ကားဂိတ္ထဲကေန အေမာတေကာ ထြက္လာၿပီး နာရီကို ၾကည္႔မိေတာ႔ရထား ထြက္ဖို႔က မိနစ္ပိုင္းပဲလိုေတာ႔တယ္ဆိုတာ သိရေတာ႔တယ္။ အေျပးအလႊား လွမ္းၾကည္႔မိေတာ႔ စီးရမယ္႔ ဘတ္စ္ကားလည္ မျမင္၊ တကၠစီကိုလည္း မေတြ႔ ရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကားပါကင္ထဲမွာ ေရွတိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေနတဲ႔ မာစီးဒီး အနက္ေရာင္ ကားတစ္စီးကိုေတြ႔ရလို႔ အကူအညီေတာင္းမိတယ္။
" ဘူတာဖက္မ်ားလမ္းႀကဳံရင္ လိုက္ခဲ႔ပါရေစ၊ ရထားမီဖို႔ အျမန္လိုေနလို႔ပါ "
ကားေမာင္သူက ဂ်ပန္လူမ်ိဳးပါ။ က်ေနာ္႔စကားကိုၾကားၿပီး သူတုန္႔ျပန္မႈက ဇေဝဇဝါမို႔ က်ေနာ္႔အဂၤလိပ္ကိုနားမလည္ဘူး ထင္လို႔ ျဖည္းျဖည္း ထပ္ရွင္းျပမိ တယ္။
ၿပီးေတာ႔မွ သူက "တက္" ဆိုတဲ႔ အမူအယာျပလို႔ သူ႕ကားေပၚတက္လိုက္မိ တယ္။ ကံေကာင္းလို႔သာေပါ႔။ စီရမယ္႔ရထားက မီတယ္ဆိုရုံေလး။ ဒါနဲ႔ သူ႕ကို ေက်းဇူးစကားေျပာလိုက္တယ္။
" ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားသြားမယ္႔လမ္းနဲ႔ ဒီဘူတာက ဆန္႔ က်င္ ဖက္ႀကီး ျဖစ္မေနပါေစနဲ႔လို႔ ေမ်ွာ္လင္႔မိပါတယ္ "
ဒီေတာ႔မွ ပါဖက္ျဖစ္တဲ႔ အဂၤလိပ္အသံထြက္နဲ႔ က်ေနာ္႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။
" မျဖစ္ပါဘူး၊ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္က ကား ပါကင္ထိုးမလို႔ လုပ္ေနတာပါ " တဲ႔။
( အျဖဴေကာင္ အေမရိကန္တစ္ေယာက္က ေရးထားတာမို႔ ဂ်ပန္ေတြ အားနာ တတ္တယ္ဆိုတဲ႔စကားကို ထပ္ၿပီး အားျဖည္႔ေပးေနသလိုပဲ )
Ref: R.D, Oct, 2011.
ဇင္ေဝေသာ္
Post a Comment