လြန္ခဲ့တဲ့ ဂ်င္နေရးရွင္းေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီးႏွဳိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တစ္ကမၻာလံုး ဆိုင္ရာ လူသားမ်ိဳးဆက္ဟာ “မိသားစုလြန္” လူမွဳေရးစနစ္ဆီကို ဦးတည္ေန ၿပီဆိုတာ သိသာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအေျပာင္းအလဲက ျမန္ဆန္သလို အရွိန္ အ ဟုန္လည္းေကာင္းပါတယ္။ ဟိုတခ်ိန္ကဆိုရင္ အရြယ္ေရာက္လာၾကၿပီ ဆို တာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ မိသားစုဘဝကို တည္ေထာင္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ေနႏို င္ၾကဖို႔ပဲ စိတ္ကူးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ လူေတြရဲ့ အနာဂတ္စိတ္ကူးဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳမွဳအျပင္ အျခားအေၾကာင္းတရားေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ လာေန ပါၿပီ။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက (၉) ရာခိုင္ႏွံဳးသာရွိတဲ့ အေမရိကန္ေတြသာ အိမ္ေထာင္မျပဳပဲ ေနတတ္ၾကေပမယ့္ ဒီေန႔မွာေတာ့ (၂၈) ရာခိုင္ႏွံဳးအေမရိ ကန္ေတြဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းဟာ မရွိမျဖစ္ကိစၥ မဟုတ္သလို ကေလးရွိမွ မိသားစုဘဝက စိုစုိေျပေျပရွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း မယံုၾကည္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အခု အေမရိကန္ေတြရဲ့အိမ္ေတြမွာဆိုရင္ ကေလးေတြထက္ အိမ္ေမြး တိရိစာၦန္ေတြက ပိုမ်ားလာေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီအေျပာင္းအလဲက အေမရိကမွာပဲျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ Scandinavia ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္လည္း ၄၀- ကေန ၄၅- ရာခိုင္ႏွံဳး လူဦးေရေတြဟာ တစ္ကိုယ္တည္းပဲ ေနၾကပါတယ္။
စပိန္ႏိုင္ငံမွာဆုိရင္လည္း ၁၉၇၃- ခုႏွစ္ေတြတုန္းက တႏွစ္အတြင္း အိမ္ေထာင္ျပဳသူဦးေရဟာ ႏွစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းရွိရာက ဒီေန႔မွာဆိုရင္ တစ္သိန္းခုႏွစ္ေသာင္းပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ အလားတူပဲ သူတို႔ရဲ့ ကေလးေမြး ဖြားႏွံဳးကလည္း တရွိန္ထိုးက်ဆင္းလို႔ လာေနပါတယ္။ (၃၀) ရာခိုင္ႏွံဳးရွိတဲ့ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသမီးေတြက ကေလးယူဖို႔ စိတ္မဝင္စားၾကပါဘူး။ ၂၀၁၁- ခုက သုေတသနအရ အသက္ငါးဆယ္ေအာက္ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာ ကေလး မလိုခ်င္ၾကဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘရာဇီးႏိုင္ငံက အသက္ (၃၅) ႏွစ္ေအာက္ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ ကေလးေမြးဖြားႏွံဳးကလည္း ၄.၃ ကေန ၁.၉ အထိ က်ဆင္း လာေနပါတယ္။
ဒီေန႔ကမၻာဟာ “မိသားစု” လူေနမွဳစနစ္ကေန မိသားစုမရွိလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါ ဘူးဆိုတဲ့ မိသားစုလြန္လူမွဳေရးစနစ္ဆီကို အရွိန္အဟုန္ေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ေရြ႕လ်ားလို႔ေနတယ္။
ဒီေျပာင္းလဲမွဳစနစ္ကို The Rise of Post- Famalism; Humanity’s Future? ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ Joel Kotkin Anuradha Shroff နဲ႔ Wendell Core စတဲ့ ပညာရွင္ေတြက ေလ့လာေနၾကပါတယ္။
