တစ္ခါက
အဘိဓမၼာဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ရြာထဲကလူေတြကို “အသံ” နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရွင္းျပေနသတဲ့။
“ မိုးၿခိမ္းသံ၊ ေတာ္လဲသံ၊ သစ္ကိုင္းက်ိဳးသံ၊ ေရစီးသံ စတဲ့အသံေတြက ဥတုေၾကာင့္
သက္သက္ျဖစ္တဲ့ အသံေတြမို႔ “ဥတုဇ” အသံလို႔ ေခၚပါတယ္။ စကားေျပာသံ၊ ငွက္ျမည္သံ၊
ေတာက္ေခါက္သံ၊ ေလခၽြန္သံ၊ ၿငီးတြားသံ စတဲ့ အသံေတြကေတာ့ စိတ္၊ ဥတုဆိုတဲ့
အေၾကာင္းႏွစ္ပါးေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာမို႔ “စိတၱဇ၊ ဥတုဇ” အသံလို႔ ေခၚပါတယ္”
ရြာသားေတြကလည္း တယ္ဟုတ္ပါလားေပါ႔ေလ။ လသာသာေအာက္မွာ စိတ္ဝင္တစား
နားေထာင္ေနၾကတုန္းမွာပဲ-
“ ဘူ” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးတစ္သံ လူေတြၾကားထဲက ထြက္လာသတဲ့။
ဒါကို သိပ္ၿပီးစိတ္မႏွ႔ံရွာတဲ့
လူတစ္ေယာက္က-
“ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား၊ အခုနက ျမည္သြားတဲ့ “ဘူ” ဆိုတဲ့
အသံႀကီးကေရာ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့အသံလို႔ ထင္ပါသလဲခင္ဗ်ာ” လို႔ ေမးသတဲ့။
အဘိဓမၼာဆရာႀကီးလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေအာင္႔သြားတာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ဆရာႀကီး ဆိုေတာ့ ေျဖရေတာ့
မွာေပါ့။
“သူ႔ဘာသာ
ရိုးရိုးေလလည္တာဆိုရင္ ဥတုဇ၊ ဥတုေၾကာင့္။ မင္းစိတ္ပုပ္လို႔ ညွစ္ေပါက္လိုက္တာဆိုရင္
စိတ္၊ ဥတုေၾကာင့္ ျဖစ္တာမို႔ စိတၱဇ၊ ဥတုဇရုပ္” တဲ့။
အေျဖၾကားေတာ့ အရူးက ( စိတ္မႏွ႔ံရံုပါ၊ ဆိုက္ကိုအဆင့္ မေရာက္ပါဘူး)-
“ ဆရာႀကီး အေျဖေတြက ရွႈပ္လိုက္တာဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအသံက ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။
ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ ဆူးပုပ္ရြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာ။ ေခၚျခင္းေခၚ ပဲႀကီးေလွာ္ ဇ၊
ဆူးပုပ္ရြက္ ဇရုပ္(အသံ) လို႔ ေခၚရမွာပါဗ်ာ။ လြယ္ေနတာကို
ရွႈပ္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားေလေတာ့သတဲ့။
ငတူးေရ၊ ခက္ပံုက အရူးဆိုေတာ့လည္း ဘာမွျပန္ေျပာလို႔ မရဘူးေလကြယ္။
အဘိဓမၼာစကားဝိုင္းႀကီးလည္း ပ်က္ကေရာ။
ဟဲ…ဟဲ၊ ပဲႀကီးေလွာ္ ဇ၊ ဆူးပုတ္ရြက္ ဇ တဲ့၊ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား။
ဦးကိုေမာင္
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment