ေကာ႔မႉးကေဒါက္တာသို႔ ဘေလာ႔ဂ္ဖြင္႔ေပးစာ

ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ႔ ေဒါက္တာ

ပထမဆုံး တစ္ခုေျပာခြင္႔ျပဳပါ။
ဒါက ေ႐ြးေကာက္ပြဲပါေဒါက္တာ၊ စစ္ပြဲမဟုတ္ပါဘူး၊ Battle လို႔မသုံးလုိက္ပါနဲ႔။
ဒါက ဘယ္တယ္လ္ကို ေရွာင္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေကာ႔မႈးၿမိဳ႕နယ္မွာ ယွဥ္ၿပိဳင္အေ႐ြးခံဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခံရသူေဒါက္တာကေတာ႔ ကံဆိုးတာပါပဲ။

က်ေနာ္တစ္ေန႔ကေရးခဲ႔တဲ႔ စင္ကာပူကၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုဆိုတာ ဆရာႀကီးလီကြမ္းယု႐ဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္ပါ။ က်န္တဲ႔ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာအတိုက္အခံ ရွိတတ္ေပမယ္႔ အဲဒီၿမိဳ႕နယ္ကိုေတာ႔ လက္ေရွာင္ၾကပါတယ္။
ေလးစားတာေရာ မႏိုင္ေလာက္တာေရာပါ ပါလိမ္႔မယ္။
ေကာ႔မႈးက ေဒါက္တာ ႐ွဳံးတာေတာ႔႐ွဳံးမွာေပါ႕။ ဘာစီလိုနာနဲ႔ ဘ႑ာအခြန္ အသင္းလိုပဲဥစၥာ၊
ဘယ္ေလာက္ ဂိုးျပတ္သြားသြားသလဲပဲ အေျဖၾကည္႕ရမွာပါ။

ေဒါက္တာ့ကိုေ႐ြးခ်ယ္တာဆိုရင္ေတာ႔ ကံဆိုးတာေပါ႕။
ေဒါက္တာကိုယ္တိုင္ ေဗာ္လန္တီယာဝင္လုပ္တာဆိုရင္ေတာ႔ ခ်ီးက်ဴးရမလား....
အဲ... ဘယ္လိုေျပာရမလဲေတာင္မသိေတာ႔ဘူး။

ေဒါက္တာကေျပာတယ္"It is natural for us soldiers to review ourselves after a battle...
We mend what we should and decide what we should do."  တဲ႔။

စထရက္ဒဂ်ီ ေျပာင္းရင္လည္း တစ္ျခားၿမိဳ႕နယ္မွာ သြားေျပာင္းေပါ႕ ေဒါက္တာရယ္၊
ဒီၿမိဳ႕နယ္ကိုေတာ႔ လက္ေရွာင္လိုက္တာက အနာဂတ္လွပါလိမ္႔မယ္။

ဖတ္ရတဲ႔သတင္းစာေတြအရကေတာ႔  ေဒါက္တာလည္း မိုဗိုင္းေဆးခန္းဖြင္႔ၿပီး ေဆးေတြလိုက္ကုေပးေနတယ္ၾကားရေတာ႔ စိတ္ရင္းေကာင္းေလး ရွိတယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်င္းေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔ရပါတယ္။ ပရဟိတစိတ္လည္းရွိ၊ လူထုကိုလည္းေစတနာရွိ၊ ေဆးလည္းကုတတ္ဆိုေတာ႔ ကိုေက်ာ္သူတို႔ နာေရးအသင္းနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ႐ွင္း႐ွင္းေလး လုပ္အားေပးၾကည့္ပါလား၊ ဒီ စထရက္ဒဂ်ီက အေကာင္ဆုံးျဖစ္လိမ္႔မယ္၊ ၾကာလာရင္ လူထုကလည္း ခ်စ္လာမွာပါ၊ လုထုရဲ႕နာတာရွည္ေရာဂါက ေဒါက္တာကုလို႔ မေပ်ာက္ေတာ႔ဘူး။

