China is too big for everyone

We stayed in the Luminous Hot Spring Resort and Spa Hotel in Taitung last night. As far as I know, 95% tourists stayed in this hotel are from main China. (It means all are Chinese except 35 of us.)

Buffet breakfast is available at 7 am. I thought people would be taking breakfast in different times. I realized that was wrong when I saw all Chinese came down for breakfast at 7. Within a few minutes, all foods were gone. Singaporeans are known as fast mover. But not really compare to Chinese from main China. It was the first time I encountered that too many people were having breakfast at the same time. In short, I could not get what I want to take.(feeling unhappy? Not really. I just realized that Chinese are too many)

In fact, China is too big to Singapore, Taiwan and even to USA. Let alone Myanmar.
I just worry nothing left for us if they come in, just like buffet breakfast this morning!
It is China something need to handle with care. Not because of other reasons, just simply because it is too big to everyone.

ZWT

Read more

Do you know that?

1) Taiwan has 1% of Muslim population.
2) No driver is allowed to let his car engine on longer than three minute without driving. (If one enjoys A.C in his car unless driving, it is against the law.)
3) Most of Ph.d graduates from the West Universities come back to their mother land, Taiwan.
(So the third fact makes my conclusion even stronger"Taiwan has stronger domestic power.")

Read more

Hard working monk in Taiwan

Not in MM

Read more

Taiwan has stronger domestic power than Singapore

Taiwan has stronger domestic power than Singapore as she has bigger land and more population. Plantations can be seen even in an industrial areas. What a surprise in the heavily industrialized country! Americans or Europeans can hardly be seen in tourist sites. But she is vibrant with her own people. Myanmar can learn one or two things from Taiwan. Something old and something gold, something new and something blue theory is still existing in Tiawan.

Read more

၁၀ ႏွစ္ဆိုရင္ "ေတာင္" ေရြ႕တယ္

ကိုရီယားေရာက္ခိုက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္က မိတ္ေဆြရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္၊ လိပ္စာကတဆင္႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ႔ မေအာင္ျမင္ေတာ႔ဘူး။
ဒီေတာ႔ ဂ်က္စမင္းက "ေဆာရီး၊ အားလုံး ဒီေနရာမွာ မရွိၾကေတာ႔ဘူး။ ထင္ေတာ႔ ထင္သား၊ ကိုရီယားစကားပုံအရ ၁၀ ႏွစ္ဆိုရင္ "ေတာင္" ေရြ႕တယ္ တဲ႔" လို႔ ေျပာျပတယ္။

ခဏနားခိုရာ၊ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးခဲ႔ရာ သာေကတ ၁၀ ရပ္ကြက္ကိုေရာက္ေတာ႔........
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္က အိမ္ကေလးေတြကလည္း အရင္အတိုင္း
သူတို႔ေရွ႕က မညီမညာလမ္းသြယ္ေလးေတြကလည္း... အရင္အတိုင္း၊ ႏွစ္စဥ္ခင္း ႏွစ္စဥ္ပ်က္....
လမ္းေပၚက ေခြးေတြကလည္း အရင္အတိုင္း လမ္းေပၚအခင္းႀကီးငယ္သြားၾကဆဲ.
ကြမ္းယာဆိုင္၊ အိမ္ဆိုင္ေလးေတြကလည္း အရင္အတိုင္း....

ထူးတာက အရင္ ဆိုက္ကားနင္းသူက အခု တကၠစီေမာင္းလာတယ္။
မထူးတာက သူတို႔ရဲ႕ ၾကပ္တည္းတဲ႔ လူေနမႈဘဝ။

၁၀ ႏွစ္ဆိုရင္ "ေတာင္" ေရြ႕တယ္တဲ႔လား ဂ်က္စမင္းရယ္
ငါ ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ သာေကတကေတာ႔ ဒီစကားပုံကို ၾကားဖူးဟန္ မတူဘူး။

