မာစီေကလင္း (Mercy killing) ဟုလည္းေကာင္း၊ ယူသေနရွား (Euthanasia) ဟုလည္းေကာင္း၊ ထိုမွတဆင့္ လစ္ဗင္း ေဝ(လ္) (Living will) ဟုလည္းေကာင္း လူတစ္ေယာက္၊ သတၱဝါတစ္ေကာင္၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာၾကဆိုၾကေသာ စကားလံုးမ်ား ေတာ္ေတာ္ေတြ႔ရ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ခမ္းတနား စာေပတစ္ဖြဲ႔ေရးၾက၏။
လက္ေတြ႔သေဘာအရမူ အလြန္ဆံုးျဖတ္ရခက္ေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာရန္ လံုးဝအခြင့္အလမ္းမရွိေသာ လူမမာသည္ ေက်းဇူရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ပို၍ခက္ခဲ၏။ ျပန္လည္က်န္းမာရန္ အခြင့္မရွိေတာ့ေသာ မိခင္(သို႔) ဖခင္ကို ေဆးရံုတင္ၾက၏။ ေဆးကုၾက၏။ အသက္ကယ္ေဆး၊ အသက္ကယ္ကိရိယာတို႔ျဖင့္ အသက္ကိုဆြဲဆန္႔၊ ဒုကၡကို ဆြဲဆန္႔ၾက၏။ လိုက္(ဖ္) ပရိုေလာင္း လုပ္ၾကရ၏။ ေငြကုန္ေၾကးက်ကား မ်ားလြန္း၏။ စုေဆာင္းထားေသာေငြမ်ား( လူလတ္တန္းစားမ်ားကို ဆိုလို) ကုန္ေသာအခါ ထိုလူမမာလည္း ဘဝဆံုးေလေတာ့၏။
ထိုကိစၥမ်ား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ႀကံဳလာရေသာအခါ အထက္ပါ မာစီကစ္လင္း(န္)ႏွင့္ ယူသေနရွား တို႔လည္း ေပၚျပဴလာျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ေဆးရံုတက္မႈ၊ ေဆးကုသမႈစရိတ္ႀကီးလြန္းေသာ စကၤာပူ၌ ဤကိစၥမ်ိဳး မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရ၏။ သားသမီးမ်ားအတြက္ အလြန္ကုုသိုလ္ရေသာကိစၥဟု ထင္သည္။ ေငြလည္း အလြန္ကုန္၏။ ထိုလူနာသည္ တစ္လကိုးသတင္း အသက္ရွင္ေနေသာ္ ရွိစုမဲ့စု ကုန္ေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ တသက္မွာတစ္ခါ အစြမ္းကုန္ျပဳစုခြင့္ေတာ့ ရ၏။ ထိုလူနာ ဆံုးပါးသြားသည့္တိုင္ ေနာင္တရစရာမရွိေတာ့။ ဘဝလံု၏။
လူမ်ိဳးျခားၾကား၌ ေနရေသာ ရဟန္းတစ္ပါးအေနႏွင့္ အတန္ၾကာမွ သေဘာေပါက္ေသာကိစၥတစ္ခုရွိသည္။
လူနာအတြက္ ရဟန္းတစ္ပါးကိုပင့္၍ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ခ်ီးျမွင့္ရန္ ပင့္ေဆာင္ရာ၌ လူနာျပန္လည္က်န္းမာေရးအတြက္သာဟု အစက ထင္မိ၏။ မဟုတ္၊ မွားေလ၏။ လမ္းႀကံဳရင္း ေမးၾကည့္ေတာ့မွ “ ျပန္လည္က်န္းမာလာေရးအတြက္ မဟုတ္၊ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ အသက္ထြက္ရန္” ဟု ေျဖေလ၏။
မသိေတာ့၊ ဘာပရိတ္ရြတ္ရမွန္း တကယ္ကို မသိေတာ့။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ ရြတ္ၾကရ၏။ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ အသက္ထြက္ဖို႔ ရြတ္ရမည့္ပရိတ္ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ပဲ ရြတ္လုိက္ရ၏။
ဤ၌ ကိုယ္တိုင္ဘုရားတခဲ့ရေသာ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို ေျပာခ်င္သည္။
ထိုသူက သီရိလကၤာလူမ်ိဳး စကၤာပူစီတီဇင္ ျဖစ္၏။ စကၤာပူမွာေမြးသျဖင့္ သီဟုိဠ္စကားလည္း မတတ္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ မေလးစကားသာ တတ္၏။
သူ႔မွာ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ရွိသည္။ အလြန္လိမ္မာေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္သည္။ အရင္ႏွစ္ေတြက က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ေတြ႔ေနရေသာ ထိုေခြးႀကီး၏က်န္းမာေရးတစ္စတစ္စ ယိုယြင္းလာသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔စဥ္ သူ႔ေခြးႀကီး မ်က္စိႏွစ္ဘက္ပင္ ကြယ္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေခၚ၍မရေတာ့ဟု ဆိုေလသည္။
