ဆီးဂိမ္း ဖီဗာ



နယူးေယာက္ မာရသြန္ပြဲၿပိဳင္အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဘာေၾကာင္႔ ဒီေလာက္ျ ပင္ဆင္ေနၾကတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ေတာ႔ နားမလည္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။
ကင္ညာႏိုင္ငံက လူတစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး လည္ပင္းမွာ ဆုတံဆိပ္ဆြဲေပး လိုက္ရင္ ၿပီးေနၿပီ။ ဒါဆို ဘယ္သူမွ အလုပ္မ႐ွဳပ္ေတာ႔ဘူး။ 
(နယူးေယာက္ ပရိသတ္တစ္ဦး)

ေနျပည္ေတာ္က လူေတြေျပာပါတယ္။ေရႊတံဆိပ္ဆု တစ္ရာေက်ာ္လိုခ်င္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေရကူးေတြ၊ စားပြဲတင္ တင္းနစ္ေတြ၊ ဘတ္စကက္ေဘာ စတာေ တြ ထည့္ေနရတာလဲ။ ဒီမွာ... 

၁။ က်ည္းသားရိုက္ထည့္။ 
မ်က္ႏွာ၊ လက္ စသည္ ဘာနဲ႔မွ အုပ္မထားရ။ ေရႊ ေသခ်ာတယ္။ 
အဖ်ားခၽြန္ခၽြန္ က်ည္းသား မ်က္လုံးကို မမွန္ေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္တာလည္း အႏုပညာပဲ။

၂။ ေငြစကၠဴေတြ ဖုံထဲမွာေထာင္ၿပီး ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္တဲ႔ ကစားနည္းထည့္။ 
ဒါလည္း ေရႊ ေသခ်ာတယ္။ 

၃။ ေဟာ္ကီေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ေလ႔က်င္႔ကြင္းလည္း မရွိဘဲနဲ႔။ ဒါအစား ကၽြဲစီး ထည့္။ ျမင္းနဲ႔ကၽြဲ ဘာမွ မထူးဘူး။ လုပ္မေနနဲ႔။ 
ဒီအားကစားရဲ႕ ယူနိ(က္) ယူနီေဖာင္းက ပုဆိုး လည္ပင္းေလ်ာက္ပဲ။ စထရစ္ကလီ ကြန္ပတ္စရီ။
(က) ႏွီးကုန္းမပါ၊ ႏွာဖာႀကိဳးမပါဘဲ အလြတ္စီး။
(ခ) ဦးခ်ိဳကိုကိုင္ၿပီး လည္ပင္းေပၚမွာ အလွျပစီး
(ဂ) ေက်ာေပၚမွာ ပုေလြမႈတ္ရင္း စီး။ ပုေလြသံမွာလည္း အမွတ္ေပးရမယ္။

၄။ ဘာျဖစ္လို႔ ျမားပစ္ေတြ ထည့္ေနမလဲ။ ျမားမထြက္ခင္ ပစ္မွတ္ကို ျမားစိုက္ေပးမယ္႔လူမွ မရွိတာ (ဖြင္႔ပြဲလို ေလ)
ေလာက္ေလးခြ (ဘတ္ခြ) ၿပိဳင္ပြဲထည့္။ ဘာနဲ႔ ပစ္ပစ္၊ ပစ္မွတ္ထိရင္ၿပီးတာပဲ။

၅။ လွည္းၿပိဳင္ပြဲထည့္။
အိမ္ရွင္ရဲ႕ ပရိုဗိုက္လုပ္တာကို မယူခ်င္ရင္ ကိုယ္႔လွည္း၊ ကိုယ္႔ႏြားနဲ႔ကို ယူ ခဲ႔ၾက။ 
စကၤာပူတို႔ အနားေတာင္ သီႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေရႊတံဆိပ္ တစ္ရာေတာင္ ေက်ာ္သြားဦးမယ္။ 
တကယ္က ဒါေတြလည္း ေနရွင္နယ္ စေပါ႔ေတြပဲဥစၥာ။

ဇင္ေဝေသာ္

Post a Comment