လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္

အခန္း (၂)
တ႐ုတ္ (သို႔) ရြက္ပုန္းသီး

ရွီက်င့္ဖ်င္ (ရွီက်င့္ပင္း) ကုိ ၂၀၀၇ - ခု၊ ႏုိဝင္ဘာလက ပီကင္းကုိ ေရာက္ တုန္း ျပည္သူ႔ ခန္းမ ပထမဆုံး ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတာပါ။ သူနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ ကြ်န္ေ တာ္ မေတာင္းဆုိခဲ့ပါဘူး။ ေတြ႔ဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတာက အျခားတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က ရွီက်င့္ဖ်င္ ဆီ ပုိ႔ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရွီဟာ သူတုိ႔အုပ္စုထဲမွာ အထူးအေလးထားရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဆုိတာ သိႏုိင္ျမင္ႏုိင္ ပါ တယ္။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ထိပ္တန္းအရာရွိ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေရြး ခ်ယ္ခံခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔အတြက္လည္း ဒါဟာ ႏုိင္ငံျခားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ပထမဆုံး ေတြ႔ဆုံျခင္းပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူဟာ ဟူက်င္ေတာင္ ကုိ ဆက္ခံမယ့္လူတစ္ေယာက္ဆုိတာကုိလည္း ဆုိလုိရာ ေရာက္ေနပါတယ္။
သူ႔ကုိ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ သူဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းသူ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားလုိ႔ ရတယ္။ သူဟာ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ သုံးသပ္တတ္ၿပီး သူသိေၾကာင္း ကုိ လည္း ထုတ္ျပၾကြားဝါတတ္သူ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ က်န္ဇီမင္းလုိ ရင္းႏွီးေ ဖာ္ေရြတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္၊ ဟူက်င္ေတာင္လုိ သမား႐ုိးက် ဆန္လွ သူ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ စြဲေဆာင္မႈ အားေတြ ရွိတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆုံး ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ျဖစ္ေပၚမိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ခံစားမႈပါ။
ဒီထက္ပုိၿပီး အေၾကာင္းေၾကာင္းကုိ စူးစမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူငယ္စဥ္ဘဝက အမွားတစ္ခုခု လုပ္မိဟန္ တူပါတယ္။ ေက်းလက္ကုိ အပုိ႔ခံခဲ့ရတယ္။ ၁၉၆၉ - ခုမွာ ရွန္ရွီ (Sha’anx) ျပည္နယ္ကုိ အပုိ႔ခံရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၿငီးမျငဴဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ ျပန္တတ္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာအရ ဆုိ ရင္ေတာ့ သူဟာ မင္ဒဲလားလုိလူ အမ်ိဳးအစားထဲကပဲ။

ရွီဟာ ၁၉၄၉ - ခုကတည္းက စတင္ခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ပဥၥမေျမာက္ ေ ခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ ေရွးေဟာင္းတ႐ုတ္မူဝါဒအတုိင္း အစုိးရတစ္ဖြဲ႔လုံးကုိ အလႊာအသီးသီးမွာ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေအာင္ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္အရာရွိေတြဆီမွာ အေနာက္တုိင္းဆန္ ဆန္ ပညာေရးေတြလည္း ရွိလာတယ္။ ကမၻာနဲ႔ ပုိၿပီး ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္လာ တယ္။ အဂၤလိပ္စကား ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျပာႏုိင္လာတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးသာ က်န္ရွိၿပီး သူတုိ႔ဟာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ က်င့္ သုံးသူေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ပုိၿပီး ခ်မ္းသာလာေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔၊ နည္း ပညာေတြ ႀကိဳးစားယူေနၾကတဲ့ ေျပာင္းလဲေရးသမားေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။
ေရွ႕မွာ ရွိခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေလးေယာက္စလုံးကလည္း မတူညီတဲ့ အရည္အေသြးေတြ တစ္ဦးခ်င္းစီ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေမာ္စီတုန္းက ကန ဦး ေတာ္လွန္ေရးကုိ စတင္ႏုိင္ခဲ့သလုိ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္က ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး တံခါးကုိ ဖြင့္ၿပီး ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ က်န္ဇီမင္းကေတာ့ ႏုိင္ငံကုိ အားသစ္ေလာင္းၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဟူက်င္းေ တာင္ လက္ထက္မွာေတာ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈကုိ အတုိင္းအတာ တစ္ ခုအထိ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ခု ျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာ င္ျပႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါဆုိ ရွီကေရာ ဘယ္လုိသမုိင္းကုိ ခ်န္ထားခဲ့ေလမလဲ။