Read more

ကိုရီးယားရဲ႕ ဝိဉာဥ္ကို ဖမ္းၾကည့္ျခင္း (၂)

"ေမာနင္း ဂ်က္စမင္း"
"ေမာနင္း ဆာ။ ညက ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား"
"ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္အေျပာင္းအလဲရွိတယ္ဆိုတဲ႔ ဂ်က္စမင္းရဲ႕မက္ေဆ႔ဂ်္ က မနက္ ႏွစ္နာရီမွေနာ္"
"အခ်ိန္အေျပာင္းအလဲအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဟုတ္တယ္၊ ႏွစ္နာရီထိုးမွ ဒီေန႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ အဆုံးသတ္ႏိုင္ၾကလို႔ပါ"
"ဒါနဲ႔ ဂ်က္စမင္း ဒီမနက္ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ယာက ထခဲ႔သလဲ၊ အိပ္ေရးေရာ ဝ, ခဲ႔သလား"
"၆ နာရီခြဲ။ အခုတေလာ အက်င္႔ရေနၿပီ။ အရင္လကတည္းက အႀကိဳေလ႔က်င္႔မႈေတြ လာလုပ္ခဲ႔ရတယ္။ ကိုယ္႔တာဝန္ေပးထားတဲ႔ ဧည့္သည္က ဘယ္သူ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသား၊ ဘယ္ေဟာ္တယ္မွာ တည္းမယ္၊ သူ႕လက္ရွိရာထူးက ဘာ၊ သူ႔အတြက္ က်န္းမာေရးလိုအပ္ခ်က္က ဘာေတြျဖစ္မယ္ စတာေတြ အကုန္ေလ႔လာထားရပါတယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဂ်က္စမင္း၊ ဒါနဲ႔ ညက ဒီကအျပန္မွာ ဘာေတြ ဆက္လုပ္ၾကေသးသလဲ"
"အရင္ဆုံး တစ္ေန႔တာရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြကို ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ အစီအစဥ္တက် ျဖစ္သြားတာေတြရွိသလို ကေမာက္ကမေတြလည္း အမ်ား ႀကီးပဲေလ။ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို ေျပာင္းသင္႔တာေျပာင္း ရတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ အသိေပးဖို႔ ေနာက္က်သြားတာပါ"
"ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ႔ပြဲမွာ ဒီေလာက္ေတာ႔ ရွိမွေပါ႔၊ ဧည့္သည္ အမ်ားစုကလည္း နားလည္ၾကမွာပါ"
"ဒါနဲ႔ ဂ်က္စမင္းတို႔အုပ္စုမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တာက ဘယ္သူလဲ"
"သူက ကရိုလိုင္းေလ၊ မေန႔က ေန႔လယ္စာ စားရင္း စကားေျပာခဲ႔သူေလ၊ သူက နယူးေယာက္မွာေမြးတဲ႔ ကိုရီးယန္း"
"ေအာ္ ေအး သူေျပာတယ္။ ငါ႔ကိုေတာင္ ကမၻာေက်ာ္ခြင္႔ရမယ္ဆိုရင္ စကၤာပူကို ကိုယ္စားျပဳမွာလား၊ ျမန္မာကို ကိုယ္စားျပဳမွာလား ေမးသြားေသးတယ္"
"ဟုတ္တယ္၊ ဒီ ေဟာ္တယ္ႏွစ္ခုက ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို သူက ဖိုင္နယ္လိုက္ဇ္လုပ္တယ္"
************************************************************************
အာရွတန္ဖိုးလား၊ အေနာက္ကို စိန္ေခၚမႈလား၊ လူမ်ိဳးရဲ႕ သဘာဝလား။ အားလုံး အမည္တပ္လို႔ရပါတယ္။
၁။ ဒီမိုကေရစီဆန္ဆန္ ေဆြးေႏြးခြင္႔ရွိတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေခါင္းေဆာင္က ဆုံးျဖတ္တယ္၊ ေခါင္းေဆာင္က ဆုံးျဖတ္ၿပီးရင္ သေဘာမတူလည္း လိုက္။
၂။ လူ႔ေရွ႕မွာ လူႀကီးကို ႏႈတ္လွံမထိုးရဘူး။ သူတစ္ျပန္ ငါတစ္ျပန္ေတြ မရွိရဘူး။
၃။ အစီအစဥ္တက်မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ဖုန္းမက္ေဆ႔ဂ်္ ခ်က္ခ်င္းပို႔။ လမ္းညႊန္မႈ အတိုင္းလိုက္။
၄။ တစ္ေန႔တာရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္လွန္သုံးသပ္၊ ေနာက္ေန႔အတြက္ အစီအစဥ္ ဆုံးျဖတ္
**************************************************************************

