လူသိနည္းသည့္ ရဟန္းဒုကၡ

ဒကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူတကၠစီစီးကာ တန္ေတာက္ စင္းေဆးရံုမွ ျပန္လာခဲ့၏။ ေက်ာင္း၏ ေဖာင္းဒင္း မန္ဘာဒကာႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ ေဗာဇၥ်င္သုတ္ သြားရြတ္ရာမွ ျပန္လာျခင္းျဖစ္၏။ P.I.E လမ္းေပၚမွာ….  

“ဒုန္း - ဒုန္း - ဒုန္း”

အသံႀကီး သံုးသံဆက္တိုက္ၾကားလုိက္ရၿပီး တဒဂၤမွ် အသက္ရွဳဖို႔ေမ့သြားခဲ့၏။ အသက္ကမူ ရွဳဆဲ၊ ရွဴေနသည္ကို မသိတာလည္းျဖစ္ႏိုင္၏။ တဒဂၤမွ် ၾကာေသာအခါ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ ကို ၾကည့္ လိုက္မိ၏။

ဘုရား… ဘုရား …. ။ စီးလာေသာ တကၠစီ၏ အဖံုးမ်ားလြင္႔ပ်ံထြက္သြားပါလား။ ကားသံုးစီး ဆက္တိုက္ တိုက္မိျခင္းတည္း။ ကားေနာက္ခန္းမွ ထုိင္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေန႔က ကံေကာင္းေထာက္မ စြာ ထိုင္ခံုခါးပတ္ ပတ္ထားခဲ့မိ၏။ ထို႔ေနာက္လက္ကိုလႈပ္ၾကည့္၏။ ခါးကိုဆန္႔ၾကည့္၏။ ေျခကိုဆန္႔ၾကည့္၏။ လည္ပင္းကို လႈပ္ရွားၾကည့္၏။ အမွားအယြင္းမရွိ။ ဘာမွ မျဖစ္။ ကားက မူ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္။

ထိုဒကာႏွင့္အတူကားေပၚမွ ဘာမွ မျဖစ္သကဲ့သို႔ခပ္တည္တည္ ဆင္းကာ သူ႔ကိုပင္ ဘာျဖစ္ေသး လဲဟု ေမးမိ၏။ ထိုဒကာႏွင့္ တကၠစီသမားလည္း က်န္းမာပကတိ ရွိၾက၏။ ကံေကာင္းသည္ ဟုဆိုရမည္ မွာ ေနာက္မွ ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ တိုက္လိုက္ေသာ ကားႏွစ္စီးတြင္ တစ္စီးမွ ေလာ္ရီကားမပါျခင္းတည္း။

ထို႔ေနာက္တကၠစီ ေနာက္တစ္စီးကိုငွားကာ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾက၏။

“ အရွင္ဘုရားရယ္…. ရင္တုန္ပန္းတုန္ရွိလိုက္တာ ဘလက္ဇင္( Blessing ) လုပ္ေပးပါဦး”  ဟု မိမိေလာက္ အႏၱရယ္မရွိေသာေနရာတြင္ ထိုင္ခဲ့ေသာ ဒကာက ေလွ်ာက္၏။ အမွန္မူ ရဟန္းလည္း လူျဖစ္၏။ ထ႔ိုထက္ရွင္းေအာင္ဆိုရလွ်င္ သီဟနာဒဆိုသည့္ ရဟန္း၌ ေဒါသကိေလသာရွိဆဲတည္း ။ ေၾကာက္၏။ (ကိေလသာ ဆယ္ပါးခ်မ္းသာသည့္ ရဟန္းျဖစ္၏။ တစ္ပါးမွ မသံုးရေသး။ မကုန္ေသး ဟူလို) သို႔ေသာ္ ေၾကာက္စိတ္မေျပရွာေသးေသာ ထိုဒကာကိုမူ ေခၽြးသိပ္ရန္တာဝန္ရွိေန၏။ ရဟန္းေပကိုး။

ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကို ခပ္တိုးတိုးရြတ္၏။ ယံ ဒုႏၷိမိတၱံကိုရြတ္၏။ ဘဝတု သဗၺမဂၤလံကို ရြတ္၏။ သဗၺီတိေယာကို ရြတ္၏။ ပန္းခက္ေလးျဖင့္ ပရိတ္ေရျဖန္းေပးလိုက္၏။

“ ေက်းဇူးပါအရွင္ဘုရားရယ္။ အခုမွ ေနသာထုိင္သာ ရွိသြားေတာ့တယ္” ဟု ထိုဒကာက ေလွ်ာက္ကာျပန္သြား၏။

“ အင္း…. ငါကေရာ ဘယ္သူ႔ကိုသြားၿပီး Blessing အလုပ္ခိုင္းရပါ့။ ေသတြင္း မွ လက္ႏွစ္လံုးေလာက္သာ လြတ္ခဲ့၏။ ရင္ခုန္၊ ရင္တုန္သံမ်ား မၿငိမ္းေသး “

ရဟန္းျဖစ္သည့္အတြက္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ပင္ ဟန္ေဆာင္လိုက္ရ၏။

လိမ္လည္မႈေလေလာ? အျပစ္မဟုတ္ဟုေတာ့ထင္၏။

သီဟနာဒ

29/12/2011

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.