သိပ္မၾကာပါ၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ အႀကံဥာဏ္ေတာင္းခ်င္လို႔ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းေရာက္လာ၏။
“ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ့္ ေခြးႀကီးကို မွတ္မိသလား”
“ မွတ္မိတယ္ ဒကာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အဲဒီေခြးႀကီးက အခု ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ အေလး၊ အေပါ့လည္း အခန္းထဲမွာပဲ ကိစၥၿပီးရတယ္။ ညညဆိုလဲ မအိပ္ဘူး၊ တစ္ေအာ္ထဲပဲ ေအာ္ေနတယ္။ တပည့္ေတာ္လည္း အိပ္ေရးေတြပ်က္လွၿပီ၊ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဘာလုပ္ရမလဲလို႔ အရွင္ဘုရားဆီ အႀကံဥာဏ္လာေတာင္းတာပါ။ ”
“ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို ဘာမွ ဝင္မေျပာသင့္ဘူးထင္တယ္ ဒကာေတာ္။”
“ဗုဒၶဘာသာက ဒီကိစၥကို ဘယ္လုိသေဘာထားပါသလဲ”
“ဗုဒၶဘာသာရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ သူ႔သက္တမ္းကုန္လို႔ ေသသြားတာပဲ လက္ခံပါတယ္ (Natural Death)၊ ႏို႔မို႔ ပါဏာတိပါတက မလြတ္ပါဘူး”
“ဒါဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာက မာစီေကလင္းကို လက္မခံဘူးေပါ့”
“လက္မခံပါဘူး။ မာစီက မာစီ၊ ေကလင္းက ေကလင္းပါ။ မလုပ္အပ္ပါဘူး”
“သူသာ ေနာက္ထပ္ တစ္လေလာက္ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ ေသမွာပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာက ေခြးကိုေတာ့သနားတယ္၊ လူကိုေတာ့ မသနားဘူးေပါ့။”
“မဟုတ္ပါဘူး ဒကာ၊ လူကိုလည္း သနားပါတယ္။ ဦးဇင္း ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါၿပီ၊ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္သင့္တယ္ထင္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ကိစၥေတြမွာ ဘာသာေရး ဝင္မပါေစခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွ ခင္ဗ်ားေခြးကို တိရိစာၦန္ေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနကို ပို႔လုိက္ပါ၊ သူတို႔ ၾကည့္ရွင္းလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆို တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမွာေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဒကာ”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ဘယ္လိုသေဘာထားရမွာလဲ”
“ေကာင္းမႈတစ္ခုျဖစ္ရင္ စိတ္ထဲမွာထားၿပီး အထပ္ထပ္သတိတရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကုသိုလ္ပြါးေအာင္လို႔ပါ။ အကုသိုလ္တစ္ခုခုကို မလြဲသာမေရွာင္သာ လုပ္ရရင္လည္း ေမ့ေဖ်ာက္လိုက္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အကုသိုလ္အသစ္ မျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ”
“ေက်းဇူးပါ အရွင္ဘုရား၊ ရၿပီ။ တပည့္ေတာ္လိုေနတာ အဲဒါပါပဲ”
ဘယ္လုိသေဘာေပါက္သြားသည္ မသိ၊ ဝမ္းပန္းတသာျဖင့္ ယင္းဒကာ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။ အရင္ကႏွင့္စာလွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္လည္း အတန္ငယ္ ပိန္က်သြားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ရဟန္းအေနနဲ႔လည္း ဤကိစၥမ်ိဳး စကားရွည္ရွည္ မေျပာအပ္။ လူကို သနား၊ ေခြးကိုေတာ့ မသနား။ ေခြးကို သနား၊ လူကိုေတာ့ မသနား ကိစၥက အလြန္ရွင္းရခက္၏။
သို႔ျဖင့္ပင္...