ဒီယဥ္ေက်းမႈေတြကို ၂၀၀၂ ခု၊ စကၤာပူ လူငယ္ေတြ ျမန္မာျပည္ ေရာက္လာ ကတည္းက ေလ႔လာခြင္႔ ရခဲ႔ပါတယ္။ အလုပ္မျပီးဘဲ လုံးဝမအိပ္ရဘူး။ ပြဲမွာ တစ္မိန႔္တစ္အာဏာဆန္သေလာက္ သူတို႔ခ်င္း တံခါးပိတ္ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ပြက္ေလာရိုက္ေနတတ္တယ္။
*************************************************************************

အားလုံး ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္လို႔ သြားရမယ္႔ခရီးစဥ္ကို ဒရိုင္ဘာရဲ႕လက္ထဲ အပ္လိုက္ၿပီလည္းဆိုေရာ က်ေနာ္႔ေဘးက ဂ်က္စမင္းလည္း အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ႔တယ္။ အနည္းဆုံး တစ္နာရီေတာ႔ သူမ အနားယူခ်ိန္ရသြားတယ္။
သူ႔ကို စာနာမိရင္း ျပဴတင္းေပါက္ေဘးမွာ ထိုင္ဖို႔ေျပာ၊ လြတ္က်မလိုျဖစ္ေနတဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဖြားဖက္ေတာ္ ဟန္းဖုန္းေလးကိုေတာင္ ယူကိုင္ေပးခဲ႔ရေသးတယ္။ ဒါကို ဂ်က္စမင္းမသိဘူး။ ကားရပ္ေတာ႔မွ ေဆာရီး၊ သင္႔ခ္ ယူ တဲ႔။

ေနးရွင္းတစ္ခုရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ကြယ္က သဲလြန္စတစ္ခ်ိဳ႕ ဂ်က္စမင္းဆီက က်ေနာ္ရလိုက္ပါတယ္။ သူမက ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေလ။
(ဆက္ရန္)

 ***ကိုရီးယားရဲ႕ ဝိဉာဥ္ကို ဖမ္းၾကည့္ျခင္း***

Read more

ေကာင္းသူက ေကာင္းတာပါပဲ

သူဟာ မေလးမြတ္စလင္တစ္ေယာက္ပါ။
ကိုရီးယားေလဆိပ္မွာ ဓာတ္ပုံရိုက္မယ္ဆိုေတာ႔ ဘက္ထရီက မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ အိပ္ကပ္ထဲျပန္အထည့္မွာ ေဘးေခ်ာ္သြားဟန္တူပါရဲ႕။ ဖုန္းက်ေျပာက္ခဲ႔တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဖုန္းကိုေတြ႔သြားသူက စကၤာပူရီယန္း မစၥတာ ရွရစ္ဖ္။ ဟိုတယ္ကိုေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဖုန္းကိုအားသြင္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔ စကၤာပူက ဖုန္းျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆင္းမ္ကတ္ကိုထုတ္ၿပီး သိမ္းထားခဲ႔တယ္။ စေနေန႔က သူျပန္ေရာက္၊ ဟိုမွာ မက္ေဆ႔ရခဲ႔တဲ႔ ေမာ္ရင္းဆီကို သူကိုယ္တိုင္ဆက္သြယ္ၿပီး ပိုင္ရွင္ကိုရွာေဖြခဲ႔တယ္။ ဒီေန႔ ညေန ေျခာက္နာရီမတ္တင္းမွာ သူကိုယ္တုိင္ပဲ လက္ထဲလာထည့္ေပးသြားတယ္။ သူဟာ မေလးမြတ္စလင္တစ္ေယာက္ပါ။

