဲ့ အခ်က္ပါ။ ကေလးဘဝနဲ႔ မတန္တဆ ဖိအားေတြေအာက္မွာ ေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြ ရွိတယ္။ အိမ္မွာ သင္ယူခြင့္ လည္း သိပ္ မရၾကရွာဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ေက်ာင္းေတြက အကူအညီ ပုိေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီျပႆနာက ဒီေလာက္ ႐ုိးစင္းတာလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ဆင္းရဲမႈသာ အဓိကျပႆနာဆုိရင္ ေနာ္ေဝကုိ ဘယ္လုိ ေျပာၾကမလဲ။ ေနာ္ေဝ ဟာ အခြန္ အျမင့္ဆုံး ေပးရၿပီး အစုိးရရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈ အရဆုံး၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အေကာင္းဆုံး၊ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ အခ်မ္း သာဆုံး ႏုိင္ငံ အနည္းငယ္ထဲမွာ ပါဝင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံပါ။ ကေလးဘဝ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွာ ေနာ္ေဝနဲ႔ ဒိန္းမတ္ တူပါတယ္။ (၆) ရာခုိင္ႏႈန္းေတာင္ မရွိဘဲ ကမၻာမွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အနည္းဆုံး ႏုိင္ငံေတြပါ။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သုံးစြဲရာမွာလည္း ေနာ္ေဝဟာ အေမရိကေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာ္ေဝက ကေလးေတြဟာလည္း ၂၀၀၉ - ခု အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ စစ္တမ္းမွာ (ႏုိင္ငံတကာစစ္တမ္းမွာ) အေမရိကန္ ကေလးေတြလုိပဲ သိပ္ မစြံလွပါဘူး။ ေနာ္ေဝမွာ တစ္ခုခု ခြ်တ္ယြင္းေနတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။

အလားတူပါပဲ။ ဖင္လန္ႏုိင္ငံသားေတြကလည္း သူတုိ႔ပညာေရး ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း အေျဖတစ္ခုကုိ ေပးၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က လြန္ခဲ့ တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီကတည္းက ပညာေရးကုိ တန္ဖုိးထားၾကလုိ႔ပါတဲ့။
ကဲ … အဲဒီအေျဖအတုိင္းသာဆုိရင္ (၁၉၅၀) ခုႏွစ္ေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ ဖင္လန္က ကေလး (၁၀) ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ အထက္တန္းပညာေရး ၿပီးဆုံးရတာလဲ။
(၁၉၆၀) ခုႏွစ္ေတြမွာ ေက်းလတ္ေန ကေလးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပေန ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးက ဘာေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး ကြာဟေနတာလဲ။ ဒီလုိအထိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ဖင္လန္ရဲ႕ ပညာေရးအေပၚထားတဲ့ သေဘာတ ရားကလည္း မညီမမွ်ပဲေပါ့။
ဘယ္လုိ ျဖစ္တာပါလိမ့္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပါပဲ၊ အေမရိကန္သမၼတ အုိဘားမားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ပညာေရးဝန္ႀကီး က ေတာင္ကုိရီးယားရဲ႕ ပညာေရးကုိ မနာလုိ ဝန္တုိေတာင္ ျဖစ္မိတယ္ဆုိၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကုိ ခံရတဲ့ ကုိရီးယားေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ေနာက္ ကေန တြန္းအားေပးေနတဲ့ ကုိရီးယားမိဘေတြကုိ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိ လာျပန္ပါ တယ္။
ဒီအခ်က္ကုိ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကုိရီးယားနဲ႔ ဖင္လန္ တူညီတဲ့အခ်က္ရယ္လုိ႔ လည္း ဘာမွ မရွိဘူးဆုိတာ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ကုိရီးယားရဲ႕ ပညာေရးစနစ္က စာေမးပြဲနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတာ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အေမရိ ကန္ ေက်ာင္းသားေတြထက္ ေလ့လာခ်ိန္ ပုိေနပါတယ္။

