ဆရာဝန္ေတြကုိ ေစာ္ကားသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ aphorism ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက တကယ္ ျဖစ္ေနသလား မသိဘူး။ ကုိယ့္မိသားစုထဲမွာ ဆရာဝန္ရွိေနရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ေတာ့ ဆရာဝန္တုိ႔၊ ေရွ႕ေနတုိ႔၊ ရဲတုိ႔ဆုိတာေတြကလည္း လူထုထဲမွာ မျဖစ္လုိ႔သာ ေတြ႔ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။
အခုတေလာ ေတြ႔ႀကံဳေနရတဲ့ သတင္းေတြအရေတာ့ ဆရာဝန္ေတြကုိ အားနာစရာပါ။
စီးပြားေရးသမားေတြ ေစ်းကြက္ခ်ဲ႕တာကေတာ့ သိပ္မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ အုိင္တီ႐ႈိးတုိ႔၊ စကၤာပူအိတ္(စ္)ပုိတုိ႔၊ ေစ်းပြဲေတာ္တုိ႔ဆုိရင္ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိ လူသိဖုိ႔ ေၾကျငာရတဲ့ ပြဲေတြ မဟုတ္လား။ ဒီအတြက္ ကုန္ပစၥည္းပုိင္ရွင္မွာေရာ၊ စားသုံးသူမွာပါ အက်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာ ရွိတယ္ဆုိတာ ျငင္းလုိ႔ မရပါဘူး။
စီးပြားေရးေစ်းကြက္ဆင္းသလုိ ပညာေရးေစ်းကြက္ဆင္းတာလည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရတယ္။ အေမရိကန္၊ ဥေရာပနဲ႔ ဩစေလးလ် တကၠသုိလ္ပါေမာကၡႀကီးေတြ ကမၻာကုိ ဆင္းၿပီး ေက်ာင္းသား ရွာၾကတယ္။ ဖြဲ႔ၿဖိဳးတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာ တကၠသုိလ္ကြန္ပတ္(စ္)ေတြ ဖြင့္ၾက၊ ေကာလိပ္ေတြ ဖြင့္ၾက၊ အင္စတီက်ဴ(တ္)ေတြ ဖြင့္ၾက လုပ္ၾကတယ္။ ေစ်းကြက္ကေတာ့ ေစ်းကြက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပညာေရးေစ်းကြက္ ဆုိေတာ့ က်ယ္ျပန္႔ေလ ေကာင္းေလမုိ႔ ေက်ာင္းသား (ျပည္သူ) ေတြေရာ တကၠသုိလ္ေတြပါ ေက်းဇူးေတြ ရၾကပါတယ္။
ကာစတန္မာ၊ အလုပ္သမား ရီခ႐ု (Recruit) လုပ္တာ၊ ေက်ာင္းသားရီခ႐ုလုပ္တာေတြက မဆန္းလွေပမယ့္ လူနာရီခ႐ု လုပ္တာကေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္းပါပဲ။ ဆန္းလုိ႔လည္း မီဒီယာသမားေတြက ေရးၾကတာ ေနမွာေပါ့ေလ။
ဘႀကီးက ေဆးသက္ ပုိရင့္တယ္
ဒါနဲ႔ အခုတေလာ ၾကားသိေနရတဲ့ သတင္းစကားေလးေတြကုိ စဥ္းစားရင္း “ဘႀကီးက ေဆးသက္ရင့္တယ္” ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ သတိရမိတယ္။ ဘႀကီးဆုိသူက ဆရာဝန္မဟုတ္ေပမယ့္ ဗိေႏၶာေဆးအေၾကာင္း၊ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ သိပုံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဆးခန္းကုိ သြားၿပီး ဆရာဝန္မေလးနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေတြ႔တယ္ဆုိရင္ ဘႀကီးျဖစ္ေနတာက ဘယ္လုိ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာေဆးထုိးရမယ္ဆုိတာ ဆရာဝန္မေလးက မေျပာခင္ သူကပဲ စြတ္ေျပာေနတယ္။
ဒါနဲ႔ ဆရာဝန္မေလးက _
“ဘႀကီး… ဘႀကီးက ဆရာဝန္လား၊ က်မက ဆရာဝန္လား” ဆုိေတာ့ “ဘႀကီးက ေဆးသက္ ပုိရင့္တယ္” လုိ႔ ေျဖခဲ့တယ္တဲ့။
ေနာက္ေျပာင္ ေရွ႕ေျပာင္ မလုိအပ္ေတာ့
ဒီၾကားထဲ ဝမ္းသာစရာ (အထူးသျဖင့္ ေနာက္ေျပာင္ ေရွ႕ေျပာင္သမားေတြ အတြက္ေပါ့) သတင္းတစ္ပုဒ္က ဂ်ပန္က ဆရာဝန္ေတြ ဒီကိစၥကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္ေတာ့မယ္တဲ့။
သူတုိ႔က အေမႊးအျမွင္မရွိတဲ့ ၾကြတ္ကုိယ္ေပၚမွာ လူဆံပင္ ေပါက္ေစႏုိင္တဲ့ ဟုိမုန္းဓာတ္နဲ႔ စမ္းသပ္ခဲ့တာပါ။ ဟုတ္တယ္၊ ၾကြက္ေလးေပၚမွာ လူဆံပင္ေတြ ေပါက္ေနတဲ့ ပုံကေလး ေတြ႔ရတယ္။ ဒီနည္းပညာကုိ အေျခခံၿပီး ေခါင္းေျပာင္ေနတဲ့ လူေတြကုိ ကူညီဖုိ႔ သူတုိ႔ ဆက္လက္ ႀကိဳးစားၾကလိမ့္မယ္။ ေငြေၾကးကုန္က်မႈလည္း သိပ္မ်ားမယ့္ သေဘာမရွိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီကိစၥ လူထုဆီကုိ ေရာက္လာမွာက ေနာက္ငါးႏွစ္ ခြန္ႏွစ္ႏွစ္ကာလေလာက္ ၾကာမွာလုိ႔ သိရပါတယ္။ ေခါင္းေျပာင္တာက ေသႏုိင္တဲ့ေရာဂါဆုိး မဟုတ္ေပမယ့္ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ လူတုိင္း ဆံပင္ထူထူထဲထဲေလး ျဖစ္ေနခ်င္တာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေျပာင္ၿပီးသားလူေတြအတြက္ ငါးႏွစ္ အနည္းဆုံးေတာ့ ေစာင့္ၾကရဦးမယ့္ သေဘာပါပဲ။ ဒီေနာက္ေတာ့ ေနာက္ေျပာင္၊ ေရွ႕ေျပာင္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ ျဖစ္၊ မျဖစ္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့။
ဒီသတင္းက ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ေတာ့ သိပ္မဆုိင္လွဘူး။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေခါင္းေျပာင္ေလေလ ေခါင္းရိတ္ရ သက္သာေလေလ၊ ဘရိတ္ဓားအကုန္ သက္သာေလေလ မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေတြက ေဖာက္သည္ နည္းေလေလ ဘုန္းႀကီးမ်ားမ်ား ဝတ္မွာ ေၾကာက္ေလေလလုိ႔ ရီစရာေျပာတာ ၾကားဖူးပါတယ္။
ထားပါေတာ့၊ အခုျဖစ္ေနတာက လူနာရီခ႐ုလုပ္တဲ့ ကိစၥပါ။
ျမန္မာျပည္က လူလတ္တန္းစား သူေ႒းေတြကေတာ့ ဘန္ေကာက္ကုိ သြားၿပီး ေဆးကုရတာကုိပဲ ဖက္ရွင္တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ၾကားရဖူးတယ္။ ဘန္ေကာက္သြား ေဆးကုလာတာဆုိတဲ့ သတင္းကုိလည္း မေမးဘဲ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ေျပာတတ္ၾကသတဲ့။ ဒါကုိ သိထားတဲ့ လူေတြကလည္း ဘန္ေကာက္က ျပန္လာတဲ့ လူေတြ ဒီစကား စလုိ႔ မရေအာင္ တစ္ျခားစကားေတြ စြတ္ေျပာတတ္ၾကသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မလြတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘဏ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ “ဘဏ္ဆုိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ တုိ႔ေတာင္ ဘန္ေကာက္က ေဆးကု ျပန္လာတာ မၾကာေသးဘူး” စသျဖင့္ မရ၊ ရေအာင္ စကားစပ္ ေျပာတတ္ၾကသတဲ့။ ထားပါေတာ့။
စကၤာပူက နာမည္ႀကီး ပုဂၢလိကေဆး႐ုံေတြက နာမည္ႀကီးကင္ဆာ အထူးကုဆရာဝန္ေတြ အင္ဒုိနီးရွား သြားၿပီး လူနာရွာၾကသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အင္ဒုိနီးရွားဆရာဝန္မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေတာ္ေတာ္ မေၾကမနပ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ က်န္းမာေရး ေဟာေျပာပြဲဆုိရင္ ၾကားလုိ႔ ေကာင္းေပမယ့္ “To recruit wealthy patiences” ဆုိတဲ့စကားေၾကာင့္ ၾကားရတာေတာ့ တစ္မ်ိဳးေလး ျဖစ္သြားတာေပါ့။
စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။
စကၤာပူက ႏုိင္ငံေသးေတာ့ ကင္ဆာေဝဒနာရွင္ မလုံေလာက္လုိ႔လား။
မေသထုိက္ဘဲ ကင္ဆာေၾကာင့္ ဆုံးပါးသြားရတဲ့ ေရာဂါသည္ေတြကုိ သနားလုိ႔လား။
ဒါေပမယ့္ ႐ႈိင္ရယ္အီးဂဲ(လ္)လုိ၊ ပါ့ေကြ႔လုိ၊ ေမာင့္အဲလစ္ဇဘက္လုိ ေဆး႐ုံေတြမွာ အခန္းငွါးခကတင္ တစ္ရက္ကုိ ေဒၚလာငါးရာေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနတာ၊ ပုိက္ဆံမရွိရင္ေတာ့ …။
ဒါနဲ႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေရွးစကားပုံေလးကုိ သတိရၿပီး “ဖ်ားနာျခင္းျဖင့္ ဆရာဝန္မ်ားကို ကူညီပါ _”။ ။
ဇင္ေဝေသာ္
Post a Comment