သူက ဗုဒၶဘာသာပရဟိတအဖြဲ႔ေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ပရဟိတလုပ္ေနသူ လည္းျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လာမယ္႔စေနေန႔မွာ သူတို႔ပရဟိတ ရံပုံေငြအတြက္ ညစာစားပြဲတစ္လုံး ေဒၚလာ ၈၀၀ကို ေက်ာင္းအေနနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အားေပး ဖို႔ ေမတၱာရပ္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ရိုးသားမႈ၊ ပရဟိတစိတ္ရွိမႈေတြကို ေထာက္ဆရင္ ေဒၚလာရွစ္ရာဆိုတာ မ်ားမွ မမ်ားဘဲ။ ရိုးသားမႈကို ဂုဏ္ျပဳရမွာေပါ႔။

ကိုရီးယားရွိေနစဥ္ အသုံးျပဳႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး တစ္နာရီၾကာကားစီးရတဲ႔ ခရီးကေန လာၿပီး ဖုန္းတစ္လုံးလာေပးထားတဲ႔ ကိုရီးယားေရာက္ ကိုေဇယ်ာစိုးရဲ႕ ေက်းဇူးကို လည္း ဒီမွာ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါတယ္။
အဆင္ေျပၾကပါေစ မစၥတာ ရွရစ္ဖ္နဲ႔ ကိုေဇယ်ာစိုး။
ဒါဟာ အဆင္႔ျမင္႔ ယဥ္ေက်းမႈပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ ေနရွင္းတစ္ခုရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ လည္းျဖစ္ပါတယ္။ အဆင္႔ျမင္႔ ယဥ္ေက်းမႈရွိတဲ႔ႏိုင္ငံေတြမွာ က်ေပ်ာက္ပစၥည္း ဆုံးရွဳံးတယ္ဆိုတာ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ မေက်ာ္ဘူး။

Read more

***ကိုရီးယားရဲ႕ ဝိဉာဥ္ကို ဖမ္းၾကည့္ျခင္း***

ကိုရီးယားရဲ႕ ဝိဉာင္က ဘယ္မွာလဲ။
မစၥတာ ဟန္တင္တန္စကားအရအားေကာင္း လာတဲ႔ ေနးရွင္းက ဂလိုဘယ္ ႀကံတယ္။ အားနည္းတဲ႔ ေနးရွင္းက ေသးသိမ္တယ္၊ သီးသန္႔ဆန္တယ္။ ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ မစၥတာ ဟန္တင္တန္ကို လက္ ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္မိတယ္။
Psy ကမၻာေက်ာ္သြားတာ ကံလား။ ဒါဆို ကိုရီးယား ဒရားမားေတြကို ဘယ္ လို ေျပာၾကမလဲ။
ေကေပါ႔ လႊမ္းမိုးလာေနပုံကို ကံအေပၚမွာပဲ ပစ္ခ်ၾကမွာလား။ ေနာက္ဆုံး အံ႔မ ခန္း ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတဲ႔ သိပၸံနဲ႔နည္းပညာ။
အဲဒီေနးရွင္းဟာ ဒီေန႔ ဂလိုဘယ္ပဲ ႀကံေနၾကေတာ႔တယ္။

