အရင္ သီဟိုဠ္ဆရာေတာ္ႀကီးလက္ထက္က ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ အေဟာင္းေတြေ က်ာင္းမွာရွိတယ္။ လိုအပ္တဲ႔အခါ သုံးဖို႔ဆိုၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးရက္ၾကတာ။ တန္ဖိုးလည္း မႀကီးလွဘူး။ အဓိက, က အစြဲပါ။
ဒါနဲ႔ "လိုအပ္တဲ႔အခါ" ဆိုတာကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တယ္။ "ဘယ္အခ်ိန္ လို အပ္ေလာက္သလဲ၊ ငါေနခဲ႔သမ်ွ ၁၂ ႏွစ္တာ ကာလမွာေတာ႔ တစ္ခါမွ ဒါေတြ မလိုခဲ႔ဘူးဘူး။ ပြဲအႀကီးဆုံး ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ ပြဲမွာေတာင္ မသုံးလိုက္ရဘူးဆိုေတာ႔ ဒီထက္ႀကီးတဲ႔ပြဲ ရွိဦးမွာလား။ ႏွစ္ တစ္ရာျပည့္အထိ ဆက္ထားၾကမွာ လား" ေပါ႔။
ဒီေတာ႔မွ ေကာ္မတီတစ္ဖြဲ႔လုံး ဝါး ကနဲ ရယ္ၾကတယ္။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ အေဟာင္းေတြကိုလည္း အျခားလူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေပးလိုက္ၾကတယ္။ (ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ကို "လိုအပ္တဲ႔အခါ" ဆိုၿပီး ခ်န္ထားၾကေသးတယ္။ ျဖစ္ရပုံ)။ ဒါက စကၤာပူမွာ။
ေျပာခ်င္တာက အလုပ္မျဖစ္တဲ႔ အစဥ္အလာေတြကိုလည္း အဲသလိုပဲ ေပ်ာက္ မွာစိုးလို႔ ထိန္းတတ္ၾကတယ္ ဆိုတာပါ။ မေပ်ာက္ဘဲ ရွိေနေတာ႔လည္း သုံးၾက တာေတာ႔မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီႏိုင္ငံဟာ ဥပါဒါန္ေလးပါး အေၾကာင္းလည္း အေျပာဆုံး၊ အေဟာဆုံး။ လူေတြေရာ၊ ဘုန္းႀကီးေတြေရာ။
Post a Comment