သီရိပါဒလမ္းေပၚမွာ ျပန္ေတြ႔ခဲ႔ရသည့္ အေဖ

သီရိပါဒခရီးသည္ ေလွကားထစ္ေပါင္း ၇၀၀၀ ေက်ာ္ျဖင္႔ ဖြဲ႔စည္းထားၿပီး ေလး နာရီ ငါးနာရီခန္႔ ေတာင္တက္ခရီးဆင္ႏႊဲရ၏။ သီရိပါဒဟူသည္ ဒ႑ာရီဆန္ ဆန္ သီဟိုဠ္သမိုင္းအရ ဘုရားရွင္ ေျခေတာ္ရာ ျခခဲ႔ေသာ ေနရာဟူ၏။ ယေန႔ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရာေပါင္းမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ သီရိပါဒသည္ ဘုရားရွင္ ၏ ေျခေတာ္ရာတစ္ဆူအျဖစ္ ပထမဆုံးအဆုိတင္သည့္ ေတာင္ထိပ္တစ္ခုဟု လည္း ဆိုႏိုင္ေပမည္။ ည တစ္နာရီခန္႔မွာ စတင္တက္ခဲ႔ၾကေသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူေပါင္း ၄၀ အဖြဲ႔တြင္ ၁၀ ေယာက္က လမ္းတစ္ဝက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ အခ်ိဳ႕က အသက္ေၾကာင္႔၊ အခ်ိဳ႕က ဆူၿဖိဳးေသာ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင္႔ျဖစ္၏။

ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔က ဘုရားရွင္ ေျခေတာ္ရာဟူေသာ ယုံၾကည္မႈေၾကာင္႔ တက္ေနၾကတာျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ မဟုတ္သူတို႔ကေတာ႔ ေနထြက္တာကို ၾကည့္ရေအာင္ တက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အာရွတိုက္သားမ်ားအတြက္ ေန ထြက္တာကို ၾကည့္ရုံမ်ွျဖင္႔ေတာ႔ ဤမ်ွ ၾကမ္းရွေသာ ေျခလွမ္း ၇၀၀၀ တက္ေနရန္မလိုပါ။ ဘယ္မွမသြားဘဲ ေနထြက္တာကို ျမင္ႏိုင္သည္။ မတူဘူး ဟု ဆိုလိုကဆိုႏိုင္ပါသည္၊ အျငင္းမပြားလိုပါ။

မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွျပင္ဆင္ျခင္းမရွိဘဲ ထို ေတာင္ကို တက္ခဲ႔ျခင္းေ တာ႔ မဟုတ္ပါ။ မသြားမီ ၃ လခန္႔ကတည္းက နံနက္တိုင္း တစ္ခါတစ္ခါ ညေနပါ (ခပ္ျမန္ျမန္) လမ္းေလ်ွာက္ျခင္း ပုံမွန္လုပ္ခဲ႔သည္။ သက္လုံအထိုက္ အေလ်ာက္ ရွိသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ခရီး တစ္ဝက္ေက်ာ္လာသည့္ အခါ ရွိသည့္သက္လုံက ကုန္ခမ္းစ ျပဳလာသလို ခရီးကလည္း ပို၍ပို၍ မတ္ေစာက္လာပါေတာသည့္။

ငါ ဆက္မွတက္ႏိုင္ပါေတာ႔မလား။
နံနက္ ၃ နာရီ ေလေအးၾကမ္းမ်ားအၾကားမွာပင္ ေခၽြးတၿဖိဳက္ၿဖိဳက္က်ေန သည္။ က်ိဳက္ထီးရိုးထက္ မ်ားစြာပိုပင္ပမ္း၏။

ထိုစဥ္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင္႔ လူျဖဴဇနီးေမာင္ႏွံကို ေတြ႔ရ၏။ ကေလးက ၅ ႏွစ္ ၆ႏွစ္ခန္႔ဟုထင္ရသည္။ သူက ေတာင္ေဝွးေလး ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ သူ႕မိဘေတြနဲ႔အတူ တက္ေနသည္။ သူ႕ကို "Strong boy" ဟုေခၚရာ သူက လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံး ၏။ သူ႕ ဖခင္က "Yes, he is very strong" ဟု အားေပးသည္။ မၾကာပါ။ ဤခရီးသည္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အားကစားကြင္း မဟုတ္ပါ။ သူ ဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ႔။ သို႔ေသာ္ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ အမ်ား ႀကီး ေလ်ွာက္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ထိုစဥ္ ဖခင္ျဖစ္သူက သူ႕ေက်ာပိုးအိပ္ကို ဇနီးေပးလိုက္ ၿပီး သူ႕သားကို ပခုံးေပၚထမ္းက ဆက္တက္ေနေလေတာ႔သည္။

မလြယ္ပါ။
လုံးဝမလြယ္ပါ။
လူအလြတ္ပင္ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ တက္ေနရခ်ိန္ ကေလးတစ္ေယာက္ ပခုံးေပၚထမ္းၿပီးတက္ရေသာ မတ္ေစာက္ေတာင္တန္းခရီးသည္ လုံးဝမလြယ္ပါ။
ထိုစဥ္ ကၽြႏု္ပ္ထံမွ စကားသံလည္း ေျပာင္းသြားရေတာ႔သည္။
"Very strong man"
ဖခင္စိတ္။ ကေလးအစြမ္း၊ ကေလးသတၱိကို ရႏိုင္သမ်ွ ရေအာင္ ညႇစ္ ထုတ္ၿပီးမွ ပခုံးေပၚတင္ထမ္းသြားသည့္ ဦးေဆာင္စိတ္၊ ေဖးမစိတ္။
ထို ခြန္အားတို႔က ကၽြႏ္ုပ္ဆီသို႔ပင္ ကူးစက္လာေတာ႔၏။

သူတို႔ သားအဖကိုၾကည့္ရင္း တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြႏ္ုပ္ကိုင္တိုင္ အေဖ႔ပခုံးေ ပၚ ေရာက္သြားသလိုလို (အေဖသည္ ခရီးေဝးသြားတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္ကို ထမ္း ပိုးေခၚေလ႔ရွိသည္)၊ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္တိုင္ကပင္ သားတစ္ေယာက္ကို ထမ္းတက္ေနရသလုိလို ခံစားလိုက္ရ၏။ မွန္၏။ ဒုတိယ ခံစားခ်က္က အငွား ခံစားခ်က္သာ ျဖစ္၏။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ ကေလးျဖစ္လိုက္၊ အေဖျဖစ္လိုက္ျဖင္႔ သီရိပါဒေတာင္ထိပ္ေပၚ သို႔ ၅ နာရီခြဲခန္႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေျခခ်ႏိုင္ခဲ႔ေတာ႔သည္။
အေဖ႔ကို သတိရစိတ္ျဖင္႔ မ်က္ရည္ပင္ က်ခဲ႔မိေသးသည္ထင္ပါ၏။