အဲဒီ စြမ္းအင္ေတြ သူတို႔ ဘယ္ကရၾကပါလိမ္႔။ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ရဲ႕ လက္ဆင္႔ ကမ္းသယ္ေဆာင္လာမႈကို တတိယမ်ိဳးဆက္က တာဝန္ေက်ေက်၊ ယုံၾကည္ မႈျမင္႔ျမင္႔နဲ႔ လက္ဆင္႔ကမ္းယူလိုက္ႏိုင္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ သူတင္ကိုယ္တင္ ကိုရီးယားဟာ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္အတြင္းမွာ ဂလိုဘယ္ပဲ ႀကံၾကေတာ႔တယ္။
သာမန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆမ္းမစ္တစ္ခုအတြက္ ကမၻာ႔ႏိုင္ငံ ၁၃၀ ေက်ာ္ကို ဖိတ္ ၾကတယ္။
အိုလံပစ္ေဘာလုံးကြင္းႀကီးထဲမွာ ဖြင္႔ပြဲႀကီး က်င္းပၾကတယ္။ အဲဒါ Youth လို႔ေခၚ တဲ႔ အနာဂတ္လူငယ္ေတြ ဦးေဆာင္သြားတာ။
သူတို႔အားလုံးရဲ႕အသက္ေတြက ၁၈ ႏွစ္ကေန ၃၀ အတြင္း။ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ ငါးေထာင္ေက်ာ္ကို အကူအညီေပးသူ တစ္ေယာက္စီေပးထားတယ္။
တစ္ႏိုင္ငံလုံးကေန လာေရာက္လုပ္အားေပးသူ လူငယ္ ငါးေသာင္းေက်ာ္။ အဲဒီ ကိုရီးယားကို ဘယ္သူ ရပ္တန္႔မွာလဲ။

အိုလံပစ္အားကစားကြင္းႀကီးထဲက ကိုရီးယားလူငယ္ေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈ၊ ဖြင္႔ပြဲ အခန္းအနား၊ ေတာက္ပေနတဲ႔ အနာဂတ္ၾကည့္ မ်က္လုံး၊ ဘာမဆို "Yes, we can" စိတ္ဓာတ္၊ ကိုရီးယားမ်ိဳးခ်စ္စိတ္။ ဒါေတြကို ကိုယ္တိုင္မ်က္စိနဲ႔ အားက်၊ မနာလို၊ မင္တက္မိစြာၾကည့္ေနမိရင္း ဒီစြမ္းအားေတြ သူတို႔ ဘယ္ကမ်ား ရၾက ပါလိမ္႔ဆိုတဲ႔ ေနာက္ခံတြန္းအားေတြကို လိုက္ရွာေနမိတယ္။ ဘယ္ကေန ရွာယူ ရမလဲ။ ဘယ္ကရွာေနရအုံးမွာလဲ။ ကိုရီးယားလူငယ္ေတြဆီကပဲေပါ႔။

ဒီအတြက္ ကိုရီးယားရွိေနစဥ္ က်ေနာ္႔အတြက္ အနီးကပ္ အကူအညီေပးဖို႔ တာဝန္ေပးျခင္းခံရတဲ႔ ပူဆန္ၿမိဳ႕သူ၊ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္၊ အဂၤလိပ္ လစ္ထေရခ်ာေမဂ်ာ ကိုယူထားတဲ႔ ဂ်က္စမင္း ကင္မ္ ကို ေက်းဇူး တင္မိ ပါတယ္။ သူနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အျခားလူငယ္ေတြနဲ႔လည္း စကားေျပာခြင္႔ရခဲ႔ပါတယ္။
လက္ရွိ လူငယ္မ်ိဳးဆက္လက္ထက္မွာ ကိုရီးယားကို ရပ္တန္႔လို႔ရမယ္ မဟုတ္ဘူး။

