တစ္ကုိယ္ေရဘဝ
(ထြက္သြားဖို႔ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနၿပီ။ အေမးအေျဖ)
ေမး ။ ။ မစၥတာလီက အမည္ခံ ဗုဒၶဘာသာလုိ႔ တစ္ခါက ေျပာဖူးတယ္ေနာ္။ အခုလည္း ဒီအတုိင္းပဲလား။
ေျဖ ။ ။ ဟုတ္တယ္။ အရင္အတုိင္းပဲ။ ငါက ခရစ္ယန္လည္း မဟုတ္၊ တာအုိ ဘာသာဝင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ငါက ဒီ ဘာသာႏွစ္ခုထဲမွာ ဘယ္အထဲမွ ပါမေနဘူး။
ေမး ။ ။ မစၥတာလီ ေျပာတဲ့ “ဓေလ့ထံုးစံ” ဆုိတာ ဘာကုိ ဆုိလုိတာလဲ။
ေျဖ ။ ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔မွာ မိဘဘုိးဘြားေတြကုိ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ တင္ၾက၊ ပူေဇာ္ၾကတာ စတာမ်ိဳးေပါ့။ ငါတင္ေျမွာက္ပူေဇာ္ဖုိ႔ အလုပ္သမားေတြ က စားပြဲေပၚ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ေပးထားၾကတယ္။ ငါ မရွိေတာ့ရင္ ဒါေတြ လည္း ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါက Qing Ming လက္ထက္က သုႆာန္သြားၿပီး ရွင္းလင္းသုတ္သင္ေပးတာမ်ိဳးပါ။ မ်ိဳးဆက္ေတြ ေျပာင္းလာတာနဲ႔အမွ် လုပ္ေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း နည္းနည္း လာတယ္။ ဒါက ဓေလ့ထုံးစံေပါ့။
ေမး ။ ။ ဘာသာတရား မရွိဘူးဆုိရင္ စိတ္သက္သာေအာင္ ဘယ္လုိ ဖန္တီး ယူသလဲ။
ေျဖ ။ ။ စိတ္သက္သာမႈဆုိတာ နာက်င္ကုိက္ခဲတဲ့ ေဝဒနာေတြ အဆုံးသတ္ မႈေပါ့။ ဘဝအဆုံး အပုိင္း (ေသျခင္းတရား) အျမန္ေရာက္လာပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္း ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ။ အသက္ (၈၉) ႏွစ္မွာ နာေရးသတင္းေတြကုိ ဖတ္ရင္း ငါ့ထက္ အသက္ပုိရွည္ေအာင္ ေနရတဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ နည္းတယ္ ဆုိတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိေနၿပီး ဘယ္လုိ ေသခဲ့ၾကပါလိမ့္၊ ေဝဒနာေတြ အၾကာႀကီး ခံစားခဲ့ၾကရတာလား။ မလႈပ္ႏုိင္၊ မရွားႏုိင္ ဘဝနဲ႔လား စသည္ျဖင့္ေပါ့။ အသက္ (၈၉) ႏွစ္မွာ ငွက္ေပ်ာ တုံးလုိ ဘဝနဲ႔ ပုိက္ကေန အစာသြင္း မခံခ်င္ရင္ ေဆးပညာအရ ႀကိဳတင္ လမ္းညႊန္မႈ (AMD) လုပ္ထားဖုိ႔ ငါကေတာ့ အႀကံေပးမွာပဲ။ အသက္ကယ္ဖုိ႔ ဆုိၿပီး ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႔၊ သဘာဝအတုိင္းပဲ ေသပါရေစလုိ႔ ေျပာလုိက္။
ေမး ။ ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ စကၤာပူမွာ ဒါမ်ိဳး လုပ္ေလ့လုပ္ထ သိပ္မရွိေသးဘူး။
ေျဖ ။ ။ ေအးေလ၊ သူတုိ႔က ေသျခင္းတရားကို ႀကိဳတင္ ရင္မဆုိင္ခ်င္လုိ႔ ေန မွာေပါ့။
ေမး ။ ။ တခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံေတြမွာ တရားဝင္ ခြင့္ျပဳထားတဲ့ “euthanasia” (ေရာဂါ မခံစားရေစဖုိ႔ ေဆးဝါး အကူအညီျဖင့္ အဆုံးစီရင္ေပးျခင္း) ကုိ လက္ခံ တယ္ေပါ့။
ေျဖ ။ ။ လူေတြကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ သတ္ပစ္တာ မဟုတ္ဘဲ ေဝဒနာ အသည္း အသန္ မခံစားရေအာင္ လူနာကုိယ္တုိင္က ေရြးခ်ယ္တာမ်ိဳး ဆုိရင္ေတာ့ ဒတ္(ခ်္) ေတြလုိ “Yes” လုိ႔ ဆုိရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ ေဆးပညာႀကိဳတင္ လမ္းညႊန္ခ်က္မွာ “သြားပါရေစေတာ့” လုိ႔ ဆုိထားတာ။
ေမး ။ ။ မစၥတာလီရဲ႕ ေျမးတစ္ေယာက္က "ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘဝဆုိတာ ဘယ္လုိ ဘဝလဲ" လုိ႔ ေမးလာရင္ ဘယ္လုိ ေျဖမလဲ။
ေျဖ ။ ။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေျမးေတြ ငါ့မွာ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒီလုိ ေမးခြန္းမ်ိဳး ဘာမေမးဘူး။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သိထားၿပီးၾကၿပီးသားပဲ။ လူေတြေနထုိင္တဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳကမၻာက ေျပာင္းလဲေနသလုိ သူတုိ႔ ေတြ႔ႀကံဳ ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူေတြနဲ႔အညီ မ်ိဳးဆက္တုိင္းရဲ႕ ဘဝရည္ရြယ္ခ်က္ ပန္းတုိင္ေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာတယ္။
