ကမၻာ့အဆင့္ ပညာေရးကို ဘယ္လုိ႐ွာေဖြၾကည့္မလဲ ( The Smartest Kids in the World)

ကမၻာ႔အေတာ္ဆုံး ကေလးမ်ား
By Amanda Ripley

အခန္း (၃)
How to spot a world-class education
ကမၻာ့အဆင့္ ပညာေရးကို ဘယ္လုိ႐ွာေဖြၾကည့္မလဲ

သတင္းသမားအမ်ားစုလိုပါပဲ၊ ကၽြန္မကလည္း ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ တစ္ပုဒ္ကို ဆက္စပ္ေပးၿပီး စာဖတ္ သူကိုယ္တုိင္ ေကာက္ခ်က္ခ်တာကို ပုိသေဘာက်ပါတယ္။ ဒီနည္းက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ ပုိေကာင္းပါ တယ္။

          ဒါေပမဲ့လို႔ ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ ေတြ႕ခဲ႔တဲ့ မိဘတုိင္းကေတာ့ သူတုိ႔ဘ၀အတြက္ တကယ္ အေရးပါမယ့္ ကၽြန္မဆီက တိက်တဲ့အေျဖကို ေတာင္းတတ္ၾကတယ္။ စူပါမားကတ္မွာေတြ႕လည္း ေမးၾကတယ္။ အားကစားကြင္းေတြမွာေတြ႕လည္း ေမးၾကတယ္။

          ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မိဘတုိင္းမွာပဲ ကိုယ့္ကေလးကို ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ထားမယ္ဆုိတဲ့ ေ႐ြးခ်ယ္ ခြင့္ ႐ွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္က သိပ္ၿပီးခက္ခဲတာ မဟုတ္သလို သိပ္လည္း မလြယ္ ကူလွပါဘူး။ အခု ေျပာျပမွာေတြက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိခ်င္ေနတဲ့ကိစၥအတြက္ ကၽြန္မ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားေျဖဆုိလုိက္ တဲ့ အေျဖေတြပါပဲ။

          ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီတုိင္းဟာ မတူကြဲျပားပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ အျခားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အခ်ာ္ဆံုးလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးအတြက္ စည္းကမ္းလည္း ေသ၀ပ္၊ သက္၀င္လႈပ္႐ွားမႈလည္း႐ွိ၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ပညာေရး အျပည့္အ၀ ရရွိႏိုင္မယ့္ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ၾကရာမွာေတာ့ ေမးစရာေမးခြန္းေတြလည္း ႐ွိေနပါ တယ္။

          အခု ကၽြန္မေျပာျပမွာေတြကေတာ့ ကမၻာ့တုိ္က္ႀကီးေလးတိုက္လံုးက ေက်ာင္းေတြကို ေျခဆန္႔ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာေတြ၊ မိဘေတြနဲ႔ ေျပာရင္း၊ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မ ႐ွာေဖြယူခဲ့တဲ့ ဗဟုသုတေတြကေန ျဖန္႔ေ၀ေပးခ်င္တဲ့ အေျခခံအေရးပါတဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔စကားေျပာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္မထက္ေတာ္သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေတြဟာ အျပည့္အစံုမဟုတ္ေပမဲ့ ဒါေတြကေန အစပ်ိဳးယူလို႔ေတာ့ ရပါလိမ့္မယ္။

ေက်ာင္းသားေတြကိုေလ့လာပါ

ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ အေျခအေနကို သိခ်င္ရင္ သူမ်ားဆီကရထားတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ အားလံုးကို ေမ့ထားလုိက္ပါ။ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာမိဘ မိတ္ဆံုစားပြဲေတြလား။ ေက်ာင္းရဲ႕ပညာေရးနဲ႔ မဆုိင္ လွပါဘူး။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အသံုးစားရိတ္ေတြလား။ ဒါလည္း သိပ္မဆုိင္လွပါဘူး။ တစ္ကမၻာလံုးက ေက်ာင္းေတြကိုၾကည့္ရင္ ေငြေၾကးသံုးစြဲမႈဟာ ပညာေရးေကာင္းမြန္လာေစရမယ္လို႔ အာမခံခ်က္ မေပးႏုိင္ပါ ဘူး။ ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသားေတြ ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ႏုိင္ငံတုိင္းဟာ အေမရိကန္ေလာက္ ပညာေရး စရိတ္ မသံုးစြဲတဲ့ ႏုိင္ငံေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒါျဖင့္ စာသင္ခန္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားဦးေရ ပမာဏလား။ အလြန္ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ စာသင္ခန္း ကလြဲရင္ လူေတြထင္ထားသေလာက္ ဒါလည္း အေရးမပါလွပါဘူး။ အမွတ္အမ်ားဆံုးရတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက စာသင္ ခန္းေတြဟာ အေမရိကန္က စာသင္ခန္းေတြထက္ ႀကီးေန၊ ပိုမ်ားေနတာခ်ည္းပါပဲ။ သင္ၾကားျပသမႈ အရည္ အေသြးဟာ စာသင္ခန္းပမာဏထက္ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ သုေတသနေတြက ေျပာျပေနပါတယ္။

