ငါးမန္းသားအဖ ပင္လယ္ထဲမွာ အစာရွာထြက္ၾကတယ္။ သူတို႔ေဘးမွာ ဝဝ ၿဖိဳးၿဖိဳးငါးေလးေတြလည္း ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ဟိုေျပး ဒီေျပး ျဖစ္ေနၾက တာေပါ႔။ သား ငါးမန္းက လ်ွာတျပင္ျပင္နဲ႔ စားခ်င္လွၿပီ။
အေဖငါးမန္းက
" မစားနဲ႔ဦး ငါ႔သား၊ ဒီထက္အရသာရိွတဲ႔ ငါးေတြကိုေတြ႔မွ စားရေအာင္။ အခုေတာ႔ ငါတို႔ ငါးမန္းေတာင္၊ ငါးမန္းစြယ္ေတြကို အသားကုန္ထုတ္ျပျပီး တစ္ပတ္ေလာက္ ကူးၾကဦးစုိ႔ " ဆိုျပီး ပင္လယ္ထဲဆက္ကူးေနၾကတယ္။
တစ္ပတ္ျပည္႔ေတာ႔မွ
" စားခ်င္ရင္ စားလို႔ရျပီ၊ ငါးအားလုံးဟာ ေစာေစာကထက္ အရသာပိုရိွသြားျပီ " လို႔ အေဖငါးမန္းက ေျပာတယ္။
" ေဖေဖကလည္း ဒီငါးေတြက အတူတူပဲဥစၥာ၊ သားတို႔ေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ငါးေတြပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အရသာပိုရိွသြားရတာလဲ "
" မတူဘူး သားရဲ႕။ ငါတို႔ ငါးမန္းေတာင္၊ ငါးမန္းစြယ္ေတြကိုျမင္ျပီး သူတို႔ ေၾကာက္ေခ်း၊႔ ေၾကာက္ေသးေတြပါျပီးၾကျပီးျပီ။ ဒီေတာ႔ ပိုသန္႔ရွင္း၊ ပိုလည္းအရသာရိွသြားတာေပ႔ါ " တဲ႔။
သား ငါးမန္းအတြက္ ငါးေကာင္းေကာင္းစားရေရး ပညာတစ္ခု ရသြားတာေပါ႔။
( R.D, July,2012 )
ဇင္ေဝေသာ္
Post a Comment