အမွာ။ ။ ဒီေဆာင္းပါးက ေရးထားတာ ၅ လေလာက္ရီွပါၿပီ။ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း
တန္ဖိုးေတာ႔ သိပ္မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ တန္ဖိုးတခ်ိဳ႕ ( သေဘာတူတာ၊ မတူတာ
အပထား ) ရွိႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ ဆိုၿပီး ရွည္လြန္းသြားမွာစိုးလို႔ ႏွစ္ပိုင္းခြဲ
တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
မၾကာမီေလးကပဲ စင္ကာပူက ဆရာႀကီး ဂိုေခ်ာက္ေထာင္နဲ႔ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို သြားခဲ့ၾကတယ္။ မေန႔က စထရိတ္တိုင္းသတင္းစာထဲမွာေတာ့ စင္ကာပူက တီမာဆက္အဖြဲ႕ နဲ႔ ပိုလီအဖြဲ႕တို႔က ျမန္မာအစိုးရထိပ္သီးပိုင္းေတြကို သင္တန္းတိုေပးဖို႔ရွိတယ္ဆိုတာ ပါလာျပန္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ေရာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လီရွန္လြန္းကုိယ္တုိင္ေရာ ေျပာေနတာက ျမန္မာနဲ႔ စင္ကာပူအတူလက္တြဲသြားမယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းနဲ႔ဆိုင္္တဲ့ အကူအညီေတြ စင္ကာပူက အမ်ားႀကီးေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ သံၿပိဳင္ဆိုေနၾကတယ္။ ဒါေတြကိုႀကည္႔ရင္ ျမန္မာအစုိးရဟာ စင္ကာပူကုိ ေျခရာေကာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္အေလးအနက္ထားတယ္ဆိုတာ ထင္သာျမင္သာပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္၊ ျမန္မာျပည္က မီဒီယာတစ္ခုစ ႏွစ္ခုစက လူကိုယ္တိုင္ဆင္းၿပီး သတင္းယူေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေမးခြန္းေတြကမ်ားေပမယ့္ အဓိကအားျဖင့္ေတာ့-
၁။ ျမန္မာျပည္အစိုးရဟာ စင္ကာပူပံုစံနဲ႔ ခရီးသြားဖုိ႔ စုိင္းျပင္းေနတယ္။ ဒီကိစၥအေပၚ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ ဘာေတြလိုအပ္ပါသလဲ။
၂။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြါးေရးေပၚလစီေတြ ရုတ္တရက္ႀကီး ေျပာင္းလဲလာမႈအေပၚ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီကိစၥကို စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါကိုေရာ ဘယ္လိုယူဆပါသလဲ။
၃။ စင္ကာပူေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ့ဘဝ ၊ အခက္အခဲ။ သမၼတႀကီး ဖိတ္ေခၚထားတဲ့အတိုင္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာဖို႔ ဆႏၵ ရွိ၊ မရွိ။
အခု ကြ်န္ေတာ္ေရးမယ့္ ေဆာင္းပါးဟာ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရႈေထာင့္စံုက သုံုးသပ္မႈမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔ရသမွ်ေလးေတြကို ေရးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲဆိုဆို ျမန္မာနဲ႔ စင္ကာပူၾကားက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဆက္သြယ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့လို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။