သေဘာမတူစရာ အဲသလုိ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ အသံေတြကုိ ၾကား လုိက္ရၿပီး ပညာေရးအဆင့္ ျမင့္မား၊ အရြယ္မတုိင္မီ ေက်ာင္းထြက္မႈ ရာခုိင္ႏႈန္းသုည၊ ေကာလိပ္ဘြဲ႔ရ အေရအတြက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကြ်န္းႏုိင္ငံေပၚက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ ဘယ္လုိမ်ား ေနမလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႔မရ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
ဖင္လန္က ကေလးေတြကေရာ က်မဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲကအတုိင္း ေနာဒစ္ စက္႐ုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္ေနေလမလား။ ကုိရီးယားကေလးေတြကေရာ ဒီေအာင္ျမင္မႈကုိ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာလုိ႔ ယူဆၾကပါသလား။
သူတုိ႔ မိဘေတြကေရာ ဘယ္လုိလဲ။ မိဘေတြအေၾကာင္း ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာၾကဘူး။

မိဘေတြရဲ႕ အခန္းက႑က ဆရာေတြေလာက္ အေရးမပါလုိ႔ေလလား။
ဒါနဲ႔ပဲ အထက္ျမတ္ဆုံး ကေလးေတြရွိရာ ႏုိင္ငံေတြဆီ တစ္ႏွစ္ၾကာခရီး ထြက္ဖုိ႔ ကြ်န္မ ဆုံးျဖတ္လုိက္မိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီစက္႐ုပ္ ေသးေသးေလးေတြကုိ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ ေတြ႔လုိက္ခ်င္တယ္။
အဂၤါေန႔မနက္ ဆယ္နာရီမွာ သူတို႔ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္၊ သူတုိ႔ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ရင္ မိဘေတြက သူတုိ႔ကုိ ဘာေတြ ဘယ္လုိ ေျပာၾကပါလိမ့္။ သူတုိ႔ တကယ္ေရာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိၾကရဲ႕လား။

ေနာ့ဒစ္စက္႐ုပ္ကေလးေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔အထဲ ေရာက္ေနၿပီးသား (သူတုိ႔နဲ႔ အနီးဆုံးမွာ ေရာက္ေနတ)ဲ့ အတြင္းလူ တစ္ေယာက္ေတာ့ လုိေနတာေပါ့။ သူဟာ က်မကုိယ္တုိင္ မျမင္ႏုိင္၊ မသိႏုိင္ တာေတြကုိ ျမင္ႏုိင္ေတြ႔ႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အကူအညီ ေပးႏုိင္တဲ့ ကြ်မ္းက်င္လူငယ္ အဖြဲ႔ေလးတစ္ဖြဲ႔ကုိ ဖြဲ႔လုိက္မိေတာ့တယ္။

သကၠရာဇ္ (၂၀၁၀) နဲ႔ (၂၀၁၁) ခုၾကားမွာ အေတာ္ဆုံးဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံ သုံးႏုိင္ငံရဲ႕ ဘဝထဲမွာ လက္ေတြ႔ေနလာခဲ့ၾကတဲ့ အေမရိကန္လူငယ္ သုံးေယာက္ေနာက္ ကုိ ေျခရာခံ လုိက္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
သူတုိ႔ကလည္း ဒီပေရာဂ်က္ရဲ႕ တစ္ႏွစ္ၾကာ ေဖာ္ရိန္းအိတ္ခ်ိန္း စြန္႔စားခန္းမွာ အဓိက ပါဝင္ကူညီၾကဖုိ႔ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ ရွိေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဆီ က်မက သြားေရာက္ခဲ့သလုိ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေနာက္မွာလည္း အဆက္ အသြယ္ မျပတ္ခဲ့ၾကပါဘူး။

သူတုိ႔အမည္ေတြက ကင္(မ္) (Kim) အဲရစ္ (Eric) နဲ႔ တြမ္ (Tom) တုိ႔ပါပဲ။ သူတုိ႔ကပဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ခဏ နားခုိရာအိမ္၊ ခဏ အပန္းေျဖရာ ေကာ္ဖီဆုိင္၊ ခဏခုိလႈံရာ ႏုိင္ငံျခား ေျမေပၚမွာ က်မရဲ႕ ကုိယ္ရံေတာ္ေလးေတြအျဖစ္ ပံ႔ပိုးေပးၾကခဲ့ၾကပါတယ္။

ဇင္ေဝေသာ္