တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ်ားက ကြင္းစကြင္းပိတ္ေလးမ်ား ထည့္ေရးတတ္ၾက သည္။ တာရာမင္းေဝ ထည့္တတ္သည့္ (တစ္ခါတစ္ခါ လုံးဝ မလိုအပ္ဘဲ ထည့္တာမ်ိဳး) ကြင္းစကြင္းပိတ္မ်ားက ေတာ္ေတာ္ၿပဳံးရပါသည္။
(ၿပဳံးရဟူသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္၏ ဟူလို)
ယခု ကိုယ္ေတြ႔ ကြင္းစကြင္းပိတ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ မႏၲေလး မွာေနစဥ္ မိုးရြာလ်င္ဆြမ္းခံမထြက္ရဘဲ ေက်ာင္းမွာ ခ်က္စားၾကရသည္။ အေရွ႕ေက်ာင္း၊ အေနာက္ေက်ာင္း တလွည့္စီ ခ်က္ရ၏။ ကိုရင္မ်ားက ထင္း ခြဲ၊ ထင္းေပါက္၊ လွီး၊ ျဖတ္၊ ရဟန္းမ်ာက ေဈးဝယ္၊ ဟင္းခ်က္ျဖစ္၏။ ေဈးဝယ္ ရာမွာလည္း အေရွ႕ေက်ာင္း ေဈးဝယ္သူႏွင႔္ အေနာက္ေက်ာင္း ေဈးဝယ္သူ ကြဲ၏။
ျဖစ္ပုံက အေနာက္ေက်ာင္း ေဈးဝယ္သည့္အလွည့္မွာ ေဈးဖိုးက အနည္းႏွင္႔ အမ်ား ပိုက်ေနတတ္သည္။
ဆရာသမားက ဒီေကာင္ေတြ သူတို႔ စားေသာက္တဲ႔ ပလာတာဖိုး၊ လဖက္ ရည္ဖိုးပါ တင္ထားတာျဖစ္မွာဟု ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ေဈးဝယ္စာရင္းကို စစ္ေဆးၾကည့္တိုင္း သူ႔ခမ်ာ အျပစ္တင္ရမည့္ အစား ရယ္ပင္ရယ္ေမာေနရပါေတာ႔သည္။
ဥပမာ
၁။ ၾကက္သြန္နီ (ဥႀကီး) (ဥေသး၊ ေရြးက်မဟုတ္ဟု ဆိုလိုဟန္ရွိ။ စာေရးသူ)
၂။ မုန္႔ညႇင္းခ်ဥ္ (တ႐ုတ္) (သာမန္ မုန္႔ညႇင္းခ်ဥ္မဟုတ္ဟု ဆိုလိုဟန္ရွိ။ စာေရးသူ)
၃။ ဝက္သား (သုံးထပ္သား) (ဝက္သားက လာျပန္ၿပီ)
စသည္တို႔ ျဖစ္ေလသည္။
ပိုက်တတ္ေသာ ေဈးဖိုးအတြက္ ကြင္းစကြင္းပိတ္မ်ားက ေပးေခ်ၾကေလ၏။
ထို႔ေၾကာင္႔ျဖစ္မည္ စာထဲျဖစ္ေစ၊ နာမည္မွာပဲ (ေရွ႕မွျဖစ္ေစ၊ ေနာက္ မွျျဖစ္ေစ) ျဖစ္ေစ ကြင္းစကြင္းပိတ္မ်ားကိုေတြ႔လ်င္ ၿပဳံးရယ္ခ်င္စိတ္က အလို လိုေပၚလာတတ္ဘိ၏။
(ယေန႔စာသည္ ဝိဉာင္အတြက္ ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ ပုျပင္မ်ား မဟုတ္ပါ)
Post a Comment