စာေမးပြဲဆုိင္ရာ အခ်က္အလက္ကေတာ့ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလည္း ႏုိင္ငံတုိင္းရဲ႕ အေျခအေနကို သံုးသပ္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ စာေမးပြဲစစ္ေဆးပံု ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမြန္ သလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ေလ့လာခဲ့တာအျပင္ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဘယ္လုိ အရည္ေသြးေတြ ထပ္ေဆာင္းေပးႏုိင္မလဲ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့။ အေမရိကန္ရဲ႕ေက်ာင္းတုိင္းမွာ ဒီလုိအခ်က္အလက္ေတြ အားလံုး႐ွိပါတယ္။ လူသိ႐ွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္မျပတာပဲ ႐ွိပါတယ္။

ဒါေတြအစား ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ အရည္အေသြးကိုသိခ်င္ရင္ စာသင္ေနခ်ိန္မွာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး စာသင္ခန္းေတြကို ေလ့လာပါ။

စာသင္ေက်ာင္းထဲကို ေရာက္မိၿပီဆုိရင္ ဘယ္ေနရာမွာ ေလ့လာၾကည့္ရမယ္ဆုိတာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘတုိင္းဟာ စာသင္ခန္းေဘးမွာ႐ွိတတ္တဲ့ ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေလ့လာမိ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အၾကံဉာဏ္က ေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္႐ႈေလ့လာပါ။

ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ဂ႐ုစိုက္ပါ။ သူတုိ႔ ဘာေတြလုပ္ေနတတ္သလဲ။ ႀကိဳးစားပန္းစား ႐ွိရဲ႕လားဆုိတာ ေလ့လာပါ။ ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြဘာေတြကို ဖတ္ၾကည့္မေနပါနဲ႔။ ကေလး ေတြ အမွန္တကယ္ သင္ၾကားေနခ်ိန္ဟာ ဆရာေတြရဲ႕ အခန္းကသိပ္မပါ၀င္ဘဲ သူတုိ႔အုပ္စုအခ်င္းခ်င္း ဆူညံေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အညံ့ဖ်င္းဆံုး စာသင္ခန္းတခ်ိဳ႕ဟာ လူႀကီးေတြ အပန္းေျဖ တဲ့အခန္းလို တိတ္ဆိတ္ၿပီး သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္ေနတတ္ပါတယ္။

          စနစ္တက်ရွိတဲ့စာသင္ခန္းဟာ စနစ္တက် ရွိပံုေပၚတယ္ဆုိတာကိုလည္း သတိရေပးပါ။ တကယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ သူတို႔ဖတ္စာအုပ္ေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ ကြက္လပ္ျဖည့္တာသာ ျဖစ္ၿပီး ေလ့လာေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခါတခါ ေက်ာင္းသားေတြ မသက္မသာ ခံစားေနရတာမ်ိဳးလည္း ႐ွိသင့္ပါတယ္။ ဒါက ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ကို စိတ္သာမပ်က္ေစပါနဲ႔။ သူတုိ႔စိတ္ပ်က္ရင္ သူတုိ႔အခ်င္း ခ်င္း အကူအညီေပးႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတာက ပိုၿပီးအလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကို ကစားခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ေတြ အၾကာႀကီး ေပးမထားသင့္ပါဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ အေရးႀကီးတယ္၊ အျမန္လုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိစိတ္ရွိ ေနသင့္ပါတယ္။

