၁။ သတင္းစာႏွင့္မတူေသာ သတင္းစာ
ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွ ထုတ္ေသာ သတင္းစာသည္ မည္သည့္ႏုိင္ငံကထုတ္ေသာ သတင္းစာႏွင့္မွ မတူ၊ တစ္မူ ကြဲျပား၏။ ျပည္သူလူထု ဖတ္လုိေသာ သတင္းမ်ား မပါတတ္၊ အစုိးရေရးလုိေသာ သတင္းႏွင့္ နာေရးေၾကာ္ျငာ၊ သာေရးေၾကာ္ျငာတခ်ိဳ႕သာ ပါ၏။ စာရြက္ပမာဏအားျဖင့္လည္း စကၤာပူလုိႏိုင္ငံက အလကား ေဝေနေသာ TODAY လုိ သတင္းစာေလာက္သာ ရွိၿပီး ထုိသတင္းစာ၏ တစ္ဝက္ပင္ မရွိ။
စီးပြားေရးမတုိးတက္ေသးေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွ သတင္းစာမ်ားကုိ ေတြ႔ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာသတင္းစာေလာက္ေတာ့ မညံ့။ စာမ်က္ႏွာ ပုိမ်ား၏။ အေရာင္အေသြး ပုိစုံလင္၏။ ၿမိဳ႕သတင္း၊ နယ္သတင္း စုံလင္၏။ အစုိးရကုိယ္တုိင္က ထုတ္ေဝေသာ သတင္းစာမ်ားဆုိလွ်င္ ဆင္းရဲေသာ ႏုိင္ငံံမ်ားက ထုတ္ေဝေသာ သတင္းစာမ်ားကပင္လ်င္ ခန္႔ခန္႔ညားညားေတာ့ ရွိၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိ၏။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံ၌ သူမ်ားႏွင့္ မတူေသာ ျမန္မာ့အလင္း၊ ေၾကးမုံစေသာ သတင္းစာႀကီးမ်ား ရွိ၏။
၂။ ဂ်ာနယ္ႏွင့္မတူေသာ ဂ်ာနယ္မ်ား
ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံ၌ ကမၻာေပၚတြင္ မည္သည့္ႏုိင္ငံက ဂ်ာနယ္ႏွင့္မွ မတူေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း ရွိသည္။ သတင္းစာက သတင္းစာအလုပ္ကို မလုပ္ေသာအခါ ဂ်ာနယ္က သတင္းစာအလုပ္ကုိ ဝင္လုပ္ေလေတာ့သည္။ ျမန္မာျပည္က ထုတ္ေဝေနၾကေသာ ဂ်ာနယ္တုိ႔သည္ အျပည္အျပည္ဆုိင္ရာ စံညႊန္းအရ သတင္းစာႏွင့္သာ တူသည္။
စာမ်က္ႏွာ ဆုိက္ႀကီးသည္။ စာမ်က္ႏွာမ်ားကုိ တြဲခ်ဳပ္မထား။ အဓိက ဦးစားေပးလုိေသာ အေၾကာင္းအရာ ပီပီျပင္ျပင္ မရွိ (အားကစားဂ်ာနယ္မ်ားကေတာ့ ရွိသည္)။ ေတာႀကိဳအုံၾကား သတင္းကစ၍ သတင္းစုံ ထည့္ၾကသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ား ကံေကာင္းၾကသည္။ ဤကိစၥက အျပည္အျပည္ဆုိင္ရာ အေနအထားအရ သတင္းစာက ျဖန္႔ေဝရမည့္ သတင္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။
ဂ်ာနယ္စစ္စစ္မ်ားလည္း ရွိေတာ့ရွိပါသည္။ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနစသည္က ထုတ္ေဝေသာ ျမန္မာစာဂ်ာနယ္၊ အဂၤလိပ္စာဂ်ာနယ္စေသာ ဂ်ာနယ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အရြယ္အားျဖင့္လည္း ဂ်ာနယ္အရြယ္၊ သီခ်ဳပ္၍လည္း ထားၾကသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ငယ္စဥ္က ေရႊေသြး၊ မုိးေသာက္ပန္းစေသာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ား ရွိသည္ (ယခု ရွိေသးသလားေတာ့ မေျပာတတ္)။ ဂ်ာနယ္အစစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စာအုပ္ပုံစံ ျဖစ္သျဖင့္ သိမ္းဆည္းထား၍လည္း ရသည္။ ကမၻာကို ၾကည့္ပါေလ။ Times ရွိ၏၊ Newsweek ရွိ၏။ စာအုပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေလးနက္၏။ ဘာသာရပ္တစ္ခုခုကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ ေရးသား၊ ေဝဖန္၏။ စာေပခ်စ္သူမ်ား သိမ္းဆည္းရ၏။
