အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွာေတာ႔ ေဘာလုံးပြဲမၾကည့္ရရင္ဘဲ အဓိပၸါယ္ မဲ႔ေနသလို လို၊ ေဘာလုံးပြဲ မၾကည့္ရတဲ႔ေနရာ မေနဘူးလို႔ေတာင္ စိတ္ကူးမိသလိုလို။ ဒီလိုနဲ႔ နာဂေတာင္ေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ဘယ္ကလာ ကမၻာ႔ဖလားရွိပါ႔မလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနတတ္သြားတယ္။ သုံးႏွစ္တိတိ။ ေနာက္ စကၤာပူေရာက္လာျပန္။ သီဟိုဠ္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ တရုတ္ေတြအၾကား သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ္႔ အေၾကာင္း သူမသိ၊ ဘာမွမရွိဘဲ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ရပါတယ္။ ေဘာလုံးက ေရနဲ႔ထမင္းမွ မဟုတ္တာဘဲ။
ေျပာၾကတာ ရွိေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲၾကည့္ရင္ ေဘာလုံးပြဲက အရသာမရွိ ဘူး တဲ႔။ အင္း ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရပါတယ္ဆို တစ္ေယာက္ထဲ မၾကည့္လို႔ ဘယ္သူနဲ႔သြားၾကည့္ရမွာလဲ။ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ေလးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရတဲ႔ကာလက စုစုေပါင္း ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမယ္။ ဒီ ကာလေတြက သင္ေပးလိုက္လို႔ သိလာတယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲၾကည့္လည္း အရသာ ရွိပါတယ္။(တစ္ေယာက္ထဲ ၾကည့္တတ္လာတယ္)
ေနာက္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ဘက္ဘက္ကေန ေလာင္းထားမွ ၾကည့္ရတာ ပို အရသာရွိတာတဲ႔။ အင္း ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ဘဝနဲ႔ကိုယ္ ဘယ္ကေန ဘယ္သြားေလာင္းမွာလဲ။ ၾကားလို႔မွ မေတာ္။ မေလာင္းလည္း ေဘာလုံးအရသာ မပ်က္ဘူးထင္ပါတယ္။
အဲ...... ဒါေပမဲ႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္မွာ ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြေရး၊ စေတးတပ္ေတြ ေကာက္ တင္ေနမိေတာ႔ ေလာင္းလိုက္တာထက္ေတာင္ ပို ဆိုးေနမလား ပဲ။ ညက ဂ်ာမဏီက ဂိုးသြင္းလိုက္ေတာ႔ လက္သီးလက္ေမာင္းေတာင္ ထ,တန္းမိလိုက္ သလားလို႔။
အင္း...... ကိစၥမရွိပါဘူးေလ၊ တစ္ေယာက္ထဲၾကည့္ေနတာပဲ။ ကိုယ္မေျပာရင္ ဘယ္သူ သိတာမွတ္လို႔။
Post a Comment