ေရွးေဟာင္းမဂၤလာမ်ားနဲ႔ ေခတ္သစ္ လူမႈဒိုင္မင္းရွင္း (၂)

ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရး ေျပာင္းလဲလာရင္ သူတို႔ၾကားက တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားေတြဟာလည္း မလြဲမေသြ ေျပာင္းသြားမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လင္မယား ၿပိဳင္တူ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ေခတ္၊ အမ်ိဳးသားရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ ဘရက္၀င္းနား (Bread winner) ရာထူးေလ်ာက်လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ “တစ္လမ္းသြား လင္၊ မယားက်င္႔ဝတ္ေတြဟာ" လည္း အလ်ားအနံ သင့္လွေတာ့မယ္မဟုတ္ပါ။ ဇနီးျဖစ္သူႀကိဳးစားလိုက္နာသည္ဆိုေစ တရား မွ်တဟန္ မတူေတာ့ပါ။

ေ႐ွးယခင္က သခင္နဲ႔ ေက်းကၽြန္၊ ယေန႔ေခတ္မွာ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမား၊ လူတန္းစား ကြဲျပားမႈ အရမွန္ေပမယ့္ သူတို႔ၾကားက ဆက္ဆံေရးကေတာ့ လံုး၀ျခားနားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ (၁၉) ရာစု ၿဗိတိသွ်ေတြရဲ႕ ကၽြန္စနစ္ စတင္ ဖ်က္ သိမ္းခ်ိန္အထိ ကမာၻဟာ ေက်းကၽြန္စနစ္နဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က အရွင္သခင္အတြက္ ဘာမဆို၊ ဘယ္လိုပဲ ဆံုးျဖတ္ ဆံုးျဖတ္ မွန္ ကန္ေပမယ့္ ဒီေန႔အလုပ္ရွင္ဟာ အစိုးရ ဥပေဒ၊ NGO ဥပေဒေတြၾကားမွာ ထင္ရာစိုင္းခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေတြက ဥပမာအရသာ ေဆြးေႏြးတာ ျဖစ္ၿပီး လူတန္းစား အသီးသီးၾကားက ဆက္ဆံေရး ပံုစံဟာ ကြဲျပားလာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားပံုစံေတြလည္း ကြဲျပားလာေနပါတယ္။ "အိပ္ေသာ္ ကား ေနာက္၊ ထေသာ္ကားေရွ႕" ေတြ အံမဝင္ေတာ႔ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္လိုေဒသနာဟာ အပိတ္ေဒသနာလို႔ အၾကမ္း ေကာက္ခ်က္ခ် ႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီမွာ ေမးခြန္း ႏွစ္ခုတက္လာပါတယ္။
၁။ ဘာသာေရးပံုစံခြက္အတိုင္း ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ၾကမွာလား?
၂။ ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ ဘဝထဲကို ဘာသာေရးတန္ဖိုးေတြ ထည္႔သြင္း က်င္႔သုံး ၾကမွာလား?

ဘာသာေရးပံုစံခြက္အတိုင္း ဘ၀ကို ပံုေဖာ္မယ္ဆိုရင္ သတိထားစရာ အေကာင္းဆံုးအခ်က္က အစၥလာမ္စာအုပ္ႀကီး၀ါဒ (Extreme Islamic Fundamentalism) ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္နဲ႔ အံမ၀င္ေတာ့ ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကို လက္မခံဘဲ (၁၇) ရာစု တန္ဖိုးေတြကို (၂၁) ရာစုက လူေတြပါ လက္ခံဖို႔ ႀကိဳး စားရင္း သူတို႔ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အျမင္မွာ အစြန္းေရာက္သူေတြ ျဖစ္သြား ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

နံပါတ္ႏွစ္ျဖစ္တဲ့ (ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ ဘဝထဲကို ဘာသာေရးတန္ဖိုးေတြ ထည္႔ သြင္း က်င္႔သုံးျခင္းဟာ) ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရွိသလို ႏွစ္လိုဖြယ္ရာလည္း ေကာင္း ပါတယ္။
(သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္လာ ၀တၱရားေတြဟာ ဒီေန႔ လူမႈ ဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနရမယ္လို႔ ဆိုသူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ကို အတိုက္အခံ မလုပ္လိုပါ။ ဘာမွလည္း မတုန္႔ျပန္လိုပါ။ )

ဒီတန္ဖိုးေတြ ေခတ္မမီေတာ့လို႔ ၀မ္းနည္းစရာလား?

မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေခတ္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈရွိတဲ့ အဆံုးအမ၊ ယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံတဲ့ အဆံုး အမေတြဟာ ေခတ္ေျပာင္း ယဥ္ေက်းမႈေျပာင္းရင္ အံ မ၀င္ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္ဟာ သဘာ၀ဓမၼကို အေျခ မခံပါ။ လူမႈဆက္ဆံေရးကို အေျခခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမႈဆက္ဆံေရး ပံုစံ ေျပာင္း သြားတာနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ဖို႔ ခက္ခဲသြားပါတယ္။ ဒါေတြကို ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္အေနနဲ႔ တန္ဖိုးထားသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတန္ဖိုးေတြနဲ႔ အညီျဖစ္မွ ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္ရွိမယ္၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတြကို ဒီ တန္ဖိုးေတြနဲ႔ပဲ တိုင္းတာသတ္မွတ္ ပံုေဖာ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေခတ္ေရစီးနဲ႔ ၾကည့္ရင္ အတန္ငယ္ ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီလို႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။ အံမ၀င္တာကို အတင္းႀကီး ဇြတ္သြင္း အံ၀င္ဖို႔ ႀကိဳးစားျခင္းဟာ အနည္းငယ္ အက်ည္းတန္ ပါတယ္။

သိပၸံနဲ႔ ကိုးကြယ္မႈ

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေနနဲ႔ ၿခံဳၾကည့္ရင္ ဒီတန္ဖိုး ႏွစ္ခုဟာ အဓိက ေၾကာ႐ိုးႏွစ္ ခု ျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ခုဟာ မတူပါဘူး။ လံုး၀မတူတာလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တူတဲ့ေနရာေတြ ရွိသလို မတူတဲ့ေနရာေတြလည္းရွိပါတယ္။ သိပၸံက အခ်က္ အလက္ (Fact) အေပၚမွာ အေျချပဳၿပီး ကိုးကြယ္မႈက ယံုၾကည္မႈ (Belief) ေပၚမွာ အေျချပဳပါတယ္။ ထာ၀ရဘုရားရွင္မရွိႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သိပၸံ ပညာေတြ႔ရွိခ်က္ဟာ မမွိတ္မသုန္ ယံုၾကည္တဲ့ ခရစ္ယာန္ေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို မလႈပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ။ (အနည္းဆံုး ဒီေန႔အထိ ဘာမွ မျဖစ္ေသးပါဘူး။) စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာ တစ္ခုက သိပၸံပညာက တစ္ခုခုကုိ ေတြ႔လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘာသာေရးပညာရွင္ေတြက သူတို႔ ဘာသာေရး အဆံုးအမထဲမွာ ဒါေတြရွိၿပီးသား၊ သူတို႔ဘာသာဟာ သိပၸံနဲ႔ ညီတယ္ ဆိုတာေတြ ေရးၾကေျပာၾကတတ္ပါတယ္။

ဥပမာ နယူတန္ရဲ႕ ကမာၻေျမဆြဲအားကို ကမာၻက အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ရတဲ့ေနာက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲက သက္ရွိသက္မဲ့အရာေတြအားလုံးဟာ တိုင္ကပ္ နာရီ ႀကီးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ေလးေတြလိုပဲျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆလာၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒီအယူအဆေတြဟာ မိမိတို႔ဘာသာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း က်တယ္ လို႔ ေျပာဆိုေရးသားမႈေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ တကယ္ေတာ့ မတူတာကို အတင္းဆြဲညွိေနျခင္း အားျဖင့္ တန္ဖိုး တက္မလာ တဲ့ အျပင္ တန္ဖိုးေတာင္က်ႏိုင္ပါတယ္။

ဆက္ရန္
ဇင္ေဝေသာ္