ကာလအတန္ၾကာေသာအခါ အသုဘတစ္ခုသြားခုိက္ ထိုဒကာေမာင္းေသာကားကို စီးခြင့္ရေတာ့၏။
စကားစပ္မိရင္း...
“ဒါနဲ႔ ဒကာေတာ္ရဲ့ ေခြးႀကီးေရာ က်န္းမာေရးအေျခအေန ဘယ္လိုေနေသးလဲ”
“အရွင္ဘုရားက ေမ့ေနၿပီ၊ အရွင္ဘုရားရဲ့ ၾသဝါဒအတိုင္း ေခြးႀကီးကို သတ္ပစ္လိုက္ၿပီေလ”
ဗုေဒၶါ!
ဗုေဒၶါကိစၥက ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ရွင္းၿပီဟုထင္သည္။ သူ႔ေခြကိုသတ္ဖို႔ ဤရဟန္းက ၾသဝါဒေပးလိုက္သည္ ဟူသတတ္။
ၿပံဳးမိ၏။
စကား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ တဖက္သား၏စကားကို ဘာသာျပန္ဆိုမႈ။ ထိုလူ၏ ဘာသာျပန္ဆိုမႈအရ သီဟနာဒသည္ ေခြးအိုတစ္ေကာင္ကို သတ္ပစ္ရန္ ၾသဝါဒေပးခဲ့ဖူး၏။
ေလာက…….။
လက္ေတြ႔သေဘာအရမူ အလြန္ဆံုးျဖတ္ရခက္ေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာရန္ လံုးဝအခြင့္အလမ္းမရွိေသာ လူမမာသည္ ေက်းဇူရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ပို၍ခက္ခဲ၏။ ျပန္လည္က်န္းမာရန္ အခြင့္မရွိေတာ့ေသာ မိခင္(သို႔) ဖခင္ကို ေဆးရံုတင္ၾက၏။ ေဆးကုၾက၏။ အသက္ကယ္ေဆး၊ အသက္ကယ္ကိရိယာတို႔ျဖင့္ အသက္ကိုဆြဲဆန္႔၊ ဒုကၡကို ဆြဲဆန္႔ၾက၏။ လိုက္(ဖ္) ပရိုေလာင္း လုပ္ၾကရ၏။ ေငြကုန္ေၾကးက်ကား မ်ားလြန္း၏။ စုေဆာင္းထားေသာေငြမ်ား( လူလတ္တန္းစားမ်ားကို ဆိုလို) ကုန္ေသာအခါ ထိုလူမမာလည္း ဘဝဆံုးေလေတာ့၏။
ထိုကိစၥမ်ား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ႀကံဳလာရေသာအခါ အထက္ပါ မာစီကစ္လင္း(န္)ႏွင့္ ယူသေနရွား တို႔လည္း ေပၚျပဴလာျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ေဆးရံုတက္မႈ၊ ေဆးကုသမႈစရိတ္ႀကီးလြန္းေသာ စကၤာပူ၌ ဤကိစၥမ်ိဳး မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရ၏။ သားသမီးမ်ားအတြက္ အလြန္ကုုသိုလ္ရေသာကိစၥဟု ထင္သည္။ ေငြလည္း အလြန္ကုန္၏။ ထိုလူနာသည္ တစ္လကိုးသတင္း အသက္ရွင္ေနေသာ္ ရွိစုမဲ့စု ကုန္ေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ တသက္မွာတစ္ခါ အစြမ္းကုန္ျပဳစုခြင့္ေတာ့ ရ၏။ ထိုလူနာ ဆံုးပါးသြားသည့္တိုင္ ေနာင္တရစရာမရွိေတာ့။ ဘဝလံု၏။
လူမ်ိဳးျခားၾကား၌ ေနရေသာ ရဟန္းတစ္ပါးအေနႏွင့္ အတန္ၾကာမွ သေဘာေပါက္ေသာကိစၥတစ္ခုရွိသည္။
လူနာအတြက္ ရဟန္းတစ္ပါးကိုပင့္၍ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ခ်ီးျမွင့္ရန္ ပင့္ေဆာင္ရာ၌ လူနာျပန္လည္က်န္းမာေရးအတြက္သာဟု အစက ထင္မိ၏။ မဟုတ္၊ မွားေလ၏။ လမ္းႀကံဳရင္း ေမးၾကည့္ေတာ့မွ “ ျပန္လည္က်န္းမာလာေရးအတြက္ မဟုတ္၊ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ အသက္ထြက္ရန္” ဟု ေျဖေလ၏။
