သူ႕ဆီက ေလ႔လာစရာရွိလို႔သာ ေစာင္႔ေနရတယ္ သူလာေနတာက ေႏွး လြန္းေတာ႔ မပုႂကြယ္ေတာင္ မ႐ိုးမရြျဖစ္ရတယ္။
သူေရာက္လာျပန္ေတာ႔လည္း ေစာင္႔ၾကည္႔ေလ႔လာေနတဲ႔ မပုႂကြယ္ ကိုေ တာင္ ငဲ႔ေစာင္းၾကည္႔ဖို႔ စိတ္မဝင္စားပဲ ခရုက ခပ္တည္တည္ ဆက္တက္ သြားျပန္တယ္။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသလဲ၊ မသိ၊ မရွိ။ မပုႂကြယ္ မသိသလို သူကလည္း စိတ္ဝင္စားဟန္ မရွိပါဘူး။
ေသခ်ာတာကေတာ႔ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကာသြားၿပီ။
ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ေနတဲ႔ သစ္ေခါင္းႀကီးနား သူေရာက္သြားေတာ႔ ဇီးကြက္ က မ်က္လုံး ေမွးစင္းစင္းနဲ႔ၾကည္႔ရင္း
"ေဟ႔ေကာင္ ခ႐ု၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"သစ္ပင္ထိပ္မွာ သစ္သီးေလး၊ သစ္ရြက္ႏုေလး ဘာေလးမ်ား ရွိမလားလို႔ တက္ၾကည္႔မလို႔ပါ"
"ဒါဆိုရင္ေတာ႔ ျပန္ဆင္းေတာ႔ကိုယ္႔လူ၊ အခုမွ အားလုံးကိုအကုန္စားၿပီး ငါတို႔ဆင္းလာခဲ႔တာ၊ ဘာမွ မရွိေတာ႔ဘူး"
"ဟ...ဒီလိုေျပာလို႔ေတာ႔ ဘယ္ရမလဲကြ၊ ငါ အေပၚေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ သစ္သီးေတြ၊ သစ္ရြက္ႏုေတြ ရွိခ်င္ ရွိေနမွာေပါ႔"
သူ႔ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔သူပဲေလ၊ သူက သူ႔ခရီးကိုဆက္သြားတယ္။
အဲ......မပုႂကြယ္ေလးလည္း ေစာင္႔ၾကည္ရက်ိဳး နပ္သြားတယ္။
အဲဒီႏွစ္က မပုႂကြယ္ေလး စာေမးပြဲေအာင္သြားတယ္..တဲ႔။ သူ ဘြဲ႔ရခ်ိန္မွာ အလုပ္ေတြ၊ အခြင္႔အလမ္းေတြ ေပါခ်င္ေပါေနမွာေပါ႔။
ဘယ္သူ အတတ္ေျပာႏိုင္တာမွတ္လို႔။
Post a Comment