ေမး ။ ။ မစၥတာလီ ဆုိလုိတာက လူငယ္ေတြအေပၚ ေျပာေနလည္း ဩဇာ သက္ေရာက္မႈ မရွိဘူး ဆုိလုိတာလား။
ေျဖ ။ ။ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔အသက္ ဆယ့္ေျခာက္၊ ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္အထိ အေျခခံ သေဘာတရားေတြကုိ သင္ၾကားေပးလုိ႔ ရတယ္။ တစ္ခါတေလ ဒီထက္ လည္း ေစာမယ္၊ အဲဒီေနာက္ သူတုိ႔စိတ္ကုိ သူတုိ႔ ပုိင္သြားၿပီ၊ သူတုိ႔ျမင္ေတြ႔ သမွ်ေတြ၊ သူတုိ႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ေတြရဲ႕ ဩဇာလႊမ္းမုိးမႈပဲ သူတုိ႔အေပၚမွာ ရွိေတာ့ တယ္။
ေမး ။ ။ ေနာက္ဘဝမွာ မစၥတာလီရဲ႕ ဇနီးကုိ ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္္ဘူး၊ ေတြ႔ရမယ္ ဆုိတာ မယုံၾကည္ဘူး လုိ႔ ဆုိခဲ့တယ္ေနာ္။ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ အခ်ိန္မွာေတာင္ ဒီယုံၾကည္မႈက ရွိေနဆဲပဲလား၊ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ေကာင္းဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ ဒီယုံၾကည္မႈက ယုတၱိမရွိဘူး။ ေနာက္ဘဝ ရွိတယ္ဆုိပါေတာ့၊ ဒါဆို ဘယ္ေနရမွာ ေနာက္ဘဝက ရွိေနမွာလဲ။
ေမး ။ ။ နာမ္ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။
ေျဖ ။ ။ ဒါဆုိ တေစၦသရဲေတြလုိပဲလား။ ငါေတာ့ မထင္ပါဘူး။
ေမး ။ ။ မစၥက္လီအေၾကာင္း မၾကာမၾကာ စဥ္းစားမိသလား။
ေျဖ ။ ။ သူ႔အ႐ုိးျပာအုိး ငါ့ဆီမွာ ရွိတယ္။ ငါေသၿပီးရင္ ငါ့အ႐ုိးျပာအုိးကုိ သူ႔အုိးနဲ႔ အတူတူ ယွည္ထားဖုိ႔ ငါ့ကေလးေတြကုိ မွာထားတယ္။ ဒါက ခံစားမႈသေဘာ သက္သက္ပါ။
ေမး ။ ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာ မရွိဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ မရွိပါဘူး။ သူလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေသသြားတဲ့ေနာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တာ က အ႐ုိးျပာအုိး တစ္လုံးပဲ။ ငါလည္းပဲ အ႐ုိးျပာအုိးတစ္လုံး ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး သြားရမွာပဲ။ ခံစားခ်က္အေနနဲ႔ေတာ့ ငါတုိ႔ အ႐ုိးျပာအုိး ႏွစ္လုံး ယွဥ္တြဲထား တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဘဝမွာ အတူျပန္ဆုံဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ တကယ္ျဖစ္ လာဖုိ႔ ခက္ခဲလြန္းလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိႏၵဴေတြကေတာ့ ဒါကုိ ယုံတယ္ မဟုတ္လား။
ေမး ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါက ဟိႏၵဴယုံၾကည္မႈပါ။
ေျဖ ။ ။ ဒီဘဝမွာ ေကာင္းေကာင္းေနရင္ ေနာက္ဘဝဟာ ပုိေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းေကာင္းမေနရင္ ေခြးစသည္ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာမ်ိဳးေလ။
ေမး ။ ။ ဗုဒၶဘာသာေတြလည္း ဒါကုိ ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။
ေျဖ ။ ။ ဒါေပမဲ့ ဟိႏၵဴေတြေလာက္ အယူျပင္းျပင္းထန္ထန္ မရွိလွပါဘူး။
ေမး ။ ။ ကက္ဘိနက္ထဲမွာ ရွိေနတုံးကနဲ႔ ႏႈိင္းစာရင္ ဒီေန႔ ေန႔စဥ္ လုပ္ငန္းေတြ က ေတာ္ေတာ္ ကြာျခားသြားသလား။
ေျဖ ။ ။ ကြာတာေပါ့။ အခု ဖိအား မရွိေတာ့ဘူး။
ေမး ။ ။ ဒါေပမဲ့ မစၥတာလီက အၿမဲတမ္းလုိလုိ ဖိအားေတြႀကဳံရတိုင္း ေကာင္းေ ကာင္းမြန္မြန္ ေျဖရွင္းႏုိင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။ ။ အလုပ္ဖိအားဆုိတာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရတာမ်ိဳးကုိ ေခၚတာေလ။ တစ္ခ်ိန္ တည္းမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်စရာေတြ ၿပိဳင္ၿပီး ေရာက္လာရင္ ေမြးခြန္းေတြ ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစစ္ၿပီး ဆုံးျဖတ္လုိရတာပါ။ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီဆုိတဲ့ေနာက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လုိ႔က မရေတာ့ဘူး။ ဖိအားခ်င္း မတူၾကဘူး။
ေမး ။ ။ အဲသလုိ ဖိအားေတြကုိ သတိမရဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ မရပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ သတိရေနရမွာလဲ၊ ငါလုပ္ရမယ့္တာဝန္ကုိ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။
ေမး ။ ။ ကက္ဘိနက္ အစည္းအေဝးေတြ၊ လူငယ္ဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံရတာမ်ိဳးေတြကုိ သတိမရဘူးလားလုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။
ေျဖ ။ ။ သတိမရပါဘူး။ ေနရာဖယ္ေပးရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီလုိ႔ ထင္တယ္။ ငါ့အသက္က အခု (၈၉) ႏွစ္။ ငါတုိ႔ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ကမၻာနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္ ေျပာျပေနပုံအရ ငါ့ေခါင္းထဲမွာ စကၤာပူရဲ႕ ပုံစံ၊ စကၤာပူရဲ႕ ေတြးေခၚ သုံးသပ္ပုံေတြက ပုံေသႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ စကၤာပူက ငါတုိ႔ေခတ္နဲ႔ မတူ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ လူေနရပ္ကြက္ေတြထဲ ငါကုိယ္တုိင္ သြားခဲ့တယ္။ ရပ္ကြက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခဲ့တယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ အျပန္ အလွန္ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ လက္ေတြ႔က်က် ကြင္းဆင္းၾကည့္ရတာကုိ ေက် လည္း ေက်နပ္တယ္။ အခု ဒါမ်ိဳးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔သတင္းပုိ႔သေလာက္နဲ႔ ၿပီးေနရတယ္။ ဒီႏွစ္ခုက လုံးဝ မတူဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီတာဝန္ကုိ လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းႏုိင္တဲ့ လူေတြရဲ႕ လက္ထဲပဲ အပ္ခဲ့ရေတာ့ တယ္။
ေမး ။ ။ ၂၀၁၁ - ခု ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးအၿပီး မၾကာမီမွာပဲ အစုိးရအဖြဲ႔ထဲ ကေန ႏႈတ္ထြက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ျခင္းအတြက္ ေနာင္တေရာ မရမိ ဘူးလား။
ေျဖ ။ ။ မရပါဘူး။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ (က်န္းမာေရး သန္စြမ္းမႈ) မရွိဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ႏုိင္ေတာ့မွာလဲ။ စိတ္က်န္းမာေရးက ျပႆနာ မရွိဘူး။ ငါ့မွာ ေလျဖတ္တာ၊ အတိတ္ေမ့တာေတြ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္က မပါေတာ့ဘူး။ အခု အင္တာဗ်ဴး မလုပ္ခင္မွာပဲ ေန႔လည္စာ အနည္းငယ္စား၊ စက္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ က်န္းမာေရးလုပ္၊ (၁၅) မိနစ္ အနားယူခဲ့ရတယ္။ အရင္က ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္အပ္ခဲ့ဘူး။
ေမး ။ ။ ဒီေတာ့ လုပ္ခ်င္လ်က္ မလုပ္ခဲ့ရတဲ့ကိစၥမ်ိဳးေတြ မရွိဘူးေပါ့။
ေျဖ ။ ။ မရွိဘူး။ စိတ္ကူးထဲ ရွိတာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာထူးကုိ ဂုိေခ်ာက္ေတာင္ လက္ထဲ လႊဲအပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကုိ အကူအညီေတာ့ ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ သူကလည္း ဒီရာထူးကုိ လီရွန္လြန္းလက္ထဲ လႊဲအပ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အခု မ်ိဳးဆက္က ငါ့မ်ိဳးဆက္နဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ ငါ့အကူအညီေတြကလည္း အရင္ေလာက္ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ တ႐ုတ္တုိင္းရင္းသား ဘာသာစကားနဲ႔ တီဗြီအစီအစဥ္ေတြ ျပန္လႊင့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးတာမ်ိဳးက လြဲရင္ေပ့ါ။
ဆက္ရန္
ဇင္ေဝေသာ္
Post a Comment