သူတုိ႔က ဂ်ာနယ္ဟု ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ေခၚၾက၏။ အမွန္မူ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ရွိေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားသည္ အပတ္စဥ္ထုတ္ သတင္းစာမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ကံေကာင္းသည္။ သတင္းစာက သတင္းစာအလုပ္ကုိ မလုပ္ႏုိင္ေသး။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ လူထုၾကားေရာက္ေအာင္ သတင္းေပးႏုိင္ေသာ ထုိထုိဂ်ာနယ္ (အပတ္စဥ္ သတင္းစာ) တုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ရ၏။
(ဤေဆြးေႏြးမႈအတြက္ ကုိလတ္ (အင္းဝ) (သုိ႔) ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္လတ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါ၏)
၃။ ေငြစကၠဴကုိ ေထာင္၍ ဖိနပ္ျဖင့္ ပစ္ျခင္း
ကေလးဟူသည္ ကစားတတ္ေသာ အမ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္ခု မကစားရလွ်င္ အျခားတစ္ခုခုကုိ ေျပာင္း၍ ကစားတတ္သည္။ သူတုိ႔ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အၿငိမ္မေနတတ္ၾက။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ကေလးမ်ားလည္း ကစားတတ္ၾကသည္။ ပုိက္ဆံ (ေငြစကၠဴမ်ား) ကုိ ဖုံမႈန္႔ေပၚတြင္ လိပ္ေထာင္ၿပီး မိမိစီးေသာ ဖိနပ္ျဖင့္ ပစ္၍ အေလာင္းအစားလုပ္ေသာ ကစားနည္းျဖစ္သည္။ မည္သည့္ႏုိင္ငံ၊ မည္သည့္ကေလးမွ ဤသုိ႔ ကစားၾကလိမ့္မည္ မထင္။ မိဘမ်ားကလည္း ခြင့္ျပဳၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္။ (ယခု ကစားေနၾကဆဲလားေတာ့ မသိပါ။)
ထုိယဥ္ေက်းမႈ (မယဥ္ေက်းလွေသာ ယဥ္ေက်းမႈ) အျမစ္တြယ္ေနသည္က အေတာ္ၾကာၿပီ ထင္သည္။ တခ်ိန္က အေၾကြေစ့မ်ားကုိ ေထာင္ၿပီး ေက်ာက္ဒုိးျဖင့္ ပစ္ၾကသည္။ ထုိကစားနည္းလည္း မေကာင္း၊ မိမိ အျမတ္တႏုိးထားေနရသည့္ ေငြေၾကးကုိ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ပစ္ရမည္နည္း။ ထုိမွ်မက ထုိအေၾကြေစ့ေပၚ၌ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ပုံ ပါသည္။ တစ္ႏုိင္ငံလုံး ေလးစားပါသည္ဆုိေသာ ထုိဗုိလ္ခ်ဳပ္လည္း ေက်ာက္ဒုိးတုိ႔ျဖင့္ အပစ္ခံရေလေတာ့သည္။
ပုိဆုိးသည္က အေၾကြေစ့မ်ား ရွားပါးၿပီး ေငြစကၠဴမ်ား သုံးစြဲလာၾက အခါ၌ ျဖစ္သည္။ ေငြစကၠဴကုိ ေက်ာက္ဒုိးျဖင့္ ပစ္၍ မရ။ ထုိအခါ စီးေသာဖိနပ္မ်ားကုိ ခြ်တ္၍ ပစ္ၾကေလေတာ့သည္။ ႏုိင္ငံ၏ အထြတ္အျမတ္ ေငြစကၠဴ၊ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာလည္း ဖိနပ္ျဖင့္ ပစ္ေပါက္ျခင္းကုိ အႀကိမ္အႀကိမ္ ခံရေလေတာ့ သည္။
ထုိစဥ္က လူႀကီးသူမတုိ႔၏ မွတ္သားထုိက္ေသာ စကားရွိခဲ့သည္။ “ေငြစကၠဴကုိ ဖိနပ္ျဖင့္ ပစ္ေပါက္ျခင္းေၾကာင့္ ေငြေၾကးတန္ဖုိး ပ်က္လတၱံ။ ႏုိင္ငံစီးပြားေရး နိမ့္က်လတၱံ” ဟု နိမိတ္တေဘာင္ ဆုိခဲ့ၾက၏။
၄။ ေငြစကၠဴကုိ ေကာ္ကပ္၊ သံခြ်န္ျဖင့္ ထုိးစုိက္ျခင္း
ဤကိစၥကား ကေလးမ်ားႏွင့္မဆုိင္၊ မယဥ္ေက်းလွေသာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္သာ ဆုိင္သည္။ သံဃာကုိ နဝကမၼ လွဴသည္ပဲ။ ထုိနဝကမၼကုိ ေကာ္မကပ္၊ သံခြ်န္ျဖင့္ မေပါက္လည္း လွဴလုိ႔ ရသည္သာ။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္က ပါလာသည့္ ယဥ္ေက်းမႈမွန္း မသိ (ပိဋကတ္စာေပမွာေတာ့ မလာ)။ ထုိထုိ နဝကမၼတုိ႔ကုိ ပုံစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ပုံေဖာ္ကာ ယပ္ေတာင္စသည္၌ ကပ္ၿပီး ပေဒသာပင္ဆုိသည္ကုိ ျပဳလုပ္ၾကသည္။