ပထမဆံုးနံပါတ္တစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ မေလးရွားဟာ စင္ကာပူမျဖစ္ႏိုင္သလို၊ စင္ကာပူဟာလည္း မေလးရွားမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံအႀကီးအေသး၊ ခ်မွတ္တဲ့ ေပၚလစီ၊ ကိုးကြယ္မႈဘာသာ စတာေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ စင္ကာပူက တရုတ္အမ်ားစုျဖစ္ေနၿပီး မေလးရွားက မေလးအမ်ားစု ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥပါပဲ။ တရုတ္စီးပြါးေရးကို ႏႈတ္လိုက္ရင္ မေလးရွားဟာ စားအုန္းဆီျခံေတြနဲ႔ လံုးလည္လိုက္ေနတုန္းပါ။ စင္ကာပူလူဦးေရရဲ့ ရာခိုင္ႏႈံး (၈၀) ခန္႔ဟာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိႏိၵယန္းေတြ၊ မေလးေတြလည္းရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ အိႏိၵယန္းကို ဖယ္လိုက္ရင္ စင္ကာပူအစိုးရထဲက အားကစားဝန္ႀကီး ေလ်ာ့သြားမယ္။ မေလးကိုဖယ္ရံုနဲ႔ေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႕ထဲက ထင္ထင္ရွားရွား ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။
အဲသလိုပါပဲ။ ျမန္မာဟာ စင္ကာပူ မျဖစ္ႏိုင္သလို၊ စင္ကာပူဟာလည္း ျမန္မာမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စင္ကာပူ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေျပာသလုိ ျမန္မာေတြ စင္ကာပူဆီက အဓိက ရႏိုင္တာကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပတည္ေဆာက္မႈ “ စံ ” ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္ ျမန္မာျပည္ကိုသြားေတာ့ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဝန္ႀကီး ေခၚဘြန္ဝမ္း ပါသြားခဲ့တယ္။ ေခၚဘြန္ဝမ္းဟာ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲက ရွားရွားပါးပါးပါ။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီး အရင္ဝန္ႀကီး မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနလို႔ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနကေန ၿမိဳ႕ျပကိုေျပာင္းကိုင္လာတဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ။
သူတို႔ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းက ေတာ္ေတာ္စနစ္က်ပါတယ္။ လမ္းမလြတ္လို႔ အိမ္ဖ်က္ရတာေတြ၊ ဆိုင္ဖ်က္ရတာေတြ မရွိပါဘူး။ လမ္းေဖာက္မႈ၊ ေျမေအာက္ကား ရထားလမ္းေဖာက္မႈ၊ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးသြယ္တန္းမႈ စတဲ့စီမံကိန္းေတြကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ႀကိဳတင္အကြက္ခ်ထားၿပီးသားပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ အိမ္ေဆာက္ခြင့္မရတာပဲရွိမယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ညာ့ေၾကာင့္ဆိုၿပီး ေဆာက္ၿပီးသားဖ်က္ရတာေတြ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒီစနစ္ေတြဟာ သူတို႔ကုိယ္ပိုင္ေတြလားဆိုရင္ေတာ့ ေျဖဖို႔ခက္ပါတယ္။ သူတို႔လည္း ၿဗိတိသွ်ဆီကရတဲ့ အေမြေတြပါ။
အေဆာက္အဦးေဆာက္ခြင့္ျပဳရာမွာလည္း ဘယ္ေနရာမွာဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္အျမင့္ ဘယ္ႏွစ္ထပ္ပဲေဆာက္ခြင့္ျပဳမယ္ ဆိုတာေတြ ရွိၿပီးသားပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလး အတုယူထားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ စနစ္က်ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဆိုတာ ရုပ္ဝတၱဳသက္သက္ကိစၥလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပႆနာမရွိလွပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ စင္ကာပူရဲ့ ပညာေရး၊ စီးပြါးေရး စတာေတြကို ေျပာရာမွာေတာ့ ရုပ္ေရာ၊ နာမ္ေရာ တြဲစပ္ေနတာမို႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သုေတသနမလုပ္ပဲေရးလို႔ အဓိပၸါယ္သိပ္မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ေဆာင္းပါးအေနနဲ႔လည္း ျပည့္စံုဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။
တစ္ခုခုကို ေရြးေျပာရမယ္ဆိုရင္ စင္ကာပူရဲ့ပညာေရးဟာ အျခားအာဆီယံႏိုင္ငံေတြထက္ ႏွာတစ္ဖ်ားသာေနတဲ့ကိစၥက အဂၤလိပ္စာပါ။ ဒါဟာ လီကြမ္းယူ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ေရြးခဲ့တဲ့လမ္း မွန္သြားတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဂၤလိပ္စာ၊ စကားကုိ နံပါတ္တစ္ဘာသာစကားအျဖစ္ ေရြးလိုက္ေတာ့ သူလည္း ေဝဖန္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဘာပဲဆိုဆို ဒီေန႔ စင္ကာပူရီးယန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အဂၤလိပ္စာ အေရး၊ အဖတ္နဲ႔ နားေထာင္ႏိုင္မႈစြမ္းရည္ဟာ ကမၻာ့စံကို ဝင္ပါတယ္။ သူတို႔စကားေျပာတဲ့အခါ “လား” ေတြ၊ “ေလာ္” ေတြနဲ႔မို႔ အဂၤလိပ္စာမတတ္ဘူးထင္ရင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲပါလိမ့္မယ္။ စင္ကာပူရီးယန္း ပညာတတ္ေတြဟာ အဂၤလိပ္စာကို လမ္းေပၚကစကားလို ဘရုတ္ကင္းဆန္ဆန္ အခ်င္းခ်င္းေျပာတတ္သလို ပညာရွင္ဆန္ဆန္ မွန္မွန္ကန္ကန္လည္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေနရာ၊ လူ စတာေတြကို အေျခခံၿပီး သူတို႔သံုးစြဲတဲ့ သဒၵါနဲ႔ စကားလံုးလည္း ကြဲသြားပါတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ သူတို႔ အဂၤလိပ္ “စံ” ဝင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတြက္ စင္ကာပူျပန္ေပးလိုက္ရတာကေတာ့ တရုတ္လူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕ တရုတ္လိုမေျပာႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရးတတ္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ခဏထားလိုက္ပါဦး။
ဒါ့ေၾကာင့္ ပညာေရးမွာေတာ့ စင္ကာပူကုိ “စံ” ထားတယ္ဆုိရင္ေတာင္ စင္ကာပူကိုမီဖို႔ နည္းနည္းခက္ပါလိမ့္မယ္။ အဓိကအားျဖင့္ အဂၤလိပ္စာမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျမန္မာစာကိုေက်ာ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို နံပါတ္တစ္ေနရာထားဖို႔ဆိုတာ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါ။ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပံုစံျခင္းတူၿပီး ကမၻာ့စံဝင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ့ ပညာေရးကို ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားတို႔ပါ။ သူတို႔ ပညာေရးဟာ အဂၤလိပ္ကို မျဖစ္မေနသင္ၾကရေပမယ့္ သူတို႔႔ရဲ့မိခင္ဘာသာကိုေက်ာ္ၿပီး အဂၤလိပ္ကို “တစ္”မထားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ပညာေရး အားေကာင္းပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူရဲ့အေျခခံ စီးပြါးေရးစိတ္ဓာတ္။ သူတုိ႔ရဲ့ မူလဘူတျဖစ္တဲ့ “တရုတ္” ဆိုတာကို ေမ့ထားလို႔ မရပါဘူး။ သူတို႔ဆီက “စံ” ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲယူယူ အေျခခံကြဲလြဲေနတာက ျမန္မာနဲ႔ တရုတ္တို႔ရဲ့ စီးပြါးေရးအျမင္နဲ႔ အရဲစြန္႔မႈပါ။ ျမန္မာေတြ မစြံဘူးလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ဘာသာေရးအေျခခံစိတ္ကုိ အဓိကဆိုလိုတာပါ။ ရႈပ္ေနမွာစိုးလို႔ ဥပမာတစ္ခု မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာရပါဦးမယ္။
