တကယ္လို႔ အသက္ျပန္ရွင္ဖို႔လမ္းစမရွိေတာ႔ဘူး၊ သြားႏိုင္လာႏိုင္အေနအထား ကိုလည္း ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးဆိုရင္ အိပ္ယာထဲမွာ ငွက္ေျပာတုံးဘဝနဲ႔ ပိုက္ကေနတဆင္႔ အစာေက်ြးေနရတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဖို႔၊ အသက္ကယ္ပစၥည္းေတြ နဲ႔ ဒုကၡကို ဆြဲမဆန္႔ဖို႔ ေဆးပညာအရႀကိုတင္လမ္းညႊန္မႈ ထားခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ ဒီစာခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆရာဝန္ေရွ႕မွာ လက္မွတ္ ထိုးခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္သာ ဒီလိုမခိုင္းခဲ႔ရင္ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ငွက္ေျပာတုံးဘဝကို အခ်ိန္ ၾကာႏိုင္သမ်ွၾကာေအာင္ ဆြဲထားၾကလမ္႔မယ္။
က်ေနာ္႔ဘဝရဲ႕ အမွတ္ရစရာအေကာင္းဆုံးေတြက စကၤာပူကို ကိုယ္က်င္႔တရား မပ်က္တဲ႔ႏိုင္ငံ၊ အရည္အခ်င္းကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ႔ႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္း သာတူညီ မ်ွ ရွိတဲ႔ႏိုင္ငံျဖစ္လာဖို႔ လူထုကို စည္းရုံးခဲ႔ရတာေတြပါ။ ဒါေတြက က်ေနာ္ေသ တဲ႔ေနာက္အထိ က်န္ေနရစ္မယ္႔ အက်ိဳးတရားေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒေတြရွိေနရင္ စကၤာပူလည္း ပန္းပန္ေနႏိုင္မွာပါ။ ဒါဟာ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အႀကီး မားဆုံး ေမ်ွာလင္႔ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
လုပ္စရာရွိတာေတြကို အေကာင္းဆုံးလုပ္ခဲ႔ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ဒီဘဝနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ အလြမ္းသယ္ေနစရာလည္း မလိုေတာ႔ပါဘူး။
သူမ်ားေတြယုံၾကည္သလို ေကာင္းကင္ဘုံမွာ က်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ္႔ဇနီး ျပန္ေတြ႔ရမယ္ လို႔လည္း မယုံၾကည္ပါဘူး။
သူလည္း ျပာအိုးပဲက်န္တယ္၊ က်ေနာ္လည္း ျပာအိုးပဲ က်န္ရစ္မွာပါ။
(From One Man's View of the World)
Post a Comment