မိမိတုိ႔ သုံးစြဲသည့္ ေငြေၾကးကုိ ေခါက္ခ်င္ရာက ေခါက္၊ ခ်ိဳးခ်င္ရာက ခ်ိဳး လုပ္ေသာ လူမ်ိဳးလည္း ကမၻာေပၚတြင္ ရွိမည္မထင္။ အစုိးရကလည္း ခြင့္ျပဳလိမ့္မည္ မဟုတ္။ မလုပ္အပ္ေသာ ကိစၥပါေပ။ ထုိထုိ ေရႊျမန္မာတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈက ႏုိင္ငံျခားေရာက္သည္အထိ မေပ်ာက္တတ္ေသး။ ကုိယ့္ေငြစကၠဴကုိ ခ်ိဳးလုိ႔ေခါက္လုိ႔ အားမရ။ သူမ်ားေငြစကၠဴကုိပင္ ခ်ိဳးၾကေခါက္ၾက၊ ပေဒသာပင္ လုပ္ၾက၏။ လုပ္သင့္ပါ၏ေလာ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က တုိင္တန္းေသာ္ ေသခ်ာေပါက္ အေရးယူခံရမွာ ျဖစ္ၿပီး သတင္းစာမွာပင္ ေခါင္းႀကီးက ပါလာႏုိင္ေသာ သတင္းမ်ိဳး၊ သတင္းဆုိး ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။
ေငြေၾကးႏွင့္ ေငြေၾကးစနစ္သည္ ႏုိင္ငံတုိင္းအတြက္ အထြတ္အျမတ္ ျဖစ္သည္။ ထုိေငြေၾကးကုိ ေလးစားၾကရသည္။ အကန္းသဖြယ္ ဘာသာေရး အယူသည္းမႈ႕ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ ေငြေၾကးကုိ မိမိတုိ႔က ဖ်က္ဆီးေနသည္ကုိ သတိမမူမိၾက။ အေမရိကန္ေဒၚလာမ်ားကုိ ၾကည့္ပါ။ ထုိထုိေငြစကၠဴတုိ႔က ႏွစ္မည္မွ် ၾကာေစ၊ အသစ္အတုိင္းပင္ ရွိသည္။ စကၠဴေကာင္းေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိလုိက ဆုိႏုိင္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိစကၠဴ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း၊ ခ်ိဳး၍ရသည္။ ေခါက္၍ရသည္။ ေကာ္ကပ္၍ ရသည္။ သံကလစ္ျဖင့္ ထုိးညွပ္၍ ရသည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ထုိေငြေၾကးလည္း ပ်က္စီးရမည္သာ ျဖစ္၏။
အေမရိကန္တုိ႔က သူတုိ႔ေငြစကၠဴကုိ တန္းဖုိးထားၾက၏။ ထုိေငြေၾကးသုံးစြဲသူတုိ႔ကလည္း ထုိေငြစကၠဴတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားရ၏။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ေငြေရတြက္ေသာ စက္ကပင္ လက္မခံ။ ညစ္ေပေခါက္တြန္႔ေနေသာ ေငြစကၠဴကုိ ျပန္ထုတ္ေပးသည္။ ထုိစက္က အားမနာတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ “Dirty Money” ဟုိ ေခၚလုိက္ေလေတာ့သည္။
ထုိပေဒသာပင္ လုပ္ျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ေဝဝါးဝါးႏုိင္သည္။ သူတစ္ပါး သာဓု ေခၚႏုိင္ေအာင္လား၊ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ လွဴႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ ျပခ်င္တာလား။ ေကာင္းတာကေတာ့ နဝကမၼလွဴျခင္းသည္ သုိသုိသိပ္သိပ္ လက္သိပ္ထုိးလွဴတာက ပုိ၍ ဘာသာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေပမည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ေကာ္ထူထူကပ္ထားေသာ ထုိထုိယပ္ေတာင္ကုိ အလွဴခံရရွာေသာ ရဟန္းအတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ လုပ္စရာ အလုပ္မ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသြားေတာ့သည္။ ထုိေကာ္မ်ားကုိ ေရႏွဴးျခင္း၊ နဝကမၼတစ္ရြက္ခ်င္း မစုတ္ရေအာင္ ခြာယူရျခင္း၊ ထုိေကာ္တုိ႔ စင္ေအာင္ အဝတ္ျဖင့္ သုတ္ရျခင္း၊ အေျခာက္ျပန္လွန္းရျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိယပ္ေတာင္ကုိ အလွၾကည့္ မေနႏုိင္ရွာေသာ စာသင္သားရဟန္း ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ထုိယပ္ေတာင္တုိ႔သည္ စိတ္ညစ္စရာ အလြန္ေကာင္း၏။