ဆရာမိုဗိုင္းေဆးခန္းဆိုမွ က်ေနာ္တစ္ခါကေရးဖူးတဲ႔ မိုဗိုင္းသံ႐ုံးကိုသတိရမိတယ္။
ႏိုင္ငံပိုင္ သံ႐ုံးေျမေတြကိုေတာင္ ဖဲ႔ေရာင္းၾကသတဲ႔ ေဒါက္တာ၊ ဘယ္အစိုးရက သံ႐ုံးေျမေရာင္းစားသလဲဆိုတာေတာ႔ အက်ိဳးမ႐ိွတဲ႔ကိစၥမို႔မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔အစိုးရေတာ႔ မဟုတ္ဘူးထင္တပဲ ေဒါက္တာရယ္။
ေရာင္းမယ့္ေရာင္း သံ႐ုံးတစ္႐ုံးလုံးေရာင္း၊ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးဝယ္ၿပီး မိုဗိုင္းသံ႐ုံးလုပ္ထားလည္း ရတာပဲမဟုတ္လား။ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ပိုၿပီးေတာင္ မိုဘယ္လုိက္ဇ္ျဖစ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။
တယ္လီဖုန္းေဟာ႔လိုင္းတစ္ခုေတာ႔ထားရမွာေပါ႕။ အပိြဳင္႔မင္႔လုပ္ဖို႔ေလ။

ေ႐ြးေကာက္ပြဲမႏိုင္ရင္ေတာင္တပ္မေတာ္သားေတြကိုေဆးကုရမယ္႔ ေဒါက္တာက ျပည္သူေတြကို ကုေပးေနေတာ႔ (နည္းနည္ထူးဆန္းေနေပမယ္႔) ကုသိုလ္ေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္ရမွာပါ။
က်ေနာ္စိုးရိမ္တာက စစ္သားေတြခံစားရတတ္တဲ႔ေရာဂါနဲ႔ ျပည္သူေတြခံစားေနရတဲ႔ေရာဂါ တူမွတူပါ႕မလားဆိုတာေလးပါ။
ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးေဒါက္တာရယ္၊ စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ႔ေဒါက္တာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ရွဳံးတာကို မၾကည့္ရက္လို႔ပါ။

ေကာ႔မႈးကိုေတာ႔လက္ေရွာင္လိုက္ပါလားေဒါက္တာ။ (၂၀၁၅ ခုေရာက္ရင္ေလ။)
မိုဗိုင္းသံ႐ုံးေတာင္ ႐ိွႏိုင္တဲ႔ေခတ္ဆိုေတာ႔ မိုဗိုင္းေဆးခန္းေလာက္နဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ေလာက္ေတာ႔ဘူး။
အထူးသျဖင္႔ ေကာ႔မႉးမွာေပါ႕။

အဲ.....ေျပာဖို႔တစ္ခုေမ႔ေတာ႔မလုိ႔။

လူထုႀကီးကေဒါက္တာ႐ဲ႕ ၿပိဳင္ဖက္ကိုဘယ္လိုေခၚတာသိတယ္ေနာ္။ အေမစု၊ အန္တီစုတဲ႔။ ခ်စ္လို႔၊ အားကုိးလို႔ေခၚၾကတာ၊ ေဒါက္တာလည္း လူထုႀကီးခ်စ္လာ၊ အားကိုးလာေအာင္ႀကိဳးစားေပါ႕။ လူထုႀကီးက ေဒါက္တာကို အေဖစိုး၊ အန္ကယ္စိုးလို႔ေခၚလာတဲ႔ေန႔က်ရင္ ဝင္ၿပိဳင္လို႔ရၿပီ။ ဖစ္ဖတီး ဖစ္ဖတီးျဖစ္သြားၿပီ။ အေမစု နဲ႔၊အေဖစိုး။ အန္တီစုနဲ႔ အန္ကယ္စိုး။ အခုေတာ႔....ေကာ႔မႉးေလးကို ေ႐ွာင္ထားလုိက္ပါအံုး။ အေဖစိုး၊ အန္ကယ္စိုးလို႔ေခၚလာတဲ႔ေန႔ကုိ ေစာင္႔လိုက္ပါ။
အဲဒါ အေကာင္းဆုံး(ေဒါက္တာစကားနဲ႔ေျပာရရင္)စထရက္ဒဂ်ီ ျဖစ္မွာပါ။


က်ေနာ္ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ေရးတာ မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အယ္ခ်ဳပ္ေပးထားတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ကသာ  ၿပံဳးစိစိဖတ္စာပါ။ ဒါပါဘဲ ေဒါက္တာ။

က႐ုဏာမ်ားစြာျဖင္႔

ဦးကိုေမာင္

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.