.jpg) |
| ပန္းခ်ီ - ဦးလွေပၚ(မႏၱေလး) Source |
တေလာက (အနည္းဆုံး) တိုင္းအဆင္႔ပါဝါရွိတဲ႔ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ရွိၿပီးသား ကို အားေပးေထာက္ပံ႔ဖို႔ထက္ သူ႔လက္ေအာက္မွာ အဖြဲ႔သစ္ ထပ္ဖြဲ႔ဖို႔ စိတ္ ညြတ္ေတာ္မူတယ္။
ဒါနဲ႔ "ကိုးဆယ္ဆ" ဆိုတဲ႔ နာေရးအသင္း ထြက္ေပၚလာျပန္္ေရာ(နာမည္ေလးက သင္းသကို)။ အတိုက္အခံ ပရဟိတနာေရးအသင္းေပါ႔။ ဟဲ ဟဲ။
သိပ္ မတည့္ၾကေတာ႔ဘူး။
မၾကာပါဘူး၊ ရြာမွာ လူတစ္ေယာက္ ဆုံးေရာ။
လက္ရွိအဏာရ နာေရးအသင္းကလည္း အသုဘခ်ေပးဖို႔ ေရာက္လာ၊ အတိုက္အခံ နာေရးအသင္းကလည္း ေရာက္လာ။
အသုဘကို သူ ခ်မယ္၊ ငါခ်မယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။
လက္ရွိအဏာရ နာေရးအသင္းကလည္း ဒါက ငါတိ႔ု လုပ္လာတဲ႔ အလုပ္ေတြပဲ။ မင္းတို႔က အခုမွ.............။
အတိုက္အခံ နာေရးအသင္းကလည္း ဒါေတြ ငါတို႔ မသိဘူး။ ငါတို႔ခ်မယ္။ ငါတို႔ကို႔ ဖြဲ႔ေပးသြားတဲ႔ ဆရာေတာ္က တိုင္းဥကၠဌဆရာေတာ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ၊ ဝန္ႀကီးေတြ ကိုးကြယ္တဲ႔ဆရာေတာ္။ ရြာကိုႂကြလာတာေတာင္ တိုင္းအရာရွိေတြပါလာတယ္။
မာန္ေလးေတြလည္း ပါတယ္။ အရင္က တည့္ေနတဲ့ရြာေလး အခု ကြဲကုန္ေရာ။
ကဲ ဘာကို အျပစ္တင္မလဲ
အရင္က ရွိေနၿပီးသား "ပန္ေမတၱာ"ကိုလား။
အတိုက္အခံ နာေရးအသင္း"ကိုးဆယ္ဆ"ကိုလား။
ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူ မေခၚဘဲ တစ္ေယာက္တည္းဆြဲေခၚတဲ႔ ေသမင္းကိုလား။
အဲဒါ ရြာအဆင္႔ပဲ ရွိေသးတာေနာ္။
စီ မံ ခန္႔ ခြဲ မႈ။
အဲဒါ အူၿပီဆိုရင္ လူေကာင္း၊ လူရိုးေတြ ရန္သူျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။
Post a Comment