ဒီအေျပာင္းအလဲဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာရတာလဲ။
အေျဖေတြက အမ်ားႀကီးေပးထားပါတယ္။ ဘာသာတရားကို လူေတြ သိပ္ မကိုင္းရွိဳင္းၾကေတာ့ဘူး။ တစ္ကမၻာလံုးရွိလူေတြဟာ စီးပြါးေရးအလား အ လာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိပ္အေကာင္းမျမင္ၾကသလို စီးပြါးေရးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေန တဲ့ ဖိအားေတြအမ်ားႀကီး ခံစားေနၾကရတယ္။ ကမၻာရပ္ဆိုင္ရာ အရင္းရွင္ စီးပြါးေရးစနစ္ရဲ့ လက္ခ်က္လည္းမကင္းဘူးလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အရင္းရွင္စီးပြါးေရးစနစ္ကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႕ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အာရွတိုက္မွာပါ။ အာရွတိုက္သားအမ်ားစုဟာ အလုပ္ကိုပဲ အာရံုစိုက္ေနၾကရၿပီး အရွိ္န္ အဟုန္ေလ်ာ့လိုက္တာ၊ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ေလ်ာ့လိုက္တာနဲ႔ သူ မ်ားေတြ က ေက်ာ္တက္သြားေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ ဖိအားေတြနဲ႔ ေနၾကရတာျဖစ္ၿပီး ဒီ စိတ္ ဓာတ္ကသည္ပင္ သူတို႔ရဲ့ လိုက္(ဖ္) စတိုင္ကို ေျပာင္းလဲေပးလုိက္တာလို႔ ယူ ဆၾကပါတယ္။
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ National Institute of Population and Society Security အဖြဲ႔ကလည္း Toru Suzuki ရဲ့ ဦးေဆာင္မွဳနဲ႔ ဒါကိုေလ့လာဆန္းစစ္ေန ၾက ပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ၊ ဖံြ႔ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတြမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ကုန္က်တဲ့ေငြက အဲဒီကေလးဆီက ရလာတဲ့ေက်နပ္ေပ်ာ္ ရႊင္မွဳ ကို ေက်ာ္လြန္လို႔ေနတယ္လို႔ ေတြးျမင္တတ္ၾကပါတယ္။
စကၤာပူဆိုရင္လည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ အျခား အာရွႏိုင္ငံေတြလို စကၤာပူဟာလည္း မိသားစုစနစ္ကို အေျခခံခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြါးေရးတိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် မိသားစုစနစ္ဟာလည္း လက္ေျမွာက္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဒီေန႔ စကၤာပူဟာ ကေလးေမြးဖြားမွဳ အနည္းဆံုး ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ပါဝင္ေနပါတယ္။ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြဟာ ဘဝကို ဘယ္လိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနၾကမယ္ဆိုတာထက္ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းဖို႔၊ စီးပြါးေရး သူမ်ားထက္သာဖို႔ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနၾက တယ္လို႔ စကၤာပူကို သုေတသနလုပ္ေနတဲ့ ပညာရွင္တစ္ေယာက္က ဆိုပါ တယ္။
လာမည့္အနာဂတ္မွာ ကေလးေမြးဖြားႏွံဳး သိသိသာသာမက်ဆင္းတဲ့ အေမရိ ကန္လို ႏိုင္ငံေတြက အဆင္ေျပၿပီး ကေလးေမြးဖြားႏွံဳး သိသိသာသာႀကီး က် ဆင္းလာေနတဲ့ ဂ်ပန္လိုႏိုင္ငံေတြဟာ အေျခအေနသိပ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ ဘူးလို႔ ပညာရွင္ေတြက သံုးသပ္ၾကပါတယ္။