အဲဒါ ေလာ္စစ္ဟန္ (သို႔) သူ႕ရဲ႕သား စတီဖင္ေလာ ရဲ့ကိစၥပါ။ အေမရိကန္အစိုးရ အလိုရွိေနတဲ့ ဘိန္း အိမ္ေရွ႕မင္းသားေပါ့။ “ဘိန္း” ပါမလာဘူးဆိုရင္ ေလာ္စစ္ဟန္ဟာ စင္ကာပူထဲကို ဝင္လိုဝင္၊ ထြက္လုိထြက္ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဒီေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မူးယစ္ေဆးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ လံုးဝသည္းမခံတဲ့ႏိုင္ငံက စီးပြါးေရးတစ္ခုတည္းကိုၾကည့္ၿပီး ဝင္ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ “လူနဲ႔ ေငြသာလာပါ၊ ဘိန္းယူမလာပါနဲ႔” ဒါပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစိုးရကို အဲသလိုအစိုးရ အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမင္ခ်င္သလား။ ေလာ္စစ္ဟန္ရဲ့ေငြမည္းေတြ စင္ကာပူထဲမွာေရာက္ၿပီး ျဖဴေနတယ္ဆိုတာ FBI က မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဖက္ကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာရင္းဇယား ကုမၸဏီနာမည္ေတြနဲ႔အတူ စတီဖင္ေလာရဲ့ စင္ကာပူလူမ်ိဳးဇနီးအမည္ကစ ထုတ္ၿပီးဖြလိုက္ေတာ့မွ စထရိတ္တိုင္းသတင္းစာကစလို႔ ဝန္ခံခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ သူ႔ဇနီးပိုင္တဲ့ ကုမၸဏီ အလတ္စား၊ အငယ္စား (၁၅) ခု ရွိပါတယ္။
ဒါေတြကို စင္ကာပူအစိုးရက မသိဘူးလား။ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အနီေျပာက္ (little red dot) ႏိုင္ငံေပါက္စေလးထဲမွာ အစိုးရဟာ အပ္က်တာကအစ သိပါတယ္။ ဒါေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေရးေနတာဟာ စင္ကာပူနဲ႔ သူတုိ႔အစိုးရကို အပုတ္ခ်ေနတာ မဟုတ္သလို ေလာ္စစ္ဟန္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရး မုန္းတီးလို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွစ္ခုရဲ့ စီးပြါးေရးအေပၚမွာထားတဲ့ မူဝါဒခ်င္း လံုးဝတူမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ႏိႈင္းယွဥ္ျပတဲ့သေဘာပါ။
ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ့ အၾကံေပးပညာရွင္ေတြဟာ ဒါေလးေတြေလာက္ေတာ့ မသ ဘဲမေနပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေရးတာက သာမာန္လူတန္းစားေတြအတြက္သာပါ။ တရုတ္တိုင္းဟာ စီးပြါးေရးကိစၥမွာ စီးပြါးေရးအေနနဲ႔ပဲ ၾကည့္ပါတယ္။ အေနာက္ကလူေတြနဲ႔ေတာင္ မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ စင္ကာပူရဲ့ စီးပြါးေရး “စံ” ဟာ ယူစရာေတြရွိသလို ပယ္စရာေတြလည္း ရွိေနမွာပဲဆိုတာ ေျပာေနစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ စာရင္းဇယားေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ဒီထက္ခိုင္မာတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကုိေတာ့ ပညာရွင္ေတြေရးဖို႔ ခ်န္ထားခဲ့ရပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဥာဏ္မမီပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြါးေရးေပၚလစီေတြ အျမန္ႀကီးေျပာင္းလဲလာမႈကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ အဓိကေဆြးေႏြးခ်င္တာက စင္ကာပူမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြရ့ဲ ဘဝ၊ အခက္အခဲ၊ ျမန္မာျပည္ျပန္လာခ်င္စိတ္ ရွိ၊ မရွိ ဆိုတာပါ။ ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျမန္မာအသိုင္းအဝိုင္းရဲ့ အသံတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ပါဝင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကသည္ပင္ အာဆီယံမွာ က်ားျဖစ္ေနတဲ့ စင္ကာပူနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာခဲ့ရာလည္း ေရာက္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဆက္ရန္ -