ပိုအားေကာင္းလာမယ္႔ ေက ဒရားမားေတြ၊ ေကေပါ႔ ေတြ၊ ေက သိပၸံနဲ႔နည္း ပညာေတြ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေတြ႔ၾကရလိမ္႔မယ္။
ကဲ ေမးၿပီ။
က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ။ လူငယ္ရဲ႕ အားကို အသုံးခ်ရမွန္းမသိ၊ လြတ္က်၊ လဲက်မႈကို ရပ္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ေစမယ္ဆိုရင္ အဲဒီေနးရွင္းက ဘယ္ကို ဦးတည္ေနမလဲ။ အဆိုးျမင္၊ အေကာင္းျမင္ အေတြးေတြနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါး ကို နိဒါန္းပ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။

Read more

သီရိပါဒလမ္းေပၚမွာ ျပန္ေတြ႔ခဲ႔ရသည့္ အေဖ

သီရိပါဒခရီးသည္ ေလွကားထစ္ေပါင္း ၇၀၀၀ ေက်ာ္ျဖင္႔ ဖြဲ႔စည္းထားၿပီး ေလး နာရီ ငါးနာရီခန္႔ ေတာင္တက္ခရီးဆင္ႏႊဲရ၏။ သီရိပါဒဟူသည္ ဒ႑ာရီဆန္ ဆန္ သီဟိုဠ္သမိုင္းအရ ဘုရားရွင္ ေျခေတာ္ရာ ျခခဲ႔ေသာ ေနရာဟူ၏။ ယေန႔ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရာေပါင္းမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ သီရိပါဒသည္ ဘုရားရွင္ ၏ ေျခေတာ္ရာတစ္ဆူအျဖစ္ ပထမဆုံးအဆုိတင္သည့္ ေတာင္ထိပ္တစ္ခုဟု လည္း ဆိုႏိုင္ေပမည္။ ည တစ္နာရီခန္႔မွာ စတင္တက္ခဲ႔ၾကေသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူေပါင္း ၄၀ အဖြဲ႔တြင္ ၁၀ ေယာက္က လမ္းတစ္ဝက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ အခ်ိဳ႕က အသက္ေၾကာင္႔၊ အခ်ိဳ႕က ဆူၿဖိဳးေသာ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင္႔ျဖစ္၏။

ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔က ဘုရားရွင္ ေျခေတာ္ရာဟူေသာ ယုံၾကည္မႈေၾကာင္႔ တက္ေနၾကတာျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ မဟုတ္သူတို႔ကေတာ႔ ေနထြက္တာကို ၾကည့္ရေအာင္ တက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အာရွတိုက္သားမ်ားအတြက္ ေန ထြက္တာကို ၾကည့္ရုံမ်ွျဖင္႔ေတာ႔ ဤမ်ွ ၾကမ္းရွေသာ ေျခလွမ္း ၇၀၀၀ တက္ေနရန္မလိုပါ။ ဘယ္မွမသြားဘဲ ေနထြက္တာကို ျမင္ႏိုင္သည္။ မတူဘူး ဟု ဆိုလိုကဆိုႏိုင္ပါသည္၊ အျငင္းမပြားလိုပါ။

မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွျပင္ဆင္ျခင္းမရွိဘဲ ထို ေတာင္ကို တက္ခဲ႔ျခင္းေ တာ႔ မဟုတ္ပါ။ မသြားမီ ၃ လခန္႔ကတည္းက နံနက္တိုင္း တစ္ခါတစ္ခါ ညေနပါ (ခပ္ျမန္ျမန္) လမ္းေလ်ွာက္ျခင္း ပုံမွန္လုပ္ခဲ႔သည္။ သက္လုံအထိုက္ အေလ်ာက္ ရွိသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ခရီး တစ္ဝက္ေက်ာ္လာသည့္ အခါ ရွိသည့္သက္လုံက ကုန္ခမ္းစ ျပဳလာသလို ခရီးကလည္း ပို၍ပို၍ မတ္ေစာက္လာပါေတာသည့္။

