ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္း


သူခရီးတစ္ခုထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။
          “ဟယ္ ဒီလျပည့္ညက လွလိုက္တာ၊ ၾကယ္ေတြလည္း စံုေနတာပဲ” ဟု လူတစ္ခ်ဳိ႕က ေျပာၾကသည္။ သူေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မဟုတ္။ သူတို႔လို ခံစားလို႔မရ။ ၾကယ္တာရာဟူသည္ သူ႔ခ်စ္သူပါးျပင္မွ ဝက္ျခံဖုမ်ားျဖစ္သည္။

            ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူခရီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔စဥ္းစားေနသည္။
          “ဟယ္ ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္း။ စေနေထာင့္မွာ နီရဲေနတာပဲ။ မုန္တိုင္းက်ေတာ့မယ္ထင္တယ္” ဟု ေျပာၾကျပန္၏။ သူတို႔ေျပာသည့္ စေနေထာင့္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မဟုတ္။ သူတို႔ေျပာသလို ခံစားလို႔မရျပန္။ နီေထြးေသာအေရာင္မ်ားသည္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ ပါးအို႔နီနီေလး ျဖစ္ေန၏။

          ဒါ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ျပန္သည္။ သူခရီးထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။
          ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခု လိုခ်င္မွလည္း လိုလိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ခရီးတစ္ခုေတာ့ သူထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။

          “ရင္မွာလွိဳက္ခတ္ ၾကပ္တင္းလို႔၊ ေဝဒနာျဖစ္ခဲ့ၿပီမို႔
          တေနရာေရွာင္ထြက္သြားပါရေစ၊ ေခၚမေနနဲ႔ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ငါ႔ကို
          သြားခြင့္ျပဳဦး၊ ခြင့္ျပဳပါဦးေလ….”

          ဆိုသည့္ သီခ်င္းအပိုင္းအစတစ္ခ်ိဳ႕ ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္၏။ မဆိုင္ဟု ထင္သည္။ သူ႔ရင္သည္ လွိဳက္ခတ္ၾကပ္တင္း၍မေန၊ ေဝဒနာလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိ၊ ေရွာင္ထြက္သြား ျခင္းလည္းမဟုတ္။ ပို၍ အေရးႀကီး သည္က သူ႔မွာ လွမ္းေခၚမည့္သူ၊ ခြင့္ပန္ရမည့္သူ မရွိ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီသီခ်င္းလည္း မွားေနျပန္သည္။



          ဒါ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ သူခရီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။
          ဒီသီခ်င္းက မွားေနလွ်င္ မွန္ေနေသာအရာကား အဘယ္နည္း။

          မွန္ကန္ေသာအရာ မ်ားစြာရွိႏိုင္၏။ ေရေရာမထားေသာ အရက္တစ္လံုးသည္ အမွန္တရား တစ္ခုျဖစ္ႏိုင္၏။ ဖံုးဖိထားေသာ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕သည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ မတူးေဖာ္ရေသးေသာ ခံစားမႈရုပ္ၾကြင္းမ်ား အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ မေပးဆပ္ရေသးေသာအေၾကြးမ်ား အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ ေမွာက္ထားေသာ ဖဲတစ္ခ်ပ္ ဘာမွန္းမသိျခင္းသည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ က်ေပ်ာက္သြားေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ခုသည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ ခံစားမႈ၌ Lost and Found ေအာ့ဖစ္မရွိ၊ ဤလည္း အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ အမွန္တရားမ်ား မ်ားလြန္းေနၿပီ။

          ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူခရီးတစ္ခုထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။
          ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ ဘာေတြလိုအပ္သလဲ…။

          တခ်ိဳ႕က (၇) မ်ိုဳး (၈) မ်ိဳးပဲလိုတယ္္ဟု ဆိုၾက၏။ ပိုက္ဆံအိတ္လို၏။ ပတ္(စ္) ပို႔ လို၏။ ဆဲ(လ္) ဖုန္းလို၏။ အိုင္ပက္လို၏။ ခ်စ္သူ၏ ဓာတ္ပံုလို၏။ မွန္လို၏။ မိတ္ကပ္ဘူးလို၏။ ညွပ္ဖိနပ္လို၏။ အေႏြးထည္လို၏။ ဝမ္းပိတ္ေဆးလို၏။ ဗီဇာလို၏။ အမွတ္တရ ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခြန္းလို၏။ လုိ၏-၊ -လို၏။

          ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ အမွန္တစ္ကယ္ေရာ ဒါေတြလိုအပ္သလား။ သူမသိ၊ လိုေကာင္္း လိုလိမ့္မည္။ ဒါေတြရွိမွ ခရီးထြက္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူခရီးထြက္၍ မရေတာ့။ ဒါေတြမပါလည္း ခရီးထြက္လို႔ရသည္ဟု သူထင္၏။

          ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ သူခရီးထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေန၏။
          ခရီးဆိုတာ ဘယ္ကိုထြက္ရတာလည္း….

          ပို၍ရႈပ္ေထြးသြား၏။ တခ်ိဳ႕က ဦးတည္ခ်က္ရွိမွ ခရီးထြက္လို႔ရသည္ဟု ဆို၏။ ထိုဦးတည္ခ်က္ သည္ ပို၍လွပေသာရပ္ဝန္းတစ္ခုျဖစ္က ပို၍ေကာင္းသည္ဟု ထပ္ဆင့္ဆိုၾကျပန္၏။ သိပ္မဆိုင္လွဟု ထင္သည္။ ခရီးတစ္ခုသည္ ဦးတည္ခ်က္မလို၊ ဦးတည္ခ်က္မရွိလည္း ထြက္လို႔ရသည္။ သူ႔မွာ ဦးတည္ခ်က္ မယ္မယ္ရရ မရွိ။ ဦးတည္ခ်က္ရွိမွ ခရီးထြက္ရမည္ဆိုလွ်င္ သူခရီးထြက္၍ မရ။ ထို ဦးတည္ခ်က္ဆီ ခရီးထြက္သူမ်ားေရာ ဦးတည္ခ်က္ဆီကို ေရာက္ၾကသလား။ ေရာမကို မေရာက္ေသာ လမ္းမ်ားစြာရွိ၏။

          သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာက ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္၏ ဓာတ္မီးတိုင္မ်ားကို စာအိတ္ထဲထည့္ၿပီး သူ႔ခ်စ္သူ ျမင့္ျမင့္ခ်ိဳထံ စာတိုက္ကပို႔ဖူး၏။ သူငယ္စဥ္က ဓာတ္မီးတိုင္ႀကီးတစ္ခုကို ဆြဲႏႈတ္ၾကည့္ဖူး သည္။ မရခဲ့။ အေဖက ဘာအတြက္လဲဟုေမးေသာအခါ ေခ်ာေခ်ာဖို႔ဟု ေျဖဖူးသည္။ ေခ်ာေခ်ာဟူသည္ သူ႔အစ္မ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မေငါက္ငမ္းဖူးေသာအစ္မ၊ အေမကြယ္ရာမွာပင္ ဆြဲမဆိတ္ခဲ့ဖူးေသာ အစ္မျဖစ္သည္။ ထိုဓာတ္တိုင္မ်ား မီးပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာကို မေပးလိုက္ႏိုင္ျခင္းအတြက္ အခုသူဝမ္းေျမာက္ေနသည္။ ဘက္ထရီအိုးတစ္လံုး ေခ်ာေခ်ာကိုေပးခဲ့၏။

          ခရီးထြက္ျခင္း၌ မရိွမျဖစ္လိုအပ္ေသာအရာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ထိုအရာသည္ ထြက္ခြါရာ အရပ္ျဖစ္သည္။ မွန္သည္။ ဦးတည္ခ်က္မရွိ၊ အမွတ္တရ ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခြန္းမရွိ၊ ဘာမွမရွိပဲ ခရီးထြက္လို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထြက္ခြါရာမရွိပဲေတာ့ ခရီးထြက္လို႔မရ။ သူသိလိုက္သည္။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ခရီးထြက္ရန္ ပထမေျခလွမ္းစလိုက္သည္။

          ဟင္ ၊ ငါထြက္ခြါရာက ဘာပါလိမ့္။ သူသိလိုက္သည္။ သူေဆာက္ထားမိေသာ အေမ့ရြာက အိမ္ေလးတစ္လံုးထဲမွျဖစ္သည္။

          သူသည္ သူလုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္သူျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ဖူးသည္။ ဘာမွေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွိ။ မၾကာေသးမီက သူလုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ ဒါကို သူ႔ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ သူမလုပ္ဖူးေသး။ ထိုအရာသည္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္လိုျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအိမ္ကလည္း သူကိုယ္တိုင္ေဆာက္ေသာအိမ္ ျဖစ္ရမည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကေလးကို ေဆာက္ခ်င္ တာလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း မသိ။ သိစရာလည္းမလိုဟု ထင္သည္။ “ဘာေၾကာင့္” ဆိုေသာအေမးသည္ မုသာဝါဒအမ်ားစု၏ ျမစ္ဖ်ားျဖစ္သည္။

          ကိုယ္တိုင္သစ္ခုတ္၍ တိုင္ထူသည္။ ကိုယ္တိုင္ဝါးခုတ္၍ ႏွီးဖ်ာသည္။ ကိုယ္တိုင္ ျမက္ရိတ္၍ သက္ငယ္ပ်စ္သည္။ ကိုယ္တိုင္မိုး၍ ကိုယ္တိုင္ေခါင္အုပ္လိုက္သည္။ အေမ႔ရြာက ထိုအိမ္ကေလး ကုိၾကည့္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာကေျပာသည္။

          “ေမာင္ေလး၊ နင္ကဘာျဖစ္လို႔ ဒီအိမ္ေဆာက္တာလဲ။ နင္ေဆာက္ေပးထားတဲ့အိမ္ ရွိၿပီးၿပီပဲ။ မႀကီးေပမယ့္ ငါတို႔ေနလို႔ ရတာပဲ”

          “ေနဖို႔မဟုတ္ဘူးဟ၊ ငါအိမ္မေဆာက္ဖူးလို႔ အိမ္ေဆာက္ၾကည့္တာ။ အရင္အိမ္ေလးက လက္သမားေတြေဆာက္တာ။ ဒီအိမ္ေလးက ငါကိုယ္တိုင္ေဆာက္တာ”

          “နင္ ပင္ပန္းတာေပါ႔”
          “အင္း၊ ငါေတာ့ အိမ္ေဆာက္ဖူးသြားၿပီေလ။ အေဖက လက္သမားလည္း လုပ္တတ္တယ္။ ငါလည္း လက္သမားလုပ္တတ္မွေကာင္းမယ္”

          ထိုအိမ္ေလးထဲမွ သူထြက္လိုက္၏။ ထိုအိမ္ေလးသည္ ထြက္ခြါရာျဖစ္၏။ ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္း မွာလည္း ထြက္ခြါရာသာအေရးႀကီးသည္။ က်န္တာေတြက အေရးမႀကီး။ ေျခတစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း လွမ္းမိေသာအခါ သူငယ္စဥ္က အလြန္ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ “လူမေနတဲ့ အိမ္ကေလး” ဆိုသည္ ဟသၤာတထြန္းရင္၏ လြမ္းေဆြးေဆြး သီခ်င္းေလးတစ္ေၾကာင္း ေရာက္လာျပန္၏။

          “လူမေနတဲ့အိမ္ကေလး…အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွတယ္ေလ…”
          သူစိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိ၏။ မတတ္ႏိုင္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီျဖစ္၏။ ဒီအိမ္ကေလးကလည္း အထီးေတာ့မက်န္လွ။ ေခ်ာေခ်ာတို႔အိမ္ေလးႏွင့္ တြဲလွ်က္ေဆာက္ထားတာျဖစ္သျဖင့္ လွဲက်င္းမည့္ သူ ေတာ့ရွိေနသည္။

          သူထြက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။
          ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္၏။ လျပည့္ညျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ပါးျပင္၌ ဝက္ျခံမ်ား ေပါက္ေနလွ်က္ရွိ၏။ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ မုန္တိုင္းမဆင္သျဖင့္ ခ်စ္သူ၏ပါးျပင္ေပၚက ပါးအို႔နီက ိုလည္းမေတြ႔ခဲ့ရ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္၏။
                                                                                          


ဇင္ေဝေသာ္
















Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Post a Comment