လူထု၊ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စည္းပြားေရး (၂) - The New China

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ့အျမင္
By  Lee Kuan Yew

ဘာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အိုင္ဖုန္း မတည္ထြင္ႏုိင္တာလဲ။ တည္ထြင္ ဆန္းသစ္မႈစြမ္းရည္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဖြင့္ေပးၿပီး ဒါေတြကိုတြန္းအားေပးမယ္ အသိပညာပိုင္းဆုိင္ရာ ပိုင္ဆုိင္မႈဥပေဒတုိ႔၊ စီးပြားေရးမူတုိ႔က လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိမေနလို႔ပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕သမုိင္းအရ သူတုိ႔ဟာ တည္ထြင္ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ရွိသူေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိရတယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႔ ____
(လီကြမ္းယု)

original img link

တ႐ုတ္ျပည္ဟာ အရည္အခ်င္းမီမီ တုိးတက္လာဖုိ႔နဲ႔ ဒီေန႔ကမၻာ့ထိပ္သီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ နည္းပညာနဲ႔ ကုန္ပစၥည္းထုတ္လုပ္မႈမွာ အားၿပိဳင္လာႏုိင္လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ သံသယမျဖစ္မိပါဘူး။ အခု လက္ရွိအခ်ိန္မွာတင္ပဲ သူတုိ႔ဟာ ထိပ္ဆံုးမွာရွိေနတဲ့ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ အာကာသပညာနဲ႔ စစ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ နည္းပညာရပ္ဆုိင္ရာေတြမွာ အားၿပိဳင္လာေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔စီးပြားေရးစြမ္းအင္ဟာ စနစ္တက်ရွိတဲ့ အေျခခံ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာစြမ္းအားအေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကိုေက်ာ္သြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၀ယ္ယူသူေတြအလိုရွိေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုပ္ႏိုင္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့လက္ရွိမွာ ေတာ့သူတုိ႔ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈစေကးက ေအာက္ဆံုးမွာရွိေနပါေသးတယ္။ စီးပြားေရးကေတာ့ တုိးတက္လာပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ GPS စစ္စတန္လို ေရာ့ကက္လုိဟာမ်ိဳးေတြကို မထုတ္လုပ္ႏုိင္ဘဲ အေမရိကကို မွီခိုေနရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုမွ သူတုိ႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္မယ္မဟုတ္ဘူး။ အာကာသသုေတသနတုိ႔ GPS စစ္စတန္တုိ႔ဆုိတာေတြက စီးပြားေရးတုိးတက္မႈကို အေထာက္အကူမျပဳေပမဲ့ သူတုိ႔ရွိေနရင္ ကိုယ့္စီးပြားေရးကို ဘယ္သူကမွ စစ္အင္အား သံုးၿပီး မဟန္႔တားႏုိင္ေတာ့ဘူး။

တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕စီးပြားေရးတုိးတက္လာမႈကို ဘယ္ႏုိင္ငံကမွ တားဆီးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေၾကာင္းလြဲ ေခ်ာ္မႈသာ မျဖစ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ လာမယ့္ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ပံုမွန္တုိးတက္ေနမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ျပည္တြင္းေရးျပႆနာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူတုိ႔မွာရွိေနတယ္။ အစိုးရအေနနဲ႔ ဒါေတြကိုကိုင္တြယ္ဖုိ႔ စြမ္းအင္ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ အျခားအေၾကာင္းတရားေတြ အမ်ားႀကီးသံုးစြဲရလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ေျချပႆနာေတြ ထဲက တစ္ခုခုမ်ား ေပါက္ထြက္လာမယ္ဆုိရင္ စီးပြားေရးအႀကီးအက်ယ္ အက်ပ္႐ိုက္မႈ၊ လူထုမၿငိမ္သက္မႈေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ဆူပူမႈကို ထိမ္းထားလို္က္ႏုိ္င္တယ္ဆိုဦးေတာ့ အကန္႔အသက္နဲ႔သာ ထိမ္းထားလို႔ရႏုိင္မယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဥပမာ- ဘာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အိုင္ဖုန္း မတည္ထြင္ႏုိင္တာလဲ။ တည္ထြင္ ဆန္းသစ္မႈစြမ္းရည္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဖြင့္ေပးၿပီး ဒါေတြကိုတြန္းအားေပးမယ္ အသိပညာပိုင္းဆုိင္ရာ ပိုင္ဆုိင္မႈဥပေဒတုိ႔၊ စီးပြားေရးမူတုိ႔က လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိမေနလို႔ပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕သမုိင္းအရ သူတုိ႔ဟာ တည္ထြင္ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ရွိသူေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိရတယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႔ ျပည္တြင္းကစိန္ေခၚမႈေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္သင့္ကိုင္တြယ္ဖုိ႔ လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ စိတ္ဓာတ္ေရာယွဥ္ၿပိဳင္မႈပါ အလုံအ ေလာက္ရွိေနတယ္လုိ႔ အေကာင္းျမင္ဖက္က ႐ႈျမင္မိပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ (၃၅)ႏွစ္ေက်ာ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ျခင္းနဲ႔ တံခါးဖြင့္၀ါဒက်င့္သံုးျခင္းကာလကို ျပန္ၾကည့္ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ေပၚလစီအမွားေတြကို ျပန္လွန္သံုးသပ္ႏုိင္ တယ္။ ျပႆနာကို မႀကီးထြားခင္က ေျဖရွင္းႏုိ္င္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။

တစ္ၿမိဳ႕နဲ႔တစ္ၿမိဳ႕ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ပံုစံတူပေရာဂ်က္ေတြ သူတုိ႔ခ်ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ရွင္က်န္႔(Shenzhen)၊ က်ဳဟိုင္(Zhuhai)၊ ေဟာင္ေကာင္နဲ႔ မကာအုိၿမိဳ႕ေတြမွာ နီးနီးကပ္ကပ္ ေလယာဥ္ကြင္း ႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေတြက အေျခအေနကို သူတုိ႔ေကာင္းေကာင္း မကိုင္တြယ္ႏုိင္ခင္က ျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ေတြက သူတုိ႔ၿမိဳ႕ေတြ ဘယ္ေလာက္တုိးတက္လာတယ္ ဆုိတာကိုသာ စဥ္းစားၿပီး ဒီပေရာဂ်က္ေတြဟာ ေရရွည္ခံပါ့မလားဆုိတာ မသံုးသပ္ႏုိင္ခင္ကာလကပါပဲ။ ေရရွည္မွာ အက်ိဳးမ်ား လာမယ့္ ပေရာဂ်က္ေတြကို အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္အစား ေရတုိျဖစ္တဲ့ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြတုိးပြားမႈကိုပဲ အာ႐ံုစုိက္ခဲ့လို႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကေတာ့ သဘာ၀၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္၊ ေရရွည္ အစီအမံေတြကို အေလးမမူ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါ။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ ဒီအမွားေတြကို ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။

ဒီကေန ေရွ႕ဆက္သြားေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိတဲ့ ျပည္တြင္းတင္းမာမႈက ပင္လယ္ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတာ္မ်ားနဲ႔ ကုန္းေျမမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ကလူေတြရဲ႕ ၀င္ေငြကြာဟမႈ ျပႆနာပါပဲ။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြရဲ႕ တုိး တက္လာမႈႏႈန္းက ကုန္းေျမေပၚကၿမိဳ႕ေတြထက္ အနည္းဆံုးသံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ပိုျမန္ေနတယ္။ ရင္းႏွီးႁမႈပ္ႏွံမႈ ေတြက ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတြဆီ ပိုသြားၾကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ေတြက အလုပ္ေကာင္း၊ လစာေကာင္းေတြ လူေနမႈအဆင့္ ပိုျမင့္မားမႈေတြကို ေပးႏုိ္င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကြာဟမႈက တုိးပြားလို႔လာေနတယ္။