မသိေတာ့၊ ဘာပရိတ္ရြတ္ရမွန္း တကယ္ကို မသိေတာ့။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ ရြတ္ၾကရ၏။ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ အသက္ထြက္ဖို႔ ရြတ္ရမည့္ပရိတ္ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ပဲ ရြတ္လုိက္ရ၏။
ဤ၌ ကိုယ္တိုင္ဘုရားတခဲ့ရေသာ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုကို ေျပာခ်င္သည္။
ထိုသူက သီရိလကၤာလူမ်ိဳး စကၤာပူစီတီဇင္ ျဖစ္၏။ စကၤာပူမွာေမြးသျဖင့္ သီဟုိဠ္စကားလည္း မတတ္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ မေလးစကားသာ တတ္၏။
သူ႔မွာ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ရွိသည္။ အလြန္လိမ္မာေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္သည္။ အရင္ႏွစ္ေတြက က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ေတြ႔ေနရေသာ ထိုေခြးႀကီး၏က်န္းမာေရးတစ္စတစ္စ ယိုယြင္းလာသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔စဥ္ သူ႔ေခြးႀကီး မ်က္စိႏွစ္ဘက္ပင္ ကြယ္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေခၚ၍မရေတာ့ဟု ဆိုေလသည္။
သိပ္မၾကာပါ၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ အႀကံဥာဏ္ေတာင္းခ်င္လို႔ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းေရာက္လာ၏။
“ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ့္ ေခြးႀကီးကို မွတ္မိသလား”
“ မွတ္မိတယ္ ဒကာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အဲဒီေခြးႀကီးက အခု ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ အေလး၊ အေပါ့လည္း အခန္းထဲမွာပဲ ကိစၥၿပီးရတယ္။ ညညဆိုလဲ မအိပ္ဘူး၊ တစ္ေအာ္ထဲပဲ ေအာ္ေနတယ္။ တပည့္ေတာ္လည္း အိပ္ေရးေတြပ်က္လွၿပီ၊ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ဘာလုပ္ရမလဲလို႔ အရွင္ဘုရားဆီ အႀကံဥာဏ္လာေတာင္းတာပါ။ ”
“ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို ဘာမွ ဝင္မေျပာသင့္ဘူးထင္တယ္ ဒကာေတာ္။”
“ဗုဒၶဘာသာက ဒီကိစၥကို ဘယ္လုိသေဘာထားပါသလဲ”
“ဗုဒၶဘာသာရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ သူ႔သက္တမ္းကုန္လို႔ ေသသြားတာပဲ လက္ခံပါတယ္ (Natural Death)၊ ႏို႔မို႔ ပါဏာတိပါတက မလြတ္ပါဘူး”
“ဒါဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာက မာစီေကလင္းကို လက္မခံဘူးေပါ့”
“လက္မခံပါဘူး။ မာစီက မာစီ၊ ေကလင္းက ေကလင္းပါ။ မလုပ္အပ္ပါဘူး”
“သူသာ ေနာက္ထပ္ တစ္လေလာက္ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ ေသမွာပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာက ေခြးကိုေတာ့သနားတယ္၊ လူကိုေတာ့ မသနားဘူးေပါ့။”