ငါ ဆက္မွတက္ႏိုင္ပါေတာ႔မလား။
နံနက္ ၃ နာရီ ေလေအးၾကမ္းမ်ားအၾကားမွာပင္ ေခၽြးတၿဖိဳက္ၿဖိဳက္က်ေန သည္။ က်ိဳက္ထီးရိုးထက္ မ်ားစြာပိုပင္ပမ္း၏။

ထိုစဥ္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင္႔ လူျဖဴဇနီးေမာင္ႏွံကို ေတြ႔ရ၏။ ကေလးက ၅ ႏွစ္ ၆ႏွစ္ခန္႔ဟုထင္ရသည္။ သူက ေတာင္ေဝွးေလး ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ သူ႕မိဘေတြနဲ႔အတူ တက္ေနသည္။ သူ႕ကို "Strong boy" ဟုေခၚရာ သူက လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံး ၏။ သူ႕ ဖခင္က "Yes, he is very strong" ဟု အားေပးသည္။ မၾကာပါ။ ဤခရီးသည္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အားကစားကြင္း မဟုတ္ပါ။ သူ ဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ႔။ သို႔ေသာ္ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ အမ်ား ႀကီး ေလ်ွာက္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ထိုစဥ္ ဖခင္ျဖစ္သူက သူ႕ေက်ာပိုးအိပ္ကို ဇနီးေပးလိုက္ ၿပီး သူ႕သားကို ပခုံးေပၚထမ္းက ဆက္တက္ေနေလေတာ႔သည္။

မလြယ္ပါ။
လုံးဝမလြယ္ပါ။
လူအလြတ္ပင္ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ တက္ေနရခ်ိန္ ကေလးတစ္ေယာက္ ပခုံးေပၚထမ္းၿပီးတက္ရေသာ မတ္ေစာက္ေတာင္တန္းခရီးသည္ လုံးဝမလြယ္ပါ။
ထိုစဥ္ ကၽြႏု္ပ္ထံမွ စကားသံလည္း ေျပာင္းသြားရေတာ႔သည္။
"Very strong man"
ဖခင္စိတ္။ ကေလးအစြမ္း၊ ကေလးသတၱိကို ရႏိုင္သမ်ွ ရေအာင္ ညႇစ္ ထုတ္ၿပီးမွ ပခုံးေပၚတင္ထမ္းသြားသည့္ ဦးေဆာင္စိတ္၊ ေဖးမစိတ္။
ထို ခြန္အားတို႔က ကၽြႏ္ုပ္ဆီသို႔ပင္ ကူးစက္လာေတာ႔၏။

သူတို႔ သားအဖကိုၾကည့္ရင္း တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြႏ္ုပ္ကိုင္တိုင္ အေဖ႔ပခုံးေ ပၚ ေရာက္သြားသလိုလို (အေဖသည္ ခရီးေဝးသြားတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္ကို ထမ္း ပိုးေခၚေလ႔ရွိသည္)၊ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္တိုင္ကပင္ သားတစ္ေယာက္ကို ထမ္းတက္ေနရသလုိလို ခံစားလိုက္ရ၏။ မွန္၏။ ဒုတိယ ခံစားခ်က္က အငွား ခံစားခ်က္သာ ျဖစ္၏။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ ကေလးျဖစ္လိုက္၊ အေဖျဖစ္လိုက္ျဖင္႔ သီရိပါဒေတာင္ထိပ္ေပၚ သို႔ ၅ နာရီခြဲခန္႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေျခခ်ႏိုင္ခဲ႔ေတာ႔သည္။
အေဖ႔ကို သတိရစိတ္ျဖင္႔ မ်က္ရည္ပင္ က်ခဲ႔မိေသးသည္ထင္ပါ၏။