ေနရာအားျဖင့္ၾကည့္ရင္ လူပ်ဳိအပ်ိဳ လူလြတ္ေတြဟာ ၿမိဳ႕ျပႀကီးေတြ မွာ ေနထိုင္တတ္ၾကၿပီး အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြဟာ ဆင္ေျခဖုန္းေတြမွာ ေနထိုင္ တာပိုမ်ားလာပါတယ္။ အေမရိကရဲ့ ႏိုင္ငံေရးကိုၾကည့္ရင္ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ က ရီပတ္ဗလီကန္ကို ေထာက္ခံၿပီး လူပ်ိဳအပ်ိဳ လူလြတ္ေတြက ဒီမိုကရက္ တစ္ပါတီကို ေထာက္ခံတာပိုမ်ားတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရွိရပါတယ္။ Mitt Romney ဟာ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြရဲ့ ေထာက္ခံမဲေတြကို အမ်ားႀကီး ရခဲ့ေပ မယ့္ လူလြတ္ေတြရဲ့ မဲအမ်ားစုုက အိုဘားမားဆီကို ေရာက္ကုန္ပါတယ္။ လူလြတ္ေတြရဲ့ ေထာက္ခံမဲေတြမွာ အိုဘားမားကို ေထာက္ခံသူက (၆၂) ရာခုိုင္ႏွံဳးရွိၿပီး ရြမ္ေနက (၃၅) ရာခိုင္ႏွံဳးပဲ ရလုိက္ပါတယ္။
၂၀၁၂- ေရြးေကာက္ပြဲက ဒီမိုကရက္နဲ႔ ရီပတ္ဘလီကန္ အားၿပိဳင္မွဳ ဆိုတာ အျပင္ မိသားစုစနစ္နဲ႔ မိသားစုလြန္စနစ္တို႔ အားၿပိဳင္မွဳလို႔လည္း ေျပာရင္ ရ လာပါတယ္။ လူဟာ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရရင္ အ လုပ္ကို ပိုေကာင္းေအာင္၊ ပိုအက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္လည္း ရွိလာျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအယူအဆက အမွားႀကီးပါ။ လူဟာ မိသားစုနဲ႔ေန၊ အသိုင္းအဝုိင္းနဲ႔ေနမွ သူလုပ္ရမယ့္ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားေတြကို ပိုၿပီးေလးေလးနက္နက္ရွိလာတာပါ။ ႏိုင္ငံအတြက္၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အတြက္ လည္း သူတို႔ကပိုၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ေရွးေဟာင္းအစဥ္အလာျဖစ္တဲ့ မိသားစုစနစ္ဟာ အျခားသူေတြကိုလည္း ပိုၿပီးနားလည္ေပးႏုိင္မယ့္ လူေတြကို ေမြး ထုတ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရဲ့ ဥပေဒကလည္း လူေတြကိုအိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ဖို႔ အားေပးတဲ့ ဥပေဒေတြျဖစ္လာေအာင္ ျပင္ ဆင္ထားသင့္ပါၿပီ။ ဥပမာ ခြင့္ရက္ရွည္ကေလးေမြးဖြားခြင့္နဲ႔ အျခား အခြင့္ အေရးေတြ ရက္ရက္ေရာေရာေပးတာမ်ိဳးပါ။ ဒါမွလည္း ကေလးေမြးဖြားႏွံဳး တက္လာမွာပါ။
လူအခ်င္းခ်င္း ရုိင္ပင္းကူညီတတ္ဖို႔အတြက္ ေျဖရွင္းခ်က္က မိသားစုစနစ္ တစ္ခုအေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ပိုၿပီးမ်ားျပားလာတဲ့ ဘဝနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မွဳေတြၾကား မွာ ေနထိုင္ေန ၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ဥ္းကပ္ပံု၊ ေရြးခ်ယ္ပံုေတြကလည္း မတူကြဲျပား လာ ရတာပါပဲ။
ဒီပံုစံအတုိင္းသာ ဆက္သြားေနလို႔ကေတာ့ လူသားမ်ိဳးဆက္ေတာ့ ငရဲဆိုက္ လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္အစား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္ေပးမွဳ၊ ရုိင္းပင္းကူညီမွဳေတြရွိေအာင္ စတင္ႀကိဳးစားလာၾကမယ္ဆို ရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္အေရးႀကီးတာက ဒီမိသားစုစနစ္ အေျပာင္းအလဲကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔မဟုတ္ပဲ အရြယ္ေရာက္လာ သူတိုင္းဟာ အသိေတြလည္းေျမာက္လာၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ရုိင္းပင္းကူညီရင္း ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မွဳအတိုင္းပဲ ေနထိုင္သြားၾကဖို႔ပါ။
By David Brooks
New York Times.
ဇင္ေ၀ေသာ္