“မဟုတ္ပါဘူး ဒကာ၊ လူကိုလည္း သနားပါတယ္။ ဦးဇင္း ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါၿပီ၊ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္သင့္တယ္ထင္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ကိစၥေတြမွာ ဘာသာေရး ဝင္မပါေစခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွ ခင္ဗ်ားေခြးကို တိရိစာၦန္ေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနကို ပို႔လုိက္ပါ၊ သူတို႔ ၾကည့္ရွင္းလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆို တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမွာေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဒကာ”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ဘယ္လိုသေဘာထားရမွာလဲ”
“ေကာင္းမႈတစ္ခုျဖစ္ရင္ စိတ္ထဲမွာထားၿပီး အထပ္ထပ္သတိတရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကုသိုလ္ပြါးေအာင္လို႔ပါ။ အကုသိုလ္တစ္ခုခုကို မလြဲသာမေရွာင္သာ လုပ္ရရင္လည္း ေမ့ေဖ်ာက္လိုက္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အကုသိုလ္အသစ္ မျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ”
“ေက်းဇူးပါ အရွင္ဘုရား၊ ရၿပီ။ တပည့္ေတာ္လိုေနတာ အဲဒါပါပဲ”
ဘယ္လုိသေဘာေပါက္သြားသည္ မသိ၊ ဝမ္းပန္းတသာျဖင့္ ယင္းဒကာ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။ အရင္ကႏွင့္စာလွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္လည္း အတန္ငယ္ ပိန္က်သြားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ရဟန္းအေနနဲ႔လည္း ဤကိစၥမ်ိဳး စကားရွည္ရွည္ မေျပာအပ္။ လူကို သနား၊ ေခြးကိုေတာ့ မသနား။ ေခြးကို သနား၊ လူကိုေတာ့ မသနား ကိစၥက အလြန္ရွင္းရခက္၏။
သို႔ျဖင့္ပင္...
ကာလအတန္ၾကာေသာအခါ အသုဘတစ္ခုသြားခုိက္ ထိုဒကာေမာင္းေသာကားကို စီးခြင့္ရေတာ့၏။
စကားစပ္မိရင္း...
“ဒါနဲ႔ ဒကာေတာ္ရဲ့ ေခြးႀကီးေရာ က်န္းမာေရးအေျခအေန ဘယ္လိုေနေသးလဲ”
“အရွင္ဘုရားက ေမ့ေနၿပီ၊ အရွင္ဘုရားရဲ့ ၾသဝါဒအတိုင္း ေခြးႀကီးကို သတ္ပစ္လိုက္ၿပီေလ”
ဗုေဒၶါ!
ဗုေဒၶါကိစၥက ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ရွင္းၿပီဟုထင္သည္။ သူ႔ေခြကိုသတ္ဖို႔ ဤရဟန္းက ၾသဝါဒေပးလိုက္သည္ ဟူသတတ္။
ၿပံဳးမိ၏။
စကား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ တဖက္သား၏စကားကို ဘာသာျပန္ဆိုမႈ။ ထိုလူ၏ ဘာသာျပန္ဆိုမႈအရ သီဟနာဒသည္ ေခြးအိုတစ္ေကာင္ကို သတ္ပစ္ရန္ ၾသဝါဒေပးခဲ့ဖူး၏။
ေလာက…….။
သီဟနာဒ
(on 5/04/2012)
Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.
Post a Comment