Read more

႔ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဝါသနာ

သီဟိုဠ္က မျပန္ခင္တစ္ရက္ေရာက္မွပဲ ဂဂၤါရာမာယေက်ာင္း (Gangaramaya) ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ဆရာေတာ္က ကားေဟာင္းေတြ စုေစာင္းတာ ဝါသနာပါတယ္လို႔ သီဟိုဠ္ကိုယ္ေတာ္ က ေျပာလို႔ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ရတာပါ။ တံဆိပ္ေခါင္းစုတဲ႔ ဝါသနာ ထက္ ဒီဝါသနာက ေငြကုန္ေၾကးက် ပိုမ်ားတယ္မဟုတ္လား။ ကံေကာင္းေတာ႔ လိုက္ပို႔တဲ႔ အတူေနကိုယ္ေတာ္က ဟိုက တာဝန္ရွိ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနလို႔ သာမန္ဧည့္သည္ ၾကည့္ခြင္႔မရ တဲ႔ ေနရာေတြအထိ ဓာတ္မီးနဲ႔လိုက္ျပလို႔ ကားျပတိုက္ႀကီးတစ္ခုလုံး ကို ျမင္ ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။
ကားေဟာင္း၊ ကားသစ္ အစုံရွိတယ္။ ဂ်ပန္ကားေတြအသားထား ဖို႔ဒ္တို႔၊ BMW တို႔ကအစ အေဟာင္းဆုံးကေန ေနာက္ဆုံးေပၚေမာ္ဒယ္အထိ ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အနာဂါရိက ဓမၼပါလ စီးခဲ႔တဲ႔ကားေတာင္ ရွိတယ္ (ဆရာေတာ္က ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးျပေနတဲ႔ ကားအနက္ပါ)။

ဆရာေတာ္က ကားေဟာင္းေတြစုေစာင္းတာ ဝါသနာပါတယ္လို႔ လို႔ ေတြးခဲ႔ မိသမ်ွ ေက်ာင္းေရာက္မွ မွားမွန္းသိရပါတယ္။ ကားရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေက်ာင္းမွာ ျပတိုက္အရွဳံးေပးရမယ္႔ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူမႈေရး၊ စစ္ပြဲဆိုင္ရာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းအစုံရွိပါတယ္။
သိရသေလာက္ကေတာ႔ အဲဒီဆရာေတာ္ ပိုင္ဆိုင္မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ဆိုတာ ဘယ္သူမမသိဘူးတဲ႔။
ေနာက္ဆုံးပုံကေတာ႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ သူ႕ အခ်စ္ေတာ္ မၾကာခင္ကေသသြား တဲ႔ ရာဇ ဆိုတဲ႔ဆင္ႀကီးပါ။

Read more

ဝမ္း ဒိုင္မင္းရွင္း ႏိုင္ငံ

သီဟိုဠ္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၾကည့္ေတာ႔ ဒီ သုံးမ်ိဳးေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။

၁။ အားကစားလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ခရစ္ကက္လို႔ပဲ ထင္တဲ႔ႏိုင္ငံ။ (ဖိုက္စတား၊ ဖိုးစတားေဟာ္တယ္ မဟုတ္ရင္ ေဘာလုံးပြဲလိုင္းေတြ မရွိတတ္ဘူး)

၂။ အဝတ္အစားလို႔ေျပာရင္ ပိတ္ျဖဴကိုခ်ဳပ္ဝတ္တာလို႔ သိတဲ႔ႏိုင္ငံ။ (ျပင္သစ္ က ဖက္ရွင္ဆိုင္ေတြေတာ႔ သိပ္အလုပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး)

၃။ ရွန္ပူး၊ ေကာ္႔စမက္တစ္အေၾကာင္းေျပာရင္ အုန္းဆီ(ေခါင္းလိမ္းဆီ) လို႔ သိတဲ႔ႏိုင္ငံ။ (အုန္းဆီနံ႔ မႀကိဳက္ရင္ရင္ ေခါင္းမူးသြားမယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းကဲြ၊ အ သားပတ္ စသည္ျဖစ္ရင္ အုန္းဆီပဲ အလိမ္းခိုင္းတယ္)
က်န္ခဲ႔လို႔ ျဖည့္ခ်င္ရင္ ျဖည့္လို႔ရပါၿပီ။

Read more