ကိုရင္ဝမ္းသာ ဘုန္းႀကီးစိတ္ညစ္
ရြာမွာ ေစ်းေရာင္းေသာ ဒကာမႀကီးရွိသည္။ ၿမိဳ႕က သူမကုိယ္တုိင္ ရြာထဲေရာင္းရန္ ဝယ္လာေသာ “ငါး” တုိ႔၏ အမည္ကုိ သူမလည္း မသိ။ ရြာက ေစ်းဝယ္သူေတြက ဘာငါးလဲဟု ေမးရာ သူမက “ကုိရင္ဝမ္းသာ ဘုန္းႀကီးစိတ္ညစ္ ငါး” ဟု သူမကုိယ္တုိင္ အမည္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။ “ဘာ့ေၾကာင့္လဲ” ဟု ေမးရာ ငါးႀကီးေတြက ၾကည့္ရာမွာ အလြန္လွသည္။ စားခ်င္စဖြယ္လည္း ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆြမ္းခံေသာ ကုိရင္တုိ႔က ဝမ္းသာၾကသည္။ ထုိငါး ဆြမ္းစားပြဲေပၚ ေရာက္ေသာအခါ အ႐ုိးက မ်ားမ်ား၊ အသားကနည္းနည္း၊ စားရတာလည္း အလြန္ခက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိငါးဟင္းမ်ိဳး ျမင္တုိင္း ဘုန္းေပးေသာ ဘုန္းႀကီးက စိတ္ညစ္ေတာ္ မူရ၏။ အ႐ုိးလည္း မၾကာမၾကာ ျမက္တတ္သည္” ဟုိ ေျဗာင္ေျပာ၍ ေရာင္းသည္။ ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာေကာင္းေသာ ဒကာမႀကီး ျဖစ္သည္။
ထုိ႔အတူ ေကာ္ထူထူ ကပ္ထားေသာ ယပ္ေတာင္မ်ား၊ ကလစ္ၿမဲေသာ ယပ္ေတာင္မ်ားကုိ ျမင္ရတိုင္း မိမိကုိယ္တုိင္ စာသင္သားဘဝက အေတာ္ စိတ္ညစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ငါးရာျဖင့္ ငါးရာ၊ တစ္ေထာင္ျဖင့္ တစ္ေထာင္ စာအိပ္ထဲ ပိတ္၍ လွဴလုိက္ေသာ္ …
ထုိေငြစကၠဴမ်ားလည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ က်ိဳးေၾကစရာ မလုိ။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ မ်က္ႏွာလည္း အစင္းအေၾကာင္းမ်ား မထင္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ပါးေပၚ၊ မ်က္လုံးေပၚမွာလည္း ေကာ္ကပ္ရာ မရွိ၊ သံစူးရာ မရွိ။
အလွဴခံရလုိက္ေသာ ရဟန္းငယ္မွာလည္း လုိအပ္ေသာ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာ လြယ္လြယ္ကူကူ ကပၸိ၍ ရ။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ မ်က္ႏွာလည္း အစင္းအေၾကာင္းမ်ား မထင္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ပါးေပၚ၊ မ်က္လုံးေပၚမွာလည္း ေကာ္ကပ္ရာ မရွိ၊ သံစူးရာ မရွိ။
အလွဴခံရလုိက္ေသာ ရဟန္းငယ္မွာလည္း လုိအပ္ေသာ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာ လြယ္လြယ္ကူကူ ကပၸိ၍ ရ။
ယခုမူ ဝါၾကြားပလႊားမႈ နည္းပါးသည္ဆုိေသာ ထုိထုိျမန္မာတုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကာင့္ …
ေငြစကၠဴခမ်ာမွာလည္း …
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာမွာလည္း …
အလွဴခံရလုိက္ေသာ ရဟန္းငယ္မွာလည္း …
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာမွာလည္း …
အလွဴခံရလုိက္ေသာ ရဟန္းငယ္မွာလည္း …
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိ၏။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံံက ယူနိ(က္) ျဖစ္၏။
(posted on 12/10/2012)
(posted on 12/10/2012)
သီဟနာဒ
