၁၉၉၆ ေလာက္က ဟသၤာတထြန္းရင္ရဲ႕
"အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတယ္" သီခ်င္းကို က်ေနာ္က နားေထာင္ေနခိုက္ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက
"ဒါေတြ နားေထာင္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ ေခတ္ေအာက္ေနပါၿပီ။ ဒါကို နားေထာင္" ဆိုၿပီး ထူးအိမ္သင္ရဲ႕
"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္" ကို ေပးပါတယ္။
"ထူးအိမ္သင္ကို နားေထာင္ၿပီးပါၿပီကြာ" လို႔ ဖြင္႔မေျပာခဲ႔ေပမဲ႔ ေခတ္တစ္ခုကို ပ်က္ရယ္ျပဳတဲ႔အထဲမွာ က်ေနာ္ မပါဘူးဆိုတာ ေလးျဖဴရဲ႕ "ေနာက္ဆုံးရထား" သံ က်ေနာ္႔ဆီက ၾကား႐ၿပီးတဲ႔ေနာက္ သူလည္း သိခဲ႔ပါတယ္။
အေမ႔ကိုလြမ္းရာမွာ ဂႏၴဝင္ေတြ၊ ေမာ္ဒန္ေတြ ရွိသလား
က်ေနာ္မသိခဲ႔ပါဘူး။
ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴ ႏွလုံးသားတစ္စ္စုံကို လြမ္းဖို႔
ကာရန္ေတြ၊ ကာရန္ မဲ႔ေတြ၊
ရစ္သန္ေတြ၊ စီးေမ်ာမႈေတြ
ဒါေတြလိုသလား က်ေနာ္ မသိခဲ႔ရိုးအမွန္ပါ။
ေခတ္တိုင္းမွာ မိခင္ ေမတၱာေတြက ေပြလီမႈမရွိခဲ႔သလို က်ေနာ္တို႔ ရင္ခြင္ထဲက မိခင္အေၾကာင္း ကႀကီးခေခြးေတြကလည္း အေနအထား မလြဲခဲ႔ၾကပါဘူး။
အေမေန႔လြန္ အေမ႔အေၾကာင္းကို ဘာမွမဟုတ္ေပမဲ႔ အေမနားေထာင္မယ္
ဆိုတာေသခ်ာလို႔ အေမ႔အေၾကာင္းကုိဆိုရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ေျပာေနလို႔ ရတာပဲလို႔ပဲ ယုံၾကည္မိတယ္။
အဲ...ယုံၾကည္မႈက ယုတၲိေဗဒကို လက္မခံဘူး။ ဒါကိုလည္း သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက လက္ခံပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘာတူခဲ႔ၾကတာက "အေမဟာ ထာဝရ" တဲ႔။
ဒီ ယုံၾကည္မႈကလည္း ထာဝရ ပါ ကဗ်ာဆရာရယ္။ ။
Post a Comment