၁၉၆၇ - ခုႏွစ္မွာ ပထမဆုံး တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ဖူးၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏွစ္တုိင္း တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားျဖစ္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါ တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္လည္း ဆုိရင္ေပါ့ေလ။ ေရာက္တုိင္းလည္း ထိပ္သီးေခါင္းေ ဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ေမာ္၊ ဟူ၊ ရွီတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာ္စီတုန္းဆုိရင္ တ႐ုတ္ျပည္ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚသူ ရပ္ႏုိင္ဖုိ႔ လုပ္သြားႏုိင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေ ယာက္ပါ။ ၁၉၄၉ - ခုမွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာေက်ာ္ ၿမံဳေနခဲ့တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈကုိ တီယန္မင္ရင္ျပင္ ကေနၿပီး ရဲရဲတင္းတင္း ရပ္တည္ျပခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရး စြမ္းရည္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေမာ္ လုိလူကလည္း ႏွစ္ေယာက္ မရွိပါဘူး။ အတုိက္အခံကုိ ၿဖိဳခြဲခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ဆရာႀကီးတစ္ဆူပါပဲ။ စစ္တပ္အင္အား သုံးၿပီး အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြကုိ ႏွိမ္နင္းခဲ့တယ္။ ညီညြတ္ေရးကုိ တည္ေဆာ က္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။
သူဟာ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ေခတ္သစ္ပုံစံေရာက္ေအာင္ ေျပာင္းေပးႏုိင္ခဲ့သူလား။ သမုိင္းက ေျပာျပတာကေတာ့ ေၾကကြဲစရာပါ။ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ လြတ္ေျမာက္ေ စခဲ့တဲ့ ဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးဟာ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး အုံၾကြမႈမွာ လုံး ဝ ေျခ မႈန္းျခင္း ခံရေတာ့မတက္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
သူသာ အာဏာ ဆက္ကုိင္ထားမယ္ဆုိရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကုိ ဆက္ခံသူ ဟြာေကာ္ဖန္ (Hua Goufeng) သာ ဆက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနမယ္ဆုိရင္ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုအတုိင္း ၿပိဳကြဲသြားမွာ မလြဲမေသြ ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ေနညိဳခ်ိန္မွာ ေမာ္စီတုန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ဆုံခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ အက်ပုိင္းကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ ဟန္နန္ေလသံဝဲတဲ့ တ႐ုတ္စကားကုိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ေပးခဲ့ ပါတယ္။
တကယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဒီေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ “အရိပ္” ေလာက္ကုိ သာ ေတြ႔ျမင္ခြင့္ ရလုိက္တာပါ။

တ႐ုတ္ျပည္ ကံေကာင္းေစတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္က တျပည္လုံး ကုိ လမ္းေၾကာင္းေပၚ တင္ေပးႏုိင္လုိက္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ၁၉၈၇ - ခုႏွစ္မွာ ဘန္ေကာက္၊ ကြာလာလမ္ပူ ၿမိဳ႕ေတြကေနတဆင့္ စကၤာပူကုိ သူ ေရာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ဗီယက္နမ္က ကေမၺာဒီးယားကုိ ဝင္ မတုိက္ေအာင္ တားျမစ္ဖုိ႔၊ ဝင္တုိက္ရင္ ဟန္႔တားဖုိ႔ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔အတူ စကၤာ ပူက ပူးေပါင္းပါဝင္ဖုိ႔ပါ။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ဆြဲဖြင့္ေပးလုိက္ တာလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ သူေရာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသုံးၿမိဳ႕ (ဘန္ေကာက္ ၊ ကြာလာလမ္ပူ၊ စကၤာပူ) ဟာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆြဲၿပီး ဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြလုိ႔ ထင္ထားပုံ ရပါတယ္။ သူတကယ္ေရာက္ေတာ့ အထင္နဲ႔အျမင္ လုံးဝ လြဲမွားေနၿပီဆုိတာ သူ သိလုိက္ပုံ ရပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ သုံးခုစလုံးဟာ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ေက်ာ္တက္ေနပါၿပီ။
စကၤာပူမွာ ေလးရက္ေလာက္ သူ ေနသြားခဲ့တယ္။ သူလည္း ေလယာဥ္ေ ပၚေရာက္လုိ႔ ေလယာဥ္တံခါးလည္း ပိတ္သြားေရာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြကုိ ဒီလုိ ေျပာခဲ့တယ္။
“စကာပူကေနအျပန္ သူ႔ကုိ သတင္းေပး သူေတြေတာ့ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ေတာ့ မယ္။ သူ တကယ္ ျမင္ေတြ႔သြားရတဲ့ စကၤာပူက သူ႔လူေတြ ပုိ႔ထားတဲ့ သ တင္းေတြနဲ႔ လုံးဝ ျခားနားေနတယ္” လို႔။
သူရထားတဲ့ သတင္းေတြက စကၤာပူမွာ ရွိၾကတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ အသည္းစြဲ သမားေတြက ပုိ႔ထားၾကတာ၊ အမွားေတြခ်ည္းပဲ။

သူေရာက္ေနစဥ္ သူ႔ကုိ ညေနစာ ဖိတ္ၾကား ေကြ်းေမြးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ညေနစာ စားပြဲမွာ သူက
“ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ လွပတဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ပုိင္ဆုိင္ေနၿပီပဲ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကပ္ေျပာတယ္။ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး
“ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာေတြ ပဲ လုပ္ႏုိင္လုပ္ႏုိင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထက္ ပုိေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာ တ႐ုတ္ျပည္ေတာင္ ပုိင္းက လယ္ယာမဲ့ လယ္သမားေတြကေန ဆင္းသက္လာတာ ျဖစ္ၿပီး ခင္ ဗ်ားတုိ႔မွာ ပညာရွင္ေတြ၊ သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ စပါယ္ရွယ္လစ္ေတြ အားလုံး ရွိေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ပုိေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္”
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ သူ႔ရဲ႕ စူးရွတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ခဏေနေတာ့ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြား ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါ ၁၉၇၈ - ခုတုန္းကပါ။

ဆက္ရန္

အခန္း (၁)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္(၁)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၂)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၃)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၄) 
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္ (၅)