          ဆရာ့အေပၚမွာ အာ႐ံုစိုက္ေနဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ ကမၻာ့အေကာင္းဆံုး စာသင္ခန္းေတြက ဆရာတခ်ိဳ႕ဟာ ႏႈတ္နည္းတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘူးဆုိရင္လည္း ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြလည္း ႐ွိေနႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ေတာင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ရွင္တုိ႔ ခဏေရာက္ၿပီး ဆရာ့အေပၚ မွာ ထားရွိတဲ့အျမင္ဟာ တစ္ႏွစ္လံုး ဆရာနဲ႔အတူေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ သူ႕ဆရာအေပၚထား႐ွိ တဲ့ အျမင္ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူးဆုိတာ သတိရပါ။

          ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံတုိင္းမွာ ေလ့လာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ စာသင္ခန္းထဲ၀င္အသြားမွာ ကၽြန္မ ကို ေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္ေလာက္အာ႐ံုစိုက္သလဲ။ စာထဲမွာ၀င္စားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကၽြန္မကို သိပ္အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔မွာ ပိုၿပီး အာ႐ံုစုိက္စရာေတြ ႐ွိေနပါတယ္။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေလးေတြကေတာ့ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပတာမ်ိဳး၊ လက္ျပတာမ်ိဳး၊ ကၽြန္မႏွာေခ်ရင္ တစ္႐ွဴးထုတ္ေပးတာ မ်ိဳးအထိ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔စိတ္ဟာ သင္ခန္းစာထဲကထြက္ေျပးဖုိ႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနၾကတာမ်ိဳးပါ။

          စာသင္ခန္းထဲမွာ ပ်င္းရိေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သင္ခန္းစာအေပၚ ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ျခင္းဟာ မူလတန္းကေန တကၠသိုလ္အဆင့္ထိ ႐ွိေနပါတယ္။ အေမရိကန္က စာသင္ခန္းထဲမွာဆုိရင္ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ သူမလက္ေမာင္းေပၚမွာ ႏွင္းဆီပြင့္တစ္ပြင့္ပံု က်က်နနေရးဆြဲေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သူမလုပ္ ေနပံုဟာ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွိလြန္းလွပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔စာသင္ခံုေအာက္မွာခ်ထားတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါကေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခႏၶာ ကိုယ္အထက္ပိုင္းကေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ လႈပ္မေနပါဘူး။

          ကၽြန္မ ဖင္လန္ႏိုင္ငံမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာရွိတဲ့ ျပဴတင္း ေပါက္လိုက္ကာကို စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာ သူ႔ကို တစ္ေနရာရာကို သယ္ေဆာင္သြားမယ့္ ေလထီးတစ္ခုကို ၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးပါ။ ကိုရီးယားမွာေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ စိန္ေျပနေျပ အိပ္ေနတတ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကို ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က ခံုေပၚေခါင္းတင္ၿပီး အိပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ေခါင္းအံုးေတာင္ပါေသးတယ္။ ကိုရီး ယားဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံက ပ်င္းရင္ အိပ္၊ အိပ္ၿပီးရင္ တစ္ညလံုး ျပန္ၿပီးေလ့လာဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ိဳးပါ။

          ေက်ာင္းသားေတြ ပ်င္းရိတယ္ဆုိရာမွာ အေၾကာင္းတရားေတြက မတူတတ္ၾကပါဘူး။ တစ္ေက်ာင္းထဲ မွာ႐ွိတဲ့ စာသင္ခန္းခ်င္းေတာင္ မတူၾကပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ပ်င္းရိတယ္ဆုိတာဟာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ဆုိတာထက္ ခၽြင္းခ်က္လို႔ပဲ မွတ္ယူရမွာပါ။ စာသင္ခန္း ငါးခန္းေလာက္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိ႔ ေက်ာင္းသားကိုးေယာက္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္က စာကို စိတ္မ၀င္စားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တစ္ေယာက္စႏွစ္ ေယာက္စကသာ စာကို စိတ္မ၀င္စားတာဆုိရင္ အဲဒီေက်ာင္းဟာ ႐ွင္တုိ႔ကေလးကို ေက်ာင္းအပ္သင့္တဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပါပဲ။

(ဆက္ရန္)
ဇင္ေ၀ေသာ္