ဘုန္းႀကီးစာေမးပြဲ အထိုက္အေလ်ာက္ၿပီးေတာ႔ အျပင္စာ ဖတ္ခြင္႔၊ သင္ခြင္႔ရလာ သည္။ ထိုအခါ ေနာင္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးနဲ႔အတူ ဆရာေတာ္တစ္ပါး သင္ၾကားေပး သည့္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း သြားတက္ၾကသည္။ သုံးလျပတ္ သင္တန္းၿပီးေသာ္ အဂၤလိပ္ အေျခခံသဒၵါအခ်ိဳ႕ႏွင္႔ ကတၱား၊ ကံ ဝါက်မ်ား၊ ဒါရိုက္၊ အင္ဒါ႐ိုက္ဝါက်မ်ား ေျပာင္းတတ္လာသည္။ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးက အားေပးစကားေျပာေတာ္မူသည္
"အရွင္ဘုရားတို႔ အဂၤလိပ္က ဆယ္တန္းအဆင္႔ရွိသြားၿပီ"ဟူသတတ္။
ထို "အရွင္ဘုရားတို႔ အဂၤလိပ္က ဆယ္တန္းအဆင္႔ရွိသြားၿပီ"အားေပးစကားက သာသနာ႔တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္အထိ ထိေရာက္မႈရွိဆဲ၊ ဆယ္တန္းေက်ာင္း သူ၊ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကိုေတြ႔တိုင္း ငါ႔ေလာက္မတတ္ထင္ဆဲပင္။ ထိုႏွစ္မွာပင္ သေဘာတူေလးပါးတိုင္ပင္ၿပီး ဆယ္တန္းေျဖရန္ က်ိဳးစားၾကသည္။ ရဟန္းစာေပႏွင္႔ေဝးသည့္ သခ်ၤာနဲ႔ သိပၸၸံဘာသာတြဲမ်ားကို အရင္ က်ဴရွင္ဆရာေခၚ ၿပီး ဆရာေတာ္မ်ားမသိေအာင္ သင္ယူၾကသည္။ ျမန္မာ၊ သမိုင္းကို မမႈေရးခ် မမႈ၊ အဂၤလိပ္က ဆယ္တန္းအဆင္႔ရွိၿပီးသား မဟုတ္ပါလား။(ထို အခ်ိန္အထိ ရွိဆဲ)
အမွန္တကယ္ ဆယ္တန္းအဂၤလိပ္ကို သင္မွ ေအာ္ ငါသိထားတာက ႏွစ္မွတ္ဖိုးပဲ ရွိပါလား(သို႔)ဆယ္မွတ္ဖိုး မေက်ာ္ပါလားဟု သိလိုက္ရသည္။ ထိုမွေနာက္ ဆယ္ တန္းေက်ာင္းသားေလးမ်ားကိုေတြ႔တိုင္း သူတို႔က ငါ႔ထက္တတ္ပါလားဟု သေဘာေပါက္လိုက္မိေတာ႔သည္။
ထို႔ေနာက္ ဘာသာေဗဒကို ေလ႔လာရ၏။ အင္ဒို ယူ႐ိုပီယံ ဘာသာစကားမ်ား အေၾကာင္း ၾကားသိရ၏။ ပါဠိနဲ႔ အဂၤလိပ္ တူညီမႈအခ်ိဳ႕(ေတာ္ေတာ္နည္းပါသည္) ကိုေတြ႔လာရ၏။ ဥပမာ မာတာနဲ႔ မားသား၊ ဘာတာနဲ႔ ဘရားသား၊ နာမနဲ႔ ေနာင္း (နာမ္) စသည္ဆင္တူေနမႈမ်ိဳးတို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ထိုအခါ ပါဠိကၽြမ္းရင္ အဂၤလိပ္ မခက္ေတာ႔ဆိုသည့္ အယူအဆက ေခါင္း ထဲေရာက္လာျပန္ဘိ၏။ အမွတ္မရွိသည့္ သညကၡႏၶာ အစုအေဝးပင္။ ဆယ္တန္းနဲ႔တကၠသိုလ္စာေမးပြဲက ရက္ခ်င္းတိုက္တိုက္ေနသျဖင္႔ မေျဖၾကရ၊ တကၠသိုလ္စာေမးပြဲ နာရီဝက္ေနာက္က်ခြင္႔ျပဳဖို႔ သြားေလ်ွာက္ေသာ္ ခြင္႔မျပဳ၊ ေလးျမတ္ႏိုးရသည့္ ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က တပည့္ရင္း နာနာထု၊ နာရီဝက္ေနာက္က်လ်င္ တကၠသိုလ္အျပင္ေရာက္ၿပီမွတ္ဟု သံဃာ႔အသံ(ရာဇသံ မဟုတ္ပါ)ထုတ္ေတာ္မူေလ၏။