ဒီေလာက္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးမွာ ဒီလုိမတူညီ ကြာဟမႈေတြကေတာ့ ရွိေနမွာအမွန္ပဲေပါ့။ တ႐ုတ္ျပည္အေနာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ေတြဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခက ျပည္နယ္ေတြေလာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ယံုၾကည္မိတယ္။ အေမရိကမွာလည္း ခ်ီကာဂိုကလြဲရင္ အေရွ႕ပိုင္းနဲ႔ အေနာက္ပိုင္း ပင္လယ္ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတြဟာ အျခားကုန္းေျမမွာရွိတဲ့ၿမိဳ႕ေတြထက္ လူဦးေရပိုၿပီး ထူထပ္သလုိ ပိုၿပီးလည္းဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ီကာဂိုမွာက စိန္႔ေလာ့ရင့္ျမစ္(St Lawrence River)နဲ႔ Great Lakes ရွိေတာ့ သေဘၤာေတြ ၀င္ထြက္လို႔ရတယ္။ ပထ၀ီအေနအထားအရ ပင္လယ္နဲ႔နီးတဲ့ အားသာခ်က္ကို အလြယ္ တကူေက်ာ္တက္ႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ဒီအျပင္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ အေနာက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြဟာ ပင္လယ္နဲ႔ အလွမ္း ကြာေ၀း႐ံုတင္မကဘူးရာသီဥတုအလြန္ပူျပင္းလွတဲ့ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ကုန္းေျမ ေလးပံုတစ္ပံု ရွိေနျပန္ေသး တယ္။ ေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက တကၠသိုလ္ပညာသင္ဖုိ႔ ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတြ (သုိ႔မဟုတ္) ပီကင္းကိုပဲ သြားၾက တယ္။ အဲဒီအခ်က္ဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးတဲ့အခ်က္ပဲ။ အေတာ္ဆံုးပါေမာကၡေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြကလည္း က်ည္းကုန္းျပည္နယ္ေတြဆီ မသြားခ်င္ၾကဘူး။

သမၼတဟူက်င္းေတာင္ကေတာ့ “ညီၫြတ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း” ဆုိတာ ျဖစ္လာေအာင္ အားစိုက္ခဲ့ၿပီး၊ ဒီျပည္နယ္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ညီမွ်ေစဖုိ႔ စီမံကိန္းခ်မွတ္ၿပီး ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့တယ္။ အခု သူတုိ႔က အေနာက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြမွာ လုိအပ္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အဦေတြကို တည္ေဆာက္ ၿပီး စီးပြားေရးသမားေတြ အဲဒီနယ္ေတြကိုလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ ရင္းႏွီးႁမႈပ္ႏွံမႈ အထူးအခြင့္အေရးေတြ ေပးေနၾကတယ္။ ဒီစီမံကိန္းက လုပ္တုန္းလုပ္ဆဲပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေနာက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြကို ကမ္း ေျခကျပည္နယ္ေတြရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ၆၀၊ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ထိ လုပ္ေပးလာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ စိန္ေခၚမႈက ႂကြယ္၀မႈကြာဟခ်က္ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမယ့္ ျပႆနာဟာ ထိန္းမႏုိင္၊ သိမ္းမရ အေျခအေန မ်ိဳးအထိမေရာက္ေအာင္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမႈပါပဲ။ တယ္လီဗီြးရွင္းေတြကလည္း ဒီျပႆနာကို ပိုၿပီးႀကီးထြားေစ တယ္။ ခ်ိန္ဒူ(Chengdu)နဲ႔ ယူနန္ျပည္နယ္ကလူေတြ အခုဆုိရင္ ပီကင္းၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ပံုကို တီဗြီ မွာၾကည့္ေနႏုိင္ၿပီ။ ကမၻာေက်ာ္ေဆာက္လုပ္ေရး ပညာရွင္ႀကီးေတြကို ေခၚယူၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွတဲ့ အုိလံဗစ္အားကစား႐ံုႀကီးေတြကို သူတို႔ေတြ႔ေနရၿပီ။ ဒါဆုိရင္ သူတုိ႔က “ငါတုိ႔အတြက္က ဘာလဲ၊ ငါတုိ႔အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမွာလဲ” လို႔ ေမးၾကေတာ့မယ္။

(ဆက္ရန္)