သို႔ျဖင္႔ စိတ္ပ်က္ပ်က္ျဖစ္သြားကာ မဟာဗ်ဴဟာ ေျပာင္းလိုက္ရသည္။ ယင္းက ဖရီး အဂၤလိပ္စကူးႀကီးျဖစ္သည့္ မႏၱေလးေတာင္ေပၚကိုတက္ကာ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသာ ေဖာ ရိမ္းနားႀကီးမ်ားႏွင္႔ စကားေျပာျခင္းတည္း။ အစေတာ႔ သူ႔စကား ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ္႔စကား သူမသိ၊ သနားပါဘိ။ သို႔ျဖင္႔ ေခါင္းေပါင္းစ မဝတ္သည့္ အေမရိကန္ သမၼတ မစၥတာဘုွရွ္၏ မိန္႔ခြန္းမ်ားကို က်က္၊ မွတ္၊ နားေထာင္၊ လိုက္ေျပာ၊ အသံ သြင္း၊ နားေထာင္ၾကည့္။ သိလိုက္ရသည္ ပါဠိနဲ႔ အဂၤလိပ္ဆက္စပ္မႈရွိသည္က ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္၊ ကိုယ္သိတဲ႔ စကား၊ ေဝါဟာရသုံးစြဲပုံ တူညီေနတာ မေတြ႔လိုက္ရ။(အဂၤလိပ္က ကမၻာ႔ ဘာသာစကားအားလုံးကို ေမြးစားသျဖင္႔ ပါဠိနဲ႔သာမဟုတ္ အျခားဘာသာစကားမ်ားႏွင္႔လည္း ဆက္စပ္ေနသည္ဟု ညီေတာ္အေပါင္းတို႔ သတိခ်ပ္ေစလို) ထိုမွေနာက္ ပါဠိေတာ္လည္း အဂၤလိပ္ မေတာ္ဟု နားလည္လိုက္ရသည္။
တေလာေလးကပင္ ဆရာထက္ေနဝင္း(လတ္တေလာ လီကြမ္းယုစာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ထုတ္ေဝထားသူ) ေက်ာင္းေရာက္လာသည္။ စကားေျပာၾကသည္၊ (အမွန္မူ အသက္ အမ်ားႀကီး ပိုႀကီး၊ အေတြ႔အႀကဳံပိုမ်ားသည့္ ဆရာက ႏွစ္နာရီ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေျပာၿပီး သီဟနာဒက ရွစ္မိနစ္ခြဲခန္႔သာ ေျပာလိုက္ရပါသည္။)
ထို ရွစ္မိနစ္ခြဲခန္႔တြင္
"ဘုန္းႀကီးေတြက ပါဠိတတ္ေတာ႔ အဂၤလိပ္စာသင္ရင္ ပို လြယ္တယ္လို႔ ထင္တယ္ဘုရား"
"မဆိုစေလာက္ေလးပါ ဒကာႀကီး၊ ပါဠိတတ္လို႔ အဂၤလိပ္လြယ္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာ အဂၤလိပ္လို ေမႊေနတဲ႔ ရဟန္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသင္႔တယ္။ အခုဟာက ရွိမယ္၊ ရာခိုင္ႏႈန္းအရ သိပ္နည္းတယ္။ ပါဠိပိုင္ရင္ နည္းနည္းေတာ႔ ပိုလြယ္မယ္၊ (ဘာသာျပန္ရင္ ေဝါဟာရ အသာစီးရမယ္)။ ဒါကလည္း ဘာသာေဗဒ သေဘာ အတိုင္းပါ၊ ဘာသာတစ္ခုကို တကယ္တတ္ရင္ ေနာက္ဘာသာတစ္ခုကို သင္တဲ႔အခါ ပိုလြယ္သြားတာေလာက္ပါပဲ" ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။
အမွန္မူ ပါဠိတတ္ေတာ႔ အဂၤလိပ္စာသင္ရင္ အမ်ားႀကီး ပို လြယ္တယ္ဆိုသည့္ အယူအဆသည္ ရန္ကုန္လမ္း၊ မႏၱေလးလမ္း၊ ေမာလၿမိဳင္လမ္းဆိုတာေတြရွိလို႔ စကၤာပူ တိုးတက္သြားတာဆိုသည့္ စကားအတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ စကၤာပူမွာ ကမၻာ႔ၿမိဳ႕ေတာ္မ်ားစြာရဲ႕ အမည္နဲ႔လမ္းေတြ ရိုက္သတ္လို႔ မကုန္ပါ ဟု.. ဆိုခ်င္ပါေၾကာင္း အဂၤလိပ္စာသင္ေနၾကသည့္ ညီေတာ္(ေနာင္ေတာ္မ်ား မပါပါ) အေပါင္း တို့......
(မိမိကား ပါဠိမတတ္လွသလို အဂၤလိပ္လည္း လုံးျခာလည္ဆဲမို႔ ဖ်ဴးခ်ားဂ်င္ နေရးရွင္းအတြက္ အားကိုးတႀကီး ေရးလိုက္မိပါသည္)
Post a Comment